คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ( SF ) มือที่สาม I
Title: มือที่สาม
Couple: BangLo ( Bang Youngguk x Choi Junhong Feat.Himchan)
Status : 1 / 2
Author: wahneun
Type: SHORT FIC
Rate: PG
BGM: เผื่อวันพรุ่งนี้ ( One Wish ) – K-OTIC
Note: มันไม่ใช่สามพีนะ ;-;
---------------------------------------
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอไม่เหลือใคร และนึกขึ้นได้ว่ามีฉัน ...
ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่ร่างสูงคนนี้อยากจะขอ ก็แค่ขอให้เขาคนนั้นจำไว้ว่า ไม่ว่ายังไง ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงรักเขาเสมอ ...
บังยงกุก มอปลายปีสามห้องซี
วันนี้ก็เป็นเหมือนกับทุกๆวัน
มาโรงเรียน คนเดียว
กินข้าว คนเดียว
เลิกเรียนก็คงไปเที่ยวตามประสาเด็กมอปลายคนหนึ่งกับเพื่อนๆ แล้วก็กลับบ้าน คนเดียว
ระหว่างที่นั่งทอดอารมณ์มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอยู่ในห้องเรียนที่นั่งประจำของตน ฉับพลันก็ได้ยินเสียงใสๆที่คุ้นหูดังขึ้น
... พร้อมกับเสียงทุ้มห้าวของใครอีกคน
“จุนฮงอ่า วันนี้ไปดูหนังกันเถอะ วันนี้โรงเรียนเราเลิกเร็วนะ ในรอบปีเลยล่ะเวลาดีๆแบบนี้”
“จริงหรอฮะ! บอกตรงๆว่าไม่รู้มาก่อน โหยยย สวรรค์มากๆ ปกติเลิกห้าโมงหกโมงนู่นนนนแหน่ะ ไม่มีเวลาไปเที่ยวไหนกับใครเค้าหรอกเนอะ”
“เห็นเค้าว่าอาจารย์ติดประชุมน่ะ เลยแคนเซิลคลาสหลังสี่โมงเป็นต้นไป แล้วว่าไงเรื่องดูหนังเนี่ย?”
“ดีใจที่สุดในโลกกกกกก ไปสิ แฟนชวนทั้งทีไม่ไปได้ไงล่ะจริงมั๊ย? คิคิ”
ชเวจุนฮงอยู่ปีสองห้องเอ
แน่นอนล่ะว่าเด็กห้องเอก็เรียนกันอัดแน่นทั้งวันแบบนี้ เมื่อก่อนเขาคนนี้ยังไปนั่งรออยู่เลย กว่าจะเลิก กว่าจะได้กลับบ้าน ด้วยกัน น้อยครั้งเหลือเกินที่จะได้ไปดูหนังหรือไปเที่ยวด้วยกันตอนเลิกเรียนเหมือนคู่รักคนอื่นๆ
ส่วนเด็กห้องซีอย่างเขา สามโมงก็เลิกแล้ว อย่างช้าก็ไม่เกินสี่โมงครึ่งหรอก
ห้องซีมีแต่เด็กเกเร ไม่ค่อยสนใจเรียน อันธพาล อย่างเขานี่ไง
ห้องเอเป็นห้องของเด็กมุ่งเน้นเรียน มากเป็นพิเศษ ก็ไม่เข้าใจหรอกว่าจะเรียนอะไรกันนักหนา ไม่เหนื่อยบ้างหรือยังไง เมื่อก่อนจุนฮงชอบมาพูดกับเขาบ่อยๆว่าห้องเอหาคนจริงใจด้วยแทบไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกันก็เหมือนแค่คนอาศัยห้องเดียวกันเรียน ขัดแย้ง ไม่มีความสามัคคี ไม่สนใจว่าคนอื่นจะเป็นยังไง และชิงดีชิงเด่น
ถามจริงๆเถอะ แค่เรียนนี่ก็น่าจะเหนื่อยพอแล้วนะ ยังต้องมาเหนื่อยทำอะไรแบบนั้นอีกหรอ ?
เมื่อก่อนจุนฮงบอกว่าอยู่กับเขาแล้วสบายใจ เด็กห้องซีไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ใครๆคิดเสียหน่อย อย่างน้อยก็มีเขา ที่รักและเป็นห่วงจุนฮงสุดหัวใจ
แต่ก็นั่นล่ะ มันก็แค่ เมื่อก่อน ไม่ใช่หรือไง ...
ชเวจุนฮงยังคงสดใสเสมอ ใช้ชีวิตได้อย่างปกติ ราวกับว่าลืม บังยงกุก คนนี้ไปจนหมดหัวใจแล้ว
แม้จะโกรธ จะเกลียด จะหมั่นไส้ คิมฮิมชาน มากแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แม้แต่อย่างเดียว
เพราะไอ้ผู้ชายคนนั้น มันเป็นคนที่จุนฮงรัก รักจนหมดหัวใจ เหมือนกับที่เขารักจุนฮงยังไงล่ะ
ลำพังถ้าคิมฮิมชานเพียงคนเดียวคิดหรอว่าบังยงกุกจะไม่มีปัญญาสู้ แม่-ง ก็ผู้ชายเหมือนกันแหล่ะว่ะ
ติดก็แต่จุนฮง ถ้าขืนเขาพลาดพลั้งลงไม้ลงมือไป จากปกติก็ไม่ได้รักอยู่แล้ว คงจะทำให้จุนฮงเกลียดเขาเข้าไส้เลยล่ะมั้ง
ตกอยู่ในห้วงความคิดได้ไม่นานเท่าไหร่เพื่อนตัวดีอย่างจองแดฮยอน ก็ทิ้งตัวลงมาบนที่นั่งประจำข้างๆเขา
“ว่าไง สรุปใจคอจะปล่อยให้จุนฮงมันหลุดลอยไปอย่างนี้หรอวะ จะไม่คิดทำอะไรซักหน่อยเลยหรอ มึงไม่รักมันแล้วหรอ ตัดใจได้แล้วหรอวะ?” ทันทีที่นั่งได้ปากก็เปิดประเด็นทันที ถ้าเขาเดาไม่ผิด ก่อนจะเข้าห้องมาคงได้เห็นสองคนนั้นเดินผ่านไป และคงได้ยินแบบที่เขาได้ยินสินะ
“เปล่า ..” ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ สายตายังคงทอดมองออกไปภายนอก ไม่มีใครล่วงรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเขา ผู้ชายเดาใจยากคนนี้
“เอ้า! ยังรักแล้วทำไมมัวนั่งบื้ออยู่ได้วะ นี่มันก็เดือนนึงแล้วนะเว้ยตั้งแต่ที่น้องจุนฮงคบกับไอ้ฮิมชานน่ะ แถมดูรักกันฉิบหาย กูเห็นแล้วยังหมั่นไส้แทน”
“มึงจะไปหมั่นไส้เขาทำไม”
“ปัดโถ่มึงนี่ มึงไม่เจ็บหรอวะถามจริงๆ ทนได้หรอวะที่เห็นเขารักกันขนาดนั้นน่ะ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ”
“กูยังรัก รักจุนฮงมาตลอด ..”
“.. เพียงแต่คนที่จุนฮงรัก ตอนนี้ มันไม่ใช่กูอีกแล้วไง”
“กูทำตัวเองทั้งนั้นว่ะ กูไล่จุนฮง กูทำให้เค้าผิดหวังในตัวกู จะให้กูเอาหน้าที่ไหนไปเจอเค้าอีก” ได้แต่กระตุกยิ้มสมเพชตัวเองเบาๆเท่านั้น สิ่งที่เขาทำได้ ก็แค่รอ รอว่าสักวัน จุนฮงจะเปลี่ยนใจ จะกลับมารักเขาอีกครั้ง ดูเป็นอะไรที่เพ้อฝันสิ้นดี ซึ่งมันจะมีวันนั้นหรือไม่ ไม่มีใครรู้หรอก ...
บังยงกุกก็แค่หวัง แค่ความหวังลมๆแล้งๆของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง ...
2 mount ago …
“ พี่ยงกุก ... ถ้าพี่ยังทำแบบนี้ ผมว่า ผมก็เหนื่อยที่จะห้าม เหนื่อยที่จะเตือนแล้วเหมือนกันนะ ” เจ้าของร่างสูงโปร่งได้แต่พูดออกมาด้วยความเหนื่อยใจ เขาวิ่งตามหาผู้ชายคนนี้ทันทีที่ได้รับข่าวมาจากเพื่อนว่าบังยงกุก คนรักของตนนั้นดื่มเหล้าเมามาย สูบบุหรี่ และสิ่งที่จุนฮงเกลียดที่สุด ยาเสพติด ...
“ อ๋อหรอ เออไปดิ ถ้าเหนื่อยนักก็ไปดิ จะทนอยู่ทำไมวะ ” ร่างสูงได้แต่เพียงตอบกลับไป
“ พูดไม่รู้เรื่องแล้ว เข้าใจบ้างดิ เป็นห่วงถึงได้ห้ามถึงได้เตือน อย่าหาเรื่องได้ป่ะ “
“ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาเป็นห่วง จะไปไหนก็ไปเหอะ ”
“ บ้าใหญ่แล้ว มีสติหน่อย พูดอะไรออกมา รู้ตัวบ้างป่ะ ”
“ รู้ รู้หมดทุกอย่างนั้นแหล่ะ รู้ว่าไม่ชอบที่ทำแบบนี้ แต่นี่แหล่ะ มันเป็นสันดานไปแล้ว เลิกเหอะ บอกตรงๆว่าทนไม่ได้ที่มีแฟนแสนดีขนาดนี้ รำคาญว่ะ! ”
“ ... ” ร่างขาวสะอึกกับคำพูดร้ายๆของร่างสูงตรงหน้า ทำไมต้องพูดทำร้ายจิตใจเขาขนาดนี้กันนะ รำคาญหรอ ไล่กันแบบนี้เลยหรอ ที่ผ่านมาไม่เคยรักเขาเลยหรือไง เขาวิ่งมาตั้งไกล เหนื่อยแทบขาดใจ เพื่อมาฟังคำพูดร้ายกาจพวกนี้จากปากคนที่เขารักหรอ ?
“ เออ ก็ได้ ถ้าจะเอาแบบนั้นก็ดี เหนื่อยมากแล้ว ที่ผ่านมานี่คิดผิดไปตลอดเลยใช่ป่ะ ไม่เคยรักกันเลยนี่ ไล่ขนาดนี้ก็ไม่หน้าด้านอยู่แล้วเหมือนกัน หลังจากนี้ จะทำอะไรก็เชิญเหอะ บังยงกุก! ”
อาจจะต้องเลิกรา แต่ไม่เคยเลิกรัก
ฉันทำไม่ไหวหรอก ให้ทำไม่ได้หรอก
ได้แต่ยอมทำตามหัวใจ ...
เหตุการณ์วันนั้น คงเป็นวันที่ยงกุกโง่ที่สุดในชีวิต ที่ผลักไสหัวใจตัวเองไปแบบนั้น เพราะเขาขาดสติ เลยพลาดพลั้งทำอะไรโง่ๆลงไป ทำให้ชีวิตของเขาต้องเป็นแบบนี้ ต้องเจ็บปวดที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรัก ไปรักคนอื่น ที่แย่ที่สุดคือทั้งสองคนนั้นรักกันดี รักกันมาก มากเสียจนไม่เหลือที่ว่างให้เขาเข้าไปแทรกได้เลยจริงๆ
ไม่ใช่ว่าหลังจากวันนั้นแล้วก็ไม่พยายามตามจุนฮงกลับมา พยายามแล้ว เลิกหมดทุกอย่าง ไม่เที่ยว เลิกเหล้า บุหรี่ หักดิบเลิกยาเสพติด และเขาทำได้ เพื่อจุนฮง เขาทำได้ ...
จุนฮงเองก็รู้ รู้ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้จุนฮงกลับมา ขอร้องจนหมดหนทางแล้วจริงๆ แต่เข้าใจไหมว่าแก้วมันแตกไปแล้วน่ะ ทำยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งหรอก
หนึ่งเดือนเต็มๆที่เขาพยามทำทุกอย่างลงไป แต่มันก็สูญเปล่า เมื่อเช้าวันหนึ่งจองแดฮยอนมาบอกกับเขาว่า จุนฮงคบกับฮิมชาน ปีสามห้องเอไปเรียบร้อยแล้ว ...
วินาทีที่รู้มันเหมือนกับถูกเศษแก้วมากมายมาปักลงที่หัวใจ เจ็บ เจ็บจนชาไปหมด เจ็บปวดราวกับว่าหัวใจจะสลาย เหมือนกับว่าโดนรถพุ่งเข้าชนเขาอย่างแรง
ไม่รู้หรอกว่าไอ้ฮิมชานอะไรนั่นคือใคร ไปคบกันได้ยังไง แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย แต่ถ้าจุนฮงทำแบบนี้ มันก็เท่ากับว่าปิดตายโอกาสของเขาไปแล้วล่ะ ถ้าจุนฮงเลือกที่จะรักมัน แล้วเขาคนนี้จะทำอะไรได้
แม้ว่าแดฮยอนมักจะมายุให้แย่งให้สร้างความร้าวฉานอย่างเช่นวันนี้อยู่หลายครั้ง แต่บังยงกุก็เลือกที่จะอยู่เฉยๆ และหวังให้มีสักวันที่ชเวจุนฮงจะเห็นใจเขาบ้าง
“เฮ้ยมึง กูว่าฮิมชานมันไม่ได้รักน้องจุนฮงว่ะ กูรู้สึกได้ มันอาจจะคบน้องเพื่อผลประโยชน์ก็ได้นะเว้ย มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเด็กห้องเอมันเห็นแก่ตัวกันขนาดไหน”
ร่างโปร่งข้างๆยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆตามประสาคนพูดมาก ออกความเห็นเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
“มึง กูเตือนด้วยความหวังดีจริงๆนะ ไปเตือนจุนฮงให้เผื่อใจหน่อยก็ดี ยังไงมึงก็ยังรักน้องมันอยู่ มึงจะยอมให้จุนฮงเจ็บเพราะไอ้ห่านั่นหรอวะ”
ร่างสูงได้แต่พยักหน้ารับส่งๆไปอย่างนั้น เขาไม่ได้คิดว่าฮิมชานจะทำร้ายจุนฮง เขาพยายามเชื่อว่าจุนฮงรักฮิมชานมาก และเชื่อว่าถ้าจุนฮงรักมันมากขนาดนั้น มันคงไม่ทำให้จุนฮงผิดหวัง
บรรยากาศยามเย็นแบบนี้โรงเรียนเกือบจะร้างอยู่แล้วล่ะ จะมีก็แค่ปีสองห้องเอ ที่ดูเหมือนว่าอาจารย์จะยอมขาดประชุม เพื่อมาสอนเด็กนักเรียนห้องนี้
บอกตรงๆจากใจเลยว่าบังยงกุกรู้สึกขอบคุณอาจารย์ท่านนี้มากที่ยอมหนีการประชุมมา ทำให้วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ปีสองห้องเอจะเลิกเย็นจนเกือบค่ำตามปกติ แน่นอนว่าจุนฮงก็คงต้องรีบกลับบ้าน เรื่องที่คุยกับไอ้ฮิมชานว่าจะไปดูหนังอะไรกันเมื่อตอนเช้าก็ต้องยกเลิกไปอย่างไม่มีข้อสงสัย
เสียงสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้น บ่งบอกว่าการเรียนการสอนของวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว นักเรียนปีสองห้องเอกว่าห้าสิบชีวิตต่างก็รีบเก็บของกันพัลวัน เพราะนี่มันก็ล่วงเลยมาถึงหกโมงเย็นแล้ว ถึงแม้จะอยู่ปีสอง แต่การกลับบ้านมืดๆค่ำๆคงไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่นัก
“อ่า สุดท้ายวันนี้ก็อดไปจนได้สินะ คงไม่มีโอกาสให้ได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้วล่ะมั้งพี่ฮิมชาน”
คิมฮิมชานที่วันนี้เลิกเรียนเร็วกว่าจุนฮงหนึ่งคาบเดินเข้ามาหาร่างขาวจัดในห้องเรียน หลังจากที่ตนมานั่งรอหน้าห้องได้สักพักแล้ว
“อย่าพูดแบบนั้นสิ วันนี้ไม่ใช่วันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสักหน่อยน่าจุนฮง พี่น่ะ รักนายนะ”
“อื้ม ผมก็รักพี่เหมือนกันนั่นแหล่ะ คิคิ”
ร่างขาวพูดพลางเก็บของทั้งหมดบนโต๊ะลงกระเป๋า เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆทยอยกันออกไปจากห้องจนเกือบจะหมดแล้ว จะเหลือก็แค่พวกที่ลบกระดานกับช่วยครูเก็บของเท่านั้น
“นี่ จุนฮงอ่า...”
“ว่าไงฮะ ?”
เจ้าของเสียงไม่รอให้เวลาผ่านไปนานนักก็คว้าตัวร่างขาวเข้ามาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะกดริมฝีปากลงไปกับส่วนเดียวกันของอีกคน ร่างโปรงค่อยๆละเลียดชิมความหวานของริมฝีปากนั้นอย่างย่ามใจ ร่างขาวแม้ว่าจะตกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักไสอีกคนออกไป มือขาวค่อยๆเอื้อมไปคล้องคออีกคนไว้ตามความรู้สึก ตอนนี้เด็กนักเรียนคนอื่นๆออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่เขาและจุนฮงเท่านั้น ที่นั่งริมหน้าต่างและบรรยากาศแสงอาทิตย์สีส้มยามเย็นที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างช่างดูโรแมนติกเหลือเกิน ถ้านี่เป็นฉากในภาพยนตร์ดีๆสักเรื่องก็คงจะเป็นฉากที่สวยงามประทับใจผู้ชมได้มากทีเดียว
จุนฮงเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน กำปั้นไม่ใหญ่นักทุบอกฮิมชานเป็นระยะ บอกให้รู้ว่าตนนั้นใกล้หมดลมหายใจแล้ว คิมฮิมชานตัดสินใจผละออกด้วยเพราะคนน่ารักคนนี้ใกล้จะสิ้นใจเต็มที และด้วยเพราะคนๆนั้นคงจะเห็นภาพนี้อย่างชัดเจนแล้ว ...
“เอ่อ.. คือ.. กลับบ้านกันเถอะนะ”
“อื้ม..” ร่าวขาวพยักหน้าเบาๆแล้วก้มหน้าแดงๆนั้นไว้ ฮิมชานยกมือขยี้ผมของจุนฮงด้วยความรักใคร่ก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนของตนและคนข้างๆออกจากห้องเรียนไปด้วยกัน
ทั้งสองกุมมือกันพากันเดินออกจากบริเวณโรงเรียนไปลานจอดรถด้วยความสุขเต็มหัวใจ จุนฮงคงจะรักฮิมชานมากขึ้นไม่น้อย ...
โดยที่จุนฮงไม่รู้ ไม่รู้เลยว่าด้านนอกหน้าต่างนั้น มีผู้ชายอีกคนมองภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแทบขาดใจ ราวกับว่าคิมฮิมชาน ตั้งใจให้บังยงกุกเห็นอย่างนั้นล่ะ ภาพชเวจุนฮงจูบกับใครอีกคนยังคงติดตาและตามหลอกหลอนไม่ไปไหน ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไปได้สักพักแล้วก็ตาม
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
ยงกุกแผดเสียงออกมาอย่างไม่อายใคร ยังไงซะที่โรงเรียนตอนนี้ก็คงแทบไม่เหลือใครอยู่แล้วล่ะมั้ง น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน ถ้ากล่าวว่าเขาผิดอะไร ทำไมคิมฮิมชานถึงทำให้เขาเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ ก็คงเป็นเพราะเขารักจุนฮงมากเกินไป นี่ล่ะคงจะเป็นความผิดของเขา
ทันทีที่เดินมาถึงรถยนต์คันงามของตน คิมฮิมชานก็ส่งจุนฮงพร้อมกับกระเป๋าของทั้งคู่ขึ้นรถไป ก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับและขับรถออกไปด้วยความเร็ว
บรรยากาศในรถเรียกได้ว่าดีทีเดียว จะมีก็เพียงแต่จุนฮงที่ยังคงเขินและนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง เป็นแบบนี้ตลอด คิมฮิมชานมาส่งเขาที่บ้านทุกวันเสมอ เหมือนกับใครอีกคนก่อนหน้านี้ ...
“ขับรถดีๆนะ”
“อื้ม รีบกินข้าวอาบน้ำทำงานล่ะ เข้าใจไหม หื้ม?”
“เข้าใจแล้วล่ะฮะ บ๊ายบาย ...”
บอกลาอีกคนก่อนที่จะเปิดประตูเข้าบ้านมาด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ เขาเคยทำแบบนี้ กับผู้ชายคนนั้น คนที่เขารักมากที่สุด และจนทุกวันนี้ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เคยจางหายไป ... เขารักบังยงกุก แต่เขาก็เกลียดบังยงกุกมากเช่นกัน...
หลังจากส่งจุนฮงที่บ้านเรียบร้อยแล้วคิมฮิมชานหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาก่อนจะพิมพ์ข้อความบางอย่างไปให้ใครบางคน
‘ xxxxx
เห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันกับจุนฮงรักกันขนาดไหน ?
นายจะต้องเจ็บ เจ็บยิ่งกว่าที่ทำให้ใครต้องเจ็บ
คิมฮิมชาน ’
...
..
.
To be continue. . .
---------------------------------------
เอาจริงๆทั้งเรื่องก็แทบไม่มีเลยนั่นแหละ TvT
แต่งนานแล้วค่ะ น่าจะเกินครึ่งปีได้แล้วมั้ง
ความคิดเห็น