ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สาวน้อยผมสีเงิน
นาซาเคะชะงักเท้าที่บันไดทางขึ้นชั้นสาม ก่อนจะกำทั้งเก้าอี้ไม้ตัวเล็กและไม้ถูพื้นในมือแน่น เขาค่อยๆย่องขึ้นไป
ชั้นสามอย่างระแวดระวัง แล้วชะเง้อมองดูสถานการณ์ข้างหน้า เขาเห็นร่างใหญ่ๆของผู้คุมมือขวานที่เหลือแขนข้าง
เดียวเดินห่างออกไปจากจุดที่เขาอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ มิฮารุไม่ได้อยู่ที่ทางเดินชั้นสามนี่....
เขาค่อยๆย่องขึ้นมาที่ชั้นสาม แล้วเหลือบมองขึ้นไปบนบันไดขึ้นชั้นสี่... เขาเห็นร่างของมิฮารุนั่งนิ่งอยู่ที่นั่น
จึงค่อยๆก้าวเท้าขึ้นไปอย่างเงียบเชียบที่สุด เท่าที่จะทำได้
\" ฮารุ! \" นาซาเคะกระซิบกระซาบ มิฮารุยิ้มแห้งๆให้เพื่อน ดูเหมือนเด็กหนุ่มตัวเล็กคนนี้จะไม่เป็นอะไรมาก
แค่จุกนิดหน่อย แล้วก็มีแผลถลอกแค่เล็กน้อยเท่านั้น
นาซาเคะถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก แล้วนั่งลงที่บันไดนั้นด้วยกัน เขานึกว่ามิฮารุจะไม่รอดซะแล้ว... ตัวเขาเองก็
ไม่มีอาวุธอะไรที่จะมาช่วยได้ซะด้วย....
ครืดด....
เสียงเสียดสีดังขึ้นเบาๆ เด็กหนุ่มทั้งสองนิ่งอึ้ง รอเงี่ยหูฟังให้แน่ใจ... ไม่นานเสียงแบบเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือน
จะดังมาจากชั้นสี่... นาซาเคะกลืนน้ำลายดังเอื้อก ทางเดินชั้นสามและส่วนบันไดทางขึ้นที่พวกเขานั่งอยู่ยังมีเปิดไฟ
เอาไว้บ้าง แต่เพราะชั้นสี่ยังไม่มีใครอยู่ จึงปิดไฟเอาไว้
เขาใช้ความสูงของตัวเองให้เป็นประโยชน์... นาซาเคะยืดตัวขึ้น ชะเง้อมองไปตามทางเดินชั้นสี่ที่มืดสนิท เขารี่ตามอง
อะไรบางอย่างที่อยู่บนเพดาน แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
\" อะไร? มีอะไรเหรอ? \" มิฮารุถามด้วยความสงสัย ทว่านาซาเคะกลับทำท่าอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก มิฮารุจึงกระเถิบขึ้น
บันไดไปอีกขั้น แล้วชะเง้อมองด้วยความสงสัย...
เงามืดที่พวกเขาเห็น เป็นร่างครึ่งบนของผู้หญิงที่ห้อยตัวจากเพดานลงมา... ร่างครึ่งบนนั้นเคลื่อนตัวมาตามเพดาน
แขนห้อยรุ่งริ่งราวกับถูกคมมีดเฉือดเฉือนเป็นริ้วๆ ทุกครั้งเธอจะขยับตัวใกล้เข้ามา โดยมีเสียงครืดๆดังก้องไปตามทาง
เดินอันมืดมิด....
ครืดดด ครืดดดด....
มิฮารุก้มลงตามเดิม แล้วกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติ เขาทบทวนความจำอีกครั้ง... ผีผู้หญิงที่มีครึ่งตัวห้อยลงมาจากด้านบน?
พ่อไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย วิธีรับมือก็ไม่เคยบอก... เขาครุ่นคิดอย่างร้อนรน หรือว่าพ่อจะไม่เคยเจอ?
ร่างครึ่งบนนั้นเคลื่อนตัวใกล้เข้ามาเรื่อยๆในความมืดมิด พวกเขาทั้งคู่มองหน้ากันเล็กน้อย ถ้าลงไปก็เจอผู้คุมมือขวาน
ห้องพวกเขาอยู่เกือบสุดปลายทางเดินที่ด้านหนึ่ง กว่าจะวิ่งกลับไปก็คงไม่รอด หรือจะลองเข้าไปแอบในห้องอื่นดี?
ครืดดด ครืดดดด....
เสียงเริ่มดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆนาซาเคะเริ่มไถตัวลงบันไดลงไปเพราะความกลัว มิฮารุจึงเริ่มถอยลงบ้าง... ในที่สุดครึ่ง
ร่างที่พวกเขาเห็นก็เคลื่อนตัวมาถึงตรงบันไดที่พวกเขาอยู่ ในจุดที่มีแสงไฟสีส้มส่องสว่าง ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมองครึ่งร่าง
ที่ห้อยตัวลงมาตรงหน้าอย่างตกตะลึง...
ผู้หญิงคนนี้ห้อยหัวลงมาจากด้านบน มิฮารุไม่แน่ใจว่าเธอกำลังมองพวกเขาอยู่รึเปล่า... เพราะดวงตาของเธอเหลือก
ขึ้นจนเห็นแต่ตาขาว แขนที่ห้องต่องแต่งลงมา ดูราวกับถูกตัดเนื้อให้หลุดห้อยออกมาเป็นชิ้นๆจนเห็นถึงกระดูกและ
กล้ามเนื้อในสีแดงเข้ม
แต่สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มทั้งคู่ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว คงจะเป็นหน้าท้องของเธอที่ถูกผ่ายาวลงมา
จนทั้งลำไส้ และเครื่องในอื่นๆห้อยลงมาปิดหน้าไปบางส่วน สิ่งที่เรียกว่าลำไส้และกระเพาอาหาร...
พวกเขาทั้งสองคนเพิ่งเคยเห็นจริงๆก็วันนี้เอง...
เลือดสีแดงเข้มหยดลงพื้นเป็นระยะๆ นาซาเคะเริ่มสังเกตเห็นสิ่งที่ผิดปกติ... เลือดที่ไหลมาตามแขนหยดแล้วหยดเล่า
เมื่อหยดเลือดเหล่านั้นตกสู่พื้น แขนของหญิงสาวคนนี้ก็จะยืดยาวออกมาทีละน้อย จนในที่สุดมันก็ห้อยยาวลงมา
เกือบถึงพื้น
\" .............อาอาอาอาอาอาอาอา-------- - - \" หญิงสาวอ้าปากกว้างแล้วส่งเสียงต่ำออกมาจากในลำคอ
แขนยาวเหยียดของเธอเริ่มกวัดแกว่งเป็นวงกว้าง จนทั้งคู่ต้องถอยกรูลงไปถึงที่พักบันได
\" ฮารุ!! ระวัง!!! \" นาซาเคะตะโกนลั่น มือของผู้หญิงคนนั้นยืดออกมาอีกแล้วคว้าต้นแขนมิฮารุเอาไว้ได้เต็มๆ
มิฮารุพยายามรั้งตัวเอาไว้ ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะดึงตัวเขาไป เล็กยาวๆของเธอแข็งยิ่งกว่าปกติ มันจิกเข้า
ไปในผิวเนื้อของเด็กหนุ่มจนเลือดไหลปริ่มๆออกมา
มิฮารุรีบลุกขึ้นแล้วกระชากแขนกลับ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับกระชากแขนเขาเข้าไปด้วยแรงเหวี่ยง จนหนุ่มน้อยหน้าทิ่ม
เกือบกระแทกขั้นบันได แต่ก็ยังเอามือขึ้นมากันได้ทัน
\" หนอย!! \" มิฮารุกัดฟันกรอดแล้วเหวี่ยงขวานในมือตัดแขนของผู้หญิงคนนั้นขาดออก แล้ววิ่งถอยหลังออกมา
อย่างรวดเร็วจนชิดผนัง
\" อ๊าาาาาาาาา!!!! อ๊าาาาาาาาา-- - - - - - - -!!!!!!! \" หญิงสาวกรีดร้องเสียงแหลม เธอดิ้นพล่านเพราะความ
เจ็บปวด จนเลือดสีเข้มจากต้นแขนที่ขาดสาดนองไปทั่วพื้น
เธอกรีดร้องซ้ำๆ ไม่นานแขนผอมๆอีกห้าแขนก็งอกทะลุหัวไหล่ข้างที่แขนขาดออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับยิ่งตัดยิ่งเพิ่ม
แขนห้าแขนเหล่านั้นพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มทั้งสองด้วยความว่องไว กรงเล็บของพวกเธอคว้าตัวพวกเขาทั้งสองเอาไว้ได้
แล้วพยายามลากเข้าหาตนเอง
มิฮารุถูกแรงเหวี่ยงมหาศาลของเธอลากคอจนไปล้มนอนอยู่บนบันไดอย่างทุลักทุเล ในขณะที่นาซาเคะใช้เท้ายันบันได
เอาไว้ไม่ให้ถูกลากไปแล้วหวังจะแกะมือเหล่านั้นออก...
ทว่าเรี่ยวแรงของหญิงสาวที่ห้อยหัวลงมาจากเพดานช่างมากมายเหลือเกิน นาซาเคะเริ่มหายใจไม่ออกเพราะมือที่บีบคอ
เขาอยู่ เขาปิดตาแน่นเพราะความกลัว ก่อนที่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเขาจะถลึงตามองปีศาจร้ายเบื้องหน้าอีกครั้ง
และเริ่มขยับมือทำอะไรบางอย่าง....
แต่ในตอนนั้นเอง....
\" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! \" หญิงสาวที่ถูกผ่าท้องห้อยลงมาจากเพดานกรีดร้องเสียงดังลั่น
แล้วเริ่มดิ้นพล่าน กล้ามเนื้อบิดตัวอย่างเจ็บปวด เธอดิ้นพล่านไปมาจนแขนทั้งหลายของเธอคลายมือออกจากพวกเด็ก
หนุ่มทั้งสอง แล้วเริ่มกวัดแกว่งไปตามแรงดิ้น
มิฮารุรีบพลิกตัวกลับมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความแปลกใจ ด้านหลังของหญิงที่ห้อยตัวลงมานั้น มีสาวน้อยอีกคน
ยืนนิ่งอยู่.... ชุดดำของเธอเป็นกระโปรงยาวลงมา ทว่าปลายกระโปรงแยกเป็นแฉกๆแล้วมัดเป็นปมไว้ในแต่ละแฉก
ทว่าที่โดดเด่นสะดุดตา เห็นจะเป็นผมสีเงินเป็นประกายของเธอมากกว่า เด็กหนุ่มมองผมยาวเลยเอวที่เป็นสีเงินนั้น
ไม่วางตา สีเงินที่ทอประกายในความมืดนั้นทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้เลย...
นาซาเคะที่ยืนอยู่ด้านข้างออกไปอีกหน่อยก็ละสายตาไปจากมือขวาของเธอไม่ได้เช่นกัน... มือขาวเนียนของเธอแทง
ลึกเข้าไปที่หลังของหญิงที่ห้อยตัวลงมานั้นทั้งมือ สาวน้อยผมเงินค่อยๆลากมือออกมาจากในตัวของผีตนนั้น
โดยดึงกระดูกสันหลังที่ยาวเรียงต่อกันออกมาด้วย ใบหน้าของเธอเฉยชา ตาสีดำกลมโตนั้นชี้ขึ้นเล็กน้อยที่หางตา
นั่นยิ่งทำให้แววตานั้นดูเย่อหยิ่งมากขึ้น สาวน้อยผมสีเงินเหลือบมองมิฮารุโดยไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมา ก่อนที่
เธอจะกระชากท่อนกระดูกสันหลังในมือออกมาจากตัวของเจ้าของเต็มแรง จนกระดูกสันหลังหลุดออกมาทั้งหมด
หญิงสาวที่ห้อยตัวลงมาจากเพดานนั้นกรีดร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด เธอหมุนคอกลับหลังแบบร้อนแปดสิบองศาหัน
กลับไปทางคนที่เอากระดูกสันกลังของเธอไป... ในขณะที่แขนทั้งหลายของเธอยังคงห้อยมายาวลากพื้น เธอกรีดร้อง
แล้วก่นด่าอะไรบางอย่างที่จับใจความไม่ได้ ทว่าเสียงตะคอกนั้นกลับฟังดูเกรี้ยวกราดเหลือเกิน
\" ....... \" สาวน้อยชุดดำคนนั้นนิ่งอึ้ง เธอละสายตาจากมิฮารุมายังวิญญาณตรงหน้า แล้วฟาดกระดูกสันหลังทั้งท่อน
เข้าที่หน้าของวิญญาณนั้น จนกระดูกหลุดแตกกระจายเป็นท่อนๆ ก่อนจะหยิบมีดบัตเตอร์ฟลายออกมา
แล้วจ้วงแทงเข้าไปในปากของอีกฝ่ายไม่ยั้ง เลือดที่สาดกระเซ็นออกมาก็ไม่ทำให้เธอชะงักมือเลย
นาซาเคะร้องลั่นด้วยความตระหนก ในขณะที่สาวน้อยคนนั้นฉีกกระชากลากไส้ของผีตนนั้นออกมา แล้วเขวี้ยง
ก้อนเครื่องในนั้นลงไปกองที่บันได หญิงสาวที่ห้อยตัวลงมาจากเพดานดิ้นพล่านอย่างรุนแรงก่อนจะเริ่มสั่นกระตุก
หงึกๆด้วยความเจ็บปวด
และเธอก็หยุดนิ่งในจังหวะหนึ่ง....ก่อนจะเริ่มสลายไปอย่างช้าๆ พร้อมกับเครื่องในแล้วท่อนกระดูกสันหลังที่
หายไปด้วย เหลือไว้เพียงเลือดแดงฉานที่นองไปตามพื้นและเนื้อตัวของเด็กหนุ่มสาวสามคนนี้เท่านั้น ในขณะที่
แสงไฟสีส้มของบันไดสาดแสงจนเห็นรายละเอียดทั่วไปโดยชัดเจน....
นาซาเคะและมิฮารุจ้องมองไปทางสาวน้อยเบื้องหน้า เธอดูโตกว่าพวกเขานิดหน่อย อาจจะเรียกได้ว่าเป็นพี่สาว
เธอมองมาทางพวกเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะทำท่าเหมือนไม่สนใจ....แล้วหันตัวกลับเดินไปตามทางเดินชั้นสี่....
\" ดะ...เดี๋ยวก่อนครับพี่สาว!! \" มิฮารุร้องเรียกแล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดตามไป โดยไม่ฟังเสียงห้ามของนาซาเคะเลย
นาซาเคะจึงรีบวิ่งตามขึ้นมายังชั้นสี่ด้วยกันทั้งคู่...
แต่เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสี่กลับไม่เจอสิ่งใดเลย นอกจากความมืดมิด.... สาวน้อยผมเงินลึกลับที่ทั้งคู่เจอหายตัวไปอย่าง
เงียบเชียบ ทั้งคู่หันซ้ายหันขวา แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของผู้คนเลย มิฮารุกับนาซาเคะมองหน้ากันเล็กน้อยด้วยงุนงง...
....ผู้หญิงผมเงินเมื่อกี้นี้ก็เป็นผีเหมือนกันงั้นหรือ?....
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
วันนี้พระจันทร์ส่องสว่าง...
ที่สวนหย่อมอันเงียบเชียบ กลับมีเสียงแมลงบางอย่างร้องดังระงม ชายในชุดดำก้าวเท้ามายังกลางสวนในยามค่ำคืนนี้
เขาจ้องมองไปยังร่างวิญญาณที่นอนนิ่งอาบแสงจันทร์อยู่กลางสวน แล้วจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา
ลีโฮลงนั่งที่ข้างตัวชางที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า เขาเหลือบไปมองชายผมทอง ราวกับจะเร่งเร้าให้อีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้นมา...
\" ....มีเรื่องอะไรหรือลีโฮ \" ชางที่นอนประสานมือไว้บนตัวเอ่ยถามขึ้นมาด้วยภาษาจีน โดยที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
ลีโฮ....เซียนดำที่อายุอ่อนกว่าหลายสิบปีจึงเม้มปากเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ดูเหมือนชางเองจะรู้อยู่แล้ว
เขาลืมตาขึ้น ดวงตาสีม่วงแดงที่ดูแปลกประหลาด....กำลังมองดิ่งขึ้นไปยังดวงจันทร์กลมโตเบื้องบนอีกครั้ง...
\" ....ที่ชั้นยังไม่ไปโลกแห่งความตาย... ไม่เกี่ยวอะไรกับนายหรอกนะ \"
\" แล้ว...แล้วทำไมล่ะครับ? \" ลีโฮถามขัดขึ้นมาด้วยภาษาญี่ปุ่น \" ต้องเกี่ยวสิครับ! ไม่ใช่เพราะว่าผมอ่อนหัดหรือครับ
คุณเลยห่วงที่นี่ กลัวว่าถ้ามีอะไรร้ายแรงผมจะทำอะไรไม่ได้!! \"
ชางลุกขึ้นนั่งอย่างไม่รีบร้อนนัก เขาจ้องมองมายังคนข้างตัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของลีโฮยังไม่กลายเป็น
สีม่วงแดงเลย ยังคงเป็นสีดำเช่นเดิม นั่นแสดงให้เห็นว่าเขายังไม่ได้เป็นเซียนดำเต็มตัวนั่นเอง....
\" ....นายอ่อนหัดแล้วไม่ดีหรือไง? ถ้าตาเปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงเมื่อไหร่ ถึงจะถูกยอมรับว่าเป็นเซียนดำก็จริง...
แต่คราวนี้นายก็ต้องหาเลือดนักบวชมาดื่ม และถ้าอายุห้าสิบเมื่อไหร่ก็ต้องตาย... ตอนนี้นายยังไม่โดนคำสาปพวกนั้น
ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง? \" ชางพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ทว่าลีโฮกลับทำหน้าเศร้า ราวกับลำบากใจ
\" คุณไม่เข้าใจหรอก.... \" ลีโฮพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนประชดประชัน \" คุณชางน่ะฝึกแค่ปีเดียวตาก็เปลี่ยนสีแล้ว...
ถึงได้รับการยอมรับจากทุกคน ตั้งแต่อายุสิบสองเท่านั้นเอง...แถมยังใช้วิชาควบคุมธาตุได้ แล้วยังพลังรักษาอีก
แต่ผมสิ...จะสามสิบอยู่แล้วยังไม่ได้เรื่องได้ราวเลย \"
ลีโฮกัดฟันอย่างเจ็บปวด ทั้งที่เขานับถือชาง และพ่อของชางที่ชื่อเชน และหลงใหลในการเป็นเซียนดำมาก
แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้อย่างใจคิด การที่รู้ตัวว่าอยู่แค่ชั้นปลายแถว เป็นแค่พวกฝึกหัดนั้น... มันทำให้เขาเจ็บใจตัวเอง
ขึ้นมาเลยทีเดียว
\" .....อัจฉริยะอย่างคุณน่ะไม่เข้าใจหรอก \" เขาเน้นเสียงแล้วเบนสายตาไปอีกทางหนึ่ง
\" ถ้าผมมันไม่ได้เรื่องนัก ก็ติดต่อไปที่จีนให้เขาส่งคนอื่นมาสิครับ ทุกครั้งที่ผมเห็นคุณ...วนเวียนอยู่ที่โรงเรียนนี้น่ะ
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ จนคุณไม่อาจจะวางใจและไม่สู่สุขคติได้.... \"
ชางเขม่นตามองลีโฮด้วยความสมเพช เขาเป็นคนเลือกลีโฮให้มาที่นี่เอง โดยหวังจะให้เด็กฝึกหัดคนนี้เก่งขึ้น
เพราะที่คุโรสึกิมีวิญญาณร้ายแอบแฝงอยู่มากมาย แต่ลีโฮเองกลับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ทว่าชางกลับไม่รู้สึกสนใจเรื่องนั้นเท่าไหร่ ถึงลีโฮไม่เก่งขึ้นก็ไม่เห็นเป็นอะไร ดีเสียอีก...จะได้ไม่มีใครต้องโดน
คำสาปแบบเขา แต่....เรื่องการจะให้คนอื่นมาอยู่ที่ญี่ปุ่นแทน มันค่อนข้างจะยุ่งยากอยู่เหมือนกัน
ชางลุกขึ้นยืน แล้วยืดตัวขึ้นราวกับรู้สึกเมื่อย ก่อนจะก้มลงไปคุยกับลีโออีกครั้ง....
\" ฟังนะลีโฮ ถ้านายอยากจะกลับจีนก็เชิญ... แต่หาคนมาที่นี่แทนด้วย \" ชางพูดอย่างเย็นชา \" แต่นายกลับไปแบบนี้น่ะ
ก็คงมีแต่คนดูถูกนายเหมือนเดิม คิดเอาเองแล้วกันว่าจะเอายังไง... \"
เขาพูดแล้วเดินไปทางมุมหนึ่งของสวน ลีโฮนั่งก้มหน้าลงอีกครั้ง แล้วกัดฟันอย่างเคร่งเครียด แต่ชางก็ยังหันตัวกลับ
มาอีกครั้ง
\" ที่ชั้นไม่ไปจากที่นี่.... \" ชางเอ่ยปากพูดด้วยสายตาเศร้าๆ \" ก็แค่ยังอยากอยู่กับเขาต่อเท่านั้นแหละ...
ถึงเขาจะมองไม่เห็นชั้นก็เถอะ... มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายหรอกนะ... \"
\" ....อาจารย์ใหญ่น่ะเหรอครับ? \" ลีโฮถามให้แน่ใจ
ชายผมทองพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในมุมหนึ่งของสวนอย่างเงียบๆ ลีโฮครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยังไงเขาก็อยากจะเป็นเซียนดำเต็มตัวอยู่ดี ทำไม...ทั้งที่เขาฝึกหนักกว่าใครในรุ่นเดียวกัน ทั้งที่มีสายเลือดของ
เซียนดำอยู่ในตัว ทำไมตาถึงไม่เปลี่ยนสีซะที? เขาเงยหน้ามองพระจันทร์เหนือหัวอีกครั้ง แล้วครุ่นคิดด้วย
ความน้อยใจ.....
.....ไม่ยุติธรรมเลย....
อีกมุมหนึ่งของสวน ถัดเข้าไปในตัวตึกเรียนอีกหน่อย มิมูระที่ยืนแอบอยู่ตรงเสาลืมตาขึ้นช้าๆ หลังจากเงี่ยหูฟัง
บทสนทนาของคนทั้งคู่อยู่นาน....
เขาแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย แววตาที่มองผ่านแว่นทรงรีออกมานั้นดูส่องประกายแปลกๆ ชายหนุ่มเริ่มขยับเท้าเดิน
กลับไปที่ห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆพร้อมรอยยิ้ม....
\" .......อย่างนี้นี่เอง... \"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น