คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : 30 Days ♡ The end of 30 Days.
30 Days♡
#เพื่อนรักเตียงสั่น
สวัสดีครับผมชื่อเด็กชายปาร์คชานยอล โรงเรียนอนุบาลโซลเซอรี่ ชั้นปีที่ 3 วันนี้ยอลมีอะไรมาเล่าให้พี่กระต่ายของยอลฟังด้วยนะ วันนี้ยอลโดนเพื่อนๆในห้องรังแกอีกแล้ว มันเป็นปกติทุกวันแหล่ะฮะที่เด็กตัวอ้วนๆหน้าตาหน้าเกลียดอย่างยอลจะโดนแกล้ง เพื่อนๆทุกคนที่โรงเรียนรังเกียจยอลกันหมดเลย ตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก..
ยอลก้าวเท้าเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมสีฟ้า มีเพื่อนๆน่ารักหลายคนกำลังวิ่งเล่นกันอยู่ในนั้น ยอลดีใจมากเลยฮะพี่กระต่ายที่ยอลจะได้เรียนหนังสือในโรงเรียนร่วมกับเพื่อนๆเป็นครั้งแรก ยอลชอบเพื่อนๆทุกคน ยอลอยากเล่นกับเพื่อนๆ..
แต่.. เพื่อนๆทุกคนพากันรังเกียจเด็กตัวอ้วนสายตาสั้นอย่างยอลกันหมดจนยอลต้องนั่งอยู่หลังห้องคนเดียวไม่กล้าแม้กระทั่งจะเข้าใกล้เพื่อนคนอื่น.. แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะฮะ.. ยอลไม่ได้รู้สึกว่าเหงาหรือเสียใจเลยนะ..
ถึงจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเด็กตัวอ้วนคนนี้มากมาย แต่มันก็ไม่เคยทำให้ยอลขี้เกียจหรือไม่อยากไปโรงเรียนเลยเพราะที่นั่นมีป๋าย พี่กระต่ายรู้ใช่ไหมฮะว่าป๋ายสำคัญกับยอลแค่ไหน ลูกหมาป๋ายป๋ายคือทุกสิ่งทุกอย่างของเด็กผู้ชายตัวอ้วนคนนี้เลยนะ เพราะมีป๋ายป๋ายยอลถึงอยากไปโรงเรียน..
เพราะป๋ายป๋ายเด็กอ้วนคนนี้ถึงไม่เคยขี้เกียจตื่นไปเรียน..
เพราะป๋ายป๋ายทำให้ยอลยอลอยากไปโรงเรียนทุกวัน..
พี่กระต่ายรู้ใช่ไหมฮะว่าป๋ายสำคัญกับยอลมากขนาดไหน..
ป๋ายป๋ายคือหัวใจของเด็กชายตัวอ้วนที่ชื่อปาร์คชานยอลเลยนะ..
“ฮึก..”
น้ำตาของพยอนแบคฮยอนร่วงหล่นลงบนแผ่นกระดาษสีครีมที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยตัวอักษร ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ลายมือของเด็กน้อยวัยแค่ไม่กี่ขวบที่อาจจะอ่านออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่มันก็ไม่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหงุดหงิดหรือรำคาญใจเลยแม้แต่นิดเดียว มือเรียวเปิดและจ้องมองตัวอักษรที่ถูกบันทึกเอาไว้ทีละหน้า..
พยอนแบคฮยอนรู้ดีว่าคนเขียนตั้งใจเขียนความรู้สึกลงไปบนเจ้ากระดาษสีครีมที่ค่อนข้างเก่านี่มากเพียงใด.. เด็กชายปาร์คชานยอลที่เมื่อก่อนไม่ค่อยเก่งเรื่องเรียนเท่าไหร่นัก เพื่อนตัวโตของเขาแทบจะเรียกได้ว่าเป็นรองสุดท้ายของห้องเรื่องของพัฒนาการเนื่องจากโดนเพื่อนๆกดดันต่างๆนาๆจนกระทั่งการเรียนของเขาเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ..
แต่พอวันนั้น.. ในวันที่เขาได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเด็กตัวอ้วนที่ถูกรังแก วันนั้นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง พยอนแบคฮยอนช่วยปาร์คชานยอลติวหนังสือหลังเลิกเรียนที่บ้านทุกเย็นจนผลการเรียนของเด็กชายปาร์คชานยอลดีขึ้นเรื่อยๆ..
เพื่อนข้างบ้านที่เรียกได้ว่าสนิทกันมากๆ เพื่อนข้างบ้านที่อยู่ด้วยกันตัวติดกันตลอด จนกระทั่งมันกลายเป็นความรู้สึกที่ขาดไม่ได้ในทุกวันนี้.. ปาร์คชานยอลขาดพยอนแบคฮยอนไม่ได้.. และแน่นอนว่า..
พยอนแบคฮยอนเองก็ขาดปาร์คชานยอลไม่ได้เหมือนกัน..
“ยะ ยอล..”
“ปะ ป๋ายขอโทษ..”
“ขะ ขอโทษที่ป๋ายไล่ยอลไป..”
“ขะ ขอโทษที่ป๋ายมันโง่.. และ.. ไล่หัวใจของตัวเองไป.. ป๋ายขอโทษ.. ฮึก..”
มือเรียวลูบลงไปบนกระดาษแผ่นสุดท้าย บนกระดาษแผ่นนั้นถูกเขียนวันที่ที่ผู้เขียนได้บันทึกมันลงไปเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งมันคือวันเดียวกับที่เขาบอกว่าจะจีบปาร์คชานยอลเมื่อ 28 วันที่แล้ว..
หัวใจของพยอนแบคฮยอนถูกบีบรัดอย่างแรงจนมันแทบหยุดเต้น.. ตัวอักษรบนกระดาษแผ่นสุดท้ายทำให้หัวใจของคนตัวเล็กแทบสลาย พยอนแบคฮยอนไล่หัวใจของตัวเองไปแล้ว..
สวัสดีครับพี่กระต่ายวันนี้เราเจอกันอีกแล้วนะหลังจากที่ผมไม่ได้หยิบพี่ขึ้นมาเขียนอาทิตย์กว่าๆ อย่าดุผมนะครับที่ผมไม่ได้มาเขียนระบายความรู้สึกกับพี่กระต่ายเพราะช่วงนี้ผมยุ่งๆเรื่องเปิดเทอม และวันนี้ผมจะมาบอกพี่กระต่ายว่ามันเป็นวันที่พิเศษมากที่สุดสำหรับผมเลยล่ะครับ.. ผมดีใจจริงๆนะ..
อ่า.. แย่ชะมัดเลย.. นี่หัวใจของผมมันเต้นแรงเกินไปจนทำให้มือผมสั่นไปหมด ผมจะเขียนมันลงไปแล้วนะครับ..
อ๊า.. ทำไมมือผมมันถึงได้สั่นแบบนี้กันนะ นี่ผมไม่เคยประหม่าหรือเขินมากขนาดนี้เลยนะเนี่ย 55 ให้ตายสิ พยอนแบคฮยอนทำอะไรกับหัวใจของผมกันนะ แค่เขาบอกว่าจะจีบผม ทำไมหัวใจของผมถึงได้มีความสุขขนาดนี้ล่ะครับ สุขจนผมจะบ้าตายอยู่แล้ว มันไม่ยุติธรรมสำหรับผู้ชายหล่อๆแมนๆอย่างผมเลยใช่ไหมครับพี่กระต่าย.. L
ในที่สุดสิ่งที่ผมคิดและรู้สึกมาเกือบยี่สิบปีก็กำลังจะกลายเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะครับพี่กระต่าย ใครจะไปรู้ว่าเด็กชายตัวอ้วนที่หลงรักเพื่อนตัวเองมาตั้งแต่อนุบาล 3 จะได้ยินคำๆนี้ เพื่อนที่ผมหลงรักมาตลอดเขาบอกว่าเขาจะจีบผม..
รู้ไหมครับว่าวันนี้ผมดีใจแทบตั้งสติไม่อยู่ แต่ผมก็ได้แต่ทำเป็นนิ่งเพราะผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง..
ผมอยากจะดึงเขามากอด จูบแรงๆให้สมกับการรอคอย ผมดีใจมากๆจริงๆและไม่เคยคิดจะเชื่อหูของตัวเองเลยครับ ผมพยายามถามเขาซ้ำๆว่าสิ่งที่เขาพูดว่าจะจีบผมคือเรื่องจริงไหม..
และเขาก็ตอบกลับมาทุกครั้งว่ามันจริง ลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนพูดคำไหนคำนั้น รู้ไหมครับว่าตอนที่ผมได้ยินประโยคนี้ หัวใจของผมมันเต้นแรงมากขนาดไหน..
และวันนี้การรอคอยของเด็กชายปาร์คชานยอลตัวอ้วนกับพี่กระต่ายของเขาก็ได้จบลงแล้วล่ะครับ การรอคอยมาเกือบยี่สิบปีมันได้จบลงแล้ว เพราะนับจากวันนี้ไป..
ผมจะทำให้พยอนแบคฮยอนเพื่อนที่ผมไม่เคยคิดกับเขาแค่เพื่อนมาตั้งแต่แรกได้รู้ว่า..
เขาสำคัญและมีค่ากับผมมากขนาดไหน.. ยอลยอลรักป๋ายป๋ายนะครับ.. PCY.
“ฮึก.. ปาร์คชานยอลมึงมันโง่..”
“ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรก ทำไมไม่ยอมบอกูตั้งแต่แรกวะไอ้โง่ ฮึก..”
“น้าหมวยฮะ..”
พยอนแบคฮยอนที่ร้องไห้งอแงกอดตุ๊กตาลูกหมาตัวโปรดกับสมุดไดอารี่อยู่ถึงกับชะงัก แต่มันก็เพียงครู่เดียวเท่านั้นที่ดวงตากลมมนคู่สวยเงยขึ้นมาจ้องหลานตัวน้อยที่นั่งจุมปุกเขย่าแขนอยู่ข้างๆ..
เวลานี้พยอนแบคฮยอนไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เขาทำหัวใจของตัวเองหล่นหายไป ทุกอย่างมันหายไปพร้อมกับถ้อยคำขับไล่ไสส่งของเขา.. ปาร์คชานยอลไปแล้ว.. ปาร์คชานยอลไปจากพยอนแบคฮยอนแล้วจริงๆ..
และไอ้โย่งขาโก่ง หูกางก็คงไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว..
“ฮึก..”
คนตัวเล็กซุกหน้าลงกับแผ่นกระดาษสีครีมเหมือนเดิมก่อนจะร้องไห้งอแงพร้อมกับบ่นอู้อี้ยกใหญ่ นั่นทำให้พยอนมูกึนตัวน้อยได้แต่ถอนหายใจ ก่อนที่เด็กน้อยจะตัดสินใจเอ่ยประโยคบางอย่างออกมา..
“น้าหมวยหยุดร้องนะฮะ.. เดี๋ยวมูกึนพาลงไปข้างล่าง..”
เด็กน้อยวัยหกขวบเอ่ยปลอบด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกุมมือของคนเป็นน้าเอาไว้เบาๆ หากแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้พยอนแบคฮยอนดีขึ้นมาได้เลย ยิ่งเห็นหลานตัวน้อยมาปลอบแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขาอ่อนแอมากกว่าเดิมหลายเท่า..
“เค้าไปแล้ว.. น้ายอลไปแล้วมูกึน.. น้ายอลทิ้งน้าหมวยไปแล้ว ฮึก..”
“โอ๋ๆไม่ร้องนะฮะน้าหมวย น้ายอลไม่ทิ้งน้าหมวยไปไหนหรอกนะฮะเชื่อมูกึนสิ..”
“ลงไปข้างล่างกับมูกึนนะฮะ ทุกคนรอน้าหมวยอยู่ รับรองว่าน้าหมวยต้องเลิกร้องไห้แน่ๆ..”
“มีอะไรบางอย่างรอน้าหมวยอยู่ข้างล่างนะฮะ.. มาเร็วฮะน้าหมวย ตามมูกึนมาเร็ว~ ”
จบคำพูดพยอนมูกึนก็รั้งมือของคนเป็นน้าที่นั่งร้องห่มร้องไห้อยู่เมื่อครู่ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนเด็กน้อยจะพาคนเป็นน้าวิ่งลงบันไดไปยังด้านล่างของคฤหาสน์ด้วยความตื่นเต้น.. มีคนรอเซอร์ไพรส์น้าหมวยอยู่นะฮะ ^^
“ดะ เดี๋ยวก่อนหมูกึ๋นพาน้ามาที่นี่.. ทำ.. ”
“ชู่ววว~ ลองอ่านตัวอักษรพวกนี้ดูนะครับพยอนตัวเล็กถ้าอยากรู้..”
ก่อนที่จะได้ถามจนจบประโยค ดวงตาคู่สวยที่กำลังแดงก่ำก็ต้องเบิกโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อพยอนแบคฮยอนมองไปยังแผ่นกระดาษสีเหลืองขนาดใหญ่ตรงหน้า..
ซึ่งมีอี้ชิงเป็นคนถือ.. และมันถูกเขียนเอาไว้เป็นตัวอักษรภาษาจีนด้วยลายมือแสนคุ้นตาว่า..
ป๋ายป๋าย..
“อะ อี้ พวกมึงมาได้..”
“ชู่ว.. อย่าพึ่งถามสิหมา.. อ่านแผ่นต่อไป..”
กำลังจะเอ่ยถาม แต่ก็เป็นจางอี้ชิงที่ชิงตัดบทสนทนาของเขาไปเสียก่อน ลูกหมาตัวน้อยจึงได้แต่ทำหน้างงนิดๆแต่ก็ยอมทำตามที่เพื่อนรักอย่างว่าง่าย ดวงตาคู่สวยมองไปยังคิมมินซอกเพื่อนรักอีกคนที่ยืนถัดจากอี้ชิงไป..
แผ่นกระดาษสีชมพูขนาดใหญ่ถูกเขียนเอาไว้เป็นตัวอักษรภาษาจีนด้วยลายมือแสนคุ้นตาว่า..
ยอลยอล..
“คะ..คือ.. / ชู่ว.. อย่าพึ่งพูดดิหมา อ่านต่อๆ..”
มินซอกทำหน้าเอือมเพื่อนตัวเล็กนิดๆ ก่อนจะก้าวขาถัดตัวออกมายืนข้างๆอี้ชิง เพื่อให้พยอนแบคฮยอนได้อ่านตัวอักษรที่อยู่บนแผ่นกระดาษถัดไป แผ่นกระดาษสีเขียวที่โอเซฮุนถือและมันถูกเขียนเป็นตัวอักษรภาษาจีนว่าด้วยลายมือของคนๆเดิมว่า..
ขอโทษ..
“ยอล.. / อ่านอันต่อไปด้วยนะคร๊าบไอ้ลูกหมา อย่าพึ่งร้องนะ..”
โอเซฮุนเดินมายีหัวกลมๆของเพื่อนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู แววตาของชายหนุ่มร่างสูงทอประกายและเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเพื่อนรักทั้งสองของเขาที่แอบรักกันมานานนมก็จะได้สมหวังเสียที อิจฉามันชะมัด อยากขออิเหี่ยวแต่งงานแบบนี้บ้างจัง เย่เฮท~
และกระดาษแผ่นถัดไปคืออู๋อี้ฟานที่เป็นคนถือ..
บนแผ่นกระดาษสีแสดถูกเขียนเอาไว้เป็นตัวอักษรภาษาจีนว่า..
แต่งงาน..
“.....”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีถ้อยคำใดๆเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางเหมือนที่ผ่านมา แต่ดวงตาคู่สวยกลับกำลังเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่มันพร้อมจะไหลลงมาอาบแก้มทันทีหากพยอนแบคฮยอนกระพริบตา..
“อย่างอแงสิครับหมาน้อยของอู๋ฟาน.. โตจนจะมีครอบครัวแล้วนะเรา งอแงทำไมหืม..”
คำพูดของอู๋อี้ฟานทำให้น้ำตาของพยอนแบคฮยอนที่พยายามกลั้นเอาไว้ร่วงหล่นลงพื้น ฝ่ามืออุ่นของเพื่อนรักตัวสูงที่เปรียบเสมือนพี่ชายถูกลูบลงบนกลุ่มผม.. มันทำให้คนตัวเล็กแทบจะปล่อยโฮออกมา..
อู๋อี้ฟานเป็นเหมือนพี่ชาย เป็นทุกอย่างของพยอนแบคฮยอน.. เป็นทุกอย่าง..
“ฮึก.. / อิเงิงมึงมานี่ดิ๊!! ปล่อยให้หมามันอ่านจบก่อนดิวะ!! ไปพูดงั้นเดี๋ยวน้ำตามันท่วมตาอ่านไม่ได้กันพอดี..”
เป็นอี้ชิงที่อดรนทนไม่ไหวเดินไปกระชากคอเสื้ออู๋อี้ฟานออกมาจากตรงนั้น ทำเป็นหล่อไปช่วยปลอบคนอื่นมันน่าหยิกหูชะมัดเลยอิเงิงเอ้ย!! แล้วนี่ทำไมจางอี้ชิงต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องแค่นี้ด้วยวะเนี่ยแมร่ง!!
“โถ่เว้ยย!!”
“ที่เหลือกูพูดต่อเองก็ได้วะ!!”
“แต่งงานกันนะครับป๋าย”
“ป๋ายป๋ายได้โปรดแต่งงานกับยอลนะครับ..”
!!!!!
ในที่สุดแผนเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานที่อุดส่าคิดกันมาเป็นวันๆก็พังไม่เป็นท่า เพราะปาร์คชานยอลเองก็ทนไม่ไหว นี่เขาอุดส่าไม่อะไรแล้วนะ แต่ไอ้อู๋นี่สิทำให้เขาแทบอยากจะเดินไปกระชากคอเสื้อมันมาต่อย นี่พยอนแบคฮยอนเป็นว่าที่เมียของปาร์คชานยอลนะเว้ยบังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวขนาดนั้น ดีนะที่อี้ชิงลากมันออกไปก่อน ไม่งั้นมันตาย!!
กะว่าจะขอแต่งงานแบบโรแมนติกซะหน่อย..
ขอแบบทำป้ายสีครบทั้งเจ็ดวันเพื่อจะสื่อว่าจะได้อยู่ด้วยกันทุกๆวันและตลอดไป..
วันไหนไม่มีพยอนแบคฮยอนปาร์คชานยอลก็อยู่ไม่ได้ แล้วนี่อะไร ไม่รงแมนตกแมนติกมันแล้วครับ!!
จับลากเข้าห้องอย่างเดียวเลยงานนี้!!!!
“วะ.. ว่าไงนะ.. / อย่าพึ่งถามเตี้ย กูรมเสียอยู่ เดี๋ยวจับปล้ำ!!”
“จะแต่งไม่แต่ง จะตกลงไหม ไม่แต่งกูจะจับแก้ผ้าเอาแมร่งหน้าบ้านนี่แหล่ะ!!”
!!!!!
“มัวแต่ทำหน้าแบบนั้นอยากโดนล่ะสิ.. อยากโดนจริงๆใช่ไหม.. อยากจริงๆใช่ไหม.. ได้.. / แอวะ~”
ปาร์คชานยอลที่กำลังโอบร่างเล็กและโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆเพื่อจะจุ๊บริมฝีปากบางที่เขาแสนจะคิดถึงต่อหน้าประชาชีนับแสน แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อคนที่กำลังจะถูกจุ๊บกลับอ้วกออกมาเสียก่อน..
พยอนแบคฮยอนอ้วกครับ.. หมาน้อยอ้วกเต็มเสื้อผมเลย..
“ปะ เป็นอะไรครับป๋าย มะ..ไม่สบายหรอ.. ยอลขอโทษ ขอโทษนะครับ..”
มือหนายกขึ้นประคองพวงแก้มนิ่มที่ตอนนี้แสนจะซีดเผือดเอาไว้เบาๆ หน่วยตาคมจดจ้องไปยังดวงตาฉ่ำหวานที่กำลังจ้องมองมาอย่างไม่แพ้กัน ได้อยู่ใกล้ ๆ ได้ใกล้ชิดแบบนี้ ยิ่งรู้ดีว่าหัวใจตัวเองกำลังเรียกร้องอะไร
ปาร์คชานยอลต้องการพยอนแบคฮยอน..
พยอนแบคฮยอนต้องการปาร์คชานยอล..
และพวกเขาทั้งสองคนกำลังจะ..
“อ้วก~ แอวะ~ / เห้ยหมามึงเป็นไร!! หมาน้อยไหวไหม!! น้าหมวยไม่สบายหรอฮะ!! เบบี้ลูกหมาของเฮียเป็นอะไร!!”
ทุกคำถามพุ่งตรงมายังพยอนแบคฮยอนที่เอาแต่อ้วกไม่หยุดด้วยความเป็นห่วง คนตัวเล็กที่หน้าซีดเผือดเลยได้แต่ส่ายหัวเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร อยู่ดีๆมันก็อยากอ้วก รู้สึกคลื่นไส้แปลกๆ..
แถมยังอยากกินหูปาร์คชานยอล..
นี่เขาเป็นอะไร ทำไมจู่ๆถึงอยากกินหูหมอนี่ขึ้นมาซะดื้อๆหรือว่า..
“กรี้ดดดดดดดดด!! ในที่สุดเจ๊พยูนก็จะได้เป็นยายคนแล้ว!!”
“ในที่สุดลูกเขยของเจ๊ก็ทำการผสมพันธ์เบบี้ลูกหมาอาหมวยตัวใหม่ได้สำเร็จแล้ว!!”
“คุณคะฉันว่าเราต้องบินไปอียิปต์ซื้อเตียงทองคำฝังเพชรสักร้อยกะรัตมาเตรียมให้หลานแล้วล่ะคุณ ไปค่ะไปกัน”
“บีหนึ่ง บีสอง ตามม๊ามาสิลูก ไปช่วยม๊าขนของทั่วทุกมุมโลกมาไว้รับขวัญเบบี้ลูกหมาตัวใหม่กัน!!”
“กรี้ดดดด เจ๊พยูนไฟท์ติ้งงง!!!! จะมีหลานแล้วววว!!!!”
!!!!!!
Talk.
จบแล้ว ฮอล มันจบแล้วจริงๆ
ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะที่ติดตาม ขอบคุณจริงๆ
ตอนจบของฟิคเรื่องนี้ก็ยังคงคอนเซ็ปของฟิคอยู่ดีเนอะ ตามสไตล์ของไรท์สั่น คือค้าง - -
ใครอยากเจอหน้าเบบี้ลูกหมาแฝดตัวน้อยลูกพ่อยอลกะแม่ป๋ายเจอกันในเล่มเน้อ น้องแฝดจอมป่วนน่ารัก
*** ฟิคเปิดจองและโอนได้ถึง 30 ก.ย. นะคะ เหลือเวลา 4 วันสุดท้ายแล้วน๊า ***
ใครที่ไปงานตลาดฟิคเดือนหน้าสามารถนัดรับได้นะคะ เรื่องสถานที่เดี๋ยวไรท์จะแจ้งให้ทราบอีกที
ไรท์ไม่ได้ไปเน้อ ส่งตัวแทนไป ใครนัดรับก็เจอกับ หมอปาร์ค กะ สารวัตรปาร์ค เนอะ
ฟิคจะเริ่มจัดส่งประมาณวันที่ 15 ต.ค. นะคะ อาจเร็วหรือช้ากว่านี้นิดหน่อยต้องรอโรงพิมพ์แจ้งมาอีกที
เดี๋ยวไรท์จะแจ้งให้ทราบทางทวิตกับหน้าบทความเรื่อยๆเนอะ
ขอบคุณมากที่ติดตามนะคะขอบคุณจริงๆ แล้วเจอกันใหม่กับเรื่องหน้า
-ปิดตำนานฟิคซัมบาราเห้-
The end of 30 Days
-Good bye-
ตัวอย่างแฟนอาร์ตน่ารักๆในเล่ม
(ครอบครัวปาร์คกะลูกแฝด)
(แฟนอาร์ตฟินประกอบตอนย่อยในเล่ม)
ความคิดเห็น