ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ป่าแห่งปริศนา
\" ผมทอง....ผู้ชายผมทองงั้นเหรอ? \" คุณพ่อลุกยืนขึ้นแล้วพึมพำด้วยความตกใจ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วค่อยๆ
เดินไปทางประตู โจดะกัดฟันกรอดแล้วรีบเข้ามาพยุงแบบรั้งตัวไว้ทันที
\" ไม่ใช่หมอนั่นหรอกน่า \" โจดะพูดเสียงเข้ม \" ถ้าเป็นชางจริงผมก็ต้องบอกคุณไปแล้วน่ะสิ คนเมื่อกี้น่ะเป็นผู้ชาย
ผมทองก็จริง แต่ว่าผมสั้น....เป็นวิญญาณใครก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็นหน้า \"
เขาโกหกหน้าตาเฉย ถ้าคุณพ่อรู้ว่าชางยังมาวนเวียนอยู่ใกล้ตัวเอง ต้องสับสนวุ่นวายใจอีกแน่... แม้จะได้ยินโจดะพูด
เช่นนั้น แต่ดูเหมือนคุณพ่อยังยืนอ้ำอึ้งเหมือนกับลังเลอะไรบางอย่างอยู่ โจดะครุ่นคิดอย่างหงุดหงิด แล้วเหลือบไป
มองหน้ามิฮารุแล้วถลึงตามองด้วยท่าทีโกรธๆ
\" เฮ้ย...ใช่มั้ยล่ะ แกเองก็เห็น ผู้ชายคนเมื่อกี้ใส่ชุดขาวแล้วก็ผมสั้นเลยใช่มั้ยล่ะ? \"
มิฮารุนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง สายตาของอาจารย์โจดะที่มองมาที่เขาดูดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ผู้ชายคนเมื่อกี้ใส่ชุดดำ
แล้วก็ผมยาว คุณพ่อเองก็เริ่มเบนสายตามามองมิฮารุแทน คล้ายจะรอคำตอบ มิฮารุอ้ำอึ้งเล็กน้อย เขาไม่แน่ใจว่าควรจะ
ตอบยังไงดี...
\" ......คะ...ครับ ไม่รู้ใครเหมือนกัน แต่ว่าผมสั้นจริงๆ \" มิฮารุตอบ คามิมูระที่ยืนห่างไปอีกหน่อยค่อยๆถอนหายใจ
ด้วยความโล่งใจลึกๆ
คุณพ่อนิ่งไปเล็กน้อย เขามองไปทางประตูของห้องครัวตามเดิม สีหน้าดูเศร้าลงทันตาเห็น... เขาค่อยๆเดินออกไป
เพื่อจะกลับห้องตัวเอง โดยมีโจดะช่วยพยุงไปด้วยกัน....
มิฮารุก้มหน้าหลบสายตาของอาจารย์โจดะที่มองตรงมาที่เขาเป็นเชิงตำหนิ ดูเหมือนเขาจะทำผิดอีกแล้ว.... ชางเป็นใคร
กันแน่นะ แล้วทำไมต้องห้ามไม่ให้คุณพ่อรู้ด้วย....
\" ....ฮารุ \" นาซาเคะส่งเสียงเรียก \" ไปกินของหวานกันเถอะ \"
มิฮารุพยักหน้าแล้วยิ้มๆ แต่ในใจยังติดใจสงสัยหลายเรื่อง เขาเดินตามนาซาเคะออกไปตักเยลลี่ใส่ถ้วยเล็กกิน
แต่นาซาเคะกลับชวนเขาไปกินที่หลังตึกนอนแทน....
\" เฮ้อ เที่ยงๆแบบเนี้ย ไปกินที่สวนหย่อมก็ไม่ไหวเหมือนกันเนอะ แดดส่องเต็มๆเลยอ่ะ \" นาซาเคะบ่นๆเล็กน้อย
แล้วเริ่มเขมือบเยลลี่อย่างอารมณ์ดี ก็ของโปรดเขาเลยนี่นา... เขากินไปพลางเหลือบมองไปทางมิฮารุไปด้วย
มิฮารุเองยังดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ เขาก้มมองขนมหวานในถ้วยของตัวเองพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
นาซาเคะเริ่มเลิ่กลั่กด้วยความตกใจ ปกติมิฮารุจะเป็นคนชวนเขาคุย แต่พอมิฮารุเงียบ... เขาเลยไม่รู้จะเปิดหัวข้อยังไงดี
พวกเขานั่งเงียบกันอยู่นานพอดู ในขณะที่มิฮารุกินเยลลี่ทีละเล็กละน้อย นาซาเคะกลับรู้สึกอึดอัดกับความเงียบนี้
เหลือเกิน เขาเริ่มลุกลี้ลุกลนพยายามคิดเรื่องที่จะคุย
\" ฮะ...ฮารุ... \" นาซาเคะร้องเรียกอีกครั้ง \" เอ่อ...เนี่ย.... คนนั้นที่นายเห็นน่ะ ผู้ชายชุดดำคนนั้น อาจารย์เซซึนะเคย
บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อน่ะ แต่ว่าตายไปแล้ว... ทุกคนเลยต้องช่วยกันปิดไม่บอกคุณพ่อเขาว่าเพื่อนคนนี้ยังอยู่
ใกล้ๆ เพราะกลัวคุณพ่อจะเสียใจ... \"
\" อย่างนี้เอง \" มิฮารุพึมพำ \" ว่าแล้วว่าทำไมหายไปเร็วจริงๆ ที่แท้ก็เป็นวิญญาณจริงๆด้วย \" เขาพูดราวกับเดาเอาไว้
ก่อนแล้ว โรงเรียนนี้วิญญาณเยอะอย่างที่พ่อบอกเลย....
\" เออ เมื่อวานนี้ชั้น.... \" มิฮารุนึกถึงเมื่อวานหลังจากลงมาจากตึกนอนแล้ว ที่เขาเห็นเงาตะคุ่มๆที่ป่าหลังโรงเรียนนี้เอง
ในตอนที่กำลังจะเล่าให้นาซาเคะฟัง เขาก็ละสายตาจากโรงยิมตรงหน้าหันไปมองในป่าข้างโรงยิม ณ จุดที่เห็นเมื่อวาน
พอดี....
ร่างของอะไรบางอย่างที่เขาเห็นเมื่อวานยืนอยู่ที่ตรงนั้น ณ จุดเดิมนั่นเอง....
มิฮารุสะดุ้งเฮือก ระยะที่เห็นค่อนข้างไกล และคนที่เขาเห็นก็ยืนอยู่ลึกในร่มไม้ไปอีกหน่อย... ไม่สิ ใครบางคนนั่น
มองไกลๆแล้วดูเหมือนลิงมากกว่า ลิงที่มีขนสีเข้มปกคลุมไปเกือบทั่วร่าง แต่มันดูตัวใหญ่เหมือนคนเลยทีเดียว
เขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปดูใกล้ๆทันทีด้วยความอยากรู้ แต่พอเจ้านั่นเห็นเขาลุกขึ้น มันก็หันตัววิ่งกลับเข้าไปในป่า...
มิฮารุเลยวิ่งตามเข้ามาในป่าด้วย
....แต่ก็กลับไม่เจอใคร สิ่งที่เขาเห็นจู่ๆมันก็กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย....
นาซาเคะรีบวิ่งตามมาติดๆ มิฮารุยังหันซ้ายหันขวามองหาการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต ยังไงนั่นก็ต้องเป็นลิงตัวใหญ่
มากตัวนึง คะเนดูแล้วมันน่าจะสูงพอๆกับเขาเองเลยทีเดียว
\" อะไร จู่ๆวิ่งทำไมน่ะ \" นาซาเคะถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ แล้วหันไปมองหน้ามิฮารุที่กำลังตกใจอยู่
ในที่สุดมิฮารุก็ค่อยๆหันหน้าไปทางเพื่อนของเขา ก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงตระหนก...
\" ....ชั้นว่าชั้นเห็น วิญญาณของลิงนะ? \" เขาพึมพำแบบไม่แน่ใจ นาซาเคะทำหน้าเหยเกแบบไม่เชื่อทันที
\" วิญญาณลิงเนี่ยนะ จะบ้าเรอะ? \" เขาถามย้ำ
\" จริงๆนะ ลิงตัวใหญ่ด้วย ตัวเท่าชั้นได้เลยล่ะ เหมือน...เหมือนกอริล่า แต่ตัวเล็กกว่า \" มิฮารุพยายามอธิบาย
แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี จนนาซาเคะขมวดคิ้วอย่างงุนงง
ทั้งคู่มองเข้าไปในป่าลึก ที่จริงป่านี้ไม่ได้ใหญ่โตกินพื้นที่กว้างขวางอะไร ลิงขนาดใหญ่แบบนั้นไม่น่าจะมาอยู่ในที่
แบบนี้ได้เลย... นอกจากว่ามันจะหลุดมาจากสวนสัตว์ ทว่าใกล้ๆโรงเรียนนี้ก็มีเพียงโรงพยาบาล และพิพิธภัณฑ์สัตว์
น้ำที่อยู่ห่างไปอีกหลายกิโลเท่านั้นเอง
วิญญาณลิง?.... หรือว่าสมัยก่อนที่นี่จะเป็นป่าที่มีลิงอาศัยอยู่มาก เลยยังมีพวกวิญญาณของลิงปรากฎให้เห็น
เป็นระยะๆ อะไรทำนองนั้น?
ทั้งคู่ไม่อาจจะหาคำตอบในความคิดของพวกเขาได้ จึงทำได้เพียงคาดเดาไปต่างๆนานาเท่านั้น...
เป็นที่น่าเสียดาย... หากเขาสองคนได้มีโอกาสอ่านหนังสือรุ่นของนักเรียนรุ่นแรกๆล่ะก็ อย่างน้อยพวกเขาก็คงจะได้
รู้แล้ว ว่ารุ่นพี่รุ่นแรกๆของพวกเขาต่างเรียกขานป่าหลังโรงเรียนของคุโรสึกินี้ว่า...
\' ป่าแห่งปริศนา \'
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
อีกด้านหนึ่ง
โจดะพาคุณพ่อซากากิกลับเข้ามาที่ห้อง คุณพ่อก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าเขาเลย ดูเหมือนเขาจะถูกโกรธอีกแล้ว
ล่ะมั้ง? โจดะคิดเช่นนั้น
แต่เขาก็ชินซะแล้ว... จะเกลียดเขาก็ช่าง จะไล่เขาอีกกี่ครั้งก็ช่าง เขาก็จะขอหน้าด้านอยู่อย่างนี้แหละ ตอนนี้ชางก็
ไม่อยู่แล้ว ถ้าไม่มีเขา...ให้ล่ะจะมาดูแลคุณพ่อ... ถึงจะรู้ขนาดนั้น แต่ดูเหมือนคุณพ่อเองจะยังพยายามกันเขาไม่ให้
เขามาใกล้ชิดมากขึ้นกว่านี้อยู่ดี
เขาส่งตัวคุณพ่อให้นั่งลงบนเตียง คุณพ่อหอบหายใจเล็กน้อย แล้วเอาไม้เท้าเก็บไว้บริเวณหัวเตียง โจดะนิ่งคิดอะไร
บางอย่าง รู้สึกว่าคุณพ่อจะยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อเช้าเขามัวแต่ยุ่งกับการพานักเรียนไปที่ห้อง
และตัวคุณพ่อเองก็ช่วยเช็กชื่ออยู่ข้างล่างด้วยเช่นกัน
\" .....ยังไม่ทานข้าวเลยนี่นา เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมไปเตรียมให้ \" โจดะพูดแล้วรีบดับบุหรี่ลง ก่อนจะเดินไปที่ประตู
แต่คุณพ่อกลับส่งเสียงห้ามเอาไว้
\" ไม่ต้องหรอกโจดะ พ่อไม่ค่อยหิว ไว้กินทีเดียวตอนเย็นก็ได้ \" คุณพ่อพูดด้วยความเกรงใจ เพราะเห็นโจดะเหนื่อย
มาตั้งแต่เช้าแล้วนั่นเอง ทว่าโจดะกลับขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด เขาทำหน้าไม่พอใจเมื่อกับจะดุคุณพ่อซากากิเสียอย่าง
นั้นแหละ คุณพ่อเริ่มตกใจเล็กน้อยที่ทำให้โจดะไม่พอใจ เขาเริ่มก้มหน้าหลบสายตาของโจดะอีกครั้ง
\" ...... \" โจดะมองสีหน้าลำบากใจของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ตอนที่คุณพ่อรู้ความรู้สึกของเขาว่าเขาจริงจัง...
จากนั้นก็ดูเหมือนคุณพ่อซากากิจะกลัวเขาอยู่เสมอ หรือว่าเขาหน้าดุขึ้นเสียเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
\" ....เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรือไง? \" ชายหนุ่มถามเสียงเข้มโดยจดจ้องเอาคำตอบบาทหลวงตรงหน้า คุณพ่อ
ไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าเงียบ โจดะนึกฉุนขึ้นมา เลยเดินไปนั่งที่เตียงด้วยกัน เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้แบบพยายามจ้อง
ตาให้อีกฝ่ายหันมามองเขา
\" .....หรือว่ากลัวกันแน่? \" โจดะจ้องหน้าคุณพ่อนิ่ง
\" พ่อไม่ได้เกลียดเธอขนาดนั้น \" คุณพ่อรีบแย้ง โจดะจึงหัวเราะเล็กน้อยราวกับจะประชดประชัน
\" ก็สิบปีก่อนคุณเป็นคนพูดเอง ว่าเกลียด.... \" ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาใช้คำพูดไล่ต้อนคุณพ่อมากขึ้นเรื่อยๆ
คุณพ่อนิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก็ตอนนั้นโจดะเป็นคนบอกให้เขาพูดเองนี่นา เพื่อให้โจดะตัดใจให้ได้... ทว่าสุดท้ายแล้ว
โจดะก็ยังอยู่ที่นี่อยู่ดี....
โจดะหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะลุกเดินไปทางประตู นั่นทำให้คุณพ่อแปลกใจ จนต้องมองตามไป...
\" ผมจะแก้แค้นคุณ.... \" โจดะพูดอย่างจริงจัง \" ในเมื่อคุณเกลียดผมนัก ผมก็จะขออยู่แบบนี้แหละ จะอยู่กับคุณจน
วันที่คุณตาย ให้คุณต้องอยู่กับคนที่คุณเกลียดจนวันตายไงล่ะ \"
ชายหนุ่มพูดแล้วหันกลับไปมองบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง แต่ปรากฎว่าคุณพ่อนั้นหันไปมองทางหน้าต่างหลังห้องแทน
ไม่ได้มองมาที่เขา.... แต่โจดะเชื่อแน่ว่าคุณพ่อกำลังฟังเขาอยู่...
แม้จะเป็นอย่างนั้น แต่โจดะก็รู้สึกเศร้าใจ... เขามองคุณพ่อที่หันหลังให้เขาอยู่เนิ่นนาน ด้วยสายตาที่เจ็บปวด...
ที่เขาพูดว่ามันเป็นการแก้แค้นนั้นมันไม่ใช่เลย... มันเป็นแค่ข้ออ้างที่จะอยู่ข้างๆอีกฝ่ายต่อไปเรื่อยๆแบบนี้เท่านั้น
เขาเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาต้องพูดจาทำร้ายบาทหลวงคนนี้ด้วย... ทั้งที่รู้ว่าพูดออกไปแล้วจะทำให้อีกฝ่าย
เจ็บปวดเช่นกัน...
โจดะกัดฟันด้วยความหงุดหงิด ทั้งโมโหตัวเอง แล้วก็โมโหคุณพ่อด้วย... เขาเหลือบไปมองบาทหลวงผู้นี้อีกครั้ง
คุณพ่อรู้ว่าเขายังไม่ออกไปนอกห้อง จึงไม่ยอมหันกลับมา นั่นยิ่งทำให้โจดะรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดเขา
เปิดประตูแล้วก้าวเท้าออกไปนอกห้องอีกครั้ง...
\" .....ต้องให้ผมตายต่อหน้าคุณเหมือนชางหรือไง? คุณถึงจะยอมหันกลับมามองผมบ้างน่ะ... \"
เสียงปิดประตูดังขึ้นในห้องเงียบ คุณพ่อยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง... คำพูดของโจดะที่พยายามไล่ต้อนเขา
ยังคงอยู่ ทว่าประโยคสุดท้ายนั้น กลับฟังดูน้อยใจอย่างแปลกประหลาด.... เขาไม่เคยเกลียดโจดะ แต่ก็รู้สึกกลัวใน
ท่าทีรุนแรงเช่นนั้น เหมือนกับว่าวันดีคืนดีโจดะอาจจะทำอะไรบ้าๆขึ้นมาก็ได้
คุณพ่อถอนหายใจเบาบาง จนรู้สึกว่าร่างกายหนักอึ้งราวกับเหน็ดเหนื่อย เขาภาวนาอีกครั้ง... ขอให้จิตใจของเขา
เข้มแข็งยิ่งขึ้น และเข้มแข็งยิ่งขึ้น.... ไม่สงสารโจดะจนเผลอใจดีด้วยอีก ไม่งั้นก็จะซ้ำรอยเดิม แบบที่เขาเคย
ทำไว้กับชางก็ได้...
ขอให้ตัวเขาเข้มแข็งยิ่งขึ้น...เข้มแข็งให้มากกว่านี้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น