ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เอาตัวรอด
\" อะไรกัน แย่งให้ได้สิ \" มิฮารุพูดอย่างไม่สบอารมณ์ นาซาเคะก้มตัวลงอย่างเหนื่อยหอบ ก็เขาไม่ค่อยได้เล่น
ฟุตบอลนี่นา อยู่ๆให้มาแย่งลูกบอลไปจากมิฮารุแบบนี้ จะไปทำได้ยังไงกัน เขาคิดแล้วทรุดลงนั่งบนพื้นหญ้าเพราะ
ความเหนื่อย
\" ไม่เอาแล้ว พักก่อนๆ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว \" นาซาเคะบ่นอุบพลางหอบแฮ่กๆ มิฮารุทำแก้มป่องนิดๆแบบไม่ค่อยพอใจ
แต่ก็ยอมนั่งพักโดยดี
\" โธ่เอ๊ย ไม่เคยเล่นฟุตบอลหรือไง \" เด็กหนุ่มร่างเล็กพูดแบบหงุดหงิด \" ไม่ชอบเล่นกีฬาเหรอ? \"
\" เปล่าซะหน่อย ทำไมจะไม่ชอบ \" นาซาเคะค้านทันที ตอนเด็กแม่...เอ๊ย...พ่อเซซึนะสอนเขาเล่นกีฬาตั้งหลายอย่าง
แต่เขาไม่ค่อยได้เล่นกีฬาเป็นทีม เพราะไม่ค่อยมีเพื่อน แต่เขาก็ไม่เล่าเรื่องนี้ให้มิฮารุฟัง เพราะกลัวจะพลั้งปากเรื่อง
ปีกออกไป
มิฮารุจ้องเพื่อนใหม่ของเขาด้วยความสงสัยนิดหน่อย พลางโยนลูกบอลในมือสลับซ้ายขวาไปมา แล้วครุ่นคิดอะไร
บางอย่าง
\" งั้นถนัดกีฬาอะไรบ้าง \" เขาเอ่ยถามอีกครั้ง นาซาเคะเหลือบมองท้องฟ้ายามเย็นสีส้มแดงเบื้องบนครู่หนึ่ง...
\" ฟุตบอลก็เล่นเป็นนะ วอลเล่ย์ก็เป็น แบดมินตัน อืม....แต่ถ้าใช้แข่งล่ะก็จะเป็นพวกกรีฑาน่ะ \"
\" โดดสูง ลังกาหน้า-หลัง วิ่งแข่งอะไรงี้น่ะเหรอ? \" มิฮารุถามด้วยความสนใจ นาซาเคะยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าหงึกๆ
ถ้าเป็นเรื่องวิ่งล่ะก็ เขามั่นใจมากทีเดียว....
ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยลงต่ำ ท้องฟ้าสีส้มค่อยๆจางลงเป็นสีเข้มมากขึ้น มิฮารุยืนขึ้นพลางปัดกางเกงขาสั้นของตัวเอง
เล็กน้อย แล้วยืดตัวขึ้นสูดลมหายใจเต็มปอด ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
\" เออ นายมาจากที่ไหนน่ะ \" มิฮารุถามเสียงใส ทว่านาซาเคะกลับนิ่งไปด้วยความงุนงง
\" เอ๋? \"
\" ชั้นมาจากเกียวโต นายล่ะ? \" มิฮารุพูดต่อ นาซาเคะถึงได้เข้าใจขึ้นมา
\" เปล่า ชั้นก็อยู่ที่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่....ตั้งแต่เด็กน่ะ \" เขาอธิบาย แต่เกือบจะพูดว่าอยู่มาตั้งแต่เกิดออกไปเสียแล้ว
เขาต้องปิดเรื่องที่ว่าคามิมูระและซาจิเป็นพ่อแม่จริงๆของเขาไม่ให้ใครรู้ แน่ล่ะ...ถ้าคนอื่นรู้ว่าทั้งพ่อและแม่เขาเป็น
ผู้ชายทั้งคู่ ต้องถูกมองแปลกๆแน่เลย นาซาเคะคิดด้วยความกังวล
\" อ้าว พ่อกับแม่นายเป็นอาจารย์ที่นี่เหรอ? \" มิฮารุยิงคำถามตรงประเด็น เล่นเอานาซาเคะสะดุ้ง อะไรจะทาย
แม่นขนาดนี้นะ
\" อะ....อ๋อ แม่เคยเป็นน่ะ แต่ลาออกไปแล้ว แล้วพ่อก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่ด้วย แต่เขาให้ชั้นอยู่ที่นี่แล้วฝากอาจารย์
เซซึนะเลี้ยงไงล่ะ\" เขาพยายามแก้ตัวสุดชีวิต ไม่รู้เลยว่าสีหน้าตัวเองชักจะซีดลงทุกทีแล้ว
มิฮารุขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทีละลักละล่ำของเพื่อน แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก เขาหยุดคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะยิ้ม
ออกมาอย่างร่าเริง
\" งั้นนายก็รู้จักทางหนีทีไล่ในโรงเรียนนี้ดีใช่ม้า งั้นคืนนี้ออกมาสำรวจโรงเรียนเป็นเพื่อนชั้นหน่อย \"
นาซาเคะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เขาเองก็ไม่ค่อยได้ออกมานอกห้องตอนกลางคืนเท่าไหร่นักเพราะพวกพ่อห้าม
แล้วเขาก็รู้ดีด้วยว่าที่นี่พอตกดึกแล้วก็มีแต่อันตรายทั้งนั้น...
\" มันอันตรายนะ นายยังไม่รู้หรอกว่าที่นี่มีอะไรบ้าง \" นาซาเคะเตือนเสียงเข้มอย่างจริงจัง ทว่ามิฮารุกลับทำ
แก้มป่องอีกครั้ง แล้วขมวดคิ้วแปลกๆ
\" ทำไมจะไม่รู้ พ่อชั้นก็จบจากที่นี่ ชั้นถึงได้อยากออกมาดูไงล่ะ \" เขาพูดอย่างตื่นเต้นเล็กๆ \" นะ แค่นี้เอง
ถ้ามีอะไรมาเราก็หนีเข้าห้องไหนก็ได้นี่ พวกอาจารย์เอายันต์ไปติดไว้หมดทุกห้องแล้วนี่นา ชั้นเห็นนะ\"
นาซาเคะนิ่งอึ้ง ท่าทางมิฮารุจะเอาจริงซะด้วย ท่าทางมุ่งมั่นอยากจะเห็นผีของเพื่อนตัวเล็กคนนี้ช่างจริงจังและแน่วแน่
เหลือเกิน เขาเริ่มสังหรณ์ใจว่าจะรั้งมิฮารุไม่อยู่เสียแล้ว
\" เออ...ก็ได้ ชั้นไปคนเดียวก็ได้ \" มิฮารุบ่นอุบแล้วยืนหันไปอีกทางหนึ่ง ราวกับงอนอยู่อย่างงั้นแหละ
\" ขะ....เข้าใจแล้ว ชั้นไปด้วย แต่ถ้าเห็นท่าไม่ดีเมื่อไหร่ต้องรีบกลับห้องนะ \" นาซาเคะยอมตามอีกฝ่ายไปจนได้
มีเขาไปด้วย ยังไงก็ต้องดีกว่าให้มิฮารุไปคนเดียวอยู่แล้ว
มิฮารุหันมายิ้มด้วยความดีใจ พลางนึกถึงเรื่องที่พ่อเล่าให้ฟัง... พ่อกับเพื่อนสนิทสมัยม.ต้นของพ่อก็เป็นแบบนี้
ออกไปสำรวจโรงเรียนด้วยกัน ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด....
เขายิ้มให้นาซาเคะด้วยความดีใจ... บางทีเขาสองคนอาจจะได้สนิทกันเช่นนั้นบ้างก็ได้....
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
\" ไม่ดีแน่ ไม่ดีแน่ๆเลยฮารุ \" นาซาเคะละลักละล่ำพูดในตอนที่มิฮารุกำลังจะเปิดประตูออกไป ใกล้เวลาสามทุ่ม
แล้ว เขาพยายามให้มิฮารุออกไปก่อนที่จะสามทุ่ม แต่มิฮารุเองกลับยืนกรานว่าจะออกไปนอกห้องหลังสามทุ่ม...
\" ไม่ดีแน่ฮารุ ถ้าออกไปตอนนี้เจอผู้คุมมือขวานแน่ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ! \" เขาพูดแล้วดึงเสื้อเพื่อนใหม่ของเขาเอาไว้
ทว่ามิฮารุกลับเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อยราวกับไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนร้องห้าม
\" อย่าปอดแหกน่า บอกแล้วไง ขอดูผู้คุมมือขวานแค่แปบเดียว แล้วจะปิดประตูเลยน่ะ \" มิฮารุพูดอย่างอารมณ์เสีย
นาซาเคะยังเลิ่กลั่ก ถ้าแค่ชะโงกหน้าออกไปดูล่ะก็... จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ ถ้าไม่ให้ผู้คุมเห็นก็คงจะไม่เป็น
อะไรหรอกมั้ง?
มิฮารุเหลือบมองนาฬิกา สามทุ่มตรงเป๊ะ... เขาหันไปยิ้มให้นาซาเคะ ก่อนจะหมุนลูกบิดกึก แล้วค่อยๆดึงประตูเข้า
หาตัว แล้วทำท่าจะชะโงกหน้าออกไป... แต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่....
.....ผู้คุมมือขวานยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพวกเขานี่เอง....
ทั้งสองคนนิ่งอึ้งเพราะไม่ทันตั้งตัว มิฮารุเองก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก... ร่างกายที่ดูใหญ่โต แต่เนื้อหนังกลับดูเละๆ
อย่างบอกไม่ถูก ดวงตาสีขาวของผู้คุมยังเหม่อมองไปตามทางเดินชั้นสาม ไม่ทันได้สังเกตเห็นเด็กน้อยทั้งสองที่
แง้มประตูออกมาดูเลย
มิฮารุอ้าปากค้าง ตาของเขาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น สายตาของเขาไล่ไปตามโซ่เก่าๆที่พันรอบตัวของผู้คุมมือขวาน
นี่เองหรือ...ผู้คุมมือขวาน... เด็กน้อยสะดุ้งเฮือก เมื่อผู้คุมเริ่มขยับตัว
\" ....สุดยอดเลย ตัวใหญ่ชะมัด... \" มิฮารุพึมพำอย่างตื่นเต้น แต่นาซาเคะกลับกลัวจนตัวสั่น ยังดีที่ผู้คุมยัง
ไม่ทันเห็น เพราะประตูห้องของพวกเขาอยู่เยื้องหลังผู้คุมไปหน่อย
\" ฮารุ...ฮารุ เร็วเข้า ปิดประตูเร็ว...\" นาซาเคะพูดเสียงสั่น แล้วพยายามดึงตัวเพื่อนให้กลับเข้ามาในห้อง
หลังจากยืนดูอยู่ครู่หนึ่ง มิฮารุจึงยอมปิดประตูลงโดยดี....
ปัง...
\" ............. \" ทั้งคู่กลับเข้ามายืนในห้องตัวเองหลังจากปิดประตูลง พวกเขามองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง มิฮารุทำหน้าจริงจัง
ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง...
\" .....นาซาเคะ \" มิฮารุทักขึ้น \" ....นายว่าเสียงปิดประตูเมื้อกี้...ผู้คุมจะได้ยินหรือเปล่า? \"
นาซาเคะจ้องหน้าเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง เขาเองก็คิดในเรื่องเดียวกันอยู่ ในที่สุดพวกเขาก็ค่อยๆหันไปมองประตูห้อง
อย่างหวาดๆ นี่พวกเขาทำพลาดไปหรือเปล่า? น่าจะรอให้ผู้คุมเดินห่างออกไปหน่อย แล้วค่อยปิดประตูลง...
ตึง!!!! ตึง!!!!
เด็กหนุ่มทั้งสองสะดุ้งเฮือกแล้วถอยหลังกรูด้วยความตกใจ ประตูกำลังถูกคมขวานพังเข้ามา นาซาเคะหน้าซีด...
ผู้คุมมือขวานกำลังจะเข้ามา!!! ทั้งๆที่มียันต์อยู่แท้ๆ ทำไมล่ะ? เขาคิดด้วยความสับสน
ตึง!!!
มิฮารุเอี้ยวตัวหลบแทบไม่ทัน ลูกบิดถูกขวานกระแทกจนหลุดกระเด็นเข้ามาในห้อง มันพุ่งตรงไปโดนหน้าต่างบาน
เดียวของห้องนอนนี้จนแตกกระจาย นาซาเคะหันไปดูแล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาคว้าโต๊ะเล็กตรงหน้าต่าง
แล้วฟาดมันใส่หน้าต่างให้แตกมากขึ้น
ในที่สุดผู้คุมก็ใช้ขวานทะลวงประตูเข้ามา ดวงตาสีขาวของเขาจ้องตรงมายังมิฮารุที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า มิฮารุตัวสั่นด้วย
ความตกใจ ก่อนจะถอยหลังไปติดหัวเตียง กลิ่นเหม็นเน่าของซากศพกระจายไปทั่ว กลิ่นเหม็นแบบนี้เด็กหนุ่มไม่เคย
เจอมาก่อน ช่างรุนแรงเหลือเกิน....
\" ฮารุ!! มาเร็ว!! \" เสียงของนาซาเคะดังขึ้น เรียกสติของมิฮารุอีกครั้ง ทว่าพอเขาหันไปทางหน้าต่างที่แตกอยู่
กลับไม่เจอนาซาเคะเสียแล้ว ด้วยความตกใจ... มิฮารุจึงวิ่งมาชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างทันที
\" โดดลงมาเร็วฮารุ!!! \" นาซาเคะที่โดดออกไปจากหน้าต่างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ยืนนิ่งอยู่ที่พื้นด้านล่าง ขาเขาเคล็ด
นิดหน่อยแล้วก็มีรอยถลอกที่แขนเท่านั้น เพราะโดดลงมาโดยเอาเท้าลง มิฮารุอ้ำอึ้งไม่กล้าโดดลงไป....
ก็นี่มันชั้นสามเชียวนะ.... ถึงนาซาเคะโดดลงไปแล้วจะไม่เป็นอะไรก็เถอะ แต่เขาล่ะ?
\" ลงมาสิ!! ทำอะไรอยู่!!! \" นาซาเคะตะโกนเรียกอย่างร้อนใจ ทว่ามิฮารุกลับส่ายหน้า....
ผู้คุมมือขวานเหวี่ยงขวานข้างหนึ่งในมือใส่เด็กหนุ่มตรงหน้า มิฮารุรีบละตัวจากหน้าต่าง แล้วก้มตัวหลบ
คมขวานกระแทกผนังลากไปเป็นรอยบากยาว... มิฮารุโดดขึ้นไปบนเตียง แล้วรีบคลานอ้อมไปโดลงที่ปลายเตียง
ก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
ผู้คุมมือขวานรีบก้าวเท้าวิ่งตามไปอย่างรวดเร็วเสียงดังตึงๆ นาซาเคะที่ยืนอยู่ด้านล่างหอบหายใจรุนแรงเพราะความกลัว
หลังจากเห็นร่างของมิฮารุและผู้คุมหายไปจากบานหน้าต่าง เขายืนอึ้งเพราะทำอะไรไม่ถูก...
.....ไม่ได้นะฮารุ....สู้ไม่ได้หรอก สู้ไม่ได้แน่!!!..... เด็กหนุ่มที่ยืนดูอยู่คิดด้วยความตระหนก...
เขายืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะกัดฟันกรอด... มิฮารุตัวเล็กแค่นั้นจะไปสู้ผู้คุมมือขวานได้ไง!! ต้องถูกฆ่าตายแน่!!!
นาซาเคะหันไปมองทางห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปจากด้านหน้าของตึกเรียนที่เขายืนอยู่ไม่มากนัก แล้วตัดสินใจ
วิ่งไปหยิบไม้ถูพื้นมาอันหนึ่ง แล้วคว้าเก้าอี้ไม้ตัวเล็กสำหรับนั่งซักผ้ามาด้วย
นาซาเคะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาหันตัวกลับจากห้องน้ำรวม แล้ววิ่งมุ่งหน้าขึ้นไปบนตึกนอนอีกครั้ง....
++-+--+---+----+----------+----+---+--+-++
มิฮารุวิ่งโร่มาจนสุดปลายทางเดิน เขาคว้าขวานที่ติดอยู่ข้างกำแพงลงมาอันหนึ่ง ในขณะที่ผู้คุมมือขวานยังวิ่งตาม
เขาหันไปประจันหน้ากับชายร่างใหญ่ที่มุ่งหมายมาที่เขา แล้วกระชับขวานในมือแน่น...
ทำได้สิ!! ขนาดเพื่อนของพ่อยังเคยทำมาแล้วเลยนี่นา ใช้ขวานนี่หั่นตัวผู้คุมให้เป็นสองซีก!!!
ผู้คุมเริ่มชะลอความเร็วเมื่อเห็นมิฮารุยืนนิ่งรอเขาอยู่ ระหว่างที่ผู้คุมชะลอความเร็วอยู่นั่นเอง มิฮารุก็วิ่งเข้าใส่
ร่างสูงตรงหน้า แล้วเหวี่ยงขวานเต็มแรง
แขนข้างหนึ่งของผู้คุมถูกตัดออก แขนเละๆข้างนั้นร่วงตกลงมาที่พื้น ผู้คุมมองเขม็งร่างของเด็กหนุ่มที่รีบถอยกลับก่อน
ที่ตัวผู้คุมจะโจมตีมา... มิฮารุหอบหายใจอย่างตื่นเต้น เขารู้สึกกลัวขึ้นมาบางแล้ว พอดูใกล้ๆแบบนี้ผู้คุมดูตัวใหญ่ราว
กับยักษ์เลยทีเดียว...
แต่เด็กหนุ่มก็กระหยิ่มยิ้มย่อง ผู้คุมมือขวานเชื่องช้ากว่าที่คิด ถ้าเขาโจมตีอย่างรวดเร็วล่ะก็... อาจจะชนะก็ได้!!!
มิฮารุคิดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ผู้คุมยังถือขวานข้างเดียวยืนนิ่งอยู่ ใบหน้าที่เละเทะราวกับเนื้อบวมน้ำของผู้คุม
เรียบเฉยไร้อารมณ์ เด็กหนุ่มเห็นท่าทีเมินเฉยดังนั้น จึงวิ่งกรูเข้าหาแล้วก้มตัวเหวี่ยงขวานลงต่ำ หวังจะฟันขาทั้งสอง
ที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเละเหลวของอีกฝ่ายให้ขาดออก เพื่อตัดการเคลื่อนไหว
ฟุ่บ!!!
มิฮารุนิ่งอึ้งแล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ... ผู้คุมมือขวานกระโดดหลบ!!! เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ หัวของผู้คุม
ตอนกระโดดนั้น ที่จริงต้องกระแทกเข้ากับเพดาน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ดี จึงก้มหน้าลงดูเด็กน้อยตรงหน้าแทน
หัวที่ก้มลงจึงไม่กระแทกโดนเพดานดังคาด
ในที่สุดเท้าข้างหนึ่งของชายร่างใหญ่ก็สัมผัสพื้น เขาเหวี่ยงเท้าอีกข้างใส่ตัวของเด็กตรงหน้า มิฮารุหลบไม่ทัน
จึงถูกท่อนขาใหญ่ๆนั้นเตะจนกระเด็นไปกระแทกบันไดทางขึ้นชั้นสี่อย่างแรง....
เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นแม้จะรู้สึกมึนหัวก็ตาม มิฮารุกัดฟันกรอดคลานขึ้นบันไดไปอย่างทุลักทุเล ในขณะที่
ผู้คุมมือขวานหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไปได้ไม่ถึงไหนแน่ๆ
\" อุ๊บ...\" มิฮารุร้องด้วยความเจ็บปวด ทว่ายังพยายามคลานขึ้นไปไม่หยุด มือข้างหนึ่งยังกำขวานเล่มเดิม
เอาไว้แน่น เขาหันไปมองทางผู้คุม ด้วยนึกแปลกใจที่ผู้คุมยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น... ไม่ได้ตามเขาขึ้นมา....
....ราวกับจะบอกว่าเขาไม่มีทางรอดไปได้....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น