คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04 Days ♡
04 Days ♡
#เพื่อนรักเตียงสั่น
เสียงพูดคุยจอแจในห้องดังขึ้นไม่ขาดสายเคล้ากับเสียงดีดกีต้าร์และร้องเพลงในคาบว่าง ณ เวลานี้ ไม่ได้ทำให้รบกวนสมาธิของท่านประธานมาดขรึมของชั้นปีที่กำลังนั่งคิดแผนงานที่อาจารย์คิมได้ว่ายวานเมื่อครู่เลยแม้เพียงนิด..
เพราะปาร์คชานยอลประธานชั้นปีผู้หล่อเหลาและมีความรับผิดชอบ..
ย่อมมีสมาธิแน่วแน่ประดุจนิพพานแล้วเสมอ..
ยามที่เขากำลังคิดการสำคัญสำหรับคณะ..
“หวงเตี้ย..” Search…
“หวงหมา..” Search…
“หวงหมาเตี้ย..” Search…
“อยากจูบหมาเตี้ย..” Search…
“ทำไมมึงไม่พิมพ์ไปว่า หวงเพื่อน หรือ อยากจูบเพื่อนวะไอ้ประธาน”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มผู้กำลังง่วนกับภาระหน้าที่อยู่หลังห้องคนเดียวถึงกับพยักหน้าเบาๆอย่างเห็นด้วย ก็จริงอย่างที่ไอ้ฮุนว่า เขาน่าจะใช้คำพวกนี้เสิร์ชหาตั้งแต่แรกสินะถึงจะถูก ว่าแล้วทำไมมันถึงไม่แสดงผลการค้นหาให้เขาเสียที..
“เออๆกูลืมไป ขอบใจมึงมากไอ้ฮุน”
เอ่ยขอบคุณเบาๆแล้วก้มลงกดแป้นพิมพ์บนแท็บเล็ตต่อ โดยที่ไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่ากำลังมีบุคคลยืนล้วงความลับอยู่ด้านหลังอย่างแนบเนียน..
ไอ้ประธานปากแข็ง คราวนี้เสร็จกูแน่มึง..
“แล้วไอ้หมาเตี้ยของมึงนี่..ใช่หมาเตี้ยตัวที่ชื่อพยอนแบคฮยอนเปล่าวะ?”
เอ่ยถามอย่างแนบเนียนพลางกดเปิดโหมดถ่ายวีดีโอในมือถือเอาไว้เรียบร้อย เดี๋ยวจะได้เอาความลับของไอ้ประธานปากแข็งไปแฉให้ชาวโลกได้รับรู้ โดยการฉายผ่านจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่หน้าห้อง หึหึ
“อืมใช่ ตัวหนึ่งชื่อพยอนแบคฮยอน ส่วนอีกตัวชื่อโอเซฮุนมันเป็นแฝดกันน่ะ แม่กูพึ่งซื้อมาเลี้ยงไว้วันก่อน มึงอยากเห็นหน้าคู่หูมึงไหมล่ะ เดี๋ยววันหลังกูจะได้พาไปจับมือทักทาย โอเซฮุน!”
“!!”
เอ๋อแดรกสิครับโดนซ้อนแผนกลับมาแบบนี้แถมยังเจ็บกว่าด้วย ผมคงลืมไปว่าการที่จะเล่นหมอนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เนื่องจากหมอนี่มันไม่ได้มีแค่ความหล่อประดับใบหน้าอย่างเดียว แต่มันยังฉลาดเป็นกรดและยังเป็นที่หนึ่งของคณะเรื่องเรียนอีกด้วย โอเซฮุนนายพลาดแล้วว่ะ..
“เออๆมึงทำงานหาสถานที่เรื่องหมาๆของมึงต่อไปเลย กูไม่ยุ่งแล้ว ไปหาแดรกชานมแถวตึกแพทย์ดีกว่า”
เมื่อแผนการตลบหลังประธานมาดขรึมไม่สำเร็จ โอเซฮุนก็ต้องเป็นฝ่ายแบกความพ่ายแพ้เดินจากไปหน้าละห้อย ทำให้ริมฝีปากหยักของคนที่ได้รับชัยชนะถึงกับกระตุกยิ้มขึ้นมาน้อยๆในขณะที่นิ้วเรียวยังคงกดแป้นพิมพ์ไม่หยุด เพื่อเสิร์ชหาข้อมูลที่เขาต้องนำไปเสนออาจารย์ในตอนเย็นเรื่องสถานที่และกิจกรรมในการรับน้องสำหรับปีนี้ โดยใช้หัวข้อในการเสิร์ชซึ่งเกี่ยวข้องและสำคัญกับเรื่องงานที่ต้องส่งเป็นอย่างยิ่งว่า..
แอบชอบหมา..
“งานมึงเสร็จยังวะไอ้ประธาน กูหิวข้าวแล้วนะ”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นไม่ไกล ทำให้ชายหนุ่มผู้ที่กำลังจดจ่ออยู่กับการทำงานถึงกับสะดุ้งน้อยๆ จากนั้นจึงพยักหน้าเบาๆแล้วเก็บแผนงานที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วขึ้นมาถือไว้ ถึงแม้ว่าตอนแรกจะมัวแต่นั่งอ่านเรื่องแอบชอบหมาหรืออะไรต่างๆมากมายที่ผู้ชายอย่างเขาคิดว่ามันไร้สาระสิ้นดีอยู่ก็ตามเถอะ
แต่สำหรับปาร์คชานยอลแล้วเขามีความรับผิดชอบให้กับงานทุกอย่างเสมอ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่ได้รับเลือกเป็นนักศึกษาดีเด่นทั้งเรื่องการเรียนและกิจกรรมของมหาลัยสามปีซ้อนเช่นนี้หรอก
“เสร็จล่ะไปดิ แล้วไอ้เตี้ยอ่ะอยู่ไหน?”
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางกวาดตามองไปรอบห้องๆ ทว่ากลับไม่เจอสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่ทำให้เขาคิดถึงมาตลอดสองชั่วโมงที่นั่งทำงานเลยแม้แต่น้อย..
“อยู่หน้าตึกคร๊าบท่านประธาน แหมห่างกันนิดหน่อยไม่ได้เชียวนะ รู้สึกเหมือนใจจะขาดรอนๆยามไม่ได้เห็นหน้านวลน้องที่ใจเพรียกหา นี่นะหรือคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนรัก..”
อู๋ฟานเอ่ยแซวเพื่อนรักตัวสูงพลางยกยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียน ทำให้ประธานมาดขรึมต้องยกกองงานในมือขึ้นตีหัวลูกสมุนเบาๆในขณะที่ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆด้วยความเขินอาย ทว่าอู๋ฟานคนหล่อกลับไม่มีบุญที่จะได้เห็นมันหรอก เพราะตอนที่คลี่ยิ้มออกมานั้นท่านประธานได้เดินออกมาจากในห้องเรียบร้อยแล้ว..
“โย่งมาช้า~ กูหิวจนหน้าท้องแบนราบหมดแล้วดูดิ”
ลูกหมาตัวน้อยเอ่ยอย่างแง่งอนพลางอมลมแก้มป่อง แล้วยกสองมือป้อมๆขึ้นมาลูบท้องไม่หยุดอย่างน่ารัก ทำให้ประธานมาดขรึมอดที่จะเอ็นดูไม่ได้ เลยยื่นมือไปลูบแก้มยุ้ยเบาๆพร้อมด้วยรอยยิ้มกระชากใจสาว
“แล้วทำไมไม่ขึ้นไปเรียกหืม แซนวิชที่มึงทำมาเมื่อเช้ายังอยู่ในกระเป๋าอยู่เลย เอาไหม? เดี๋ยวจะแกะให้กินไอ้ลูกหมาขี้อ้อน”
ยื่นมือไปลูบเรือนผมนิ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู พลางทอดสายตามองกันฉ่ำหวานยิ่งกว่าน้ำตาลเชื่อม ทำให้เพื่อนๆที่นั่งรออยู่ราวสิบกว่าชีวิตได้แต่ส่ายหน้าไปมา และบางคนก็นั่งเขินแทน นี่นะหรือการกระทำของเพื่อนสนิท?
คิมมินซอกก็อยากจะมีโมเม้นต์แบบนี้บ้างอะไรบ้าง..เห็นแล้วใจมันสั่น
“จะจ้องกันอีกนานไหมครับไอ้คู่ซึนแห่งปี กูหิวจนน้ำย่อยในกระเพาะล้นออกมากัดกินสำไส้เล็กล่ะครับ ถ้าไม่อยากกินข้าวแต่อยากกินอย่างอื่นก็เชิญกลับคอนโด หรือไม่ก็สวนหลังมหาลัยก็ได้ครับ จะได้ทั้งแสบทั้งคันดีกูแนะนำ”
โอเซฮุนปรายตามองเพื่อนรักทั้งสองพลางส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก็นี่มันเวลาอาหารกลางวันนะครับ ไม่ใช่เวลาที่อนาคอนด้ายักษ์จะเขมือบหมา ช่างหวานหยาดเยิ้มหยดย้อยไม่รู้เวล่ำเวลาเสียจริงไอ้สองซึน..
“มึงคิดว่าอย่างกูจะเบสิคขนาดนั้นหรอ? หึ”
“ครั้งแรกของกูกับไอ้เตี้ยต้องเด็ดกว่านั้น..”
“อย่างเช่นกลางทะเลทรายหรือโขดหินที่เราจะไปเข้าค่ายกันอาทิตย์นี้”
“!!”
อึ้งแดรกสิครับพี่น้องก็ไอ้ประธานมันเล่นพูดหน้าตายเสียขนาดนี้ทำเอาเพื่อนๆได้แต่อ้าปากค้าง ในขณะที่ตอนนี้ไอ้คนที่ทิ้งระเบิดลูกโตไว้ มันได้เดินโอบน้องหมาตัวน้อยที่มันเตรียมแผนจะเขมือบเดินไปถึงปอร์เช่คันหรูที่จอดอยู่หน้าตึกเรียบร้อยแล้ว
หมอนี่แมร่งโคตรเทพเลยว่ะ เทพแมร่งทุกเรื่อง!
ขนาดเรื่องซัมบาราเห้ที่มันคิดออกมายังเด็ด! วันหลังคงต้องยืมทฤษฎีของมันไปใช้เพื่อเพิ่มความเสน่ห์แห่งความเป็นชายบ้างแล้วกระมัง ปาร์คชานยอลแมร่งไอดอลกูเลย เย้เฮท!
“แล้วนี่จะไปกินร้านไหน?”
ประธานมาดขรึมเอ่ยถามลูกเรือตัวน้อยสามคนที่นั่งโดยสารมาด้วย หลังขับมาถึงทางแยกหน้ามหาวิทยาลัย แล้วสามเสียงที่คุยกันเจื้อยแจ้วออกรสชาติอยู่เมื่อครู่ ก็หันกลับมาตอบเป็นเสียงเดียวว่า..
“ร้านชิบูย่า~”
“!!”
ขายาวเลื่อนไปแตะเบรคอย่างกะทันหันหลังได้ยินชื่อร้านอาหารที่คนตัวเล็กทั้งสามเอ่ยถึง จากนั้นจึงหันไปจ้องหน้าคนข้างๆราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หรืออาจจะอยากกินอย่างอื่น..
แต่ช่างเถอะปาร์คชานยอลไม่มีอารมณ์มาคิดเรื่องเขมือบหมาน้อยน่ารักที่กำลังนั่งจุมปุกกระพริบตาปริบๆอยู่เบาะข้างๆเขาตอนนี้หรอก เนื่องจากตอนนี้ชายหนุ่มมีอะไรที่ให้คิดมากกว่านั้น
และมันกำลังทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก!
“กูไม่ไปร้านนั้น!”
หันไปบอกสองคนข้างหลังด้วยแววตาและน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง จนทำให้จางอี้ชิงและคิมมินซอกที่นั่งอยู่ถึงกับขนอ่อนลุกชัน และไม่อาจจะโต้เถียงเพราะรู้ดีว่าอารมณ์ของไอ้ประธานคงจะประทุขึ้นมาอีกแล้ว เลยได้แต่ส่งส่ายตาวิ้งค์ๆเป็นประกายไปให้เพื่อนตัวเล็กที่นั่งจุมปุกอยู่ด้านหน้าให้รับหน้าที่เกลี้ยกล่อมแทน..
“โย่งไปเหอะนะ~ ก็ทุกคนตกลงกันแล้วนี่ว่าจะไปร้านนี้ นะๆ”
ลูกหมาตัวน้อยกระพริบตาปริบๆพลางทำหน้าอ้อนเต็มที่ ในขณะที่มือเรียวก็ทำหน้าที่เขย่าขายาวไม่หยุดราวกับเด็กน้อยอยากได้ของเล่น แต่มีหรือที่ปาร์คชานยอลจะยอมใจอ่อนให้กับลูกอ้อนที่แสนจะน่ารักน่าหยิกนี่
ไม่มีวันเสียหรอก!
“เออๆไปก็ได้ แต่มึงต้องนั่งตักกูตลอดตอนที่อยู่ในร้าน รับปากดิ ไม่งั้นกูไม่ไป!”
“!!”
เสียงทุ้มเอ่ยจริงจัง ทำให้หมาน้อยที่โดนสายตากดดันจากเพื่อนรักสองคนทางด้านหลังได้แต่พยักหน้าเบาๆ หางานให้ตัวเองอีกแล้วพยอนแบคฮยอน..งานนี้มีหวังโดนหมอนี่เอาเปรียบมากแน่ๆ
แล้วทำไมลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนถึงได้มั่นอกมั่นใจมากขนาดนี้นะหรอว่าตัวเองจะโดนเอาเปรียบ นี่เขาไม่ได้คิดไปเองหรือคิดเรื่องลามกอะไรถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่ที่มั่นใจมากถึงเพียงนี้ก็เพราะเวลาที่พวกเขาไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านนี้ทีไร พยอนแบคฮยอนก็จะต้องโดนหมอนี่จับนั่งตักแล้วกอดเอาไว้ไม่ปล่อยทุกที..
และเหตุผลที่หมอนี่บอกว่าต้องทำแบบนี้ ก็เพราะไม่อยากให้ใครมาเกาะแกะเขา..
ซึ่งคนที่คอยมาเกาะแกะเขาอยู่ตลอดที่หมอนี่กล่าวถึงก็มีอยู่แค่คนเดียว
คือลูกชายคนเล็กสุดหล่อของเจ้าของร้าน..เด็กชายเลโอ
บรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมแท้ๆ รวมถึงการแต่งกายของพนักงานและสไตล์การออกแบบตกแต่งร้านที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร อีกทั้งยังรสชาติอาหารที่ไม่ว่าจะทานเมื่อไหร่ก็เหมือนดั่งขึ้นสวรรค์ และการบริการที่ดีเลิศของพนักงานทุกคน ทำให้ร้านชิบูย่ากลายเป็นที่รู้จักและเลื่องชื่อเป็นอย่างมากในย่านคังนัมแห่งนี้ ร้านนี้จึงมักจะเป็นตัวเลือกอันดับแรกเสมอสำหรับคนที่ชอบทานอาหารญี่ปุ่น
ทว่าที่กล่าวมาทั้งหมดขอยกเว้นชายร่างสูงที่เดินโอบไหล่น้องหมาตัวน้อยของเขาเดินรั้งท้ายอยู่ในตอนนี้ ปาร์คชานยอลไม่อยากย่างกรายเข้าไปในร้านนี้แม้เพียงนิดเดียว นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาเกรงใจหมาน้อยที่เดินอยู่ข้างๆตอนนี้ ฝันไปเถอะว่าเขาจะมาที่นี่ ต่อให้หิวหรืออยากกินจวนไส้จะขาด เขาก็ไม่มีทางเลือกที่นี่เด็ดขาด!
“อ้าวสวัสดีค่ะท่านชานยอล วันนี้จะรับกี่โต๊ะดีคะ?”
หญิงสาวในชุดกิโมโนสีหวานพนักงานต้อนรับประจำหน้าร้านเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นทุกครั้ง และเธอก็ได้คำตอบที่แสนเย็นชากลับไปทุกครั้งเช่นกัน..
“สองโต๊ะ สองห้องเดิมฝั่งซ้าย แล้วก็ห้ามให้ใครเข้าไปรบกวนโดยเฉพาะเด็ก”
เอ่ยสั่งด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบนิ่งจนน่าขนลุก ทว่าสำหรับพนักงานในร้านทุกคนมันกลับน่าขำเสียมากกว่ากับการที่ลูกชายเจ้าของร้านกระทำเช่นนี้ เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าที่ทายาทคนเล็กของตระกูลปาร์คเป็นเช่นนี้สาเหตุเป็นเพราะอะไร
“แล้วนี่เลโอไปไหนล่ะครับ? ไม่เห็นออกมาต้อนรับลูกค้าเหมือนทุกครั้งเลย”
เสียงหวานเอ่ยถามพลางส่งยิ้มน่ารักไปให้พนักงานคนสวย เมื่อพยายามชะเง้อมองไปรอบๆบริเวณแล้วแต่กลับไม่พบเด็กชายตัวเล็กที่มักจะยืนรอต้อนรับลูกค้าเหมือนเช่นทุกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนข้างๆถึงกับบีบไหล่เล็กเอาไว้แน่นพลางโน้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหูนิ่มเบาๆให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
“อย่าถามถึงหมอนั่น! มึงกำลังจะทำให้กูบ้ารู้ไหมเตี้ย!”
ข่มเสียงต่ำพลางกอดกระชับไหล่เล็กเอาไว้แน่นเพื่อบอกให้รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจเพียงใด นั่นทำให้คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มขำ เพราะรู้ดีว่าการที่หมอนี่ไม่อยากมาร้านอาหารของตัวเองก็เพราะเรื่องนี้
“ทำไมล่ะโย่งน้องน่ารักดีออ.. / เคยบอกแล้วไงว่าห้ามพูดถึง ห้ามนึกถึง แล้วก็ที่สำคัญห้ามชมหรือยิ้มน่ารักๆให้ผู้ชายคนอื่นนอกจากกู!”
นั่นแหล่ะครับอย่างที่เห็นว่าความหวงเพื่อนตัวเล็กของปาร์คชานยอลไม่มีปราณีใครหรอก แม้กระทั่งหลานแท้ๆของตัวเองก็ตาม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มามองหรือแตะต้องเนื้อตัวลูกหมาของเขาทั้งนั้น
นี่ไม่ได้อะไรหรอกนะ ปาร์คชานยอลไม่ได้รู้สึกอะไรเลย..
ก็แค่กลัวว่าหมาขาสั้นจะเฉาตาย ถ้าโดนคนแตะต้องเยอะก็เท่านั้น..
“คุณเลโอ..เอ่อ..นอนทานนมอยู่หลังร้านค่ะคุณหนูพยอนคนเล็ก”
พนักงานสาวเอ่ยตอบตะกุกตะกัก เนื่องจากมีหน่วยตาคมภายใต้เรแบนสีดำกำลังจดจ้องเธอราวกับจะสูบเลือดสูบเนื้ออยู่..
“แล้วนี่จะมัวแต่ยืนหวงหมาน้อยของมึงอีกนานไหมครับไอ้ประธาน คือจะไม่แดรกแล้วว่างั้นข้าวเที่ยง กูจะได้หาแทะต้นไม้หรือพนักงานสวยๆแถวนี้แทน”
คุณชายโอเซฮุนกับคุณชายอู๋ฟานถอดเรแบนที่สวมอยู่บนดั้งโด่งออกอย่างเท่ห์ๆพลางส่งสายตาเป็นประกายระยิบระยับไปให้พนักงานสาวคนสวยที่ยืนอยู่ ทำให้เธออดที่จะเขินอายไม่ได้จึงได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งตามมารยาท
“บอกว่าไม่ได้หวงไง ไม่เคยหวงด้วย แค่หมาขาสั้นตัวเดียวกูไม่สนหรอก..”
ยกมือขึ้นขยับเรแบนให้เข้าที่นิดหน่อยขณะพูดตามแบบฉบับชายหนุ่มผู้มาดขรึมและเย็นชา ซึ่งการกระทำที่ไร้ซึ่งความเป็นจริงหรือที่เรียกง่ายๆว่าปากไม่ตรงกับใจของหมอนี่ทำให้เพื่อนๆได้แต่ส่ายหน้าไปมาเนือยๆ ปากแมร่งพูดว่าไม่สนใจแต่ดูการกระทำมึงสิ มันมากกว่าคำว่าหวงมากโขเชียวล่ะแบบนี้..
“เลโออยู่หลังร้านใช่ไหมครับ งั้นผมขอเข้าไปเล่นกับน้องหน่อยนะ คิดถึง อยากหอมแก้มด้วย”
ริมฝีปากระเรื่อระบายยิ้มอ่อนๆออกมาอย่างน่ารักพลางพยายามขืนตัวออกจากร่างสูงที่กอดไหล่เขาเอาไว้แน่น นี่ปาร์คชานยอลไม่ได้หวงหรืออะไรหรอกนะบอกเลย! อยากไปก็ไปดิเขาไม่สนใจเลยสักนิด!
แต่ที่กอดลูกหมาเอาไว้ไม่ปล่อยแบบนี้เพราะอากาศมันเย็นมากต่างหาก เขาก็แค่ต้องการความอบอุ่นแก่ร่างกาย ไม่ได้คิดจะห้ามหมาขาสั้นตัวนี้เสียหน่อย ไม่อยากห้าม ไม่เคยหวงบอกเลย..
“ปล่อยนะโย่งกูจะเข้าไป.. / พยอนตัวเล็ก~ พยอนตัวเล็กของอปป้าจริงๆด้วย ฮื่อ มาถึงเมื่อไหร่คะ อปป้ามัวแต่ดื่มแคลเซียมอยู่หลังร้านจะได้โตเร็วๆเป็นเจ้าบ่าวให้พยอนตัวเล็ก อปป้าก็เลยไม่ได้ออกมาต้อนรับขอโทษนะคะที่รัก~”
เด็กน้อยลูกครึ่งเกาหลีเยอรมันวัย 6 ขวบ เดินอุ้มขวดนมออกมาจากในร้านด้วยรอยยิ้มกว้าง และพอเดินมาถึงพยอนตัวเล็กของเขา เด็กน้อยก็ยกมือป้อมๆทั้งสองข้างขึ้นกอดรัดเรียวขาสวยเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง ทำให้ลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนอดที่จะเอ็นดูไม่ได้ น่ารักไม่เปลี่ยนเลยจริงๆเจ้าชายเลโอตัวน้อย
“ไม่เป็นไรครับอปป้า พยอนตัวเล็กไม่งอนหรอก แต่ถ้าอปป้าไม่ดื่มนมเยอะๆแล้วโตเป็นหนุ่มไวๆพยอนตัวเล็กจะโกรธ เพราะพยอนตัวเล็กอยากแต่งงานกับอปป้าไวๆ ว่าแต่ตอนนี้อปป้าโตขึ้นกี่เซ็นต์แล้วเนี่ย ได้จดไว้ในตารางบันทึกที่พยอนตัวเล็กทำไว้ให้รึเปล่าครับ?”
ย่อตัวลงตรงหน้าเด็กน้อยพลางยื่นมือไปลูบหัวกลมๆด้วยความเอ็นดู ทำให้แก้มกลมๆของเด็กน้อยวัย 6 ขวบถึงกับมีเลือดฝาดขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอาย พยอนตัวเล็กของอปป้าช่างน่ารักเสียจริงๆ
“อปป้าโตขึ้น 2 เซ็นต์แล้ว ตอนนี้อปป้าสูง 135 เซ็นต์แล้วนะพยอนตัวเล็ก อีกไม่นานอปป้าก็พร้อมจะเป็นเจ้าบ่าวให้พยอนตัวเล็กแล้ว ว่าแต่ตอนนี้ขอ เอ่อ.. อปป้าขอจุ๊บพยอนตัวเล็กจองไว้ก่อนได้..หะ..เห้ย!”
มือหนาจัดการดึงคอเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มยี่ห้อดังของเด็กน้อยวัย 6 ขวบขึ้นมาทันที แล้วจัดการโยนเด็กแก่แดดที่บังอาจมาแตะต้องหมาน้อยของเขากระเด็นออกไปหลายสิบเซ็นต์ โชคดีที่เด็กน้อยมีทักษะการป้องกันตัวจากการกระทำแบบนี้หลายครั้งนับไม่ถ้วนจึงสามารถทรงตัวได้ไม่ล้มก้นกระแทกพื้น..
“อย่ามาแตะต้องเจ้าสาวของฉันนะ! ฉันเคยบอกนายหลายครั้งแล้วไง ว่าพยอนแบคฮยอนเป็นเจ้าสาวของฉันคนเดียวไม่ใช่ของนาย ไอ้เด็กแก่แดดเอ้ย! ไปดูดนมจากขวดต่อเลยไป!”
ยืนชี้นิ้วด่าหลานชายตัวเล็กจอมแก่แดดเสียงดังด้วยความโมโห พลางจดจ้องไปที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่กำลังจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เรื่องแบบนี้ลูกผู้ชายอกสามศอกมันยอมกันไม่ได้หรอก ต่อให้จะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกันก็เถอะ
แต่คนของข้าใครห้ามแตะ! ไม่เคยได้ยินหรือไง..
“พยอนตัวเล็กไปเป็นของยูวตั้งแต่เมื่อไหร่มายบราเธอร์! ยูวอย่ามาขี้ตู่ดิ พยอนตัวเล็กเป็นที่รักของไอต่างหาก จริงไหมคะที่รัก?”
เด็กน้อยยืนกอดอกวางมาดเท่ห์ต่อหน้าสาวในเสปคพลางยกมือป้อมๆขึ้นหยิบเรแบนสีดำที่ประดับไว้บนกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายขึ้นมาสวมแล้วยักคิ้วให้คนเป็นน้าหนึ่งทีราวกับกำลังท้าทาย ทำให้ปาร์คชานยอลถึงกับกำหมัดเอาไว้แน่นและกำลังจะก้าวเข้าไปจัดการกับเจ้าหลานชายตัวแสบเสียหน่อยทว่า..
“อย่ายอล..ป๋ายขอเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลย นะยอลนะ”
เอ่ยเสียงหวานพลางยื่นมือไปจับแขนแกร่งเอาไว้แล้วลูบเบาๆเพื่อหวังให้อีกคนใจเย็นลง หลังจากที่หน้าร้านในตอนนี้เหลือเพียงแค่คนสามคน กับรักสามเศร้าที่ยังเคลียร์กันไม่ได้ แต่มีหรือที่คนอย่างปาร์คชานยอลจะสนใจหมาน้อยขี้อ้อนนี่ ไม่มีทางเสียหรอก!
“ก็ได้ครับนี่ยอลเห็นแก่ป๋ายนะ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป ถ้าครั้งหน้าหมอนี่กล้ามาแตะต้องหมาน้อยของยอลอีก ยอลจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่!”
เสียงทุ้มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดยามที่โน้มลงมากระซิบข้างใบหู ทำให้ริมฝีปากระเรื่อถึงกับพรูลมหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งอกที่คำขอร้องของเขาสามารถหยุดติศึกสายเลือดในครั้งนี้เอาไว้ได้ แต่ลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนคงจะวางใจมากไปหน่อย จนลืมนึกไปว่าน้าหลานสองแสบจอมขี้หวงนี่มีหรือที่จะยอมกันง่ายๆ
ถ้าไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องแม่เสียก่อน..
“ยูวเล่นไม่แฟร์เลยนะมายบราเธอร์! ทำไมต้องเอาจมูกเข้าไปใกล้แก้มนวลๆกับซอกคอขาวๆของพยอนตัวเล็กของไอด้วย อย่าให้ไอสูงเท่ายูวละกัน เพราะถ้าวันไหนไอสูงเท่ายูว ไอจะจุ๊บพยอนตัวเล็กที่รักของไอทุกวันเลย”
เด็กน้อยยกมือป้อมๆที่ถือขวดนมอยู่ขึ้นกอดอกด้วยความไม่พอใจพลางเบะปากคว่ำน้อยๆด้วยความอิจฉา ยามที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มทอดมองไปยังน้าชายตัวสูงคู่แข่งหัวใจเบอร์ 1 ที่กำลังโอบไหล่พยอนตัวเล็กของเขาอยู่
“เหอะ! เจ้าเด็กแก่แดด! อย่าหวังเลยว่านายจะได้แอ้มของๆฉัน ที่นายอยากทำคือแบบนี้งั้นสิ งั้นเดี๋ยวฉันจะโชว์เป็นน้ำจิ้มให้ดูละกัน หึ!”
ว่าจบก็ยกมือขึ้นประกบแก้มนิ่มเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วจุ๊บลงไปบนริมฝีปากระเรื่อเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของสองสามที ซึ่งตอนแรกก็ว่าจะจุ๊บโชว์ไอ้เด็กแก่แดดนี่แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ แต่ว่าริมฝีปากของหมาน้อยมันหวานและนิ่มเกินไป ก็เลยจัดการดับเบิ้ลจุ๊บแถมรัวๆไปหลายที..
นี่ปาร์คชานยอลไม่ได้คิดอะไรและไม่ได้หื่นด้วยนะจะบอก..
ที่ทำไปทั้งหมดก็แค่อยากจะอวดไอ้เด็กขี้เก็กนี่ก็เท่านั้น..
“ยะ ยูว! ยูวจุ๊บปากพยอนตัวเล็กของไอทำไมมายบราเธอร์! ฮึก คอยดูนะไอจะฟ้องมัมว่ายูวจุ๊บว่าที่เจ้าสาวของไอ ฮึก มายบราเธอร์ ไอเฮดยูว!”
แล้วเด็กน้อยลูกครึ่งสุดหล่อที่ทำเป็นเท่ห์ต่อหน้าสาวอยู่เมื่อครู่ก็กำลังร้องไห้งอแงอุ้มขวดนมกระทืบเท้าปึงปังกับที่ไม่หยุด ถึงแม้ว่าเลโอจะถูกเลี้ยงดูมาแบบตะวันตก ซึ่งเรื่องการถึงเนื้อถึงตัวและการจูบแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่สำหรับพยอนตัวเล็กที่เขาหวงยิ่งกว่าไข่ในหิน เขายอมไม่ได้หรอกที่จะให้คนอื่นมาจุ๊บว่าที่เจ้าสาวของเขาต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ยูวจุ๊บพยอนตัวเล็กของไอ! ไอไม่รักยูวแล้ว! ไอเฮดยูวมายบราเธอร์!
“โด่ว..ไอ้เด็กขี้ฟ้อง ขี้แพ้ไม่พอแถมยังขี้ฟ้องอีก แบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายอกสามศอกเลยว่ะ! จำไว้ว่าผู้ชายแมนๆเค้าไม่ทำตัวอ่อนแอเหมือนนายหรอกนะ ทำตัวอ่อนแอแบบนี้โตขึ้นจะปกป้องใครได้ หยุดร้องแล้วไปกินนมต่อซะจะได้โตเป็นหนุ่มเร็วๆมาแข่งกับฉัน”
“แต่บอกไว้เลยว่าอ่อนๆอย่างนายน่ะมันก็ได้แค่ดูดนมจากขวดเท่านั้นแหละ ไม่เหมือนฉันที่ได้ดูดนมสดๆจากเต้าทุกวัน แถมยังขาวอมชมพูน่ากินกว่านมขวดของนายตั้งเยอะ จริงไหมครับเบบี๋~”
“!!”
เอ่ยเย้ยหยันหลานชายสุดแสบพลางค่อยๆลดมือลงจากลาดไหล่เล็กแล้วลูบไล้เบาๆตรงสะโพกอวบอิ่มนิ่มมืออย่างหยอกล้อ ทำให้ได้รับสายตากับฝ่ามือพิฆาตกลับมาให้พอแสบๆคันๆ
“ยอลไปพูดแบบนั้นกับหลานได้ยังไงกัน มามะอปป้า โอ๋ๆมาหาพยอนตัวเล็กนะครับไม่ร้องนะเด็กดี เดี๋ยวพยอนตัวเล็กพาไปนั่งทานไอศกรีมในร้านดีกว่านะครับ ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของตาแก่จอมลามกนั่นหรอกนะ”
เสียงหวานเอ่ยปลอบพลางรั้งร่างของเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วลูบหลังเบาๆ ทำให้เด็กน้อยลูกครึ่งที่ร้องไห้งอแงอยู่เมื่อครู่ถึงกับทำหน้าเคลิ้มเมื่อได้ซบลงกับอกหอมกรุ่นของว่าที่เจ้าสาว จากนั้นจึงยกมือป้อมๆทั้งสองขึ้นขึ้นโอบร่างหอมๆของว่าที่เจ้าสาวเอาไว้แน่นเพื่อหาผลกำไร
“เป็นไง..แผนอ้อนสาวของไอเจ๋งไหมมายบราเธอร์? ไอบอกแล้วว่าอ่อนๆอย่างยูวสู้ไอไม่ได้หรอก คิคิ~”
ทำปากขมุบขมิบพอให้รู้เรื่องกันสองคน พลางยกมือขึ้นถอดเรแบนออกจากดั้งโด่งแล้วเลิกคิ้วขึ้นสองสามทีอย่างผู้มีชัย ทำให้ปาร์คชานยอลที่ได้เห็นอยากจะเข้าไปกระชากคอเสื้อหมอนี่ออกมาจากอ้อมอกหอมๆของหมาน้อยของเขาเสียให้รู้แล้วรู้รอด!
“ไอ้..ไอ้.. / อะไรยอลไม่ต้องหาเรื่องหลานเลยนะ เข้าไปข้างในกันได้แล้วป่านนี้อาหารคงได้ครบแล้วล่ะ..”
ปาร์คชานยอลได้แต่ยืนอ้าปากพะงาบๆอยู่กับที่ เนื่องจากถ้อยคำประกาศิษย์ที่ได้รับ ทำให้ชายหนุ่มผู้น่าสงสารมิอาจทำอะไรเจ้าหลานชายตัวแสบที่กำลังอ้อนให้หมาน้อยของเขาอุ้มเข้าไปในร้านได้เลย
“ปาร์คชานยอล! จะกินไหมข้าวเที่ยง มัวแต่ยืนทำหน้าซึนอยู่ได้ ไม่กินกูจะได้ไปกินกับเลโอสองคน!”
“!!”
ปาร์คชานยอลที่ยืนน้อยอกน้อยใจอยู่หน้าร้านถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที จากนั้นขายาวจึงรีบสาวตามคนทั้งสองเข้าไปในร้านอย่างไม่รอรี เพราะถ้าคืนปล่อยไอ้หลานตัวแสบอยู่กับหมาน้อยของเขาสองต่อสองจริงๆล่ะก็ มีหวังไอ้เด็กแก่แดดนี่ต้องแอบเนียนจับนู่นจับนี่น้องหมาของเขาไม่หยุดแน่ๆ
และปาร์คชานยอลไม่มีทางปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้นหรอก! ถึงแม้ว่าหมอนี่จะเป็นหลานแท้ๆของเขาก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้มันยอมกันไม่ได้! และเพราะไอ้ตัวเล็กสุดแสบมีนิสัยราวกับถอดแบบมาจากเขาเป๊ะๆแบบนี้ไง
ปาร์คชานยอลถึงไม่อยากมาเหยียบร้านนี้!
แต่นั่นไม่ใช่เพราะเขาหวงไอ้หมาขาสั้นนี่หรอกนะ!
แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากให้หลานชายสุดที่รักของเขาทำตัวแก่แดดตั้งแต่เด็กต่างหาก..
…. TBC ….
มาแล้ว ศึกชิงนาง ^^
เอารูปมาให้ดู มายบราเธอร์ & เด็กแก่แดด ^^
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ ทุกๆคอมเม้นท์ ทุกๆแท็ก และทุกๆท่านที่คลิกเข้ามาอ่าน เลิฟ ^^
ใครที่เล่นทวิตแล้วเอ็นดูฟิคเรื่องนี้ฝาก #เพื่อนรักเตียงสั่น กันด้วยนะค๊า ^^
ปล.1 ตอนนี้ฟิคเรามีเรียลบอทแล้วนะคะ อย่าลืมฟอลไปทักทายหรือส่องโมเม้นท์เรียลๆกันเยอะๆน๊า
บอทพยอนเหมียว : @ฺbaekhyun 30D
บอทประธานปาร์ค : @chanyeol 30D
ปล. 2 ถ้าใครเอ็นดูฟิคเรื่องนี้แล้วอยากจะเล่นบอทเดอะแก็งค์คนอื่นๆสามารถติดต่อไรท์ได้น๊า รอ..
ความคิดเห็น