ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องลึกลับในป่าหลังโรงเรียน
\" โอ๊ย!! เบาๆหน่อยสิครับครู \" มิฮารุร้องลั่น เมื่อคามิมูระเทแอลกอฮอลล์ใส่แผลที่แขนของเขา แล้วรีบเอาสำลี
ซับให้ ทว่าคามิมูระเองกลับทำหน้ามุ่ยเหมือนกับไม่พอใจ ก่อนจะใช้มือใหญ่ๆของเขาตบกบาลนักเรียนใหม่คนนี้เบาๆ
\" ยังจะบ่นอีก ไม่ตายก็ดีเท่าไหร่ พูดไม่รู้จักฟัง ครูซาจิเขาไม่ได้เตือนเธอหรือไงฮิโรยูกิ? \" คามิมูระบ่นอย่างไม่พอใจ
นี่ถ้าเขาไม่ได้ขึ้นไปตรวจตึกนอน มีหวังเด็กน้อยทั้งสองคนนี่คงต้องนอนค้างเติ่งอยู่ที่บันไดนั่นแน่ๆ....
มิฮารุทำหน้ามุ่ยแบบไม่พอใจเช่นกัน เขาหันไปมองทางอาจารย์ซาจิที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นพันผ้าที่ข้อเท้าให้นาซาเคะที่นั่ง
อยู่บนเตียง ทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ดูเหมือนอาจารย์ซาจิก็ดูจะโกรธๆอยู่เช่นกัน
คามิมูระเหลือบมองไปยังคนทั้งคู่เล็กน้อย ก่อนจะหันมาทางมิฮารุอีกครั้ง...
\" .....เดี๋ยววันนี้เธอไปนอนห้องอาเธอแล้วกัน แล้วให้นาซาเคะนอนห้องนี้ จะได้ไม่ต้องเบียดกัน \"
มิฮารุไม่เห็นว่ามันจะเบียดกันตรงไหน ห้องก็ออกจะกว้าง แต่พอคิดถึงเรื่องที่พวกอาจารย์เป็นคนเลี้ยงนาซาเคะมาตั้ง
แต่เด็กๆแล้ว บางทีคงอยากจะอบรมอะไรซักหน่อยล่ะมั้ง?
เขาทำให้เพื่อนถูกว่าซะแล้วสิ... มิฮารุเริ่มคิดอย่างไม่สบายใจ
หลังจากทำแผลเสร็จ มิฮารุจึงขอตัวไปที่ห้องของมิมูระตามที่อาจารย์บอก มิมูระอาของเขาอยู่ห้องริมสุดถัดจากห้อง
ของคุณพ่อซากากิไปอีก ที่ชั้นหนึ่งของตึกนอนนี่เอง ซึ่งแต่เดิมเป็นห้องของอาจารย์เก่าที่ชื่อว่าโมโนโกะ
มิฮารุเดินออกมาจากห้องพลางถอนหายใจเฮือก นาซาเคะจะโกรธเขามั้ยนะ เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ.... เขาหันตัวเดินไปทาง
ห้องริมสุดอย่างไม่รีบร้อน พลางคิดถึงผู้คุมือขวาน และหญิงสาวที่ห้อยหัวลงมาจากเพดานที่ได้เจอเมื่อกี้
นั่นน่ะเหรอผี...
สุดยอดไปเลยแฮะ...
เขาคิดไปถึงสมัยที่พ่อยังเรียนอยู่ที่นี่ พ่อเองสมัยนั้นก็คงตัวเล็กเหมือนเขาสินะ ต้องมาเจอกับตัวแบบนั้น สุดยอดจริงๆ
มิฮารุเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไม่พวกพ่อถึงได้ชอบที่นี่...
แม้จะอันตรายอยู่บ้าง แต่มันก็น่าสนุกไม่ใช่เหรอ ทั้งที่ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นผีเลยซักครั้ง แต่เขามาที่นี่วันแรก
ก็ได้เห็นชัดๆแบบนี้แล้ว เขาพาลคิดไปถึงพี่สาวผมเงินที่มาช่วยพวกเขา เธอเป็นใครกันนะ? ทำไมถึงมาช่วยพวกเขา...
แถมยังเก่งเป็นบ้าเลย แค่มือเปล่าก็สุดยอดแล้ว
มิฮารุคิดอย่างเพลิดเพลินจนมาถึงห้องของมิมูระ เขาเคาะประตูสองสามที แล้วยืนรออยู่ครู่หนึ่ง สายตาก็เบนไปยัง
พื้นที่หลังตึกด้วย ดูเหมือนโรงยิมจะอยู่ข้างหลังนี้เอง หลังโรงยิมไปอีกก็เป็นป่าเล็กๆที่มีต้นไม้เรียงรายแล้ว...
ฟุ่บ
เด็กหนุ่มเพ่งมองด้วยความสงสัย ร่างของใครบางคนที่ดูเป็นเงาตะคุ่มๆแทรกตัวอยู่ในระหว่างต้นไม้และพุ่มไม้แต่ละ
ต้นนั้น มันเดินหลังค่อมเล็กน้อย แต่เพราะอยู่ห่าง อีกทั้งเงาไม่บดบังรายละเอียด เลยเห็นไม่ชัดว่าเป็นใครหรืออะไร
กันแน่
บุคคลลึกลับเดินเข้าไปในป่าหลังโรงเรียน มิฮารุเตรียมจะขยับตัวตามไปด้วยความสงสัย ทว่ามิมูระกลับเปิดประตู
ห้องออกมาเสียก่อน
\" อ้าวฮารุ มีอะไรเหรอ? \" มิมูระถามอย่างงงๆที่เห็นบุคคลที่มาเคาะประตูยามดึกเป็นหลานชายของตัวเอง เขาไม่ได้
สวมแว่น แต่ไม่มีท่าทีงัวเงีย แสดงว่าคงจะยังไม่นอน มิฮารุหันมามองอาตัวเองด้วยความตกใจนิดหน่อย ก่อนจะรับ
หันไปมองทางป่าหลังโรงเรียนอีกครั้ง ทว่าเงาลึกลับนั่นก็ไม่อยู่แล้ว....
มิมูระขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เขาเอี้ยวหน้าไปมองทางป่าหลังโรงเรียนเหมือนกับมิฮารุ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไร
ผิดปกติเลย
\" อะไร? มีอะไรงั้นหรือ? \" เขาถามย้ำด้วยความสงสัย แต่มิฮารุกลับส่ายหน้า
\" เปล่าครับ คือ...พอดีเมื่อกี้มีปัญหาบนตึกนอนนิดหน่อย ขอผมนอนห้องนี้ด้วยได้มั้ย? \" เด็กหนุ่มพูดเสียงเบาราวกับ
เกรงใจ ทางมิมูระเองพอเห็นแผลตามเนื้อตัวของอีกฝ่ายแล้วก็พอจะเดาออก เขาเปิดให้หลานชายเข้ามาในห้องโดยดี
มิมูระเหลือบตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาเพ่งมองไปยังป่าหลังโรงเรียน เขาไม่ได้สวมแว่นอยู่จึงเห็นไม่ถนัดนัก แต่ก็ยังไม่
เห็นมีอะไรแปลกปลอมอยู่ที่นั่นเหมือนเดิม แต่ท่าทางของมิฮารุเมื่อครู่....ดูราวกับจะเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่นั่น....
ป่าหลังโรงเรียนอันลึกลับ..... มิมูระครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่....
ในหมู่แมก ไม้ป่า เขียวขจี
ฤ เจ้ามี สิ่งใด แฝงเร้น
ฤ ยามกาล ดำเนิน ย่ำเย็น
หมู่คนจะ พบเห็น สิ่งใด
ฤ เพลา จันทร์ส่อง สว่างใส
ฤ เพลา หมดไหม้ หายแสง
หรือว่าเจ้า เล่นลิ้น พลิกแพลง
ตั้งใจแฝง แอบซ่อน ปริศนา...
ชายหนุ่มผู้เป็นอาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นของคุโรสึกิหัวเราะเบาๆอย่างขบขันในความคิดของตัวเอง ช่างแต่งออกมาได้ใน
เวลาอันเงียบสงบจนน่าขนลุกเช่นนี้ บางทีเขาก็ชอบแต่งกลอนเล่นๆเหมือนกัน มิมูระหันตัวกลับเข้าห้องนอนของ
ตัวเอง ก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง.... รอคอยวันพรุ่งนี้ที่กำลังใกล้เข้ามาทุกที....
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในรั้วโรงเรียนอีกครั้ง วันนี้มีนักเรียนหลายคนเริ่มทยอยมากันแล้ว โดยเฉพาะบรรดา
นักเรียนใหม่ พวกอาจารย์จึงวุ่นวายอยู่กับการพานักเรียนไปที่ห้องบ้าง เช็กชื่อคนที่มาแล้วบ้าง เว้นแต่คุณพ่อซากากิ
ที่เดินไม่ถนัดนัก จึงรับหน้าที่เช็กชื่อนักเรียนอยู่ที่ทางเข้าแทน
นาซาเคะกับมิฮารุจึงไปช่วยด้วย วันนี้นักเรียนปีหนึ่งมากันเกือบหมดแล้ว ปีนี้มีนักเรียนหญิงเพิ่มขึ้นพอๆกับ
นักเรียนชาย จึงต้องแบ่งชั้นสามครึ่งหนึ่งเป็นของหญิง อีกครึ่งเป็นของนักเรียนชาย ส่วนชั้นสองนั้นเป็นนักเรียน
หญิงทั้งหมด ชั้นสี่กับห้าก็เป็นของนักเรียนชายทั้งหมดเช่นกัน
\" นี่ อยู่ปีไหนคะ \" นักเรียนสาวปีหนึ่งที่พวกนาซาเคะและมิฮารุนำทางไปที่ห้องอยู่ถามทักขึ้นมา นาซาเคะหัน
ไปตามเสียงเรียก ดูเหมือนเธอกับเพื่อนใหม่ของเธอจะหัวเราะคิกคักอะไรบางอย่างอยู่
\" .....เอ่อ พวกผมอยู่ปีหนึ่งเหมือนกันครับ \" นาซาเคะตอบเบาๆ สาวน้อยสามสี่คนนั้นทำท่าตกใจ แล้วหันไปคุย
กระซิบกระซาบเหมือนไม่ค่อยเชื่อ ก่อนจะยื่นมือมาสะกิดแขนชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างหน้า
\" เป็นลูกครึ่งเหรอคะ? สีผมแปลกจัง \" สาวน้อยคนเดิมถามอีกครั้ง ทำเอานาซาเคะหน้าแดงระเรื่อ แล้วรีบเดินงุดๆ
นำหน้าไป พวกสาวๆจึงพาหัวเราะอย่างขบขันในท่าทีเขินอายเช่นนั้น
ดูเหมือนนาซาเคะจะเป็นที่สนอกสนใจของคนรุ่นเดียวกันไม่เบา เพราะรูปร่างที่สูงใหญ่ และสีสันของผมและตาที่ดู
แตกต่างจากคนอื่นนั่นเอง แต่ท่าทางเจ้าตัวจะอายมากกว่าที่จะชอบเสียอีก....
\" เฮ้ย เป็นอะไรไป \" มิฮารุเข้ามาตบไหล่เพื่อนหลังจากพาเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาไปส่งที่ห้องแล้ว นาซาเคะก้ม
หน้าก้มตาเดินอย่างอายๆ มือก็พลอยจับผมตัวเองไปด้วย มิฮารุเห็นท่าทีเหมือนพยายามแอบของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่
ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย...
\"...อะไรกันน่ะ ไม่เห็นต้องอายเลย ผมนายก็สวยดีออก... \" มิฮารุพูดให้กำลังใจแล้วเพ่งมองผมของเพื่อนร่างสูง
พลางขมวดคิ้วแปลกๆ
\" เออ...สีเดียวกับครูซาจิเลยนี่นะ... \"
นาซาเคะสะดุ้งเฮือก หมอนี่จะเซ้นส์ดีเกินไปแล้ว เขาเอาลูบผมสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบขาวของตัวเองด้วยท่าทาง
ลุกลี้ลุกลนแปลกๆ แล้วรีบหัวเราะกลบเกลื่อนทันที
\" บะ...บังเอิญน่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ \" เด็กหนุ่มร่างสูงพูดแล้วรีบเดินลงบันไดลงจากตึกนอนมาที่ชั้นล่างทันที กลุ่มเมื่อกี้เป็นกลุ่ม
สุดท้ายที่พวกเขารับผิดชอบ ทั้งสองจึงมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมเพื่อทานข้าวเที่ยง แต่พอก้าวเท้าเข้าไป หลายๆคนในที่
นั้นก็หันมามองนาซาเคะด้วยความแปลกใจ นาซาเคะยิ่งเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก เขาค่อยๆหันตัวกลับแล้วเดินไปนั่งที่
สวนหย่อมแทน
\" .....เอ้า ไม่กินข้าวหรือไง? \" มิฮารุถามแบบหงุดหงิด เจ้ายักษ์นี่ก็เรื่องมากจริง แค่ตกเป็นเป้าสายตานิดหน่อยไม่เห็น
ต้องอายขนาดนี้เลย....
\" ไม่ล่ะ เดี๋ยวค่อยไปกินทีหลังดีกว่า \" นาซาเคะเงยหน้าพูดยิ้มๆ แต่นั่นกลับทำให้หนุ่มร่างเล็กหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
เสียอีก เขาดึงมือของนาซาเคะจนเพื่อนร่างใหญ่ของเขายอมลุกขึ้น
\" ไปกินในครัวก็ได้ เร็วเข้า \" มิฮารุพูด แล้วลากอีกฝ่ายเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม แล้วเดินทะลุเข้าไปในห้องครัว
ทันที
ในห้องประชุม อาจารย์ปล่อยให้พวกนักเรียนตักข้าวกินกันเอง ส่วนในครัวนั้น คามิมูระกับโจดะกำลังช่วยกันเตรียม
ของว่างอยู่ พวกเขาแปลกใจเล็กน้อยที่พวกเด็กทั้งสองเข้ามาในนี้
\" อาจารย์ ให้นาซาเคะกินข้าวที่นี่นะ \" มิฮารุพูดเสียงรบเร้า คามิมูระเอียงคอด้วยความแปลกใจ
\" อ้าว ทำไมล่ะลูก.... \" เขาพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะหน้าซีดลงทันตาเห็น โจดะหันควับมามองคามิมูระด้วยความตกใจ
และนาซาเคะเองก็ตกใจไม่แพ้กัน คามิมูระอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่หนึ่ง....
\" ลูก....ลูกศิษย์อันเป็นที่รักของข้าพเจ้า ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ \" คามิมูระพูดแล้วหัวเราะเสียงดัง เหมือนอยากจะกลบเกลื่อน
ให้เป็นแค่การเล่นมุขเท่านั้น โชคดีที่มิฮารุไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เขาเดินออกไปตักข้าวราดแกงกะหรี่มาสองจาน
แล้วเริ่มนั่งกินด้วยกันอยู่ในครัวนั้นเอง
หลังจากทานไปได้ซักพัก คามิมูระกับโจดะก็ยกถาดเยลลี่สีแดงสดออกไปวางไปข้างนอก แล้วเข้ามานั่งพักข้างในต่อ
โจดะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายอารมณ์ ส่วนคามิมูระนั้นยังเก็บของอีกนิดหน่อย
\" อ้าว \" เสียงทักดังขึ้น ทั้งสี่คนในห้องครัวหันไปมองทางประตู คุณพ่อซากากิถือถ้วยใส่เยลลี่เดินเข้ามา
นาซาเคะรีบลุกไปยกเก้าอี้จากมุมห้องมาอีกตัวหนึ่งให้คุณพ่อมานั่งกับพวกเขา
คุณพ่อนั่งลงแล้วหันไปยิ้มให้นาซาเคะด้วยท่าทีสดใส โจดะที่นั่งอยู่มุมห้องอีกด้านหนึ่งจ้องมองท่าทียิ้มแย้มแบบนั้น
อย่างรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่นัก....
ไม่สิ....สิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจเห็นจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงประตูมากกว่า วิญญาณของชางยืนพิงประตูมองคุณพ่ออากิระ
คุยกับพวกเด็กๆ ชางเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของคุณพ่อแล้วก็รู้สึกดีใจ แม้ว่าขาจะเดินได้ไม่ดีเหมือนเดิม แต่ท่าทางของ
คุณพ่อซากากิก็ยังดูร่าเริงอยู่ เขายิ้มบางๆ โดยที่ไม่นึกอยากจะสนใจสายตาหาเรื่องของโจดะเท่าไหร่นัก
มิฮารุทานเสร็จแล้วจึงยกจานไปเก็บตรงที่ล้างจานในครัว เขาหันมาเจอชางพอดี เลยนึกแปลกใจ...
\" อ้าว อาจารย์? ไม่เข้ามานั่งข้างในล่ะครับ \" เด็กหนุ่มเดินไปทักชางเพราะนึกว่าเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ
ชางและโจดะที่นั่งดูอยู่สะดุ้งด้วยความตกใจ ทั้งคามิมูระและนาซาเคะเองก็ตกใจเช่นกัน
\" หืม? ใครเหรอฮิโรยูกิคุง\" คุณพ่อทักอย่างแปลกใจ ชางเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งหนีหายไปทันที
\" เอ๊ะ อ้าว... \" มิฮารุที่ชะเง้อออกไปมองทางทิศที่ชางวิ่งไป แต่กลับไม่เห็นร่างของชางเลย
\" เอ๋ คุณพ่อครับ ผู้ชายผมทองเมื่อกี้? \" มิฮารุถามกลับด้วยความสงสัย
โจดะกุมขมับกึก ไม่ทันซะแล้ว... ห้ามไม่ทัน.... เขาเหลือบมองไปทางคุณพ่อที่นั่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้ไม้เท้า
พยุงตัวลุกขึ้น สายตาจ้องมองด้วยความตกใจไปที่ประตูห้อง ผมทอง....
\" .....คุณชาง? \" คุณพ่อพึมพำ แล้วเริ่มก้าวเท้าขยับ ราวกับจะเดินตามบุคคลที่เขามองไม่เห็นนั้นไป....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น