คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องน่าสนุก
ตอนที่ 2 : เรื่องน่าสนุก
เสียงการก่อสร้างยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง ชายชราอายุเกือบเจ็ดสิบปีในชุดขาวของบาทหลวงได้แต่ทอดสายตาไปยังป่าหลังโรงเรียนซึ่งยังมีต้นไม้ขึ้นเขียวครึ้มเช่นเดิม ภาพที่คุ้นตานั้นชวนให้เขาหวนนึกถึงเรื่องราวมากมายในอดีตขึ้นมา
"คุณพ่ออากิระ!" น้ำเสียงที่ฟังดูกระปรี้กระเปร่าดังขึ้น ชายชราหันกลับไปพร้อมรอยยิ้ม เพียงแค่ฟังเสียงเขาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
"มิมูระ วิ่งวุ่นเชียวนะ"
"คงไม่วุ่นเท่านี้หรอกครับถ้าจู่ ๆ คุณพ่อไม่หายตัวไป อย่ามาอยู่ตรงนี้เลยครับ ฝุ่นจากที่ก่อสร้างมันเยอะ" ชายหนุ่มพูดกึ่งขบขันแล้วเข้ามาช่วยพยุงชายชราให้เดินกลับไปทางโรงอาหารของโรงเรียน บาทหลวงผู้ถูกพยุงเหลือบไปมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อย
ใบหน้าของมิมูระนั้นดูเรียวเล็กกว่ามิทซึรุผู้เป็นพี่ชาย เขามีดวงตาเป็นสีน้ำตาลแดงเปลือกไม้เช่นเดียวกับสีผมที่ถูกย้อม มิมูระเพิ่งอายุยี่สิบกว่าปีเท่านั้นแต่เป็นครูหนุ่มที่มีความรับผิดชอบดีมาก แว่นเลนส์ไร้กรอบทรงวงรีบนใบหน้านั้นบางครั้งก็ทำให้เขานึกถึงครูคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปเมื่อนานมากแล้ว
"หน้าผมมีอะไรติดหรือครับ" มิมูระถามขึ้นพร้อมกับบีบมือคนที่ตนพยุงอยู่เบา ๆ คุณพ่อจึงรีบส่ายหน้าทันที
"อ...อา เปล่าหรอก" ชายชราหลบสายตาแล้วยิ้มเล็กน้อย "พอดูแบบนี้แล้ว เธอคล้ายกับเพื่อนคนหนึ่งของพ่อที่เขาเสียไปแล้วน่ะ"
"หืม..." ชายหนุ่มส่งเสียงเหมือนเพิ่งได้รู้เรื่องเป็นครั้งแรก "อ้อ จริงสิ เห็นครูใหญ่เขาบอกว่าจะเอาให้เปิดชั้นมัธยมปลายให้ได้ในปีหน้าเลยนะครับ ประกาศลั่นเสียขนาดนี้เราเองก็คงต้องรับครูเพิ่มแล้ว"
"ฮ่า ๆ โจดะนี่ไฟแรงจริง ๆ" คุณพ่อหัวเราะเล็กน้อย "ดีแล้วล่ะที่ให้เขาเป็นครูใหญ่ พ่อน่ะแก่แล้ว จะให้ลุกขึ้นมาทำอะไรแบบคงจะไม่ไหวหรอก"
มิมูระนึกถึงเมื่อปีที่แล้ว จู่ ๆ คุณพ่ออากิระก็โพล่งออกมาว่าจะให้ฮามาโตะ โจดะ อาจารย์หนุ่มคนหนึ่งเป็นครูใหญ่แทนตัวเอง แน่นอนว่าทรัพย์สินของโรงเรียนทุกอย่างจึงตกเป็นของโจดะไปโดยปริยาย เขาคิดแล้วก็ได้แต่ทึ่งกับความไว้เนื้อเชื่อใจคนอื่นของคุณพ่ออากิระเสียจริง ๆ
ถ้าดูกันตามอาวุโสแล้วก็น่าจะให้ครูคามิมูระ เซซึนะซึ่งเป็นคนสนิทอีกคนของคุณพ่ออากิระเป็นครูใหญ่ ทว่าเจ้าตัวก็ปฏิเสธไม่รับเพราะไม่ชอบงานบริหาร ส่วนโจดะนั้นแม้จะประหลาดใจแต่สุดท้ายก็ยอมรับหน้าที่แทนอย่างง่ายดาย
โรงเรียนคุโรสึกิภายใต้การนำของโจดะถูกปรับปรุงใหม่เกือบทั้งหมด ตั้งแต่บุคลากร สถานที่และระบบการเรียนการสอน คนที่หัวปั่นก็คือพวกอาจารย์ประจำนี่ล่ะ ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมากลางวันก็ต้องทำแผนการสอนใหม่ กลางคืนก็มีเสียงก่อสร้างให้รำคาญใจอยู่ตลอด
ทั้งการสร้างโรงยิม สระว่ายน้ำ ตึกเรียนใหม่และการต่อเติมตึกเก่า ทุกอย่างถูกเร่งการก่อสร้างตามคำสั่งของโจดะ ช่างก่อสร้างจากหลายบริษัทก็เลยต้องมารวมตัวกันทำงานแบบตัวเป็นเกลียวเลยทีเดียว
ส่วนเงินที่ใช้ในการก่อสร้างนั้นดูเหมือนจะมีผู้สนับสนุนของโรงเรียนบริจาคไว้ให้ตั้งนานมาแล้วแต่คุณพ่ออากิระไม่ได้นำเงินออกมาใช้เท่าไรนัก ต่างจากโจดะที่ใช้เอา ๆ แบบไม่เกรงใจกันเลยทีเดียว
มิมูระส่งคุณพ่อแค่ด้านหน้าตึกนอนแล้วเดินกลับไปทางป่าหลังโรงเรียนอีกครั้ง ทั้งที่เป็นช่วงบ่ายที่แดดควรจะสว่างจ้าแท้ ๆ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนวันนี้ฟ้าหม่นยังไงชอบกล
บางเวลาก็มีกลุ่มก้อนสีดำพาดผ่านท้องฟ้าเหนือหัวเขาแล้วหนีหายไป มิมูระมองสิ่งคุ้นตานั้นผ่านแว่นสายตาก่อนจะเหยียดยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อยคล้ายกับรู้จักสิ่งนั้นเป็นอย่างดี
..........
คุณพ่ออากิระไขกุญแจห้องนอนตัวเองเข้าไป ชายชรากระแอมไอเล็กน้อยเพราะรู้สึกคันคอ บางทีฝุ่นจากการก่อสร้างคงจะเข้าไปกระมัง เขาคิดแล้วหันไปเปิดไฟที่สวิตช์ข้างประตู
"เอ๋" ชายชราอุทานขึ้นเมื่อแสงไฟไม่ยอมติดขึ้นมาเหมือนเดิม เขาลองกดอีกสองสามครั้งทว่ามันก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดขึ้นมาเลย
"อะไรกัน เดือนก่อนเพิ่งจะเปลี่ยนไปนี่นา" คุณพ่ออากิระทำหน้ามุ่ยก่อนจะหันหลังตั้งใจจะออกไปนอกห้อง แต่แล้วในตอนนั้นเองประตูก็หายไป มันกลายเป็นกำแพงสีดำสนิท ชายชราสะดุ้งแล้วผละออกจากบริเวณนั้นทันทีเหมือนกลัวว่าจะโดนดูดเข้าไป
เขายืนนิ่งแล้วมองไปยังจุดที่เคยเป็นประตูด้วยอาการตกตะลึง ฉับพลันหางตาก็เห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่เตียง เมื่อหันไปมองก็พบกับบุคคลซึ่งไม่น่าจะมีตัวตนอยู่บนโลกนั่งอยู่ ณ ที่ตรงนั้น
"คุโร...คุโรซาวะ...คุโรอิ" ชายชราในชุดขาวพึมพำเสียงค่อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลงราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ความจำยังดีอยู่นี่ครับ" ชายหนุ่มชุดดำหัวเราะร่วนก่อนจะค่อย ๆ หันไปทางคู่สนทนา คุณพ่ออากิระร่วงลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนพื้นสีดำสนิทเพราะความตกใจ ทั้งห้องจู่ ๆ ก็ถูกครอบคลุมไปด้วยความมืดมิดของสีดำและบรรยากาศหนาวเย็นจนชายชราถึงกับตัวสั่นระริก
บาทหลวงชราตกตะลึงจนเอ่ยคำพูดออกมาไม่ได้เลย คุโรซาวะ คุโรอิ ประธานนักเรียนที่หายตัวไปตั้งแต่สิบกว่าปีที่แล้วเพราะคำสาปเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของคุโรสึกิ บัดนี้ชายคนนั้นกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขานี่เอง
คุโรลุกขึ้นแล้วลงมานั่งยอง ๆ ข้างตัวคุณพ่ออากิระ ใบหน้าคมคายของชายหนุ่มกำลงเหยียดยิ้ม ผมแสกข้างที่ตกลงปรกหน้าและหางตาที่ชี้ขึ้นราวกับปีศาจจากรูปวาด ทุกสิ่งนั้นยังเหมือนเดิมเหมือนกับว่าวันเวลาที่ผ่านเลยไปไม่ได้มีผลอะไรกับชายคนนี้เลยสักนิดเดียว
"เจอผมในร่างนี้คงไม่ค่อยคุ้นตาสินะครับ" คุโรพูดก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อย ๆ เล็กลง แม้แต่เสื้อผ้าสีดำสนิทก็กลับกลายเป็นสูทสีเขียวของคุโรสึกิไปด้วย อา...ใช่แล้ว คุณพ่ออากิระเพิ่งจะรู้สึกตัว ตอนนี้...คุโรกลายเป็นคุโรตอนสมัยมัธยมต้นไปแล้ว
"แบบนี้อาจจะดีกว่า หรือว่า..." ร่างของหนุ่มน้อยเล็กลงไปอีก คราวนี้กลายเป็นเหมือนเด็กอายุสักห้าหกขวบเห็นจะได้ เด็กน้อยอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีขาว สวมเสื้อแขนยาวหนา ๆ สีดำ คุโรตัวน้อยนั่งยอง ๆ เอียงคอมองชายชราพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
"คุณพ่ออาจจะชอบแบบนี้มากกว่า"
คุณพ่ออากิระจ้องเด็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าน่าจะเป็นคุโรตัวจริงเขาก็อดยื่นมือไปลูบหัวเจ้าตัวน้อยไม่ได้ คุโรที่ยิ้มมาตลอดจู่ ๆ ก็กลับทำหน้านิ่ง ฝ่ามือของชายชรากำลังลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยนและเปลี่ยนเป็นคุณพ่ออากิระเสียเองที่อดยิ้มออกมาไม่ได้
"หายไปตั้งนาน ยังมีความสุขดีหรือเปล่า หือ"
"ครับ" คุโรยิ้มอีกครั้ง คราวนี้เขากลายเป็นชายหนุ่มในชุดดำตามเดิม "ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อตั้งมาก...มากมายเลยล่ะ"
ชายหนุ่มในชุดสีดำกลืนไปกับบรรยากาศนั้นจับมือข้างหนึ่งของบาทหลวงชราเอาไว้แน่น คุณพ่ออากิระประหลาดใจที่มือของอีกฝ่ายยังอุ่นเหมือนมนุษย์ปกติทั้งที่สิ่งที่คุโรทำเมื่อครู่ไม่น่าจะใช่สิ่งที่มนุษย์ปกติจะทำได้เลยแท้ ๆ
"อาจจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นก็ได้" คุโรแสยะยิ้มแล้วพูดโพล่งขึ้นมาโดยยังกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้ "ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนั้น คงจะเป็นสัญชาตญาณล่ะมั้งครับ"
คุณพ่อหยุดมองชายหนุ่มตรงหน้าเล็กน้อย เรื่องสนุกของคุโรน่ะความหมายของมัน...
เอาเถอะ... บาทหลวงชราคิดแล้วเผยยิ้มราวกับโล่งใจ ไม่ว่าหลังจากนี้เด็กน้อยคนนี้จะเล่าอะไรให้เขาฟังนั่นก็เป็นเรื่องรอง แต่สิ่งที่อยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้ต่างหากที่สำคัญที่สุด ชายชราใช้สองแขนโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่ทันได้รู้ตัว
"ยินดีต้อนรับกลับนะ คุโร..."
ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเผยยิ้มออกมาราวกับเด็ก ๆ ในโลกที่มืดมิดนั้นจู่ ๆ ก็มีกลิ่นดินและใบหญ้าโชยขึ้นมาจากใต้พื้นราวกับอยู่ในสนามหญ้าที่กว้างใหญ่อย่างไรอย่างนั้น...
b
g
scoll
bar
M
SE
ความคิดเห็น