คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : 25 Days ♡
25 Days ♡
#เพื่อนรักเตียงสั่น
“พี่ชานยอลคะคือซูยอน.. อี้อ่อยอั้นเอี๋ยวอี้อะไอ้แอดแอะ!!”
มินซอกกับอี้ชิงช่วยกันใช้มือประกบริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดเอาไว้แน่นด้วยความรำคาญ.. นี่ยัยโนตมคิดว่าหล่อนเป็นดีเจหรือพิธีกรในทีวีหรือไงถึงเอาแต่พล่ามถ้อยคำที่แสนจะน่ารำคาญออกมาไม่หยุดแบบนี้ตั้งแต่ก้าวขึ้นมานั่งบนรถ..
พี่ชานยอลคะ..
พี่ชานยอลขา..
ได้ยินแล้วอยากจะล้วงคอให้ไก่ป๊อปที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออกมาให้หมดไส้หมดพุงเสียจริงๆ คิมมินซอกรำคาญเสียงแหลมๆนี่ยิ่งกว่าแมลงหวี่เสียอีก ยัยปลิงทะเลสายพันธ์ใหม่พูดได้เหมือนแมลงหวี่.. เขาน่ะรำคาญชะมัด..
ไม่รู้ยัยนี่จะมาด้วยให้รกหูรกตาทำไม เดี๋ยวก็ให้แบกขากล้องถ่ายฉากซัมบาราเห้วิ่งรอบผับเสียเลย..
ครืด..
ครืด..
“ว่าไงเทาๆ ใกล้จะถึงแล้วล่ะ แล้วเจอ..”
ปึก!!
เพราะขายาวเลื่อนไปแตะเบรกอย่างกะทันหัน ทำให้คนตัวเล็กทั้งสามคนที่นั่งอยู่เบาะหลังถึงกับถลามาชนเข้ากับเบาะด้านหน้า ซึ่งเสียงกระแทกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันคือเสียงของหน้าผากคิมซูยอนที่กระแทกเข้ากับเบาะอย่างจัง..
โดยฝีมือของคิมมินซอก..
และหญิงสาวที่โดนคิมมินซอกจงใจกดศีรษะให้ไปชนกับเบาะเมื่อครู่ก็แทบไม่มีเสียงโอดครวญและประท้วงถ้อยคำใดๆออกมาให้รำคาญใจเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้นางโดนคิมมินซอกกับจางอี้ชิงได้ปิดปากเอาไว้เรียบร้อยแล้ว..
“หมอนั่นโทรมาทำไม..”
“ทำไมถึงต้องรับโทรศัพท์หมอนั่น..”
“กูเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอ.. มึงก็รู้กูไม่ชอบให้มึงคุยกับคนอื่น..”
กดเสียงต่ำและทอดมองไปยังดวงตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ยอมแพ้.. เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังทำให้เขาไม่พอใจมากเพียงไร หากแต่คนตัวเล็กเองก็ไม่ได้เกรงกลัว พยอนแบคฮยอนเม้มริมฝีปากก่อนจะเอ่ยว่า..
“แล้วทีมึงล่ะปาร์คชานยอล.. ทีมึงยังพายัยนี่มาได้เลย ทำไมกูจะพาเทาๆของกูไปด้วยไม่ได้..”
“อีกอย่างกูจะทำอะไรก็เรื่องของกู กูจะคุยกับใครที่ไหน นัดกันที่ไหน จะกอดจูบกับใครที่ไหนมันก็สิทธิ์ของกู..”
“เพราะกูยังโสด.. กูไม่มีแฟน..”
เหมือนเข็มนับร้อยทิ่มลงกลางอกหรือบางทีตอนนี้หัวใจของปาร์คชานยอลอาจจะรู้สึกเจ็บมากกว่านั้นร้อยเท่า.. ทั้งเจ็บทั้งโมโหทั้งโกรธที่คนตัวเล็กไม่ยอมฟังเขาอธิบายเรื่องคิมซูยอนเมื่อตอนบ่ายเลยถึงได้มางอนเขาแบบนี้..
และก็รู้ว่าคนตัวเล็กๆนี่ชอบยั่วให้เขาโมโหทุกทีเวลาที่ไม่พอใจ แต่การยั่วโมโหโดยพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขาแบบนี้.. กล้ารับโทรศัพท์ของผู้ชายคนที่ปาร์คชานยอลบอกว่าเกลียดต่อหน้าแบบนี้..
นั่นมันทำให้ชายหนุ่มต้องพยายามข่มอารมณ์ตัวเองอย่างหนัก..
รู้ว่าที่คนตัวเล็กพูดออกมาทั้งหมดเพราะอยากประชด แต่ตอนนี้มันกลับทำให้เขาโมโหได้จริงๆ ชายหนุ่มโกรธและโมโหจนแทบอยากจะดึงคนตัวเล็กตรงหน้ามาจูบแรงๆ..
จูบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ..
จูบเพื่อให้พยอนแบคฮยอนรับรู้ว่าร่างกายของตัวเองนั้นเป็นของใคร..
จูบเพื่อให้พยอนแบคฮยอนรู้ว่าร่างกายนี้ไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นของชายอื่นอีก..
นอกจากปาร์คชานยอลเพียงคนเดียวเท่านั้น..
“ขับรถต่อสิ.. มึงจะเบรกทำไมกูคิดถึงเทาๆ คิดถึงผู้ชายคนอื่นจะ..”
“ถ้าอยากให้กูโชว์ความอึดต่อหน้าคนอื่นก็พูดต่อ.. พูดเยอะๆเลยนะจะได้โชว์หลายๆรอบ..”
!!!!
คนตัวเล็กเบ้ปาก ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกและหันหลังให้ทันทีหลังได้ยินประโยคเมื่อครู่ เขาไม่ได้อยากยอมแพ้หมอนี่เท่าไหร่หรอกนะ.. ก็แค่กลัวว่าหมอนี่มันจะหน้ามืดจับเขาขย่มบนรถต่อหน้าคิมมินซอกกับจางอี้ชิงจริงๆต่างหากเลยตัดสินใจถอยทับกลับก่อนดีกว่า..
ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนขาโก่ง.. เสียเวลานอน..
“ไง.. เงียบได้แล้วสินะ ไม่ยั่วโมโหกูแล้วหรอ..”
“ยั่วอีกสิหมาน้อย ยั่วเยอะๆเลย กูจะได้ปิดปากมึงด้วยปากทั้งคืน..”
จงใจเอ่ยหยอกและยั่วโมโหให้คนตัวเล็กเขินเล่นๆอีกรอบก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี หายไปแล้วล่ะครับสำหรับอารมณ์โมโหเมื่อครู่ แค่ได้คุยได้หยอกลูกหมาตัวน้อยนี่และเห็นว่าเขาเขิน..
แค่นี้อารมณ์สีเทาของปาร์คชานยอลก็หายแล้ว..
“หยุดพูดแล้วขับรถต่อเดี๋ยวนี้ปาร์คชานยอล!! ก่อนที่กูจะกัดหูกางๆของมึงขาด!!”
“อ๊ะ~ ท.. ทำบ้าอะไรของมึง.. อ..เอาออกไปเลย..”
“ง่วงก็นอนซะ.. ไม่ต้องพยายามถ่างตาตี่ๆมาเถียงกับกูหรอก..”
“กินอมยิ้มไหม? นอนกินอมยิ้มซะนะหมาน้อยจะได้หายงอนเจ้าของสักที..”
“มึงก็รู้ว่าเจ้าของหมาอย่างกูง้อไม่เก่ง.. แต่ทำอย่างอื่นเก่ง..”
ปาร์คชานยอลไม่ตอบคำถาม แต่กลับพูดประโยคกำกวมแล้วยื่นมือไปคว้าผ้าห่มลายลูกหมามาจากหลังเบาะด้วยรอยยิ้ม.. นั่นทำให้คนตัวเล็กที่งอนตุ้บป่องๆอยู่ในตอนแรกถึงกับหน้าเปลี่ยนสีก่อนจะทุบกำปั้นลงกับไหล่แกร่งแก้เขิน..
บรรยากาศในรถยนต์คันหรูที่เต็มไปด้วยวุ่นวายเมื่อครู่เงียบสงบ..
ไม่มีประโยคต่อล้อต่อเถียงหรือประโยคบอกเล่าใดๆ เมื่อฝ่ามืออุ่นๆทั้งสองข้างเคลื่อนมาจับหัวไหล่เล็กกระชับมันเบาๆ ก่อนที่หน่วยตาคมจะทอดมองดวงตาเรียวคู่สวยด้วยความลึกซึ้ง..
และพยอนแบคฮยอนก็สามารถรับรู้ถึงถ้อยคำที่คนตัวโตพยายามจะบอกผ่านทางม่านตาอันแสนอบอุ่นนั้นได้โดยที่ไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใดๆออกมา..
เชื่อใจนะ ปาร์คชานยอลยังอยู่ตรงนี้ยังอยู่ข้างๆพยอนแบคฮยอนตรงนี้ได้โปรดหายงอนและเชื่อใจกันได้ไหม..
“อ.. อือ.. นอนก็ได้.. ทะ..ทีหลังไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตคนอื่นเลย..”
“มีสิทธิ์อะไรมาบังคับให้คนอื่นนอน จะนอนไม่นอนมันก็ตากูไม่ใช่ตามึง.. ม..มึงไม่ได้มาช่วยกูถ่างตาซะหน่อย..”
“ก็ห่วง.. ห่วงหมาน้อย.. กลัวว่าหมาน้อยจะงอนจนผอมตาย.. เดี๋ยวไม่มีหมาให้เล่น..”
“แล้วใครใช้ให้ห่วงมิทราบ.. ถ้าตายก็ไปหาหมาตัวอื่นมาเลี้ยงแทนสิ ได้ข่าวว่ามีตัวอื่นรอให้เลี้ยงเยอะแยะ..”
“ก็ไม่ชอบหมาตัวอื่น.. ไม่อยากเลี้ยงหมาตัวอื่น..”
“ชอบหมาตัวนี้.. อยากเลี้ยงหมาตัวนี้ตัวเดียวไปตลอดชีวิต..”
จางอี้ชิงกับคิมมินซอกที่นั่งอยู่เบาะหลังแทบจะสำลักความฟินดับอนาถคาเบาะ.. นี่ขนาดมีพวกเขานั่งอยู่ด้านหลังตั้งสามชีวิต มนุษย์ปาร์คชานยอลกับมนุษย์พยอนแบคฮยอนมันยังมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวอย่างกับมาขับรถฮันนีมูนดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์บนสวรรค์ชั้นเจ็ดกันก็มิปาน..
มิหนำซ้ำตอนนี้พวกมันสองคนยังเห็นพวกเขาเป็นเพียงธาตุอากาศหรือไม่ก็ไรฝุ่นที่ไม่สำคัญกับบรรยากาศสีชมพูเสียเท่าไหร่ ทั้งๆที่เมื่อตอนบ่ายบรรยากาศดราม่าพึ่งจะก่อตัวและยังน้อยใจยังงอนกันอยู่แท้ๆมันสองคนยังทำให้พวกเขาฟินได้ถึงขนาดนี้..
แล้วนี่ถ้าไม่มีพวกเขาอยู่ล่ะก็..
ป่านนี้ปาร์คชานยอลกับพยอนแบคฮยอน..
จะไม่ถอดเสื้อผ้าซัมบาราเห้กันบนรถเป็นรอบที่สิบแล้วเร๊อะ!! ( มินจอกคิด.. )
“พ..พูดบ้าอะไรของมึง.. ขับรถต่อเลยไปไอ้ปาร์คโยดาไอ้หูกาง กะ..กูจะนอนแล้ว ./////. ”
ปาร์คชานยอลหัวเราะฮึเบาๆในลำคอ ก่อนจะจัดการออกรถทันทีตามคำสั่งของเบื้องบน ตอนนี้อารมณ์ของเขาดีขึ้นมากโข หลังจากที่เห็นหมาน้อยขี้งอนที่เอาแต่ชวนเขาทะเลาะและประชดอย่างเอาเป็นเอาตายในตอนแรก รับอมยิ้มไปไว้ในมือ ก่อนจะหันหลังให้เขาทันทีด้วยท่าทางเงอะงะตามแบบฉบับลูกหมาที่กำลังเขิน..
ซึ่งจริงๆแล้วปาร์คชานยอลอยากจะจับลูกหมาของเขาขึ้นมานั่งบนตัก ฟัดแก้มหอมนุ่มให้ชื่นใจสักฟอดเสียเลยด้วยซ้ำ หากไม่ติดว่า.. มีแขกหลังรถที่กำลังด้อมๆมองๆ ผลุบๆโผล่ๆ แอบซุ่มถ่ายวีดีโอเขากับหมาน้อยอยู่ด้านหลัง..
คิมมินซอกแบกกล้องถ่ายฉากซัมบาราเห้ของมันมาอีกแล้ว..
“ม.. มองไรไอ้ประธาน.. จอกยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย ยังไม่ได้ถ่ายอะไรเลย..”
“นะ..นี่แค่มุมกล้องเอง มุมกล้องที่เหมือนพวกมึงกำลังจูบกัน.. จอกไม่บอกใครหรอก..”
“จะ.. จอกจะเก็บไว้ดูเอง จอกจะเก็บไว้ดูตอนไปฮันนีมูนกับเฉินลี่ฟง..”
!!!!
คิมมินซอกที่บอกว่าตัวเองไม่ได้แอบถ่ายอะไรไว้เลย รีบยื่นหลักฐานที่อยู่ในกล้องโชว์ให้คนอื่นดูทั่วรถและบอกความต้องการออกมาแบบตรงๆตามแบบฉบับของนาง..
ซึ่งมันทำให้ปาร์คชานยอล พยอนแบคฮยอนและจางอี้ชิงถึงกับหัวเราะให้ความบ้าคลั่งในการถ่ายฉากซัมบาราเห้ของเพื่อนจนลืมไปหมดแล้วว่าเมื่อตอนบ่ายเกิดเหตุการณ์ไม่ดีอะไรขึ้นบ้าง เพราะตอนนี้แก๊งของพวกเขากลับมาเฮฮาและมีความสุขกันเหมือนเดิมแล้ว..
มีความสุข..
จนลืมไปว่ามีใครอีกคนที่กำลังนั่งอยู่บนรถด้วย มีความสุขจนลืมสังเกตว่าตอนนี้คนๆนั้นกำลังมองพวกเขาและมองคนตัวเล็กด้านหน้าด้วยความเคียดแค้นชิงชังมากแค่ไหน..
เชิญพวกพี่หัวเราะและสนุกกันให้พอ..
เพราะอีกไม่นาน.. พวกพี่ก็จะไม่ได้หัวเราะกันแบบนี้อีกแล้วล่ะ..
40%
แสงสีและเสียงเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ภายในสถานบันเทิงชื่อดังใจกลางกรุงโซล อีกทั้งเหล่านักท่องราตรีหลายร้อยชีวิตทั้งขาจรและขาประจำที่กำลังถือแก้วน้ำอำพันสีต่างๆกระดกขึ้นดื่มและไม่ลืมที่จะโยกตัวไปตามจังหวะเพลงช่างทำให้สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความเริงรมยิ่งนัก โดยเฉพาะกลุ่มนักท่องราตรีกลุ่มใหญ่โต๊ะหัวมุมของชั้นสอง..
ที่ตอนนี้ดูท่าว่าจะครื้นเครงเป็นพิเศษ..
จางอี้ชิงคิมมินซอกและอู๋อี้ฟานที่ถือแก้วบรั่นดีราคาแพงชนกันแล้วยกกระดกเข้าปากรอบแล้วรอบเล่า และตอนนี้ถือว่าอาการปั่นป่วนในกายกำลังกลุ้มกริ่มได้ที่นั้นกำลังจับกลุ่มกันสามคนเต้นหมุนไปหมุนมาเป็นวงกลมแถมยังแหกปากร้องเพลงเหมือนสมัยเด็กๆไม่มีผิด..
นั่นทำให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่ทั้งโห่แซวทั้งอ้าปากหัวเราะกันอย่างบ้าคลั่งจนแทบสำลักน้ำลายตัวเอง..
ครืด..
ครืด..
ถึงร้านแล้ว.. ไหนล่ะของเล่นจัดมาด่วน.. อยากจะแย่แล้ว.. J จากซึงกิ..
คิมซูยอนล้วงมือถือราคาแพงขึ้นมาจากกระเป๋าสีแดงราคาหลายล้านวอน หล่อนปรายตามองข้อความที่เด้งเตือนอยู่บนหน้าจอมือถือราคาแสนแพงก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายกาจราวกับนางมารร้าย..
ใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มไปด้วยจริตมารยาอีกครั้ง.. หญิงสาวทำหน้าใสซื่อก่อนจะคลี่ยิ้มให้รุ่นพี่ในกลุ่มที่มาด้วยกันเหมือนนางเอกในละครน้ำเน่า แล้วมีหรือที่ทุกคนจะไม่หลงกลเชื่อจริตมารยาที่หล่อนแสดงออกมา..
เพราะสำหรับคิมซูยอนแล้วไม่มีอะไรที่ผู้หญิงอย่างหล่อนทำไม่ได้..
ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในผับ คิมซูยอนก็บีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้และเอ่ยขอโทษรุ่นพี่ทุกคนขอให้รุ่นพี่ยกโทษและอโหสิกรรมให้หล่อนกับอดีตที่ผ่านมาทั้งหมด เพราะหล่อนกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนา..
ซึ่งแน่นอนว่าถ้ารุ่นน้องเอ่ยขอโทษและลงทุนก้มกราบขอขมาแบบนี้..
มีหรือที่รุ่นพี่คณะเดียวกันอย่างพวกเขาจะไม่ให้อภัย.. เพราะถึงยังไงน้องก็ยังเป็นน้องอยู่วันยังค่ำ น้องทำผิดแล้วยอมรับผิด น้องทำผิดและยอมขอโทษ นี่คือเรื่องน่ายินสำหรับพวกเขาเป็นอย่างยิ่ง..
หากสิ่งที่คิมซูยอนทำไม่ใช่การเสแสร้ง..
“พี่แบคฮยอนคะ.. คือฉันอยากคุยกับพี่..”
“คนที่ฉันสมควรขอโทษมากที่สุดก็คือพี่.. เพราะฉะนั้นได้โปรดให้ฉันได้คุยกับพี่ตามลำพังจะได้รึเปล่าคะ..”
หญิงสาวยื่นมือไปทาบมือเล็กแล้วบีบกระชับมันเบาๆ สายตาเว้าวอนของหล่อนที่กำลังมองมาทำให้คนตัวเล็กถึงกับผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ พยอนแบคฮยอนไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองคิดมากไปหรืออะไรกันแน่..
แต่วันนี้เขารู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้ ดวงตาสวยหวานที่ถูกโอบล้อมไปด้วยอายลายเนอร์ราคาแสนแพงที่กำลังหม่นหมองโศกเศร้าอยู่ในตอนนี้ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่ามันมีอะไรแฝงอยู่..
อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ความเศร้าอย่างที่เห็น..
แต่ถึงกระนั้น.. เขาก็ควรให้โอกาสรุ่นน้องเพราะบางทีอาจจะเป็นเขาเองที่คิดมากไปคนเดียวก็ได้ เพราะขนาดทุกคนยังเชื่อสนิทใจเลยว่ายัยนี่กลับตัวกลับใจแล้ว เพราะฉะนั้นเขาก็ควรจะปัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปให้ได้ถึงแม้ว่ามันจะยากและขัดกับความรู้สึกมากโข..
ดวงตาคู่สวยทอดมองแผ่นหลังของเพื่อนสนิททั้งสามคนที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้อี้ชิง อู๋ฟาน กับมินซอกกำลังเต้นกันอย่างมีความสุข โอเซฮุนก็กำลังม่อสาวๆของมันอย่างออกรสชาติ ส่วนปาร์คชานยอลก็พึ่งขอตัวออกไปรับโทรศัพท์จากทางบ้านเมื่อครู่ แล้วเขาจะทำอย่างไรดีนะ..
“พี่กลัวฉันอย่างนั้นหรอคะ.. อย่ากลัวไปเลยค่ะผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะทำอะไรผู้ชายอย่างพี่ได้..”
“พี่แบคฮยอนรู้อะไรไหมคะ.. ถึงพี่ชานยอลจะแสดงออกว่าชอบหรือใส่ใจพี่มากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านมา..”
“แต่ถึงยังไงพี่ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกฉันหรอกค่ะ..”
“เพราะพี่เองก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ให้พี่ชานยอลเหมือนกัน..”
!!!!
เหมือนโลกของพยอนแบคฮยอนหยุดหมุนไปชั่วขณะ.. ตอนนี้คนตัวเล็กรู้สึกจุกและเจ็บไปหมดกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า คำพูดเมื่อครู่ของคิมซูยอนทำให้พยอนแบคฮยอนรู้สึกเหมือนหกล้มแล้วได้แผลที่เดิม..
แผลลึกในใจที่คนตัวเล็กเจ็บและรู้สึกมาโดยตลอด แผลลึกในใจที่กำลังจะหาย แต่สุดท้ายกลับโดนเหยียบซ้ำ แน่นอนว่ามันเจ็บ แน่นอนว่ามันต้องใช้เวลารักษานานกว่าจะหายดีดังเดิมเพราะมันกลายเป็นแผลติดเชื้อเรื้อรัง.. และแผลที่เจ้าของแผลสร้างขึ้นและโดนคนอื่นเหยียบซ้ำๆ อาจจะกลายเป็นรอยแผลเป็นที่ติดอยู่ในใจของเขาไปตลอดชีวิต..
จริงสินะ..
ที่ระบายความใคร่..
บางที.. พยอนแบคฮยอนคนนี้อาจจะเป็นแค่ที่ระบายความใคร่สำหรับปาร์คชานยอลจริงๆก็ได้..
คิมซูยอนเหยียดยิ้ม หล่อนปรายตามองรุ่นพี่ตัวเล็กที่กำลังหน้าซีดเผือดราวกับกำลังสมเพสนักหนา ก่อนที่จะยื่นมือถือราคาแพงไปให้รุ่นพี่ตรงหน้าและส่งยิ้มร้ายกาจออกมาอีกครั้งราวกับผู้ชนะ..
“อ่านสิคะ..”
“ฉันคิดว่าพี่คงไม่โง่ขนาดอ่านภาษาเกาหลีไม่ออกหรือไม่เข้าใจ..”
“ว่าพี่ชานยอลชวนฉันไปทำอะไร ตรงไหนนะคะพี่แบคฮยอน คิก~ ”
คนตัวเล็กรับมือถือเครื่องแพงมาไว้ในมือ เขากำมือถือเครื่องหรูเอาไว้แน่น ก่อนจะล้มลงอ่านข้อความที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ รูปดิสแสนคุ้นกับเบอร์โทรศัพท์ที่เขาจำแม่นทุกตัว..
มาหาพี่ตรงลานจอดรถหลังห้องน้ำชายเดี๋ยวนี้..
ก่อนที่พี่จะทนไม่ไหวแล้วเดินเข้าไปลากตัวเธอถึงด้านในคิมซูยอน!!
“อุ้ย~ พี่ชานยอลนี่ใจร้อนจังเลยนะคะพี่แบคฮยอนว่าไหม คิก~”
“สงสัยคงจะอยากสัมผัสร่างกายผู้หญิงเซ็กซี่อย่างฉันจนทนไม่ไหวน่ะค่ะ..”
“ฉันขอตัวไปปรนนิบัติสามีของฉันให้ถึงใจก่อนนะคะ เพราะคงทนไม่ไหวแล้วจริงๆถึงได้เร่งให้ฉันไปหาขนาดนี้..”
“ส่วนผู้ชายอย่างพี่ที่ไม่มีอะไรสู้ฉันได้ก็ทำตัวเป็นนางบำเรอโง่ๆบำบัดความใคร่ให้สามีของฉันต่อไปเถอะค่ะ ฉันไม่ถือ..”
จบคำพูดหญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟาตัวนุ่มทันที ก่อนที่หล่อนจะหันหน้ามาเหยียดยิ้มอย่างสมเพสแล้วเอ่ยเบาๆว่า “ถ้าอยากหายโง่ก็ตามมาดูให้เห็นกับตาสิคะพี่แบคฮยอนว่าฉันกับพี่ชานยอลเรากำลังทำอะไรกัน คิก~”
“หมา..น่านเมิงจะปายหนาย.. ห้ายพวกกูปายเปนเพื่อนม้ายย เอิ๊ก~”
คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจสักพัก ก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วยิ้มให้เพื่อนรักอย่างปกติ ตอนนี้คงไม่มีใครดูออกหรอกว่ารอยยิ้มที่เขาส่งออกไปให้เมื่อครู่มันเป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดขนาดไหนเพราะเพื่อนเขาเมาแทบไม่ได้สติสักคน..
ไหนๆก็เจ็บถึงขนาดนี้แล้ว.. ทนเจ็บอีกนิดเดียวคงไม่ตายหรอกมั้งพยอนแบคฮยอน..
ลูกชายคนเล็กแห่งตระกูลพยอนตัดสินใจก้าวเท้าออกมาจากตรงนั้น โดยไม่คิดจะหันกลับไปสนใจเสียงเพื่อนๆที่เอ่ยท้วงอีก เขาไม่อยากให้วันดีๆและมีความสุขของเพื่อนต้องมาหมดสนุกเพราะเขา..
อีกอย่างตอนนี้พยอนแบคฮยอนก็กำลังรู้สึกสับสนไปหมด เขาสับสนเจ็บปวดจนอยากจะปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่อายใครแต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะกลั้นมันไว้เพียงเพราะไม่อยากให้เพื่อนกังวล..
เจ็บจนไม่รู้จะพูดไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ใครเข้าใจได้ เจ็บแต่ก็ยังอยากก้าวเข้าไปหาความเจ็บเพราะสุดท้ายต่อให้อะไรจะเกิด เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อใจคนตัวโตอยู่ดีถ้ายังไม่ได้เห็นทุกอย่างกับตา.. ไม่ได้ยินทุกอย่างกับหู..
“ป๋ายเชื่อใจยอลนะ.. ป๋ายเชื่อว่ายอลจะไม่ทำแบบนั้น..”
“ย..ยอลจะไม่ทำแบบนั้นใช่ไหม ยอลจะไม่ทำอย่างนั้นกับใครอีกเหมือนที่ยอลสัญญาเอาไว้ใช่ไหม..”
“หืม.. เชื่อใจกันขนาดนั้นเลยหรอครับน้องน่าอิจฉาจังเลยเนอะ..”
“เอ..แต่พี่อยากรู้จังว่าถ้าน้องตกเป็นเมียของพวกพี่ทั้งหมดนี่..”
“ไอ้ประธานขี้เก๊กปาร์คชานยอลนั่นมันจะยังอยากได้น้องเป็นเมียเหมือนเดิมอยู่รึเปล่าหว่า..”
“ถ้ามันรู้ว่าเมียมันมีผัวหลายคนแล้ว.. J ”
คนตัวเล็กที่เดินตัวสั่นราวกับลูกนกปีกหักหยุดชะงักฝีเท้าทันที เพียงเพราะเสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยของรุ่นพี่ในคณะที่ดังขึ้นตรงหน้า ชายหนุ่มร่างสูงผิวแทนตรงหน้าเขาคือรุ่นพี่ปีสุดท้ายที่เคยมาจีบแต่ถูกเขาปฏิเสธและโดนอิทธิพลของปาร์คชานยอลกันให้ออกห่างมาโดยตลอดก็เลยเลิกยุ่งไปเป็นปีๆแล้ว แต่วันนี้คนพวกนี้..
ก..กลุ่มคนอันธพาลประจำคณะพวกนี้ ม..มาอยู่ตรงหน้าเขาได้อย่างไรกัน..
“ระ..รุ่นพี่ซึงกิ.. / ครับ..ใช่แล้วพี่เอง..”
“พี่ที่ตามจีบน้องตั้งแต่ปีหนึ่ง.. แต่โดนน้องใจร้ายปฏิเสธมาตลอดไงครับคนสวย..”
คนตัวเล็กเอ่ยเรียกชายหนุ่มตรงหน้าราวกับละเมอ พยอนแบคฮยอนไม่รู้ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น เขากำลังจะเดินไปตามหาคนตัวโตแต่กลับมาเจอคนพวกนี้ตรงมุมอับข้างห้องน้ำหลังผับและจู่ๆก็โดนลากเข้ามาในห้องน้ำอย่างง่ายดายด้วยความที่กำลังสับสนและจับต้นชนปรายไม่ถูก..
“จะ.. จะทำอะไรผม ป..ปล่อยผมนะพี่ซึง.. อึก.. / ขัดขืนแบบนี้แสดงว่าชอบความรุนแรงหรอครับหืม..”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ.. เดี๋ยวพี่จัดให้หนักๆให้แน่ครับคนสวย..”
“พวกมึงออกไปรอข้างนอกก่อน..”
“กูขอจัดการกับว่าที่เมียกูให้หนำใจก่อน แล้วพวกมึงค่อยมาต่อทีหลัง หึ..”
!!!!
ปึก!!
โอ้ย!!
อยากจะร้องขอความช่วยเหลือแต่กลับโดนคนใจร้ายต่อยเข้าที่หน้าท้องอย่างจังจนต้องคุกเข่าลงกองกับพื้น แรงดึงที่คอเสื้อของชายร่างสูงสามารถยกคนตัวเล็กอย่างเขาให้ลุกขึ้นยืนเหมือนเดิมได้อย่างสบายๆ ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกผลักให้ติดกับผนังปูนเย็นเฉียบและโดนริมฝีปากที่น่ารังเกียจจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว..
น.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..
สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้พยอนแบคฮยอนกำลังฝัน เรื่องราวเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เขากำลังฝันไปใช่ไหม..
“ย..ยอลช่วยด้วย.. ช..ช่วยป๋ายด้วย ฮึก..”
ไม่รู้ว่าตอนนี้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันคืออะไร.. คนตัวเล็กรู้สึกสับสนไปหมดจนความกดกันบวกกับความกลัวหลายๆอย่างทำให้เขาแทบจะอาเจียนออกมา..
แต่ถึงกระนั้นคนตัวเล็กก็ยังพยายามเปล่งเสียงอันแหบพร่าออกมา ถึงแม้จะรู้ว่าต่อให้พยายามเปล่งมันออกมาดังแค่ไหนคนตัวโตก็ไม่มีทางได้ยิน ปาร์คชานยอลไม่มีทางได้ยินเพราะนี่มันชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย..
แต่ถึงยังไงคนๆแรกที่พยอนแบคฮยอนนึกถึงก็คือปาร์คชานยอล..
อ้อมกอดที่เขาไว้ใจที่สุดและทำให้รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่โดนสวมกอดก็คือปาร์คชานยอล..
“เรียกให้ตายยังไงหมอนั่นมันก็ไม่มีทางมาช่วยนายหรอกพยอนแบคฮยอน อย่าโง่ไปหน่อยเลย..”
“ป่านนี้หมอนั่นคงจะแตะสวรรค์กับคิมซูยอนเป็นรอบที่สิบแล้วกระมัง.. หึ..”
“เพราะฉะนั้นมามีความสุขกับพี่ดีกว่า รับรองว่าลีลาพี่เด็ดไม่แพ้ผัวเก่านายหรอก หึ.. J ”
“ยะ.. อย่าพี่ซึงกิ ได้โปรดปล่อยผม ได้โปรดปล่อย.. ฮึก..”
ริมฝีปากที่น่ารังเกียจขบเม้มลงบนซอกคอของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่ปราณี นั่นทำให้คนตัวเล็กแทบจะอาเจียนออกมาเพราะรู้สึกโกรธและรังเกียจสัมผัสจากชายหนุ่มตรงหน้า..
อยากสู้แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นผลัก พยอนแบคฮยอนทำได้เพียงดิ้นและพยายามเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายด้วยความรังเกียจเท่านั้นเท่านั้น.. แต่ยิ่งเขาออกแรงขัดขืนหรือดิ้นมากเท่าไหร่..
ก็ยิ่งโดนมือใหญ่บีบคางและจงใจสร้างรอยแรงที่น่ารังเกียจแรงเท่านั้น..
คนตัวเล็กจึงทำได้เพียงปล่อยให้หยาดน้ำตาแห่งความโกรธเกลียดไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่คิดจะห้าม..
“ย.. ยอล.. ช่วย.. ป๋าย.. ช่วยป๋ายด้วย.. ฮึก..”
ผลัก!!
ตุบ!!
“ออกไปจากที่นี่ซะ ถ้ามึงยังไม่อยากตาย..”
ดวงตาคมตวัดมองคนที่รูปร่างไม่ต่างกันที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งไปกับพื้น เพราะแรงต่อยที่เขาส่งไปให้มันแค่หมัดเดียว แต่ก็ทำให้คนโดนต่อยถึงกับทรุดฮวบลงกับพื้นทันที..
กระนั้นแล้วอีซึงกิก็คงไม่สู้ที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยง เขารีบยันตัวลุกขึ้นและวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากห้องน้ำอย่างกลัวความตาย นั่นทำให้ฮวางจื่อเทาคลายหมัดในมือลงก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปโอบกอดคนตัวเล็กตรงหน้า..
“ม..ไม่เป็นไรใช่ไหม เทาๆมาช่วยแล้วนะ..”
“ไม่ต้องกลัวนะครับคนดีเทาๆอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว ไม่ร้องนะครับ..”
ฮวางจื่อเทาคว้าร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน.. เขาไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นแต่ตอนนี้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บไปหมดเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เขาแอบชอบมานานยืนตัวสั่นร้องไห้อย่างน่าสงสารอยู่ตรงหน้า..
เขาขอตัวออกมาสูดอากาศด้านนอกและกำลังจะเดินกลับเข้าไปในงานฉลองวันเกิดมินซอก แต่ระหว่างทางกลับเห็นว่ามีพวกรุ่นพี่คณะวิศวที่คุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่หน้าห้องน้ำชาย..
และฮวางจื่อเทาคิดว่าคนพวกนี้ดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่เพราะเขาจับพิรุทอะไรบางอย่างได้.. เขาเลยแกล้งเดินเข้าไปเปิดประตูห้องน้ำแต่กลับโดนคนพวกนั้นขวางทางไว้ นั่นยิ่งทำให้หัวหน้าแก๊งมาเฟียแพนด้าอย่างเขาสังหรณ์ใจว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นด้านในแน่ๆ และมันก็ใช่จริงๆ..
เพราะฮวางจื่อเทาได้ยินเสียงหวานที่คุ้นหูกำลังขอความช่วยอยู่ทางด้านใน ตอนแรกที่ได้ยินหัวใจของเขารู้สึกชาไปหมด เขาพยายามคิดว่าจะเป็นนางฟ้าของเขาได้อย่างไรกันในเมื่อนางฟ้าของเขานั่งอยู่ด้านใน..
และปาร์คชานยอลก็คงไม่มีทางปล่อยให้คนตัวเล็กนี่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แน่ๆ..
แต่ถึงเขาจะพยายามคิดในแง่ดีเท่าไหร่ สุดท้ายเสียงคนตัวเล็กที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นมาอีกรอบก็ทำให้ทุกอย่างกระช่างชัด และฮวางจื่อเทาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปล่อยคนพวกนี้ไปเพราะมันบังอาจมารังแกนางฟ้าของเขา..
เพราะฉะนั้นการจัดการเศษขยะพวกนี้อย่างเลือดเย็นได้โดยที่เขาไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวย่อมเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเขานัก และตัวตนที่แท้จริงของทายาทแก๊งมาเฟียที่มีอำนาจมากสุดในจีนแผ่นดินใหญ่ คงไม่จำเป็นต้องเก็บมันอีกต่อไปเมื่อคนที่เขาชอบตกอยู่ในอันตราย..
“เทาๆ .. ร.. เรา.. เรา.. ฮึก.. / ไม่ต้องพูดนะครับ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นนะ เมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น ตอนนี้เรากำลังจะกลับเข้าไปข้างใน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งหมดมันคือฝัน มันคือฝันร้ายเท่านั้นครับ..”
ฮวางจื่อเทาผละตัวออกจากนางฟ้าของเขา มือใหญ่จับไหล่เล็กทั้งสองข้างที่กำลังสั่นคลอนด้วยแรงสะอื้นอย่างมั่นคง ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน นั่นทำให้น้ำตาของคนตัวเล็กยิ่งไหลไม่หยุด..
ทั้งๆที่คนมาช่วยเขาจากรุ่นพี่คือฮวางจื่อเทา..
แต่พยอนแบคฮยอนกลับคิดถึงและอยากให้คนตรงหน้าเป็นอีกคนมากกว่า..
ปาร์คชานยอลตอนนี้นายอยู่ไหน รู้ไหมว่าฉันคิดถึง ฉันอยากกอดนาย.. ฉันอยากให้คนตรงหน้าฉันเป็นนาย..
“ฮึก..”
เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้ฮวางจื่อเทาต้องหลับตาลงสักพักเพื่อข่มอารมณ์ ชายหนุ่มค่อยๆเลื่อนมือลงมาจากไหล่เล็กลงมาจนถึงหน้าอกขาวเนียน.. เพื่อติดกระดุมเสื้อให้คนตัวเล็กที่ถูกไอ้งั่งปอดแหกเมื่อครู่กระชากมันออกเขาจะได้พานางฟ้าที่น่าสงสารของเขาออกไปจากที่โสโครกนี่เสียที..
ทว่า..
ในระหว่างที่ฮวางจื่อเทากำลังติดกระดุมให้พยอนแบคฮยอนอยู่นั้น จู่ๆร่างของชายหนุ่มหัวหน้าแก๊งมาเฟียก็ต้องทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยแรงผลักจากใครอีกคนที่พึ่งก้าวเข้ามาในเหตุการณ์..
ผลัก!!
ตุบ!!
“ย..ยอลอย่า.. อย่าทำจื่อเทานะ ฮึก..”
“ห่วงมันมากนักหรือไง.. ได้ของใหม่แล้วลืมของเก่าเร็วจังเลยนะครับพยอนแบคฮยอน..”
!!!!
คนตัวเล็กที่กำลังจะก้าวเข้าไปห้ามถึงกับนิ่งค้างราวกับถูกแช่แข็ง.. ขาของพยอนแบคฮยอนในตอนนี้คงหนักเกินไปพอๆกับหัวใจของเขาที่กำลังแหลกสลายเป็นผุยผง..
พยอนแบคฮยอนก้าวต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ทั้งๆที่ใจอยากก้าวจะเข้าไปหาและกอดผู้ชายตรงหน้าแทบตาย แต่ร่างกายของคนตัวเล็กมันกลับปฏิเสธและบอกว่าอย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้อีกถ้าไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้..
ผู้ชายคนที่เขาอยากเห็นหน้า ปาร์คชานยอลคนที่เขาคิดถึงและโหยหามากที่สุดตอนที่ถูกรุ่นพี่ใจร้ายรังแก อ้อมกอดอุ่นๆที่เคยปลอบและทำให้เขารู้สึกอุ่นใจทุกครั้งกำลังอยู่แค่เอื้อม..
แต่ตอนนี้ผู้ชายคนเดียวกันกลับทำให้พยอนแบคฮยอนรู้สึกทรมานเหมือนตายทั้งเป็น..
เพราะคำพูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยค..
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมพวกมึง..”
“ลากตัวหมอนี่ออกไปก่อนที่มันจะตายคาตีนกู..”
จางอี้ชิง คิมมินซอก อู๋อี้ฟาน โอเซฮุนและเสี่ยวลู่หานที่ผลักประตูห้องน้ำเข้ามาถึงกับเงียบ เพราะเห็นว่าบรรยากาศในตอนนี้ไม่ควรจะซักไซ้อะไรต่อหากไม่อยากให้มีการนองเลือด..
พวกเขาช่วยกันพยุงฮวางจื่อเทาที่สภาพสะบักสะบอมออกมาจากในห้องน้ำทันที ในขณะที่ในหัวกำลังเต็มไปด้วยคำถามมากมายว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น..
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่..”
“บอกกูมาสิพยอนแบคฮยอนว่าทำไม!!”
“ลีลากูมันเด็ดไม่พอใช่ไหม เพราะกูให้มึงไม่พอใช่ไหม มึงถึงต้องมาหาเศษหาเลยกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้!!”
“อยากมากใช่ไหม.. ทีหลังบอกกูสิ..จะได้ไม่ต้องไปเที่ยวอ่อยเที่ยวยั่วผู้ชายคนอื่นให้เหนื่อยแบบนี้อีก ฮึ..”
ปาร์คชานยอลที่อารมณ์ประทุถึงขีดสุดพูดทุกอย่างออกมาด้วยความโมโห ก่อนที่เขาจะผลักคนตัวเล็กเข้ากับผนังและจัดการขบเม้มซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยรอยแดงของใครอีกคนก่อนหน้านี้อย่างไม่ปราณี..
เขาอยากจะลบรอยพวกนี้ทิ้งให้หมด อยากจะฆ่าคนที่มันบังอาจมาแตะต้องร่างกายที่สมควรเป็นของเขาแค่เพียงคนเดียว แต่ยิ่งทำเท่าไหร่ก็เหมือนยิ่งเป็นการตอกย้ำหัวใจของเขาให้เจ็บมากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า..
คนตัวเล็กไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว..
ลูกหมาน้อยไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว..
พยอนแบคฮยอนยอมให้คนอื่นทำแบบนี้.. ไม่ใช่แค่เขา.. ไม่ใช่แค่ปาร์คชานยอล..
“ที่ผ่านมา.. สิบกว่าปีที่ผ่านมา..”
“กูเคยคิดว่าคนที่รู้จักและเข้าใจกูมากที่สุดคือมึง..”
“แต่วันนี้กูรู้แล้วปาร์คชานยอล.. รู้แล้วว่าเป็นกูคนเดียวที่โกหกและคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอด..”
“ต่อไปมึงไม่ต้องทำดีกับกูแล้วนะ.. ไม่ต้องทำเหมือนว่ามึงแคร์หรือใส่ใจกูมากกว่าคนอื่นเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว..”
“เพราะทุกอย่างที่มึงทำมันทำให้กูคิดเข้าข้างตัวเอง.. คิดเข้าข้างตัวเองว่ามึงคิดและรู้สึกเหมือนที่กูรู้สึกกับมึง..”
“ทะ..ทั้งที่จริงๆแล้ว.. มึงไม่เคยคิดอะไรกับกูเกินคำว่าเพื่อน.. เหมือนกับที่มึงบอกคนอื่นอยู่บ่อยๆ..”
“กะ..กูขอโทษนะที่บอกว่าจะจีบมึง.. ทะ..ที่จริงคนสกปกอย่างกูไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแบบนั้น..”
“กูจะพยายามลืม.. ลืมทุกอย่าง.. ลืมยี่สิบกว่าวันที่ผ่านมา.. และกูก็อยากให้มึงลืมมัน..”
“เรากลับไปเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิมนะปาร์คชานยอล..”
!!!!
ตอนนี้มีสาระมาฝากเล็กน้อย..
เชื่อใจ.. เป็นพื้นฐานสำคัญของความรัก เพราะมันเปรียบเสมือนรากแก้วของต้นแห่งความรัก..
หากเราคิดจะรักใครสักคน สิ่งๆหนึ่งที่จะทำให้ความรักของเรามีความสุขและรักกันยาวนาน คือความเชื่อใจ..
สั่งจองฟิคได้ที่นี่ >>จิ้มๆ
ความคิดเห็น