ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ก้าวแรก
สนามหญ้าสีเขียวตรงหน้า กว้างราวกับสนามกอลฟ์ในความรู้สึกของเด็กหนุ่มทั้งที่จริงๆมันเล็กกว่ามาก
แต่ยังไงก็กว้างกว่าสนามกีฬาสมัยประถมของเขามากทีเดียว ตาของเขาเป็นประกาย ก่อนจะเดินผ่านประตูโรงเรียน
เข้าไป พอเท้าเหยียบก้าวแรกลงไปบนหญ้า ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้น อยากจะเล่นบอลในสนามนี้จริงๆ
มิฮารุหอบหิ้วสัมภาระอย่างแข็งขันเข้าไปในส่วนของตึกเรียน จนมาถึงห้องประชุมตอนนี้ก็เข้าช่วงบ่ายสามแล้ว
ที่นี่จึงไม่มีใครอยู่เลย เขามองซ้ายขวา หาดูว่าจะไปทางไหนต่อดี....
\" อ๊ะ.....ลูกของมิทซึรุ \" เสียงทักดังขึ้น มิฮารุตกใจเล็กน้อยแล้วหันไปมองรอบๆ จนมาหยุดที่สวนหย่อมข้างๆ
ในอากาศเหนือพื้นนั้น ชายรูปร่างผอมแห้งกำลังบินอยู่ด้วยปีกสีดำของเขา พอเห็นหน้าชัดๆซาจิที่บินอยู่ก็ยิ้มร่าเริงทันที
\" ใช่แหงๆเลย.... \" ซาจิถามย้ำเสียงเนือยๆ มิฮารุวางกระเป๋าลงพื้น ดวงตากลมโตของเขาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด
\" ครูซาจิสินะครับ!! มีปีกจริงๆด้วย!!! อย่างที่พ่อเล่าให้ฟังเลย!!! \" เด็กหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น ไม่ใช่เรื่องโกหกจริงๆด้วย!!
แสดงว่าเรื่องอื่นๆที่พ่อเล่าเกี่ยวกับที่นี่ก็เป็นเรื่องจริงสินะ!!!
ซาจิมองเด็กตรงหน้าอย่างสนใจ ท่าทางเป็นเด็กดีคนนึงทีเดียว เขาลงมาที่พื้นอีกครั้ง แล้วหุบปีกลง มันค่อยๆหดเล็กลง
จนเหลือขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือนิดหน่อย เขาเดินมาหามิฮารุก่อนจะเริ่มแนะนำโรงเรียน
\" สะ...สวัสดีครับอาจารย์ ผมฮิโรยูกิ มิฮารุครับ!! \" เขารีบแนะนำตัวอย่างตื่นเต้น ซาจิไม่ว่าอะไร หน้าตาเขาเองก็ไม่
ได้แก่ลงซักเท่าไหร่ มีเพียงรอยคล้ำใต้ตาเท่านั้นที่คล้ำยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ซาจิแนะนำส่วนต่างๆของโรงเรียนอย่างคร่าวๆ แล้วนำทางมิทซึรุไปยังชั้นสามของตึกนอนที่จะเป็นชั้นที่พวกนักเรียน
ปีหนึ่งนอน ตอนนี้นักเรียนในโรงเรียนค่อยๆเพิ่มขึ้นในแต่ละปี จนต้องต่อเติมตึกนอนเป็นห้าชั้น แต่ไม่ได้ต่อเติมตึก
เรียน เพียงแต่เพิ่มจำนวนนักเรียนในแต่ละห้องเข้าไปเท่านั้น
เขานำทางมิฮารุมาที่ห้องๆหนึ่ง เนื่องจากอีกตั้งสี่วันจะเปิดเทอม เลยยังไม่มีเด็กปีหนึ่งมากันเลย มีมิฮารุนี่แหละมา
คนแรก เว้นแต่นาซาเคะเท่านั้นที่อยู่ที่โรงเรียนนี้อยู่แล้ว
ซาจิเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป....
\" เอ้า นี่รูมเมทเธอนะมิฮารุคุง \" เขาแนะนำทันที นาซาเคะที่นั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่บนเตียงเลิ่กลั่กด้วยความตกใจ
เขารีบเก็บหนังสือ แล้วลุกขึ้นมาทักทายมิฮารุทันที
\" เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ!!! ทาเคอิ นาซาเคะครับ!!!\" นาซาเคะแนะนำตัวเสียงดังด้วยความตื่นเต้น แล้วยื่นมือ
ออกมาเพื่อจะจับมืออีกฝ่าย และก้มหัวลงเล็กน้อย เขาหลับตาแน่นเพราะรู้สึกกลัวนิดๆที่จะต้องมีเพื่อนใหม่...ที่ไม่รู้ว่า
เขามีปีก....
มิฮารุทำหน้าอึ้ง ก่อนจะกำหมัดแล้วเขกหัวเพื่อนใหม่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว... ทำเอานาซาเคะต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่าง
งุนงง ก็เห็นมิฮารุทำคิ้วขมวด ใบหน้าแดงระเรื่ออยู่
\" ทะ...ทำบ้าอะไรฟะ!! เจ้ายักษ์นี่!!! ตกใจหมด!!! \" มิฮารุตะโกนลั่นเพราะตกใจ เขาสูงแค่ร้อยห้าสิบกว่าๆ
พอคนตัวใหญ่ๆอย่างนาซาเคะโผล่พรวดออกมา แถมยังพูดซะเสียงดัง จะไม่ให้ตกใจได้ไง นาซาเคะเองก็ตกใจที่ถูก
เขกหัวซะเต็มแรง เขามองดูมิฮารุที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ต่อหน้าเขา
\" .....ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอกน่า รุ่นเดียวกันแท้ๆ ชั้นมิฮารุ เรียกฮารุก็ได้ \" มิฮารุแนะนำตัวบ้าง
นาซาเคะเห็นท่าทีเขินๆของมิฮารุแล้วก็อึ้งไปแปบนึง ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แล้วหันไปมองซาจิผู้เป็นพ่อ
ซาจิเองก็เข้าใจดีว่านาซาเคะพยายามเต็มที่ที่จะมีเพื่อนให้ได้ เขาจึงยิ้มให้ลูกอย่างยินดีไปด้วย...
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
\" เหวอ!!!!! \" อาจารย์ฮาระร้องลั่นแล้วโดดขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะคว้าผ้าห่มมาคลุมโปงแบบกลัวสุดชีวิต
แล้วโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม พลางเหลือบไปมองตู้เสื้อผ้าที่เปิดทิ้งไว้....
ซากศพคนที่ดูคล้ายมัมมี่นั่งขดอยู่ในนั้น ผิวเนื้อสีคล้ำนั้นผอมแห้งติดกระดูก ฮาระมองมันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานนัก
มันก็เริ่มขยับตามคาด มัมมี่ในตู้เสื้อผ้าของเขาค่อยๆขยับกรามช้าๆ ก่อนจะก้าวเท้าลงมาที่พื้นห้อง
\" จ๊ากกกกก!!! \" เขาร้องลั่นแล้วคลุมโปงต่อ หูช่างกระไร.... เสียงก๊อกแก๊กของกระดูกที่ดังกระทบกันระหว่างเดิน
ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจเขาเต้นระรัว....
หมับ!!!
\" อ๊าาาาาาากกกกกกกกกกกก!!! \" ฮาระร้องลั่น เมื่อถูกมือของใครบางคนจับตัวเขาไว้จากนอกผ้าห่ม
แล้วกระชากผ้าห่มนั้นให้เปิดออกเต็มแรง ฮาระร้องโวยวาย แล้วเอามือปัดทุกอย่างที่เข้ามาใกล้ด้วยความตกใจ
\" โอ๊ย! ฮาระซัง!! ผมเองครับ!! \" เสียงร้องเรียกดังอยู่ข้างตัวเขา ทำให้ฮาระชะงักมือ ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองอีกครั้ง
แล้วเห็นชายหนุ่มที่สวมแว่นทรงรีอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่คิด... ชายตรงหน้าเขารี่ตาพลางขมวดคิ้วอย่าง
หงุดหงิดหน่อยๆ
ฮาระนิ่งอึ้ง ก่อนจะหันมองซ้ายขวาด้วยความตกใจ มัมมี่หายไปแล้ว...แต่ตู้เสื้อผ้ายังเปิดทิ้งไว้... แสดงว่าไม่ใช่ความฝัน
เขาหันกลับมาที่บุคคลตรงหน้าอีกครั้ง ด้วยสีหน้าอ้ำอึ้ง... ใบหน้าของชายตรงหน้าเขามีรอยเล็บข่วนเล็กๆอยู่
คงจะเป็นจากฝีมือเขาเองแน่ๆ
\" อ๊ะ...ขอโทษนะมิมูระ แผลนี่ชั้นทำเหรอ? \" ฮาระรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ ทว่าชายหนุ่มสวมแว่นนั้นกลับเดินไป
ที่หน้า ประตู แล้วแปะยันต์แผ่นใหม่เข้าที่เหนือประตูนั้นอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะหันมาตอบ
\" ครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นิดหน่อย ส่วนเจ้าตัวเมื่อกี้พอผมเอายันต์เข้ามามันก็เผ่นไปแล้ว \" มิมูระอธิบายพลาง
ขยับแว่นตา ฮาระถอนหายใจอย่างโล่งอก...
เขาเข้ามาสอนที่นี่ตั้งแต่สิบกว่าปีก่อนแล้ว แต่เพิ่งจะเข้ามาเป็นอาจารย์ประจำเมื่อปีที่แล้วนี่เอง แต่ยังไม่ชินกับพวก
วิญญาณซักเท่าไหร่... เพียงแต่ค้างที่โรงเรียนก็สะดวกดี มีแต่เสาร์อาทิตย์เท่านั้นที่จะกลับบ้านไปอยู่กับลูกและภรรยา
เขาลุกขึ้นไปที่หน้ากระจกแล้วหวีผมเสียใหม่ หัวด้านหน้าที่ไม่ค่อยมีผมนั่นเป็นปัญหาที่เขากลุ้มใจมานาน จากตอน
แรกๆก็แค่หัวเถิก ไปๆมาก็เริ่มล้านซะแล้ว
\" ขอบใจนะมิมูระ ถ้าเธอไม่เข้ามาครูมีหวังแย่แน่เลย \" ฮาระพูดแล้วยิ้มแหยๆ ทางมิมูระเองกลับทำหน้าเฉยชา
เหมือนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ วิญญาณกระจอกแบบนั้นยังกลัว...คนธรรมดานี่น่าสงสารจริงๆ
\" ครับ งั้นผมขอตัวก่อนละกัน \" มิมูระพูดแล้วออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว แล้วถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดิน
ไปทางห้องประชุมเพื่อนั่งเล่น แต่บังเอิญเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ที่สนามหญ้าจึงเดินไปดูด้วยความสงสัย...
\" อ้าว \" มิมูระอุทานด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นนักเรียนสองคนวิ่งเตะบอลอยู่ในสนามหญ้า และหนึ่งในนั้นก็
คุ้นตาเขาพอสมควร มิฮารุที่เตะบอลอยู่เหลือบมามองมิมูระด้วยความแปลกใจในจังหวะหนึ่ง...
\" อ๊ะ คุณอา? \" มิฮารุร้องเรียกด้วยความแปลกใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาทันที อาของเขายกมือขึ้นลูบหัวมิฮารุเบาๆ
\" ว่าไงเจ้าตัวแสบ มาไม่บอกไม่กล่าวเลยนะ \" มิมูระพูดแล้วหัวเราะร่วน แล้วมองตาสีเขียวของเด็กน้อยนิ่งงัน
ทว่ามิมูระเองนั้นกลับมีตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนกับแม่ แทนที่จะเป็นเขียว และผมดำของเขาก็ถูกย้อมเป็นสีน้ำตาล
แล้วแสกข้างอย่างไม่เรียบร้อยนัก หน้าตาวัยยี่สิบกว่าๆจึงยิ่งดูอ่อนวัยลงเพราะสีผมนั่นเอง...
มิฮารุยิ้มอย่างร่าเริง แล้วกอดน้าตัวเองแน่น จนมิมูระเองตกใจนิดหน่อย
\" ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะครับคุณอา พ่อก็บ่นคิดถึงอยู่ \" เด็กหนุ่มพูดเสียงใส อาของเขาหัวเราะด้วยความเอ็นดู
ขึ้นม.ต้นแล้วแท้ๆ มิฮารุยังดูเป็นเด็กๆอยู่เลย
\" แหม เอาน่า ว่างๆจะไปเยี่ยมละกัน \" เขาตอบรับแล้วหันไปมองเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่ไกลออกไป
\" เอ้า ไปเล่นต่อเถอะ เพื่อนรอแล้วน่ะ \"
มิฮารุยิ้มอย่างร่าเริงก่อนที่จะวิ่งกลับไปหานาซาเคะที่ยืนรออยู่พร้อมลูกบอล มิมูระจึงหันตัวกลับเข้าไปในตึกเรียน....
เขาเดินมาที่ห้องประชุมอีกครั้ง....
วูบ!!!
วินาทีที่เขาก้าวเท้ามาถึงห้องประชุมนั้นเอง ทุกสิ่งทุกอย่างกลับดับมืดลงทันขวัน ถูกสิ่งทุอย่างถูกย้อมด้วยสีดำสนิทจน
ไม่อาจมองเห็นสิ่งใด มิมูระชะงักเท้าไว้นิ่ง ไม่ลุกลี้ลุกลน
ผู้ชายคนนั้นกำลังมา...
เขาหันเข้าไปทางที่เคยเป็นห้องประชุม ที่นั่น...ร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ เป็นคนที่เขารู้จักดีเสียด้วย
ชายคนนั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เขาทีละนิด น่าแปลก...ทั้งที่มองไม่เห็นสิ่งใด ทั้งที่มืดมิดยิ่งกว่าปิดตาลง ทว่าเขากลับ
มองเห็นชายคนนี้อย่างชัดเจน
ชายคนนั้นยิ้มให้มิมูระบางๆชุดสีดำที่เขาใสอยู่แทบจะกลืนหายไปกับบรรยากาศ มิมูระกลับแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย
ไม่บ่อยครั้งนักที่เขาได้เห็นชายผู้นี้ แม้จะมีพลังรับรู้มากกว่าคนอื่นก็ตาม
\" ....คุณคุโร? \" มิมูระเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตั้งใจ จนทางเจ้าของชื่อนั้นชะงักไป...
\" .....อ้อ...รู้จักชั้นด้วย? \" คุโรย้อนถามด้วยความแปลกใจ มิมูระก็กลับหัวเราะตอบเบาๆ
\" พี่เล่าเรื่องคุณให้ฟังบ่อยๆ \" เขาตอบ \" แต่ผมรู้นะ คุณไม่ใช่วิญญาณ เพราะผมจับสัมผัสคุณไม่ได้เลย
คุณเป็นมนุษย์... แต่กลับมีบางอย่างที่เหนือมนุษย์ทั่วไป.... \"
คุโรนิ่งอึ้ง มิมูระมีสัมผัสเฉียบคมเกินกว่าที่เขาคาดไว้นิดหน่อย
\" ....น่าสนใจนี่ \" คุโรพูดเบาๆ แล้วเดินเข้าใกล้มิมูระมากขึ้น และมิมูระเองก็ไม่ได้ถอยหนีเลย สายตาของคุโรจ้อง
มายังชายหนุ่มสวมแว่นตาราวกับจะกดดันอีกฝ่าย เขาเดินเข้ามาจนทั้งสองคนอยู่ในระยะประชิด....
\" ชั้นเองก็รับรู้.... \" คุโรกระซิบเบาๆแล้วเหลือบสายตามองอีกฝ่าย สายตานั้นกดดันมิมูระจนตัวสั่น
\" นายเป็นคนประเภทเดียวกับชั้น... ใฝ่หาสิ่งที่ตัวเองต้องการไม่หยุดหย่อน... \" คุโรกระซิบ มิมูระที่ถูกพลังของคุโร
กดดันจนขยับตัวไม่ออกกลับแสยะยิ้ม แล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
\" ผมไม่เหมือนคุณ \" เขาปฏิเสธ \" แต่ก็อยากมีส่วนร่วมในความยิ่งใหญ่ของคุณเช่นกัน... ถ้าคุณจะกรุณา...\"
ทั้งคู่สบตากันนิ่งงัน คุโรจ้องอีกฝ่ายเขม็งราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง ในที่สุดมิมูระก็กระซิบเบาๆ ในขณะที่มอง
คุโรในชุดดำผ่านแว่นตาทรงรีของเขาออกมา
\" ถ้าคุณจะกรุณา...ก็ทำให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของคุณด้วยเถอะ.... \"
คุโรนิ่งไปบ้าง มิมูระที่เพิ่งเคยพูดคุยกับเขาเป็นครั้งแรก กลับขอให้เขาดูดกลืนตัวเองเขาไป? ช่างบ้าระห่ำจริงๆ
ทว่า... เป้าหมายของคุโรก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว...
เขารับรู้ถึงพลังของมิมูระว่ามากมายไม่น้อยเลย ถึงได้ตัดสินใจ...อยากจะได้มิมูระเข้ามารวมไว้ในตัวเขาด้วย
แต่นึกไม่ถึงว่าทางมิมูระเองจะเป็นฝ่ายเสนอมาเช่นนี้....
.....แต่คุโรเองที่เป็นฝ่ายลังเล....อะไรบางอย่างยังไม่ยอมรับให้เขานำชายผู้นี้เข้ามาไว้ในตัว...
\" .....ยังไม่ถึงเวลา \" คุโรค้านเสียงแข็ง \" ชั้นอยากดูให้แน่ใจ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ \"
มิมูระยิ้มกริ่ม เขาตอบตกลงโดยดี สายตาที่มองผ่านแว่นตาออกมานั้นดูเหมือนจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ลึกๆ
นั่นทำให้คุโรยังรู้สึกไม่ไว้ใจนัก ในที่สุดคุโรก็ละจากมิมูระ แล้วเดินหายไป ณ จุดหนึ่งของความมืด...
มิมูระกำมือแน่นแล้วยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่รอบข้างค่อยๆสว่างขึ้นในสายตาเขา ไม่นานเขาก็ค่อยๆผ่อนลมหาย
ใจออก แล้วทรุดลงนั่งที่พื้นทางเดินช่วงก่อนที่จะถึงห้องประชุมนี่เอง... ใบหน้าของเขาขาวซีดและชื้นไปด้วยเหงื่อ
เพราะพลังที่กดดันเขาไว้ตลอดเมื่อครู่นี้... กว่าพลังที่กดดันนั้นจะคลายไป เขาก็เกือบจะแย่อยู่แล้ว...
\" หึ หึ หึ หึ หึ...... \" ชายหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำ ก่อนจะเสยผมตัวเองจนมันยุ่งเหยิง แล้วถอดแว่นออก
ดวงตาใต้แว่นนั้นกลับจ้องมองลงพื้นที่เขานั่งอยู่ สายตานั้นเยือกเย็นเหลือเกิน... ขนาดเขาเองยังนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะ
รับมือคนๆนั้นได้... ถ้าคุโรไว้ใจให้เขาเข้าไปในร่างเมื่อไหร่ล่ะก็....
เสียงหัวเราะของมิมูระดังก้องไปทั่วบริเวณ พลางคิดถึงความสนุกของแผนการครั้งนี้ พลังของคุโรช่างมากมายเหลือเกิน
ใจจริงเขาก็ชักจะไม่มั่นใจ... แต่แบบนี้แหละถึงจะน่าสนุก....
....ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งแน่นอน ก็หมดสนุกพอดีน่ะสิ.... มิมูระคิดอย่างขบขัน ไม่รู้ว่าคนที่จะก้าวพลาดเข้า
ไปในหลุมที่ไร้ทางออกนั้น....
....จะเป็นเขาเอง หรือว่าคุโรซาวะ คุโรอิกันแน่....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น