คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ( SF ) มือที่สาม II ( end )
Title: มือที่สาม
Couple: BangLo ( Bang Youngguk x Choi Junhong Feat.Himchan)
Status : 2 / 2
Author: wahneun
Type: SHORT FIC
Rate: PG
BGM: เผื่อวันพรุ่งนี้ ( One Wish ) – K-OTIC
---------------------------------------
บังยงกุกยังคงอยู่ที่เดิม แม้ว่านี่จะใกล้มืดเต็มที เขายังคงไม่กล้าออกไปไหนทั้งๆที่ดวงตายังแดงก่ำอยู่แบบนี้แน่ๆ เจ็บเหลือเกิน เกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ ถ้าใครมาเห็นสภาพบังยงกุก อันธพาลหมายหัวของโรงเรียนในสภาพนี้คงเป็นอะไรที่ดูน่าสมเพชสิ้นดี กับแค่คนๆเดียวทำให้เขาเป็นอะไรมากมายขนาดนี้นะ ชเวจุนฮงมีผลกับหัวใจของบังยงกุกมาก มากเกินไปจริงๆ
“พี่ฮิมชานไม่ได้ตั้งใจให้คุณเห็นหรอกนะ ...” ยงกุกหันไปตามเสียงนั้นก่อนจะต้องประหลาดใจเมื่อบริเวณนั้นไม่ได้มีเพียงแค่เขา ร่างสมส่วนกำลังมีน้ำตาไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก
“พี่ฮิมชานตั้งใจให้ผมเห็นน่ะ ... เค้าจงใจคบกับจุนฮง เพื่อแก้แค้นผม ผมทำให้เขาเสียใจมาก่อน เขาแค่ใช้จุนฮงเป็นเครื่องมือเท่านั้นเอง..”
“…รุ่นพี่คือ บังยงกุกใช่มั๊ยครับ? ผม ยูยองแจ น่ะ”
ผู้ชายหน้าตาน่ารักข้างหน้ายงกุกพูดขึ้น ที่แน่นอนก็คือคนๆอายุน้อยกว่าเขา ดูจากสีไทต์แล้วคงจะอยู่ปีเดียวกับจุนฮง แต่เขาไม่เข้าใจสิ่งที่อีกคนกำลังบอก แต่ที่แน่ๆก็คงไม่ใช่เรื่องดีนัก
“รุ่นพี่ไม่ต้องสงสัยอะไรหรอกครับ ผมเพียงแค่ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นผม เรื่องความรู้สึกของใครมันไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาล้อเล่น ฝากจุนฮงด้วยนะครับ ..ฮึก” เด็กหนุ่มกล่าวทั้งน้ำตา เขาคิดผิด เขาไม่ควรทิ้งพี่ฮิมชานไป คนที่เขารัก มีเพียงคนเดียวคือผู้ชายคนนี้เท่านั้น แต่กว่าจะรู้ใจตัวเอง เขาก็ต้องเสียฮิมชานไปแล้ว ...
เขาเบื่อฮิมชาน และในตอนนั้นเขาก็เจอคนใหม่ที่ดีกว่า และหลงคิดไปว่าเขาคนนั้นคือคนที่ดีที่ใช่ จึงเลือกที่จะทิ้งฮิมชาน และคบกับคนๆนั้นทันที หลังจากฮิมชานรู้ เขาก็คบกับจุนฮง และตั้งใจให้เขารู้เรื่องของสองตลอด ตั้งใจให้เขาเจ็บเจียนตาย เพราะคิมฮิมชานรู้ รู้ว่าไม่มีใครคนไหน จะรักยูยองแจได้เท่าที่ฮิมชานรัก...
ทันทีที่ได้ฟังยองแจกล่าว ความโกรธมันก็เดือดพล่าน โกรธที่มันเลือกจะมาทำร้ายความรู้สึกคนของเขา โกรธที่มันหลอกจุนฮง โกรธ โกรธทุกอย่าง ถึงแม้ว่าสาเหตุที่ทำให้เขาและจุนฮงต้องเลิกรากันไปจะเป็นเพราะตัวเขาเอง แต่ถ้ามันไม่เข้ามา อย่างน้อยเขาก็คงมีโอกาส และจุนฮงก็ไม่ต้องเจ็บปวด
ชายหนุ่มรีบพุ่งตัวไปที่รถยนต์ของตน สตาร์ทเครื่องและตรงไปยังบ้านของคนที่เป็นทุกอย่างของเขา เขาจะไม่ยอมให้คิมฮิมชานมาทำร้ายจุนฮงไปมากกว่านี้อีกแล้ว ...
บ้านชเว
เสียงเครื่องยนต์ดังอยู่หน้าบ้านบ่งบอกถึงการมาของใครบางคน ซึ่งชเวจุนฮงคนนี้จำมันได้ดีว่าคนที่มาบุกบ้านเขายามวิกาลเช่นนี้คือใคร ....
“จุนฮง!! จุนฮงอยู่รึเปล่า! ออกมาคุยกับพี่หน่อย!” เสียงทุ้มต่ำตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน ซึ่งมันจัดว่าเป็นการกระทำที่ไร้มารยาทที่สุดเท่าที่ชเวจุนฮงเคยพบเจอมา บ้าหรือยังไงนะ มีอะไรถึงต้องมาแหกปากเสียงดังหน้าบ้านเขาแบบนี้
“จุนฮง!! พี่รู้ว่านายอยู่ ออกมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้!!” ร่างขาวจัดได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ดีนะที่ช่วงนี้เขาอยู่บ้านคนเดียวเพราะพ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัด ไม่อย่างนั้นไอ้ผู้ชายสันดานเสียหน้าบ้านคนนั้นโดนไล่ตะเพิดไปตั้งแต่มาตะโกนเรียกเขาครั้งแรกแล้ว
“ชเวจุนฮง!!!!”
“เออ!!!!! มีอะไร เป็นบ้าอะไร!! มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้ เมาหรอ ถึงได้มาเป็นหมาบ้าแถวนี้!!” เพราะรำคาญก็เลยเดินออกไปคุยกับผู้ชายคนนั้นซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว อายเพื่อนบ้านจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ไม่อยากให้ใครมาพูดได้ว่าคบคนไร้มารยาทคนนี้
“จุนฮง ฟังพี่นะ เลิกกับไอ้ฮิมชานนั่นซะ!!” ร่างโปร่งตรงหน้าตะคอกเค้าด้วยน้ำเสียงดุดัน จุนฮงไม่ชอบ ไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมาตะคอกใส่แบบนี้ แล้วนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาสั่งให้เขาเลิกกับคนที่เขารักง่ายดายแบบนั้น เห็นหายไปได้เป็นเดือนๆนึกว่าจะยอมแพ้ไปแล้วซะอีก นี่มาไม้ไหน อยากได้เขาคืนมากขนาดนั้นเลยหรือยังไง ไร้สาระสิ้นดี!
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม บังยงกุก! มีเหตุผลอะไรมาบอกให้ผมเลิกกับเขา ?!”
“ฟังพี่นะจุนฮง! คิมฮิมชานมันไม่ใช่คนดี มันไม่ได้รักนาย คนที่รักนายและรักมาตลอดคือพี่ เข้าใจพี่ไหมจุนฮง!”
“เลิกพูดจาไร้สาระซักทีพี่ยงกุก! พี่คิดว่าพูดแบบนี้แล้วพี่จะได้ผมกลับคืนไปงั้นหรอ! บอกเลยนะว่ามันไม่มีทาง! ผม– รัก – คิม – ฮิม – ชาน! และจำใส่หัวสมองของพี่ไว้ด้วยว่า ผม – เกลียด – บัง – ยง – กุก!”
ตะคอกกลับไปด้วยอารมณ์เดือดดาลไม่แพ้กัน เน้นคำพูดที่ตนบอกว่ารักใครอีกคนอย่างชัดเจน เขาหวังว่าอย่างน้อยเสียงไม่พอใจของเขาก็คงอาจจะพอเรียกสติของผู้ชายตรงหน้านี่ได้บ้าง
ทันทีที่คำว่าเกลียดกระสบเข้าสู่โสตประสาท สติที่เกือบจะขาดไปก็กลับมาทันที ใช่สินะ ไม่ว่ายังไงไอ้คิมฮิมชานนั่นก็ต้องดีกว่าเขาเสมอ แม้มันไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง แต่จุนฮงก็ยังเลือกที่จะอยู่กับมันและรักมัน ทำไม ทำไมจุนฮงถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเขาคนนี้ก็รัก รักไม่แพ้ใคร และไม่เคยคิดร้ายกับจุนฮงเลย
อาจจะมีบางครั้งที่เค้าพลาด ทำให้จุนฮงต้องเสียใจ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังรักจุนฮงมาเสมอ ....
“พี่จะไม่ขอให้เชื่อพี่หรอกนะจุนฮง... แต่ช่วยฟังพี่เถอะ คิมฮิมชานคบกับนายเพียงเพื่อจะใช้นายเป็นเครื่องมือแก้แค้นใครอีกคน คนที่มันรักจริงๆ และมันไม่เคยรักนาย ทุกสิ่งที่มันทำมันหลอกลวง..”
“เหอะ! ผมไม่เชื่อพี่หรอกนะ พี่คิดว่าผมจะเชื่อพี่ลงอีกหรอ!? สิ่งที่ผมไม่อยากให้พี่ทำ พี่ยังทำมาแล้วเลยนี่ พี่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของผมหรอกพี่ยงกุก พี่มันคิดถึงแต่ตัวเอง!!!”
“ไสหัวไป ไปให้พ้น แล้วไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีกนะ จำไว้ด้วย!!”
กล่าวลาด้วยถ้อยคำรุนแรงก่อนจะหันหลังออกจากรั้ว แต่ชเวจุนฮงคงช้าไป ข้อมือบางถูกชายหนุ่มตรึงไว้ เพียงเพื่ออยากจะขอร้อง ขอร้องอะไรบางอย่าง และนี่จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะขอ ...
“จุนฮง ฟังนะ พี่รักนายเสมอ พี่อาจจะพลาดไปหลายครั้ง และครั้งนั้นพี่คงทำผิดมากไปจริงๆ พี่ขอโทษกับทุกๆอย่าง พี่ไม่เคยลืมความรักของเรา ไม่เคยทิ้งความทรงจำระหว่างเราไป ถ้าวันไหนไอ้ฮิมชานมันเผยความเลวออกมา จำไว้ว่าจุนฮงยังมีพี่ พี่ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างหลังจุนฮงเสมอ...” สิ่งที่พูดออกไปมันออกมาจากใจ ไม่ได้โกหกเพื่อเอาใจ ที่ยังรอก็เพราะคำๆเดียว รัก เขาได้แต่หวังว่าจุนฮงจะเข้าใจ..
“พี่หยุดพูดเถอะ ... มันไม่มีประโยชน์หรอก”
กล่าวก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของร่างสูงและเดินหนีเข้าบ้านไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนอยู่หน้ารั้วบ้านเพียงลำพัง ชเวจุนฮงไม่ได้ใจร้าย เขาก็เพียงแค่อยากปกป้องตัวเองจากความรู้สึกเจ็บก็เท่านั้น ...
....
..
.
สองอาทิตย์ผ่านไปแล้วนับจากวันนั้น วันที่ยงกุกมาโวยวายหน้าบ้านเขาอย่างกับคนโง่และน่าสมเพชคนหนึ่ง ขอร้องด้วยใบหน้าที่เจ้าตัวคงคิดว่าน่าสงสารสุดชีวิตและคงไม่มีใครเคยเห็นมัน วันที่ยงกุกพูดกับเขาว่าไม่ว่ายังไงก็จะยังรักเขา ชเวจุนฮงคนนี้ ...
เขาไม่เคยปักใจเชื่อเรื่องที่บังยงกุกพยายามใส่ร้ายฮิมชาน ไม่เคยนึกระแวงใจ จนกระทั่งเมื่อสองวันก่อน ...
จู่ๆ ยูยองแจ ห้องบีก็เดินร้องไห้มาหาเขาแล้วก็เอาแต่พูดขอโทษๆ ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ พูดแค่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ และเอ่ยชื่อหนึ่งขึ้นมา พี่ฮิมชาน ...
เขารู้ว่าคนรักกันไม่ควรระแวงกันหรือทะเลาะกันเพราะคนอื่น
วันนี้จุนฮงเลิกค่อนข้างเร็ว เพราะอาจารย์ที่จะสอนคาบเย็นแลกคาบไปสอนหมดแล้ว แถมครูที่ถูกแลกคาบไปก็ไม่ได้หวงเวลาของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ไม่คิดจะมาสอนชดเชยคาบเรียนที่โดนแลกไป ส่งผลให้ตอนนี้เขามายืนอยู่หน้าคลาสปีสามห้องเอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว .. อยากจะเซอร์ไพรส์อีกคนให้ตกใจเล่นๆ เพราะปกติก็มักจะเป็นคิมฮิชานที่ไปรอเขาเลิกเรียนเสมอ
ท่าทางปีสามคงจะเลิกเรียนกันหมดทุกห้องแล้วและนี่เป็นเวลาทำเวรประจำวัน ถ้าจำไม่ผิด พี่ฮิมชานของเขาอยู่เวรวันนี้ล่ะมั้ง คิดอยู่ได้ไม่นาน ประสาทสัมผัสด้านการได้ยินก็คงจะทำงานดีเกินไป จุนฮงถึงได้ยินอะไรบางอย่าง บางอย่างที่มันจะเปลี่ยนชีวิตของเขาอีกครั้ง
“พี่ฮิมชาน พอซักทีเถอะ เลิกเอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่นได้แล้ว ผมเองก็เจ็บ พี่เองก็เจ็บ แล้วถ้าขืนยังทำแบบนี้ต่อไปจุนฮงจะเป็นยังไงล่ะครับ?!”
“นายน่ะ ทิ้งพี่ไปได้ยังไงกัน! นายไม่รู้หรอว่าพี่รักนายแค่ไหน?! ยูยองแจ!”
“อึก...” ชเวจุนฮงสะอึกกับสิ่งที่ได้ยินและรู้สึกปวดร้าวขึ้นมาทันที อะไรกัน สิ่งที่เขากำลังได้ยินอยู่นี่มันคืออะไร พี่ฮิมชานของเขาไม่ได้รักเขา หรอกหรือ ?
หนุ่มน้อยเลือกที่จะยืนฟังบทสนทนาเหล่านั้นต่อไป และโดยที่คนทั้งสองไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด ...
“ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมเถอะ ผมรักพี่ ผมผิดเองที่เลือกที่จะทิ้งพี่ไป คนที่ผมรักมีแค่พี่เท่านั้นจริงๆ .. ผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน พี่จะเลิกกับจุนฮงมั๊ยครับ ? ... แต่ถึงเลิกกันพี่คงไม่กลับมาหาผมแล้วใช่มั๊ย พี่โกรธผม แค้นผม ผมขอโทษ ฮื่อออ..”
ยองแจกล่าวด้วยน้ำตา ไม่ขอร้องให้กลับมารักกันอีกแล้ว แค่จะขอโทษ ขอโทษกับทุกๆอย่าง และขอร้องให้หยุดทำร้ายความรู้สึกของใครอีกคนสักที
“ฟังนะยองแจ พี่โกรธนาย แค้นนาย ทำแบบนี้เพื่อให้นายรู้สึกเจ็บเหมือนที่พี่เคยเป็น เจ็บจนจะตาย เพราะคนที่เรารักไม่ใช่ของเราอีกแล้ว อยากให้นายรู้ว่ามันทรมานแค่ไหนที่ต้องเป็นแบบนั้น...”
“..แต่สิ่งเดียวที่พี่อยากจะบอกคือ พี่ไม่เคยรักชเวจุนฮง คนที่พี่รักมาตลอด.. คือนายต่างหากล่ะ ..”
ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นหลุดมาจากของคนที่เขารักจนสุดหัวใจ ชเวจุนฮงก็แทบทรงตัวไม่อยู่ ได้แต่วิ่งออกมาคิดว่าคงห่างจากห้องนั้นอยู่พอสมควรและทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้อย่างไม่อายใครหน้าไหนทั้งนั้น รู้สึกราวกับมีมีดมาปักอก ขอบตาร้อนผ่าว พูดอะไรไม่ออก เจ็บจนไม่รู้ว่าจะทนได้ยังไง ทำไมคิมฮิมชานต้องทำกับเขาแบบนี้ รู้สึกแย่มากเสียจนไม่อยากอยู่คนเดียว แต่แค่ลุกขึ้นจากสภาพที่เป็นอยู่เขายังไม่มีปัญญาจะทำได้เลย ...
ชเวจุนฮงก็เป็นแค่คนๆหนึ่งเหมือนกันนะ ทำไมต้องเอาความรู้สึกของเขามาล้อเล่น ทำไมต้องใช้เขาเป็นเครื่องมือ เขารู้สึกโกรธตัวเองเหลือเกินที่ไม่เชื่อคำพูดของคนที่รักเขาและเขาก็รักมาตลอด โง่สิ้นดี ยอมให้ทุกอย่างมาบังตาจนมืดบอด ไม่รับรู้ ไม่ฟังเสียงเตือนของใครทั้งนั้น เพราะไว้ใจและเชื่อใจคิมฮิมชาน ไม่เคยคิดถึงวันที่จะต้องเจ็บปวด ชเวจุนฮงเหมือนโดนหักหลัง ทั้งๆที่เขามอบความรักให้มากมายขนาดนี้ แต่นี่น่ะหรือคือสิ่งที่เขาได้ตอบแทน ...
เร็วกว่าจะรู้ตัว จุนฮงก็ถูกใครบางคนดึงเข้าไปกอดเสียแล้ว อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย อ้อมกอดที่อบอุ่นและไม่มีใครเหมือน กลิ่นกายเฉพาะตัวรวมกับกลิ่นน้ำหอมที่เขาจำได้ดี ...บังยงกุก
“ร้องออกมาเถอะ แล้วหลังจากนี้พี่จะไปจัดการมันเองนะ.. เด็กน้อยของพี่”
ไม่มีคำพูดใดๆจากปากเด็กน้อยในอ้อมกอด เขาจะปล่อยให้จุนฮงร้องไห้แบบนี้ไปซักพักแล้วกัน
สุดท้ายวันนี้มันก็มาถึง วันที่จุนฮงรู้ความจริง เด็กน้อยของเขาคงจะรู้สึกแย่ไม่น้อยที่โดนหลอกให้รักอย่างนั้น แต่ช่างเถอะ เขาหวังว่าอย่างน้อยในใจจุนฮงก็คงยังมีเขาอยู่บ้าง สักเศษเสี้ยวก็ยังดี
“พี่ยงกุก ผมขอโทษที่ไม่เชื่อพี่ ขอโทษ ..”
“ผมผิดเอง ผมมันใจง่าย ผมมันสองใจ ผมรักพี่ฮิมชาน แต่ผมก็ยังรักพี่ ...”
“ที่ผมหนีพี่ เพราะผมยังรักพี่ ผมไม่อยากเจ็บแบบคราวนั้นอีกแล้ว อึก..”
ถ้าบอกว่าดีใจจนแทบบ้าจะหาว่าบังยงกุกคนนี้โรคจิตหรือเปล่า? ทั้งๆที่น้องมันก็ร้องไห้หนักราวกับจะขาดใจขนาดนี้
ยงกุกต้องการเพียงแค่เศษเสี้ยวใจจากจุนฮง แต่สิ่งที่รู้มันเกินคาด …
เขาได้แต่คิดไปเองมาตลอดว่าจุนฮงคงรักฮิมชานมากจนลืมเขาไปแล้ว… แต่ไม่เลย จุนฮงยังคงมีเขาอยู่ในใจตลอดมา ...
เวลาผ่านไปได้สักพักแล้ว จุนฮงก็ยังคงมีน้ำตาไหลจากตาคู่สวยอยู่ เจ็บใจที่เห็นจุนฮงร้องไห้ เจ็บใจที่ปกป้องจุนฮงจากความรักครั้งนี้ไม่ได้ เกลียดคิมฮิมชาน ที่มันบังอาจ บังอาจมาทำร้ายจุนฮงของเขา นี่มันก็เกือบจะหกโมงเข้าไปแล้ว ป่านนี้มันจะยังอยู่ในโรงเรียนหรือเปล่านะ ศัตรูหัวใจของยงกุกน่ะ
“เหนื่อยหรือยัง? ร้องไห้นานขนาดนี้ไม่เหนื่อยเลยหรอจุนฮงอ่า หิวข้าวหรือเปล่า ไปหาอะไรกินมั๊ย?”
เขารู้ว่ามันฟังดูงี่เง่าที่ไปถามจุนฮงแบบนั้น ตอนนี้จุนฮงก็คงกินอะไรไม่ลงทั้งนั้นแหล่ะเขารู้ดี แต่เขาก็แค่ไม่อยากปล่อยให้เวลาเสียเปล่าอีกแล้ว เขาอยากใช้เวลาร่วมกับจุนฮง อยากสร้างสิ่งดีๆให้จุนฮงได้จดจำอีกครั้ง
“... พี่ยงกุก ...”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาจากหัวเข่าที่ซุกหน้าร้องไห้มาตั้งนานสองนานก่อนจะโผเข้ากอดผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง แค่ต้องการที่พึ่งในตอนนี้เท่านั้น เจ็บจนจุก รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากเหลือเกิน ร่างกายมันหนักอึ้งไปหมด
“ใจเย็นๆก่อนนะจุนฮง ตอนนี้ลุกไปจากตรงนี้ก่อนไหม จะมืดแล้วนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านแล้วกัน หยุดร้องไห้เถอะจุนฮงอ่า”
ยงกุกค่อยๆพยุงร่างโปร่งที่กอดเขาไว้ขึ้นมา พาให้ลุกขึ้นเดินตามทาง และแน่นอนว่ามันจะต้องผ่านห้องที่เด็กน้อยเพิ่งจะวิ่งหนีมาเมื่อครู่ก่อน
“คิก พี่ฮิมชานอย่ามัวแต่แกล้งผมสิครับ รีบๆทำเวรเถอะ มันนานเกินไปแล้วนะเนี่ย ทำเวรเกือบชั่วโมงแล้วไม่เสร็จสักที ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆน้า”
“โถ่ยองแจอ่า ก็ทำอยู่นี่ไงครับ!”
“ก็เพราะมัวแต่เล่น มัวแต่แกล้งผมไปด้วยนี่ล่ะมันถึงได้ไม่เสร็จเนี่ย ขยะกองนั้นผมเห็นว่าพี่กวาดมาตั้งแต่สิบนาทีที่แล้วล่ะนะ!”
เสียงที่ดังออกมาจากห้องนั้นทำเอาเด็กน้อยข้างๆกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปัดโถ่เว้ย จุนฮงอุตสาห์หยุดร้องไห้ได้แล้วเชียวนะ มันทำจุนฮงร้องไห้อีกแล้ว ถ้าบอกว่ารอยยิ้มของจุนฮงเป็นเหมือนแสงอาทิตย์ที่ทำให้โลกใบนี้สดใส น้ำตาของจุนฮงก็คงเป็นพายุที่ทำให้โลกใบนี้มืดมน...
ปึง!!
เสียงตบประตูดังลั่นไปทั่วบริเวณจากบังยงกุก ส่งผลให้คนที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานต้องชะงักไปชั่วขณะก่อนจะมองหาต้นเหตุที่มาของเสียงที่ขัดจังหวะเวลาของทั้งสอง
“คิมฮิมชาน กูว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันว่ะ”
เจ้าของชื่อตกใจไม่น้อยที่เห็นยงกุก และยิ่งกว่านั้นเมื่อเห็นคนตัวขาวข้างๆ...
ใบหน้าขาวที่มักจะมีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่ตลอดเวลา บัดนี้มันช่างเศร้าหมองเสียจนคนมองอย่างเขาใจหาย จุนฮงเป็นคนดี น่ารัก สดใส ใครอยู่ใกล้ๆก็มีความสุข แต่ตอนนี้จุนฮงกลับไม่เหลือสภาพนั้นให้ฮิมชานเห็นเลย ...
“พี่ฮิมชาน ...มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่าครับ?”
“เขาเป็นใครหรอครับ? พี่ฮิมชานรักเขามากเลยหรอ เขาทำให้พี่เจ็บขนาดนั้นก็ยังจะกลับไปรักเขาอีกหรอครับ? ฮึก...”
เด็กน้อยถามทั้งน้ำตา รู้อยู่แก่ใจว่าบทสรุปจะต้องเป็นอย่างไร แต่ก็ขอฟังจากปากคนที่ตัวเองรักและไว้ใจ...
จุนฮงไม่ชอบยูยองแจ บอกตรงๆเลยว่าไม่ชอบมากๆ ทั้งเพราะเหตุผลเห็นแก่ตัวบ้าๆว่าถ้ายูยองแจไม่เข้ามา เขาและพี่ฮิมชานก็จะต้องรักกันดีต่อไปแน่ๆ และเพราะยูยองแจ เป็นคนที่ทำให้พี่ฮิมชานเจ็บ และเขาคนนี้ก็เจ็บไม่แพ้กัน เพราะคนที่เขารักต้องมาเจ็บปวดกับรักครั้งเก่า ...
... ไม่สิ รักครั้งเดิมใช่ไหม? เพราะพี่ฮิมชานไม่เคยมีรักครั้งใหม่กับใครทั้งนั้น แม้แต่กับตัวเขาเอง ...
ยองแจเองที่ถูกกล่าวถึงก็ได้แต่ยืนตัวชาทำอะไรไม่ถูก เขากำลังโดนเพื่อนร่วมรุ่นต่อว่า... แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ สิ่งที่จุนฮงพูดมันคือเรื่องจริงทั้งหมด เขาเองที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ ...
“พี่ลืมไปแล้วหรอครับว่าพี่เจ็บขนาดไหนตอนโดนเขาทิ้ง... ทำไม... ทำไมพี่ถึงทำกับผมแบบนี้!”
“ผมรักพี่ ไว้ใจพี่ ไม่เคยหวาดระแวงอะไรพี่เลย ผมหวังว่าพี่จะทำให้ผมลืมผู้ชายบ้าๆอย่างพี่ยงกุกคนนี้ไปได้! ผมหวังว่าจะรักกับพี่ไปเรื่อยๆจนกว่าไม่ใครก็ใครจะต้องจากกันไป... แต่พี่! พี่ทำลายความรักของผม ฉีกหัวใจของผมจนไม่เหลือชิ้นดี พังความไว้ใจที่มีจนหมด!”
จุนฮงทั้งโกรธทั้งเสียใจและเจ็บใจ เพราะเขารักฮิมชานมาก เท่านั้นเอง ...
“จุนฮงครับ จุนฮง.. ใจเย็นๆก่อนนะ”
เป็นบังยงกุกที่เข้ามากอดเขาไว้... สุดท้ายพี่ก็ไม่แม้แต่จะพูดอะไรซักคำเลยหรอครับ? พี่ฮิมชาน...
“มึงมีอะไรจะพูดไหม? จะยืนเงียบอยู่อย่างนี้อีกนานมั๊ยวะ?! สัด!! มึงคิดว่ายืนเงียบๆมองจุนฮงร้องไห้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดหรือไง! ถุ้ย! แม่-งขี้ขลาด! มึงแม่-งเลว เหี้ยฉิบหาย! เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น ไอ้เหี้ยเอ้ย!”
สุดท้ายก็เป็นบังยงกุกที่ไม่ทนอีกต่อไป เขาเจ็บที่สุด... เจ็บที่เห็นคนที่เขารักร้องไห้ฟูมฟาย เจ็บที่เห็นคนที่เขารัก รักคนอื่นมากขนาดนี้...
ผลั๊วะ!!
หมัดหนักๆถูกส่งไปที่ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของฮิมชานจนล้มไปกองกับพื้น บังยงกุกตอนนี้ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้น แรงถีบไม่เบาถูกส่งไปที่หลังฮิมชานให้หน้าทิ่มลงไปกับพื้นเข้าไปอีก
“พี่ฮิมชาน!!”
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่มีใครทันตั้งตัว ยองแจไม่คิดว่ายงกุกจะทำถึงขนาดนี้ก็รีบเข้าไปพยุงตัวฮิมชานขึ้นมาก่อนจะโดนรุ่นพี่ตัวโตกระทืบซ้ำให้เจ็บหนักกว่าเดิม
“พี่ยงกุก! พอเถอะครับ…”
จุนฮงเองก็ทนเห็นภาพนี้ไม่ไหว เขาไม่ชอบเห็นการกระทำโหดร้ายแบบนี้เท่าไหร่นัก ยิ่งเป็นคนที่เขารักด้วยแล้ว เขายิ่งเจ็บปวด... แต่คนที่ทำให้ฮิมชานเจ็บ ก็คือคนที่เขารักเช่นกัน...
บังยงกุกหลังจากได้ยินเสียงขอร้องจากเด็กน้อย ก็จำเป็นต้องยั้งมือ ก่อนจะพลั้งมือฆ่าคนตรงหน้านี้เสีย
“จุนฮง.. พี่.. พี่ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอโทษ... พี่ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ... พี่เสียใจกับทุกอย่าง... พี่ไม่คิดว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้เลย...”
ใช่ว่าฮิมชานจะไม่ปวดใจที่เห็นจุนฮงเป็นแบบนี้ เสียใจที่เป็นคนทำให้รอยยิ้มนั้นหายไป...
ฮิมชานไม่ได้รักจุนฮงแบบคนรักก็จริง แต่ก็ยังรักในฐานะน้องชายคนหนึ่ง และแน่นอนว่ามันต้องมีความผูกพัน ความห่วงใยระหว่างทั้งสองคน...
“ขอโทษแล้วมันทำให้จุนฮงหยุดร้องไห้ได้ไหมวะ! มันทำให้ความรู้สึกจุนฮงกลับมาหรือเปล่า! มึงแย่แค่ไหนมึงไม่รู้ตัวหรอกฮิมชาน การเล่นสนุกและแก้แค้นคนบางคนโดยใช้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาเป็นเครื่องมือมันไม่ใช่เรื่องดี และไม่มีทางจบสวยงาม! มึงจำไว้นะไอ้เหี้ย!”
“กูจะไม่ขออะไรทั้งนั้น ขออย่างเดียว อย่ามายุ่งเกี่ยวกับจุนฮงอีก อย่ามาให้กูและเด็กคนนี้เห็นหน้าอีก! แล้วก็ดูแลคนของมึงให้ดี รักกันให้มากๆล่ะ! ไปให้พ้นสายตากูถ้ายังอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข!!”
“จุนฮง... พี่ยังเห็นเราเป็นน้องชายที่น่ารักสำหรับพี่เสมอนะครับ...”
“หุบปากเถอะสัด!!”
“ครับ.. พี่ฮิมชาน... ผมจะพยายาม... ลืมความเจ็บในวันนี้ ลืมว่าพี่เคยทำร้ายความรู้สึกผมไปมากมายแค่ไหน แล้วจะพยายาม มองพี่เป็นแค่พี่ชายนิสัยไม่ดีคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมแล้วกันนะครับ...”
จุนฮงพูดก่อนจะส่งยิ้มบางเบาให้ฮิมชานและยองแจ เป็นรอยยิ้มที่ดูเหนื่อยเหลือเกิน...
ยงกุกเลือกที่จะกุมมือของคนข้างกายไว้และพาเดินไปจากตรงนั้น อยากให้จุนฮงกลับบ้านสักที วันนี้เด็กคนนี้คงจะเจอเรื่องราวมากมายเกินไปแล้ว...
แสงอาทิตย์ยามลับขอบฟ้าสาดส่องไปทั่วบริเวณสนามของโรงเรียน หลังจากจัดการเรื่องทุกอย่างจบลง ปัญหาก็คงจบ และเขา บังยงกุกคนนี้ก็คงจะสามารถรักชเวจุนฮงได้อย่างเต็มหัวใจอย่างเคยสักที
คนตัวสูงเดินกุมมือคนตัวเล็กไว้ หวังเพียงว่าความอบอุ่นนี้จะส่งไปถึงหัวใจของเด็กใจแข็งที่ใจร้ายกับเขามาได้ตั้งนานสองนาน หวังว่าจะได้กลับมาคบกัน และรักกันอีกครั้ง การได้มีจุนฮงอยู่ข้างๆมันทำให้ชีวิตของคนที่แย่ๆอย่างเขามีความสุขมากจริงๆ
“จุนฮงอ่า... พี่ขอ.. ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมครับ? กลับมารักกันเหมือนก่อนได้ไหม? กลับมาอยู่ข้างๆพี่ และรักพี่ อย่างที่จุนฮงเคยทำ ... นะครับ ...”
ยิ้มบางเบาเหมือนขอร้องด้วยหัวใจที่มีให้กับเด็กน้อยก่อนจะดึงหน้าขาวจัดเข้ามาใกล้และค่อยๆบรรจงประทับริมฝีปากลงไป ค่อยๆไล่กวาดความหวานหอมที่มีไม่สิ้นสุดอย่างละเมียดละไม นุ่มนวล หวังให้ความอบอุ่นนี้ละลายความกลัวที่จุนฮงมี หวังให้มันช่วยเยียวยาความเจ็บปวดที่คนตรงหน้าเพิ่งพบเจอมา
เริ่มแรกจุนฮงเองก็ไม่ได้ผลักไสอีกคนออกไป เขาเองก็คิดถึง คิดถึงสัมผัสของผู้ชายคนนี้ไม่น้อยเลย เพียงแต่ว่าความรู้สึกลึกๆในใจมันสั่งให้เขารีบถอนใบหน้าออกมา
ยงกุกตกใจอยู่ไม่น้อย เขาเชื่อว่าจุนฮงก็คงต้องการให้เป็นแบบนี้เช่นกัน แต่ทำไมถึงได้เบนหน้าหนีเขาทั้งๆที่ตอนแรกก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไร ไม่เข้าใจว่าในเมื่อทั้งเขาและจุนฮงก็ยังรักกันอยู่ แต่ทำไมถึงจะต้องหลบหลีกสัมผัสของเขา
“เอ่อ... พี่ยงกุก ผมว่า..”
ร่างขาวเว้นประโยคไปสักพัก ก่อนจะเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด ...
เขารู้สึกกดดันจากสายตาคาดหวังคู่นั้น มากไปแล้ว.. จะหวังมากเกินไปหรือเปล่า..
พี่คิดว่าผม จะสามารถคบกับพี่ได้อีกหรอ บังยงกุก...
“... เราคงกลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก ตอนนี้ผม.. ทำไม่ได้หรอกครับ...”
ยงกุกตัวชาไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแย้มให้กับคนที่เขารัก แต่ไม่ว่าใครๆก็มองออกทั้งนั้นว่านั่นเป็นรอยยิ้มที่แผงไปด้วยความเจ็บปวดมากมาย ผิดหวัง และ เสียใจ...
จุนฮงเองก็เจ็บไม่น้อยที่ปัดป้องความต้องการนั้นของผู้ชายตรงหน้า เขาก็แค่ยังเจ็บจากพี่ฮิมชาน และเขาก็ยังเสียใจกับเรื่องราวร้ายๆของพี่ยงกุก เขา...แค่ยังไม่พร้อมที่จะรัก...
“ผมไม่ได้เกลียดพี่หรอกนะ แต่ผมก็ไม่ได้รักพี่มากพอ... หัวใจผมมันต้องการเวลาเยียวยา ผมรักพี่ฮิมชานมากนะครับ...”
คนตัวสูงได้เพียงแต่ยิ้มให้ ถ้าจุนฮงไม่พร้อม เขาก็คงไม่บังคับ ความรัก เขาไม่สามารถบังคับใจใครได้หรอก
เขาเข้าใจ จุนฮงก็คงผิดหวังและเสียความรู้สึกจากเขาไปมากพอสมควร และก็คงรักฮิมชานมาก ยิ่งเพิ่งจบความสัมพันธ์นั้นลงไปหมาดๆ ถ้าจะให้มาคบกับเขาทันทีก็คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก เขาเองก็ไม่อยากให้ใครมามองจุนฮงไม่ดีเหมือนกัน
“จุนฮงบอกว่า ตอนนี้ ใช่ไหม? แค่ตอนนี้เท่านั้นใช่ไหมครับ? พี่ไม่ได้หมดหวังไปซะทีเดียวใช่ไหมครับ?”
“ก็... ไม่รู้สิฮะ...”
...
..
.
“ทำให้ผมรักพี่เหมือนอย่างเคยให้ได้อีกครั้งแล้วกันนะครับพี่ยงกุก สู้ๆ คิคิ”
-THE END-
---------------------------------------
ความคิดเห็น