คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 18 Days ♡
18 Days ♡
#เพื่อนรักเตียงสั่น
“ตะ ตี๋หนึ่ง.. ตี๋หนึ่งได้ยินเหมือนตี๋สองไหม?”
“สะ เสียงรถหน้าบ้านนั่นมัน.. ระ หรือว่า..”
สองแฝดประจำตระกูลที่กำลังนั่งเล่นเกมส์กดอยู่หน้าคอมพ์กันอย่างเมามันถึงกับละความสนใจออกมาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมที่จ้องมาตั้งแต่เช้าทันที ก่อนที่ทั้งสองจะรีบหันมาสบตากันปิ้งๆอย่างมิได้นัดหมาย
และในตอนนี้แก้วตาทั้งสองคู่ก็กำลังเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขจนเกินที่จะพรรณนาออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะเสียงรถที่กำลังขับมาจอดตรงหน้าบ้านมันช่างคุ้นหูเหลือเกิน เพราะมันคือเสียงรถของไอ้กูกางข้างบ้าน
ถ้างั้นก็แสดงว่า..
“หมวยเล็กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
“หมวยเล็กของเฮียมาแล้วววว หมวยเล็กของเฮียมาแล้วจริงๆด้วยยยย!!”
“เจ๊พยูน!! รีบเอาแผ่นมาร์คหน้าทองคำจากซาอุดิอาระเบียของเจ๊ออกเร็ว ลูกสาวเจ๊มาถึงแล้ว!!”
แฝดผู้น้องรีบวิ่งไปเขย่าผู้เป็นมารดาที่กำลังนอนไขว่ห้างกระดิกเท้าดิกๆมาร์คหน้าอาบแดดอยู่ตรงริมสระว่ายน้ำกลางคฤหาสน์ที่แสงอาทิตย์อ่อนๆสามารถเข้าถึงได้ด้วยความตื่นเต้น ส่วนแฝดผู้พี่ก็..
“ชองยอ ชองซอ ชองหนอ ชองหงอ ชองอึนซึน รีบตรวจความเรียบร้อยของโต๊ะอาหารรอคุณหนูเล็กเร็ว”
“รีบๆจัดให้ทุกอย่างเรียบร้อยเร็วๆเข้า เพราะถ้าอั้วได้ยินเบบี้ลูกหมาของอั้วบ่นว่าหิวแค่คำเดียวละก็..”
“อั้วจะบอกคุณป๊าลงโทษพวกลื้อ โดยการวิ่งรอบคฤหาสน์วันละ 10 รอบ!!”
!!!!
เอ่ยสั่งพนักงานห้าพี่น้องห้าสาวตระกูลชองด้วยความจริงจัง.. แหงล่ะ.. ก็เบบี้ลูกหมาสุดที่รักของเขากลับมาเยือนคฤหาสน์หลังงามทั้งทีก็ต้องเตรียมทุกอย่างให้มันดีที่สุด ให้สมกับเป็นเบบี้ลูกหมาสุดรักของตระกูลเสียหน่อย
และไอ้การใช้ข้องอ้างโดยการวิ่งรอบคฤหาสน์วันละสิบรอบนี่แหละมันคือบทลงโทษของพนักงานในตระกูลพยอนกว่ายี่สิบชีวิตที่โหดที่สุดแล้วก็ว่าได้ เพราะการวิ่งรอบคฤหาสน์ 1 รอบ = การวิ่ง 15 กิโล..
เพราะฉะนั้นถ้าโดนลงโทษวันละ 10 รอบ ก็เท่ากับว่าในหนึ่งวันต้องวิ่ง 150 กิโล..
“จั๊กอะหยังกะด้อกะเดี้ย สั่งอยู่ฮั่น.. บ่เห็นใจ๋คนมีความฮัก ละ เลย..”
ชองอึนซึนพึมพำออกมาเบาๆ ยามที่นางแอบชะเง้อหน้าออกมาจากห้องครัวแล้วพบว่าเจ้านายเดินออกไปแล้ว.. หรือเรียกสั้นๆง่ายๆว่าการนินทาเจ้านายลับหลังนั่นเอง ซึ่งนางทำบ่อยที่สุดในพี่น้องทั้งห้า..
แต่เอ๋.. เดี๋ยวก่อนนะ..
ถ้าเจ้านายเดินออกไปจากในครัวแล้ว แล้วใครกันวะที่กำลังยืนยิ้มให้อึนซึนอยู่หน้าประตูตอนนี้แฝดเจ้านายอีกคนหรือไง เจ้านายมีแฝดสามคนอย่างนั้นหรอ?? แล้วทำไมถึงได้ยิ้มโหดร้ายแบบนั้นกันนะ ทำไมแฝดคนที่สามของเจ้านายถึงได้ยิ้มน่ากลัวจนขนลุกแบบนั้น ทำไมถึง..
“ชองอึนซึนครับ.. J ”
“จัดโต๊ะเสร็จแล้วใช่ไหมครับ.. J ”
“ถ้างั้นรบกวนไปวิ่งรอบคฤหาสน์ 20 รอบ เดี๋ยวนี้เลยครับ ใช่ครับตอนนี้เลย J ”
“ปฏิบัติ!!”
!!!!
นั่นไง.. อึนซึนว่าแล้วว่าถ้าไม่ใช่เจ้านายใครจะมายืนจ้องอึนซึนแทบจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้าแบบนี้ และเสียงโหดๆแบบนี้ก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นในตระกูล..
“คุณชายตี๋หนึ่งจ้าว ฮึนซึนขอโต้ด”
“อึนซึนผิดไปแล้วจ้าว T____T ”
“คุณน้าหมวยเล็กกลับมาแล้วหรอฮะปะป๊า~”
“มูกึนคิดถึงคุณน้าหมวยเล็ก ปะป๊าพามูกึนลงไปหาคุณน้าหมวยหน่อยนะฮะ~”
เพราะเสียงเล็กๆของเด็กน้อยที่นอนซุกอยู่บนอกอุ่นๆของเขาเอ่ยขึ้นมาอย่างเจื้อยแจ้ว ทำให้ริมฝีปากอิ่มอดที่จะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูไม่ได้ ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะค่อยๆโน้มลงไปจุมพิตหน้าผากลูกน้อยด้วยความรัก..
ครับ..
ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอกครับ.. ผมพยอนฮียอลซึ่งเป็นลูกชายคนโตของตระกูลพยอนมีกล่องดวงใจดวงน้อยๆเป็นของตัวเองตั้งแต่สมัยที่ผมเรียน ป.โท อยู่ที่อเมริกา ซึ่ง ณ ตอนนั้นถ้าจะถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้
เพราะหลังจากที่เสนอโปรเจคจบเสร็จ ผมและเพื่อนๆก็ได้ไปฉลองดื่มกินกันที่ผับตามประสาวัยรุ่นที่ชอบสรวลเสเฮฮาและมักสนุกทั่วๆไป แต่สิ่งไม่ปรกติที่ตามมาก็คือ..
คืนนั้นผมดื่มหนักไปมาก จนกระทั่งเผลอไปมีความสัมพันธ์ที่ไม่ได้ตั้งใจกับอาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาโปรเจคของผมเข้า.. จากนั้นเธอก็ได้ตั้งท้องและคลอดออกมาเป็นพยอนมูกึนซึ่งเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของผมในตอนนี้
แต่ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายวัยยี่สิบต้นๆที่มีความเบี่ยงเบนทางเพศเช่นเขาก็ตาม แต่สำหรับพยอนฮีชอลแล้ว..
พยอนมูกึนตัวน้อยที่คอยอยู่ข้างๆเขามาหกปีเต็มมันไม่ใช่ความผิดพลาดแต่อย่างใด
แต่พยอนมูกึนคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา และเขาก็ได้ให้สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะคอยดูแลกล่องดวงใจเล็กๆกล่องเดียวของเขาให้ดีที่สุด นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาดูโลก..
“ได้สิครับเด็กดี เดี๋ยวปะป๊าพาลงไปหาน้าหมวยนะ”
“แต่หนูต้องจุ๊บๆปะป๊าก่อนนะครับ คราวนี้ปะป๊าขอ 10 ทีเลยนะ..”
พยอนฮีชอลทำแก้มป่องแล้วยื่นเข้าไปใกล้ลูกชายตัวน้อย นั่นทำให้ริมฝีปากบางๆของเด็กน้อยถึงกับคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนที่สองแขนเล็กๆจะยื่นไปโอบคอ แล้วจุ๊บแก้มคนเป็นพ่อแรงๆหลายทีด้วยความรักเช่นกัน..
ถึงแม้พยอนมูกึนจะไม่มีแม่ ถึงแม้พ่อแท้ๆของพยอนมูกึนจะไม่ใช่ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนพ่อคนอื่น หากแต่ความรักของสองพ่อลูกที่มีให้กัน มันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าความรักความผูกพันที่พ่อลูกปรกติมีให้กันเลยแม้แต่น้อย..
“หมวยเล็กของเฮียยยยยย~”
“หมวยเล็กของเฮียมาแล้วววว~”
“มาให้เฮียกอดให้หายคิดถึงหน่อยเร็.. ”
อั๊ก!!
สองพี่ชายฝาแฝดที่คิดถึงและรักน้องชายคนเล็กหรือเบบี้ลูกหมาของพวกเขามากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกรีบวิ่งอ้าแขนออกมาจากคฤหาสน์ทันทีที่รถปอเช่คันหรูจอดสนิท เพราะหวังว่าจะได้กอดหมวยน้อยที่ยืนคลี่ยิ้มตาหยีอยู่ข้างๆรถเข้ามากอดแน่นๆให้หายคิดถึงเสียหน่อย..
ทว่า..
รอยยิ้มและแขนที่อ้าอยู่เมื่อครู่ด้วยความดีใจก็มีอันต้องหุบไปพร้อมกันโดยอัตโนมัติ เนื่องจากเบบี้ลูกหมาที่พวกเขาอุดส่ารอคอยและแสนจะคิดถึง ถูกไอ้โย่งหูกางข้างบ้านดึงเข้าไปกอดเอาไว้เสียก่อน มันก็เลยเป็นเหตุทำให้ตี๋หนึ่งและตี๋สองถลาไปโอบกอดรถยนต์คันหรูแทน..
ซึ่งทั้งสองก็ได้กอดรถปอเช่สีดำคันหรูเอาไว้อย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึง..
จนกระดูกที่โครงแทบจะหักทิ่มปอดเลยก็ว่าได้..
“เสียใจด้วยนะครับว่าที่พี่เขยทั้งสอง..”
“พอดีคนนี้เมียผม และผมก็หวงมากๆด้วย..”
“เพราะฉะนั้นต่อไป.. มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์กอดพยอนแบคฮยอนและทำแบบนี้..”
!!!!
ตี๋หนึ่งและตี๋สองที่ได้ยินถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แต่นั่นยังไม่ค่อยเท่าไหร่นะที่ทำให้แฝดทั้งสองที่หวงเบบี้ลูกหมาตัวน้อยของพวกเขายิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลกช็อคและแทบกระอักเลือดตาย
เพราะสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคนในตอนนี้ มันกำลังทำให้หัวใจของพยอนอึนทงแฮ และพยอนอึนฮยอกแจ แทบหยุดฉุบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายและหงายท้องล้มตึงไปกับพื้นกระเบื้องแข็งๆหน้าคฤหาสน์..
อะ ไอ้โย่งหูกางข้างบ้านมัน จ.. จูบ มันจูบหมวยเล็ก!!
อะ ไอ้บ้าปาร์คชานยอลศัตรูหมายเลข 1 มันจูบเบบี้ลูกหมาของพวกเขาต่อหน้าต่อตา!!
มิหนำซ้ำมันยังช้อนเจ้าหญิงตัวน้อยๆที่พวกเขาทั้งสองเฝ้าฟูมฟักและทะนุถนอมราวกับไข่ในหินมาตั้งแต่ตรีนยังเล็กๆเท่าฝาหอยขึ้นมาอุ้มแล้วจูบโชว์อีกรอบ ก่อนที่มันจะเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วและยิ้มให้พวกเขาทั้งสองอย่างอารมณ์ดีหนึ่งที แล้วพาเบบี้ลูกหมาเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างองอาจมาดเท่ห์!
นั่นทำให้พยอนอึนทงแฮและพยอนอึนฮยอกแจถึงกับชะงักค้างไปราวๆสิบวิเพราะความเจ็บปวดทางจิตใจขั้นรุนแรง ก่อนที่แฝดทั้งสองจะตั้งสติได้และวิ่งตามเข้าไปในคฤหาสน์หัวแทบขวิดพร้อมกับตะโกนลั่นคฤหาสน์ว่า..
“ปาร์คชานยอลลลลล!!”
“ไอ้มนุษย์หูกางขาโก่งขี้เก๊กก!!”
“นี่ลื้อบังอาจเจาะไข่แดงเบบี้ลูกหมาของพวกอั้วงั้นหรอ!!”
“ลื้อตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
40 %
“บีหนึ่ง บีสอง.. เมื่อไหร่จะเลิกจ้องน้องแบบนั้นซะทีละลูก..”
“จ้องจนน้องผอมจนกระดูกกระเดี้ยวแทบไม่เหลือแล้วลูกเอ้ย..”
เสียงของคุณนายใหญ่ประจำตระกูลพยอนเอ่ยขึ้นอย่างเนือยๆ เพราะหล่อนไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว ก็เจ้าแฝดสองตี๋ลูกชายสุดรักสุดหวงจอมทะลึ่งทะเล้นจอมบ้าเกมส์ของหล่อนน่ะสิ ตั้งแต่น้องและแขกของน้องเดินเข้ามาในบ้าน จนกระทั่งตอนนี้ที่สวาปามอาหารบนโต๊ะแทบจะหมดเกลี้ยงอยู่แล้วแต่เจ้าสองแฝดตัวดีก็ยังไม่เลิกจ้องน้องทั้งสองเสียที..
แถมยังสายตาที่เจ้าสองหน่อนี้จ้องน้องสลับกันไปมา มันก็แทบจะเจาะตัวน้องทั้งสองให้ทะลุเป็นพรุนเฉกเช่นลูกกะตาของแฝดผู้พี่ทั้งสองเป็นลูกกระสุนปืนเอ็มสิบหก เอ็มสิบเจ็ดแล้วกระมัง..
เฮ้อ..
ลูกชายของหล่อนนี่ช่างไม่รู้กาลเทศะเอาเสียเลยจริงๆ..
ไม่สมกับที่หล่อนและสามีอันเป็นที่รักยิ่งตั้งใจผลิตแฝดทั้งสอง..
ในสระน้ำกลางคฤหาสน์วันละหลายรอบท่ามกลางสายตาของผู้คนที่ผ่านไปมาเอาซะเล้ย..
“หม่ามิ๊!! นี่หม่ามิ๊จะให้ลูกตี๋หนึ่งเลิกจ้องมันได้ไงในเมื่อไอ้หูกางนี่มันบังอาจมาเจาะไข่แดงเบบี้ลูก..อุ๊บ!!”
ตี๋หนึ่งคนพี่ที่อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นมารดาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่มารดานั้นยังไม่ได้ฟังเหตุผลของตน แต่กลับมาด่าและเข้าข้างไอ้หูกางข้างบ้านนั่น.. โดยในขณะที่กล่าวออกมานั้นเขายังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก แถมยังน้ำตาเริ่มคลอออกมาจากเบ้าอีกด้วย..
ซึ่งการกระทำดังกล่าวของลูกชายฝาแฝดหัวแก้วหัวแหวนนั้นมันได้ทำให้หัวอกของผู้เป็นแม่เฉกเช่นเจ๊พยูนนั้น สงสารลูกชายของหล่อนจับใจยิ่งนัก หล่อนจึงต้องรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปยังลูกชายทันที
ก่อนที่หล่อนจะยื่นมือไปลูบเรือนผมสีทองอร่ามเพื่อหวังจะปลอบขวัญลูกน้อย ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้นมาก่อน หล่อนเลยหยุดการกระทำทั้งหมดเอาไว้ และฝ่ามืออรหันต์ก็ได้ชะงักค้างกลางอากาศทันที พร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาจากริมฝีปากสีแดงสดด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างมาก..
“ไม่ต้องเจ๊.. เดี๋ยวริชซี่จัดการเอง..”
“เดี๋ยวเล็บสวยๆที่เจ๊อุดส่าบินไปเพ้นท์ที่ลอนดอนมาจะเสียโฉมหมด!”
เจ๊ริชซี่หรือพยอนคิมคีย์ลูกชายคนที่สองของบ้านกล่าวขึ้น ก่อนที่จะตวัดหางตาของนางที่ถูกโอบล้อมเอาไว้ด้วยอายไลเนอร์ชั้นหนาหนึบเฉกเช่นกาวยาแนวสิบชั้นไปหาเจ้าน้องชายสองตี๋เจ้าปัญญาของบ้านและ..
โป้ก! โป้ก!
และแล้วนางก็ได้จัดการยื่นมือไปลูบหัวน้องชายฝาแฝดเบาๆจนคอแทบหมุนได้ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะตวัดกลับมาและก้มทานข้าวต่อดังเดิมเหมือนไม่มีเหตุการณ์ใดๆเกิดขึ้น..
“เจ๊มาตีหัวพวกอั้วทำ...”
“กินข้าวต่อเถอะสองตี๋น้องรัก ถ้ามือเจ๊มันหนักจนทำให้ผมของพวกลื้อร่วงก็ขอตังค์เจ๊พยูนแล้วเอาไปปลูกผมเส้นใหม่ทดแทนนะ หรือถ้าไม่อยากปลูกแค่ผม แต่อยากปลูกฟันใหม่ด้วยก็พูดต่อเลยจ๊ะ..”
ครับ.. ก็อย่างที่ได้ยินกันนั่นแหละ และแล้วไอ้ว่าที่พี่เขยฝาแฝดศัตรูเบอร์หนึ่งของผมก็เงียบกริบ ก้มหน้าก้มตาสวาปามอาหารตรงหน้าของพวกมันต่อทันที..
ส่วนกระผมปาร์คชานยอลว่าที่ลูกเขยคนเล็กของตระกูลก็เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ว่าที่แม่ยาย และว่าที่พี่สะใภ้ด้วยความนอบน้อมถ่อมตน ก่อนที่ผมจะรีบก้มหน้าก้มตาลงทันที..
เพื่อหัวเราะคิกคักกับถ้วยข้าวใบน้อยด้วยความสะใจ.. J
“หมวย..”
“เจ๊ว่าแกดูแปลกๆว่ะ..”
หลังจากบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบจนแทบไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจมาได้ซักพัก จู่ๆเจ๊ใหญ่ของบ้านก็เอ่ยขึ้น ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองน้องชายคนเล็กของตระกูลด้วยความสงสัย
จนเด็กน้อยตัวเล็กๆซึ่งก็คือแก้วตาดวงใจของเขาที่นั่งเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ข้างๆเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพ่อพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความใสซื่อตามแบบฉบับของเด็กหกขวบว่า..
“น้าหมวยเล็กแปลกตรงไหนหรอฮะปะป๊า?”
“ตรงที่คอของน้าหมวยเล็กเป็นรอยแมลงกัดใช่ไหมฮะ?”
“แมลงที่หอน้าหมวยเล็กต้องเยอะมากๆแน่เลยใช่ไหมฮะ ถึงได้กัดคอน้าหมวยเล็กจนเป็นรอยเยอะขนาดนี้”
!!!!
ริมฝีปากบางๆของเด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยความใสซื่อ แถมเจ้าตัวน้อยยังทำตาแป๋ว บ๊องแบ๊วน่ารักตามแบบฉบับมูกึนน้อยๆผู้ช่างสังเกต จนทำให้คนเป็นน้าที่กำลังนั่งกระหนุงกระหนิงเอาเท้าถูๆกับแมลงยักษ์ที่เป็นคนกัดคอของเขาอยู่ ข้าวแทบพุ่งออกมาจากปาก..
“มะ.. หมูกึ๋น คะ คือน้าหมวย..”
“ใช่ครับมูกึน แมลงที่หอน้าหมวยเยอะมากๆเลย เพราะฉะนั้นต่อไปมูกึนห้ามร้องไห้งองแงแล้วให้ป๊าพาไปหาน้าหมวยตอนดึกๆอีกนะครับ เดี๋ยวแมลงยักษ์มันจะกัดคอแล้วก็ดูดเลือดจนหมดตัวเลยนะครับรู้ไหม..”
มือหนาเอื้อมไปลูบผมเด็กน้อยที่นั่งข้างๆพร้อมด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น แต่หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วในใจของปาร์คชานยอลผู้ชายจอมหื่นกำลังแอบหัวเราะคิกคักอยู่ในใจที่สามารถหลอกเด็กน้อยที่ช่วงหลังๆชอบแวะเวียนไปรบกวนเวลากินน้องหมาของเขาได้..
เพราะฉะนั้นงานนี้ปาร์คชานยอลคนนี้วินอีกแล้วครับท่าน J
“ยอลทำไมต้องไปโกหกหลานแบบนั้นด้ว.. / หืม อะไรนะครับป๋ายอยากกกินอันนี้หรอ เดี๋ยวยอลตักให้นะ อ้าม~ โอ๊ะๆค่อยๆเคี้ยวสิครับคนดี เดี๋ยวติดคอ เอาน้ำไหมครับน้ำไหม เดี๋ยวยอลป้อนนะ”
เมื่อรู้ว่าถูกเขาจับได้ไล่ทัน ชายหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์อย่างปาร์คชานยอลจึงหาวิธีสารพัดเพื่อกลบเกลื่อนความหื่นของตัวเองโดยการที่มันกำลังยื่นสิ่งของสารพัดเข้ามาในปากของเขาจนเต็มแบบนี้เนี่ยแหละ..
เพราะปกติแล้วคนตระกูลพยอนไม่เคยรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของหมอนี่หรอก จะรู้ก็แต่ปาร์คชานยอลเป็นผู้ชายที่ดี ฐานะดี หน้าตาดี นิสัยดี หล่อ รวย เพอร์เฟค มีชาติตระกูลและบลาๆ อีกมากมายที่ทำให้คนในตระกูลต่างชื่นชมตั้งแต่เล็กจนโต..
แต่หารู้ไม่ว่าหมอนี่น่ะมันร้ายยิ่งกว่าเสือ สิง กระทิงเปลี่ยวรวมตัวกันมากกว่าสิบฝูงเสียอีก -___-
เพราะงั้นงานนี้ลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนก็จงโดนหมอนี่จับขย่มทุกเช้าเย็นต่อปาย -___-
“หมวย..”
“ไม่ใช่แค่เจ๊ใหญ่หรอกนะที่ว่าแกแปลกๆอ่ะ เจ๊ก็ว่าแกแปลก..”
เมื่อบรรยากาศสงบลงไปได้ไม่นาน จู่ๆเจ๊คนที่สองหรือเจ๊ริชซี่ก็เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้วและตั้งหน้าตั้งตาสำรวจน้องตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาและสีหน้าสงสัย นั่นทำให้ปาร์คชานยอล พยอนแบคฮยอน และทุกๆคนที่กำลังนั่งทานข้าวถึงกับเงียบและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากในทันที
เพราะหากเจ๊ริชซี่ได้ออกโรงเองแล้วล่ะก็.. งานนี้ไม่มีวันจบง่ายๆแน่.. เพราะนางจะสำรวจและพิเคราะห์สถานการณ์ รูปการทุกอย่างแบบตรงๆ หรือพูดง่ายๆก็คือนางคิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น และหลังจากที่สำรวจน้องคนเล็กของตระกูลอยู่นานสองนาน ในที่สุดนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“หมวย.. ทำไมเดี๋ยวนี้หน้าแกมันใสจังวะ”
“แล้วดู.. ก้นนี่ก็อวบอิ่มเต่งตึงเด้งดึ๋งเชียว..”
“อย่าบอกนะว่าแกโดนน้ำของไอ้หูกางนี่แล้ว”
!!!!
พรวด แค่กๆ!!
หลังจากที่เจ๊ริชซี่กล่าวจบทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆโต๊ะก็ถึงกับข้าวพุ่งออกจากปากทันที ว่าแล้วว่าอิ๊เจ๊คนนี้ไม่เคยธรรมดา คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น แม้ต่อหน้าผู้เป็นบุพการีอย่างเจ๊พยูนที่นั่งหัวโด่อยู่กลางบ้าน เจ๊แกก็ไม่เว้น..
“คะ.. คือหมวย.. เอ่อ.. คะ คือว่าหมวย..”
“เบบี้ลูกหมาจะบอกว่ายังไม่ได้กับไอ้หูกางนี่ใช่ไหม ใช่ไหมครับเบบี้ลูกหมาของเฮีย”
ตี๋หนึ่งตี๋สองประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกันทันที พร้อมยกมือสองข้างขึ้นมาแนบอก ทำตาวิ้งค์ๆเปล่งประกายมองไปยังเบบี้ลูกหมาของพวกเขาด้วยความหวังและความรักเพราะเห็นว่าน้องของพวกเขามีท่าทีตะกุกตะกักแบบนี้แสดงว่ายังไม่ได้เสียท่าให้ไอ้หูกางแน่ๆ ก่อนที่สองสายตาจะปรายมองไปยังคนตัวสูงๆที่นั่งทำตัวเป็นปรสิตเกาะเบบี้ลูกหมาของพวกเขาอยู่ด้วยสายตาที่สามารถแปลออกมาเป็นคำพูดได้ว่า..
หึ.. ต้องใช่แน่ๆเบบี้ลูกหมาของพวกอั้วไม่มีวันเสียท่าให้ผู้ชายอย่างลื้อได้หรอกไอ้หูกางข้างบ้าน 5555
“คือหมวยจะบอกว่า..”
“ว่า.........”
ทุกคนในครอบครัวต่างก็ประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน ในขณะที่ทุกสายตาก็จ้องไปยังลูกหมาอาหมวยคนเล็กของตระกูลด้วยความอยากรู้ ไม่เว้นแม้กระทั่งเจ๊พยูนเอง ซึ่งตอนนี้ใจของนางรู้สึกตุ้มๆต่อมๆอย่างบอกไม่ถูก..
“หมวยไม่ได้โดนขย่มแค่รอบเดียว..”
“ตะ แต่ว่า.. ดะ โดนหลายรอบแล้วต่างหาก”
!!!!
พรวด แค่กๆ!!
Hello Baby 55
กลับมาแล้วเด้อ มีใครคิดถึงกันบ้างไหม ^^
หลังจากหายตัวไปนานมากเพราะโดนมรสุมลูกใหญ่พัดกระหน่ำรุนแรงละเกิน วันนี้ก็ได้ฤกษ์ที่ไรท์เตียงสั่นจะคัมแบคละ
ทั้งเรื่องเฮีย เรื่องป๋าย ทั้งบลาๆฟิคเรื่องนี้เจอหมดจ้า ไรท์เตียงสั่นและไรท์เรื่องอื่นต้องแกร่งยิ่งกว่าชัชชาติถึงจะอยู่รอด 55
ต่อไปเจอกันอาทิตย์ละครั้งเด้อ หวังว่าคนอ่านจะไม่ทิ้งกัน โอเค สวัสดี แล้วเจอกัน จุ๊บ.
ความคิดเห็น