ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ : ความปรารถนา
มิทซึรุก้าวเท้าไปข้างหน้าพลางนับเบาๆอย่างระมัดระวัง ในขณะที่ก้าวเท้าออกห่างจากโรงเรียนไป...
คุโรที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง มองส่งมิทซึรุด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ.... เขาตั้งใจจะหันกลับไปอยู่แล้ว
หันกลับไปทางคุโรสึกิ เพราะไม่อยากไปจากที่นี่ อยากจะอยู่ที่นี่เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน คุโรถอนหายใจเฮือก
กับความไร้เหตุผลของตัวเอง... แล้วมองดูเพื่อนที่อยู่ตรงหน้าเขาย่ำเท้าก้าวที่สิบลงไป
....ลาก่อน....มิทซึรุ....
คุโรเอี้ยวคอหันกลับไปทางคุโรสึกิ ใจของเขาสงบนิ่ง ก่อนจะลืมตามองภาพเบื้องหน้าหลังจากหันมาทาง
โรงเรียนแล้ว โรงเรียนของเขายังคงตั้งตระหง่านอยู่เช่นเดิม ทว่าไม่มีใคร...ไม่มีนักเรียนคนอื่นเดินสวน
ออกมาจากโรงเรียนเหมือนในตอนแรก ไม่มีใครเลยนอกจากโรงเรียน และความเงียบสงบ....
ไม่มีใคร....นอกจากตัวเขา....
เขาจ้องมองบุคคลเบื้องหน้า ใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นคือตัวเขาเอง... ตัวเขาอีกคนแสยะยิ้มให้เขาอย่างยินดี
\" นายเป็นใคร? \" คุโรถามตัวเอง ทว่าตัวเขาอีกคนกลับหัวเราะเสียงต่ำในลำคอราวกับสนุกสนาน ดวงตาสีแดง
จัดจ้านที่จ้องมองมานั้น ทำเอาคุโรขยับตัวไม่ออก เพียงครู่เดียว...ตัวเขาอีกคนก็ขยับเข้ามาใกล้ แล้วหายวูบเข้าไปใน
ตัวเขาราวกับภาพลวงตา...
คุโรรับรู้...
และเข้าใจ
บางสิ่งกำลังเร่งเร้าเขา
เขาเคยเป็นคนที่ไม่มีความฝัน
ไม่เคยอยากได้
ไม่เคยอยากเป็นสิ่งใด
ไม่เคยรัก...
เจ็บปวด...
แต่เขากำลังรับรู้
เวลาเลยผ่านไป
เวลาเคลื่อนที่ไป
ตอนนี้เขากลับมีสิ่งที่อยากได้มากมาย
มากมายเหลือเกิน...
ต้องการ...ต้องการทั้งหมด....
ความละโมบชี้แจงแก่เขา เสียงของตัวเขา ดังขึ้นในตัวเขาอีกครั้ง
และอีกครั้ง....
และอีกครั้ง....
\" ชั้นก็เป็นความปรารถนาของนายไงล่ะ \" เสียงนั้นตอบคำถามของเขาอย่างชัดเจน....
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
โลกที่มืดมิดเคลื่อนตัว ณ จุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง สาวน้อยผู้มีผมสีเงินก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว วิ่งผ่านประตู
สีดำสนิทที่กลืนเข้าไปกับบรรยากาศโดยรอบ ดวงตาสีดำสนิทของเธอล่อกแล่กมองหาคนที่เธออยากพบ
\" ม้าวววว \" เสียงแมวร้องดังมาจากมุมหนึ่งของความมืด สาวน้อยก้าวเท้าเข้าไปหาสัตว์เลี้ยง
ตัวโปรดของเธอ แล้วจัดการอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ขาของมันกระทบสร้อยกางเขนสีเงินที่เธอสวมอยู่
เสียงดังกรุ๊งกริ๊งราวกับกระดิ่งลม
\" คุมะ อยู่นิ่งๆสิ \" เธอดุเสียงเข้ม เจ้าแมวดำตัวน้อยถึงได้สงบลง สาวน้อยถอนหายใจแล้วมองไปไกลกว่าเดิม
จนเห็นคนที่เธอหาอยู่ นอนนิ่งอยู่ห่างออกไป
เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ โดยไม่ให้มีเสียงดัง ทว่าชายที่นอนอยู่ตรงหน้าเธอกลับเปิดตาขึ้นมาก่อนที่เธอจะได้ส่งเสียง
เรียก เขายันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีดำนั้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะหันไปทักทายลูกสาวที่รออยู่
\" ว่าไงริคุ มีอะไรเหรอ? \" คุโรทักทายลูกสาวคนสวยของเขาพลางขยี้ตา
\" หนูไม่ชอบชุดนักเรียนนี่ \" ริคุพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ \" มันเป็นสีเขียวนี่นา...หนูอยากได้สีดำ ไม่เห็นชอบ
สีเขียวเลย!!! \"
คุโรรับฟังความเอาแต่ใจของสาวน้อยตรงหน้า เขาดึงชุดนักเรียนของคุโรสึกิจากมือของริคุไป แล้วลูบมือไปตาม
เนื้อผ้า... จนชุดนักเรียนนั้นกลายเป็นสีดำทั้งชุด เขายื่นมันคืนให้ลูกสาวคนเดียวของเขาแล้วยิ้มบางๆ ริคุรับมันไป
โดยดี แต่กลับทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง
\" ทำไมพ่อต้องยิ้มด้วย...ไม่เห็นน่าขำเลย ก็หนูไม่ชอบสีเขียวนี่นา \" เธอโวยวายกับรอยยิ้มเอ็นดูที่เห็นอยู่ ผู้เป็น
พ่อหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงมือลูกให้นั่งลงบนเตียง แล้วโอบกอดอย่างเบามือ ริคุทำหน้าเฉยเมย แต่ก็ยอมให้กอด
โดยดี
\" มะรืนนี้แล้วนะ ลูกสาวของพ่อจะได้ใส่ชุดนักเรียนแล้ว \" คุโรพึมพำ ฟังเสียงก็รู้ว่าดีอกดีใจจนออกนอกหน้าทีเดียว
เขากอดสาวน้อยคนนี้แน่นขึ้น ปีนี้ริคุอายุสิบห้าแล้ว แต่เขากำลังจะส่งลูกเข้าไปเรียน ม.หนึ่งที่คุโรสึกิ เพราะตอนอายุ
สิบสาม เพราะรอที่จะให้ได้เรียนรุ่นเดียวกับลูกของมิทซึรุ....
ริคุถูกพ่อกอดอยู่นาน เธอเริ่มอึดอัด จึงบีบมือเจ้าแมวดำของเธอให้กางเล็บออก แล้วยกเท้าของแมวหันไปข่วน
หน้าพ่อตัวเองจนเป็นแผลข่วนยาวบนหน้าคุโร ก่อนที่เธอจะโดดออกมายืนข้างเตียง
\" มัวแต่อ้อยอิ่งอยู่บนเตียงอยู่ได้ ตื่นเถอะค่ะ หนูยังไม่มีกระเป๋าเลย พ่อต้องไปซื้อกับหนูนะ \" ริคุพูดแบบ
บังคับ คุโรลูบหน้าตัวเองที่มีรอยแผลข่วนประดับอยู่อย่างเบามือ แล้วยิ้มให้ลูกสาว แต่ริคุทำท่าไม่สนใจ
เธออุ้มเจ้าคุมะขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไปจากส่วนที่เป็นห้องของพ่ออย่างรวดเร็ว
คุโรมองลูกสาวที่เดินหายลับไปกับบรรยากาศ ชั่ววินาทีนั้น...ดวงตาของเขาก็กลับมีแสงสีแดงระเรื่อสะท้อนออกมา...
เขาต้องการ....
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขารัก
จะไม่มอบให้ใคร
จะไม่ให้ใครแย่งไป...
คุโรล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขาอีกครั้ง รอบข้างช่างเงียบสงัด ราวกับไม่มีใคร ทว่าเสียงของริกะยังคงดังปลอบ
โยนเขาอยู่เนืองๆ เสียงของคนรักของเขา...
\" ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ในโลกแบบนี้? \" เขาย้อนถามตัวเอง
ความปรารถนาชี้แจงแก่เขา....
\" เพราะไม่อยากสูญเสียสิ่งใดไป... \"
คุโรแสยะยิ้ม เขาหัวเราะในลำคออย่างขบขันความคิดตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดตั้งแต่ที่เขาได้รับเลือกให้เป็น
ประธานปีสามแล้ว และนี่คือผลลัพท์....เขาไม่ได้สูญเสียสิ่งใดไป....
เขาหลับตาลง....แล้วจมลงสู่ห้วงแห่งการนอนหลับอีกครั้ง....
เขาไม่ได้สูญเสียสิ่งใดไป...
เพียงแต่ยังได้มาไม่ครบ...
ความปรารถนาย้ำเตือนเขาเช่นนั้น...
DarkMoon Stamina Again
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น