คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~ การพบเจอ ~
“สวัสดีครับ ผู้จัดการ” ตั้งแต่พ่อเดินเข้ามา ก็มีแต่คนทักทาย แล้วก็ก้มหัวให้ โอ้มายก้อด เยี่ยมมากพ่อใครวะ โคตรเก่งเลยอ่ะ555+
“เดี๋ยวลูกนั่งรอพ่ออยู่ที่ห้องนี้นะ เดี๋ยวพอพ่อเสร็จงานเมื่อไหร่ พ่อจะมาเรียก”
“ค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงค่ะ เพราะหนูจะไม่ซนแล้วก็จะไม่เดินไปเดินมาด้วยค่ะ”
“เก่งจริงนะ รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่”
“ก็สายตาของพ่อมันบอกนี่คะ ว่าพ่อกลัวว่าหนูจะเล่นซนนู่น ซนนี่”
“อ่ะจ้ะๆๆ พ่อไปก่อนนะ” พอพ่อคุยกับฉันเสร็จก็รีบวิ่งออกไปเลย สงสัยว่าพ่อคงจะรีบมากเลยนะเนี่ย
“ฟังเพลงดีกว่า” ฉันเลยก้มลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเพื่อที่จะเอามาฟังเพลง แก้เซ็งระหว่างที่รอพ่อ
~Nan, do mo
“นี่เธอ นี่เธอ ได้ยินที่ฉันพูดรึป่าวเนี่ย ยัยเบ๊อะ”
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะเสียงเรียกของใครบางคน หมาตัวไหนนะ ที่กล้ามาขัดจังหวะการนอน กำลังฝันว่าได้จูจุ๊บกับยุนโฮอยู่เลย
“มีอะไร มาเรียกทำไมไม่เห็นหรอว่าคนกำลังนอนอยู่น่ะ” ฉันพูดในขณะที่ตัวเองยังไม่ลืมตา แต่ใครว้าเสียงคุ้นๆ
“ที่นี่น่ะ ไม่ใช่ห้องนอนของเธอหรอกนะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไป”
ใครนะที่มันบังอาจมาไล่ลูกสาวผู้จัดการอย่างฉัน ขอดูหน้าหน่อยเถอะ 0_0
“นาย นายคือ แจจุงหรอ แจจุงจริงๆหรอเนี่ย อ๋อย อยากจะเป็นลม นี่ฉันกำลังยืนอยู่หน้าคิมแจจุง แห่งวง ดงบังชินกิหรอเนี่ย”
“เธอเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรเข้ามานั่งในห้องนี้มิทราบ”
“คนอะไร หน้าตาก็ดี แต่ไม่คิดเลยว่าเจอตัวจริงแล้วจะปากเสียได้ขนาดนี้”
“นี่ เธอว่าใครปากเสีย ฮะ”
“จะว่าใครล่ะ ถ้าไม่ใช่นาย ก็ยืนกันอยู่แค่ 2 คน ไม่ด่านายแล้วจะด่าใครล่ะ นอกจากปากเสียแล้ว ยังโง่อีกอ่ะ คนไรวะเนี่ย”
“ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้ว งี่เง่าที่สุดเลย”
Special Jaejoong talk~
เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครเหมือนยัยคนนี้เลย เจอหน้าผมครั้งแรกก็เล่นด่ากันซะหน้าหงายเลย ผู้หญิงคนอื่นเค้าเห็นหน้าผมน่ะ มีแต่จะวิ่งเข้าหา ยัยนี่นะ แปลกคน สงสัยจะไม่ชอบคนหล่อ แต่ผมว่ายัยนี่อ่ะนะ น่ารักสุดๆเลย
“นายอง “ฉันได้ยินเสียงพ่อมาแต่ไกล สงสัยว่างานคงจะเสร็จแล้วล่ะ
“ค่ะ พ่อ หนูอยู่นี่ค่ะ งานเสร็จแล้วหรอ”
“เดี๋ยวๆๆ พี่ฮยอกแจ นี่ใครอ่ะ พี่รู้จักด้วยหรอ”
“ลูกสาวพี่เอง ชื่อ ยู นายอง รู้จักกันแล้วหรอ”
“ป่าวค่ะพ่อ เราไม่รู้จักกันค่ะ หนูไม่อยากรู้จักกับคนปากเสียอย่างนายนี่หรอก”
“นี่เธอว่าใครปากเสียฮะ”
“เอ้า โง่อีกละ นายนี่ โง่ไม่เว้นวันเลยนะยะ หรือว่าวันๆเอาแต่ร้องเพลง”
“ไปดีกว่า ขี้เกียจมองหน้าเธอ พี่ฮยอกแจผมไปก่อนนะ”
“เอ้าๆๆๆๆพอกันทั้ง 2 คนนั่นแหละ”
“เอ่อ นายอง คือพ่อจะมาบอกหนูว่า งานพ่อยังไม่เสร็จเลย พ่อไม่อยากให้หนูรอเพราะคิดว่ากว่าจะเสร็จอาจจะเช้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับก่อนก็ได้นะ พ่อก็เอากุญแจห้องให้หนู แล้วก็บอกว่าบ้านพ่ออ่ะ อยู่แถวไหน”
“เอางั้นหรอ อ่ะนี่กุญแจห้องนะ แล้วก็นั่งแท็กซี่ไปแล้วบอกเค้าว่าอยู่แถวมยองมุนน่ะ แล้วก็บอกว่าคอนโดชื่อ the place ห้องพ่ออยู่ชั้น 4 นะลูก ห้อง 9999”
“ค่ะ งั้น หนูกลับเลยแล้วกันนะคะ ชักเหนื่อยๆแล้ว”
“จ้ะ กลับบ้านดีๆนะลูก พ่อไปทำงานก่อนดีกว่า ออกมานานแล้ว เดี๋ยวเค้าจะว่าเอา”
“ค่ะ”
พอแยกจากพ่อ ฉันก็เดินมาเรียกแท็กซี่ที่หน้าบริษัท
“ลุงคะ ไปมยองมุนนะ ลุงรู้จักคอนโดที่ชื่อ the place ป่าว”
“ครับ ตกลงว่ามยองมุน คอนโด the placeนะครับ”
“ค่ะ let’s go เลยลุง” พอฉันพูดจบเท่านั้นแหละ ลุงแกก็เหยียบซะ 180 นี่ถ้าลุงแกไม่ติดว่าอายุเกือบ 70 นี่ แกคงจะเหยียบซะ 210 เลยล่ะมั้งเนี่ย
ระหว่างทาง ฉันก็นั่งมองนู่นนั่งมองนี่ไปเรื่อย ก็เลยเอากุญแจมาคล้องไว้กับกระเป๋ากันลืม ฉันยิ่งขี้ลืมอยู่
“ถึงแล้วคร้าบหนู”
“เท่าไหร่คะลุง”
“1000 วอนครับ”
“ นี่ค่ะลุง ลุงนี่ขับรถใช้ได้เลยนะเนี่ย แจ๋วจริงๆถึงเร็วทันใจ”
โห ! คอนโดที่นี่ หรูชะมัดเลยอ่ะ พ่อฉันนี่มีเงินอยู่ที่หรูๆแพงๆแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ดูพนักงานแต่ละคนสิ แต่งตัวดีๆกันทั้งนั้น แล้วคนที่เข้ามาพักก็มีแต่พวกคนมีเงินทั้งนั้นเลยอ่ะ
“รีบเข้าห้องดีกว่า ชักอยากจะเห็นห้องของพ่อซะแล้ว จะรกขนาดไหนน้า” ฉันเลยรีบเดินไปกดลิฟต์ ที่ชั้น 4 ตามที่พ่อบอกฉันมา
ติ๊ง อ๊า ! ถึงแล้ว ดูห้องแต่ละห้องสิ ดูประตูห้องนี้สิ ไม้แกะสลักอย่างหรูเลย ห้อง 9999 อยู่ไหนน้า
“อ๊า เจอแล้ว ห้องนี้นี่เอง555+ หรูใช่เล่นเลยนะเนี่ย กุญแจๆๆๆๆ กุญแจอยู่ที่ไหนเนี่ย ฉันจำได้ว่าแขวนเอาไว้ที่กระเป๋าไม่ใช่หรอ ไหนลองดูในกระเป๋าซิ “ ฉันเลยจัดการเทของในกระเป๋าออกมาให้หมด แล้วก็จัดการหาเจ้ากุญแจตัวดี ไปหลบอยู่ที่ไหนน้า ออกมาซะดีๆ ฉันอยากเข้าห้องแล้ว
“เอ่อ ! คุณครับ นี่ใช่ของที่คุณกำลังหาอยู่รึเปล่าครับ” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆตัวฉัน พร้อมกับยื่นเจ้ากุญแจเจ้าปัญหาคืนให้
“ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวนะคะ ฉันคุ้นหน้าคุณมากๆเลยค่ะ อ๋อ ใช่ ฉันนึกออกแล้ว คนที่ฉันเจอวันนี้ตอนยืนรอพ่อที่สถานีใช่มั้ยคะ คุณตามฉันมาหรอ คุณคงจะไม่ใช่คนโรคจิตหรอ ใช่มั้ยคะ”
“555+ ผมไม่ใช่คนโรคจิตอย่างที่คุณว่าหรอกนะ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้ตามคุณมาด้วย ห้องผมอยู่นี่ไง” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับชี้ไปที่ห้องตรงข้ามกับห้องของพ่อฉัน
“แล้วเมื่อตอนกลางวันน่ะ สร้อยข้อมือคุณ มันเกี่ยวกับกระเป๋าผม ผมพยายามจะบอกคุณ แต่คุณก็มองผมเหมือนเป็นคนบ้า คนโรคจิตซะอย่างงั้น พอคุณวิ่งไปสร้อยข้อมือของคุณมันก็หลุดมาติดอยู่ที่กระเป๋าผมเนี่ย ถามจริง ตอนที่มันหลุดเนี่ย คุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึยังไงกัน”
ฉันเลยยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดู โห มีรอยแดงเถือกอยู่รอบข้อมือเลย
“เอ้า นี่ ของๆคุณ แล้วคุณก็เลิกคิดว่าผมเป็นคนโรคจิตได้แล้วนะ เพราะว่าผมไม่ใช่”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไม คุณต้องใส่แว่นใส่หมวกซะขนาดนั้นด้วยล่ะ อากาศก็ไม่ได้ร้อนซะหน่อย”
“คุณเข้าใจคำว่า ปลอมตัว มั้ยฮะ”
“แล้วทำไมนายต้องปลอมตัวด้วยล่ะ” ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับเอาหมวกกับแว่นตาออก เผยให้เห็นใบหน้าน่ารักที่ใครเห็นก็ต้องจำได้
“นะ นาย คือ ชางมินหรอ ชางมินวงดงบังชินกิน่ะหรอ โอ๊ย จริงหรอเนี่ย”
“อืม ผมนี่แหละ ตัวจริงเสียงจริงเลย ชิม ชางมิน”
“โหย เป็นไปได้ไง นี่ฉันกำลังยืนคุยอยู่กับนักร้องดังอย่างวงดงบังชินกิเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ ทำไงดี”
“นี่คุณ คุณอยู่ห้องนี้หรอ ห้องนี้มันเป็นห้องของผู้จัดการวงของผมนะ คุณคงมาผิดห้องแล้วล่ะ”
“ก็ผู้จัดการวงของคุณน่ะ คือพ่อฉัน แล้วเนี่ยก็กุญแจห้องที่พ่อให้ฉันมา”
“พี่ฮยอกแจมีลูกด้วยหรอ แต่พี่เค้าไม่มีภรรยานี่ แล้วจะมีลูกได้ไงเล่า เธอน่ะมั่วแล้ว”
“ยู นายอง ลูกสาวของยู ฮยอกแจ ส่วนแม่ฉันน่ะ ชื่อ ยู อึนยอง นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของนาย”
“โอเค ฉันเชื่อเธอแล้ว ว่าเธอเป็นลูกของพี่ฮยอกแจจริงๆ”
“นายนี่ นิสัยดีกว่าเพื่อนของนายอีกนะ นายนั่นน่ะ ปากเสียเป็นที่สุดเลย พูดถึงแล้วก็น่าโมโห”
“แล้วใครล่ะที่เธอพูดถึงน่ะ พี่ยูชอนหรอ”
“ไม่ใช่หรอก อีตาบ้า คิม แจจุงนั่นแหละ ปากเสียเป็นที่สุดเลย แล้วเธออยู่ห้องนี้คนเดียวหรอ”
“ป่าวหรอก ผมอยู่ห้องนี้กับพี่จุนซูแล้วก็พี่ยุนโฮ ส่วนพี่แจจุงกับพี่ยูชอนน่ะ อยู่ห้องข้างๆนี่ไง”
“หรอ อืม งั้นฉันขอตัวก่อนก็แล้วกันนะ อยากอาบน้ำแล้วน่ะ ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยฉันน่ะ ไม่งั้นฉันเข้าห้องไม่ได้แน่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอก เธออยู่คนเดียวก็ระวังตัวด้วยล่ะ”
“อืม ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“ได้สิ เพื่อนกัน”
ความคิดเห็น