Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง

ลำดับตอนที่ #2 : Fan Fic(เพิ่มสองเรื่อง)

   อา...นี่เป็นโซนแฟนฟิตนะคะ  พอดีมีคนอ่านแต่งให้ เลยขอเอามาลงที่นี่^^

   ขอบคุณสำหรับแฟนฟิคด้วยนะคะ  เรามีแก้ให้ด้วยนิดหน่อย จะได้ลื่นขึ้นนะ (หุหุหุ)

   ใครอยากแต่งก็แต่งมาเพิ่มได้นะคะ  จะลงไว้ให้^^



=========================================================



   จาก ah_myobscureunderage



   Fic01 : Do You Love Me?





   เลือดสีสดสาดกระเซ็นไปบนพรมสีแดง ส่งกลิ่นที่หอมหวานไปทั่วทั้งห้องอย่างรวดเร็ว

   ร่างบางก้มลงมองมือของตัวเอง มีดในมือกระชากอย่างบ้าคลั่งทว่าอ่อนโยน



   ปักลงไปในทุกส่วนของร่างกาย



   มือเล็กๆยังคงทำงานต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง เขาหัวเราะเบาๆอย่างมีความสุข

   ด้วยเสียงหัวเราะที่แสนนุ่มนวล





   การนั่งอยู่ในห้องที่ไม่มีใคร อยู่เงียบๆเพียงลำพัง

   บางที...

   อาจจะดีกว่าการต้องไปเสแสร้งในโลกที่หลอกลวง



   การพบเจอหรือพูดคุยกับมนุษย์เป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ

   ไม่มีใครซักคนนั้นที่จะสามารถคุยด้วยได้อย่างเปิดเผย...

   เป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่เคยคุยกับใครตรงๆซักที



   โลกทั้งโลก

   มนุษย์ทุกคนต้องเสแสร้ง ต้องยิ้มแย้ม

   ปิดบังความต้องการ ความรู้สึกที่แท้จริง



   ที่เป็นเรื่องน่ารังเกียจ คงเพราะ

   เหมือนกับตัวผมเองที่เสแสร้ง

   ตัวผมที่น่ารังเกียจ...

   แต่ก็ยังคงต้องการใครซักคนที่จริงใจ

   ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลย





   ร่างบางคว้าตัวเธอเข้ามาโอบกอดด้วยความรักและหลงใหล

   เขาใช้มีดปอกผลไม้เล่มเล็กในมือดึงดวงตาของเธอออกมาทีละข้าง

   ดวงตาที่สวยงามที่คอยจ้องมองเขาอย่างอ่อนโยนเสมอมา



   กรีดไปที่ใบหน้าของเธอ

   เลาะหนังออกมา

   ค่อยๆบรรจงกรีดไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้เห็นส่วนประกอบสีขาวข้างใต้นั้น

   ส่วนประกอบที่เรียกว่า กะโหลก....

   ไขมันและเลือดหยดลงไปบนพื้นพรมราคาแพงไม่หยุดยั้ง



   เป็นครั้งแรก...ที่เค้ารู้สึกถึงความบอบบาง....ของมนุษย์...





   ผมไม่เคยชอบการอยู่ร่วมกัน

   แต่ก็ไม่เคยชอบที่จะอยู่ลำพัง

   ผมไม่เคยเชื่อหรอกนะ ว่ามิตรภาพ รึว่าความรักจะมีอยู่จริง



   ก็ในเมื่อ



   ทุกคนต้องการเป็นราชินี เพราะไม่มีผู้ที่ถูกตัวหัวอยู่เลยนี่นา



   ไม่มีอะไรหรอกนะที่จะเป็นความสุขนิรันดร์

   ไม่มีใครหรอกนะที่จะเชื่อใจผู้อื่นได้อย่างเต็มหัวใจ



   แม้ว่าจะอยู่ภายใต้ดอกลิลลี่สีขาวก็ตาม

   แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางความสุขสบายก็ตาม

   วันนึงคุณก็อาจจะหนีไปจากผม



   ดอกลิลลี่ที่งดงามเช่นคุณ...

   อาจจะยอมให้คนอื่นเก็บเกี่ยว ไขว่คว้าไปก็ได้...

   ใครบางคนที่ไม่ใช่ผม

   คงจะได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ



   แม้กระทั่งหัวใจ....





   หยิบมีดเล่มเดิมแทงลงไปที่อกข้างซ้ายของเธอ

   ชำแหละเนื้อให้เป็นวงกว้าง เพื่อหาหัวใจ

   เมื่อพบ มือเรียวเล็กก็กระชากมันออกมา ทั้งที่ยังคงติดอยู่กับเส้นเลือดมากมาย



   แต่ก็เหมือนว่า ทุกอย่างที่ว่ามานั้นจะหยุดทำงานไปแล้ว

   เมื่อใช้แรงกดก้อนเนื้อนั่นแรงๆ

   เลือดก็ไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ





   ริมฝีปากได้รูปที่เคลือบลิปสติกของเธอ

   ที่เคยพร่ำบอกว่า รักผม

   ถ้าผมกรีดให้มันเปิดออกมากขึ้น

   เธอจะพูดว่ารักผมมากขึ้นรึเปล่านะ ?



   ผมอยากฟังเหลือเกิน...



   ผมกรีดมีดฉีกปากสวยได้รูปนั้นให้มันเปิดกว้างยิ่งขึ้น

   ก่อนจะบรรจงจูบริมฝีปากนั้นอย่างกระหาย

   เลือดของเธอทำให้ผมลิ้มรสชาติของความรัก...



   ความรักของเธอ และความรักของผม...



   เธอไม่ได้พูดคำว่ารักออกมา

   แต่ผมกลับได้ยิน

   ผ่านริมฝีปากเย็นเฉียบ

   และร่างกายของเธอ...







   ร่างบางยิ้มและจ้องมองไปยังสิ่งที่เคยเป็นเธอ

   อวัยวะของมนุษย์ที่กองซ้อนกันอยู่ อวัยวะจากคนๆเดียวกัน

   คนที่เขารัก....

   ดูเหมือนว่าสิ่งนั้นจะส่งยิ้มตอบเค้า











   .....ผมรักคุณนะครับ....โมโนโกะซัง.....







   DARKMOON STAMINA  โรงเรียนพิศวง





=========================================================



   จาก ah_myobscureunderage



   Fic02 : A Corner Of DarkMoon





   ร่างบางในชุดบาทหลวงสีขาวนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง แม้ว่าคืนนี้พระจันทร์เต็มดวง

   แต่ก็ยังไม่สามารถจะส่องแสง มาถึงมุมที่เขานั่งอยู่นี้ได้อยู่ดี







   บางที

   ที่ทุกคนรอบตัวพ่อต้องบาดเจ็บ และที่เธอต้องตาย

   มันอาจจะเป็นความผิดของพ่อล่ะมั้ง  อัทสึชิ...





   แต่



   พ่อก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ กับการรตายของเธอน่ะ

   ไม่ได้เสียใจอะไรเลยด้วยซ้ำ ก็มันเป็นเรื่องที่พ่อทำอะไรไม่ได้เลยนี่นา

  

   ก็เธอเลือกที่จะให้พ่อมีชีวิตอยู่เอง...



   ถ้าเธอจะเอาตัวรอดไปเพียงคนเดียว ก็ไม่เป็นไรอยู่ดี

   พ่อก็ไม่ได้เสียใจอะไรนะถ้าเธอจะเลือกให้พ่อต าย



   แต่พ่อก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นบุญคุณหรือความรักอะไรหรอกนะ



   มันช่วยไม่ได้ เธอเลือกเองนี่นา...





   ที่พ่อร้องไห้เสียใจ ทำเหมือนว่าเจ็บปวดซะมากมายน่ะ

   มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอหรอกนะ



   พ่อก็แค่เสแสร้งเท่านั้น เพราะว่า...

   ถ้าพ่อทำเป็นไม่รู้สึกอะไร พ่อก็คงอยู่ที่คุโรสึกิในฐานะเดิมไม่ได้



   ซาจิ โมโนโกะ คามิมูระ ทุกคนก็คงเกลียดพ่อน่ะ

   เพราะงั้น ก็อย่างที่บอก ไม่เกี่ยวกับเธอหรอกนะ ไม่ใช่ความผิดของใคร

   พ่อแค่เลือกที่จะทำแบบนี้

   เท่านั้นเอง...





   เช่นเดียวกัน

   ที่พ่อทำเป็นใจดีกับใครไปทั่วน่ะ

   พ่อก็แค่ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับใครต่างหาก



   เพราะว่าพ่อใช้สายตาที่อ่อนโยนด้วยตลอด เลยทำให้ทุกคนโดนหลอกตา

   ทำให้พวกเธอไม่รู้สึกตัวกัน



   พ่อก็แค่กั้นพื้นที่ระหว่างพวกเธอกับพ่ออยู่

   ไม่ให้ใครเข้ามาได้ ด้วยความใจดีของพ่อ



   ทำให้ทุกคนไขว้เขว



   ไม่ว่าจะเป็นเธอ โจดะ หรือคุณชาง

   แค่นั้นแหละ





   ที่ทำแบบนี้ พ่อก็ไม่รู้หรอกว่าทำเพื่ออะไร

   ความจริงแล้ว พ่ออาจจะรู้ก็ได้ แค่ไม่อยยอมรับก็เท่านั้น

   ที่จริง พ่ออาจจะแค่ต้องการให้ทุกคนยึดติดพ่อล่ะมั้ง



   ถึงจะรู้ว่า ความรู้สึกแบบนั้นจะอยู่ไม่ได้นาน

   แต่พ่อก็ยังอยากให้มันมีอยู่นะ

   เธออาจจะไม่เข้าใจ มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก



   ไม่สิ  เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจด้วยซ้ำ



   ก็เธอน่ะ มีทุกคนอยู่แล้วนี่นา แต่พ่อน่ะ

   ไม่มีใครเลย...

   จริงๆ



   แต่ว่านะ

   บางที พ่ออาจจะ



   เสียใจ..



   อาจจะเสียใจนิดหน่อยล่ะมั้งที่เธอตาย

   พ่อเองก็ไม่รู้เหมือนกัน







   คุณพ่อปิดเปลือกตาลง น้ำตาพร่างพรูลงมาพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ

   ที่พอจะจับความได้ว่า



   ...อัทสึชิ....







   ร่างบางในชุดบาทหลวงสีขาวนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง

   แม้ว่าคืนนี้พระจันทร์จะไม่เต็มดวง

   แต่เรื่องเหล่านี้ก็ยังคงเกิดขึ้นซ้ำๆอยู่ทุกวัน

   ในห้องสีขาว





   ของมนุษย์อีกคนหนึ่งบนโลกใบนี้....





=========================================================