ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำนิยมจากคนอ่าน
คำนิยมจากคนอ่านค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่ส่งเข้ามาให้ และยังส่งมาได้เรื่อยๆนะคะ เราจะลงไว้ให้ที่นี่ค่ะ ^__^ ส่งได้ทางอีเมล์มาที่ wadoiji_stamina@hotmail.com (คนที่อ่านจากหนังสือก็ส่งมาได้นะคะ)
black_coffee
"ความมันส์ระดับสุดกู่.. บรรยายเห็นภาพอย่างแจ่มแจ้ง.. พล๊อตที่บรรจบกันได้อย่างลงตัว.. ความน่ากลัวที่ไม่ลดระดับดีกรีลงแม้แต่น้อย.. พระเอกโรคจิตบ้าการกรีดคัทเตอร์(?!)ใส่ผีและเพื่อนพ้องสุดเพี้ยน ทำให้นิยายเรื่องนี้โด่งดังจนขึ้นอันดับหนึ่งในหน้าอินเตอร์เน็ต(ทั้งจำนวนผู้ชมและเรทติ้ง!!!!!).. เป็นนิยายอีกเรื่องที่"ต้อง"ซื้อโดยไม่ต้องลังเล "
Ballkungz
"แม้จะเคยอ่านนิยายสยองขวัญมาแล้วเยอะ ซึ่งส่วนมากก็จะมีแต่ สยอง น่ากลัว ไขปริศนา ครั้งแรกที่คลิกเข้ามาที่ "โรงเรียนพิศวง" อ่านไป 1-2 ตอนแรก ก็คิดว่าเรื่องนี้คงเป็นเหมือนนิยายสยองขวัญทั่วไป แต่เรื่องนี้กลับไม่ใช่อย่างที่คิด ผู้เขียนสามารถแสดงความรู้สึกของตัวละครได้อย่างชัดเจน และทำให้ผู้อ่านมีความรู้สึกร่วมกับตัวละครนั้นๆได้ด้วย ตอนจบก็ไม่ใช่สูตรสำเร็จของนิยายสยองขวัญทั่วไป เนื้อเรื่องกลับตาลปัตรไปมาทำให้ผู้อ่านรู้สึก "นึกไม่ถึง" แถมอยากที่จะร้องไห้อยู่หลายตอน
"Darkmoon Stamina" จึงเป็นนิยายที่คนที่ได้มีโอกาสอ่านแล้ว คงจะวางไม่ลง..ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น "
D^o^W
ความรู้สึกที่มีต่อ DMS
>>ความเป็นมาและความเป็นไป
เมื่อแรกพบนั้น DMS ลงได้ประมาน114 ตอน เพื่อนที่แนะนำให้อ่านบอกว่า
"อ่านดูดิ เรื่องนี้น่ะ โหด ซาดิสม์ สะใจดีว่ะ" ได้ยินดังนั้นจึงได้รีบอ่านทันที แต่เชื่อไหม อ่านแค่บทแรก บอกได้เลยว่าเรื่องนี้ เยี่ยม! บรรยายได้ดี เข้าถึงอารมณ์ เกิดภาพในจินตนาการ ทำให้คนอ่านคนนี้ที่ไม่เคยพิศวาสเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับผีๆ สยอง น่ากลัว กลับกลายเป็นชอบ ชอบในความเป็น DMS มากๆ
มันเป็นความสะใจและความสนุกสนานเข้มข้นในเนื้อเรื่องและการเลือกคำ ใช้ภาษามาบรรยายให้ผู้อ่านอินกับเรื่องแต่งได้น่ากลัวสมจริง ยอมรับว่าตอนแรกๆไม่กล้าอ่านตอนกลางคืน เพราะเคยอ่านครั้งนึงแล้วปิดไฟนอนไม่ได้ +_= จนอ่านบ่อยเข้า ก็เลยเกิดอาการที่เรียกว่า ชิน แล้วDMS ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน
>>สิ่งที่เหลืออยู่
หลังจาก DMS ภาค3 ได้ปิดฉากลง ความประทับใจนั่นเอง คือสิ่งที่ยังเหลืออยู่ และอย่างที่กล่าวมาแล้วข้างต้นว่าประทับใจเนื้อเรื่องในจุดใดบ้าง จึงจะขอชี้แจงถึงความประทับใจของตัวละคร
-อิจิ
พระเอก (ของหัวใจ) ประทับใจตัวละครตัวนี้มากที่สุด เท่มาก เก่งมาก ประทับใจทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวอิจิเอง
รวมถึงด้านความรัก ที่ปักใจรักคนๆเดียวและยอมทำทุกทางเพื่อแค่ได้เจอหน้ากันอีกครั้ง อิจิเป็นตัวละครตัวแรกที่รู้สึกชอบแล้วอยากให้คู่กับฮานาโกะที่เขารัก ความเศร้าของอิจิทำให้เราเกิดความรักในตัวเขา รักในความรักจริงของเขา รักในตัวตนของเขา
"เป็นเพียง....ภาพลวงตาของความทรงจำเท่านั้น..... ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้เช่นนั้น แต่เขาก็ยังขอให้คุโรส่งเขามายังโลกสุดท้าย เพื่อเรื่องแค่นี้.... เพียงแค่อยากจะเห็น ฮานาโกะของเขาเป็นครั้งสุดท้าย....."
-ฮานาโกะ
หักอกอิจิได้อย่างสุดๆ +_= แต่แล้วก็จากไปอีกแล้ว
-คุโรซาวะ คุโรอิ
ตอนแรกคิดว่าจะชอบตัวละครตัวนี้ มันเท่ดี ซาดิสม์ดีด้วย ชอบในความโหดของคุโรมากๆ วิธีการฆ่า และอาวุธที่ใช้เป็นอะไรที่โดนใจสุดๆ คัทเตอร์ ไฟแช็ก มีดผ่าตัด หลอดทดลอง ตะเกียงแอลกอฮอล์ ล้วนเป็นอุปกรณ์ที่สามารถทำร้ายได้อย่างโหดๆทั้งนั้น และอีกอย่าง ชอบตรงที่มันวายกับมิทซึรุ ฮ่าๆๆ
-ฮิโรยูกิ มิทซึรุ
ถึงว่าทำไมนามสกุลคุ้นหู ร้องอ๋อทันทีเมื่อได้อ่านเจอว่าเป็นนามสกุลผู้แต่งชาแมนคิง อยากเป็นเหมือนมิทซึรุนะ เก่ง ได้เป็นนักแปลหนังสือด้วย มีครอบครัวที่อบอุ่น แถมยังได้พลังจากอิจิ >w< ความเป็นมิทซึรุนี่แหละที่ทำให้คุโรเปลี่ยนไปจากตอนแรกเยอะ เป็นตัวละครที่เด่น น่าประทับใจ
-ไซโต้ อัทสึชิ
เท่ เก่ง ใช้ดาบ เป็นอะไรที่ชอบตั้งแต่บรรยายครั้งแรก เป็นตัวละครแรกที่ชอบ แล้วตอนที่ไซโต้ตายน่ะรู้ไหมว่าเราโมโหทุบคอมปังๆ ไหงทำกับไซโต้งี้ T_T แต่พออ่านต่อไปก็ดีใจเกือบตายที่ยังมีบทอยู่ เอิ้ก
-มิโซระ ริกะ
เป็นอะไรที่ไม่ชอบ ไม่ชอบมาก มันมาขัดขวางทำให้คุโรเบี่ยงเบนไปชอบผู้หญิง! ทำให้คุโรไม่ได้วายกับมิทซึรุ! หึ!
>>ภายในภาพลวงตาของความทรงจำ
ภาพลวงตาของความทรงจำ...เป็นชื่อตอนที่ประทับใจ ชอบชื่อนี้มาก และเป็นตอนที่อิจิจากไป ประทับใจมากๆ แต่งได้เศร้ามาก เข้าถึงอารมณ์ อิจิในตอนนั้นดูมีความสุขอยู่ในความเศร้าเหมือนกับกำลังยิ้มแต่แววตาหม่นหมอง มันประทับใจนะที่อิจิพยายามทำอะไรได้ขนาดนั้นเพื่อฮานาโกะเพียงคนเดียว
>>สุดท้าย...ขอคารวะสามจอก
ขอบคุณพี่วาโด๋ยมากๆ ที่ได้สร้างสรรค์ผลงานเขียนครั้งนี้ขึ้นมา ขอบคุณที่พี่ขยันตอบคอมเม้น ขอบคุณที่พี่อัพเรื่องเร็วมาก ขอบคุณที่พี่วาดรูปและลงแฟนอาร์ตของเรื่องนี้ให้ได้ดู ขอบคุณที่พี่แต่งฟิคํYให้ได้อ่านบ่อยๆ และที่อยากจะขอบคุณมากๆเลยก็คือ รูปอิจิคู่กับฮานาโกะ ที่เราได้โพสขอไปว่าอยากเห็นเพราะสงสารอิจิ อยากให้อิจิได้สมหวังซักครั้ง พี่ก็รับปากว่าจะวาดให้ ขอบคุณมากๆจริงๆ ซึ้งใจ
จะติดตามผลงานของพี่ต่อไปนะคะ
อิอิ
อิอิ ก่อนจะเขียนคำนิยมเนี่ยก็คิดอยู่นานเหมือนกันแหละว่าจะเขียนดีมั้ย เพราะเขียนไม่เป็น แล้วก็กลัวลืมเขียนอะไรที่สำคัญด้วย>< แต่ก็อยากจะเขียนอ่ะ
จำได้ว่าตอนเริ่มอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก เพราะว่าอยากอ่านเรื่องผีในรร. เข้ามาอ่าน ตอนตีสองนะ= = แต่รู้สึกว่าสนุกมากๆเลย ก็เลยอ่านจนถึงเช้า ตอนนั้นมีอยู่ประมาณ70กว่าตอนมั้งคะ ((ไม่ได้อ่านทั้งหมดภายในวันเดียวน้ะ*-*)) ความรู้สึกแรกก็คือ สนุกดีแฮะ อ่านแล้วได้คำศัพท์ภาษาญี่ปุ่นซะด้วย -0- อ่านไปเรื่อยๆดีกว่า
แล้วพออ่านไปเรื่อยๆก็เริ่มชอบเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆด้วยเหมือนกัน
(ที่สำคัญ ตอนแรกชอบเรื่องนี้เพราะคิดว่ามันไม่มีนางเอก!!!!!!><)
ชอบเพื่อนพระเอกมากๆ คนนิสัยแบบนี้แหละ ใช่เลย ใช่ ใช่!!น่ารักชะมัด^o^ ชอบตั้งแต่ตอนแรกที่มิทซึรุหลงทางจนมาถึงรร.แล้วก็เจอคุณฮานาโกะแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าทำไมถึงประทับใจมิทซึรุจังมากขนาดนี้ แต่ตอนนั้นรู้สึกว่าจะต้องเป็นคนที่มีจิตใจดีแน่ๆ
คุโรเป็นพระเอกที่โหดดี อ่านแล้วสะใจ มากกๆ และก็เป็นคนฉลาดด้วย แล้วก็แปลกใจมากๆเลยล่ะที่เราสามารถอ่านเรื่องของพวกผู้ใหญ่ไม่ว่าจะเป็นคุณครูหรือพวกพ่อได้โดยที่ไม่เบื่อ คิดว่าทุกคนมีเอกลักษณ์แล้วก็เป็นคนที่น่ารักนะ เป็นเรื่องแปลกๆที่ไม่เคยเจอในนิยายเรื่องอื่น ทั้งบาทหลวงที่เสน่ห์แรงมากๆ ครูมีปีกที่ชอบนั่งบนโต๊ะกับภรรยาตัวใหญ่ๆ ครูซาดิส(ในตอนพิเศษ) แล้วก็ครูโมโนโกะ รวมถึงพวกเพื่อนร่วมชั้นแล้วก็รุ่นพี่รุ่นน้องในรร. ประธานโจดะเนี่ย เท่ห์มากกๆ เลย แต่ก็มีบางคนที่น่าหมั่นไส้อยู่เหมือนกัน แล้วก็ตัวละครที่สำคัญ พวกวิญญาณในรร.น่ะนะ อ่านแล้วเห็นภาพเลยล่ะ
ทั้งคุณฮานาโกะ อิจิและผีตัวอื่นๆแต่รู้สึกจริงๆว่าถ้าพวกนี้เป็นคนละก็ ก็คงไม่ใช่คนไม่ดีหรอก
ส่วนชาง(ไม่รู้จะจัดให้เข้ากลุ่มไหนดี)ตอนแรกเกลียดสุดๆแต่ตอนหลังกลับสงสารมากๆ ก็เลยประทับใจแล้วก็ชื่นชมคนเขียน ก้อคือพี่วาโดอิจิ มากๆเลยที่สามารถบรรยายทุกอย่างในเรื่องที่ได้สนุกมากๆ แล้วก็ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครได้ดีจริงๆ^^ เวลาอ่านเรื่องนี้น่ะได้หลายอารมณ์จริงๆ ทั้งที่เป็นนิยายสยองขวัญ แต่บางทีก็เศร้า สนุก สงสาร ตลก ตื่นเต้น ขำมากๆๆๆ ก็ยังมี
จากที่ว่าจะเข้ามาอ่านเล่นๆ ก็เลยติดเรื่องนี่ซะอย่างงั้น ต้องเข้ามาอ่านทุกวัน โหวตให้วันละหลายๆรอบ พอเล่นคอมฯ เรื่องนี้ก็จะเป็นเวปแรกที่เปิดเข้ามา กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปซะแล้ว ถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่เดือน แต่ก็รู้สึกผูกพันกับเรื่องนี่มากๆ ตอนนี้ก็จบไป3ภาคแล้วประทับใจจริงๆนะ มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือหรือคำพูดไม่ได้ (แล้วตอนนี้ก้อตระหนักได้แล้วว่า "ซวยล่ะสิ ต่อไปจะอ่านเรื่องอะไรดีเนี่ยยย">< )
ที่สำคัญ!! ประทับใจที่คนเขียนตอบคอมเม้นท์ของทุกคนที่โพสไว้แล้วก็อัพทุกวันเลยน่ะค่ะ ทำให้รู้สึก(อีกแล้ว) ว่าพี่วาโดอิจิเนี่ยขยันแล้วก็ให้ความสำคัญกับคนอ่านทุกๆคนเลยน้า @@~
สุดท้ายนี้ก็ ดีใจมากๆที่ได้อ่านDMSค่ะ ขอบคุณพี่วาโดอิจิที่แต่งเรื่องนี้ให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ ดีใจด้วยจริงๆที่ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ อ้อ! เรื่องYเรื่องแรกที่เราอ่านก็คือ ตอนที่46 ตอนพิเศษ: Happy Birthday Kurokung!!! จาก Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง นี่แหละ^^
เดกิ
วันที่มาอ่าน D M S ครั้งแรกตอนนั้นพี่วาโด๋ยลงได้ประมาณ 60 ตอนกว่าๆ แต่เราก็ไม่เม้นท์เพราะเราชอบเป็นนักอ่านเงามากกว่า
ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่กลัวผีแบบสุดๆ ปอดแหกสุดๆ กลับมานั่งอ่าน D M S เฉยเลย ทั้งๆที่ตอนแรกๆอ่าน D M S แล้วกลัวขึ้นมาจับใจไม่อยากอ่านอีกแล้ว กลัว เรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่วันนั้นก็อ่านไปได้ 15 ตอนขึ้น
วันต่อมาคิดว่าจะไม่อ่านแล้ว แต่ก็ดันไปอ่านอีกทั้งๆที่กลัวใจแทบขาด นึกในใจว่าไอ้คนเขียนมันพาเราซาดิสม์แน่ๆเลย แต่ก็ยังอ่านต่อไปจนอ่านทันคนเขียน
และความบ้าของตัวเราเอง ไปเล่าให้เพื่อนๆที่โรงเรียนฟังและทำให้เพื่อนๆติด D M S ไป 3-4 คน วันที่ได้ยินว่า D M S จะออกขายแล้ว เราตื่นเต้นมากๆ แต่นึกได้ว่าอาทิตย์นั้นจะกลับไปหาแม่ที่บ้าน เลยตัดสินใจจะขอตังค์พ่อไปซื้อ วันที่ 13 เดินหาซื้อ D M S ที่พิษณุโลก เดินมันทุกร้านที่รู้จัก ปรากฎว่ายังไม่ออกเลยตัดใจ จะไปซื้อที่เชียงใหม่แทน เที่ยงวันนั้นเพื่อนโทรมาบอกว่า D M S ขายที่ซีเอ็ดแล้ว แล้วเราก็โดนมันหลอก ปวดหัวมากๆ และในที่สุดวันที่ 20 สิงหา วันเกิดของเรา ไปที่ร้านนายอินทร์ เดินหาทั่วร้าน เราก็ตาถั่ว เพราะมันวางอยู่ตรงทางเดินตอนเข้ามาในร้านพอดี
แล้ววันนี้ที่ได้อ่านตอนจบของ D M S น้ำตาไหลตั้ง 3 หยด แน่ะ พี่วาโด๋ยทำให้คนร้องไห้ไม่เป็นไปร้องในวันเกิดตัวเอง เป็นเรื่องที่น่าตลกในรอบ 13 ปี
แล้วจะรออ่าน D M S ต่อไปนะค่ะ
Helly
ว่ากันถึงเรื่องที่เข้ามาอ่าน เรื่องของพี่วาโดอิจิ แล้วกัน ตอนแรกเลย ที่เข้ามาในหมวดสยองขวัญ ก็เพราะ เรื่องที่คาดว่าคนในตอนนั้นน่าจะรู้จักกันดี คือเรื่อง Dr.Cruel นั่นเอง(ซึ่งตอนนี้คนเขียนไม่ได้อัพเลย เรตติ้งตกอย่างใครคาดไม่ถึง) แล้วตอนนั้นเห็นเรื่องของพี่วาโดอิจิ เด่นมาก!! อยู่บนสุดเลย จากนั้น Helly ก็ ดูคนที่เข้าชม กับเร็ตติง แต่ที่เชิญชวนที่สุดคือ...ตอนที่เยอะมากๆๆ... ตอนนั้นกำลังหานิยายฆ่าเวลาอยู่พอดี จึง อยากอ่านนิยายที่มีตอนเยอะๆ จึงกดเข้าไปดู ตอนนั้น มีประมาณ 30 กว่าตอนได้ ซึ่งใกล้จบ ภาคแรกพอดี
Helly เลยอ่านหมดนั่นแหละ 30กว่าตอนภายในวันเดียวกัน จำได้ว่าตอนอ่านนั้น เป็นวันอาทิตย์ ครั้งแรกที่อ่านไม่ได้สนใจนักเพราะคิดแค่ว่าจะหาเรื่องอ่านฆ่าเวลา....แต่พออ่านไปได้ 3-4 ตอนก็เริ่มติดขึ้นมา จนต้องอ่านจนจบทุกตอน... นอกนั้นก็ติดตามมาตลอด แม้จะไม่ได้เม้น มาเม้นเอาพักหลังๆก็ตามที แต่อยากให้รู้ว่า ส่งคะแนน ให้วันละ 5 หรือไม่ก็ 10/15 ทุกวันเลยนะคะ และ คะแนนที่ส่งให้ทุกครั้งก็ส่งไปพร้อมกับกำลังใจทุกครั้งเลยนะคะ.....
จากนี้ต่อไปก็จะติดตามผลงานของพี่เรื่อยๆค่ะ และ ตั้งใจจะซื้อหนังสือของพี่ด้วยค่ะ (ถ้ามีนะ กลัวว่าจะหมดอ่ะจิ คงจะขายดีไม่น้อย เรื่องน่าอ่านแบบเรื่องของพี่น่ะค่ะ)
rainy_mayo
จากแฟนงานเขียนของพี่
ความรู้สึกที่มีต่อ Darkmoon Stamina
ตอนที่อ่านครั้งแรก อ่านตอนแรกก็น่ากลัวและก็น่าติดตามแล้ว ยิ่งอ่านต่อไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้นี่ไม่ธรรมดาเลยแฮะคิดได้ไง อย่างบางฉากที่เราคิดไม่ถึงยังเอามาได้ทำเอาเราช้อกไปเลย
ที่สำคัญปล.ชอบคุโรมั่กมาก ถ้าถามว่าชอบเรื่องนี้ที่ตรงไหนหรอ ก็คงจะเป็นที่ความน่ากลัว และ ซาดิสม์เสมอต้นเสมอปลายของพระเอกล่ะมั้ง ทำเอาผีหน้าเละไปหลายตัวและ ซาดิสม์ได้ใจมาก เวลาอ่านแล้วเนี่ยมักจะหยุดไม่ได้จนต้องอ่านจนดึกทุกทีแต่ยอมได้ ก็มันหนุกอ่ะ
สำหรับความรู้สึกที่มีต่อตัวละคร
ตอนแรกเรารู้สึกว่าเราชอบคุโรมากๆเลยล่ะ แต่ว่าอ่านไปอ่านมาก็มีตัวละครออกมาเรื่อยๆเราก็ชอบหมดทุกตัว แล้วก็ประทับใจทุกตัว แต่ว่าเราก็ยังชอบคุโรอยู่เหมือนเดิม เป็นตัวละครที่ฉลาดเลือกใช้อาวุธมั่กมาก เลือกแต่ที่ใช้ฆ่าผีได้สยองๆทั้งนั้นเลยอ่า แล้ววิธีฆ่าก็โหดเหมือนกัน มีบางฉากที่เรากลัวคุโรจะตายมั่กมากเลย แต่ว่าก็ต้องขอบคุงพี่วาโดที่แต่งให้ครูโมโนโกะรักษา คุโรจนไส้ไม่แตกได้
จะขอเป็นกำลังใจให้ต่อไป
ปล.หน้าปกหยองดีมากเลย ตอนนี้กำลังจะไปซื้ออยู่ยังไม่มีเวลาเลยแต่ยังไงก็ต้องซื้อให้ได้
ปล.อีกอย่าง ไม่น่ามีนางเอกเลย
rockman X
ความมันระดับโคตรของโคตรของโคตรมันนน
วันแรกที่อ่านนั่นคือ...วันนั้นนึกยังไงก็ไม่รู้ ไปเปิดนิยายหมวดสยองขวัญ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่กลัวผีอย่างที่สุด วันแรกๆก็เหมือนคนอื่นๆ นอนไม่หลับอยู่ตั้งนาน ต่อมายิ่งอ่านยิ่งชอบ เล่นคอมทีไรต้องเปิด เรียกว่าสนุก มัน ฮา จนวางไม่ลงจริงๆ
ส่วนคุโรอ่านตอนแรกรู้สึกว่ามันโคตรโหดเลยว่ะ มาวันแรกก็ฆ่าผีตายไป1ตนในห้องต่อมาก็ฆ่าผู้คุมมือขวานผีระดับโหดๆอีกหนึ่ง นิสัยมันอยู่ไม่สุขรึไง?
แต่อ่านไปอ่านมาชอบคุโรมาก โดยเฉพาะภาค 3ที่หลอกได้แม้กระทั่งความคิดของตัวเอง
"หลอกได้แม้กระทั่งความคิดของตัวเอง.... อิจิคิดพลางหัวเราะในลำคออย่างสะใจ แผลเล็กน้อยทั้งสองแผลเริ่มปิดเข้าหากันจนหายสนิท เขาเหลือบสายตาเข้าไปมองร่างของคุโรที่หายลึกเข้าไปหลังประตู ก่อนที่ประตูอัลลอยด์จะค่อยๆงับปิดลง.."
ส่วนอิจิ คนนี้พลังเยอะแต่พูดน้อย คงจะพลังมากที่สุดในเรื่องเลยแหละ ต่อให้ทั้งซัตจังทั้งชางทั้งฮานาโกะรุมเข้ามาสู้ อิจิก็น่าจะชนะ และอีกอย่าง อิจินี่มีความรักที่มั่นคงจริงๆยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งตายเพื่อฮานาโกะที่เขารักได้ยอมวิญญาณแหลกสลายไปเพียงเพราะเรื่องแค่จะได้เห็นผู้ที่เขารักเป็นครั้งสุดท้าย
"เป็นเพียง....ภาพลวงตาของความทรงจำเท่านั้น..... ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้เช่นนั้นแต่เขาก็ยังขอให้คุโรส่งเขามายังโลกสุดท้าย เพื่อเรื่องแค่นี้.... เพียงแค่อยากจะเห็น ฮานาโกะของเขา เป็นครั้งสุดท้าย....." "
ส่วนปรัชญาชีวิตของนิยายเรื่องนี้ขอบอกว่าเยอะมากและสามารถเอาไปใช้เป็นข้อคิดคติประจำใจได้ด้วยหลายอย่างบอกตรงๆว่าคนเขียนเรื่องนี้นี่น่าจะไปเป็นเทพแห่งการแต่งฟิกบนสวรรค์มากกว่า(เวอร์ไปไหมนี่)
สุดท้ายนี้ ก็ขอบอกให้ทุก ๆคนซื้อ Darkmoon Stamina ได้อย่างไม่ลังเล มันจริงๆครับ.....
<:•:>OkArUKeN<:•:>
" Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง"
อาจจะเป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งเท่านั้น!!! สำหรับคนที่อ่านคำๆนี้ แต่มิได้เปิดเข้ามาอ่านแต่สำหรับผมแล้วไม่ใช่ !! ไม่ใช่เด็ดขาด Darkmoon Stamina ไม่ได้ !! เป็นเพียงนิยาย
แต่ที่นี่คือ " บ้าน "
สถานที่เมื่อเข้ามา จะพบกับ " ความสุข " ความสุขที่ ไม่ได้ใช้เงินทอง [ แต่เสียค่าเน็ต ค่าไฟแฮะ >.<" ]
บ้านหลังนี้มีทั้ง
๐ พ่อ __ คุณพ่ออากิระ [ ว่าแต่ เป็นพ่อแน่ๆช่ายป่าว >๐< ]
๐ แม่ __ ++Wadoiji++ หรือ วาโด๋ย [ เอ่อ ช่ายแม่ป่าวน๊า มะแน่ใจ ^^" ]
๐ พี่ __ เซจัง ซาจิ ไซโต้ โมโนโกะ [ ก็นิสัยยังกะเด็กนิหน่า =_=" ]
๐ น้อง __ คุโร มิตจัง และอีกหลายๆคนที่มิได้เอ่ยถึง [ ว่าแต่น้องโหดไปนะ กัวๆ]
๐ เพื่อน __ ก็ทุกๆคนที่ติดตามเรื่องนี้มา ได้ใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้ด้วยกัน
แม้ว่า พวกเราทุกๆคน ทั้ง พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน อาจจะต้องแยกย้ายกันไปแล้ว สำหรับบ้านหลังนี้
" Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง "
5 เดือนที่อยู่ร่วมกันมา มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาแต่วันนี้เรื่องราวเหล่านั้นคงต้องผ่านไป แต่คงจะไม่ผ่านเลยไป เพราะเราคงจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านหลังที่ 2
อย่าลืมว่า ถึงแม้เราจะจากกันไป แต่ " ความสุข " ที่ได้รับร่วมกันมาจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
++ DarkMoon Stamina โรงเรียนพิศวง ++
+------------Never Ending------------+
แชมป์คุง (CHAMPKUNG)
ผมเองได้เริ่มอ่านเรื่องนี้ประมาณต้นปี 2548 ซึ่งตอนนั่นเห้นเรื่องนี้ติด TOP10 พอกดเข้าไป และลองอ่านตอนแรกๆดู
สนุกดีครับ ซึ่งเขียนได้เหมือนจริงมากเลยล่ะ ตั้งแต่นั่นมาเลยติดตามตลอดมาเลย นอกจากนี้ Address ของเรื่องนี้
ก็ได้เข้าไปอยู่ใน Favorites ของผมซึ่งต้องคลิกเข้าไปดูเกือบทุกๆวัน ซึ่งทุกตอนไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยครับ
สุดท้ายนี้ก็ขอแสดงความยินดีที่ผลงานของคุณได้มีโอกาสตีพิมพ์เป็นหนังสือ ก็ขอให้มียอดขายที่ดีๆน่ะครับ
และจะติดตามภาค 4 ต่อไปน่ะครับ
ยูเรเซีย
Darkmoonจบไปแล้ว แต่ว่าความสนุกและความทรงจำดีๆที่ได้รับจากการอ่านนิยายเรื่องนี้ยังไม่จบ...
ย้อนไปตั้งแต่ตอนแรก ตอนที่เริ่มชักอยากจะอ่านเรื่องสยองขวัญขึ้นมา ไปสะดุดกับชื่อเรื่องเกมร้อยวิญญาณ น่าอ่านมาก พออ่านแล้วก็ติดไปสักพักหนึ่งแล้วก็หยุดอ่านเพราะกลัว=_=เลยทำใจกล้าเข้ามาอ่านอีก
แต่กลับมาอ่านอีกเรื่องนึง..
Darkmoon Stamina ชื่อแปลกดีนะ แวบแรกที่ได้เห็นชื่อเรื่องก็คิดแบบนี้ แถมชื่อภาษาไทยดันไปเหมือนกับเรื่องผีที่เคยคิดจะแต่งอีก...แต่เอาเถอะจนแล้วจนรอดเราก็ได้อ่าน..หลังจากอ่านตอนแรกแม้จะแค่สั้นๆแต่ว่าก็ต้องตามไล่อ่านมาจนทัน
ไม่รู้เพราะว่ามีอะไรดึงดูด...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้อ่านนิยายเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ....โดยเพียงมีความรู้สึกแค่ว่าอยากอ่านต่อ
เพราะราวกับว่าได้เข้าไปผจญภัยกับตัวละครทุกตัว เหมือนกับว่ามีคุโรสึกิอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ โรงเรียนที่มีนักเรียนไร้แขนเดินไปมาตามทางเดิน อาจจะเห็นซัตจังนั่งอยู่กับลิซ่าบนดาดฟ้า อิจิกับห้องสีแดงที่น่าสะพรึงกลัว ต่างล้วนแล้วแต่ทำให้นิยายเรื่องนี้น่าติดตามมากยิ่งขึ้นไปอีก การที่จะคิดว่าทุกคนอาจมีลมหายใจอยู่นอกหน้ากระดาษหรือหน้าจอคอมอาจจะเป็นจริงขึ้นมาได้...
แทบจะไม่รู้สึกว่าถึงคำว่าสมมุติเลยแม้แต่น้อย รู้สึกราวกับว่าเดินตามหลังมิทซึรุไปตอนเดินขึ้นเดินลงบันไดตอนกลางคืน เหมือนกับเป็นหนึ่งในกลุ่มอาจารย์ที่หวาดกลัวตอนที่มิทซึรุกลายเป็นปีศาจ น่าเสียดายที่นิยายเรื่องนี้จบไปแล้ว
ไม่หรอก...
ยังไม่จบแน่ๆ...
แค่หลับไป...
รอที่จะตื่นขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสมอีกหนหนึ่งก็เท่านั้น...
หนึ่งคำนิยามไร้สาระจากคนอ่าน+คนเขียนนิยายบ้าๆบวมๆ
ขอคารวะพี่วาโดอิจิผู้สร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้ขึ้นมา...DMSนิยายมีชีวิต
ขอขอบคุณด้วยความจริงใจค่ะ^^
!~[A o N]~!
นี่เปนคำนิยมจากคนอ่านที่รักนิยายเรื่องนี้มากมาย อิอิ
ตอนแรกไม่เคยคิดจะเข้ามาอ่านนิยายในเน็ตเลย แต่พอเพื่อนชวนบอกว่าลองมาอ่านดูสิ มีแต่เรื่องสนุกๆทั้งนั้น
เราก้ออยากจะลองดู ว่ามันจะสนุกแค่ไหน เปิดเว็บเข้ามา ก้อหาเรื่องแนวระทึกขวัญทันที เนื่องจาก ไม่ชอบนิยายรัก
มาเจอชื่อเรื่องนี้ '' Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง '' ก้อสนใจขึ้นมาทันที เพราะเราชอบเรื่องที่มันพิศวงอยู่แล้ว เพราะโรงเรียนเรา มีวิญญาณเยอะมากมาย อยากจะลองดูว่า มีวิญญาณแบบไหนอีกนะ ที่ไม่มีในโรงเรียนของเรา ก้อเปิดเข้าไปดู อ่านตอนแรกไป ก้อชอบความหมายของโรงเรียนมาก จากนั้นก้อห้ามไม่ได้ที่จะอ่านต่อไปเรื่อยๆ
ไม่มีวันไหนที่จะเปิดคอมแล้วจะไม่เปิดอ่านนิยายเรื่องนี้ วิญญาณทุกตัวในเรื่องนี้ น่ากลัวกว่าที่เราเจอมาเยอะเลยแฮะ ก้อคิดเอาเองว่า ถ้ามันมีจิงๆก้อคงจะแปลกดีนะ คงจะตามฆ่ากันให้วุ่น
เคยคิดอยู่เหมือนกันว่า ถ้าเจอวิญญาณแล้วมีคัทเตอร์อย่างคุโรซักอันก้อดีสินะ หึหึ ความรู้สึกที่มีต่อตัวละครทุกตัว มันมากจนเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ มันเหมือนว่าเรา หลุดไปอยู่ในโลกของคุโรสึกิจริงๆ เหมือนว่าเราได้ไปอยู่ในเหตุการณ์ทุกเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้น ตอนไหนตื่นเต้นเราก้อตื่นเต้นไปด้วย ตอนไหนร้องไห้เราก้อร้องไห้ไปด้วย
''ตัวละครทุกตัวมีชีวิต''
ถึงแม้ว่า Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง จะจบลงไปแล้ว แต่มันยังคงอยุ่ในใจพวกเราตลอดเวลา เชื่อว่าทุกคนที่อ่านนิยายเรื่องนี้ก้อคงคิดเหมือนกับเรา ต้องขอบคุณพี่++Wadoiji++ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ คนที่ทำให้เราได้พบความสุข ได้พบบ้านหลังที่สอง ได้พบอะไรต่างๆที่เราไม่เคยพบเห็น รักพี่++Wadoiji++มากๆ
อยากจะบอกว่า นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องหนึ่งที่ซื้อได้โดยไม่ต้องคิด แล้วคุณจะพบความสุข
สุดท้าย อยากจะบอกว่า Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง จะยังคงอยู่ในใจเราตลอดไป....
------- Neverdie -------
(ยังรอคำนิยมจากทุกๆท่านอยู่เสมอนะคะ)
black_coffee
"ความมันส์ระดับสุดกู่.. บรรยายเห็นภาพอย่างแจ่มแจ้ง.. พล๊อตที่บรรจบกันได้อย่างลงตัว.. ความน่ากลัวที่ไม่ลดระดับดีกรีลงแม้แต่น้อย.. พระเอกโรคจิตบ้าการกรีดคัทเตอร์(?!)ใส่ผีและเพื่อนพ้องสุดเพี้ยน ทำให้นิยายเรื่องนี้โด่งดังจนขึ้นอันดับหนึ่งในหน้าอินเตอร์เน็ต(ทั้งจำนวนผู้ชมและเรทติ้ง!!!!!).. เป็นนิยายอีกเรื่องที่"ต้อง"ซื้อโดยไม่ต้องลังเล "
Ballkungz
"แม้จะเคยอ่านนิยายสยองขวัญมาแล้วเยอะ ซึ่งส่วนมากก็จะมีแต่ สยอง น่ากลัว ไขปริศนา ครั้งแรกที่คลิกเข้ามาที่ "โรงเรียนพิศวง" อ่านไป 1-2 ตอนแรก ก็คิดว่าเรื่องนี้คงเป็นเหมือนนิยายสยองขวัญทั่วไป แต่เรื่องนี้กลับไม่ใช่อย่างที่คิด ผู้เขียนสามารถแสดงความรู้สึกของตัวละครได้อย่างชัดเจน และทำให้ผู้อ่านมีความรู้สึกร่วมกับตัวละครนั้นๆได้ด้วย ตอนจบก็ไม่ใช่สูตรสำเร็จของนิยายสยองขวัญทั่วไป เนื้อเรื่องกลับตาลปัตรไปมาทำให้ผู้อ่านรู้สึก "นึกไม่ถึง" แถมอยากที่จะร้องไห้อยู่หลายตอน
"Darkmoon Stamina" จึงเป็นนิยายที่คนที่ได้มีโอกาสอ่านแล้ว คงจะวางไม่ลง..ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น "
D^o^W
ความรู้สึกที่มีต่อ DMS
>>ความเป็นมาและความเป็นไป
เมื่อแรกพบนั้น DMS ลงได้ประมาน114 ตอน เพื่อนที่แนะนำให้อ่านบอกว่า
"อ่านดูดิ เรื่องนี้น่ะ โหด ซาดิสม์ สะใจดีว่ะ" ได้ยินดังนั้นจึงได้รีบอ่านทันที แต่เชื่อไหม อ่านแค่บทแรก บอกได้เลยว่าเรื่องนี้ เยี่ยม! บรรยายได้ดี เข้าถึงอารมณ์ เกิดภาพในจินตนาการ ทำให้คนอ่านคนนี้ที่ไม่เคยพิศวาสเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับผีๆ สยอง น่ากลัว กลับกลายเป็นชอบ ชอบในความเป็น DMS มากๆ
มันเป็นความสะใจและความสนุกสนานเข้มข้นในเนื้อเรื่องและการเลือกคำ ใช้ภาษามาบรรยายให้ผู้อ่านอินกับเรื่องแต่งได้น่ากลัวสมจริง ยอมรับว่าตอนแรกๆไม่กล้าอ่านตอนกลางคืน เพราะเคยอ่านครั้งนึงแล้วปิดไฟนอนไม่ได้ +_= จนอ่านบ่อยเข้า ก็เลยเกิดอาการที่เรียกว่า ชิน แล้วDMS ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน
>>สิ่งที่เหลืออยู่
หลังจาก DMS ภาค3 ได้ปิดฉากลง ความประทับใจนั่นเอง คือสิ่งที่ยังเหลืออยู่ และอย่างที่กล่าวมาแล้วข้างต้นว่าประทับใจเนื้อเรื่องในจุดใดบ้าง จึงจะขอชี้แจงถึงความประทับใจของตัวละคร
-อิจิ
พระเอก (ของหัวใจ) ประทับใจตัวละครตัวนี้มากที่สุด เท่มาก เก่งมาก ประทับใจทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวอิจิเอง
รวมถึงด้านความรัก ที่ปักใจรักคนๆเดียวและยอมทำทุกทางเพื่อแค่ได้เจอหน้ากันอีกครั้ง อิจิเป็นตัวละครตัวแรกที่รู้สึกชอบแล้วอยากให้คู่กับฮานาโกะที่เขารัก ความเศร้าของอิจิทำให้เราเกิดความรักในตัวเขา รักในความรักจริงของเขา รักในตัวตนของเขา
"เป็นเพียง....ภาพลวงตาของความทรงจำเท่านั้น..... ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้เช่นนั้น แต่เขาก็ยังขอให้คุโรส่งเขามายังโลกสุดท้าย เพื่อเรื่องแค่นี้.... เพียงแค่อยากจะเห็น ฮานาโกะของเขาเป็นครั้งสุดท้าย....."
-ฮานาโกะ
หักอกอิจิได้อย่างสุดๆ +_= แต่แล้วก็จากไปอีกแล้ว
-คุโรซาวะ คุโรอิ
ตอนแรกคิดว่าจะชอบตัวละครตัวนี้ มันเท่ดี ซาดิสม์ดีด้วย ชอบในความโหดของคุโรมากๆ วิธีการฆ่า และอาวุธที่ใช้เป็นอะไรที่โดนใจสุดๆ คัทเตอร์ ไฟแช็ก มีดผ่าตัด หลอดทดลอง ตะเกียงแอลกอฮอล์ ล้วนเป็นอุปกรณ์ที่สามารถทำร้ายได้อย่างโหดๆทั้งนั้น และอีกอย่าง ชอบตรงที่มันวายกับมิทซึรุ ฮ่าๆๆ
-ฮิโรยูกิ มิทซึรุ
ถึงว่าทำไมนามสกุลคุ้นหู ร้องอ๋อทันทีเมื่อได้อ่านเจอว่าเป็นนามสกุลผู้แต่งชาแมนคิง อยากเป็นเหมือนมิทซึรุนะ เก่ง ได้เป็นนักแปลหนังสือด้วย มีครอบครัวที่อบอุ่น แถมยังได้พลังจากอิจิ >w< ความเป็นมิทซึรุนี่แหละที่ทำให้คุโรเปลี่ยนไปจากตอนแรกเยอะ เป็นตัวละครที่เด่น น่าประทับใจ
-ไซโต้ อัทสึชิ
เท่ เก่ง ใช้ดาบ เป็นอะไรที่ชอบตั้งแต่บรรยายครั้งแรก เป็นตัวละครแรกที่ชอบ แล้วตอนที่ไซโต้ตายน่ะรู้ไหมว่าเราโมโหทุบคอมปังๆ ไหงทำกับไซโต้งี้ T_T แต่พออ่านต่อไปก็ดีใจเกือบตายที่ยังมีบทอยู่ เอิ้ก
-มิโซระ ริกะ
เป็นอะไรที่ไม่ชอบ ไม่ชอบมาก มันมาขัดขวางทำให้คุโรเบี่ยงเบนไปชอบผู้หญิง! ทำให้คุโรไม่ได้วายกับมิทซึรุ! หึ!
>>ภายในภาพลวงตาของความทรงจำ
ภาพลวงตาของความทรงจำ...เป็นชื่อตอนที่ประทับใจ ชอบชื่อนี้มาก และเป็นตอนที่อิจิจากไป ประทับใจมากๆ แต่งได้เศร้ามาก เข้าถึงอารมณ์ อิจิในตอนนั้นดูมีความสุขอยู่ในความเศร้าเหมือนกับกำลังยิ้มแต่แววตาหม่นหมอง มันประทับใจนะที่อิจิพยายามทำอะไรได้ขนาดนั้นเพื่อฮานาโกะเพียงคนเดียว
>>สุดท้าย...ขอคารวะสามจอก
ขอบคุณพี่วาโด๋ยมากๆ ที่ได้สร้างสรรค์ผลงานเขียนครั้งนี้ขึ้นมา ขอบคุณที่พี่ขยันตอบคอมเม้น ขอบคุณที่พี่อัพเรื่องเร็วมาก ขอบคุณที่พี่วาดรูปและลงแฟนอาร์ตของเรื่องนี้ให้ได้ดู ขอบคุณที่พี่แต่งฟิคํYให้ได้อ่านบ่อยๆ และที่อยากจะขอบคุณมากๆเลยก็คือ รูปอิจิคู่กับฮานาโกะ ที่เราได้โพสขอไปว่าอยากเห็นเพราะสงสารอิจิ อยากให้อิจิได้สมหวังซักครั้ง พี่ก็รับปากว่าจะวาดให้ ขอบคุณมากๆจริงๆ ซึ้งใจ
จะติดตามผลงานของพี่ต่อไปนะคะ
อิอิ
อิอิ ก่อนจะเขียนคำนิยมเนี่ยก็คิดอยู่นานเหมือนกันแหละว่าจะเขียนดีมั้ย เพราะเขียนไม่เป็น แล้วก็กลัวลืมเขียนอะไรที่สำคัญด้วย>< แต่ก็อยากจะเขียนอ่ะ
จำได้ว่าตอนเริ่มอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก เพราะว่าอยากอ่านเรื่องผีในรร. เข้ามาอ่าน ตอนตีสองนะ= = แต่รู้สึกว่าสนุกมากๆเลย ก็เลยอ่านจนถึงเช้า ตอนนั้นมีอยู่ประมาณ70กว่าตอนมั้งคะ ((ไม่ได้อ่านทั้งหมดภายในวันเดียวน้ะ*-*)) ความรู้สึกแรกก็คือ สนุกดีแฮะ อ่านแล้วได้คำศัพท์ภาษาญี่ปุ่นซะด้วย -0- อ่านไปเรื่อยๆดีกว่า
แล้วพออ่านไปเรื่อยๆก็เริ่มชอบเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆด้วยเหมือนกัน
(ที่สำคัญ ตอนแรกชอบเรื่องนี้เพราะคิดว่ามันไม่มีนางเอก!!!!!!><)
ชอบเพื่อนพระเอกมากๆ คนนิสัยแบบนี้แหละ ใช่เลย ใช่ ใช่!!น่ารักชะมัด^o^ ชอบตั้งแต่ตอนแรกที่มิทซึรุหลงทางจนมาถึงรร.แล้วก็เจอคุณฮานาโกะแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าทำไมถึงประทับใจมิทซึรุจังมากขนาดนี้ แต่ตอนนั้นรู้สึกว่าจะต้องเป็นคนที่มีจิตใจดีแน่ๆ
คุโรเป็นพระเอกที่โหดดี อ่านแล้วสะใจ มากกๆ และก็เป็นคนฉลาดด้วย แล้วก็แปลกใจมากๆเลยล่ะที่เราสามารถอ่านเรื่องของพวกผู้ใหญ่ไม่ว่าจะเป็นคุณครูหรือพวกพ่อได้โดยที่ไม่เบื่อ คิดว่าทุกคนมีเอกลักษณ์แล้วก็เป็นคนที่น่ารักนะ เป็นเรื่องแปลกๆที่ไม่เคยเจอในนิยายเรื่องอื่น ทั้งบาทหลวงที่เสน่ห์แรงมากๆ ครูมีปีกที่ชอบนั่งบนโต๊ะกับภรรยาตัวใหญ่ๆ ครูซาดิส(ในตอนพิเศษ) แล้วก็ครูโมโนโกะ รวมถึงพวกเพื่อนร่วมชั้นแล้วก็รุ่นพี่รุ่นน้องในรร. ประธานโจดะเนี่ย เท่ห์มากกๆ เลย แต่ก็มีบางคนที่น่าหมั่นไส้อยู่เหมือนกัน แล้วก็ตัวละครที่สำคัญ พวกวิญญาณในรร.น่ะนะ อ่านแล้วเห็นภาพเลยล่ะ
ทั้งคุณฮานาโกะ อิจิและผีตัวอื่นๆแต่รู้สึกจริงๆว่าถ้าพวกนี้เป็นคนละก็ ก็คงไม่ใช่คนไม่ดีหรอก
ส่วนชาง(ไม่รู้จะจัดให้เข้ากลุ่มไหนดี)ตอนแรกเกลียดสุดๆแต่ตอนหลังกลับสงสารมากๆ ก็เลยประทับใจแล้วก็ชื่นชมคนเขียน ก้อคือพี่วาโดอิจิ มากๆเลยที่สามารถบรรยายทุกอย่างในเรื่องที่ได้สนุกมากๆ แล้วก็ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครได้ดีจริงๆ^^ เวลาอ่านเรื่องนี้น่ะได้หลายอารมณ์จริงๆ ทั้งที่เป็นนิยายสยองขวัญ แต่บางทีก็เศร้า สนุก สงสาร ตลก ตื่นเต้น ขำมากๆๆๆ ก็ยังมี
จากที่ว่าจะเข้ามาอ่านเล่นๆ ก็เลยติดเรื่องนี่ซะอย่างงั้น ต้องเข้ามาอ่านทุกวัน โหวตให้วันละหลายๆรอบ พอเล่นคอมฯ เรื่องนี้ก็จะเป็นเวปแรกที่เปิดเข้ามา กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปซะแล้ว ถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่เดือน แต่ก็รู้สึกผูกพันกับเรื่องนี่มากๆ ตอนนี้ก็จบไป3ภาคแล้วประทับใจจริงๆนะ มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือหรือคำพูดไม่ได้ (แล้วตอนนี้ก้อตระหนักได้แล้วว่า "ซวยล่ะสิ ต่อไปจะอ่านเรื่องอะไรดีเนี่ยยย">< )
ที่สำคัญ!! ประทับใจที่คนเขียนตอบคอมเม้นท์ของทุกคนที่โพสไว้แล้วก็อัพทุกวันเลยน่ะค่ะ ทำให้รู้สึก(อีกแล้ว) ว่าพี่วาโดอิจิเนี่ยขยันแล้วก็ให้ความสำคัญกับคนอ่านทุกๆคนเลยน้า @@~
สุดท้ายนี้ก็ ดีใจมากๆที่ได้อ่านDMSค่ะ ขอบคุณพี่วาโดอิจิที่แต่งเรื่องนี้ให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ ดีใจด้วยจริงๆที่ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ อ้อ! เรื่องYเรื่องแรกที่เราอ่านก็คือ ตอนที่46 ตอนพิเศษ: Happy Birthday Kurokung!!! จาก Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง นี่แหละ^^
เดกิ
วันที่มาอ่าน D M S ครั้งแรกตอนนั้นพี่วาโด๋ยลงได้ประมาณ 60 ตอนกว่าๆ แต่เราก็ไม่เม้นท์เพราะเราชอบเป็นนักอ่านเงามากกว่า
ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่กลัวผีแบบสุดๆ ปอดแหกสุดๆ กลับมานั่งอ่าน D M S เฉยเลย ทั้งๆที่ตอนแรกๆอ่าน D M S แล้วกลัวขึ้นมาจับใจไม่อยากอ่านอีกแล้ว กลัว เรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่วันนั้นก็อ่านไปได้ 15 ตอนขึ้น
วันต่อมาคิดว่าจะไม่อ่านแล้ว แต่ก็ดันไปอ่านอีกทั้งๆที่กลัวใจแทบขาด นึกในใจว่าไอ้คนเขียนมันพาเราซาดิสม์แน่ๆเลย แต่ก็ยังอ่านต่อไปจนอ่านทันคนเขียน
และความบ้าของตัวเราเอง ไปเล่าให้เพื่อนๆที่โรงเรียนฟังและทำให้เพื่อนๆติด D M S ไป 3-4 คน วันที่ได้ยินว่า D M S จะออกขายแล้ว เราตื่นเต้นมากๆ แต่นึกได้ว่าอาทิตย์นั้นจะกลับไปหาแม่ที่บ้าน เลยตัดสินใจจะขอตังค์พ่อไปซื้อ วันที่ 13 เดินหาซื้อ D M S ที่พิษณุโลก เดินมันทุกร้านที่รู้จัก ปรากฎว่ายังไม่ออกเลยตัดใจ จะไปซื้อที่เชียงใหม่แทน เที่ยงวันนั้นเพื่อนโทรมาบอกว่า D M S ขายที่ซีเอ็ดแล้ว แล้วเราก็โดนมันหลอก ปวดหัวมากๆ และในที่สุดวันที่ 20 สิงหา วันเกิดของเรา ไปที่ร้านนายอินทร์ เดินหาทั่วร้าน เราก็ตาถั่ว เพราะมันวางอยู่ตรงทางเดินตอนเข้ามาในร้านพอดี
แล้ววันนี้ที่ได้อ่านตอนจบของ D M S น้ำตาไหลตั้ง 3 หยด แน่ะ พี่วาโด๋ยทำให้คนร้องไห้ไม่เป็นไปร้องในวันเกิดตัวเอง เป็นเรื่องที่น่าตลกในรอบ 13 ปี
แล้วจะรออ่าน D M S ต่อไปนะค่ะ
Helly
ว่ากันถึงเรื่องที่เข้ามาอ่าน เรื่องของพี่วาโดอิจิ แล้วกัน ตอนแรกเลย ที่เข้ามาในหมวดสยองขวัญ ก็เพราะ เรื่องที่คาดว่าคนในตอนนั้นน่าจะรู้จักกันดี คือเรื่อง Dr.Cruel นั่นเอง(ซึ่งตอนนี้คนเขียนไม่ได้อัพเลย เรตติ้งตกอย่างใครคาดไม่ถึง) แล้วตอนนั้นเห็นเรื่องของพี่วาโดอิจิ เด่นมาก!! อยู่บนสุดเลย จากนั้น Helly ก็ ดูคนที่เข้าชม กับเร็ตติง แต่ที่เชิญชวนที่สุดคือ...ตอนที่เยอะมากๆๆ... ตอนนั้นกำลังหานิยายฆ่าเวลาอยู่พอดี จึง อยากอ่านนิยายที่มีตอนเยอะๆ จึงกดเข้าไปดู ตอนนั้น มีประมาณ 30 กว่าตอนได้ ซึ่งใกล้จบ ภาคแรกพอดี
Helly เลยอ่านหมดนั่นแหละ 30กว่าตอนภายในวันเดียวกัน จำได้ว่าตอนอ่านนั้น เป็นวันอาทิตย์ ครั้งแรกที่อ่านไม่ได้สนใจนักเพราะคิดแค่ว่าจะหาเรื่องอ่านฆ่าเวลา....แต่พออ่านไปได้ 3-4 ตอนก็เริ่มติดขึ้นมา จนต้องอ่านจนจบทุกตอน... นอกนั้นก็ติดตามมาตลอด แม้จะไม่ได้เม้น มาเม้นเอาพักหลังๆก็ตามที แต่อยากให้รู้ว่า ส่งคะแนน ให้วันละ 5 หรือไม่ก็ 10/15 ทุกวันเลยนะคะ และ คะแนนที่ส่งให้ทุกครั้งก็ส่งไปพร้อมกับกำลังใจทุกครั้งเลยนะคะ.....
จากนี้ต่อไปก็จะติดตามผลงานของพี่เรื่อยๆค่ะ และ ตั้งใจจะซื้อหนังสือของพี่ด้วยค่ะ (ถ้ามีนะ กลัวว่าจะหมดอ่ะจิ คงจะขายดีไม่น้อย เรื่องน่าอ่านแบบเรื่องของพี่น่ะค่ะ)
rainy_mayo
จากแฟนงานเขียนของพี่
ความรู้สึกที่มีต่อ Darkmoon Stamina
ตอนที่อ่านครั้งแรก อ่านตอนแรกก็น่ากลัวและก็น่าติดตามแล้ว ยิ่งอ่านต่อไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้นี่ไม่ธรรมดาเลยแฮะคิดได้ไง อย่างบางฉากที่เราคิดไม่ถึงยังเอามาได้ทำเอาเราช้อกไปเลย
ที่สำคัญปล.ชอบคุโรมั่กมาก ถ้าถามว่าชอบเรื่องนี้ที่ตรงไหนหรอ ก็คงจะเป็นที่ความน่ากลัว และ ซาดิสม์เสมอต้นเสมอปลายของพระเอกล่ะมั้ง ทำเอาผีหน้าเละไปหลายตัวและ ซาดิสม์ได้ใจมาก เวลาอ่านแล้วเนี่ยมักจะหยุดไม่ได้จนต้องอ่านจนดึกทุกทีแต่ยอมได้ ก็มันหนุกอ่ะ
สำหรับความรู้สึกที่มีต่อตัวละคร
ตอนแรกเรารู้สึกว่าเราชอบคุโรมากๆเลยล่ะ แต่ว่าอ่านไปอ่านมาก็มีตัวละครออกมาเรื่อยๆเราก็ชอบหมดทุกตัว แล้วก็ประทับใจทุกตัว แต่ว่าเราก็ยังชอบคุโรอยู่เหมือนเดิม เป็นตัวละครที่ฉลาดเลือกใช้อาวุธมั่กมาก เลือกแต่ที่ใช้ฆ่าผีได้สยองๆทั้งนั้นเลยอ่า แล้ววิธีฆ่าก็โหดเหมือนกัน มีบางฉากที่เรากลัวคุโรจะตายมั่กมากเลย แต่ว่าก็ต้องขอบคุงพี่วาโดที่แต่งให้ครูโมโนโกะรักษา คุโรจนไส้ไม่แตกได้
จะขอเป็นกำลังใจให้ต่อไป
ปล.หน้าปกหยองดีมากเลย ตอนนี้กำลังจะไปซื้ออยู่ยังไม่มีเวลาเลยแต่ยังไงก็ต้องซื้อให้ได้
ปล.อีกอย่าง ไม่น่ามีนางเอกเลย
rockman X
ความมันระดับโคตรของโคตรของโคตรมันนน
วันแรกที่อ่านนั่นคือ...วันนั้นนึกยังไงก็ไม่รู้ ไปเปิดนิยายหมวดสยองขวัญ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่กลัวผีอย่างที่สุด วันแรกๆก็เหมือนคนอื่นๆ นอนไม่หลับอยู่ตั้งนาน ต่อมายิ่งอ่านยิ่งชอบ เล่นคอมทีไรต้องเปิด เรียกว่าสนุก มัน ฮา จนวางไม่ลงจริงๆ
ส่วนคุโรอ่านตอนแรกรู้สึกว่ามันโคตรโหดเลยว่ะ มาวันแรกก็ฆ่าผีตายไป1ตนในห้องต่อมาก็ฆ่าผู้คุมมือขวานผีระดับโหดๆอีกหนึ่ง นิสัยมันอยู่ไม่สุขรึไง?
แต่อ่านไปอ่านมาชอบคุโรมาก โดยเฉพาะภาค 3ที่หลอกได้แม้กระทั่งความคิดของตัวเอง
"หลอกได้แม้กระทั่งความคิดของตัวเอง.... อิจิคิดพลางหัวเราะในลำคออย่างสะใจ แผลเล็กน้อยทั้งสองแผลเริ่มปิดเข้าหากันจนหายสนิท เขาเหลือบสายตาเข้าไปมองร่างของคุโรที่หายลึกเข้าไปหลังประตู ก่อนที่ประตูอัลลอยด์จะค่อยๆงับปิดลง.."
ส่วนอิจิ คนนี้พลังเยอะแต่พูดน้อย คงจะพลังมากที่สุดในเรื่องเลยแหละ ต่อให้ทั้งซัตจังทั้งชางทั้งฮานาโกะรุมเข้ามาสู้ อิจิก็น่าจะชนะ และอีกอย่าง อิจินี่มีความรักที่มั่นคงจริงๆยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งตายเพื่อฮานาโกะที่เขารักได้ยอมวิญญาณแหลกสลายไปเพียงเพราะเรื่องแค่จะได้เห็นผู้ที่เขารักเป็นครั้งสุดท้าย
"เป็นเพียง....ภาพลวงตาของความทรงจำเท่านั้น..... ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้เช่นนั้นแต่เขาก็ยังขอให้คุโรส่งเขามายังโลกสุดท้าย เพื่อเรื่องแค่นี้.... เพียงแค่อยากจะเห็น ฮานาโกะของเขา เป็นครั้งสุดท้าย....." "
ส่วนปรัชญาชีวิตของนิยายเรื่องนี้ขอบอกว่าเยอะมากและสามารถเอาไปใช้เป็นข้อคิดคติประจำใจได้ด้วยหลายอย่างบอกตรงๆว่าคนเขียนเรื่องนี้นี่น่าจะไปเป็นเทพแห่งการแต่งฟิกบนสวรรค์มากกว่า(เวอร์ไปไหมนี่)
สุดท้ายนี้ ก็ขอบอกให้ทุก ๆคนซื้อ Darkmoon Stamina ได้อย่างไม่ลังเล มันจริงๆครับ.....
<:•:>OkArUKeN<:•:>
" Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง"
อาจจะเป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งเท่านั้น!!! สำหรับคนที่อ่านคำๆนี้ แต่มิได้เปิดเข้ามาอ่านแต่สำหรับผมแล้วไม่ใช่ !! ไม่ใช่เด็ดขาด Darkmoon Stamina ไม่ได้ !! เป็นเพียงนิยาย
แต่ที่นี่คือ " บ้าน "
สถานที่เมื่อเข้ามา จะพบกับ " ความสุข " ความสุขที่ ไม่ได้ใช้เงินทอง [ แต่เสียค่าเน็ต ค่าไฟแฮะ >.<" ]
บ้านหลังนี้มีทั้ง
๐ พ่อ __ คุณพ่ออากิระ [ ว่าแต่ เป็นพ่อแน่ๆช่ายป่าว >๐< ]
๐ แม่ __ ++Wadoiji++ หรือ วาโด๋ย [ เอ่อ ช่ายแม่ป่าวน๊า มะแน่ใจ ^^" ]
๐ พี่ __ เซจัง ซาจิ ไซโต้ โมโนโกะ [ ก็นิสัยยังกะเด็กนิหน่า =_=" ]
๐ น้อง __ คุโร มิตจัง และอีกหลายๆคนที่มิได้เอ่ยถึง [ ว่าแต่น้องโหดไปนะ กัวๆ]
๐ เพื่อน __ ก็ทุกๆคนที่ติดตามเรื่องนี้มา ได้ใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้ด้วยกัน
แม้ว่า พวกเราทุกๆคน ทั้ง พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน อาจจะต้องแยกย้ายกันไปแล้ว สำหรับบ้านหลังนี้
" Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง "
5 เดือนที่อยู่ร่วมกันมา มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาแต่วันนี้เรื่องราวเหล่านั้นคงต้องผ่านไป แต่คงจะไม่ผ่านเลยไป เพราะเราคงจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านหลังที่ 2
อย่าลืมว่า ถึงแม้เราจะจากกันไป แต่ " ความสุข " ที่ได้รับร่วมกันมาจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
++ DarkMoon Stamina โรงเรียนพิศวง ++
+------------Never Ending------------+
แชมป์คุง (CHAMPKUNG)
ผมเองได้เริ่มอ่านเรื่องนี้ประมาณต้นปี 2548 ซึ่งตอนนั่นเห้นเรื่องนี้ติด TOP10 พอกดเข้าไป และลองอ่านตอนแรกๆดู
สนุกดีครับ ซึ่งเขียนได้เหมือนจริงมากเลยล่ะ ตั้งแต่นั่นมาเลยติดตามตลอดมาเลย นอกจากนี้ Address ของเรื่องนี้
ก็ได้เข้าไปอยู่ใน Favorites ของผมซึ่งต้องคลิกเข้าไปดูเกือบทุกๆวัน ซึ่งทุกตอนไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยครับ
สุดท้ายนี้ก็ขอแสดงความยินดีที่ผลงานของคุณได้มีโอกาสตีพิมพ์เป็นหนังสือ ก็ขอให้มียอดขายที่ดีๆน่ะครับ
และจะติดตามภาค 4 ต่อไปน่ะครับ
ยูเรเซีย
Darkmoonจบไปแล้ว แต่ว่าความสนุกและความทรงจำดีๆที่ได้รับจากการอ่านนิยายเรื่องนี้ยังไม่จบ...
ย้อนไปตั้งแต่ตอนแรก ตอนที่เริ่มชักอยากจะอ่านเรื่องสยองขวัญขึ้นมา ไปสะดุดกับชื่อเรื่องเกมร้อยวิญญาณ น่าอ่านมาก พออ่านแล้วก็ติดไปสักพักหนึ่งแล้วก็หยุดอ่านเพราะกลัว=_=เลยทำใจกล้าเข้ามาอ่านอีก
แต่กลับมาอ่านอีกเรื่องนึง..
Darkmoon Stamina ชื่อแปลกดีนะ แวบแรกที่ได้เห็นชื่อเรื่องก็คิดแบบนี้ แถมชื่อภาษาไทยดันไปเหมือนกับเรื่องผีที่เคยคิดจะแต่งอีก...แต่เอาเถอะจนแล้วจนรอดเราก็ได้อ่าน..หลังจากอ่านตอนแรกแม้จะแค่สั้นๆแต่ว่าก็ต้องตามไล่อ่านมาจนทัน
ไม่รู้เพราะว่ามีอะไรดึงดูด...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้อ่านนิยายเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ....โดยเพียงมีความรู้สึกแค่ว่าอยากอ่านต่อ
เพราะราวกับว่าได้เข้าไปผจญภัยกับตัวละครทุกตัว เหมือนกับว่ามีคุโรสึกิอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ โรงเรียนที่มีนักเรียนไร้แขนเดินไปมาตามทางเดิน อาจจะเห็นซัตจังนั่งอยู่กับลิซ่าบนดาดฟ้า อิจิกับห้องสีแดงที่น่าสะพรึงกลัว ต่างล้วนแล้วแต่ทำให้นิยายเรื่องนี้น่าติดตามมากยิ่งขึ้นไปอีก การที่จะคิดว่าทุกคนอาจมีลมหายใจอยู่นอกหน้ากระดาษหรือหน้าจอคอมอาจจะเป็นจริงขึ้นมาได้...
แทบจะไม่รู้สึกว่าถึงคำว่าสมมุติเลยแม้แต่น้อย รู้สึกราวกับว่าเดินตามหลังมิทซึรุไปตอนเดินขึ้นเดินลงบันไดตอนกลางคืน เหมือนกับเป็นหนึ่งในกลุ่มอาจารย์ที่หวาดกลัวตอนที่มิทซึรุกลายเป็นปีศาจ น่าเสียดายที่นิยายเรื่องนี้จบไปแล้ว
ไม่หรอก...
ยังไม่จบแน่ๆ...
แค่หลับไป...
รอที่จะตื่นขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสมอีกหนหนึ่งก็เท่านั้น...
หนึ่งคำนิยามไร้สาระจากคนอ่าน+คนเขียนนิยายบ้าๆบวมๆ
ขอคารวะพี่วาโดอิจิผู้สร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้ขึ้นมา...DMSนิยายมีชีวิต
ขอขอบคุณด้วยความจริงใจค่ะ^^
!~[A o N]~!
นี่เปนคำนิยมจากคนอ่านที่รักนิยายเรื่องนี้มากมาย อิอิ
ตอนแรกไม่เคยคิดจะเข้ามาอ่านนิยายในเน็ตเลย แต่พอเพื่อนชวนบอกว่าลองมาอ่านดูสิ มีแต่เรื่องสนุกๆทั้งนั้น
เราก้ออยากจะลองดู ว่ามันจะสนุกแค่ไหน เปิดเว็บเข้ามา ก้อหาเรื่องแนวระทึกขวัญทันที เนื่องจาก ไม่ชอบนิยายรัก
มาเจอชื่อเรื่องนี้ '' Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง '' ก้อสนใจขึ้นมาทันที เพราะเราชอบเรื่องที่มันพิศวงอยู่แล้ว เพราะโรงเรียนเรา มีวิญญาณเยอะมากมาย อยากจะลองดูว่า มีวิญญาณแบบไหนอีกนะ ที่ไม่มีในโรงเรียนของเรา ก้อเปิดเข้าไปดู อ่านตอนแรกไป ก้อชอบความหมายของโรงเรียนมาก จากนั้นก้อห้ามไม่ได้ที่จะอ่านต่อไปเรื่อยๆ
ไม่มีวันไหนที่จะเปิดคอมแล้วจะไม่เปิดอ่านนิยายเรื่องนี้ วิญญาณทุกตัวในเรื่องนี้ น่ากลัวกว่าที่เราเจอมาเยอะเลยแฮะ ก้อคิดเอาเองว่า ถ้ามันมีจิงๆก้อคงจะแปลกดีนะ คงจะตามฆ่ากันให้วุ่น
เคยคิดอยู่เหมือนกันว่า ถ้าเจอวิญญาณแล้วมีคัทเตอร์อย่างคุโรซักอันก้อดีสินะ หึหึ ความรู้สึกที่มีต่อตัวละครทุกตัว มันมากจนเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ มันเหมือนว่าเรา หลุดไปอยู่ในโลกของคุโรสึกิจริงๆ เหมือนว่าเราได้ไปอยู่ในเหตุการณ์ทุกเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้น ตอนไหนตื่นเต้นเราก้อตื่นเต้นไปด้วย ตอนไหนร้องไห้เราก้อร้องไห้ไปด้วย
''ตัวละครทุกตัวมีชีวิต''
ถึงแม้ว่า Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง จะจบลงไปแล้ว แต่มันยังคงอยุ่ในใจพวกเราตลอดเวลา เชื่อว่าทุกคนที่อ่านนิยายเรื่องนี้ก้อคงคิดเหมือนกับเรา ต้องขอบคุณพี่++Wadoiji++ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ คนที่ทำให้เราได้พบความสุข ได้พบบ้านหลังที่สอง ได้พบอะไรต่างๆที่เราไม่เคยพบเห็น รักพี่++Wadoiji++มากๆ
อยากจะบอกว่า นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องหนึ่งที่ซื้อได้โดยไม่ต้องคิด แล้วคุณจะพบความสุข
สุดท้าย อยากจะบอกว่า Darkmoon Stamina โรงเรียนพิศวง จะยังคงอยู่ในใจเราตลอดไป....
------- Neverdie -------
(ยังรอคำนิยมจากทุกๆท่านอยู่เสมอนะคะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น