คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6.การปรากฏตัวของ...(ไม่ใช่สิ่งแปลกประหลาดของโลก-__-) -1-
ระหว่างที่ผมเดินกลับบ้าน ผมก็คิดทบทวนเรื่องเมื่อกลางวัน
‘อันที่จริง..ผมรักคุณต่างหากล่ะครับ’
คิดถึงคำนี้ทีไรแล้วหน้ามันร้อนผ่าวไม่มีปี่ขลุ่ย เวลามุคุโรมองตอนพุดประโยคนี้ออกมามันรู้สึกใจเต้นผิดจังหวะไปบ่อยมาก
นี่เรา...
‘ชอบ’เขาเหรอ
“เฮ้ยยย!!!”ผมสะบัดหัวตัวเอง
เป็นไปไม่ได้มั้ง เราเป็นผู้ชาย มุคุโรก็เป็นผู้ชาย จะมาชอบกันได้ยังไง(มั้ง?)
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป ก็พบว่าไม่มีใครอยู่เลย
“กลับมาแล้วครับ...”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับของคุณแม่ ไม่มีเสียงของเจ้าวัวตัวซนกับอิผิง ไม่มีเสียงทำพอยด์ซั่น คุกกิ้งของเบียงกี้ ไม่มีเสียงการจัดแรงค์กิ้งของฟูตะ แม้แต่เสียงของไอ้ทารกนรก(รีบอร์นนั่นแหละเออ)นั่นก็ไม่มี
“กลับมาแล้วงั้นเหรอ..”
“นั่นใครอ่ะครับ”
ผมถามแทบจะทันที เสียงผู้ชาย ไม่ใช่เสียงพ่อแน่นอน ถึงใช่ก็คงไม่ทักอย่างงี้ คงเป็นแนวว่า’โอ้ กลับมาแล้วเหรอลูก สึนะ! >_<’รึไม่ก็นอนเมาอยู่ที่พื้นนั่นแหละ แต่เสียงคนๆนี้ มันคุ้นหูจริงๆเลย เคยได้ยินที่ไหนหว่า
“ยินดีต้อนรับกลับ..เดชิโม”
“ทะ..ท่านพรีโม่ O_O”
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องรับแขกกับท่านรุ่นที่1 พรีโม่นั่นเอง ถึงผมจะเป็นเหลนสายตรงทางสายญี่ปุ่นของเขา แต่มาอยู่ด้วยกันอย่างนี้ก็กดดันน่าดูเลย(วองโกเล่ พรีโม่ มีภรรยา2สาย คือสายอิตาลี(คนพี่สาว)กับสายญี่ปุ่น(น้องสาวภรรยา ได้หลังจากภรรยาได้เสียไป) สายอิตาลี คือวองโกเล่รุ่นที่6 สายญี่ปุ่น คือโตกุกาว่า เปลี่ยนเป็นซาวาดะในภายหลัง มีทั้งหมด5รุ่น)
“อืม ทานอะไรหน่อยไหม เดชิโม”
“คะ..ครับ ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน”นั่นสินะ นั่งกดดันมาตั้งแต่4โมงยัน6โมงเลยนิ ลืมหิวไปเลย
ผมเดินเข้าไปในครัว แล้วตะโกนถามพรีโม่หรือทวดผมนั่นแหละ
“พรีโม่ครับ จะทานอะไรดีครับ”ดีนะ ที่พอทำอะไรกินเป็นมั่ง ไม่งั้นแม่ไม่อยู่คงไส้ขาดตาย _ _||||
“เดี๋ยวเราทำเองก็ได้ เหลนไปนั่งดีกว่า”
“เอ๋ คุณทำเป็นด้วยเหรอครับ”
“เดชิโม ดูถูกเรารึเปล่าเนี่ย...”
“ปะ...เปล่าครับ ^^|||”
+++++++++++++++++++++โต๊ะทานข้าว+++++++++++++++++++++
แล้วพรีโม่ก็ยกจานพาสต้าพร้อมกับเสต็กเนื้อหมูชิ้นเล็กออกมา2ที่ มองๆไปก็น่ากินนะเนี่ย
“พรีโม่มาที่นี่ได้ยังไงเหรอครับ”
“นั่นสินะ..ตัวเราเองก็ยังงงอยู่เลย”
“ฝีมือเจ้ารีบอร์นอีกแน่ๆเลย”
“แล้ว..เราทำอร่อยไหม”
“อ่า..ขอชิมก่อนนะครับ”
ผมหยิบมีดกับส้อมมาเฉือนเนื้อเสต็ก แล้วจิ้มเข้าปาก อร่อยมากกกก!! นี่ถ้าเทียบกับแม่ผมฝีมือสูสีกันมากเลย ถ้าทำแข่งกันผมคงสรุปไม่ถูกเลยล่ะว่าใครอร่อยกว่าใคร! หลังจากชิมเสต็กไปแล้ว ผมก็ลองหันมาตักพาสต้าดู โฮกกกกก TTOTT อร่อยจนอยากจะร้องไห้ รสของซอสเข้าได้ดีมากเลย บอกได้คำเดียว โออิชิแอนด์สูโค่ยยย TT^TT
“อร่อยมากเลยครับ!! พรีโม่ไปเป็นเชพได้เลยนะครับเนี่ย!! O_O”
“ฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง แค่...มาโลกอนาคตทั้งทีก็อยากทำอาหารให้เหลนที่ตัวเองมีอายุอยู่ไม่ถึงที่จะได้เห็นหน้าได้ลองทานดูน่ะ ถ้าอร่อยเราก็ดีใจ ^^”
พรีโม่ยิ้มออกมา พูดตรงๆ ผมเพิ่งเคยเห็นพรีโม่ยิ้ม เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกครับพี่น้อง!!! ถ้าทำได้ผมคงเอากล้องถ่ายรูป ถ่ายตอนพรีโมยิ้มไว้แล้ว(โทรศัพท์ไม่สะใจ -.,-) ทวดผมยิ้มสวยมากเลยอ่ะ ถ้าพวกผู้หญิงโรงเรียนผมเห็น สงสัยยามาโมโตะกับโกคุเดระคุงตกกระป๋องชัวร์ๆเลย ผมไม่มีภาพอธิบายว่าอยู่ที่ไหน แต่จะลองให้ดูเวลาพรีโม่ยิ้ม ว่ามันน่าหยิกขนาดไหน!!!
น่ะ!! ขนาดผมเป็นผู้ชายยังหวั่นไหวเลย ประสาอะไรกะผู้หญิง ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงจับกดไปแล้ว -.,-(แต่เขาต้องกดแกไม่ใช่เหรอ://Waii)
“เป็นอะไรไปเหรอ เดชิโม หน้าแดงๆ”
พรีโม่ถามผมขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง คงเห็นผมนั่นเพ้ออยู่นานไป ผมจึงเปลี่ยนเรื่อง(แก้เขิลลล >.,<)
“เปล่าครับ แล้ว..ทางอิตาลี จะไม่เป็นไรเหรอครับ คุณมาอย่างนี้น่ะ^////^”
“ไม่เป็นไรหรอก ทางนั้นมีจีคอยดูอยู่ เราก็สบายใจน่ะนะ^^”
ยิ้มอีกแล้ว ใจเต้น หวั่นไหวววว >.,< ทวดครับ ถ้าไม่อยากให้ผมหัวใจวายตาย หยุดยิ้มสักแป๊บเถอะครับ(เฮ้ยๆๆ! ทูน่า! นี่มัน6927เว้ย ไม่ใช่G27 อย่ามั่วๆ G27อีกนาน://Waii)
“งั้น..เดี๋ยวผมไปจัดห้องให้นะครับ เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยน เดี๋ยวผมไปจิ๊กพ่อให้”
“แล้ว..อาหารนี่ล่ะ”
“พรีโม่จะทานก่อนก็ได้ครับ ผมไปจัดห้องให้ก่อนก็แล้วกัน^^”
ผมยิ้มไปให้บ้าง เผื่อๆจะทำให้ทวดผมหวั่นไหวได้บ้างเหอๆๆๆ(บ้า! -__-)
Giotto Talk
ผม..วองโกเล่รุ่นที่1 พรีโม่ วันนี้ก็รู้สึกดีนิดๆ ที่ได้มาเจอเหลนที่น่ารักอีกครั้ง(น่ารักมาก ในหลายๆความหมาย) ได้ทำอาหารให้เหลนที่ผมไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าในความเป็นจริงได้ลองทาน ได้ลองค้างบ้านของเหลนตัวเองในอนาคตดูสักครั้ง มันก็มีความสุขดีนะ
แต่ว่าที่เดชิโมยิ้มให้เมื่อกี๊...
มันน่ารักมาเลย...ใจผมเต้นผิดจังหวะไปเลยล่ะนะ...
End: Giotto Talk
+++++++++++++++++++++จบตอน6++++++++++++++++++++++
ยาว ยาวผิดปกติวิจิตสัย(คือ?) หรือมันยาวเพราะรูปหว่า =.,=
ไรท์เตอร์ขอเฉลยเลยนะคะ ว่าไรท์เตอร์เนี่ยรักจิอ๊อตโต้พอๆกันกับฮิบาริเลยนะ มีรูปจิออตโต้ยิ้มแล้วก็เท่อยู่หลายรูปมากจำนวนเท่าฮิบาริเลยก็ว่าได้ มองทีไรแล้วเลือดกำเดาพุ่งกระฉูด ปู้ดดดดดดดดด!!! O,,O
เลิกเพ้อดีกว่า เอาไว้กรี๊ดที่หลัง อิอ๊างงงง~~>.,<(ยังไม่จบ-__-)
เอาล่ะ เข้าช่วงอินเทอร์วิวดีกว่า
หวาย หวาย อินเทอร์วิวของหวายนะคะ ^O^
แขกรับเชิญวันนี้คือ นายเอกของฟิคนี้ค่ะ(ไม่ใช่ผู้หญิง เรียกนางไมได้/โดนถีบ://Waii)
ซาวาดะ สึนะโยชินั่นเอง
Waii:สวัสดีค่ะ ทูน่าน้อยกลอยใจ
Tsuna:เย้ย! เธอตั้งฉายาอะไรให้ฉันเนี่ย
Waii:ก็ตั้งให้ตั้งแต่อ่านฟิคนายกับฮิบาริแล้วล่ะ ฉายาเจ้าห่วยมันคงไม่เหมาะกะนายแล้ว แต่ไม่ใช่ว่านายจะไม่ห่วยเหมือนเดิมนะ
Tsuna:อ่า -//O//-
Waii:เอาล่ะ เข้าช่วงอินเทอร์วิวดีกว่า ทูน่ารู้มั้ยว่าเรื่องนี้น่ะ นายโคตะระจะเสน่ห์แรงเลยนะ
Tsuna:จริงเหรอ ไม่อยากเชื่อOoO
Waii:เชื่อเถอะๆ เพราะฉันแต่งเองกะมือ(เอาดีเข้าตัวเองซะเลย ฮุๆๆ)
Tsuna:เสน่ห์แรงยังไงเหรอ แบบ..สาวๆชอบตรึมเลยแบบนั้นน่ะเหรอ O_O
‘ผัวะ!’
Tsuna:โอ๊ย!เจ็บนะ เธอมาตบหัวฉันทำไมอ่า TOT
Waii:ตบให้หายบ้า นี่มันนิยายYนะยะ ไม่ใช่นอมอล อย่ามามึน!!!
Tsuna:ก็แค่ล้อเล่น แล้วมันยังไงอ่ะ
Waii:เอาเป็นว่า ทั้งมุคุโร ฮิบาริ จิออตโต้ ยามาโมโตะ เบล แซนซัส ชอบนายหมดเลย แล้วเขาก็จะไปฆ่ากันตายเพื่อแย่งนายไงล่ะ
Tsuna:เย้ย! เธอโรคจิตรึเปล่า!! ฆ่ากันเพื่อแย่งฉัน!! ปิดเรื่องไปเลยไป!!!
Waii:เออ! ฉันโรคจิต ตอนแรกว่าจะเอา3pเพราะแกมันโมเอะเกิน แต่ค่อยรวบทีหลังดีกว่า!!!
Tsuna:เปลี่ยนโครงเรื่องก็ได้~~~ TTATT Pleaseeeeeeee~~
Waii:ได้..ซะเมื่อไหร่ ฉันไม่เปลี่ยนหรอก ค่ะ ช่วงหวาย หวาย อินเทอร์วิวของหวายคงต้องลาไปก่อน บ๊าย บายค่ะ ^O^
Tsuna:อย่าเมินฉันเซ่!!!!
Waii:หุบปากไป!!!
Tsuna:จบแล้วยังไม่สนกันเลยเหรอออ TTOTT
----------------------------------------------จบอินเทอร์วิว--------------------------------------------------
ความคิดเห็น