คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11.warning(คำเตือน)
11.warning(คำเตือน)
+++++++++++++++เช้าอันสดใส++++++++++++++++
“สึนะโยชิคุง ตื่นเถอะ เราทำข้าวเช้าไว้ให้แล้ว^O^”
เสียงทุ้มนุ่มลอยมาเข้าหูผมแต่ไกล วันนี้ทวดผมตื่นก่อนผมอีกแล้วเหรอเนี่ย @_@ พรุ่งนี้ผมต้องตื่นก่อนทวดผมให้ได้เลย เพราะทวดจิอ๊อตโต้ทำข้าวเช้าให้ผมมาสองวันติดแล้ว
“ครับบ ลุกแล้วคร้าบ@_@”แต่ไม่ค่อยอยากลุกเลยแฮะ ปวดๆหัวยังไงไม่รู้สิ เอ๊~~ หรือว่าเป็นพิษของจูบเมื่อวานหนอออ >//_//<(บ้า)
+++++++++++++++++++โต๊ะทานข้าว(อีกเช่นเคย)+++++++++++++++++
“สึนะโยชิคุง หน้าแดงๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า”
“คงไม่เป็นอะไรมั้งครับ สงสัยมันคงแดงเอง^^”
“เหรอ ไม่เป็นไรแน่นะสึนะโยชิคุง..”ทวดจิอ๊อตโต้ถามผมอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ผมดีใจจังที่มีทวดเป็นเขาอ่ะ >_<
“ครับ ไม่เป็นไร^^”
‘แกร๊ก ปึง’
“พี่สึนะ หม่าม๊าครับ ผมกลับมาแล้ว^O^”
“ฟูตะ กลับมาแล้วเหรอ ไปไหนมาเนี่ย”
“กลับอิตาลีไปหาแรงค์กิ้งใหม่ครับ^^ อ้าว!พี่สึนะ หม่าม๊าล่ะครับ’
“ไม่รู้เหมือนกัน ไปไหนกันหมดก็ไม่รู้”
“อ้าว แล้วพี่สึนะก็อยู่คนเดียวสิครับ”
“ไม่เชิงหรอกที่จริงมีคนมาอยู่ด้วยน่ะนะ”
“เอ๊ O_O ใครอ่ะครับ’
“ก็คนนี้ไง”
“สึนะโยชิคุง นี่เหรอแรงค์กิ้งฟูตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะเราทวดของสึนะโยชิคุง วองโกเล่ พรีโม่ เรียกเราจิอ๊อตโต้ก้ได้^^”
“O_O วะ..วองโกเล่ พรีโม่เหรอครับพี่สึนะ ผมเพิ่งเคยเห็นนะ แต่ว่า..มันผ่านมาสี่ร้อยกว่าปีแล้วนี่ครับ ไม่มีทางเป็นไปได้”
“ตัวเราเองก็งงเหมือนกันนะ เพราะจู่ๆก็ถูกพัดมาโลกอนาคตอีกสี่ร้อยปีข้างหน้าเลย^^”
“เหรอครับ เอ่อ ผมลืม ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมจะเรียกว่าอะไรดี เรียกว่าทวดพี่สึนะดีกว่า^^”
“แล้วแต่เลยนะ^^”
แล้วทวดจิอ๊อตโต้ก็นั่งคุยกับฟูตะจนติดลม ถอนตัวไม่ขึ้น ดึงก็ไม่หลุด สะดุดสักนิดก็ไม่มี ผมเลยขอชิ่งออกมาเที่ยวข้างนอกแทนละกัน ฮุๆๆๆๆ ^..^
เอ..ว่าแต่จะไปไหนดีน้อออออ
‘คุณยังมีผมนะครับ^^’
ลองไปหามุคุโรจะเป็นไรมั้ยเนี่ย
++++++++++++++++++++โกคุโยแลนด์+++++++++++++++++++++
แปลกแฮะ พอตอนแรกอยากมา พออยู่หน้าโกคุโยแลนด์แล้วกลับอยากเดินกลับ โรคจิตชนิดนึงรึเปล่านะ-__-|||||
“สึนะโยชิคุง..รึเปล่าครับ”
“เอ๋’
“จริงๆด้วย มาหาผมเหรอครับเนี่ย^^ แหม เป็นปลื้มจริงๆนะครับ>_<”
“เปล่า กำลังจะกลับแล้วล่ะ”
“อะไรครับเนี่ย มาถึงนี่แต่แค่มายืนมองตึกนี่นะครับ ทำร้ายจิตใจกันมากไปหน่อยมั้งครับ^^”
“จะมาไม้ไหนอีกล่ะ นายน่ะ-__-||||^”
“คุณมองผมอย่างนี้เหรอเนี่ย =3= ถ้าไม่อยากเข้าไปในนี้ก็ได้ครับ ผมรู้น่าว่าคุณไม่ค่อยอยากเจอเคนกับจิคุสะน่ะ^^”
“ถ้ารู้แล้วจะมารั้งฉันทำไมเล่า!!! =3=++”
“ผมกะว่าจะชวนคุณไปเที่ยวหน่อยน่ะครับ กำลังจะออกไปหาคุณพอดีเลย^^”
“จะไปไหนล่ะเนี่ย”
ผมรีบถามมุคุโร เพราะอยากไปเปิดหุเปิดตาเต็มทน วันหยุดจะให้อยู่บ้านมันก็ยังไงๆอยู่นะ
“คึหึหึ ไปแถวๆในเมืองนามิโมริไงครับ^^”
“ก็ดีนะ นายเลี้ยงฉันล่ะ เดี๋ยวคราวหลังฉันเลี้ยง^^”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ตอนเย็นคุณทำข้าวให้ผมกิน ก็ถือว่าหายกัน^^”
“ทำอย่างกับฝีมือฉันมันอร่อยมากเลยนะ^///^”
“มันจริงนี่ครับ คุณไม่ได้แค่ทำอาหารอร่อยนะ แต่ตัวคุณก็น่ากินด้วยนะครับ^^”
“พูดอะไรแบบนี้อีกแล้วนะO>//_//<O”
“ผมพูดจริงนะ แต่คุณบอกว่าไม่พร้อม เลยยังไม่ได้กินซักที ได้แต่ชิม^^”
“หุบปากไปเลยนะ>//_//<”
“จูบผมสิครับ แล้วผมจะหยุด^^”
“นี่ นาย...>//_//<”
“:P”
“ก็ได้ๆๆ ยื่นหน้ามาสิ>//_//<”
“อ่ะครับ ( ^^)”
เนื่องจากผมอยากให้มุคุโรหุบปากหรือว่ามีอารมณ์อยากจะทำก็แล้วแต่ แต่ผมจะปล่อยให้เคลิ้มแบบคราวที่แล้วไม่ได้ เคลิ้มไปกับหมอนี่ทีไร(เกือบ)เสร็จทุกที ก็อย่างที่บอก ผมยังไม่พร้อม เพราะผมยังรู้ไม่แน่ชัดว่าผมชอบใครกันแน่ เคียวโกะจังหรือมุคุโร หรือไม่ได้ชอบใครเลย
ผม(หน้าด้าน)ยื่นหน้าไปจูบมุคุโรเหมือนกับคราวก่อน พอผมจะเอาปากออกมุคุโรก็ดันหัวผมให้กลับเข้าไปจูบต่อ เออ! ก็ได้ แต่ห้ามเคลิ้ม ผมสั่งตัวเองเพราะแถวนี้เป็นถนนที่ไม่ค่อยมีคนผ่านไปมาและมีหญ้าข้างทางสูงด้วย ถ้าเผลอจริงๆอาจต้องมีการฉุดลงหญ้าข้างทางอ่ะนะT_T แต่เหมือนมุคุโรจะรู้ว่าผมคิดอะไร เขาจงใจจูบอย่างเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนอยากให้ผมเคลิ้มไปกับเขาด้วย น้ำหยดลงหินทุกวันยังสึกกร่อน(เกี่ยว?)ไม่นานผมก็เคลิ้มไปกับมุคุโรอีกจนได้
“อืมม..”
ผมครางออกมา(อีกแล้ว)นิดหน่อย เพราะเริ่มชินแล้ว ไม่เหมือนตอนแรกๆ
แล้วมุคุโรก็ถอนปากออกไป ผมนึกว่าเขาจะหยุดแค่นี้ แต่ผมคิดผิด คนอย่างหมอนี่น่ะเหรอจะยอมหยุดง่ายๆถ้าผมไม่บอก-__-^^
“อืม สึนะโยชิคุง ผมเริ่มไม่อยากไปเที่ยวแล้วสิ ผมอยากอยู่กับคุณที่นี่มากกว่า อยู่นานๆเลยนะครับ..”
“ไม่เอานะ มุคุโร..ก็บอกแล้วไงว่าไม่พร้อม”
“อืม คุณดักผมอีกแล้วนะ ก็ได้ครับ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่มาหาผมนะ ผมจะว่างเพื่อความพร้อมของคุณ^^”
“แล้วถ้านายกำลังอยู่กับคนอื่นล่ะ”
“ผมก็จะรีบบึ่งกลับมาหาคุณครับ”
“จริงหรือเปล่าน่ะฮะ ^^”
“จริงสิครับ เพื่อคุณผมว่างเสมอครับ”
“ไม่เชื่อหรอก นายน่ะเชื่อไม่ค่อยได้^^”
“คึหึหึ แต่ผมพูดอะไร พูดจริงนะครับ^^”
“อืม รีบๆไปกันเหอะ เดี๋ยวแดดร้อน จะเที่ยวไม่สนุก”
“ครับๆ”
ผมกับมุคุโรได้เดินเที่ยวกันในย่านเมืองนามิโมริตั้งแต่เช้าจนบ่าย แล้วผมได้พามุคุโรไปกินเค้กร้านที่ฮารุเคยพาผมไปซื้อร้านด้วย มุคุโรบอกว่าอร่อยดี ไว้เขาจะมากินบ่อยๆ ผมเพิ่งรู้มุคุโร ชอบกินช็อกโกแลตมากที่สุดเลย เขาบอกผมเองกับปากเลย เพราะสั่งอะไรก็มีแต่ช็อกโกแลต สรุปเขาก็กินแต่ช็อกโกแลตนั่นแหละ-__-|||
จนกระทั่งตอนเย็น....
“กลับบ้านกันดีกว่านะมุคุโร^^”
“ครับ เวลาคุณทำข้าวเย็นแล้วนี่นา^^”
“กะจะอยู่กินอีกแล้วล่ะสิ-__-|||”
“ครับ ก็กับข้าวคุณอร่อยนี่ครับ^^”
“ยอกันอีกแล้ว เดี๋ยววันนี้ฉันจะทำของนายให้กินไม่ได้เลย^^”
“แต่สำหรับผมกินได้หมดแหละครับ ถ้าคุณเป็นคนทำ”
“ฉันทำจริงๆนะ>_<”
“ผมก็จะกินให้ได้^^”
+++++++++++++++++++บ้านซาวาดะ+++++++++++++++++
“กลับมาแล้วครับ^O^”
“กลับมาแล้วเหรอ สึนะโยชิคุง^^”
“ครับ แล้วโกคุเดระคุงกับยามาโมโตะมารึยังครับ”
“มารอนานแล้วแหละ^^”
“จริงเหรอครับO_O”
“อืม^^”
จนถึงตอนนี้ผมยังชอบมองทวดจิอ๊อตโต้ยิ้มอยู่ มันมองแล้วเพลินจริงๆนะ มองกี่ที..ใจละลาย ก็ใจมันหาย ละลาล ละลาย ละไหลไปกับ(รอยยิ้ม)เธอ~~~~
“ขอโทษนะนะโกคุเดระคุง ยามาโมโตะ ที่ให้รอนานน่ะ^_^|||||”
“ไม่เป็นไรครับ รุ่นที่สิบ^O^”
“ไม่เป็นไรหรอกสึนะ^^”
“กลับช้าจังพี่สึนะ^^”
“โทษที เที่ยวเพลินไปหน่อย^^”
“เที่ยวกับใครเหรอพี่สึนะ พวกพี่ฮารุกับเคียวโกะเหรอ?”
“เปล่าหรอก คือ...”
“เที่ยวกับผมเองล่ะ^^”
“เฮ้ย!! โรคุโด มุคุโร แกมาทำไม!!O_O++”โกคุเดระคุง
“...”ยามาโมโตะ เลิกยิ้มไปเลย-__-||||
“ผมก็มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่-__-|||”
“รู้สึกว่านายจะกวนๆนะ-__-+++”
“พอๆๆ พอเถอะ”ผมพูดยุติศึกระหว่างผู้พิทักษ์ลง
“ถ้ารุ่นที่สิบพูดอย่างงั้นล่ะก็...”
ผมโล่งอกขึ้นมาหน่อยนึงที่สงบศึกนี้ลงได้ทัน ไม่งั้นบ้านผมเละแน่ๆ และผมก็จะไม่ทำข้าวให้พวกเขากินแน่นอน(ลงโทษ โทษฐานทำบ้านพัง-__-+++) ไม่ใจอ่อนด้วย
+++++++++++++++++ห้องครัว++++++++++++++++
ผมทำข้าวเย็นอยู่กับมุคุโร(อีกแล้ว) มุคุโรบอกว่าถ้าผมไม่ให้เขาเข้ามาช่วยทำด้วย เขาจะจูบผมต่อหน้าทุกคน >//^//< ผมอยากจะตบเขาก็วันนี้แหละ!!!
“สึนะโยชิคุง คุณชอบผมรึเปล่า”
มันมาอีกแล้ว ไอ้คำถามนี้-__-vvv
“ถามบ่อยๆไม่เบื่อเหรอ ฉันก็ตอบไปแล้วไง”
“เมื่อวานคุณตอบผมไม่ตรงคำถาม”
“ไม่ตรงยังไง?”
“ผมถามคุณว่าคุณชอบผมรึเปล่า ผมไม่ได้ถามว่าคุณชอบใครนี่ครับ”
กวนส้น-__-++ ผมคิด
“แล้วจะให้ตอบยังไงอ่ะ”
“ตอบว่า ‘ไม่’ หรือ‘ใช่’ก็พอครับ”
“อืม ใช่ ฉันชอบ”
“จริงเหรอครับO_O”
“แบบเพื่อนน่ะ อย่างอื่นค่อยว่ากันที่หลัง^^”
“...”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มุคุโร T^T”เค้าขอโต้ดดด
“ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่นา อืมทำอะไรกินล่ะครับวันนี้”
“อืม ก็..มิโสะเห็ดนาเมโกะ แล้วก็ข้าวผัดเห็ดมัตสึทาเกะน่ะ ลองทำกินดูบ้าง^^”
“วันนี้มีเห็ดทั้งสองอย่างเลยเหรอครับ”
“อืม เห็นเห็ดมันมีเยอะ ก็เลยเอามาทำ^^”
“เสร็จรึยังอ่ะครับ”
“จะเสร็จแล้ว แป๊บนะ”
“ครับ”
‘ปุดดๆๆ’
“อืม ได้ที่แล้วมั้ง เสร็จแล้วล่ะมุคุโร จะชิมเหรอ”
“ครับ”
“ชิมแล้วอย่าหลอกกันนะ บอกมาตามตรงอ่าTOT ว่าหมามันจะกินมั้ย”
“ครับๆๆ ^^”
และมุคุโรก็ตักชิมเหมือนเมื่อวาน แต่คราวนี้มุคุโรชิมนานมาก เหมือนพยายามจะนึกคำคอมเม้นท์ นี่มัน..รสชาติแย่ขนาดนึกคำคอมเม้นท์นานขนาดนั้นเลยเหรอTOT ใจเสียนะเว้ยยยย
“ผมว่า..ผมจะบอกยังไงดีอ่ะครับ”
“มันรสชาติแย่มากเลยเหรอออTOT”
“ไม่ใช่ครับ อร่อยมากเลย”
“อ้าว แล้วไม่บอกแต่แรกอ่ะ!!”
“ผมจะชมฝีมือคุณด้วยคำเดียวซ้ำๆว่าอร่อยมันยังไงก็ไม่รู้อ่ะครับ”
“-__-^^^”
“ขอโทษครับ (_ _)”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้โกรธซักหน่อย”
“เหรอครับ”
“อืม”
“สึนะโยชิคุง หันมานี่หน่อยสิครับ”
“อะไรเหรอ^^”
“...”มุคุโร
“OxO”ผม
ผมโดนหลอกจูบอีกแล้ววววววว ผมพูดตามตรง ผมโดนมุคุโรจูบไปกี่ครั้งแล้วนะ(ไม่นับที่ผมจูบเขา-///-) เยอะเหมือนกัน เธอช่วยแต่งให้มันประเทืองปัญญาหน่อยได้มั้ย จูบอยู่นั่นแหละ>O<++++(อ่อ งั้นฉันจะแต่งให้มันกดแกแทนมั้ย เอาบ่อยๆไปเลย-__-+++://Waii/ไม่อาววๆๆ จูบก็ได้ๆๆ TTOTT://Tsuna) แต่คราวนี้มุคุโรจูบผมแค่แป๊บเดียวก็ถอนปากออก
“อะไรเนี่ย นึกว่านายจะทำมากกว่านี้ซะอีก”
ผมถามแทบจะทันทีที่มุคุโรถอนปากออกไปแล้ว เขายิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะตอบผม
“แหม อยากให้ผมทำก็ไม่บอกนะครับ^^”
“เปล่าซักหน่อย!!”
“แล้วถามทำไมครับ^^”
“ฉันแค่อยากรู้เฉยๆ-////-”
“สึนะโยชิคุง กับข้าวเสร็จรึยัง^^”
เสียงทุ้มนุ่มของทวดผมตะโกนถามมา สงสัยคงจะนานไปแล้วมั้ง
“เสร็จแล้วครับ เข้ามากินกันได้เลย”
“รุ่นที่สิบคร้าบบบ วันนี้แกงอะไรครับ^O^”
“มิโสะเห็ดนาเมโกะกับข้าวผัดเห็ดมัตสึทาเกะน่ะ^^”
“ว้าว สึนะทำน่าอร่อยจัง”
“พี่สึนะ ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอครับO_O”
“เอาเป็นว่านั่งทานกันเลยดีกว่า^^”
++++++++++++ตัดฉากมาที่ศูนย์บัญชาการวองโกเล่สี่ร้อยปีที่แล้ว+++++++++++
ห้องประชุมบอส ผู้พิทักษ์และแฟมิลี่พันธมิตร
“นี่จี พรีโม่ไปไหนมิทราบ จะประชุมอยู่แล้วนะ-__-”อเลาดิ
“ไม่รู้ ประชุมไปเหอะ พรีโม่ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันกับนายก็ช่วยกันคุมงานแทนก็แล้วกัน”
“งั้นก็ได้ แต่ผมจะคุมโดยใช้วิธีของผม”
++++++++++++++++ตัดกลับมาปัจจุบัน+++++++++++++++++
“อร่อยมากเลยฮะ พี่สึนะ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะO_O”
“ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะ ฟูตะTOT”
“แต่ก็อร่อยเหมือนเดิมนะ สึนะโยชิคุง^^”
“ขอบคุณครับ ทวดจิอ๊อตโต้^^”
“แต่ก็หมดเกลี้ยงเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย^^”
“สึนะโยชิคุง มากับผมหน่อยสิครับ”
“อะ..อืม”
แล้วผมก็ถูกมุคุโรลากขึ้นมาชั้นสอง พอถึงหน้าห้องผมเขาก็เริ่มเปิดประเด็น
“คุณจำที่ผมถามคุณว่าคุณชอบฮิบาริมั้ยได้รึเปล่าครับ”
“อืม ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่าจะมาคั้นคำตอบกับฉันอีกอ่ะ-__-||”
“เปล่าครับ แต่ผมรู้สึกได้ว่าฮิบาริ เคียวยะก็ชอบคุณนะครับ”
“คุณฮิบาริเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง”
“ถ้าเป็นไปได้ล่ะครับ อีก13วันก็จะถึงวันเกิดคุณแล้วใช่มั้ย”
“อืม”
“ทำตัวให้ยุ่งๆนะครับ เพราะผมกะไว้ว่าฮิบาริต้องมาดึงคุณไปฉลองงานวันเกิดกับเขาแน่”
“เขาไม่มาหรอก-__-|| ว่าแต่..นายจะมาใส่ใจเรื่องนี้ทำไมเนี่ย”
“เพราะผมจะชวนคุณไปเหมือนกันนี่ครับ^^”
“จริงเหรอ ไปไหนล่ะO_O”ผมรีบถามด้วยความตื่นเต้น
“ยังไม่บอกครับ แต่เตือนไว้ก่อนนะครับถ้าฮิบาริมา อย่าไปกับเขานะครับ ไม่งั้นคุณพลาดที่สำคัญกับผมแน่^^”
“อื้ม^^”
--------------------------------------------------จบตอน11----------------------------------------------
ฮูล่าๆๆๆ ฮูเล่ๆๆๆ >O< ฮูบๆๆๆๆๆ (ไรท์เตอร์เพ้อไปแล้ว สงสัยต้องเข้าหลังคาแดงอย่างเร่งด่วน -__-||||://คนอ่าน)
ตอนนี้ไรท์เตอร์กำลังอารมณ์ดีอย่างมากเลยค่ะ ^O^(อารมณ์ดีรึบ้า)
มีเรื่องมาเล่าสู่กันฟังนะคะ ฉะนั้นขอเบรคอินเทอร์วิวไว้ก่อนนะคะ(ที่จริง คิดไม่ออกว่าจะเชิญใคร)
เพื่อนไรท์เตอร์หรือเพื่อนหวายนี่แหละค่ะ มาที่บ้านหวายตั้งแต่บ่ายสาม
ปกติใช่มั้ยคะ อ่านไปเรื่อยๆค่ะ นั่งเล่นโน้ตบุคกันอยู่ข้างนอกบ้าน(ของหวายเอง1เครื่อง ของเพื่อนหวายเองอีก1เครื่อง) หวายนั่งแต่งฟิคเรื่องนี้แหละค่ะ เพื่อนหวายก็นั่งเสียบแอร์การ์ดเล่นเน็ต หวายกับเพื่อนแชร์กันไว้ว่า’เดี๋ยวเมิงเล่นไปก่อน กูแต่งฟิค6927ต่อดีกว่า เมิงเล่นอะไรพอใจแล้วแบ่งมาให้กูเล่นมั่ง’เพื่อนหวายก็นั่งเข้าเฟส ฮาย เกมแต่งตัว(มันปัญญาอ่อน) มันเล่นจนแบตหมด แต่ของหวายไม่หมดเพราะชาร์จด้วยเล่นด้วย ฮุๆๆ หวายก็เลยดึงแอร์การ์ดเพื่อนหวายมาเสียบเครื่องตัวเอง เพื่อที่จะอัพฟิคอันนี้แหละ แต่เพื่อนมันขอเล่นเกมแต่งตัวก่อน หวายเลยด่ามันไปว่า ‘ฟาย ปัญญาอ่อน’ มันก็ย้อน ‘เมื่อก่อนเมิงก็เคยเล่น’ หวายก็ย้อนมันไป ‘นั่นเมื่อก่อน แต่นี่มันตอนนี้เว้ย’ แต่ก็ให้มันเล่น ช่วยมันจำด้วยกับน้องมัน ตาแรกมันจำผิดได้70คะแนน ตาสองพลาดนิดนึงตรงต่างหูได้90คะแนน ตาสุดท้ายหวายก็ถามมันว่า ‘เมิงจะเลิกได้ยังเนี่ย กูมองแล้วเซ็ง กูจะอัพฟิคด้วย’ มันก็บอก ‘แป๊บ กูจะเอาเต็มร้อยคะแนน’ หวายก็ย้อนมันไป ‘ฟาย เมิงเล่นไงก็ได้90อยู่ดีแหละ’ หวายกับเพื่อนเลยพนันกัน ว่าถ้าตานี้มันไม่ได้100คะแนนมันยอมให้กระทืบ หวายเลยตั้งกติกาขึ้นมา ‘ถ้าเมิงไม่ได้ร้อยคะแนน กูกับน้องเมิงจะกระทืบเมิง แต่ถ้าเมิงได้ร้อยคะแนน กูกับน้องมึงจะกระทืบเมิง’ ตามนี้ สรุปมันได้เก้าสิบเลยไล่กระทืบมันแล้วหวายก็จะอัพฟิค แต่ก่อนหน้าหวายเคยพูดกับมันไว้ว่า เชื่อเหอะ พอกูจะอัพฟิคชั่วโมงเมิงหมดแน่ พอหวายเช็คชื่อเด็กดีเสร็จ จะเข้าไปอัพ กำลังก๊อปปี้จากเวิร์ด แต่งแน่ว ชั่วโมงหมดค่ะพี่น้องTTOTT เลยอดอัพ ไม่น่าปากเสียเลย แต่ก็ยกยอตัวเองว่าลางสังหรณ์สุดยอด และประมาณทุ่มนึง เพื่อนหวายกับน้องมัน แล้วก็หวายก็มานั่งรวมหน้าสลอนกันในห้องหวายเองนี่แหละ น้องมันก็นั่งเล่นเกมซอมบี้ที่ก๊อปไปจากหวายนี่แหละ(เกมplantsVSzombiesอ่ะค่ะ) แล้วน้องมันก็เล่นตอนที่ต้องทุบไห(ที่จริงเป็นแจกัน แต่หวายเรียกไห) หวายที่กำลังนั่งแต่งฟิคเพิ่มเกิดความคิดพิเรนทร์ น้องเพื่อนหวายทุบไหแล้วมีซอมบี้ตัวใหญ่ออกมา หวายก็เริ่มแต่งเรื่อง อย่างเช่น มีซอมบี้หัวกระป๋อกมาพร้อมกับซอมบี้ธรรมดา ก็จะเล่าเป็นประมาณว่า ‘และแล้ว เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็เดินคู่กันมาแล้ว(หัวกระป๋องเจ้าบ่าว ตัวธรรมดาเจ้าสาว ดูความคิด) และแล้วเจ้าสาวก็ได้ตายลงไปต่อหน้าต่อตาเจ้าบ่าว เจ้าบ่าวโมโหตะโกนดังลั่นว่า เมิงฆ่าเมียกูเหรอ ฉัด และแล้วเสือหาญ(ซอมบี้ตัวใหญ่)ก็เดินเข้ามาในงาน พร้อมประกาศกร้าว ไหนใครมันจะแต่งงานกะเมียเก่ากู กูจะ...พูดไม่ทันจบ เสือหาญก็ถูกฆ่าปิดปากตายไปสวรรค์พร้อมเมียเก่ามันเรียบร้อย พร้อมลูกติด เอื้อกก!! เสือหาญตายสนิท’ประมาณนี้แหละค่ะ เวลาแต่งฟิคมันถึงได้ดูเหมือนปัญญาอ่อน-__-||| เพราะไรท์เตอร์ปัญญาอ่อนนั่นเอง
ตอนนี้จบไว้แค่นี้ค่ะ บ๊าบ บาย^O^
-------------------------------------------จบช่วงไรท์เตอร์ เจอแล้วพล่าม---------------------------
ความคิดเห็น