คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~ เรื่องวุ่นๆ (ในงานปาร์ตี้) ~
ตอนนี้ฉันเอาแต่หมุนตัวอยู่หน้ากระจก ซ้าย ขวา หมุนไปหมุนมา
แล้วประตูห้องของฉันก็เปิด พ่อนั่นเอง
“นายอง ลูกสวยมากเลยนะ ชุดนี้ใช่มั้ยที่ชางมินซื้อให้ลูกน่ะ ลูกใส่แล้วสวยมาก เหมือนแม่เลยนะ”
“จริงหรอคะ หนูไม่มั่นใจเลยค่ะ พ่อว่าสวยจริงหรอคะ”
“อืม พ่อมีสร้อยเส้นนึง อยากให้ลูกเก็บไว้ พ่อเคยให้แม่แต่พอเลิกกันแม่ก็เอามาคืนพ่อ พ่อยังเก็บไว้อยู่ ลูกอยากเอาไปใส่มั้ย”
“จริงหรอคะ พ่อให้หนูจริงนะ ขอบคุณค่ะ”
“มา พ่อใส่ให้นะ แล้วนี่ก็กระเป๋าถือน่าจะเข้ากับชุดลูกนะ พนักงานเค้าบอกว่า ใบนี้เดิร์นมาก”
“ขอบคุณพ่อมากนะคะ สวยมากเลยค่ะ”
“เดี๋ยวชางมินจะมารับลูกใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวหนูจะลงไปรอเค้าข้างล่างน่ะค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณพ่อมากค่ะ แล้วเดี๋ยวเจอกันที่งานนะคะ”
รู้สึกทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้ไม่มั่นใจตัวเองเลย ทั้งๆที่พ่อก็บอกว่าสวยแล้วนะ ฉันลงมายืนรอชางมินอยู่ข้างล่างตั้งนานกว่าเค้าจะมา
แล้วก็มีรถคันนึงมาจอดตรงหน้าฉัน แล้วคนในรถก็ลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าสวยคม ของใครคนนึง อีตาบ้านี่อีกแล้ว
“นี่เธอ จะไปไหนน่ะ ดูแต่งตัวเข้าซิ” แจจุงพูดประชดพร้อมกับมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มองด้วยสายตาน่าตบจริงๆเลย
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนายนี่ จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย”
“นี่เธอ ถึงขนาดแช่งกันให้ตายเลยหรอ มากไปมั้ง”
“สำหรับนายน่ะ มันไม่มากไปหรอกนะ ยิ่งกว่านี้ฉันก็ด่านายได้ ไอ้คนทุเรศ” หลังจากฉันยืนเถียงกับนายแจจุงอยู่นาน รถอีกคันก็เข้ามาจอดข้างหลังรถของแจจุง
“นายอง ทางนี้ มาขึ้นรถเร็วเดี๋ยวเราไปไม่ทัน”
“อืม จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ขณะที่ฉันกำลังเดินไปหาชางมิน อีตาบ้าแจจุงก็เดินตามลงมา
“นี่ชางมิน พี่ไปด้วย ไม่อยากเอารถไปหลายคัน เปลือง”
“เอ้า จะไปก็เร็วสิพี่ แล้วพี่ไปกับใครล่ะ” ชางมินถามแล้วทำหน้าตาเหมือนหมาสงสัย (แต่น่ารักนะ)
“คนเดียว พี่ไปคนเดียว ซังอาไม่ว่าง พี่ก็เลยไม่ได้ชวน เดี๋ยวพี่เอารถไปเก็บก่อนนะ”
“ครับผม”
“นี่ชางมิน นายไปรับไอ้บ้านั่นมาทำไมเนี่ย แล้วซังอานี่คือใครกัน”
“ทำไมล่ะ แล้วอีกอย่าง ไอ้บ้านั่นก็พี่ผมนะส่วนพี่ซังอาน่ะ เค้าเป็นแฟนของพี่แจจุง”
“เอ่อ ขอโทษ ฉันไม่ค่อยชอบนายนี่น่ะ ปากเสียที่สุด”
“เอาน่า พอถึงงานเราก็แยกย้ายกันแล้วล่ะ อย่าคิดมาก” แล้วนายแจจุงก็เดินมาเปิดประตูทางฝั่งที่ฉันนั่งอยู่ (ข้างคนขับ)
“นี่นาย จะมากวนอะไรกันอีกล่ะเนี่ย”
“ป่าว แต่เธอน่ะ ไปนั่งข้างหลังโน่นไป”
“นายมาทีหลังก็ไปนั่งข้างหลังสิ ฉันไม่สน”
“เธอจะลุกไม่ลุก”
“ฉันไม่ลุกนายจะทำไม”
“ไม่ลุกใช่มั้ย ได้ เธอท้าฉันเองนะ” พอเขาพูดจบเขาก็ฉุดกระชากลากถูให้ฉันออกมาจากรถแล้วก็อุ้มขึ้นพาดไหล่ แล้วเขาก็เดินไปเปิดประตูหลังรถแล้วก็โยนฉันใส่หลังรถ อ๋อย หัวกระแทกประตู เจ็บชะมัดยาดเลย ไอ้บ้า
“พี่ทำอะไรน่ะ ทำไมต้องรุนแรงกับเค้าขนาดนั้นด้วย นั่นผู้หญิงนะพี่ นายองเป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนรึป่าว” ชางมินพูดแล้วก็ทำท่าจะเปิดประตูอ้อมมาดูฉัน แต่ก็โดนนายนั่นคว้าตัวเอาไว้ แล้วก็บอกให้ขับรถไป ชางมินก็เลยต้องจำใจขับรถไปตามคำสั่งของไอ้บ้านั่น
“นายนี่มันแย่ที่สุดเลยนะ ฉันคิดไม่ผิดจริงๆว่าคนอย่างนายน่ะ นิสัยมันแย่มาก ป่าเถื่อนอีกต่างหาก” แต่นายนั่นก็ยังไม่สนที่ฉันเอาแต่ด่าเขา แล้วยังมานั่งผิวปากสบายอารมณ์อีกนะ เท่านั้นยังไม่พอยังเปิดเพลงซะดังลั่น กะจะกลบเสียงฉันงั้นหรอ มากไปแล้ว
แต่ฉันก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ ยังเห็นแก่ชางมินหรอกถ้าเขาไม่นั่งหัวโด่อยู่ในรถนะ นายตายไปแล้ว
แล้วชางมินก็ขับรถมาถึงโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน มีพนักงานต้อนรับเอารถไปเก็บ แล้วเราก็เดินเข้ามาในงานด้วยกันสามคน
งานใหญ่เป็นบ้าเลย แต่ดีนะเนี่ยที่มีนักข่าวอยู่หน้างานแค่ไม่กี่คน พอพวกนักข่าวเห็นเราสามคนเท่านั้นแหละ ก็กรูเข้ามาสัมภาษณ์แล้วก็ขอถ่ายรูปกันยกใหญ่เลย แสงแฟลชเนี่ยแสบตาเป็นบ้าเลย นึกสงสารพวกเค้าขึ้นมาแล้วน่ะสิ ที่ต้องโดนถ่ายรูปตลอดเลย (ยกเว้นอีตาแจจุงคนเดียว ไม่มีวันได้รับความสงสารจากฉันเป็นแน่แท้ ยิ่งนึกแล้วยิ่งกริ้ว)
แล้วพอเดินเข้างานฉันก็เห็นพวกนักร้องของค่ายนี้ เดินร่อนไปร่อนมา อ๊าย อยากถ่ายรูปจังเลย แล้วชางมินหายไปไหนนะ ไวจริงๆไปไหนไม่บอกกันเลย
“สวัสดีครับ คุณชื่ออะไรครับ” ตายแล้วจู่ๆก็มีคนเข้ามาทัก ใครกันน้า ใครเอ่ย แล้วฉันก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง ตามสเต็ปนางงามเกาหลี (เว่อร์) เฮ้ย คังตะนี่หว่า ตัวจริงหล่อมาก โฮกกกกกก อยากกินผู้ชายคร่า ผู้ชายคนนี้หล่อมาก น่ารัก ไม่ได้ต้องรวบรวมสติให้ดีซะก่อน
“เอ่อ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ยูนายองค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ผม คังตะนะครับ คุณมางานกับใครครับ”
“ฉันมางานกับพ่อน่ะค่ะ”
“พ่อคุณงั้นหรอครับ”
“ค่ะ ยูฮยอกแจน่ะค่ะ ผู้จัดการวง ดงบังชินกิ แล้วฉันก็มาเป็นคู่ของชางมินด้วยน่ะค่ะ”
“งั้นหรอครับ แล้วชางมินล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พอเข้างานมาเค้าคงถูกลากตัวไปที่ไหนซักที่ในงานนี่แหละค่ะ”
“งั้นผมขอตัวนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
“ค่ะ หวังว่าคงจะได้เจอกันอีกนะคะ” คังตะยิ้มน่ารักมาก แต่จะว่าไปไม่น่าบอกเลยว่ามาเป็นคู่ของชางมิน ดูซิ เค้าเดินหนีเลยอ่ะ
“หวัดดี นายอง แล้วทำไมมายืนอยู่คนเดียว ชางมินล่ะ”
“อ้าว พี่ยุนโฮเองหรอคะ ไม่รู้เหมือนกัน คงมีคนดักตีหัวแล้วลากเข้าถ้ำมั้งคะ เค้าน่ารักจะตาย”
“555+ เข้าใจพูดนะ”
“ยุนโฮคะ” แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาเกาะแขนพี่ยุนโฮ ใครกันนะ สวยจังเลย
“นายอง นี่โซยังนะ รู้จักกันไว้สิ คนที่พี่บอกไง ว่าเป็นเพื่อนที่พี่จะพามาด้วยน่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อยูนายองค่ะ คุณสวยมากค่ะ”
“ขอบคุณจ้ะ ชุดเธอสวยมากเหมาะกับเธอที่สุด ยุนโฮว่ามั้ยคะ ว่าน้องเค้าใส่ชุดนี้แล้วดูเซ็กซี่มากๆ”
“อืม นายองงั้นพี่ขอตัวก่อนนะ มีงานอีก”
“ค่ะ แล้วค่อยเจอกันนะคะ”
คนนี้น่ะหรอที่พี่ยุนโฮบอก สวยมากเลยแฮะ เราเทียบไม่ติดเลย
“เอ้า มองเข้าไปตาจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว”
“นี่ นายอีกแล้วหรอ คนที่ชื่อโซยังน่ะ ที่มากับพี่ยุนโฮอ่ะ สวยมากเลยเนอะ”
“อืม สวยมากก็นั่นแฟนเก่าเค้านิ”
“อะไรนะ แฟนเก่าใคร อะไรยังไง ฉันไม่เข้าใจ พูดอีกทีดิ”
“ก็โซยังน่ะ เค้าเป็นแฟนเก่าของยุนโฮน่ะ เค้าเลิกกันเกือบปีแล้วนะ แต่สงสัยวันนี้ยุนโฮคงไม่มีคู่มาจริงๆ เค้าคงไปขอให้โซยังช่วยมาเป็นเพื่อนละมั้ง เธอจะอยากรู้เรื่องชาวบ้านเค้าไปทำไมฮะ”
“เรื่องของฉัน ไปโน่นเลยไป เค้ากวักมือเรียกนายอยู่น่ะ ไม่เห็นหรอฮะ”
“เออ ไปก็ได้ ไอ้เราก็อุตส่าห์บอก”
แฟนเก่างั้นหรอ หรือว่าเค้าสองคนกำลังจะกลับมาคืนดีกัน ไม่จริงนะ แค่แฟนเก่าคงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง คิดในแง่ดีเข้าไว้นะ นายอง
“เอ่อ สวัสดีครับ คุณชื่ออะไรครับ” นั่น มาถามอีกแล้ว ถ้าไม่หล่อนะ แม่จะด่าให้หงายเงิบเลย
แต่ผิดคาด หล่อค่ะท่านผู้อ่าน
“ผมชื่อ คิบอมนะ แล้วคุณล่ะครับ”
“ฉันยูนายองค่ะ ซูเปอร์จูเนียร์ใช่มั้ยคะ”
“ครับ ลูกสาวพี่ฮยอกแจใช่มั้ย วันก่อนผมเห็นคุณยืนเถียงกับพี่แจจุงอยู่ในห้องอัดเสียงน่ะ”
“เห็นด้วยหรอ น่าขายหน้าจังเลย”
“วันนี้คุณสวยมากเลยนะครับ ต่างจากวันนั้นที่ผมเห็นคุณ”
“ งั้นหรอคะ สงสัยว่าวันนั้นฉันคงแต่งตัวแย่แหงๆเลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมหมายความว่าวันนี้คุณแต่งตัวดูเป็นผู้ใหญ่มาก แต่ที่ผมเห็นวันนั้นคุณก็แต่งตัวเหมือนผู้หญิงออกห้าวๆน่ะครับ”
“งั้นหรอคะ คงจะอย่างนั้นละมั้งคะ ขนาดพ่อยังทักเลยว่าไม่เหมือนลูกสาวเค้าเลย ดูเหมือนผู้ใหญ่มากกว่า”
“ใช่ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” แล้วเค้าก็เอาแต่ยิ้มให้ฉันอยู่ได้
“คิบอม คือว่าเค้าเรียกซูเปอร์จูเนียร์ขึ้นไปบนเวทีแล้ว คิบอม” ฉันเลยตีเขาเบาๆที่แขน แหม กว่าจะได้สติเนี่ย นานจังนะ
“มีไรหรอ”
“เค้าเรียกวงนายแล้วนะ ไม่ขึ้นไปหรอ”
“อ้าวหรอ อืมขอบใจนะ ไปแล้ว ไว้เจอกันอีกนะ”
เฮ้อ ชางมินไปไหนนะ ปล่อยฉันไว้คนเดียวแบบนี้ได้ยังไง แย่ที่สุดเลย ฉันก็เลยเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยในงาน เดินเข้าออกห้องโน้นห้องนี้ แล้วฉันก็กำลังเดินผ่านห้องๆนึง วังเวงจังน่ากลัวมาก รีบกลับเข้างานดีกว่า ฉันเลยรีบจ้ำอ้าว แต่ก็ได้ยินเหมือนเสียงคนคุยกัน เป็นเสียงผู้ชายกับผู้หญิง ดูนิดนึงละกัน เผื่อว่าจะเจอดารานักร้องคนไหนมายืนอยู่แถวนี้ ถ้าหล่อๆจะได้ทุบหัวแล้วลากเข้าถ้ำเลย วะฮะฮ่า (หื่นไม่เลือกเวลาเลยนะ:คนเขียน)
ฉันเลยแอบๆเข้าไปดูว่าเป็นใครกันนะ ที่แอบหลบมุมมาคุยกันสองต่อสองแบบนี้ และแล้วปฏิบัติการของฉันก็เริ่มขึ้น ฉันค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปมอง แล้วก็เห็นผู้หญิงคนนึงกำลังเป็นฝ่ายจูบผู้ชายโอ้ว มาย ก็อด นั่นมัน พี่ยุนโฮนี่นา แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมพี่ยุนโฮถึงได้ยอมให้เธอทำแบบนั้นล่ะ แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคือ ชูโซยัง แฟนเก่าของพี่ยุนโฮ แล้วพอโซยังถอนจูบเธอก็พูดออกมาว่า
“ยุนโฮ ฉันยังรักเธออยู่นะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันขอคิดก่อนนะ ฉันเองก็ยังรักเธอ แต่ยังไม่พร้อม”
ฉันไม่รอฟังคำตอบของพี่ยุนโฮจนจบ ฉันวิ่งออกมาข้างนอก แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ทำไมฉันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉันวิ่งออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจใคร เลยวิ่งชนเข้ากับคนๆนึง
“เฮ้ย นายอง เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไมกัน ใครทำอะไรเธอบอกฉันมาสิ”
“ป่าว ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก ปล่อยฉันนะแจจุง ฉันจะกลับบ้านแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว”
“เธอจะกลับยังไง ฝนมันตกอยู่นะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดไม่สบายไปหรอก”
“ช่างฉันสิ นายไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” แล้วฉันก็วิ่งออกมาโดยที่ไม่สนใจแจจุงที่เอาแต่ตะโกนเรียกชื่อฉัน ฉันเจ็บ เจ็บจนบอกไม่ถูกไม่อยากสู้หน้าใครเลย ฉันทำใจไม่ได้ ทั้งๆที่ฉันนึกว่าฉันเองก็อาจจะมีโอกาสเรื่องพี่ยุนโฮบ้าง แต่ตอนนี้คนที่เค้ารักกลับมาแล้ว และฉันก็คงต้องตัดใจ
ฉันวิ่งออกมาข้างนอกทั้งๆที่ฝนตก เนื้อตัวเปียกไปหมด ถึงแม้ว่าอากาศจะหนาวเท่าไร แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกอะไรเลยนะ มันชาไปหมดชาทั้งตัวแล้วก็หัวใจ
ความคิดเห็น