คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณครู
ตอนที่ 3 : คุณครู
ปีกสีดำอันใหญ่พาดผ่านกลางฟ้าใส ซาจิกางปีกบินขึ้นไปยังดาดฟ้าของตึกเรียนเก่าที่ถูกต่อเติมขึ้นมาชั้นหนึ่ง เขายืนอยู่บนดาดฟ้าแล้วทอดสายตาไปยังตึกเรียนข้าง ๆ ซึ่งยังก่อสร้างไม่เสร็จดี
ชายร่างเล็กนั่งห้อยขากับขอบตึกเช่นเดิม ดวงตาสีดำกลมโตจ้องดาดฟ้าของตึกใหม่ด้วยความลังเล เขาอยากบินไปนั่งตรงนั้นจังแต่ไม่รู้ว่าปูนแห้งดีหรือยังนี่สิ...บางทีพอเปิดเทอมแล้วโจดะคงสั่งให้หยุดการก่อสร้างไว้ก่อนเพราะเสียงจะรบกวนการเรียนการสอน กว่าจะมาตกแต่งให้เสร็จเรียบร้อยอาจจะเป็นช่วงปิดเทอมครั้งหน้าก็เป็นได้
ระหว่างที่ขยับปีกพรึ่บพรั่บด้วยความลังเลอยู่นั้นเองหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นคนสองคนเดินเข้ามาในโรงเรียน เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ดูคุ้นตาซาจิจึงบินลงไปที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียนทันที
"อ้าว! ครูซาจิ เป็นยังไงบ้างครับ" มิทซึรุที่เดินคู่กับลูกของตัวเองเข้ามาในรั้วโรงเรียนทักขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นผู้ชายมีปีกบินลงมาจากด้านบน ซาจิเองพอลงมายืนที่พื้นก็หุบปีกลงจนเหลือเล็กเท่าฝ่ามือ ใบหน้าโทรม ๆ ของเขาเปื้อนยิ้มด้วยความยินดี
"มิทซึรุ หายไปนานเลย" เขาพึมพำก่อนจะมองไปทางเด็กหนุ่มข้าง ๆ แล้วอุทานขึ้น "โอ้โห! นี่ลูกเหรอ เหมือนพ่ออย่างกับแกะเลยแฮะ"
หนุ่มน้อยร่างเล็กจ้องมองชายแปลกหน้าด้วยความทึ่ง ปีก...มีปีกจริง ๆ ด้วย มิฮารุหันไปมองหน้าพ่อพร้อมมีสีหน้าตกตะลึง เรื่องที่พ่อเล่านี่มัน...สงสัยจะเป็นความจริงจริง ๆ เสียด้วย
"อะไรกันฮารุ พ่อก็เคยเล่าเรื่องของครูเขาแล้วไม่ใช่หรือ" มิทซึรุทำหน้างงที่เห็นลูกชายนิ่งเงียบไป
"อ๊ะ! ฮ...ฮิโรยูกิ มิฮารุครับ!" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับโค้งตัวลงคำนับเล็กน้อย ชายร่างเล็กหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู
"ครูชื่อยาซาว่า ซาจินะ สอนคณิตศาสตร์ประจำอยู่ที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"คงต้องให้ครูเคี่ยวให้หนักหน่อยล่ะครับ ลูกคนนี้ไม่เก่งเลขเหมือนผมไม่มีผิดเลย" มิทซึรุพูดพร้อมหัวเราะอย่างขบขันแต่ทำเอาลูกชายหน้าแดงระเรื่อพร้อมทำหน้ามุ่ยที่โดนพ่อแฉให้คุณครูฟัง
"เงียบจังเลยนะครับ คนอื่นหายไปไหนกันหมด" ชายหนุ่มพูดขึ้น ดวงตาสีเขียวสอดส่ายไปทั่วบริเวณในทันที
"ก็อยู่กันข้างในนั่นล่ะ" ซาจิตอบรับ "เข้าไปเดินดูข้างในก่อนสิ โจดะนะสร้างโน่นสร้างนี่ใหม่เต็มเลย มีสระว่ายน้ำด้วยล่ะ!"
เมื่อถูกชวนตรง ๆ สองพ่อลูกจึงเดินตามเข้าไปดูในตัวโรงเรียน มิทซึรุไม่ได้มาที่นี่เกือบปีแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะมากเหมือนกัน สวนหย่อมก็ดูเหมือนจะตกแต่งใหม่ทำเสียจนสวยงาม ตึกนอนเพิ่มมาอีกชั้นหนึ่ง ตึกเรียนก็มีสองตึกแล้ว โรงยิมที่หลังตึกนอนก็สร้างเสียใหญ่โต สระว่ายน้ำที่อยู่ข้าง ๆ โรงยิมก็ทำสวยทีเดียวแถมยังปล่อยน้ำเข้าไปเตรียมพร้อมรอวันเปิดเทอมแล้วด้วย
"...ชักจะหรูขึ้นทุกทีแล้วนะครับเนี่ย" มิทซึรุทักขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อเดินย้อนกลับมาที่สวนหย่อมตรงหน้าหอนาฬิกา มีคนที่ทางโรงเรียนจ้างมากำลังขัดทำความสะอาดหอนาฬิกานั่นอยู่พอดี
"แปลกดีนะครับ จู่ ๆ คุณพ่ออากิระก็ลุกมาต่อเติมขนานใหญ่แบบนี้ สงสัยจะเปิดสอนมัธยมปลายด้วยสินะเนี่ย"
"อ้าว มิทซึรุยังไม่รู้หรือ คุณพ่อน่ะให้โจดะเป็นครูใหญ่แทนแล้วนะ" ซาจิหันกลับไปบอกในทันที ดวงตาสีเขียวของมิทซึรุเบิกโพลงขึ้นในทันที เขาชะงักฝีเท้าไปครู่หนึ่ง
"ม...มิน่าล่ะ! หรือว่าเงินที่ใช้ก่อสร้างนี่รุ่นพี่โจดะก็เป็นคนออกสินะครับ" ชายหนุ่มโพล่งราวกับตกใจ ทว่าซาจิกลับส่ายหน้า
"คุณพ่อไม่ให้ คุณพ่อบอกว่าต้องใช้เงินของโรงเรียน ห้ามใช้เงินส่วนตัว" เขาอธิบาย "เงินกองกลางของโรงเรียนก็มาจากเงินของคุณชางไงล่ะ"
มิฮารุที่ยืนอยู่ข้างพ่อของตนรู้สึกคุ้น ๆ ชื่อชาง ถ้าจำไม่ผิดชางคงจะเป็นเซียนดำที่ทำให้โรงเรียนคุโรสึกิต้องคำสาป แต่ว่าตอนนี้ชางเสียชีวิตไปแล้ว ทรัพย์สินของชางทั้งหมดจึงถูกยกให้คุณพ่อโจเซฟ ซากากิ อากิระตามพินัยกรรมของชางนั่นเอง
ขณะเดียวกัน เมื่อได้ยินเช่นนั้นมิทซึรุก็รู้สึกไม่แปลกใจ เขาเองก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าชางมีฐานะดีไม่น้อย ชายหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เมื่อกี้ตอนที่ไปดูสระว่ายน้ำน่าจะเลยเข้าไปในป่าหลังโรงเรียนสักหน่อยจะได้ไปเคารพหลุมศพคุณชางด้วย
"อ้าว! มาแล้วเหรอ" เสียงทักดังมาจากด้านหลัง ทั้งสามหันไปตามเสียง คราวนี้เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่สวมผ้ากันเปื้อนสีขาวมีระบาย เด็กหนุ่มทำหน้าเจื่อนราวกับได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าเสียแล้ว
"ครูคามิมูระ! สบายดีหรือครับ" มิทซึรุทักทายครูของตัวเองพร้อมรอยยิ้ม
"สบายดี ๆ" ชายร่างสูงใหญ่พูดพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนออก "โทษทีนะ พอดีมัวแต่เก็บล้างในครัวเลยลืมไปเลยว่าเธอจะพาลูกมาวันนี้" คามิมูระหันไปมองเด็กหนุ่มตัวเล็ก
"ฮารุเขาชอบฟุตบอลมาก ฝากครูดูแลด้วยละกันครับ" มิทซึรุฝากฝังทันที คามิมูระหัวเราะร่วนก่อนจะบอกว่านอกจากหน้าตาจะเหมือนแล้วยังชอบอะไรเหมือน ๆ กันอีกหรือ
พวกเขายืนคุยกันเรื่องต่าง ๆ นานาอยู่ครู่ใหญ่ มิทซึรุมองครูทั้งสองคนแล้วก็รู้สึกใจหายแปลก ๆ ทั้งครูคามิมูระและครูซาจิดูมีอายุขึ้นมาก เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะอย่างไรอายุก็ล่วงเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว คิดถึงวันที่เขายังเรียนอยู่ที่นี่จริง ๆ
"จริงสิ ๆ เดี๋ยวให้มิฮารุขึ้นไปที่ห้องก่อนเถอะ ครูเตรียมห้องไว้ให้แล้ว" คามิมูระชวนพร้อมกับชี้นิ้วไปทางตึกนอน
"เอ ผมว่าจะไปเจอคุณพ่ออากิระกับรุ่นพี่โจดะก่อนน่ะครับ" มิทซึรุขัดขึ้น ชายร่างใหญ่จึงเห็นดีเห็นงามพร้อมกับพาไปที่ห้องนอนของคุณพ่ออากิระเสียก่อน
"แต่ว่าโจดะหายไปไหนไม่รู้นะ สงสัยไปเดินตรวจการก่อสร้างอยู่ล่ะมั้ง" คามิมูระพูดก่อนจะเริ่มเคาะประตูตรงหน้าเบา ๆ ก่อนจะหมุนลูกบิดไปมาแต่มันถูกล็อคจากข้างใน เขาลองร้องเรียกอยู่สักพักทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
มิทซึรุก้มลงมองที่ปลายเท้า...ของเหลวสีดำกำลังไหลนองอย่างเอื่อยเฉื่อยออกมาจากช่องใต้ประตู เขาเผลอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วแทรกตัวเข้าไปกระหน่ำเคาะประตูอย่างไม่ลืมหูลืมตา
"คุณพ่อ! คุณพ่ออากิระ! ถ้าอยู่ล่ะก็ตอบหน่อยสิครับ!!" มิทซึรุตะโกนลั่นก่อนจะเขย่าลูกบิดไปมา
"จ...ใจเย็น ๆ มิทซึรุคุง เป็นอะไรไป..." ซาจิรีบเข้ามาดึงไหล่ศิษย์เก่าเอาไว้
"ก็ข้างล่างนี่มัน!" ชายหนุ่มชี้ลงที่พื้นพร้อมมองตามมือตัวเองลงไปแต่คราวนี้น้ำสีดำนั่นหายไปแล้ว ทุกคนแม้แต่มิฮารุหันมาจ้องเขาด้วยความไม่เข้าใจ มิทซึรุยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่อย่างพูดอะไรไม่ออก
"...มีอะไรหรือ" คามิมูระทักด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทว่ามิทซึรุได้แต่ส่ายหน้าโดยไร้คำอธิบาย ขณะเดียวกันนั้นเองในที่สุดก็มีคนเปิดประตูห้องออกมา ชายชราทำตาโตแล้วมองคนทั้งสี่ที่หน้าห้องของตนด้วยความงุนงง
"อะไรกัน ไม่เห็นต้องเคาะแรงขนาดนี้ก็ได้นี่นา เดี๋ยวประตูห้องพ่อก็พังพอดี" คุณพ่ออากิระหัวเราะอย่างขบขัน มิทซึรุยังยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบจับมือลูกชายคนเดียวเอาไว้เหมือระแวดระวัง
"สวัสดีครับคุณพ่อ" ดวงตาสีเขียวมุ่งสายตาตรงเข้าไปในห้อง "เมื่อกี้นอนอยู่หรือครับ ผมอุตส่าห์เรียกตั้งนาน แล้วก็...ทำไมถึงได้ปิดไฟมืดแบบนั้นล่ะ"
"...อ...อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก" บาทหลวงชราพูดเลี่ยงพร้อมหัวเราะเบา ๆ "อ้าว! นี่มิฮารุใช่ไหม น่ารักจัง ตัวนิดเดียวเหมือนมิทซึรุสมัยก่อนเลย"
"เนอะ!" ซาจิส่งเสริมทันทีอย่างร่าเริง พอทุกคนเห็นดีเห็นงามอย่างนั้นหนุ่มน้อยก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วยิ้มแบบไม่เต็มใจนัก รู้แบบนี้ไม่น่าให้พ่อมาส่งเลย พออยู่ข้าง ๆ พ่อทีไรมีอันต้องโดนเอาไปเปรียบเทียบเสียทุกครั้ง ถึงแม้ว่าจะเหมือนกันจริง ๆ ก็เถอะ
มิฮารุเงยหน้ามองบาทหลวงชุดขาว คนนี้เองคุณพ่ออากิระ หน้าตายังดูหนุ่มมากจริง ๆ อย่างที่พ่อเคยเล่าเลย ตอนนี้คุณพ่ออายุเท่าไรแล้วน้า...
"แล้วทำไมไปอยู่ในห้องมืด ๆ แบบนั้นล่ะครับ ออกมาคุยกันข้างนอกดีกว่า" มิทซึรุแสร้งคะยั้นคะยอให้อีกฝ่ายออกมาจากห้อง ทั้งคุณพ่ออากิระและอาจารย์อีกสองคนหันมามองหน้าเขาราวกับนึกสงสัย
"ทำไมล่ะมิทซึรุ..." เสียงแปลกปลอมดังมาจากภายในห้อง "แปลกดีนะนายเนี่ย เค้นคอคุณพ่ออยู่ได้แค่เรื่องเปิดหรือปิดไฟเท่านั้นเอง"
ผู้พูดเดินออกมาจากภายในห้อง เขาดันหลังของบาทหลวงตรงหน้าเบา ๆ จนออกมายืนนอกห้องทั้งคู่ ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงสีดำสนิท มิทซึรุทำหน้านิ่งแต่จับมือลูกชายเอาไว้แน่นขึ้น ในขณะที่คามิมูระกับซาจิอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา
"คุโร..." ซาจิพึมพำขึ้นก่อนใคร มิทซึรุกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
คุโรที่หายตัวไปในวันปัจฉิมนิเทศ คนธรรมดาคงมีแต่มิทซึรุกับมาโมริเท่านั้นที่รู้ว่าคุโรยังมีชีวิตอยู่ในมิติที่สี่ คุโรที่เก็บตัวเงียบมาตลอดทำไมจู่ ๆ ถึงปรากฏตัวออกมาให้พวกอาจารย์เห็นกันล่ะ...มิทซึรุครุ่นคิดอย่างเป็นกังวล
"คุโร! จ...จริง ๆ หรือ!!" คามิมูระละล่ำละลักพูดโพล่งขึ้นมา น้ำเสียงของชายร่างใหญ่ฟังดูตื่นตระหนกราวกับเจอผี...ไม่สิ ผีน่ะเจอบ่อยแล้ว แต่เรื่องแบบนี้มัน...
พวกเขาต่างหันไปมองมิทซึรุ ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีเขียวจึงพยักหน้าหนึ่งครั้งยืนยันว่าเป็นคุโรตัวจริงไม่ผิดแน่นอน ท่าทีตกตะลึงของคนรอบข้างทำให้ชายหนุ่มชุดดำอดหัวเราะไม่ได้
"อะไรกัน! มิทซึรุ นี่เธอรู้อยู่แล้วหรือว่าคุโรยังมีชีวิตอยู่แล้วทำไมไม่บอกพวกครูบ้างล่ะ" คามิมูระบ่นอย่างเอาเรื่อง พอเห็นมิทซึรุเหมือนไม่ตกใจเลยก็รู้ได้ทันทีว่ามิทซึรุน่าจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
"คุโรหายไปไหนมา ทำไมไม่ติดต่อมาบ้าง!" คราวนี้เป็นซาจิที่เข้ามาซักไซ้ด้วยความเป็นห่วง ตาดำคล้ำยังคงมีความตระหนก เขาไม่แน่ใจนักว่าคุโรที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้คือมนุษย์ที่ยังมีชีวิตหรือไม่เพราะในโรงเรียนนี้คนเป็นกับคนตายแยกออกลำบากเหลือเกิน
"หืม...ความลับน่ะครับ" ชายหนุ่มตัดบท บรรยากาศจึงตกอยู่ในความเงียบไปครู่หนึ่ง ความสงสัยของแต่ละคนพอกพูนทวีคูณขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่ คุณพ่ออากิระเลิ่กลั่กด้วยความรู้สึกว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างจึงพูดโพล่งออกไป
"เอ่อ...คุโรเขาจะมาเป็นครูที่นี่น่ะ"
คามิมูระยกแขนขึ้นทาบหน้าผากทันที ประมาณว่าเขาเป็นไข้อยู่หรือเปล่าถึงได้ยินอะไรเพี้ยน ๆ แบบนั้นเข้า
"ค...ครูงั้นหรือ!" ชายร่างใหญ่ทวนคำอีกครั้ง คุณพ่อจึงยิ้มแป้นแล้นด้วยท่าทีกระตือรือล้นแล้วพยักหน้าหงึก ๆ
"อืม! สอนคอมพิวเตอร์ที่เรายังหาครูมาแทนครูคนเดิมไม่ได้ไง ที่ตอนแรกบอกว่าจะให้ซาจิสอนไปพลาง ๆ ก่อนน่ะ" บาทหลวงชราอธิบายเสริม แต่ว่านั่นมันไม่ใช่ประเด็นเสียหน่อย
"คุโรซาวะ คุโรอิครับ ฝากตัวด้วยนะครับ" คุโรยิ้มพร้อมกับโค้งคำนับ ใบหน้าที่ยิ้มราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั้นคล้ายกับว่าสนุกเสียเหลือเกินที่ทำให้ทุกคนนิ่งอึ้งได้ มิทซึรุจ้องมองเพื่อนของตนอย่างไม่วางตา ขณะเดียวกันชายชุดดำนั้นก็เหลือบขึ้นมาสบตากับเขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นเดิม
"โดยเฉพาะกับเธอนะ...มิฮารุคุง..." คุโรเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหนุ่มเบา ๆ มิฮารุหดหัวลงเล็กน้อยพร้อมเหลือบมองหน้าอีกฝ่าย ทั้งที่มือของอาจารย์คนใหม่ก็เหมือนคนปกติทั่วไปแต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเกรงกลัวราวกับกำลังจะถูกปีศาจร้ายขย้ำเอาก็ไม่รู้...
b
g
scoll
bar
M
SE
ความคิดเห็น