คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~ อะไรกันเนี่ยยยย ~
ที่โรงเรียน เวลา 12.00 น.
“ไหนๆๆ ทุกคนหลบฉันหน่อยสิ ให้ฉันดูบ้าง” วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังฝ่าฝูงชนจำนวนมากที่มายืนออรอดูผลสอบกัน
“ไหนดูซิ ยู นายองอยู่ตรงไหน ฉันสอบติดที่ไหนน้า อยากรู้จริงๆ” สายตาของฉันไล่ดูแผ่นกระดาษที่อยู่บนบอร์ดไปเรื่อยๆ
“ยู นายอง สอบติดมหาวิทยาลัยคยอง ฮีคยองฮีหรอ ฉันสอบติดที่คยองฮีหรอ อ๊า ! จริงหรอเนี่ย”ฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“เฮียวบินๆๆ ฉันสอบติดที่คยองฮีล่ะ ดีใจที่สุดเลยอ่ะ อย่างงี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้ว เออ แล้วเฮียวบินติดที่คยองฮีรึป่าว ฉันจะได้มีเพื่อน”
“ฉันสอบไม่ติดหรอก แต่แม่ฉันจะให้ฉันย้ายไปเรียนที่แดกู ฉันต้องไปอยู่ที่นั่น” เด็กสาวหน้าตาน่ารักตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“เอาน่า ไม่เป็นไร เรายังนัดเจอกันได้อีกนี่นา ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลยนี่”
“ฉันดีใจด้วยนะ นายอง งั้นเธอก็ต้องย้ายไปอยู่ที่โซลล่ะสิ ใช่มะ”
“อืม ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นอ่ะนะ”
~ I’m holding back the tears มูกอบจี อานเก นาเอ มาอึมมึล แมโก กอลลอโย~
“ อ่า แม่หรอ แม่หนูสอบติดที่คยองฮีแล้วน้า แม่ดีใจป่าว เราจะได้ไปอยู่โซลกันแล้ว เย้ๆๆๆๆ ย้ายบ้านๆๆ”
“นายอง หนูสอบติดที่คยองฮีจริงๆหรอลูก อืม ได้ก็ดีแล้ว งั้นเย็นนี้เรามากินข้าวด้วยกันน้า แม่จะเตรียมอาหารเอาไว้ให้เยอะๆเลย”
“ดีค่ะ แม่ค่ะ หนูมีเรื่องจะขอร้อง เอ่อ เอา ต็อกโปกกีด้วยนะแม่ หนูชอบบบบบ”
“อืม ได้ กลับบ้านเร็วล่ะ”
“ค่า บายค่ะแม่”
บ้านของนายอง เวลา 16.30 น.
“ฮัลโหล ฮยอกแจหรอ นี่ ฉันเองนะ อึนยอง ฉันมีเรื่องจะขอร้องน่ะ”
“เรื่องอะไรล่ะ ถ้าช่วยได้ฉันก็จะช่วย เรื่องนายองรึเปล่า”
“อืม ใช่ นายองสอบติดที่คยองฮี ฉันเลยจะให้เค้าไปอยู่กับคุณ ได้รึเปล่า หวังว่าคงจะไม่ใจร้ายใจดำ ให้ลูกไปอยู่ที่อื่นหรอกนะ”
“ได้สิ จะให้มาเมื่อไหร่ ผมจะได้ไปรับมา จะได้ไม่ต้องลำบากทั้งแม่ทั้งลูก”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปส่งลูกเองได้ คุณมีหน้าที่ดูแลเค้าเท่านั้น ก็ทำให้ดีล่ะ”
“คุณเห็นผมเป็นอะไร เราคุยกันดีๆไม่ได้แล้วใช่มั้ย”
“อย่านอกเรื่องสิ เรากำลังคุยกันเรื่องลูกอยู่นะ”
“อืม โอเค ตามใจคุณเถอะ อยากทำอะไรก็เชิญเลย แต่คุณอย่ามาพูดว่าผมดูแลลูกไม่ได้”
“แค่นี้แหละ ที่ฉันอยากจะขอร้องคุณ”
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด.....
‘คุณนี่ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ยูฮยอกแจ’
“กลับมาแล้วค่า หวัดดีค่ะแม่” นายองพูดกับแม่พร้อมก้มตามมารยาท
“อ้าว มาแล้วหรอลูก มาๆๆๆๆ กินข้าวกัน แม่มีเรื่องจะต้องบอกลูกด้วย”
“เรื่องอะไรคะแม่ เรื่องดีหรือเรื่องร้าย”
“เอาไว้ฟังเองก็แล้วกันนะ”
นายองเลยจัดการนั่งลงบนโต๊ะ โดยที่ไม่รีรอ เพราะว่าบนโต๊ะอาหารน่ะ มีแต่ของชอบทั้งนั้นเลย
“แอ้วอกองอ้าแอ้อีอาไอ(แล้วตกลงว่าแม่มีอะไร)”
“อย่าพูดทั้งที่ข้าวเต็มปากสิ เดี๋ยวก็ติดคอตายก่อนได้เป็นเด็กมหา’ลัยหรอก คือแม่อยากบอกลูกว่า ลูกสอบติดที่คยองฮีใช่มั้ย แม่เลยจะให้ลูกไปอยู่กับพ่อที่โซลน่ะ ลูกคนเดียวนะ โอเครึป่าว”
“อะไรนะแม่ แล้วแม่ล่ะ หนูจะปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวได้ไง”
“แม่ยังไม่แก่ตายหรอกนะ หนูจะห่วงแม่ไปทำไม”
“แต่แม่อยู่คนเดียวนะ อันตรายจะตาย หนูไม่ยอมให้แม่อยู่คนเดียวเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไง ก็ไม่ยอม”
“แต่แม่บังคับ ถ้าลูกจะอยู่ที่นี่ ก็สละสิทธิ์ที่มหา’ลัยที่คยองฮีซะ แต่ถ้าลูกไปลูกก็ยังได้เรียนที่เดิมนะ เลือกเอาก็แล้วกัน” เมื่อแม่พูดจบก็ลุกออกไปจากโต๊ะกินข้าวเลย
“เออ เรียนก้อเรียนวะ ไปก็ได้ ทำไมผู้ใหญ่สมัยนี้ เรื่องมากจังวะ โมโห ก็ต้องกินๆๆๆๆๆๆๆ”
Special nayong talk~~
ทำไมนะ ไม่เข้าใจแม่เลย แม่ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ แม่ไม่เคยพูดคำว่า”แม่บังคับ”
เฮ้อ!เอาไงดีนะ ไม่อยากปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวเลย แต่ก็อยากไปเรียนที่โซล แต่ต้องไปอยู่กับพ่อ
“อยู่กับพ่อก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง” นายองบ่นกับตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอน
เช้าวันเดินทาง
“แม่คะ ดูแลตัวเองด้วยนะ หนูเป็นห่วงแม่จังเลย”
“อืม แม่ดูแลตัวเองได้น่า ไม่ต้องเป็นห่วง ไปเถอะลูกเดี๋ยวจะถึงช้า”
“ไปนะคะแม่ บายยยยย หนูรักแม่นะคะ”
“จ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ แม่ก็รักลูกนะ”
หลังจากล่ำลากับแม่เสร็จแล้ว ฉันก็ขึ้นรถมา แล้วก็นั่งร้องไห้ อีตาลุงคนขับก็มองอยู่ได้ โรคจิตรึป่าวเนี่ย
“นี่ลุง ไม่เคยเห็นคนร้องไห้รึไง ถ้ายังมองอีกหนูไม่จ่ายตังค์ค่ารถจริงด้วย” ได้ผลแฮะลุงแกรีบหันหน้าหนีเลย
~I’m holding back the tears มูกอบจี อานเก นาเอ มาอึมมึล แมโก กอลลอโย~
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ นายองพูดค่ะ”
“นายองหรอ พ่อเองนะ หนูอยู่ไหนแล้ว”
“นั่งรถอยู่ค่ะ มีอะไรรึป่าวคะ”
“เดี๋ยวพ่อจะไปรับที่สถานีนะ”
“ได้ค่ะ”
“อืม ดีแล้ว อย่าไปไหนล่ะ เดี๋ยวพ่อหาหนูไม่เจอ”
“ค่ะ หวัดดีค่ะ” ไม่ได้คุยกับพ่อตั้งนาน ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกกันอยู่ฉันก็ได้เจอหน้าพ่อแค่ครั้งสองครั้งเอง คิดถึงเหมือนกันแฮะ
“ลุงคะ จอดตรงนี้เลยค่ะ เท่าไหร่คะ”
“เอ่อ 500วอนครับ”
“นี่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
พอฉันจ่ายเงินเสร็จ ฉันก็มายืนรอพ่ออยู่ที่หน้าสถานี ฉันเลยฆ่าเวลาด้วยการยืนอ่านหนังสือ ฉันเห็นผู้ชายคนที่ยืนข้างฉันเอาแต่มองฉันอยู่ได้ งงจริงๆ ฉันมีอะไรน่ามองนักรึไงกัน เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิตอีกแล้ว อากาศก็ไม่ได้ร้อนดันใส่ แว่นกันแดด กับหมวกซะงั้น
“นายอง ทางนี้ลูก” อ๊า พ่อค๊า มาทันเวลาพอดีเลย จะได้ไปให้พ้นๆจากไอ้โรคจิตนี่ซักที
“ค่ะ มาแล้วค่ะ” เฮ้อ โล่งอกซักที
“เป็นไงบ้างลูก นั่งรถมาไกลมากมั้ย” พ่อถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ไม่ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของพ่อมานานเท่าไหร่แล้วน้า
“ไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะ แต่ว่าหนูคิดถึงพ่อมากกว่า”
“555+ พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกันนะ เดี๋ยวพ่อต้องเข้าบริษัทก่อนนะลูก รอได้รึเปล่า”
“ได้ค่ะ ไม่เป็นไร แล้วพ่อยังทำงานอยู่ที่เดิมรึเปล่าคะ”
“ไม่ได้ทำแล้วลูก พ่อได้งานที่ดีกว่านั้นอีก”
“งานอะไรคะ ที่ทำให้พ่อดูมีความสุขขนาดนี้”
“ไปถึงเดี๋ยวหนูก็รู้”
พ่อขับรถมาเรื่อยๆโดยที่ไม่รีบ แต่ที่โซลเนี่ย น่าอยู่มากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย ซักพักพ่อก็เข้ามาจอดรถ ป้ายที่จอดรถข้างบนเขียนว่า”ผู้จัดการ”
“พ่อทำงานเป็นผู้จัดการหรอ”
“อืม ใช่ลูกฉลาดนี่ แถมยังช่างสังเกตอีกด้วย นี่แหละลูกพ่อ”
“แน่นอนค่ะ หนูอ่ะนะเก่งอยู่แล้ว”
“ไปเถอะลูก พ่อจะได้รีบเข้าบริษัทแล้วเราจะได้รีบกลับบ้านกัน” ฉันรีบเดินตามพ่อเข้าไปข้างใน แต่ไม่ได้สังเกตเลยว่าบริษัทเนี้ยมันคือบริษัท”SM entertainment”
ความคิดเห็น