คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ( OS ) Nonsense
Title: Nonsense
Couple: BANGZELO
Author: wahneun
Type: ONE SHOT
Rate: PG
BGM: ขอให้ - The Bottom Blues
Note: เพลงอะไรจะมุ้งมิ้งขนาดนี้ ฟังแล้วนึกภาพตามได้เป็นฉากๆเลยค่ะ >.<
ขอบอกว่าสั้นและไม่มีอะไรยิ่งกว่าใต้ร่ม ไร้สาระไร้แก่นสาร อ่านขำๆพอนะคะ 55555555555555
แต่งคลายเครียดจากฤดูหนาวง่ะ TT__________________TT
ปล. น้องหยาบคายหน่อยนะคะเรื่องนี้ ;-;
--------------------------------------------------------------
“เออ! จำไว้! แล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีกก็แล้วกัน!!” สิ้นเสียงใส โทรศัพท์มือถือราคาแพงแสนโชคร้ายที่ถูกถืออยู่ในมือบางก็โดนเขวี้ยงออกไปกระทบกับผนังห้องจนหน้าจอแตกอย่างไม่ใยดี
“บังยงกุก ไอ้แฟนชั่วววววววววววววววววว!!”
คนตัวขาวฮึดฮัดแล้วก็เดินกระแทกเท้าไปยังบริเวณโต๊ะทำงาน ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้แล้วเปิดแมคบุคเครื่องรักเพื่อทำโปรเจคชิ้นสำคัญตามส่วนที่ได้รับมอบหมายมาจากเพื่อนที่คณะ
“คนมีงานยุ่งขนาดนี้ คิดว่าว่างมากหรือไงวะ นี่ก็จะไฟนอลอยู่ละ อาจารย์ก็สั่งงานอย่างกับจะให้ถมตัวเองตาย แฟนนี่มันก็ไม่เข้าใจกันเลย!” เสียงใสๆบ่นกระปอดกระแปดระหว่างที่รอการเริ่มทำงานของระบบปฏิบัติการอุปกรณ์อำนวยความสะดวกตรงหน้า
“คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ?” เสียงนุ่มทุ้มของรูมเมทอย่างแดฮยอนดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้ามาวางถุงใสที่ภายในมีกล่องอะไรสักอย่างไว้บนโต๊ะเล็กๆมุมห้อง แล้วจึงหยิบซากโทรศัพท์ขึ้นมาวางไว้บนเตียงผู้เจ้าของ
“ก็ไร้สาระเหมือนเดิมอะครับ แล้วนี่พี่เพิ่งกลับมาหรอ”
“กลับนานแล้ว ลงไปซื้อข้าวมา เออพี่ซื้อมาเผื่อด้วยนะ” ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมหยิบถุงที่พึ่งจะวางลงไปขึ้นมาชูให้อีกฝ่ายได้เห็น
“ขอบคุณมากพี่ นี่ผมก็ยังไม่ได้กินข้าวเป็นมื้อๆเลยวันนี้” ร่างขาวจัดกล่าวขอบคุณอีกคนที่อาศัยอยู่ภายในห้องเดียวกัน ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องข้าวมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ตั้งใจจะกินไปพร้อมๆกับการลงมือทำเพราะชีวิตของเขาตอนนี้ก็ไม่ได้มีเวลามากนัก...
ชเวจุนฮง นักศึกษาชั้นปีที่สอง คณะนิเทศศาสตร์ เอกภาพยนตร์ ร่างบางพักอยู่หอในซึ่งมีรูมเมทอย่างพี่แดฮยอนปีสี่ คณะดุริยางค์ศิลป์ เอกการประพันธ์ดนตรี
ด้วยความที่รุ่นพี่คนนี้อาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันกับคนตัวเล็ก จึงทำให้รู้เรื่องราวระหว่างคู่รักสองคนนี้อยู่เสมอ เมื่อไหร่ที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่ก็จะเป็นเขาที่ช่วยปลอบใจคนอายุน้อยกว่า หากแต่ก็ไม่เคยคิดอะไรกับรูมเมทรุ่นน้องนี่เกินไปกว่าเด็กชายคนหนึ่งเลย
หลังจากรอให้ระบบเซ็ตตัวเรียบร้อยคนตัวขาวก็กดเข้าโซเชียลเน็ตเวิร์คยอดนิยมอย่างเฟซบุค ตั้งใจว่าจะไปคุยกับเพื่อนเรื่องโปรเจค แต่ที่หน้าฟีดมีเพื่อนสมัยมัธยมโพสคลิปยูทูปขึ้นมาให้เห็น ด้วยความที่อารมณ์ไม่ค่อยดีเลยอยากรับความบันเทิงเข้ามาก่อนจะไปทำงานชิ้นสำคัญ
ปลายนิ้วเรียวกดที่เครื่องเล่นเพลงเพื่อลองฟัง เพลงอะไรไม่รู้เพราะเขาก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน แต่เนื้อเพลงที่กำลังถูกขับร้องอยู่มันช่างเข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ระหว่างร่างบางกับแฟนหนุ่มเสียจริงๆ
ขอให้เธอไม่เหลือใคร
ขอให้เธอไม่พบรักที่จริงใจ
ขอให้เธอผิดหวังเรื่อยไป...จะรักใครต้องเสียใจ
ขอให้เธอต้องทุกข์ทน
ขอให้เธอต้องร้อนรนจนทนไม่ไหว
ขอให้เธอเจ็บช้ำปางตาย และขอสุดท้าย. . .
...ฉันขอให้เธอกลับมา...
ไม่รอช้า ทันทีที่ได้ฟังท่อนฮุคจบ ร่างบางก็กดแชร์คลิปนั้นลงในไทม์ไลน์บ้าง
กูแช่งมึงอยู่บังยงกุก มารับรู้ไว้ด้วย อย่าคิดว่าคบกันมาเกือบปีแล้วกูจะเป็นน้องจุนฮงเด็กน้อยในความคิดของมึงเหมือนแต่ก่อนนะ!
การทะเลาะกันของเขาและใครอีกคนมักจะเป็นเรื่องไร้สาระเสมอ เรื่องสากกะเบือยันเรือรบพ่อคุณก็ยกมาหาเรื่องได้หมด ไม่ใครก็ใครนี่แหละที่จะต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน แล้วก็ไม่ค่อยมีใครยอมใครนักหรอก
จุนฮงเอาแต่ใจ
ยงกุกก็ไม่ตามใจ
อาจจะเพราะว่าแฟนหนุ่มเรียนวิศวะ ทั้งสังคมและที่บ้านสั่งสอนมาแบบโหดๆ ฮาร์ดคอร์ ต่างจากคนอายุน้อยกว่าที่ที่บ้านค่อนข้างจะตามใจเสียจนเคยตัว รู้ตัวว่าตัวเองนิสัยไม่ดี แต่จะแสดงออกนิสัยแบบนี้กับคนๆเดียวที่ไม่ใช่พ่อกับแม่ ก็คือบังยงกุกนั่นแหล่ะ
ถ้าถามว่าทำไมถึงยังคบกันอยู่ทั้งๆที่ก็น่าจะเลิกกันไปได้ตั้งนานแล้วตอบสั้นๆง่ายๆเลยนะ ก็แค่รักกัน แค่นั้นจริงๆ
มีเพื่อนและรุ่นพี่หลายคนมากดไลค์คลิปที่เขาแชร์ไว้เมื่อกี๊นี้ ก็เข้าใจว่าแค่กดๆไปงั้น อารมณ์แบบเลื่อนมาเจออะไรที่คนรู้จักโพสก็กดๆไป จำนวนไลค์เป็นร้อยไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตของเขาเลย จุนฮงไม่ได้สนใจคนอื่น จะสนใจก็แค่คอมเม้นเดียว. . .
Yongguk Bang จะแช่งก็แช่งไปแต่ฟังให้จบเพลงด้วยก็แล้วกัน
Yongguk Bang ส่งข้อความถึงคุณ (1)
Yongguk Bang
ขอให้เธอโปรดรับฟัง ว่าฉันไม่เคยจะรักใคร
ขอให้เธอโปรดจงมั่นใจ จะนานแค่ไหน. . .
...จะรักแค่เพียงแต่เธอ...
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! คือนี่เขาจะต้องโกรธ! คือนี่โกรธมากๆเพิ่งจะขว้างไอโฟนจอแตกละเอียดไปเมื่อกี๊นี้นะ! อย่ามาทำแบบนี้เข้าใจไหม!!
Junhong Choi
เออ
Yongguk Bang
พูดเพราะๆ
Junhong Choi
อะไรล่ะ!
Yongguk Bang
ขอโทษนะที่หงุดหงิดใส่
Junhong Choi
รู้ตัวก็ดี
Yongguk Bang
บอกว่าให้พูดเพราะๆไง
Junhong Choi
จะให้พูดอะไรเล่า!
Yongguk Bang
แล้วคิดว่าควรพูดอะไรล่ะ
Junhong Choi
ขอโทษเหมือนกัน...
ผมก็นิสัยไม่ดีเองเหมือนกัน ชอบหงุดหงิดชอบเหวี่ยงใส่พี่
Yongguk Bang
รู้ตัวก็ดี
Junhong Choi
แล้วทำไมต้องย้อนด้วยล่ะ!
คนอย่างพี่อะไม่มีใครอยากเป็นแฟนด้วยหรอกนะ!
ขอให้ไม่เหลือใครขอให้ไม่พบรักที่จริงใจขอให้ผิดหวังขอให้เจ็บช้ำปางตาย!
Junhong Choi
แล้วก็ขอสุดท้าย... ขอให้กลับมา...
นะ...
จุนฮงเลิกเรียนตอนเที่ยง แต่กว่าจะประชุมโปรเจค กว่าจะเคลียร์เรื่องต่างๆเสร็จก็ล่วงเลยจนถึงเกือบเย็น
เด็กหนุ่มกลับถึงห้องด้วยความอ่อนล้า ชีวิตที่ต้องเจอกับการเรียน สังคม การแข่งขัน สองขาพาร่างให้เดินเข้าไปวางสัมภาระในการไปเรียนแต่ละวันลงบนโต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงมาวางไว้บนเตียง
ก่อนที่ขายาวๆจะเดินไปที่ส่วนของครัวเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อแรกของวัน
Rrrrrrr
ทันทีที่มาหยุดอยู่หน้าตู้เย็นเสียงโทรศัพท์ของเบอร์ที่ตั้งไว้เป็นพิเศษและคุ้นเคยเรียกให้ร่างบอบบางต้องเดินมารับสาย
“ฮัล...”
“ช่วงนี้นี่ยุ่งเหลือเกินนะ ไม่ได้เจอกันมาตั้งสามวันแล้วรู้ตัวมั่งป่ะ” ยังไม่ทันจะพูดได้เต็มเสียงเสียงทุ้มต่ำที่แผงความจริงจังก็ดังแทรกขึ้นมาตามปลายสาย
“ฮะ?...” ขอเวลาให้ได้ตั้งสติชั่วครู่ ก่อนเสียงใสจะตอบกลับไปบ้าง
“เฮ้ยแค่สามวันเองเนี่ยนะ อย่าหาเรื่องพี่ยงกุก”
“อะไรวะแค่บอกว่าไม่ได้เจอกันสามวัน นี่ยังไม่ได้หาเรื่องอะไรเลย”
“ก็เนี่ยกำลังหาเรื่องอยู่”
“บ้าป่ะวะเนี่ย ทำโปรเจคจนสติหลุดหมดแล้วไง”
“คือเหนื่อยนะ นอนก็จะไม่ได้นอนอยู่แล้วป่ะ เป็นแฟนแทนที่จะช่วยให้กำลังใจกัน”
“คิดว่าเหนื่อยคนเดียวหรอ ทุกคนเขาก็เหนื่อยกันหมดนั่นแหละ จะไฟนอลอยู่วันนี้พรุ่งนี้เนี่ย”
“เหนื่อยก็อย่ามาหาเรื่องดิ เออต่างคนต่างเหนื่อยไง ก็อย่ามาพาลใส่ได้ปะ”
“ใครกันแน่ที่พาล”
เออ ก็อาจจะเป็นจุนฮงเองนี่แหล่ะที่พาล ไม่รู้โว้ย เหนื่อย หิว จะพาล จะงี่เง่า ไม่ไหวแล้ว
“เฮ้ยจะเอาใช่ป่ะ เจอกันหน้าหอเลยดีกว่า”
“เอาห่าไร ไม่มีอารมณ์จะเอาอะไรทั้งนั้นอะ”
“สมองนี่ก็คิดแต่เรื่องลามกแม่-ง”
“หรือมึงจะเอาใคร อ๋อช่วงนี้ก็เห็นไปสนิทกับไอ้ชานยอลอะไรนั่นนี่”
“เขาเป็นพี่รหัส อย่าบ้า”
“มันคิดกับมึงแค่น้องรหัสรึเปล่าล่ะ”
“บอกแล้วไงว่าอย่าหาเรื่อง!” เริ่มขึ้นเสียงข่มใส่บ้าง คิดว่าตัวเองเสียงต่ำจะมาทำให้เขากลัวอยู่คนเดียวหรือไง
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่กูนะจุนฮง กูเป็นพี่มึงนะ!”
“นี่มึงก็กำลังขึ้นเสียงใส่กูอยู่เหมือนกันนั่นแหล่ะยงกุก! แล้วมึงก็เป็นแฟนไม่ใช่พี่กูครับ!”
“งี่เง่าว่ะ ทำตัวมีปัญหาตลอด คุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว พอเลย”
“เออ! จำไว้! แล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีกก็แล้วกัน!!”
-THE END-
--------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น