คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ( OS ) Interest เรียกร้องความสนใจ (junhong's birthday)
Title: Interest เรียกร้องความสนใจ
Couple: BANGZELO
Author: wahneun
Type: ONE SHOT
Rate: PG
Note: วันเกิดจูค่ะ ขอบคุณคนพี่ที่มาช่วยต่อชีวิตชิปเปอร์ค่ะ TTwTT
ไม่มีบีจีเอ็มอะไรทั้งนั้น มีรูปนี้รูปเดียว ฟินลืม TTwTT
--------------------------------------------------------------
เสียงตั้งปลุกจากไอพอดที่วางอยู่ใกล้ๆตัวดังขึ้นเมื่อล่วงเลยมาถึงเช้าวันใหม่ น้องเล็กของวงเป็นคนตั้งปลุกไว้เอง เผื่อว่าฮยองจะตื่นกัน...
ร่างขาวนั่งมองเค้กปอนด์ที่ใหญ่เกินกว่าจะกินหมดคนเดียว ... ทำไมไม่มีฮยองคนไหนอยู่กับเขาเลยล่ะ....
จงออบฮยองหลับไปแล้ว แดฮยอนฮยองก็เหมือนกัน ยองแจฮยองไม่รู้หลับหรือยังแต่ก็เข้าไปอยู่ในห้องนอนแล้ว ฮิมชานฮยองเพิ่งอัพรูปที่ถ่ายในห้องซ้อมลงอินสตาแกรมเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ส่วนยงกุกฮยองออกไปไหนก็ไม่มีใครรู้...
“เฮ้อ..” ถอนหายใจเบาๆแล้วก็หยิบไอพอดขึ้นมากดปิดเสียงเตือนที่ฟังแล้วคงรบกวนเวลานอนของคนอื่นๆ มีแฟนคลับมากมายที่ส่งข้อความมาสุขสันต์วันเกิดเขาผ่านทางทวิตเตอร์ แต่เขาอยากให้ฮยองสักคนมาบอกสุขสันต์วันเกิดเขาบ้าง
น้องเล็กของวงเอื้อมมือไปป้ายครีมสีขาวที่อยู่บนหน้าเค้กขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะนำมาจุดลงบนหน้าให้ดูเหมือนเป็นงานวันเกิดที่แสนสนุกสนาน ยิ้มกว้างๆให้กล้อง กดถ่ายอยู่สองสามรูปแล้วอัพขึ้นทวิตเตอร์
ในเมื่อไม่มีใครสนใจ ในเมื่อไม่มีใครทวีตหา ทวีตบอกตัวเองก็ได้!
จะบอกว่ามันเป็นการเรียกร้องความสนใจก็ได้ เพราะเขาก็ทำตั้งแต่ให้นาฬิกาปลุกดังลั่นหอตอนเที่ยงคืนแล้ว แต่จุนฮงอยากให้พี่ๆมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วก็เลี้ยงฉลองจริงๆนะ!
เสียงการแจ้งเตือนจากทวิตเตอร์เรียกให้จุนฮงกดเข้าไปดู เพราะต้องมีคนที่เขาฟอลโล่วอยู่เมนชั่นมาแน่นอน หนึ่งในสิบเอ็ดคนนั้น แน่นอนว่าจะต้องมีลีดเดอร์ของวง. . .
แต่ก็ไม่ใช่คนที่น้องเล็กหวัง... ยองแจฮยองคงยังไม่หลับและเห็นทวิตของเขา ก็เลยมาทวีตตอบ อย่างน้อยพี่ชายคนนี้ก็ยังไม่ลืมวันเกิดของเขา... ไม่เหมือนใครบางคนหรอก...
“จุนฮง สุขสันต์วันเกิด~” เสียงของใครสักคนในวงดังขึ้นจากประตูห้องนอน เป็นยองแจฮยองที่เดินออกมาจากห้องนอนแล้วตรงมาหาเขาที่โซฟา
“ขอบคุณนะครับฮยอง” เด็กน้อยยิ้มก่อนจะเขยิบตัวให้มีที่ว่างเพิ่มมากขึ้น
“แล้วเอาเค้กมาป้ายหน้าทำไม” ยองแจขมวดคิ้วน้อยๆเพราะไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของน้องเล็กสักเท่าไหร่
“ก็แค่ให้ดูสนุกเฉยๆอะครับ” ยิ้มแหยๆให้คนที่อายุมากกว่า แล้วก็ปาดครีมที่อยู่บนหน้าขาวๆของตัวเองมาชิม
“ฮ่าๆ ช่างเถอะ กินเค้กกันดีกว่า” ยองแจว่าก่อนจะลุกไปหยิบช้อนในครัวออกมาสองคัน ของเจ้าของวันเกิดและของตัวเอง นักร้องนำของวงจัดการตักเค้กขึ้นมาแล้วส่งเข้าปากไป แต่ไม่วายก็ยังมีคำถามจากน้องชายตัวดีที่เอ่ยออกมา
“ฮยองรู้มั๊ยว่ายงกุกฮยองไปไหน”
“ก็คงอยู่ที่บริษัทล่ะมั้ง ฮยองเค้าก็อยู่บริษัทถึงดึกอย่างนี้ตลอดอยู่แล้วนี่ ไม่เห็นมีไรน่าแปลกเลยจูนง... อ่า..แต่ว่าวันนี้มันเป็นวันเกิดนายนี่เนอะ”
“ใช่!.. นี่วันเกิดผมอะ!” พูดจบก็ตักเค้กเข้าปากแล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่อีกคนที่นั่งอยู่
“ช่างเถอะ นี่เพิ่งจะเที่ยงคืน เดี๋ยวฮยองเค้าก็กลับมานั่นแหละ” ยองแจพูดแบบขอไปที ก่อนจะตักเค้กคำใหญ่ส่งให้น้องเล็ก
“อะ คำสุดท้ายแล้วพอ เดี๋ยวอ้วน เอาเค้กไปเก็บในตู้เย็นแล้วก็แปรงฟันนอนได้แล้วนะจุนฮง” พูดก่อนจะคว้าช้อนจากมือจุนฮงเดินไปล้างเก็บ ส่วนจุนฮงก็เคี้ยวเค้กในปากตุ้ยๆ แต่เมื่อโดนยึดช้อนไปก็เลยจำใจเก็บเค้กใส่กล่องแล้วนำไปเข้าตู้เย็นตามคำพูดของคนอาวุโสกว่า
ที่ยองแจต้องไล่เด็กตัวโตให้ไปนอนเพราะรู้ดีว่าน้องจะต้องนั่งรอหัวหน้าวงจนเกือบสว่างแน่ๆ
“ฮยองเข้าไปนอนก่อนเลย ผมจะนั่งอ่านเมนชั่นอยู่อีกสักพักนะ”
“เอางั้นก็ได้ ยงกุกฮยองน่ะเดี๋ยวก็กลับมา อย่านอนดึกนักล่ะ ฝันดีจุนฮง~”
คนเป็นพี่ที่อยู่ในหอและยังตื่นอยู่คนเดียวเข้าห้องนอนไปแล้ว อย่างน้อยก็ยังดีที่มีคนกินเค้กเป็นเพื่อน อย่างน้อยยองแจฮยองก็ไม่เมินทวิตของเขา
มีข้อความมากมายส่งมาอวยพรให้เขา จุนฮงชอบนั่งอ่านข้อความเหล่านั้นเพราะมันรู้สึกดีจริงๆเวลาได้รู้ว่ามีคนมากมายที่รักและติดตามเขาอยู่ ความเหนื่อยที่ต้องทำงานติดต่อกันอย่างแทบไม่ได้หยุดพักเบาบางลงเมื่อได้รับกำลังใจดีๆจากแฟนคลับ กลุ่มคนที่มีความหมายสำหรับชีวิตของเขาและของวง
เวลาล่วงเลยไปนานพอที่จะทำให้คนอายุน้อยตาปรือ เหลือบตาไปมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตีสามเข้าไปแล้ว...
หัวหน้าวงยังไม่กลับ... แล้วก็ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียว...
“จะไม่ทำอะไรเลยจริงๆหรอ นี่มันเกินไปหน่อยแล้วนะ” พูดลอยๆด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย น้อยใจ ทั้งๆที่อุตสาห์เรียกร้องความสนใจไปแล้วนะ...
“ไม่รอแล้ว!” เบ้หน้าแล้วหยิบไอพอดเครื่องที่ใช้ประจำเดินเข้าห้องนอนไปด้วยกัน
พี่ๆทุกคนหลับกันหมดแล้ว จุนฮงพยายามเดินในความมืดให้เบาที่สุดและพยายามไม่แกว่งมือหรือขาให้ไปปัดโดนอะไรจนเกิดเสียงโครมคราม เพราะนอกจากจะสร้างความเละเทะให้ห้องนอนแล้ว เขาจะโดนด่าอีกด้วยที่ทำเสียงดังจนฮยองตื่นกัน
ร่างบางเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงของคนที่ตัวเองรอมาค่อนคืน คว้าเอาตุ๊กตาทิกเกอร์ขนาดเหมาะที่วางอยู่ข้างๆหมอนมากอดไว้แล้วเดินไปนั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง
“ถ้าพรุ่งนี้เช้าตื่นมาไม่เจออีกนะ จะโกรธแล้วคอยดู!” พูดเบาๆกับตุ๊กตา จุนฮงใจเสียไม่น้อยที่วันเกิดเขาทั้งที ในหนึ่งปีมีครั้งเดียว แต่คนที่อยากให้สนใจกลับไม่มาให้เห็น
ร่างขาวซีดล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เป็นพื้นที่ของตน ซุกตัวลงในผ้าห่มแล้วนอนกอดตุ๊กตาที่เป็นคนไปหยิบมาจากเตียงของพี่ใหญ่ไว้แน่น ราวกลับกลัวว่ามันจะหายไป แล้วก็อยากได้ความอบอุ่นจากเจ้าของตุ๊กตาเหลือเกิน...
5 : 30 AM
ตัวเลขบนหน้าจอนาฬิกาดิจิตอลที่แสดงให้เห็นว่าเวลานี้ควรเป็นเวลาตื่นของใครหลายคนเพื่อเริ่มต้นชีวิตวันใหม่ แต่ผู้ที่เป็นหัวหน้าวงควบด้วยตำแหน่งโปรดิวซ์เซอร์อัลบั้มล่าสุดของบีเอพีนั้น ยังไม่ได้นอน...
ร่างสูงขยับเอี้ยวตัวเล็กน้อยขจัดความเมื่อยที่นั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์มาเป็นเวลานาน ก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดกับการลองผิดลองถูกในการแต่งเพลง
บังยงกุกจัดการเซฟงานให้เรียบร้อย กดปิดอุปกรณ์ทั้งหลายที่ทำงานอยู่ในห้องนี้ คว้ากระเป๋าเป้คู่ใจขึ้นมาสะพายแล้วสวมหมวก ก่อนจะเดินออกจากสตูดิโอภายในบริษัทต้นสังกัดไป
ป่านนี้ คนที่เกิดวันนี้คงหลับไปแล้วล่ะ...
คิดขึ้นมาในใจแล้วก็เกิดรอยยิ้มบางๆขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา คงจะโวยวายแน่ๆที่เขาไม่ยอมสนใจ แต่ทั้งๆที่เป็นวันเกิดจุนฮงแท้ๆ เขากลับมานั่งทำงานอยู่ในบริษัทจนเกือบเช้า
บังยงกุกเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย. . .
หัวหน้าวงรีบโทรหาผู้จัดการให้มารับที่บริษัทเพื่อตนจะกลับหอไปพักผ่อน ยงกุกมักจะทำแบบนี้อยู่เสมอ อยู่บริษัททำงานตอนกลางคืน พอจะกลับก็เรียกผู้จัดการให้มารับ ผู้จัดการเองก็เข้าใจและไม่ว่าอะไรเพราะยังไงแล้วเขาก็นอนอยู่ร่วมหอเดียวกับศิลปินในปกครอง
ทันทีที่ถึงหอก็เกือบจะสว่าง ยงกุกรีบตรงไปยังห้องนั่งเล่น เมื่อพบว่าไม่มีใครนั่งอยู่ก็เบาใจได้ว่าอย่างน้อยจุนฮงก็ไม่ได้นั่งรอเขาจนถึงเช้า
ความจริงเขาก็เห็นรูปที่จุนฮงอัพขึ้นทวิตเตอร์แล้ว รอยยิ้มกว้างๆแบบนั้นดูน่ารักเสมอมาจริงๆ เพียงแต่เขาอยากจะมาบอกกับเจ้าตัวเอง อยากให้จุนฮงรักรู้ทั้งน้ำเสียง สายตา และความรู้สึก... ซึ่งแน่นอนว่าแค่ตัวอักษรมันทำไม่ได้...
ร่างแกร่งตัดสินใจไปอาบน้ำผ่อนคลายความเมื่อยล้าและความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานก่อน และกว่าจะเรียบร้อยก็คงสว่างแล้ว จุนฮงน่าจะตื่นพอดี
หัวหน้าวงใช้เวลาจนถึงเกือบเจ็ดโมงในการทำภารกิจส่วนตัว ยงกุกค่อยๆเปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้สมาชิกทุกคนที่นอนหลับอยู่ตื่น แสงสว่างเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องทำให้ร่างสูงไม่ได้ลำบากในการเดินเลยแม้แต่น้อย
ยงกุกเดินตรงไปยังเตียงของสมาชิกที่อายุน้อยที่สุด ทรุดตัวลงข้างๆเบาๆเพื่อไม่ให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นเสียก่อน เพราะภาพที่เห็นทำให้รู้ว่าจุนฮงของเขาน่ารักขึ้นทุกวันจริงๆ
อดไม่ได้ที่จะนำไอพอดมาถ่ายภาพเก็บไว้ เด็กน้อยที่นอนเบะปากกอดตุ๊กตาทิกเกอร์ของเขาอยู่ ก่อนนอนคงจะหงุดหงิดเขาน่าดู แต่แขนก็กอดตุ๊กตาไว้ไม่มีปล่อย
“พี่ขอโทษนะครับที่ละเลยเรา” กระซิบเบาๆแล้วลูบหัวคนหลับด้วยความอบอุ่น แล้วตัดสินใจอัพโหลดภาพขึ้นอินสตาแกรมเพื่อแทนคำขอโทษที่ทำให้ต้องผิดหวังในการรอคอยเขา ขอโทษที่เมินเฉยกับทวีตเรียกร้องความสนใจทวีตนั้น
จุนฮงน่ารักและดูไร้เดียงสาเสมอสำหรับเขา ก้มลงใช้ริมฝีปากแตะเบาๆที่จุดเดียวกันของคนที่นอนหลับอยู่ ผิดที่จุนฮงน่ารักเกินไป แล้วก็เป็นเพราะเขาเองที่ห้ามใจไว้ไม่อยู่
การสัมผัสที่ไม่มีการรุกล้ำ เพียงแค่แตะเบาๆเพื่อตอกย้ำความรู้สึกที่มีให้กัน แม้อีกคนจะยังไม่ตื่น แต่เขาก็เชื่อว่าจุนฮงก็จะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น
“อื้อ” เสียงครางเบาๆจากคนบนเตียง เรียกให้ยงกุกถอนริมฝีปากออกช้าๆ ก่อนจะเอ่ยทักทายเด็กน้อยที่เพิ่งลืมตาตื่น
“อรุณสวัสดิ์ครับ จุนฮงของพี่” ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่จำได้ดี จุนฮงก็รีบลุกขึ้นโผกอดคนรักทันที
“ฮือออออออออ หายไปไหนมาทั้งคืน ทำไมไม่กลับมาอยู่กับผม” ร่างบางส่งเสียงงอแงเล็กน้อยภายใต้แผงอกที่อบอุ่นของร่างแกร่งตรงหน้า
“พี่ขอโทษนะ” ไม่พูดอะไรมาก มีเพียงความรู้สึกที่ส่งผ่านอ้อมกอดนี้ มือหนาลูบเบาๆที่เส้นผมสีอ่อน ให้จุนฮงรู้ถึงความรักที่ตัวเขามีให้
ร่างขาวเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของคนรัก ค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปหาหัวหน้าวงช้าๆ ก่อนจะจูบเบาๆอย่างคนที่ไม่ประสา ร่างสูงตกใจไม่น้อยกับการกระทำนั้น แต่เมื่อมีโอกาสก็ต้องรีบคว้า ริมฝีปากหนาค่อยๆละเลียดสัมผัสความหวานหอมของคนตรงหน้าอย่างช้าๆ จากแค่การจูบธรรมดาก็ค่อยๆลึกซึ่งขึ้น ไม่ใช่จูบเด็กๆแบบที่เคยทำ เมื่อเริ่มลึกซึ้งมากขึ้น ห้วงอารมณ์ที่ถูกฉุดดึงลงไปมากขึ้น คนอายุมากกว่าจึงตัดสินใจผละออก ก่อนที่อะไรๆจะเกินเลย
“ผมสิบแปดแล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว” จุนฮงยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ยงกุกเองก็ยิ้มกลับไปเช่นกัน
“นายยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ” พูดก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่นๆ ระงับความรู้สึกที่กำลังก่อขึ้นภายใน จุนฮงยังเด็ก เขายังต้องรอเวลาอีกสักหน่อย... ยังไม่อยากทำให้น้องใจแตกไปเสียก่อน…
“งั้นพี่สอนผมสิ”
“ใครสอนให้ทำแบบนี้เนี่ย” เกยคางไว้บนไหล่บาง ส่วนมือก็คอยลูบหัวน้องไปเรื่อยๆ
“พี่ยงกุก.. “
“หื้ม?”
“รักนะครับ..” พูดจบก็กอดคนเป็นพี่แน่น ให้คนที่ถูกกอดได้รู้สึกถึงความรักมากมายที่มีให้
“เหมือนกัน...” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ สำหรับเขาคำว่ารักไม่จำเป็นต้องพูดบ่อยๆ แต่ถ้าหากมีใครอีกคนพูด อีกคนก็ต้องตอบกลับเหมือนกัน จะได้ไม่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกแบบนั้นอยู่คนเดียว คำพูด เป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันการกระทำ และการกระทำ ก็เป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันคำพูดเช่นกัน...
เช้าวันเกิดของจุนฮงครังนี้มันช่างอบอุ่นแล้วก็สดชื่นจริงๆเลยนะครับ ว่าไหม?
-THE END-
“พี่ยงกุกกกกกกกกกกกก! อัพรูปผมหลับแบบนั้นได้ยังไงงงงงงงงงงง!” เสียงโวยวายดังออกมาจากห้องนั่งเล่น ในขณะที่สมาชิกอยู่กันพร้อมหน้า
“โอ้ยแกเพิ่งเห็นหรือไงจุนฮง มันอัพตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า นี่จะเที่ยงเข้าไปแล้ว” เสียงเข้มของพี่คนรองดังขึ้นหลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากไอพอด
“ก็เห็นน่ารักดี ขโมยทิกเกอร์พี่ไปกอดอีกต่างหาก” พูดขณะที่ยกถ้วยซุปสาหร่ายมาวางไว้บนโต๊ะข้างหน้าน้อง แล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆกัน
“ฮือออออออออออ แฟนคลับเขาก็เข้าใจถูกหมดสิ!”
“แต่ในเมื่อพี่อัพไปแล้วอะ พี่ห้ามลบนะ!”
“เอ้า! ไอ้เด็กนี่” เป็นแดฮยอนที่ส่งเสียงออกมาด้วยความแปลกใจ
“แล้วฮิมชาน มึงจะมาทวิตถึงจุนฮงทำไมวะ”
“เอ้า! ถ้ากูผิดก็ขอโทษนะครับคุณบัง”
“พวกพี่คุยกันดีๆก็ได้นะครับ ทำไมต้องเสียงดังอะ” เทวดามุนเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงถกเถียงของสองพี่ใหญ่
ภายในหอพักของศิลปินมีความวุ่นวายเสมอ วันนี้ก็ไม่ต่างกับทุกวัน เพียงแค่มันเป็นวันพิเศษสำหรับคนสองคนก็เท่านั้นเอง...
-REAL END-
--------------------------------------------------------------
รู้สึกทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ หวังว่าจะไม่ทำให้เสียเวลาอ่านนะคะ TT__TT
ความคิดเห็น