วันนี้ไปรับเสด็จในหลวงมา....
โด๋ยหน้ามัน เมื่อคืนนี้ 008ถ่ายให้
โด๋ยหน้ามัน เมื่อคืนนี้ 008ถ่ายให้
อันที่จริงไปตั้งแต่สี่ทุ่มของเมื่อคืน ตอนแรกว่าจะไปตอนเช้า พอดีเห็นเวบผู้จัดการลงว่าตำรวจกำลังเตรียมรับมือคนนับแสนที่ราชดำเนิน แล้วก็มีรูปคนมานั่งจองที่กันแล้ว
ที่จริงเมื่อวานเพิ่งกลับจากงานที่อิมแพค กำลังเหนื่อยมาก แต่ตอนแรกนัด008ไว้ว่าจะพรุ่งนี้จะไปรับเสด็จด้วยกัน พอเห็นข่าวเลยร้อนใจ รีบโทรไปหามัน เพื่อจะบอกว่า จะไปที่นั่นแล้วนะ
พอโทรไป มันก็กำลังจะไปด้วยเหมือนกัน เลยไปเจอกันที่โน่น สี่ทุ่มกว่าได้ คนจริงๆยังไม่เยอะเท่าไหร่ เฉพาะที่นั่งอยู่หน้าๆ ไม่นับคนเดินก็น่าจะ50ขึ้นได้...
เราเอาพิซซ่าไปเป็นเสบียง แต่กลับไม่มีน้ำดื่ม - -* เลยต้องออกไปเติมที่ด้านนอก ก็ได้ยินแว่วๆว่า อภิรักษ์กับสรยุทธ์มาที่นี่ ก็เลยเดินไปเติมน้ำกับ008ก่อน แล้วกลับมาเดินหาดู ปรากฏว่ากำลังจะทำรายการพอดี ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ด้านหน้าแถวทางเข้าพระบรมรูปทรงม้า
แอบบอกว่า น่ารักทั้งคู่เลย ที่จริงเคยเจอตัวจริงทั้งคู่มาแล้ว แต่วันนี้คงแต่งหน้า เพราะต้องออกทีวี ปากเลยอมชมพูเป็นพิเศษ...
ได้ถ่ายรูปคู่กับอภิรักษ์ด้วย แล้วก็ถ่ายรูปตอนเขานั่งคุยกันก่อนเริ่มรายการไว้เต็มเลย แต่อยู่กล้องเพื่อน เดียวหลายวันหน่อยคงได้เอามาลงให้ดูกัน
หลังจากไปแต๊ปทั้งคู่เสร็จ พวกเราก็กลับมาที่ที่นั่ง คุยกันนิดหน่อย (ถึงเกือบตีสอง) แล้วก็เข้านอนอย่างเย็นใจ... แต่คือ จุดที่นอนเนี่ย คือใกล้ที่กั้นมากแล้ว ทว่าที่กั้นเนี่ย กั้นห่างจากพระที่นั่ง มากกกกกกกกกกกกกกก แบบว่าถ้ามองในหลวงจากจุดนั้น คงเห็นเป็นเงารางๆ แต่พวกเราเข้าใจว่าเขาจะให้ดูจากจุดนี้ ก็เลยสบายใจ แค่ได้เห็นเงาๆก็พอใจแล้ว... ก็หลับกันไปอย่างสงบ...
ตื่นมาอีกที... ตกใจค่ะ!
มีคนจากข้างหลังกำลังวิ่งกรูกันผ่านพวกเราไปข้างหน้า!! ซึ่งเขาเลื่อนที่กั้นไปอีก แล้วมันจะเหมือนการเกิดจลาจลเลย คือทุกคนไม่สนใจอะไรแล้ว ขอให้ได้อยู่หน้าๆเถอะ เราเองพอตื่นมาเห็นภาพนั้น ยังไม่รู้ว่ามีอะไร แต่เข้าใจว่าจะแย่างที่นั่งกัน เลยคว้าข้าวของวิ่งไปด้วย โชคดีได้อยู่หน้าๆเหมือนกัน แต่ไม่หน้าสุดหรอก...
พอเริ่มนั่งกันได้ ก็มีปัญหาอีกว่า คนหน้านั่งได้ คนหลังนั่งได้ คนกลางดันไม่มีที่พอให้นั่ง บางพวกก็ด่าตำรวจ ว่าไล่คนจากข้างหลังมาทำไม เกือบเหยียบกันตายแหนะ แล้วก็มีคนเรียกร้องให้เลื่อนราวกั้นไปข้างหน้า เพื่อที่จะได้ขยับให้ตรงกลางนั่งได้
ฟ้าสาง ณ พระที่นั่งอนันต
ผู้คนยามรุ่งเช้า
ตอนนั้นตีห้า ก็วุ่นวายกันไปเรื่อยๆ จนฟ้าสาง ท้องฟ้างดงามมาก... พอเริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่ละคนก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ
หลังจากนั้นเวลายิ่งผ่านไป เจ้าหน้าที่ก็เริ่มเกิดพุทธิปัญญาว่าจะกันคนเป็นส่วนๆ (ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็มีน้อย) แล้วค่อยๆขยับขึ้นหน้าไปทีละประมาณสองสามเมตร แต่ก็ยังมีคนเห็นแก่ตัวบางคน พอเขามายืนกั้น ก็พยายามแรกเข้าไป เพื่อให้ตัวเองได้อยู่หน้ามากขึ้น ก็วุ่นวาย
ทหารตำรวจน่ารักมาก ไม่มีใครใช้ความรุนแรงเลย
แล้วก็มีการขยับที่กั้นให้คนเดินหน้ามาเรื่อยๆ ส่วนด้านหน้าติดรั้วพระที่นั่งก็มีการนำนักเรียนที่จะมาร้องเพลงถวายเข้าไปยืนเข้าแถว ขยับไปขยับมา คนข้างหน้าก็พังรั้วเหล็กที่เจ้าหน้าที่มากั้นไว้ล้ม แล้วทีนี้ก็เกิดจลาจลอีกครั้ง
พอทุกคนรู้ว่ารั้วล้ม ก็กรูกันจะวิ่งไปให้ถึงที่รั้วพระที่นั่ง ข้างหลังก็ดันมา ข้างหน้าก็วิ่งไปแล้ว ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องวิ่งตามไป ไม่งั้นข้างหลังก็จะยิ่งดันมา บางทีมีคนแก่ ก็ลุกไม่ทัน คนหนุ่มก็มาช่วยพยุงก็มี...
ไปจนถึงที่หน้ารั้ว ก็รอรับเสด็จ (ตอนนั้นน่าจะประมาณ9โมง) มีการสั่งให้ถอย เพื่อเว้นที่หน้ารั้วให้รถในหลวงเข้ามาได้ ก็มีกิจกรรมนักเรียนร้องเพลงถวาย และอื่นๆ
วันนี้อากาศร้อนมากตอนในหลวงยังไม่มา (แต่พอท่านออกมายืน... ประหลาด เมฆที่ค่อยๆรวมกลุ่มกันก่อนหน้านี้ก็เริ่มเคลื่อนมาบังดวงอาทิตย์ พวกเราเลยร้อนน้อยลง) จนพวกนักเรียนเป็นลม ชัก ต้องอุ้มไปด้านนอก คนแก่คนสาวก็มีบ้าง... แถมยังมีปัญหาคือ คนด้านหน้าไม่ยอมนั่ง บางคนนั่งได้ แต่ไม่นั่ง กับอีกพวกคืออยากนั่ง แต่ไม่มีที่นั่ง...
บางทีเราก็หันไปมองจอสรีนที่เยื้องหลังไปหน่อย ว่าท่านอยู่ไหนแล้ว เราต่างดีใจ... เพราะเพื่อนไทยของเรา มากันนับแสนนับล้าน จนเต็มถนนในจอทีวี...
ในเบื้องหลังของพวกเรา... ก็มีเพื่อนไทยนั่งร้อนจนไหม้อยู่ด้วยกัน... เพื่อรอชมพระบารมีของพระองค์
กระทั่งในหลวงเสด็จมา แต่คนข้างหน้าก็บังหมด จนมองท่านไม่เห็น บางคนก็เอากล้องมาถ่ายรูปท่าน ชูกล้องขึ้น กล้องก็บังคนอื่น สรุป รอบแรกไม่ได้เห็นท่านเลย แล้วท่านก็เข้าไปทำพิธีข้างใน
รอบสองกระแสให้คนนั่งเริ่มแรงขึ้น ในที่สุดท่านก็ออกมาตรงระเบียง (เรียกว่าอะไรจำไม่ได้) คราวนี้ไม่มีใครฟังใครแล้ว กรูไปตรงกลางด้านหน้าที่สุดให้ได้ บางคนเอาแต่ถ่ายรูปในหลวงนานจนคนข้างหลังต้องช่วยกันด่าให้มันนั่งลงกันเสียที
แต่ตอนที่เห็นท่านกัน ทุกคนก็พยายามเบียดไปด้านหน้าหมดนะ รวมทั้งเราด้วย... ระหว่างเดินเร็วเข้าไปใกล้ๆ ก็มองเห็นท่าน...
ในตอนนั้นเกิดความปิติในใจว่า...
ในหลวงของพวกเรา ทรงอยู่ที่นั้น ประทับอยู่ที่นั้น... ตรงหน้าเรา ใกล้เพียงนี้เอง...
พ่อหลวงของพวกเรา... มองเห็นเรา และเราได้เห็นท่านเป็นครั้งแรก...
ท่านยืนนิ่ง ดูเป็นพิธีการทุกคนที่ลุกเดินต่างตะโกนขอจงทรงพระเจริญ โบกธง บางคนยกมือไหว้ท่วมหัว ต่างซาบซึ้ง แล้วยินดีที่ได้เห็นพระองค์ยังทรงสบายดี...
ภาพพระองค์ระยะใกล้ จากเวบผู้จัดการ
เรามองเห็นท่านตัวเล็กนิดเดียว... เพราะไกลมาก แต่ก็พอเห็น เราน้ำตาไหลพราก ในหลวงที่รักยิ่ง อยู่ใกล้พวกเราถึงเพียงนี้ ได้มีโอกาสเห็นท่านแบบนี้... ทุกคนช่วยกันโบกธง ช่วยกันร้องว่า ทรงพระเจริญ ช่วยร้องเพลงกัน
พวกเรารอมาตั้งแต่เมื่อคืน เจอเหตุราวกับจลาจลหลายรอบ คนล้มเป็นลมต้องหามกัน คนพิการมาตั้งแต่2ทุ่ม นั่งอยู่หน้าสุด แต่สุดท้ายพอเกิดการวิ่งกัน ลุงแกก็ไม่ทราบไปอยู่ไหน...
ทุกคนทนร้อน ใส่หมวก กางร่ม พอท่านมา เราขอให้เอาทั้งสองอย่างออก ร่มทุกคันหุบ แต่มีบางคนที่มองแต่พระองค์ จนลืมถอดหมวก
นานมาก กว่าท่านจะเริ่มพูด ท่านพูดอะไรไม่รู้ตอนนั้น เพราะไม่มีลำโพงที่ด้านหน้า มีแต่อันที่เยื้องหลังไปหน่อย ซึ่งเสียงก็มาไม่ถึง คนหน้าๆเลยพยายามสุดชีวิตที่จะหาทางได้เห็นท่าน...
หลังจากกล่าวจบ ท่านก็ยืน... เราก็เฝ้าดูท่าน ด้วยความปลื้มปิติ ต่อมาราชินีก็เสด็จออกมาด้วย... ท่านทั้งสองยืนเคียงข้างกัน
ในหลวงทรงโบกพระหัตถ์ให้กับพวกเราหลายครั้ง... อย่างเบาๆ ส่วนราชินี ท่านก็ทรงยิ้มให้พวกเราตลอด...
จากนั้นไม่นาน ท่านก็กลับเข้าไปด้านใน คนก็เริ่มทยอยกลับ แต่บางส่วนก็จะรอส่งท่านเสด็จออกจากที่ตรงนั้น
รอกันนานมาก ร้อนยิ่งกว่าเดิมเพราะเป็นช่วงเที่ยง-บ่ายโมง ที่นั่งก็ไม่พอ เพราะด้านหลังเบียดมา เราเองก็เจ็บเข่ากับข้อเท้าจนทนไม่ไหว ต้องยืนๆย่อๆ เป็นระยะ...
จนมันนานมาก แล้วเราก็คิดว่า ถึงอยู่ก็คงไม่ได้เห็นพระองค์อีก เพราะท่านต้องนั่งรถออกมา แต่ใจจริงก็อยากรอส่ง แต่ตอนนั้นขาจะไม่ไหวแล้ว เลยปรึกษากับเพื่อนว่าจะกลับดีมั้ย ครั้นจะกลับ ก็หาทางไปไม่ได้อีกเพราะคนเยอะมาก...
ในที่สุดท่านก็เสด็จกลับทางรถยนต์ เรามองเห็นเพียงหลังคารถของท่าน ทุกคนได้แต่โบกธง แล้วตะโกนอีกว่า "ทรงพระเจริญๆ" ไม่รู้ช่วงเสด็จกลับทีวีได้ถ่ายมั้ย?
เมื่อท่านกลับ ทุกคนก็พากันกลับ ทางเราเองก็หาน้ำดื่ม หาร้านอาหารกินข้าว เข้าห้องน้ำ แล้วนั่งรถกลับ นั่งแท็กซี่2คัน ไม่รับเราทั้ง2คัน เพราะจะรีบไปส่งรถ เลยต้องนั่งมอเตอร์ไซด์ บอกว่าไปโรบินสันบางรัก มันก็ทำท่าเมื่อจะรู้จักบางรัก
ถามทางไปรอบนึง มันพาเราไปโรบินสันสีลม...
พอดีหันไปเห็นรถไฟฟ้าใต้ดิน กับBTS เลยนั่งบีทีเอสกลับมาบ้าน(ตอนมอเตอร์ไซด์ไปแล้วยังเผลอจะหกล้มที่หน้าทางขึ้นBTSด้วย) ระหว่างที่นั่ง คนนั่งข้างๆเขาก็ถามว่าไม่รับเสด็จมาเหรอ ก็คุยกันนิดหน่อย... เรารู้เพราะเราถือธงกระดาษยับๆ หน้าแดงก่ำเหมือนอาบแดดนั่นเอง
เหนื่อยแบบไม่เอาใคร ไม่เอาอะไรแล้ว อยากกลับบ้าน... แต่สุขใจ ภูมิใจอย่างประหลาด...
******
ความรู้สึกที่มีต่อในหลวงในวันนี้
คนไทยยังไม่ค่อยเกรงใจกัน ระเบียบเล็กน้อยยังรักษาไม่ได้ ก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบ้านเมืองเราชอบมีเรื่องวุ่นวายเป็นระยะๆ
ในจังหวะที่เราเห็นท่านเต็มๆนั้น ก็ปลื้มปิติเสียจนได้แต่ร้องไห้ โบกธง จะตะโกนทรงพระเจริญยังแทบพูดไม่ออก... พอท่านโบกมือให้ ก็เป็นที่ฮือฮา ทุกคนต่างร่ำร้องว่า "ทรงพระเจริญ" "ไชโย" ตอนที่ท่านพาราชินีออกมายืนเคียงข้างกัน ทุกคนต่างก็อยากชมพระบารมี จังหวะนั้นมันไม่เหนื่อย ไม่เจ็บเข่า ไม่เจ็บเท้า ไม่หิวน้ำ...
สิ่งที่เต็มตื้นอยู่ในใจคือภาพของพระองค์... ที่กำลังมองดูพวกเราอยู่เสมอ...
กลับมาวันนี้ ต้องถามว่า เราคือประชาชนของพระองค์ จะทำอะไรได้บ้าง... จะเป็นคนดีได้อย่างไรบ้าง...
แนวทางความพอเพียง เป็นสิ่งมีค่าสูงสุดที่ท่านประทานให้คนไทยของท่าน... และขณะนี้สังคมโลกก็ให้การยอมรับแนวคิดนี้ ซึ่งดูได้จากการที่UNมอบถ้วย(ถ้าจำไม่ผิด) สาขาการพัฒนามนุษย์ให้ท่าน....
ในหลวงของเรา ไม่ได้ถูกยกย่องเพียงในไทย แต่ต่างประเทศก็ยกย่องท่านด้วยเช่นกัน...
วันนี้กลับมาดูคลิปที่เวบผู้จัดการ ได้เห็นท่านใกล้ๆในจอภาพ... ก็รู้ได้ว่าตอนที่ท่านโบกมือให้พวกเรา ท่านมิได้โบกเฉยๆ บางจังหวะท่านก็ยิ้มไปด้วย หันไปคุยกับพระราชินีก็ด้วย...
อาจจะไม่ได้เป็นคนดี... แต่อยากทำดี ให้ในหลวง....
ขอจงทรงพระเจริญ
ข้าพระพุทธเจ้า นางสาว นพวรรณ บุญลลิต
******
ดูรูปนี้แล้วใช่เลย... อารมรณ์เราตอนนั้นคือแบบนี้แหละ...
ความคิดเห็น
ได้แต่คิดว่า คนโกงกินเมือง คนชั่วทั้งหลาย สำนึกได้หรือยังก็ไม่รู้
ที่น่าเบื่อที่สุดคือ ทักกี้ (ฮา) เสียอารมณ์ไปนิดๆอะ เฮ้อ
ร้องไห้เหมือนกัน ยิ่งคตอนทรงพระเจริญในหลวงโบกพระหัตถ์นะ..... ฮือ รักในหลวง
( หกล้มเจ็บมั้ยคะ )
เห็นด้วยกะพี่ขวัญ หุหุหุ
เจ๊โด๋ยไปรอตั้งแต่เมื่อวานเลยเหรอคะ?
เงือกดูทีวีเอาค่ะ เห็นตอนที่ในหลวงโบกพระหัตถ์ให้แล้วคนตะโกนออกไปค่ะ
เงือกคงไม่ซึ้งเท่าไหร่เพราะเงือกไม่ได้ไปยืน ณ จุดนั้น แต่เงือกก็รักในหลวงนะคะ
เราก็ดูทางโทรทัศน์เหมือนกัน เห็นคนล้นหลามแล้วซึ้งจริงๆ นี่แสดงให้เห็นว่าคนไทยรักในหลวงแค่ไหน
ขอบันทึกเป็นไดอารี่ที่ชื่นชอบไดแรกในรายการเลยค่ะ
ดูอยู่ทางทีวี พ่อหลวงยิ้ม โบกมือด้วย ดีใจจริงๆที่มีพ่อหลวงอยู่เหนือหัวพวกเราชาวไทย คอยคุ้มครองเราค่ะ ฮือๆซึ้ง
ปล. พ่อหลวงดูเหนื่อยๆว่าไหมคะ?
เราอยู่ด้านหน้า มองไปที่จอสกรีนแล้วยังตกใจ... อะไรจะมากมายเช่นนี้....
พ่อหลวงดูเหนื่อยๆ ก็ท่านทรงชรามากแล้ว ก็เป็นเรื่องปกตินะคะ^^ เราคิดงั้น
แต่ที่ทำได้คือ ร้องสสรเสริญพระองค์ในใจ
ไปพร้อมกับนั่งดูเทปถ่ายปิ้งสดอยู่บ้าน
เฮ้อออ เซ็งงงงงงง
ว้าว นึกเหตุการณ์ออกเลย แต่คงภูมิใจน่าดูที่ได้เห็นท่านใกล้ๆแบบนั้น
ไม่ได้ไปรับเสด็จ แค่ดูหน้า ทีวี ก็ขนลุกแล้ว และนั่นเป็นแรงบันดาลใจให้พี่ต้องไป
อิมเพคด่วน
แล้วก็พบว่า เกิดมาไม่เสียชาติเกิดแล้วเรา ^^
ปล...ย่องมาอ่าน
พอดี ปวดท้องรุนแรง = =...
เฮ้อ..~ อด
(แม่ไม่อยากไปค้างหน้าพระที่นั่งอนันตฯ กลัวจะไม่ตื่นกัน 55+ อีกอย่างผมต้องใส่คอนแทกเลนส์ด้วย)
ได้ถ่ายรูปในหลวงท่านด้วย (ราชาศัพท์ใช้อะไรน้า....) คือปีนกำแพงเหล็กของ (รู้สึกจะ) รอ.1 ขึ้นไป แล้วก็พยายามมอง มองไม่เห็น แต่พอใช้กล้องซูมแล้วก็เห็นพระองค์ท่านเหมือนกัน แต่ประมาณ 2mm ในกล้องแบบซูมสุด -*-
อย่าบอกนะว่าพวกคุนไม่รักในหลวง จิงมะ
ซึ้งงงมากๆ น้ำตาไหลออกมาทุกครั้งเลย
ภาพสวยมากๆเลยนะค่ะ ทุกพระองค์แต่งตัวกันงามมากๆ
นานๆทีจะเห็นน้ำตาจากผู้ชายย เนอะ
ปล.พี่โด๋ยไปเช้าจัง-*-
เรารักในหลวง
ไม่ได้ไปเหมือนกันค่ะ
แต่นั่งดูหน้าจอทีวี พอพระองค์ท่านประทับยืนข้างพระราชินีและโบกพระหัตถ์ คนลุกมากๆ
แม่กะเรานั่งร้องไห้หน้าจอกัน 2 แม่ลูก รู้สึกเลยว่า พวกเราคนไทยโชคดีมากๆที่ได้เกิดมาเป็นข้าราชบริพารของพระองค์ท่าน เป็นประชากรในประเทศที่สมบูรณ์เต็มเปี่ยมด้วยความรักของพระองค์ที่มีต่อพวกเราคนไทยทุกคน
ไม่ว่าจะดูข่าวเรื่องนี้กี่ครั้งก็ยังอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ทุกครั้ง
ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
++มาเยี่ยมนะค่ะ++
**ขอให้พระองค์จงทรงพระเจริญมีอายุยืนยาว**