[ Fic kuroko ] ผมรักนายครับ {Yaoi}

ลำดับตอนที่ #8 : ควอเตอร์ที่ 6 สู้หรือยอมดีล่ะ?? [Kuroko]

     ว่ากันว่าผมมันขี้ขลาด ไม่ยอมรับตัวเอง ในเรื่องราววันวาน เมลล์ที่ได้อ่านนั้น มาจากอาคาชิ ด้วยถ้อยคำที่ทำให้รู้สึกขนลุกนิดๆ ควรไปบอกคากามิดีมั้ยล่ะ ถ้าคนอื่นคงไม่สินะ แต่สำหรับผม จะบอกให้คากามิได้รับรู้

     ว่าตัวผมมันโง่เอง...

     [ โรงยิม ]

     "ถ้าคากามิ เห็นวิ่งหาใครบางคนอยู่ล่ะมั้ง?"

     

     ฮิวงะ รุ่นพี่ปี 2 ที่ถนัดในด้านการชู้ตที่สุดหันมาตอบกับผม แล้วก็หันไปถามคิโยชิ รุ่นพี่ปี 2 ที่อยู่ในกลุ่ม 'ราชาไร้มงกุฏ' 

     "ไม่เห็นแหะ"

     รุ่นพี่คิโยชิตอบมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ ก่อนจะหันไปดังค์ลูกให้ลงห่วง ในเมื่อทุกคนไม่เห็น งั้นผมจะหาเอง!

     "อ้าว คุโรโกะคุงจะไปไหนงั้นเหรอ?" โค้ชสาวไอดะ ริโกะ กำลังเข้ามาในโรงยิมและเจอกับผมที่หน้าประตูเข้าโรงยิม ผมเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้โค้ชไป

     "อ่า ถ้าคากามิล่ะก็นะ เห็นบอกว่ามีนัดน่ะ แถมคนที่นัดเป็นสาวสวยซะด้วยสิ แต่ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเชียร์นายอยู่นะคุโรโกะ สู้ๆ"

     โค้ชสาวตบบ่าผมเบาๆ แล้วหันมาสั่งทุกคนให้ซ้อมต่อไป 

     "งั้น ผมขอตั----"

     

     "กลับมาแล้วครับ อ อ้าว คุโรโกะ"

     คากามิเดินมาที่โรงยิมพอดีระหว่างที่ผมเกือบจะเดินก้าวไป ผมหยุดสักนิด ก้มหน้าเพื่อปิดบังความอาย

     "น นี่ คากามิคุงครับ ไปไหนมาเหรอ?"

     ถามออกไปแล้ว

     "อ๋อ พอดีมีคนนัดน่ะ กำลังคุยเรื่องงานแต่งงานน่ะ"

     "งานแต่งงาน?"

     "อื้ม จะไปมั้ยล่ะ แล้วก็ คุโรโกะ ช่วยเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวทีนะ ^ ^"

     คากามิยิ้มตามปกติ ต่างจากผมที่กำลังก้มหน้าร้องไห้ ทำไงดี ทำไงดี จะแสดงสีหน้าอารมณ์ให้คากามิเห็นไงดี?

     "ค ครับ ข ขอออกไปด้านนอกหน่อยนะครับ คากามิ ขอทางด้วยครับ"

     อยากไปไกลๆ จากตรงนี้

     "อา เชิญเลยคุโรโกะ"

     ไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว

     "ข ขอบคุณครับ"

     [ อ่างล้างหน้า ]

     แปะ แปะ

     "น้ำตาที่ไม่ได้ระบายออกมาแล้วแหะ"

     ไม่ทันไร คากามิก็ได้เจอคู่ชีวิตแล้ว แล้วสัญญาตอนนั้นล่ะ?

     "นี่ คุโร---"

     "ผมยังไม่อยากไปตอนนี้ โปรด ให้เวลาผมต่ออีกซักนิดเถอะครับ"

     

     ไม่แน่ใจว่าที่ทำมันถูกรึเปล่า แต่ว่า นี่เป็นทางที่ผมเลือกเอง ผมก้มหน้าหันมาหารุ่นพี่คิโยชิ คิโยชิพยักหน้าแล้วเดินลับตาผมไป ผมเลยมองตัวเองผ่านทางน้ำ ตอนนี้หน้าตาดูไม่ได้ไปใหญ่ มีน้ำตาคลออยู่ที่ขอบตา ทำให้สงสัยไม่ได้ว่าง่วงจนหาวหรือร้องไห้มาจริงๆ

     ผมเดินไปทั่วโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นตรงไหน บรรยากาศก็ดูดีไปซะหมด สวยหย่อมมีดอกไม้ประดับไว้ซะสวยงาม กุหลาบหลายสีตกแต่งไว้ตามความต้องการของ ผอ. นั่นเอง โต๊ะดื่มนำชา และที่นั่งทำให้ราวกับว่ามาเดทหรือปิกนิกกับเพื่อนๆ หรือแฟนนั่น ทำให้ผมแอบอิจฉาไม่ได้

     ผมไม่เข้าใจ ทำไมคากามิต้องทิ้งผมไว้ด้วย ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็รักกันหมดหัวใจ

     เพราะผมมันโง่ งั้นเหรอ?

     [ โรงยิม ]

     "อ้าว กลับมาแล้วเหรอคุโรโกะคุง ยังดีนะที่นายไม่เป็นไร ว่าแต่ หายไปไหนมาล่ะเนี้ย"

     โค้ชสาวหรอไอดะ ริโกะเดินเข้ามาทักผมเป็นคนแรก ผมสะดุ้งแล้วเล่าว่าไปที่ไหนมาบ้าง

     "อ่า นั่นสินะ ไว้ว่างๆ จะพาทุกคนไปปิกนิกด้วยกันหมดนี่แหละนะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะ กิจกรรมชมรมบาสไม่ต้องเที่ยวเล่นอย่างเดียวซะหน่อย"

     "ขอบคุณครับ แล้ว คาก---"

     ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยชื่อคากามิออกมา โค้ชก็เอานิ้วมาปิดปากผม แล้วหันไปมองที่คากามิที่กำลังคุยกับใครบางคนอยู่ เป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาล ตัวเล็กน้อยๆ ทำให้เห็นแนวเป็นแนวเด็กสาวน่ารัก ติดกิ๊บสีชมพูที่มีหัวใจไว้ ทาปากด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน ใส่เสื้อผ้ากระโปรงยาว ด้านล่างประดับด้วยเพชรพลอยหลากหลาย 

     "อ่ะ คุโรโกะ มานี่สิ! ฉันมีคนหนึ่งที่อยากให้รู้จัก"

     "ชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ สินะคะ คาซาฮาว่า มิเนะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

     "เช่นกันครับ คาซาฮาว่าซัง"

     "เรียกสั้นๆ ว่า มิเนะ ก็ได้ค่ะ"

    

     ดูเป็นคนเสน่ห์แรงดีนี่น่า ด้วยรอยยิ้มที่สดใสทำให้ย้อนไปในวัยเด็ก 

     "อ่ะ จริงสิ คุโรโกะน่ะ ชอบคากามิใช่มั้ย"

     "ฮ เฮ้ยมิเนะ นี่เธอถามอะไรเนี้ย"

     "ใช่ครับ"

    

    ไม่ทันได้ระวังปาก ปากที่ทำให้ผมต้องเจ็บทั้งน้ำตาได้ทำร้ายตัวผมเอง แต่ ก็ไม่เป็นไรหรอกนี่นะ?

     "ฉันกับคากามิน่ะ เป็นคู่หมั่นกันนะ"

     [ ตอนเย็น ]

     ระหว่างทางเดินก็เอาแต่คิดเรื่องของคากามิคุงตลอดเลยนะ แถบไม่ได้นึกถึงเรื่องชมรมเลยด้วยซ้ำ ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าคากามิคุงน่ะชอบผู้หญิง แต่พอรู้แล้ว กลับไม่อยากให้มันเกิดขึ้น บนเส้นทางที่มีเพียงผมเดินอยู่นั้น กลับกลายเป็นน้ำ นำเราให้จมลึกลงไป และไม่ย้อนคืนกลับมาอีกเลย

     "คู่หมั่น งั้นเหรอ? ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่ว่า น่าอิจฉาจังนะ คาซาฮาว่าซังน่ะ"

     ยิ้มออกมานิดหน่อย คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง