คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : LINHO WEEKLY : WEEK 2 "RANDOM SONG"
LINHO WEEKLY
WEEK 2: Random Song
>You (=I)- bolbbalgan4<
“อนโฮ วันพรุ่นี้วานลินหยุใ่มั้ย” รุ่นพี่ฮยออบถามผม ผมพยัหน้า ะำลัินอาหารลาวันอยู่
“พวนายวาแผนันไปไหนหรือเปล่า” รุ่นพี่ฮยออบถาม้วยสีหน้าสนใเป็นพิเศษ ผมส่ายหน้า ่อนะ้มหน้า้มาั้าวใส่ปา
มันน่าน้อยใริๆนะรับอนนี้เราไม่ไ้เอันเือบเือนแล้ว ผมไม่เยินสัรั้ที่้อแยัน แ่็นั่นแหละ ถ้าหาไ้เินเส้นทานั้นเหมือนัน็ไม่้อมาทนิถึแบบนี้แ่ฟ้า็ไ้ลิิมาแล้ว หรือบาทีท่านอาะมาทสอบวามอทนอผมหรือเปล่า
“วานลินอ่า ันิถึนายมาๆเลยนะเมื่อไหร่ะไ้เอันัที”
“รู้แล้วน่าเ็น้อย อทนเอาหน่อยนะอีไม่นานเรา็ไ้เอันแล้ว”
นั่นแหละรับ ทุรั้ที่บอิถึหรืออยาเอ วานลิน็เอาแ่บอผมว่าให้ผมอทนแม้ว่าะิถึเานาไหน็าม ผม็เ้าในะว่าานเายุ่แล้วเยอะมานาไหน แ่ผม้อทนถึเมื่อไหร่ัน ผมถอนหายในรุ่นพี่ฮยออบ้อมาบไหล่ผมเป็นารปลอบใเบาๆ
“ทำไรันเ็น้อย” นัมูนูน่า ทัเราะเินถือถาอาหารมาวา้าๆผม
“ทำไมอนโฮถึทำหน้าเหมือนิน้าวไม่อิ่มแบบนั้นล่ะ๊ะเ็น้อย” นัมูนูน่าบอพร้อมับึแ้มผมเบาๆ
“็วันพรุ่นี้วันหยุอวานลินนะรับ” รุ่นพี่อฮยออบบอ
“อ่า.. ็ีแล้วหนิ ะไ้เอันไ”
“เห้ออ” ผมถอนหายใเฮือให่ ไ้เอ็ีสิรับ ไม่รู้ะลับหอมาหรือเปล่า
“ท่าทาะไม่ไ้เอันสินะ” นัมูนูน่าบอ
“ไม่เอ็หาทาเอสิ ยัไพรุ่นี้เรา็ไม่มีถ่าย นายเอ็ว่าหนิ”
“นั่นสิ ไปเทัน็ไ้หนิ” รุ่นพี่ฮยออบบอ
เทหรอ วานลินะว่ายัไนะถ้าผมะวนเาไปเท แ่เอันเยๆยัยาเลย ฟัแล้วผม็ยิ่ถอนหายใเฮือใหว่าเิม
“แ่เอยัไม่รู้ว่าะไ้เอมั้ย ผมไม่ล้าวนไปเทหรอรับ ูท่าะ้อใ้ปาิหาริย์มาพอๆับารไ้เบิว์นั่นแหละ” ผมบอ นัมูนูน่ายิ้ม่อนะพูึ้นมาว่า
“ที่ริมัน็มีวิธีนะ” ผมับพี่ฮยออบหันไปหานูน่า
“ยัไหรอรับ” ผมถาม
อนนี้ผมำลันั่ที่หน้าระพร้อมับยิ้มหวานๆให้ัวเอในระในนั้น ผมหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาูรูปที่รุ่นพี่ฮยออบถ่ายให้ รูปที่นในอถ่ายบอว่ารูปนี้ผมยิ้มหวานที่สุ ้อยิ้มแบบนี้สินะ ผมียิ้มที่ปา้านึ้อยสูว่าอี้า อ่าทำไมมันยาอย่านี้ ผมพยายามอีสอสามที แล้ว็ถ่ายรูปส่ให้รุ่นพี่ฮยออบู
SeonHo : ส่รูปภาพ
SeonHo :ฮยอ แบบนี้ไ้มะ
Hyeong Seob : อ่าไหนส่อีรูปนั้นมาูิ รูปที่ันถ่ายน่ะ
SeonHo : ส่รูปภาพ
Hyeong Seob : ันว่านาย้อทำาหวานว่านี้นะ
SeonHo : OK
ผมลอมาฝึหน้าระอีรั้ นัมูนูน่าบอว่า ให้ผมหัวเราะน่ารัๆ หรือยิ้มหวานๆเวลาเอวานลิน แล้ว็้อพูเพราะๆ้วย ผมว่าอนนี้รอยยิ้มหวานๆหรือหัวเราะน่ารัๆ ผม็น่าะผ่านแล้วล่ะรับ ่อไปมาฝึพูเพราะๆีว่านะ
“วานลินอ่า ิถึันมั้ย” ผมพูับระแล้ว็้อยิ้มหวานๆแบบที่้อมับรุ่นพี่ทั้สอที่อ แบบนี้ไ้มั้ยนะ
“วานลินฮยอ ผมิถึฮยอมาๆเลยนะ เอ แบบนี้ไ้มั้ยนะ”
“วานลินฮยอรับ ผมิถึฮยอมาๆแล้ว็อยาเอฮยอมาเลยนะรับ เราไปเทันนะ นะๆ นะรับ” ผมพูับระพร้อมับยมือมาุมที่หน้าอเพื่อทำท่าอ้อนแบบที่้อมับนัมูนูน่า เฮ้อ...ผมรู้สึลัวเอั อนโฮนายมันบ้าไปแล้ว
ถ้าอนนี้นที่ำลัพูนเียวอยู่หน้าระไม่ใ่ผม ผมหาว่าเาิิ้ หรือปัาอ่อนแน่ๆ แ่็นั่นแหละรับ ผมิถึวานลินมาริๆ ถ้าผมไม่ทำแบบนั้นผมะไ้เอวานลินแล้วไ้ไปเทันหรือเปล่า ผมัสินใ้อม่อ ยัไะผม็ไม่มีทาเลือแล้ว แล้วผม็้อมที่หน้าระ่อเือบั่วโมเพื่อะให้มันูเป็นธรรมาิแล้ว็น่ารัที่สุ
“นาย้ออ้อนๆๆแล้ว็พูเพราะๆ หัวเราะน่ารัๆ ยิ้มหวานๆให้วานลิน นว่าเาะยอม ถ้าสุท้ายไม่ยอมนาย็แล้ร้อไห้ไปเลย” ผมนึำพูนัมูนูน่า
หวัว่าผมไม่้อร้อไห้นะรับ หรือว่าผมวร้อมท่าร้อไห้้วยนะ ผมลอเบะปาะร้อไห้ เฮ้อไม่ไหวนะแบบนี้ลายเลย ผมัสินใลุออาหน้าระหลัานั่ทำท่าบ้าบอพวนั้นมาเือบสอั่วโม ืนนี้วานลินะโทรหาผมมั้ยนะ วันนี้เาทำานวันสุท้าย่อนหยุนี่รับ แล้วผมวรรอมั้ยนะ ผม็รู้ว่าเพราะเาทำานทุวันนึเราเลยไม่่อยมีเวลาุยันหรือแสวามรัันบ่อยๆ แ่มัน็วรมีบ้าสัวันไม่ใ่หรอรับ ในหนึ่สัปาห์็วระมีบ้าสัหนึ่วันไม่ใ่หรอ ผมวระรอีมั้ยนะ แ่เอาริอนนี้็ำลัรออยู่ไม่ใ่หรอรับ เฮ้อถ้าวานลินไม่โทรมาผมะโหัวเอว่ายัไีนะ
23.00 น. ผมมอไปที่นาฬิาิิอลที่ผนัห้อ วานลินะลับหอพัหรือยันะ ผมเ้าไปู Kakao Talk ้อวามสุท้ายที่ผมส่ให้ึ้นว่าอ่านแล้ว แ่วานลิน็ยัไม่อบลับมาสันิ ผมวระทัไปมั้ยนะ หรืออนนี้เาะนอนไปแล้วนะ ะเหนื่อยมาๆเลยสินะถึไม่ยอมส่้อวามมาหาันเลย ผมเอนัวลนอนที่เีย แล้วพรุ่นี้เราะไ้เอันหรือเปล่านะ ถ้าืนนี้ไม่โทรมานะผมะไปหาที่หอพัเลยอยู แ่แล้วผม็เผลอหลับไป
รืๆๆ เสียโทรศัพท์มือถือที่วาอยู่หัวเียสั่น ผมว้ามือถือมาู หน้าอแสื่อนที่ผมำลัรอ ให้รอ้ามืนเลยเหรอนใร้าย ผมวระอ้อนอนนี้เลยใ่มั้ย ถ้าเิไม่ยอมมาเอัน็้อใ้ไม้เ็แล้วล่ะ
“ฮัลโหล ฮยอ” ผมทำเสียอ้อน
“เ็น้อย ื่นหรือยั” เสียทุ้มถามผมมา ใผมสั่นึ้นมาแ่ไ้ยินเสียทุ้มๆอเา
“ยั ผมื่นสายเพราะผมรอโทรศัพท์บานอยู่” ผมบอ่อนะมอไปูนาฬิาที่บอเวลา สิบเอ็โมแล้ว
“ใรล่ะ” วานลินถามผมมา
“ะใรล่ะ ็นใร้ายที่ไม่ยอมมาหาผมสัรั้เลย ปล่อยให้ผมิถึทุวันๆนอนนี้ใมันห่อเหี่ยวหมแล้ว” ผมบอเสียเศร้า
“ฮ่าๆ เ็น้อย ทำไมี้น้อยใแบบนี้ล่ะ อทนหน่อยนะ ปีรึ่เอ” วานลินบอ อีแล้วหรออทนแล้วหรอ ทำไม้อบอให้ผมอทน้วย ถ้าผมไม่อทนป่านนี้ผมร้อไห้ไปแล้ว แ่็เหมือนว่าผมะไม่อทนอีแล้วล่ะ น้ำาที่หยแหมะลมาบนแ้มอผมทำให้ผมรู้ัวว่าัวเออทนไม่ไหวแล้ว
“เอาอะไรมั้ยะื้อเ้าไปให้ อนนี้อยู่มินิมาร์ทแถวๆหอแล้วเนี่ย” วานลินบอ
“รินะ ห้ามโหนะ” ผมเ้ัวลุึ้นนั่อัโนมัิ
“ริสิ เนี่ยำลัื้อนมไปฝานินุ รอหน่อยนะเ็น้อย” วานลินบอ่อนะวาสายไป
อนนี้หัวใอผมเ้นแรึ้นราวับะหลุออมา ผมเ็น้ำาออแล้ววิ่เ้าห้อน้ำไปล้าหน้าแปรฟัน ให้เร็วที่สุเท่าที่ผมะทำไ้ราวๆสิบห้านาทีวานลิน็เปิประูห้อเ้ามาพร้อมับถุนมเ็มมือ วานลินยัหล่อเหมือนเิม รอยยิ้มโว์เหือนาหยีถูส่มาให้ผม ไ้เวลาำเนินแผนแล้ว ผมส่ยิ้มหวานไปให้ฮยอหนึ่ที ่อนะเินเ้าไปหาแล้วแย่อที่มือมาถือ
“ผม่วยนะรับฮยอ” ผมบอเสียอ้อน
“อื้อ” วานลินบอยิ้มๆ่อนะยื่นมือมายี้ผมหน้าม้าอผมเบาๆ
“ิถึฮยอัเลยรับ” ผมบอ่อนะยิ้มหวานแบบที่้อมเอาไว้ ผมะยิ้มให้เา ยิ้มนว่าวานลินะใอ่อน
“ทำไมวันนี้แปลๆ” วานลินยิ้มริ่ม
“เรียฮยอไม่หยุเลย แถมบอิถึบ่อยะ้วย” นัวสูว่าผมไม่ี่เนิเมรทำหน้ารู้ทัน
ผมวาถุนมไว้ที่โ๊ะ่อนะเอื้อมมือไปเาะแนวานลินแล้ว่อยๆุมมือนั้นไว้ แล้วส่ยิ้มหวานที่ผ่านารฝึมาแล้วหลายั่วโมพร้อมับสายาอออ้อนไปหาฮยออผม
“็ผมิถึฮยอมาๆเลยหนิรับ” ผมบอพร้อมรอยยิ้มเินๆ
“วันนี้ไปเทันนะ” ผมพูเสียหวานที่สุที่ผมเยพูมาเลยล่ะ วานลินยิ้มริ่มับท่าทีี้อ้อนอผม
“นะๆๆ” ผมเย่าแนวานลินเบาๆ วานลินหัวเราะ่อนะเินไปนั่ที่เียแล้วมอมาทาผมยิ้มๆ
“ห้ามบอว่าไม่ไ้นะ วันนี้ฮยอหยุไม่ใ่หรอ” ผมเินเ้าไปหาวานลินแล้วเาะแนเาไม่ปล่อย
“นะๆๆ นะวานลินฮยอ นะรับ” ผมส่สายาอ้อนไปอีรั้ วานลินฮยอยัไม่อบผม มีแ่รอยยิ้มเท่านั้นที่ส่มา
“อย่าบอให้ผมอทนอีนะ.... ฮยออ่า.. รู้มั้ยว่าผมิถึนาไหนอ่ะนโ่ ผมนอนร้อไห้เลยนะเมื่อืน เพราะรอโทรศัพท์ฮยอน่ะ ฮยออ่ะไม่ยอมโทรหาผมทั้ที่ทำานวันสุท้ายแล้ว รู้มั้ยว่าผมน้อยใมาๆ” ผอมบอพร้อมทำท่าเบะปา ผม้อัมุร้อไห้ออมาใ้แล้วหรอเนี่ย เพราะวานลินเอาแ่มอหน้าผมยิ้มๆ วานลินนโ่ ทำไมนายโ่แบบนี้ ผมะหมมุแล้วนะ แ่็เอาหน่อยละัน อ้อนอีสันิ
“ผมรู้ว่าผมื้อ แ่ผมอยาไปเทับฮยอริๆนะ นะๆ” ผมหันหน้าไปหาวานลินฮยอแล้ว้อนาึ้นมอน้าๆ ่อนะส่สายาอออ้อนเาเพิ่มเ้าไปอี
“เ็ื้อ” วานลินบอพร้อมับเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“ผมรู้ว่าผมื้อ และ็เ้าี้ไม่หยุ แ่เพราะเราห่าันแบบนี้แล้วานฮยอ็เยอะมาๆ เลยทำให้เราแสวามรัันบ่อยๆไม่ไ้ แ่วันนี้เราเอันแล้วนะฮยอ มัน็เหมือนวันพิเศษ ให้เป็นวันอเราไม่ไ้หรอ นะๆ” ผมอแนวานลินให้แน่นเ้าไปอี ถ้ายัไม่ลผมะร้อไห้แล้วนะ
“วานลินฮยอ...ไม่อยาไปเทับผมหรอ” ผมถาม
“ไม่ิถึผมสันิเลยหรอ” ผมถามอีรั้่อนะ้มหน้าล บาทีอนนี้ผม้รู้สึแบบนั้นริๆนะ ผม้ออทนรอโทรศัพท์ทุืน นบาืน็เผลอหลับไปพร้อมับวามผิหวั แล้ว้อฟัแ่ำว่า อทนอีนินะ แม้ว่าอนนั้นผมะิถึเานาไหน็าม อยู่ีๆน้ำาที่ไม่รู้มาาไหนหยลบนหลัมืออวานลินที่วาราอผม
วานลินเอื้อมมือมาุมมือผมเอาไว้ ่อนมืออี้าะยึ้นมาเ็น้ำาที่หน้าผม แล้ววานลิน็ึผมเ้าไปอ แ่น้ำาเ้ารรมันไหลออมาไม่หยุ ผมไม่ไ้แล้ร้อไห้แบบที่นัมูนูน่าบอนะ แ่ผมน้อยใริๆ แล้ว็เหมือนับว่าผมะวบุมมันไม่ไ้ ยิ่วานลินอมันยิ่ไหลออมาเยอะว่าเิมเสียอี
“อย่าร้อนะเ็น้อย” วานลินปลอบผม มือที่อ็ลูบหลัและศีรษะผมเบาๆ
“อนนี้็อยู่้วยันแล้วไรับ” วานลินระับอผมแน่นึ้น
“อยาไปไหนรับนัวเล็” วานลินบอ น้ำาผมยิ่ไหลออมาว่าเิมอี
“อ่า...ทำไมี้แแบบนี้ันนะ” วานลินบอพร้อมับูบที่มาที่มับอผม
“ไปไหน..็...ไ้..ฮรึ” ผมบอ ผมพยายามลั้นสะอื้นแล้วนะ แ่ผมลั้นไม่ไหวริๆ วานลินระับอผมแน่นึ้นว่าเิมนผมแทบหายใไม่ออ
หัวใอผมอนนี้เหมือนับำลัหลอมละลาย้วยวามอบอุ่นาน้าๆ วามิถึที่ผ่านมาถูเิมนเ็มแ่เพียอ้อมอนี้ แม้ที่ผ่านมาะไม่ไ้เอันบ่อยๆ แ่แ่ไ้อันแบบนี้็เหมือนทแทนเวลาพวนั้นไ้เลยนะ ผมมีวามสุริๆนะ แม้อนนี้ะร้อไห้็เถอะ
“ฮยอ...รู้มั้ยว่าผมฝึยิ้มหวานๆ พูเพราะๆหน้าระเพื่อมาอ้อนฮยอนานนาไหน ถ้าใรมาเอ้อหาว่าผมบ้าแน่ๆ” ผมถาม้วยเสียัพ้อ
“ริอ่ะ” วานลินทำหน้าแปลใ แล้วลายอ้อมอาผม ่อนะเปลี่ยนมาโอบผมเอาไว้ในแนทั้สอ้า ่อนะ้มหน้าลมาสบาับผม
“อนแรนัมูนูน่าบอว่าถ้าวานลินไม่ยอมลให้นายแล้ร้อไห้ไปเลย ผม็ิว่าไม่ถึั้น้อร้อไห้หรอ แ่พอฮยอไม่ยอมบลสัที น้ำาผมมัน็ไหลออมาเอะั้น” ผมบอเสียอู้อี้ แล้ว่อยๆบลไปบนไหล่นั้น เพื่อหลบสายามๆที่มอมาทาผมนใสั่น
“โธ่..เ็น้อย” วานลินบอำๆพร้อมับโยัวไปมา ผมหัวเราะออมาให้ับวามี้น้อยใอัวเอ แล้วเรา็หัวเราะไปพร้อมๆัน
“ราวหลัแ่ยิ้มหวานๆให้็ใอ่อนแล้ว ไม่้อร้อไห้หรอนะ เ้าใมั้ย” วานลินบอะประอหน้าผมึ้นมา แล้วูบปาผมเบาๆ้ำๆ เหมือนะปลอบให้ผมหยุน้อยใ ่อนะึผมมาอผมไว้เหมือนเิม
“แ่นี้็รัะายอยู่แล้ว” วานลินบอ่อนะประอหน้าอผมึ้นมาบรรูบอีรั้
ะว่าไปแล้วแผนอนัมูนูน่า็ถือว่าประสบวามสำเร็มาทีเียวนะรับ สสัย้อใ้บ่อยๆแล้วล่ะ
เราใ้เวลาทั้วันหมไปับารินนมแล้ว็ูีรี่ย์ ถึแม้ว่าเราะไม่ไ้ออไปเท้านอันแบบู่อื่นๆ ็เถอะ แ่วันนี้็เป็นวันที่มีวามสุริๆนะ แ่เราไ้อยู่้วยัน แ่นี้มัน็มีวามสุแล้วรับ ผมพึ่รู้วันนี้เอว่าวานลินเหนื่อยนาไหน บาวันที่เาไม่ไ้โทรหาผมเพราะาราานมันแน่นริๆ เาออะน่าสสาร้วย้ำ พอสัเีๆ รอยล้ำใ้ามันบอว่าเาอนอนบ่อยแ่ไหน ที่ริผมไม่วรไปอแับเาเลย้วย้ำ อนนี้เราำลัูีรี่ย์เพื่อฝึพูภาษาเาหลีันอยู่ วานลินอผมเอาไว้เาบอว่าทแทนเวลาที่ผ่านมาเือนว่านั้น วันนี้ผมมีวามสุมาๆเลยรับ แม้ว่าหลัาพรุ่นี้ไปผม้อิถึเามาึ้น แล้ว้อเริ่มัารับวามิถึอีรั้็าม
อย่าน้อยวันนี้ผม็ไ้รู้ว่าผมเอ็เหมือนันับเา เมื่อวันหนึ่ผมเิบโึ้นผมะเป็นนที่ีว่าอนนี้แบบเาเป็น แล้วผมะโอบอเาเอาไว้ให้แน่นแล้ว็แสนอบอุ่นแบบนี้บ้าไ้มั้ยนะ
TALK:ฟัเพลไป็เอาแ่ยิ้มเิน่ะ ไม่รู้ะแ่ยัไับเพลน่ารัแบบนี้ ยัไ็ฝาิาม้วยนะะ
ความคิดเห็น