คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ~ เรื่องวุ่นๆ ~
ฉันและชางมินมาถึงที่ห้างด้วยรถเมล์ และเรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้นก็คือ มีผู้คนมากมายพยายามที่จะมองว่าใช่ชางมินรึเปล่า ชะเง้อคอมามองมั่ง ถ่ายรูปถ่ายวิดิโอมั่ง วุ่นวายไปหมด กว่าจะมาถึงได้ รู้สึกเหมือนว่าเวลาผ่านไปนานมาก
“ชางมินฉันว่าคนพวกนั้นต้องจำนายได้แน่ๆ แล้วอย่างนี้ จะทำยังไงล่ะเนี่ยไม่แย่เอาหรอ” ฉันเริ่มกังวลแล้วนะ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรารีบซื้อแล้วก็รีบกลับกันดีกว่า”
ชางมินลากฉันเข้าไปในห้าง แล้วเรื่องวุ่นๆก็เกิดขึ้นเมื่อชางมินพาฉันเข้าร้านที่ดูหรูมากๆๆๆๆๆ แล้วเค้าก็เลือกเสื้อผ้าให้ฉันแบบไม่สนใจราคาซักนิดเลย
“ชางมิน ที่เลือกมาให้ฉันเนี่ย นายได้มองราคาบ้างรึเปล่า นายดูราคาสิ แทบกระอักเลือดเลยนะ” ฉันว่า พร้อมกับหยิบป้ายราคาขึ้นมาดู
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เลือกๆไปเถอะ”
“แต่ว่า...” ฉันยังพูดไม่ทันจบเค้าก็ดันตัวฉันให้เข้าไปในห้องลองชุด
ชุดนี้มันก็สวยอยู่หรอกนะ สีดำเป็นเดรสยาวถึงเข่า เกาะอกอีกต่างหาก(แล้วฉันจะมีอกให้เกาะมั้ยเนี่ย) ฉันเลยจัดการลองสวมชุดดูว่าเป็นยังไง แล้วก็ลองส่องกระจกดูตัวเอง เอ!ถ้าปล่อยผมน่าจะเริ่ดกว่านะ คิดได้ดังนั้นฉันก็ดึงยางรัดผมออก พอลองชุดเสร็จฉันก็รวบรวมความกล้าเดินก้มหน้าก้มตาออกมาให้ชางมินดู
“เอ่อ นายว่าไง ชุดนี้ใช้ได้มั้ย ชุดก็สวยนะ แต่ราคานี่สิที่น่าปวดหัว” พอฉันพูดจบฉันก็เงยหน้าขึ้นมามองชางมิน แต่เหมือนว่าเขาจะเป็นใบ้ไปชั่วขณะ โฮะๆๆๆ สงสัยคงจะตะลึง สงสัยคงจะสวย
ชางมินเริ่มรู้สึกตัวจึงค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็เดินวนไปมารอบๆตัวฉันเพื่อพิจารณา
“โอเคมากๆเลย เธอใส่ชุดนี้แล้วสวยมากเลยนะ ขอโทษนะครับ ผมเอาชุดนี้นะ จัดการให้เรียบร้อยด้วยครับ”
“นี่นาย ชุดนี้จริงๆหรอ สงสัยเมื่อกี้นายคงไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเรื่องราคาใช่มั้ยฮะ” ฉันเริ่มโวยวายทันที ก็ชุดนั่นมันใช่เล่นๆซะที่ไหนกัน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ชุดนี้ถือซะว่าฉันให้เธอเป็นของขวัญที่เราได้เจอกันเป็นไง”
“นายพูดจริงนะ ไม่ใช่ว่านายจะให้ฉันมาใช้เงินคืนทีหลังนะ ฉันไม่มีเงินนะ”
“อืม ฉันพูดจริง ไม่คิดเงินด้วย ถือซะว่าที่เธอไปงานกับฉันนะเราก็หายกันไง โอเคมั้ย” ชางมินพูดพลางยกมือทำท่าโอเค
“ได้ทั้งนั้น” ใครที่ไหนจะไม่ชอบล่ะ ของฟรีทั้งทีแถมยังได้เสื้อผ้าหรูๆด้วย
“นี่ ชางมิน ฉันไม่มีรองเท้าน่ะ พาฉันไปดูหน่อยสิ เดี๋ยวรองเท้าฉันซื้อเองก็ได้ ราคาคงไม่เท่าไหร่หรอก”
“อืม ไปสิ” ฉันและชางมินจึงพากันมุ่งหน้าไปที่ร้านรองเท้าสุดหรู
“ชุดเธอสีดำใช่มั้ยล่ะ งั้นรองเท้าก็ต้องสีดำด้วย เพราะเธอเหมาะกับสีดำมาก มันทำให้เธอดูมีเสน่ห์” ชางมินพูดพร้อมกับเดินไปรอบๆร้าน
แล้วเขาก็หยิบรองเท้าสีดำ ส้นสูงมาให้ฉัน แล้วก็นั่งลงเพื่อสวมรองเท้าให้
“นี่นาย ทำอะไรน่ะ”
“ถามแปลกก็ใส่รองเท้าให้เธอไง” แหนะ ยังจะมาทำลอยหน้าลอยตาอีกนะ
“ฉันใส่เองเป็นน่า ไม่ต้องพึ่งนายหรอกนะ เอามานี่” แล้วฉันก็คว้ารองเท้ามาจากมือเขาได้
“ฉันว่าเหมาะแล้วนะ”
“อืม แล้วแต่นายละกัน” แล้วพอฉันถอดรองเท้าเสร็จ ฉันก็หยิบมันขึ้นมาดูที่ป้ายราคา 80,000 วอน อะ อะไรกัน มันก็เหมือนรองเท้าที่ขายทั่วๆไป ทำไมมันแพงอย่างนี้ ฉันต้องรีบบอกชางมินก่อนที่เขาจะบอกพนักงาน
“เอ่อ ชางมิน ฉันว่าฉันไปหาซื้อรองเท้าแถวๆตลาดก็ได้นะ คือว่า รองเท้าพวกนี้มันสูงไปน่ะ ขืนฉันใส่ไปมีหวังล้มกลางงานแน่” ฉันพยายามพูดให้น่าเชื่อถือที่สุดเขาจะได้ไม่รู้ว่าฉันไม่มีเงินจ่าย อะไรจะน่าขายหน้าขนาดนี้นะ
“555+ บอกฉันมาตรงๆก็ได้น่า ว่าเธอกังวลเรื่องราคา ฉันเดาออกตั้งแต่เห็นเธอทำตาโตตั้งแต่เห็นราคารองเท้าแล้ว”
“รู้ด้วยหรอ ก็ฉันไม่คิดว่ามันจะแพงนี่นา เห็นมันก็เหมือนๆกันทั้งนั้น”
“ช่างมันเถอะ ฉันซื้อให้เธอเอง เธอจะได้ไม่ต้องไปเดินหาที่ไหนให้เมื่อยอีก”
“ไม่คิดเงินฉันนะ”
“อืม”
“แน่ใจนะ”
“อืม”
“สัญญานะ”
“อืม เลิกถามได้แล้ว”
สรุปว่า วันนี้ฉันได้ทั้งชุดทั้งรองเท้า และที่สำคัญที่สุด ฉันไม่เสียตังค์ซักบาท พอซื้อของเสร็จฉันกับชางมินก็นั่งแท็กซี่กลับมาบ้านป้องกันเรื่องวุ่นๆที่จะเกิดขึ้นเหมือนตอนไปที่ห้าง พอมาถึงคอนโด ฉันกับชางมินเลยเดินขึ้นห้องด้วยกัน เพราะเราอยู่ห้องตรงข้ามกัน
“วันนี้ ฉันขอบใจมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง นายน่ารักมากเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง เธอก็น่ารักเหมือนกันนะ”
“วันนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆตลอดเลยเนอะ ตั้งแต่ตอนเราขึ้นรถเมล์ แล้วพอมาถึงห้างนายก็ดันลากฉันเข้าไปลองชุดที่แพงแสนแพง ไหนจะรองเท้านั่นอีก วุ่นวายจริงๆเลยเนอะ”
“นั่นสิ จริงด้วย มีแต่เรื่องวุ่นๆตลอดเลย แต่ฉันก็ว่าสนุกดีนะ ฉันเหมือนได้ไปเดทกับเธอเลย”
“หา เดทหรอ”
“เอ่อ ฉันพูดผิด ฉันหมายความว่าเที่ยวน่ะ 555+ งั้นฉันเข้าห้องก่อนนะ เธอก็เข้าห้องได้แล้วล่ะ บาย อีกสองวันเจอกันนะ ฉันจะมารับเธอเองนะ”
“โอเค บาย ฝันดีนะ แล้วเดี๋ยวเจอกัน” ฉันรอให้ชางมินเข้าห้องไปก่อน ดูท่าทางเขาจะเขินจริงๆนะนั่น ตอนที่หลุดออกมาว่าไปเดท
ฉันกำลังเปิดประตูจะเข้าห้อง ห้องข้างๆชางมินเองก็เปิดประตูออกมา ฉันก็เลยหันไปมองตามสัญชาติญาณของความสอดรู้สอดเห็น(เรื่องของชาวบ้าน)
“นายอง ไปไหนมาน่ะ หอบข้าวหอบของมาเต็มเลย” พี่ยุนโฮทักขึ้นมาเล่นเอาทำตัวไม่ถูกเลยเว้ย
“ไปข้างนอกมาค่ะ ไปซื้อของ” ฉันตอบแบบคนงอนๆ ชริ จะรู้มั้ยนะว่าเรางอนเขาอยู่
“เราเป็นอะไรรึเปล่า ดูหน้าตาบูดๆบึ้งๆนะ” 555+ สังเกตเห็นด้วยหรอเนี่ย แสดงว่าใส่ใจเราด้วย
“ช่างมันเถอะค่ะ นายองรู้ว่ามันก็แค่ภาพธรรมดาๆ ไม่มีค่าอะไรหรอก ขอตัวนะคะ” ยังไม่ทันจะได้เปิดประตู พี่ยุนโฮก็เข้ามาคว้ามือไว้(มือนิ่มดีจัง อย่าปล่อยนะค้า:แอบหื่นนะแก[คนเขียน])
“นี่โกรธพี่เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย พี่ต้องขอโทษจริงๆนะ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากได้นะ แต่ว่าพี่รีบจนลืมน่ะ อย่าโกรธกันเลยนะ แล้วอีกอย่างวันนี้พี่ก็โทรหาเธอหลายรอบแล้วด้วยแต่เธอไม่ยอมรับสายเลย” ว่าแล้วฉันก็เลยเปิดกระเป๋าโดราเอม่อนออก(แค่อยากจะบรรยายว่ามีของทุกอย่าง) นั่นไง 10 miscalled จริงด้วย
“นี่เบอร์พี่หรอ ขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้รับสายเลย เปิดระบบสั่นเอาไว้ด้วย ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ก็เป็นห่วงกลัวว่าเราจะโกรธ แต่ว่าขอรูปให้พี่ได้มั้ย พี่จะเอาไว้ติดไว้ที่ห้องนอน”
“ได้ค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ หรือว่าพี่ยุนโฮจะเข้ามาก่อนมั้ยคะ”
“ไม่ดีกว่า นายองเป็นผู้หญิงคงจะไม่ดีเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าเค้าจะมองว่านายองเป็นคนไม่ดี”
“งั้นรอแป๊บนึงนะคะ” ฉันจึงรีบวิ่งเข้าบ้านอย่างเต็มสปีดกลัวว่าพี่ยุนโฮจะขี้เกียจรอนาน แต่ดันรีบมากไปหน่อยด้วยความซุ่มซ่ามบวกกับความสวย(เกี่ยวตรงไหน ความโง่มากกว่าน่ะสิ:คนเขียน) ฉันก็เลยวิ่งชนกับบานประตูจนได้
พี่ยุนโฮเลยรีบวิ่งเข้ามาดู น่าอายจริงๆเลยเรา
“นายอง เป็นอะไรรึเปล่า ไม่เห็นต้องรีบเลย ดูซิ เจ็บตัวเลย” พี่ยุนโฮพูดพลางเอามือมาจับหน้าผากที่โดนชน
“โอ๊ย เบาซิคะพี่ เจ็บนะ”
“มาเข้ามาข้างในก่อน พี่จะเอาน้ำแข็งประคบให้นะ” พี่ยุนโฮก็เลยต้องพยุงฉันเข้าห้อง
พี่ยุนโฮหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาแล้วก็เปิดตู้เย็นเอาน้ำแข็งออกมาแล้วก็จัดการเอาผ้าเช็ดหน้าห่อน้ำแข็งแล้วพี่ยุนโฮก็เอามาประคบที่หน้าผากให้ฉัน
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยดูแล นายองไม่ระวังตัวเองพี่เลยเดือดร้อนไปด้วยเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องแค่นี้เองประคบไว้นะ จะได้หายไวๆไง”
“ค่ะ นี่ค่ะ ภาพที่พี่อยากได้ พี่ยุนโฮคะ อีกสองวันจะมีงานที่บริษัทใช่มั้ยคะ คือนายองได้ข่าวมาว่างานนี้ต้องไปเป็นคู่หรอคะ”
“ใช่จ้ะ ทำไมหรอ”
“แล้วพี่ยุนโฮไปกับใครล่ะคะ”
“เอ่อ คือว่า พี่ไปกับเพื่อนพี่น่ะ พี่ไปขอร้องให้เธอมาเป็นเพื่อน เพราะเธอกับพี่สนิทกันเธอเลยมาด้วยน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ชางมินเค้ามาชวนนายอง นายองก็เลยตอบตกลงไป”
“อืม เราคงจะได้เจอกันที่งานนั่นแหละ งั้นพี่ไปก่อนนะ มันดึกแล้วด้วย พักผ่อนซะนะ”
“ขอบคุณค่ะ” พี่ยุนโฮออกไปแล้ว ใครนะเพื่อนของพี่ยุนโฮ เฮ้อ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงแค่เพื่อน นอนดีกว่า ดึกมากแล้ว อ๋อย มึนหัว
ความคิดเห็น