คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รวมความประทับใจ
รวมของผู้ที่เข้าร่วมเล่นเกมครั้งนี้
**ใครไม่ต้องการให้เผยแพร่ข้อความของตัวเอง แจ้งลบกับเราได้เลยนะคะ**
**ตกหล่นของใครไป ช่วยบอกด้วยนะคะ = ="**
โด๋ย : ขอขอบคุณทุกคนที่ร่วมสนุก และร่วมกันแสดงความคิดเห็นนะคะ ^^ ดีใจมากที่ได้อ่านความเห็นของทุกคน ใครไม่ได้ไม่ต้องเสียใจน้อ >w< มีหัวใจดวงน้อยๆ ของคนเขียนมอบให้เสมอ...
ปล. ประทับใจหนูMiilkนะ ที่ไม่ยอมร่วมเล่น เพราะจะเก็บเงินซื้อเอง =[]=
โอ้ววว มากอดทีม่ะๆ
จาก Shadow Master
"อา...DMS มันสุดยอดจริง ๆ สามารถกระตุกขวัญผู้อ่านได้อย่างน่าประทับใจและชวนให้เราติดตามทุกบรรทัด" อภิสิทธิ์บรรจงวางหนังสือนิยาย Darkmoon Stamina ผลงานนักเขียนไทยแต่งอย่างเบามือหลังจากได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของคุโรสึกิ "จริงไหมครับ ท่านชวน"
สายตาคมเข้มเหล่มองผู้สนทนาที่กำลังขะมักเขม้นอ่าน Darkmoon Stamina เล่มสามที่จวนจะอ่านจบอยู่แล้วพร้อมจิบกาแฟไปพลาง "จริง... ผมอยากอ่านเล่มสี่เร็ว ๆ จังเลย"
.........................
ไม่รู้จะเขียนยังไงให้โดนใจพี่โด๋ย ไม่รู้จะเขียนยังไงให้มันแปลก ไม่รู้ว่าจะเขียนบรรยายยาวเหยียดใช้คำพูดสวยหรูให้มันเป็นสุดยอดการคอมเมนต์ที่แสนเลอเลิศดีรึเปล่า นั่นสินะ... ก็มันประทับใจ มันบรรยายออกมาเป็นรูปธรรมไม่ได้ อาจจะเป็นการคอมเมนต์ที่ไม่สวยหรูนักแต่ก็มาจากใจจริง
เงาเคยไม่ชอบ DMS เคยคิดว่าทำไมเรื่องนี้ถึงขึ้นมาที่ 1 ติด Top Five ได้ ตอนนั้นเงาไม่รู้ พอเงาได้มีโอกาสมานั่งอ่าน (หลังจากเล่ม 1 ตีพิมพ์ไปแล้ว) เงาก็พบว่ามัน... สุดยอด!! มันเป็นเรื่องที่กระตุ้นอารมณ์ให้อยากอ่านต่อ บรรยายได้เห็นภาพชัดถึงกึ๋น! แถมยังน่าหวาดเสียว ลุ้นระทึกอีกต่างหาก (ไหนจะคัตเตอร์จ้วงท้อง ตาถลน แขนขาขาด ไส้ทะลักแล้วยังสู้ต่อได้ มันซื้ดดดด อู้ววว สะใจ!!!) เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้เงารู้สึกตื่นตัวตลอดและไม่เบื่อที่จะนั่งอ่าน เรียกง่าย ๆ ว่าติดงอมแงม
เงาเพลินกับการอ่าน DMS2 จนแม่ไล่ไปนอนก็แล้วเงาก็ขอยืดเวลาไปอีกหนึ่งชั่วโมง พอเงาอ่านจบ เงาก็เปลี่ยนความคิดทันที จากที่เคยไม่ชอบกลับกลายเป็นถวายตัวเป็นแฟนคลับเนื่องเพราะ "พี่โด๋ยน่ารัก ><" (เสียวเจ๊ห่านจัง) เอ้ย เพราะงานเขียนพี่โด๋ยมันสุดยอดจริง ๆ พี่โด๋ยสามารถเขียนดาร์กมูนได้อย่างมีชีวิตชีวา เหมือนกับตัวละครเป็นคนจริง ๆ มีความนึกคิด ความหวัง ความเศร้า ฯลฯ สิ่งเหล่านั้นทำให้ตัวละครมีมิติขึ้นมา
อ่านดาร์กมูนแล้วเงาซาดิสม์ขึ้นนะ เนื่องด้วยมันเป็นนิยายที่เลือดสาด SM ซาดิสม์ ชวนสะอิดสะเอียน (ตอนที่มาโมริโดนภาพมโนทัศน์ของอิจิ เงาสารภาพเลยว่าตอนนั้นกำลังกินขนมปังอยู่ รีบเก็บหมดทุกอย่าง ไปนั่งทำใจพักหนึ่ง เสียดายของ... 555+ เหตุการณ์นั้นทำให้เงารู้สึกประทับในงานเขียนพี่โด๋ยมาก คนอะไรเขียนนิยายได้เหมือนจริงทำเงานั่งพะอืดพะอมหน้าคอม)
สรุป ๆ นอกเรื่องมามากแล้ว เงาประทับใจทุกอย่างที่เป็นดาร์กมูน ที่สอนให้รู้จักดิ้นรน สอนให้รู้จักความพยายาม ไม่ย่อท้อง่าย ๆ และสอนให้ซาดิสม์อีกต่างหาก....
.......................
ตัวละคร!
1. อิจิ ผีอะไรผมสีแดงเดือดเลือดนรก อิจิเป็นตัวละครที่เงาชอบมากที่สุด เนื่องเพราะความเที่ยงตรง(ต่อความรู้สึกที่มีให้ฮานาโกะ) ซาดิสม์+ขี้เล่นหน่อย ๆ แต่เล่นแรงไปหน่อย... และอ่อนแอ << =[]=?? เงาว่าอิจิอ่อนแอนะ เพราะอิจิถ่อสังขารมาขอร้องคุโรให้ฆ่าตนเอง เหมือนกับว่าพอไม่มีฮานาโกะแล้ว(อิ)จิอยู่ไม่ได้!! แต่ยังไงก็น่ารัก โหวตให้เป็นผีในดวงใจเลยเอ้า!
2.โจดะ สุดยอดประธานหมัดเหล็กที่มีความเป็นตัวของตัวเองสุด ๆ กี๊ซซ ดูสิ!! แยกคนแยกผีไม่ออก โอ้ววว ช่างน่ารักเสียนี่กระไร ยิ่งเป็นโฮโมอีก เอิ้ก ๆ ชอบ ๆ โจดะเป็นตัวละครที่สร้างสีสันให้กับดาร์กมูนอีกตัวหนึ่ง ขำทุกทีกับการแหกกฎของประธานนักเรียน ประทับใจสุด ๆ
3. ซาจิ พูดถึงขอบตาคล้ำ ๆ แล้วภาพแอลมันจะเด้งขึ้นมาในสมอง แต่พอเติมปีกเข้าไปก็กลายเป็นภาพเนียร์! (เอ๊ะ ยังไง เงาล้อเล่น) เป็นตัวละครที่ลึกลับน่าค้นหาจริง ๆ ค่ะ มีปริศนาตลอดเวลาทำให้มักจะติดใจสงสัยว่าทำไมซาจิมันถึงเป็นอย่างนู้นอย่างนี้อย่างนั้น และเมื่ออ่านต่อไปก็จะรู้เองว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนู้นอย่าง... บลาๆ
[[ ซาจิดูเป็นการเป็นงานสุดง่ะ มันดูรั่ว ๆ เรื่อย ๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ ตอนแรกกะไม่ยาว ไหงยาวเหยียดอย่างนี้เล่า!!! (มีแต่อะไรรั่ว ๆ ก็ไม่รู้ เหอ ๆ) ]]
- มีข้อเสนอแนะค่ะ! ถ้าเกิดมีคนได้ DMS4 ไปแล้ว ไม่รู้นะคะว่าจะทำรึเปล่า แต่อยากให้มีลายเซ็นแนบไปกับปกในด้วย ของแถม ๆ
ด้วยความประทับใจ
Shadow master
ปล.รักอิจิ ><
ปล.2 ขอยืมชื่อท่านอภิสิทธิ์กับท่านชวนหน่อยนะคร้าบ >/|<
จาก ^*^Unnamed=ข่อยบ่มีชื่อดอก^*^
สะใจดี ค่ะ เป็นนิยายผีที่อ่านแล้วไม่กลัวเรื่องแรก (ตอนเด็กๆดูแม่นาค หลอนกระทั่งนอนๆอยู่ฝันว่าแม่นาค โผล่มาจากเพดาน ตกใจตื่นมาดูเลยเอ้า) เลือดสาดได้ใจ มันสะใจจนไม่กลัวมั้ง (คิดดู ขนาดเดินผ่าน AC ตอนกลางคืน ยังเห็นยามเป็นผี) คือเป็นคนที่กลัวผีขั้นรุนแรง อ่านเรื่องนี้แล้ว กลัวน้อยกว่าลงนิดนึง อีกส่วนที่แหนมชอบก็คือ ตอนพิเศษ มันสะใจโจ๋มากๆ นั่งเก็บตั้งนาน ติดใจมากๆก็ตอนพิเศษนี่แหละ
จาก หนอนพลู
ติดใจตรงที่...
เป็นนิยายระทึกขวัญแนวใหม่ที่ฉีกตำหรับแนวผีสางเดิมๆ... (แถมยังฉีก...เชือด...เลือดสาดด......อี๋ว์...)
ตัวละครแต่ละตัวมีเอกลักษณ์เฉพาะที่ต่างกันมาก...อ่านแล้วไม่เบื่อ โดยเฉพาะตัวเอก แหวกแนวจริงๆ = =คนเขียนก็น่าสนใจ มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอีกเช่นกันและประทับใจที่พี่โด๋ยกล้าเขียนให้ SM ถึงปานนั้น = ="
จาก เดะนักป่วน19049
ประทับใจตั้งแต่พี่ลงแรกๆแล้วอ่ะ คือพี่สร้างคาแรกเตอร์มาแล้วมันทำให้อยากอ่านต่อ แถมพี่ยังขยันอัพ ไปถึงร้อยกว่าตอนแล้ว ทั้งๆที่เขียนมาประมาณเดือนเดียวๆกัน เรายังอยู่แค่ตอนเดียวสองตอนเอง(จนปัจจุบันที่เจ๊ตีพิมพ์แล้วหลายตอนอ่ะ ยังอยู่แค่ตอนที่เจ็ดอยู่เลย) อีกอย่างแอบดีใจด้วยแหละ เพราะเจ๊เป็นคอมเม้นแรกของเรา
ประทับใจอะไรในนิยายเรื่องนี้?... มันบรรยายไม่ถูกนะ แต่ก็พูดเลยละกัน ประทับใจตัวละครและการดำเนินเรื่อง ตัวละครแปลกๆเยอะดี หนุกหนานแล้วก็ให้ข้อคิดด้วย ถึงบางตอนจะเลือดสาดไม่พอก็เถอะ(ไม่รู้สิ แต่หลังจากอ่านของพี่จบภาคแรกนะ เลยเป็นพวกบ้าเลือดไปแล้ว) ก็...แหะๆ อยากจะได้หนังสือของพี่ ยังไงก็ช่วยพิจารณาด้วยนะคะ ปล.คิดถึงคนไทยทุกคนนะ
จาก kalo_loveferin
ก็...เริ่มจากวิธีการเขียนของเจ๊ละกันนะคะ เจ๊เขียนแบบว่าอธิบายเห็นภาพชัดแจ๋ว แล้วเวลาอ่านเรื่องเจ๊ ที่จริงทีแรกข้าน้อยคิดๆว่าอ่านไปไม่กี่หน้าคงเลิกเพราะกลัว แต่อ่านๆไปรู้สึกมันติดอ่ะ มันเลิกอ่านไม่ได้ >< น่าติดตาม... เจ๊เขียนดึงคนอ่านให้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆได้สมจริงมากๆ ตอนที่น่ากลัว ข้าน้อยก็กลัว ตอนที่เศร้า ข้าน้อยก็เศร้า
แล้วเรื่องนี้ก็เน้นเรื่อง"มิตรภาพ" อย่างมิทซึรุ..ทั้งๆที่นิสัยแตกต่างจากคุโรชัดๆแต่ยังเข้ากันได้เป็นเพื่อนรักกัน อย่างว่ามิตรภาพไม่มีพรมแดน อิอิ แล้วก็ชอบตอนที่ไซโต้ยอมสละชีวิตเพื่อช่วยอากิระ (ถ้าจำไม่ผิด) ตอนนั้นทำเอาข้าน้อยน้ำตาหยดติ๋งๆเลยง่ะTOT เศร้าจริงๆค่ะเจ๊ เจ๊เขียนแบบลึกซึ้งมากๆเลยจอร์จTToTT ... เหมือนกับว่าเจ๊ควบกำลังควบคุมอารมณ์คนอ่าน เจ๊เขียนให้เศร้ามันก็เศร้า เขียนให้หัวเราะ ก็หัวเราะ สรุปคือ...เจ๊สามารถเขียนแล้วสื่ออารมณ์ออกมาได้อย่างชัดเจน ทั้งๆที่เจ๊ไม่ได้แทนใครว่า"ฉัน"เลย ... ปล.เรียกเจ๊บ่อยๆก็แปลกแหะ Y3Y ปลล.ว่าแต่มีเล่ม4ด้วยเหรอคะ >.,<
จาก AngleFroze
ก็... ขอเริ่มตั้งแต่แรกเลยนะ ตอนแรกที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ของพี่ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่ไม่ค่อยได้พบบ่อยนัก คือ มันเป็นความ ประทับใจเลย มันไม่เกี่ยวกับสำนวนหรือโครงเรื่องซับซ้อนอะไร แต่ว่า มันเกี่ยวกับคาแรกเตอร์ที่พี่สร้างขึ้นมามากว่า... มันดูเหมือน มันมีชีวิตชีวาสร้างสีสันให้กับนิยายโรงเรียนพิศวงเรื่องนี้ได้มากอย่างไม่น่าเชื่อ มีมุกฮาๆเสริมให้คลาสยเครียดอยู่เสมอ(อันนี้เยอะ ตอนพิเศษก็น่ารักดี อิอิ) เนื้อเรื่องผูกกันได้ดี แม้ว่าจะมีหลายภาคแต่ก็ไม่ได้ลดคุณภาพในการแต่งไป รู้สึกดีมากๆ อย่างที่ความจริง แล้วหนูก็เสียดายภาคต่อของพี่อ่ะ ที่ไม่ได้แต่งให้จบ แต่ก็พอเข้าใจเหมือนกันเพราะพอจบภาค 3 นี่มันก็ดูจบดีสมบูรณ์แล้ว(แง้ว อด อ่านรุ่นลูก T^T -- มีบ่นนิดๆ 5+) ชอบตอนจบมากๆ(แอบเดาถูกด้วย)
ตัวคุโรกับมิทซึรุก็สะท้อนได้ถึงมุมมองของชีวิตที่ต่างกันแม้ว่า จะมาจากสภาพแวดล้อมที่ต่างกันแต่มั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกันได้ดี และท้ายนี้อยากจะพูดว่า ...แม้ว่าจะมีคนบอกว่าเรื่องนี้น่ากลัว คุโรเป็น ม้าน้ำ (กรุณาอย่าถามว่าใครพูด ^^;) มิทซึรุแต๋วแตก(ตอนไหน?) มีแอบเกย์เยอะ(อ่า อันนี้ต้องยอมรับ 5+ อย่าโกดกันน๊า) ฯลฯ แต่ก็.. จะขอเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจของหนูเสมอแหละค่ะ เป็นเรื่องที่หนูอ่านบ่อยจนเปื่อยแล้วแหละ 55+ (ยับเยิน แม้ถนอม) คิดว่าถึงหนูจะไม่ได้หนังสือเล่ม 4 ของพี่มา ก็คงจะซื้ออยู่แล้ว ที่มาร่วมเล่นสนุกๆ หนูไม่ค่อยได้คุยกับพี่หรอกได้เจอกันตอนงาน หนังสือ 2 ครั้งเอง (ไม่นับตอนแอบดู 5+) ยังไงก็รู้สึกดีมากๆนะคะ ที่ได้สร้างสรรค์นิยายดีๆแบบนี้ออกมา สนับสนุนให้แต่งต่อไป เยอะๆค่า~ >0< -- จะให้ดี แต่งตอนพิเศษสักนิดก็ดีนะค๊า รำลึกถึงรร.พิศวง อิอิ ^^
จาก Lil'z ลิล
กาลครั้งหนึ่ง ณ โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์เมื่อปีการศึกษาที่แล้ว เพื่อนของข้าพเจ้ากระโดดเหยงๆอยู่หน้าโรงอาหาร วี๊ดว้ายกระตู้วู้เป็นที่น่าตื่นตกใจ ข้าพเจ้าจึงได้เดินเข้าไปถาม ว่าเกิดอะไรขึ้น...เพื่อนของตนจึงได้เปลี่ยนไปเช่นนั้น...
วินาทีนั้นหนังสือสีแดงที่หน้าปกสยองกิ่วกิ้วก็ถูกเสือกเข้ากลางลำตัว
"แกกกกกกก.....ออกแล้วๆๆๆ สนุกโคดๆแกเชื่อเราๆ ไปซื้อมาอ่านๆๆ"
ข้าพเจ้ายังไม่สามารถเชื่อสนิทใจได้เนื่องจากเพื่อนของข้าพเจ้าคนนี้ค่อนข้าง (ซาดิสม์) และชอบอำเพื่อนๆเล่นเป็นชีวิตจิตใจ ประกอบกับตนเองเป็นคนกลัวผี ข้าพเจ้า...จึงยืม DMS1 จากมันมาอ่าน...ถ้ามีแต่สยองๆ จะได้คืน...
อ่านไปได้ครึ่งเล่ม...อืมสนุกดีนะ...แล้วก็คืน...เพราะไม่อยากยืมกลับบ้าน...
ไม่กี่เดือนต่อมา
หนังสือปกสีน้ำเงินถูกฟาดเข้าเต็มไหล่
"แกกกกกกกก......เล่ม 2 ออกแล้วๆๆๆๆ เอาไปอ่านเลยๆๆๆๆ หนุกโคดด อ้าก มิทซึรุ!!"
และด้วยความงกต่อไป ข้าพเจ้ายืมมันมาอ่าน...
อ่านไปได้ครึ่งเล่ม...อืมสนุกดีนะ...แล้วก็คืน...เพราะไม่อยากยืมกลับบ้าน...
กาลครั้งหนึ่งต่อจากนั้น นิยายของข้าพเจ้าได้ตีพิมพ์ที่นี่...1168...
พอได้ไปงานหนังสือ ช่วยขายหนังสืออยู่ที่บูธ ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจจริงๆจังๆ ว่าจะอ่าน DMS ให้จบไปเป็นเล่มๆเสียที ไม่ใช่อ่านค้างๆคาๆ ข้ามเล่ม 1 ไปเล่ม 2 อย่างที่เคยทำ...(และได้ลายเซ็นจากคนเขียนมาแล้วด้วย มีกำลังใจจะอ่านมากขึ้น)
และข้าพเจ้าอ่านทั้งสองเล่มจบ ภายใน 2 วัน...
จากเหตุผลที่เลือกอ่าน ไม่มีอะไรนอกจากเพื่อนมาบอกว่าสนุก...
ชอบใคร...อืม จะแปลกไหมนะถ้าตอบว่าชอบอิจิ ชอบรักแท้ที่เขามีให้คุณฮานาโกะ ถึงแม้ว่าจะจากกัน แต่ก็ยังพยายามจะทำให้ได้พบกันอีกในโลกสุดท้าย แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันในโลกสุดท้าย ความทรงจำดีๆก็ยังคงมีอยู่เสมอ...อืม ประทับใจที่มั่นคงในรักแท้นั่นล่ะ...อาจเป็นเพราะตัวเองยังไม่เคยมีคนรัก พอได้เห็นรักจากอิจิ จึงเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามนะ...
ที่ชอบนิยายเรื่องนี้...อืม เพราะอ่านแล้วค้นพบว่าตัวเองซาดิสม์อะ คือตอนไปซื้อเนี่ยนะก็เห็นโปรโมทเต็มที่อยู่แล้ว สโลแกนอ่านไปยิ้มไปๆๆนั่นล่ะ ก็ไม่ได้เชื่อนะตอนแรกแต่ก็ซื้อมา และพบว่าอ่านไป ยิ้มไป จริงๆด้วย = =''
คือไม่ได้เลิฟอะไรหรอกที่มันเกี่ยวกับผีสยองๆ (ก็ตอนแรกว่ากลัวผี = ='') แต่ชอบที่มันเลือดสาดอะ อืม...ว่ายังไงดี ชอบตรงที่คุโรซาดิสม์อะ แล้วผีแต่ละตัว วิธีสู้ๆฆ่าๆกันนั่นช่างได้ใจเหลือเกิน...มุขที่ปล่อยไม่บ่อยทำให้ไม่แป้ก อ่านๆอยู่บางทีกร๊ากจนคนข้างๆหันมามอง จึงไม่ลังเลเลยที่จะหยิบเล่มต่อๆไปขึ้นมาอ่าน และไม่แปลกใจที่เรื่องผีๆฝ่าดงนิยายรักอย่างนี้จะเป็นที่นิยมพรึ่บพรั่บขึ้นมา อืมเพราะแหวกแนวมั้ง...ก็เลยชอบ
จะแปลกไปไหมถ้าบอกว่าที่ประทับใจอีกอย่างคือเนื้อความในคำนำนักเขียนที่พี่โด๋ยเขียน...ไม่รู้สินะ มันแปลก(?) มันชวนให้ประทับใจดี เหมือนชักจูงให้อยากอ่านมากขึ้นนะ ก็เลยได้ความประทับใจจาก DMS มาแบบนี้ ^^
อธิบายไม่เก่ง แต่อยากให้รู้ถึงอารมณ์ที่ถ่ายทอดไปค่า ^^'''
จาก Swordman แห่ง Iris
ประทับใจในตัวละครทุกตัว.....แต่แตกต่างกันออกไป.....เช่น...
1. คุโร / แม้ว่าจะดูเข้าใจยากในบางที ดูดุดันในบางครั้ง แต่ก็มีความอ่อนโยนและโหยหาในความรักเหมือนคนทั่วๆไป.. สื่อถึงคนที่ต้องการความรักความเอาใจใส่จากคนรอบข้างเป็นพิเศษ...แท้จะดูไร้น้ำใจแต่ก็รักเพื่อนรักที่ผูกพันธ์กันมา ถึงไม่แสดงออกแต่ก็รับรู้ได้ด้วยความรู้สึก
2. มิทซึรุ / แม้จะขี้กลัวแต่ก็มีความกล้าหาญที่ซ่อนอยู่...รักเพื่อน หาวงเพื่อน อยากให้ มีคนแบบ 2 คนนี้อยู่จริงๆ ก็คงดี ( มันต้องมีอยู่แล้วละน่า แม้จะไม่เถื่อนแบบอีตาคุโรก็ตาม )
3. อากิระ / รักทุกคน..( ไม่รู้เป็นนางงามหรือเปล่า ) ถ้ามีคนแบบนี้จริงๆก็ดี ยอมทุกอย่างเพื่ความสงบสุขและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
4.ชาง / แม้จะดูเห็นแก่ตัวในบางครั้ง แต่ก็สำนึกดีชั่วเป็น ทุกคนไม่ได้เลวชั่วเสมอไป ต้องมีส่วนที่ดีอยู่ในจิตใจบ้าง อยู่ที่ว่าจะอยู่ลึกขนาดไหนแล้วจะมองเห็นหรือเปล่าก็เท่านั้น..
ฯลฯ สรุปโดยรวม..ชอบหมด...
ตัวละคร / ชอบความรับผิดชอบที่มีต่อส่วนรวมด้วยกัน ไม่เอาตัวรอกแต่เพียงฝ่ายเดียว
คนแต่ง / คิดดี...คิดไปได้...( ชมนะ ) บางเรื่องคิดไม่ถึงแต่ก็ยังสามารถจินตนาการออกมาได้น่าทึ่งขอชื่นชม ชมเชย ( เสยคาง -_-" )
จาก -^Little Pig^-
ประทับใจ... ในความโหดของเจ๊โด๋ยอ่ะค่ะ =w="" ไม่เคยอ่านนิยายผีมาก่อน อ่านเรื่องนี้แล้วซาดิสม์ได้ใจ ประทับใจตรงนี้มากกก ค่ะ
ตัวละครที่ประทับใจ๊ประทับใจ คือ คุโรค่ะ ^^ เพราะว่าคุโรคอยปกป้องคนอื่นเสมอ ถึงจะไม่สุงสิงกับเพื่อนเท่าไหร่ แต่เวลามีผีมาก็ช่วยต่อสู้ปกป้องเพื่อนทุกคนไว้ ( แอบลุ้นคุโร+มิทตี้จัง )
จาก Zato
ประทับใจหลายๆอย่าง รู้สึกได้ถึงความผูกพันของอาจารย์ทั้ง 4 และคุณพ่ออากิระ มิตรภาพของคุโรและมิทจัง ที่ถึงแม้คุโรจะดูนิ่งๆ ชาๆ แต่ลึกๆก็รักมิทจังมาก (พยายามเชียร์ให้รักแบบนั้น...คุโร มิทจังเป็นเคะที่ดีนะ..)
ชอบมิทจังที่เป็นคนอ่อนต่อโลก (เรอะ - -*) อ่อนไหว และไม่ว่าอะไรก็ตาม มิทจังจะเชื่อใจคุโรเสมอ ทำให้อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้าง เวลามีใครทะเลาะกันหรือเข้าใจผิด ไอเราก็ลุ้นตามไปด้วย - -
ที่เลือกอ่านเรื่องนี้เพราะพี่โด๋ยแต่ง -O-;; ง่ะ อันที่จริงอยากลองอ่านดูว่ามันจะเลือดสาดแค่ไหน เห็นเขาบอกกันมา แต่ฉันอ่านแล้วนั่งหัวเราะ = = อืมๆ
จาก ปีศาจแมงมุม
-เหตุการณ์ประทับใจอันดับหนึ่งคือ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเรกำลังเบื่อหน่ายกับชีวิต เพื่อนเรเอาหนังสือเรื่องโรงเรียนพิศวงมาโชว์ เรมองมันอย่างเซงๆ เพื่อนมันบอกว่ามันยังไม่ได้อ่าน เรเลยขออ่านก่อน แล้วก็ต้องสะดุดใจตรงที่! ผีตนแรกที่บุกเข้ามาในห้องคุโร แล้วคุโรก็แทงมันด้วยความบ้าคลั่ง = = เรก็เลยอึ้งเคป อึ้งๆๆๆๆ แล้วก็ติดมันมาตลอด บัดนี้ก็ชอบตอนนั้นอยู่
-เหตุการณ์ที่ สองก็ เรื่องราวของ อิจิกับฮานาโกะ ในสมัยอดีต ตอนอ่านอยู่มันดูเรียบง่ายดี แต่แฝงไปด้วยเหตุการณ์ซึ่งๆ ที่ไม่น่าเชื่อว่าอิจิจะรักฮานาโกะได้จริง เพียงแค่คำสัญญาเล็กๆเท่านั้น แต่ก็น่าเสียดายที่ตายไปแล้วทำไม ฮานาโกะถึงได้เฉยชากับอิจิเหลือเกิน
จาก เหม่ยหลิง
ชอบตัวละคร คุโร ชอบตรงที่ไม่กลัวอะไร กล้าเผชิญกับทุกอย่าง แม้จะออกเถื่อนๆๆแต่ได้คบกับมิทซึรุแล้ว มีการเปลี่ยนแปลง อ่อนโยนขึ้น และมิทซึรุ ก็เป็นคนอ่อนโยนอยุ่แล้ว ได้คุโรเป็นเพื่อนก็เข็มแข็งขึ้น
ชอบอิจิ ในเล่มสามที่ วิญญาณจะสลายไปโดยถูกคุโรฆ่า แต่ไปโลกสุดท้ายได้พบกับคุณฮานาโกะตอนเด็ก ซึ่งเป็นสิ่งที่อิจิใฝ่หามาตลอด ตอนนี้ชอบมาก พี่โด๋ยเขียนซึ้งมากๆ
ที่เลือกอ่านนิยาย เรื่องนี้ เพราะสนุก เขียนเข้าใจง่าย เขียนให้ตัวละครแต่ละตัวมีความแตกต่างอย่างชัดเจน และก้อเป็นนิยายแนวระทึกขวัญที่เขียนได้อย่างลงตัว เวลาอ่านแล้วมีให้เรื่องให้ลุ้นทุกตอนเลย เล่ม 1-2เขียนซะเลือดสาด สะใจมาก เล่ม 3ออกแนวเศร้า ๆแต่สนุกมาก
DMS เป็นนิยายเรื่องแรกที่ลงทุนซื้อ
จาก ยูเรเซีย
สิ่งจูงใจประการแรกที่ชักนำข้าพเจ้าให้อ่านนิยายเรื่องนี้คือ ประทับใจในความแหวกแนวของนิยาย ที่แตกต่างจากนิยายระทึกขวัญทั่วไป เพราะนิยายเรื่องนี้ผสมกลมกลืนทุกเรื่องราวได้อย่างพอเหมาะพอเจาะและลงตัว
เหตุผลอีกประการหนึ่งคือเมื่อได้อ่านและสัมผัสตัวตนของตัวละครแต่ละตัว ข้าพเจ้ารู้สึกราวกับพวกเขาเหล่านั้นมีชีวิตผ่านทางตัวอักษร....มีชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่งที่ข้าพเจ้าไม่รู้จัก....ทว่าข้าพเจ้าสามารถสัมผัสได้...เพราะทุกอารมณ์ของตัวละครล้วนถ่ายทอดออกมาได้อย่างซื่อตรง ไม่เสเเสร้งตามทางที่ผู้เขียนอยากจะให้เป็นไป แต่กลับถ่ายทอดออกมาได้อย่างประณีตบรรจง จนข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกับว่าตัวละครทุกตัวเลือกทางเดินของตัวเองทั้งสิ้น
แต่ๆจริงแล้วก็คือ ข้าพเจ้าคิดว่านิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายธรรมดาทั่วไป แต่เป็นนิยายที่มีชีวิต...เมื่อนิยายเรื่องนี้เกิด...บางทีมันก็เจ็บป่วยโดยการดำเนินเรื่องราวอย่างแสนเศร้า....บางทีมันก็มีความสุขที่ทำให้ผู้อ่านหัวเราะ
หรือบางที.....นิยายเรื่องนี้ก็สามารถหมดลมหายใจได้เช่นกัน
เฉกเช่นกับนิยายทั่วไป โรงเรียนพิศวงมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการสนับสนุนจากผู้อ่าน เป็นกำลังใจหล่อเลี้ยง....ถึงแม้จะจบไปแล้ว ข้าพเจ้าเชื่อว่าคนอ่านทุกคนจะไม่ทอดทิ้งมันรวมทั้งตัวข้าพเจ้าด้วย
นั่นถือเป็นการขอบคุณ ที่มอบความสุขให้กับข้าพเจ้าและนักอ่านทุกคน
ความประทับใจในตัวละคร
คุโรซาวะ คุโรอิ
ข้าพเจ้าไม่ได้ชื่นชอบคุโรด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเป็นตัวเอกหรือมีนิสัยผิดแปลกออกไป ทว่าข้าพเจ้ารู้สึกชื่นชอบคุโรด้วยเหตุผลที่ว่า เขาแสดงออกถึงมุมความคิดสองด้านของมนุษย์ธรรมดาสามัญได้อย่างชัดเจน มนุษย์ มีทั้งด้านดีและดีชั่ว มีท้งอารมณ์โลภ โกรธและหลง...คุโรไม่ได้ดูชั่วช้าในสายตาข้าพเจ้า เพียงแต่เขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง
อิจิและฮานาโกะ
อิจิและฮานาโกะเป็นคู่รักต่างวัยที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาใครหลายคน ไม่มีใครทราบถึงเหตุผลที่แท้จริงทำไมฮานาโกะถึงมึนตึงใส่อิจิเช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าไม่ทราบ แต่ข้าพเจ้ารู้สึกอบอุ่นเมื่อสัมผัสถึงความรักที่อิจิมีให้ฮานาโกะอย่างซื่อตรง รวมถึงความรักที่ฮานาโกะมีให้อิจิ ถึงบางทีมันจะดูเหมือนเป็นแค่คำล้อเล่นของเด็กๆ
ทว่าความรักนั้นบริสุทธิ์
พอถึงช่วงเวลาที่อิจิคิดว่าฮนาโกะจากไปแล้ว เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะไปโลกสุดท้าย และเมื่อรู้ว่ามันเป็นเพียงกล่องความทรงจำ ก็ยังขอให้คุโรทำลายความทรงจำของตน เพียงเพื่อจะไปพบหน้าฮานาโกะอีกครั้ง ถึงแม้ว่าฮานาโกะจะเป็นเพียงภาพลวงตาในความทรงจำก็ตาม
ข้าพเจ้าจึงเชื่อว่าความรักของอิจินั้นไม่ใช่เป็นเพียงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร แต่เป็นความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ของมนุษย์ผู้หนึ่งซึ่งมีจิตวิญญาณ
สุดท้ายขอขอบคุณพี่วาโด๋ยที่รังสรรค์นิยายเรื่องนี้ออกมาให้ข้าพเจ้าได้อ่าน
ขอบคุณค่ะ^^ ยูเรเซีย++++
จาก Francis
ความประทับใจ...มันเริ่มมาจากอาการเซ็งก่อนสอบปลายภาคม.2 เทอม 2
ข้าพเจ้าเข้าไปเดินเตร็ดเตร่ใน B2S
เห็นหนังสือเล่มหนึ่ง ปกสยองได้ใจ
ตอนนั้นก็แค่อยากอ่านเรื่องผี ๆ ให้สยองเล่น ...เท่านั้นเอง
เปิดอ่านไปเรื่อย ๆ สายตาพนักงานมองมายังไงก็ไม่สน
วันต่อมา วันสอบใกล้เข้ามาทุกที
ถ้าเป็นหนังสือผีเรื่องอื่นคงไม่อ่านต่อ
แต่ 'โรงเรียนพิศวง' ไม่ใช่แค่สยอง แต่มันมากกว่านั้น !!
เนื้อเรื่องไม่ใช่แค่ว่า พระเอกนางเอกเจอผี วิ่งหนีกันอุตลุด หรือพระเอกนางเอกบอกเล่าเรื่องผีให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็เจอผี
หนังสือเล่มนี้เป็นมากกว่านั้น และที่สำคัญหรือแปลกแหวกแนว หนังสือแบบนี้ไม่เคยพบไม่เคยเห็นไม่เคยอ่านไม่เคยแตะไม่เคยเจอและไม่เคยรู้ว่ามีหนังสือแบบนี้อยู่
มีที่ไหนบ้าง พระเอกเจอผี ควักคัตเตอร์กรีดให้สยองกว่าเดิม
วันพฤหัสที่ 23 กุมภา วันสอบวันสุดท้ายของม.2
รีบนั่งรถไป B2S เซ็นทรัลพระรามสอง อ่านต่อ
ตอนนั้นอ่านเล่มหนึ่งจบแล้ว กำลังอ่านเล่มสองอยู่
อีกร้อยกว่าหน้าจะจบ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม่โทรตามให้รีบกลับ
เหลือบดูในกระเป๋าเงิน มีอยู่ 400 ...ซื้อหมดเลย 2 เล่ม
กลับบ้านด้วยความสุขใจ
(เริ่มนอกเรื่องเนอะ เข้าเรื่องดีกว่า)
สิ่งที่ประทับใจในดาร์คมูน คืออะไรก็ไม่รู้ ตัวข้าพเจ้าเองก็ไม่รู้
ไม่ได้กวนแต่อย่างใด แต่ไม่รู้จริง ๆ ว่าอะไรดึงดูดให้ชื่นชมและประทับใจหนังสือเล่มนี้
รู้แค่ว่าหนังสือเรื่องนี้สนุก ...ก็แค่นั้น
อาจเป็นเพราะตัวละคร
อาจเป็นเพราะเนื้อเรื่อง
หรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่น
อ่านดาร์คมูนครั้งแรก ประมาณวันพฤหัสที่ 16 กุมภาฯ (ถ้าจำไม่ผิด เป็นสัปดาห์ก่อนสอบ)
หัวข้อ 'ความประทับใจ' นี้คงไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
ไม่รู้จะอธิบายเป็นตัวอักษรยังไงดี
ตอนนี้ไม่ใช่แค่ชอบ แต่ 'รัก' หนังสือเรื่องนี้ที่สุดเลย...
I LOVE DMS
---------- Francis
จาก Fimomoko
ถ้าถามถึงความประทับใจที่มีต่อโรงเรียนพิศวงแจนบอกได้เรยว่ามันทำให้แจนได้รู้อะไรหลายๆอย่าง (แม้บางสิ่งจะเวอร์มากไปก็เหอะ) โรงเรียนที่แปลกประหลาดอย่างนี้ มีสิ่งเล้นลับที่น่าค้นหา และที่แน่ๆๆมีทุกแนวในเรื่องเดียวกัน เพราะมีทั้งสยองขวัญ แอ็คชั่น ปรัชญา แฟนตาซี
ตัวละครในเรื่องนี้ก็เหมือนมีชีวิตอยู่จริงแต่อาจจะอยู่คนละโลกกับเรา ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาดำเนินทุกอย่างไปตามชีวิตของตัวพวกเขาไม่ได้มีใครมาแต่งขึ้น เหมือนทุกสิ่งเป็นเรื่องจริง เหมือนเราได้สัมผัสกับพวกเขาได้เดินทางไปพร้อมๆกับพวกเขา ได้เรียนรู้ ได้สูญเสีย ได้หัวเราะ ได้ร้องไห้ และที่แน่ๆไม่ว่าพวกเขาจะต้องเจอเรื่องร้ายที่ผ่านมามากแค่ไหน พวกเขาก็ยังยิ้มได้เสมอ(หรอ)
ตัวละครที่ประทับใจ
คุโรซาวะ คุโรอิ แจนกับชอบคุโรมากๆ (ไม่ใช่เพราะเป็นตัวเอกหรอก)เพราะว่า คุโรนั้นถึงแม้ว่าจะเข้มแข็ง กล้าหาญ เด็ดเดี่ยว ไม่กลัวใคร ฯลฯแต่คุโรก็ไม่เคยทอดทิ้งทิ้งใครโดยเฉพาะมิทซึรุ ทำให้ได้ประทับใจว่าถึงแม้คุโรนั้นจะซาดิสต์(ก็มันไม่รู้จะเขียนยังไง)แต่เขาก็ยังมีความอ่อนโยน และก็รักคนอื่นเป็น ไม่ใช่เป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่งที่วันๆคอยเอาแต่จะต่อสู้กับพวกผีเหล่านั้น โดยไม่นึกถึงใครเลย
สำหรับความรักของคุโรกับริกะ ถึงแม้คุโรจะไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองรักริกะ แต่คุโรก็ไม่คิดจะทำร้ายริกะ แล้วริกะก็ยังทำให้คุโรอบอุ่นและเปี่ยมล้นด้วยความรักโดยที่คุโรไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน และคุโรก็คงจะเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่มีทั้งด้านดีและไม่ดี แต่ยังไงเขาก็ยังรู้สึกได้ด้วยกลิ่นอายของความรักของริกะที่มอบให้ ความอ่อนโยนของมิทซึรุ ที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป ซึ่งอาจจะไม่ทั้งหมดก็ตาม
จาก E_nv_Y
ประทับใจพี่โด๋ย...พี่โด๋ยเป็นนักเขียนที่ทำให้หนูรู้สึกดีขึ้น ไม่รู้สึกแย่กับหนังสือเล่มอื่นๆ เพราะหนูอ่านมามากแล้ว อ่านมากจนเบื่อ เหนื่อย เหมือนกำลังอ่านหนังสือที่เคยอ่านแล้ว แล้วอ่านอีก แต่พอได้อ่านหนังสือพี่โด๋ยแล้วมันก็สบายใจ พอรู้ว่าจะจบแค่4เล่มก็เศร้า T^T แต่รู้ว่ายังไงๆพี่โด๋ยก็ยังมีเรื่องอื่นให้อ่านอีกก็สบายใจ คิดว่าจะติดตามผลงานไปเรื่อยๆค่ะ =[]=/
ประทับใจอิจิ...อิจิเป็นตัวละครที่มีความเป็นเอกลักษณ์แบบสุดๆ ถ้ามีเวลาก็อยากจะลองเข้าไปใน crimsonroom บ้าง น่าสนุกดีค่ะ ^^ แล้วอิจิก็มีความรักกับคุณฮานาโกะ ซึ่งเป็นตัวละครที่มีชีวิตขึ้นมาเมื่อพี่โด๋ยจรดนิ้วมือบนคีย์บอร์ด(จริงๆจะเขียนว่าจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ แต่ก็...อ่ะนะ = =a) คุณฮานาโกะเป็นเด็กอนุบาลเท่านั้น มันดูน่ารักดีถ้าจะเขียนให้เด็กอนุบาลมีความรัก แต่ไม่ใช่...เวลาอ่านหนูรู้สึกอีกแบบหนึ่ง รู้สึกเหมือนกับว่า คุณฮานาโกะ เคย รักอิจิ แต่ความรู้สึกนั้นคงชาด้านไปตั้งแต่ที่เห็นอิจิตั้งห้องสีแดงขึ้นมา...นั่นแหละ ความ อิน ของหนู อ่านเรื่องสยองขวัญยังร้องไห้ได้ง่ายๆเลย T^T
เอาล่ะ มากล่าวถึงตัวละครมีชีวิตที่หนูชอบที่สุดดีกว่า...
ชางค่ะ...ชางคนเดียวด้วย...
เป็นความรู้สึกลึกๆมากกว่า บรรยายไม่ถูก ดูเขาเป็นคนที่ลึกลับนิดๆ และน่าสงสารมากๆ...ไม่รู้สิคะ มันเป็นความรู้สึกส่วนบุคคลที่ออสโมซิสผ่านหัวใจออกมาเป็นคำพูดไม่ได้น่ะค่ะ...^^"
แล้วพี่โด๋ยก็ต้องเขียนหนังสือเรื่องอื่นด้วยนะ อย่าให้จบแค่เล่มเดียวล่ะ รออ่านอยู่เสมอค่ะ ...>O<b
จาก Ri-Sa
ถ้าถามความรู้สึกของริ ตอนแรกที่เพื่อนเอามาให้อ่านริรู้สึกว่า มันโหด แต่ไปๆมาๆ เหมือนริสนุกกับมัน ซึ่งริเคยอ่านหนังสีอมาเยอะมากๆ แต่ไม่เคยเจอแบบนี้อ่ะ แบบที่ว่าพอผีโผล่มาแทนที่จะวิ่งหนี กลับเอาคัตเตอร์เฉือนหน้าซะอย่างนั้น สะใจสุดๆ ตอนนี้เพื่อนริที่อ่านดาร์คมูน มันต่างเอาคัตเตอร์ใส่กระเป๋ากระโปรงเป็นแถว ตอนนี้เวลาที่อ่านดาร์คมูนทีไร รู้สึกสะใจที่มันเลือดสาดอ่ะ(โรคจิต= =") แต่มันก็ให้ข้อคิดดีๆ หลายอย่างนะ อย่างเช่น การที่พ่อแสดงว่าไม่รักลูก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้รัก เป็นต้น และเหมือนว่าริเดินทางไปกับพวกเขาพร้อมๆกัน ได้รับรู้ความสูญเสีย หรือเรื่องเลวร้ายต่างๆ แต่ก็ยังยิ้มได้
ส่วนตัวละครที่ริชอบนั้น ริชอบคุโรกับไซโต้ค่ะ
ที่ชอบคุโรเพราะเค้าเหมือนเย็นชาต่อโลก แต่เขาก็แคร์เพื่อนไม่น้อย ซึ่งเป็นอะไรที่ริชอบมากๆๆๆ
ส่วนไซโต้ ที่ชอบเพราะว่า มีพลังน้ำ(เกี่ยวมั๊ยเนี่ย) เค้าเสียสละตนเองเพื่อให้โรงเรียนคุโรสึกิอยู่รอดต่อไป อีกเหตุผลคือ ริชอบผู้ชายใส่แว่น!!! แหะๆ
จาก sweetsnut
- อืมมมมมมม ก็เหมือนกับหลายคน
ตอนนั้นไปเดินที่ B2S อุบลราชธานี(บ้านนัทอยู่อุบล)
รอหลานเรียนพิเศษ เดินหาไปเรื่อย ๆ ที่นิยายสยองขวัญ
จ๊ะเอ๋! หน้าปก~
'อ่ะอ่าว ที่รักหนูห่านเขียนใช่ไหมนะ'หยิบมาปุ๊บไปจ่ายตังค์ทันที(มิรออ่าน)
อ่านปุ๊บสนุกมากถึงมากที่สุด ไม่เคยเจอนิยายสยองขวัญที่เขียนให้ตลก+สยอง+งง+แปลกใจ
พวกคินดะอิจิที่เป็นที่นิยมนัทอ่าน นัทว่ามันงั้น ๆ แหละ
น่ากลัว~ คาแร็คเตอร์ก็~~~~~~~
แต่โรงเรียนพิศวงคาแร็คเตอร์จะต่างกันไป ไม่ซ้ำซาก จำเจชวนเบื่อหน่าย
ว่าด้วยตัวละคร
ความคิดเห็นต่อตัวละครที่นัทชอบมาก ๆ เรียงตั้งแต่ 1-3 เลยแล้วกัน
1.ซาจิโกะ - ไม่รู้ว่าชอบไปได้ยังไง แต่ว่าน่าสงสาร แต่ก็ซาดิสต์จนน่ากลัว แต่คุโรน่ากลัวกว่าเป็นคนที่น่าสงสารตอนที่เผยตอนมีชีวิตออกมา ชอบกับคำพูดที่ว่า 'ต้องร้องไห้คนเดียว หลบหนียมฑูตที่มาตามล่า' รึอะไรทำนองนี้แหละ
2.ริกะ - น่ารักเกินร้อย เจ้าหล่อนช่างน่ารักเกินจะบรรยายหมด ไม่รู้ว่าสมคบคิดกับพี่สาวฆ่าพี่ชายตัวเองตามที่บอกในเล่มหนึ่งรึปล่าว แต่เกินน่ารัก
3.เฮียอากิระ - ช่างยิ้มมมมม โกรธยากมาก เข้าใจพูด ^^
จาก {P!TcHA}
- ครั้งที่เห็นหนังสือในบอร์ด1168 ...น่าซื้อ!!
หยิบมาอ่านด้านใน อ้าว คนในสารสาสน์แฮะ อ่านเกร่นเรื่องอะไรเรียบร้อย ก็ซื้อทันที
ตอนที่อ่านครั้งแรกรู้สึกว่า... คุโรโหดได้ใจมาก!! ทั้งเรื่องซาดิสม์ยอดเยี่ยม แบบว่าไม่เคยเห็นนิยายที่แหวกแนวได้ขนาดนี้!! (แหวกแนว = จากนิยายระทึกขวัญ เป็นแฟนตาซี! ...เอ๊ะไม่ใช่= =")
คือต่างจากเรื่องผีอื่นๆที่มีแต่คนหนีๆ แต่เรื่องนี้ฆ่าผีอย่างเลือดสาดดี
มีความรู้สึกว่า...สุดยอดแล้ว นักเขียนลงทุนอย่างแรง(ถึงขนาดลงไปคลานกับบันได)
แม้ว่าในภาคแรกจะมีบางอย่างที่ไม่ค่อยชอบ รวมถึงการบรรยายที่บางครั้งไม่รู้เรื่อง ต้องอ่านซ้ำๆ
แต่จนถึงเล่ม3แล้วรู้สึกถึงความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว บรรยายให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์ตอนนั้นได้ดีขึ้น
ดังนั้น....อยากบอกว่า "ขอเล่ม4!!" เอ๊ย ไม่ใช่= =" "ชอบเรื่องนี้มากๆ เป็นเรื่องเดียวนอกเหนือจากแฟนตาซีที่ชอบมาก และเพื่อนก็ยืมกันทั้งห้องจนหนังสือแทบพังT_T"
ความจริงอยากให้มีภาคต่อๆอีก แต่ในเมื่อพี่ไม่แต่งก็ไม่เป็นไร
อีกอย่าง..รู้สึกว่า..เรือ่งนี้อาถรรพ์มาก
หนังสือเล่มแรกทับยุงตายเลอะเลือดไปหน้านึง
เล่ม2 อ่านไปร้อยด้ายไป โดนเข็มทิ่มเลือดออก เลือดหนังสืออีกแล้ว= ="
เล่ม3 นั่งอ่านตอนที่คุโรกับชางจะสู้กัน โดนยุงกัน สงสัยจะตียุงตัวใหญ่ได้
ยกมือขึ้นมาดูเลือดทั้งนั้น= ="
อาถรรพ์จริงๆ
ส่วนเรื่องตัวละคร....
ชอบทุกตัว...
แต่ที่ชอบที่สุด....
"นักเรียนไร้แขน=[]=b+"
ชอบมาก เลือด~เลือด~เลือด~ (อ่านเรื่องนี้แล้วซาดิสม์เพิ่มขึ้นซะด้วยซิ)
รองมาก็คงจะเป็น....
"ซาจิโกะ"
เพราะ...ชอบ ชอบตอนที่ถือตุ๊กตาแล้วก็ร้องเพลง น่ารัก= =+b
จาก S a p p h i r e
อื ม เ ซ ป ร ะ ทั บ ใ จ มิ ท ซึ รุ ม า ก เ ล ย ถึ ง แ ม้ จ เ ตี้ ย ซื่ อ บื อ แ ต่ ก็ รั ก เ ส ม อ น้ า า า า า า
มิ ท ซึ รุ น่ ะ ค อ ย ช่ ว ย คุโ ร ใ น ย า ม ขั บ ขั น เ ห มื อ น กั น
ส่ ว น ฉ า ก ที่ เ ซ ป ร ะ ทั บ ใ จ ก็ เ ป็ น ต อ น ที่ มิ ท ซึ รุ อ ยู่ ห้ อ ง สี แ ด ง อิ จิ โ ห ด ไ ด้ ใ จ ม า ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เ ห อ ะ ดู แ ล้ ว ส ย อ ง นิ ด ๆ เ ล ย
จาก Writer
เราชอบคุโรกับมิทจังอ่ะ สองคนนี้มีหลายไตล์ในตัวเอง
ในเล่มเล่มสามซึ้งมาก ตอนนี้กำลังนั่นน้ำตาคลออยู่หน้าคอมเนี่ย
ขอบอกว่าประทับใจในการแต่งของคนเขียนมาก
-s
b-
ความคิดเห็น