คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Moving On | บทนำ |
Moving on
'You should move on.'
บทนำ
Tuesday 04:00 PM.
โรงเรียนแห่งหนึ่งที่เป็นโรงเรียนที่ใหญ่ระดับจังหวัด ประกอบไปด้วยตึกมากมายให้ไปเรียน ซึ่งตอนนี้ฉันออกจากตึกนั้นแล้วกับเพื่อนคนหนึ่ง
“…”
“…”
ที่จริงฉันมีเพื่อนเป็นกลุ่มนะแต่ที่เพื่อนทุกคนในกลุ่มหายไปอย่างไร้ล่องรอยยกเว้นน้ำไม่ใช่อะไรหรอก เพื่อนแค่ไปหาใครคนหนึ่งที่เรียกว่า'แฟน'ต่างหาก
อืม...จะว่ายังไงดีละ ฉันควรหาแฟนหรือเปล่า?
ฉันที่ไม่มีใครมาจีบ ไม่มีคนคุย ไม่มีคนที่ชอบและไม่มีอะไรเลยต้องอยู่โดดเดี่ยวอย่างวันนี้
แต่ขอบคุณที่ยังมีน้ำอยู่เป็นเพื่อน ที่จริงน้ำก็มีแฟน แต่แฟนเธอติดธุระเลยไม่ได้มารับกลับบ้าน
“ไปไหนกันดีหรือกลับบ้านเลย" น้ำถามขึ้นหลังจากที่เราเดินมาสักพักแล้ว
“ไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนฉันก่อนนะน้ำ"
“ได้เลย~”
“แต่ไปซื้ออะไรกินกันก่อน หิวชะมัด” ฉันหันไปมองน้ำ
“ได้สิ อยากกินหม่าล่าเจ้านั้นจัง” น้ำชี้ไปร้านหนึ่งที่ใกล้กับร้านขายน้ำซึ่งมันเป็นร้านเพิ่งเปิดมาเมื่อไม่กี่วันก่อน
“ร้านนี้อร่อยนะ ฉันเคยกินด้วย”
ฉันกับน้ำเลยเดินไปที่ร้านหม่าล่ากันโดยมันเป็นร้านที่มีป้ายว่า ‘หม่าล่าใหม่’ ซึ่งตกแต่งด้วยสีแดงและสีส้ม ซึ่งเรียกน้ำย่อยได้อย่างดี
น้ำและฉันเลือกให้แม่ค้าย่างให้ โดยของน้ำเป็นผักและปลา ส่วนฉันเหรอเนื้อหมู ไก่ และเห็ดเข็มทอง
ทำไมน้ำดูกินคลีนจัง
“อิ่มเหรอน้ำ”
“ก็อิ่มนะ เดี๋ยวไปกินข้าวเย็นอีกน่ะไม่อยากกินเยอะ”
“อ๋อ”
“เผ็ดประมาณไหนจ๊ะ”
“ขอเผ็ดๆ เลยนะคะ” ฉันบอกแม่ค้า
“มันไม่เผ็ดแย่เหรอวิ"
"ไม่เผ็ดหรอกฉันชอบ" ฉันหันไปยิ้มให้น้ำที่ทำหน้าเผ็ด
“แต่ของหนูขอเผ็ดน้อยนะคะ” น้ำบอกแม่ค้า
“ไปซื้อน้ำไหม” ฉันหันไปบอกเพื่อน
“ไม่เป็นไร”
ฉันเลยเดินไปซื้อน้ำพร้อมขนมมาตุนไว้และเดินมารอหม่าล่าเหมือนเดิม
“ไปนั่งตรงไหนดีวันนี้” น้ำถามขึ้น
“สแตนเชียร์ที่เดิมไหม อากาศดีที่สุดแล้ว”
“อย่างนั้นก็ได้”
พอได้หม่าล่ามา ตอนนี้ฉันกับน้ำมานั่งกันที่สแตนเชียร์ตรงโดมซึ่งมันเป็นสถานที่ที่มีสนามบาสอยู่ประมาณ 3 สนามได้ และมันเป็นที่ประจำของกลุ่มเรา
กลุ่มฉันประกอบไปด้วย ฉัน น้ำ เดย์ หมอน และแบร์ เพื่อนในห้องต่างเรียกกลุ่มพวกฉันว่า ‘พาวเวอร์’ ซึ่งคนที่ตั้งให้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแฟนเพื่อนฉันเองชื่อ ‘เป้’
อย่างที่บอกไปเพื่อนฉันมีแฟนกันไปหมดแล้วเหลือฉันคนเดียวนี้แหละ
และการที่ฉันมานั่งกับน้ำสองคนมันดูเหงาชะมัด
“จะกินแล้วนะ”
พอน้ำกินหม่าล่าคำแรกเท่านั้นแหละ...
“แค่กๆ ทำไมมันเผ็ดงี้อ่า” น้ำไอแถมน้ำตาไหลด้วย
“เอ่อ...มันก็เผ็ดอย่างนี้แหละ”
“น้ำ น้ำอยู่ไหน” เธอมองหาน้ำ ฉันเลยส่งแก้วน้ำให้
“ขอบคุณนะวิ” เธอส่งน้ำคืนให้ฉัน
“ฉันไม่อยากกินแล้วอ่า”
“ค่อยๆ กินก็ได้ เสียดายของแย่เลย”
“งั้น...ก็ได้”
พอพวกเรากินหม่าล่าจนหมด น้ำก็ถามขึ้นหลังจากกินน้ำที่ฉันซื้อมาหมดไปแล้ว...
“วิเรามานั่งกันสองคนดูเหงาๆ ยังไงก็ไม่รู้เนอะ” น้ำที่ปกติมีแฟนมารับกลับบ้านถามขึ้นอย่างไม่รู้จะคุยอะไรกันดี
“ใช่เหงาจริงๆ”
“วิไม่ลองชอบใครสักคนเหรอ” อยู่ดีๆ น้ำก็ถามขึ้นมา ฉันรู้สึกตกใจนิดหน่อยที่น้ำถาม
“มันไม่มีให้ชอบอะสิ ฮ่าๆ” ฉันหัวเราะ
“อย่างรุ่นพี่เป็นไง” น้ำเสนอ
“รุ่นพี่เหรอ พวกเขาคงมีแฟนกันหมดแล้ว” ฉันคิดแบบนั้นจริงๆนะ
“เพื่อน?”
“คือรู้นิสัยแล้วไม่ชอบอ่า”
“รุ่นน้องล่ะ”
“อันนั้นก็เด็กไป” ไม่ใช่ฉันไม่ชอบเด็กนะแต่เขาคงไม่ชอบคนที่แก่กว่าหรอกยิ่งเป็นผู้หญิงด้วย
“แล้วสเปควิเป็นแบบไหนอ่า” น้ำที่หมดหนทางที่จะเสนอก็ถามขึ้น
“อืม...ไม่มีอ่า แต่มองแล้วสะดุดตาก็ชอบเลยมั้ง"
“อย่างนั้นคงยากแหะ”
“ไม่มีแฟนก็ไม่เป็นไรหรอกหน่า ฉันก็อยู่ได้ บิซนานึนsolo~” ฉันบอกพร้อมยกมือทำท่าเต้น soloของเจนนี่ BlackPink
“ฮ่าๆ แต่อย่างน้อยก็ควรมีคนดูแลนะ” ฉันได้ยินแบบนั้นก็หยุดเต้น
ก็แบบนั้นมันจริงนิ เพื่อนในกลุ่มมีคนดูแลมีคนไปรับไปส่ง ฉันกลับบ้านยังกลับคนเดียวเลย พ่อแม่ก็ทำงานเอาเวลาที่ไหนมาดูแลฉัน แต่แค่ฉันไม่เคยเรียกร้องให้มีคนมาดูแลเท่านั้นเอง
“โอเค...ถ้าฉันเจอคนนั้นที่ฉันสะดุดตาฉันจะบอกเธอคนแรกเลยนะน้ำ”
“อย่าลืมบอกนะ ฉันจะเชียร์เต็มที่เลย” ฉันพยักหน้า
“แล้ว...น้ำรู้สึกชอบพี่นิ่มเพราะอะไรเหรอ” ฉันถามเพราะสงสัยจริงๆ ว่าคนเราจะชอบกันยังไง
“เขาใจดี น่ารัก ดูแลฉันดีเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเลย”
“แล้วชอบกันได้ยังไงอ่า เล่าให้ฟังหน่อยสิ” ฉันทำหน้าอ้อนวอนให้น้ำช่วยเล่าให้ฟังเพราะฉันอยากรู้จริงๆ เพราะน้ำยังไม่เคยเล่าให้ใครฟังน่ะสิโดยเฉพาะกลุ่มพาวเวอร์ อยู่ดีๆ ก็รู้แล้วว่าน้ำมีแฟนแล้ว
“เล่าก็ได้คืองี้”
“...”
“ก็...จริงๆฉันชอบเขาก่อนแหละ”
“...”
“ฉันก็พยายามไปหาเขาให้เขาจำฉันได้”
“...”
“จนวันหนึ่งมีคนย้ายบ้านมาอยู่ข้างๆ บ้านฉัน มันบังเอิญตรงที่คนที่ย้ายมาอยู่ข้างบ้านฉันคือครอบครัวพี่นิม”
“ฮะ...”
“ฉันก็ตกใจเหมือนกัน แถมแม่ฉันก็คุยกับแม่พี่นิมจนสนิทกันแล้วเนี้ย” น้ำพูดและยิ้มเขิน
“...”
“แม่พี่นิมมาคุยกับแม่ฉันบ่อยและทุกครั้งพี่นิมก็มากับแม่เขาด้วย”
“…”
“ฉันก็เจอเขามากขึ้น คุยกันมากขึ้นนั้นแหละก็ตกลงเป็นแฟนกัน”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ที่ฟังๆ มาคือการที่จะเป็นแฟนกันเนี้ยทำไมมันง่ายจัง
“ไม่หรอกวิ มันก็มีปัญหาบ้างแหละ”
“ยังไงเหรอ”
“ก็แบบอายุเราห่างกัน 3 ปีน่ะ พ่อฉันดูไม่ชอบพี่นิมเลย”
“...” ปัญหานี้ดูยากลำบากจังแหะ
“จน...”
“อะไรเหรอน้ำ” ฉันพูดอย่างตื่นเต้น
“แม่พี่นิมไปบอกแม่ฉันสิ ว่าให้หมั้นกันก่อน เพราะอยากให้มั่นใจว่าจะให้พี่นิมแต่งงานกับฉันจริงๆ”
“แล้วพ่อน้ำว่ายังไงอ่า”
“พ่อก็โกรธสิ”
“...”
“แต่พี่นิมก็ไม่ท้อนะ เขามาหาฉันทุกวันและพยายามคุยกับพ่อฉัน จนตอนนี้เหรอ...พ่อลืมฉันว่าเป็นลูกไปแล้วมั้ง ถามถึงแต่พี่นิม”
“ฮ่าๆ” ฉันหัวเราะทันทีที่น้ำบอกว่าพ่อเธอเหมือนจะลืมเธอไปแล้ว
“อย่างงี้แหละมันไม่ได้ง่ายมันก็มีอุปสรรคความรักบ้าง ถ้าวิเจอสักวันวิจะเข้าใจเอง”
“อืม...อย่างนี้นี่เอง”
แล้วเราสองคนก็คุยกันเรื่องทั่วไปจนเย็น
พวกเราสองคนออกมาจากโรงเรียนและรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์จนสายที่ผ่านบ้านน้ำมา เราก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ไปก่อนนะวิ”
“บาย”
ระหว่างรอรถเมล์ฉันได้แต่นั่งคิดว่าฉันจะเจอจริงๆ เหรอคนที่ทำให้ฉันสะดุดตาจนอยากมองเขาตลอด ถ้าเจอ...แบบนั้นก็คงดีสินะ
ฉันจะรอวันนั้น...
--------------------------------------------------
เถาองุ่น
ประเดิมด้วยเรื่องราวความโสดของนางเอก ไม่มีคนมาจีบหรือคนที่ชอบเลยแม้แต่คนเดียว...อย่าลืมอ่านตอนต่อไปนะคะ❤
ความคิดเห็น