คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 1 ::Cover
รถไฟฟ้าสาย A กำลังเตรียมหยุดตรงชุมสายใหญ่ของตัวเมือง ผู้คนมากมายในเวลาเช้ากำลังเร่งรีบขวักไขว่กันไปทำงานและภารกิจของตน หนึ่งในนั้นก็มีนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่รีบทยอยกรูมาใกล้ประตูทางออก ทำให้ร่างบางที่ดูไม่ค่อยจะกระฉับกระเฉงโดนเบียดเข้าอีกจนแล้วจนเล่าเป็นทุกวัน เมื่อรถไฟฟ้าจอดสนิท ผู้คนทั้งหมดที่จะลงณ สถานีนี้ก็รีบเดินเบียดกันออกมาเพื่อให้ทันเวลาที่สุด แน่นอนว่าคนตัวเล็กก็โดนเบียดให้ไหลออกมาอีกตามเช่นเคย
“คุณ! คุณครับๆๆ” เด็กหนุ่มร่างสูงตะโกนเรียกเจ้าของกระเป๋าสตางค์ทันทีที่เก็บได้จากรถไฟฟ้า แต่เหมือนว่าเจ้าของจะไม่รู้ตัวสักนิด ร่างบางได้วิ่งไปเสียแล้ว...เพราะกลัวว่าจะไม่ทันเวลาเข้าแถวที่โรงเรียน
“ฮึ่ย! วิ่งเร็วชะมัด” บ่นไปพลางวิ่งตามเจ้าของกระเป๋าไป เขารู้สึกไม่ดีแน่ๆ หากว่าไม่ได้คืนของให้กับเจ้าของด้วยมือของตัวเอง แต่ไม่นาน เขาก็วิ่งจนทันร่างบางที่กำลังเดินเลี้ยวเข้าโรงเรียน
“เดี๋ยวครับคุณแจจุง” เขาเรียกชื่อตามเจ้าของกระเป๋าไป พลางยืนหอบจากการตามตัวคนเดินไว เมื่อได้ยินมีใครเรียกชื่อตัวเอง แจจุงก็เดินถอยกลับมาเพื่อหาต้นเสียง
“คุณเรียกแจเหรอ?” ร่างบางถามต้นเสียงที่กำลังยืนหอบแฮ่กๆ มือเล็กทั้งสองข้างจับสายกระเป๋าเป้ของตนระดับต้นแขน ตากลมใสบ๊องแบ๊วมองมาอย่างสงสัย
“นี่ครับ... คุณทำหล่นที่รถไฟฟ้าเมื่อเกี้ยน่ะ”
“ขอบคุณนะ”
มือบางรับของที่ทำหล่นเอาไว้จากชายหนุ่ม ใบหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อยที่ได้รู้ว่าทำของสำคัญหล่นไป
“ไม่..ไม่เป็นไรครับแจจุง” พูดไปโบกมือปฏิเสธว่าไม่เป็นไร เขาต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณคนตรงหน้าที่ได้มายืนเอาของของตนคืน เมื่อเห็นแจจุงยืนงงๆ ร่างสูงนึกได้ทันทีว่าเป็นเพราะอะไร
“แหะๆ ขอโทษนะครับ ผมมันแย่จริงๆ ที่แอบดูบัตรนักเรียนคุณ หวังว่าไม่โกรธกันนะครับ ผม ยุนโฮ อยู่โรงเรียนชายล้วนแถว JYP ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมไปก่อนนะคร้าบ” พูดคำสุดท้ายยังไม่จบ หนุ่มร่างสูงก็ได้ออกตัวไปก่อนแล้ว แจจุงมองแผ่นหลังนั้นไปแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข สมัยนี้ยังมีคนดีๆ แบบนี้อยู่อีกเหรอ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
“อื้อ!” จู่ๆ มีมือหนักๆ ที่คุ้นเคยมากระทบไหล่ ทำเอาร่างบางตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว
“แจจุง ทำไมยังไม่เข้าโรงเรียนอีกห๊ะเธอ..มาทำอะไรตรงนี้ยะ” เสียงสูงห้าวต่อว่าเพื่อนรักที่ดูท่ายืนเหม่อหน้าโรงเรียนตั้งนาน เธอมองตามไปที่แจจุงเหม่อ ก็ไม่พบว่าเจออะไรพิเศษ
“เปล่าจ้ะ แจกำลังจะเข้าโรงเรียนพอดี แต่โซยังมาทักแจก่อน”
“คิคิ หรอๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวโดนลุงยามก้น” ว่าเสร็จก็พากันเข้าโรงเรียนที่เพลงมาร์ชท่อนสุดท้ายเป็นเสียงเตือนว่านักเรียนทุกคนควรอยู่ในแถวได้แล้ว
---------------------------------------------------------------------
หลังเลิกเรียน
“แจ๊จ๋า เค้าขอไปก่อนน้า วันนี้มีอะไรพิเศษ ขอกลับก่อน..อย่างอนนะ” หญิงสาวหน้าคมบอกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสีงอ้อนตามเคย แต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้เพื่อนอย่างแจจุงจะรั้งไว้ได้ เพราะเขาไม่เคยจะรั้งใครได้สำเร็จ ยิ่งเป็นปาร์คโซยังเข้าแล้ว ยาก...
“แจก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ ไม่โกรธด้วย” เสียงหวานกล่าวแบบน่ารักๆ เหมือนบุคลิกของตัวเอง เป็นผลให้คนฟังยิ้มปริ่ม เดินเข้ามากับแก้มนิ่มๆของแจจุง
“แจจุงน่ารักที่สุดเลย ขอให้สวยวันสวยคืนอย่างนี้ทุกๆวันนะ ไปแล้วจ้ะ พรุ่งนี้จะเลี้ยงไอติมหน้าโรงเรียนเนอะ” พูดเสร็จโซยังก็เด้งตัวหนีไปอย่างรวดเร็วดั่งสายลม แจจุงต้องส่ายหน้ากับเพื่อนแสนซนคนนี้ถึงวันนีงจะต้องส่ายหน้าตั้งร้อยหน เขาก็ชินซะแล้ว ก็คบกันมาตั้งแต่อนุบาลนี่นา ว่าแต่เขาก็ต้องรีบกลับบ้านเหมือนกัน จะรอให้เย็นมากกว่านี้เดี๋ยวพี่จะดุเอา ซึ่งแจจุงไม่อยากโดนบ่นแน่ๆ
“แจจุง” เสียงทุ้มที่แจจุงเบื่อที่สุดในโลกกำลังเรียกชื่อของเขา แจจุงพยายามรีบเดินหนีให้เร็วที่สุดโดยไม่กลับไปมองหน้าคนที่เรียกเขา
“เดี๋ยวก่อนสิแจจุง หยุดมาคุยกับฉันก่อนได้มั้ย” ร่างสูงกล่าวอย่างอ้อนวอน พลางรีบเดินตามร่างบางที่รู้ว่าจะหนีเขาก็ตาม ถึงอย่างไรวันนี้เขาต้องคุยกับแจจุงกันให้รู้เรื่องรู้ราว
“กลับไปเถอะซึงฮยอน ฉันกับนายไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว เราพูดกันมามากแล้วนะ” เสียงใสเอ่ยไปอย่างกลัวๆ พลางรีบก้าวขาให้เร็วกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าซึงฮยอนยังเดินตามมา
“ฉันไม่กลับ แจเข้าใจมั้ย...เราชอบแจมากนะ ให้โอกาสฉันบ้างเถอะ” ซึงฮยอนบอกเหตุผลตามตรง เขาหนักใจมากที่ร่างบางเอาแต่หนีเขาอย่างเดียวไม่ยอมคุยกันดีๆ สักครั้ง แล้วก็เป็นอย่างนี้มาเกือบทั้งเทอมแล้ว
“นายเก็บไปพูดกับคนที่นายแน่ใจจริงๆดีกว่า อย่ามาหลอกฉันเลย นายเองน่ะแหละที่จะเสียใจภายหลัง”
“ไม่แจ.. ฉันไม่ได้หลอกใครทั้งนั้น ฉันพูดจริง”
“ฉันบอกให้นายไปคิดใหม่ไง ฮึก...ไปพูดกับผู้หญิงคนที่นายชอบเถอะ” พูดไปร้องไห้ไป แจจุงไม่เข้าใจตัวเองสักที ทำไมต้องร้องไห้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ร่างบางตัดสินใจวิ่งหนีซึงฮยอน แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของเจ้าตัว แจจุงก็สะดุดขาตัวเองเข้า เป็นโอกาสสำหรับซึงฮยอนที่ได้เข้ามารับตัวร่างบางจากทางด้านหลัง เขากอดร่างนิ่มให้ประชิดตัวแน่น
“แจ..เราชอบแจ ชอบมากๆเลยนะ”
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ” เสียงสั่นเครือขู่ไปพลางดิ้นไปอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากการกอบกุมของร่างสูง หยดน้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยไม่หยุดซึ่งทำอย่างไรก็ไม่หยุดไหลสักที
“ไม่..อย่าหนีฉันอีกเลยนะ” ซึงฮยอนพยายามพูดให้แจจุงเข้าใจ แต่ร่างบางก็ได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น
“ช่วยด้วย...ช่วยด้วย.....”
“...ชอง ยุนโฮ รู้มั้ยนายต้องตายแน่ๆ ถ้านายยังทำอย่างนี้กับฉัน!!” เสียงสูงห้าวพูดวางอำนาจกับแฟนหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเขาทำให้เธอไม่พอใจ
“ครับๆ ท่านหญิงโซยัง คราวหลังผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ” เสียงทุ้มพูดยานคาง เมื่อต้องจงรักภักดีกับคนรัก ตั้งแต่คบกันมา โซยังเป็นผู้หญิงที่เขาชอบมากที่สุด และไม่มีใครมาเปลี่ยนเขาได้ ยกเว้นเธอคนนี้
ป้าบ! “ให้มันได้อย่างนี้เซ่ชองมะหมี นายน่ารักมากๆ” ไม่ว่าเปล่าก็ดีต้นแขนแกร่งแรงๆสักครั้ง ถึงยุนโฮจะเจ็บมากแค่ไหน เขาก็ไม่แสดงความเจ็บปวดออกมา
เมื่อพวกเขาสองคนเดินคุยกันเล่นๆไปสักพัก จู่ๆ ปาร์คโซยังคนหูดีก็ได้ยินอะไรแว่วๆ ประมาณว่า ‘ช่วยด้วย’
“มะหมี...”
“คร้าบ.....ผม”
“นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย?”
“หือ?? เสียงอะไรล่ะ”
“ก็เสียงประมาณๆ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
“เหรอ?” ยุนโฮตอบแบบกวนๆ เพราะเขาไม่ได้ยินอย่างที่โซยังว่าเลย
เผียะ! “นี่ไม่ใช่เวลาเล่นนะ!” สาวห้าวเริ่มมีน้ำโหเมื่อยุนโฮเล่นไม่เข้ากับสถานการณ์ แต่เมื่อเดินไปสักพักๆ ก็ได้ยินเสียงชัดขึ้นเรื่อย
“จริงๆด้วย โซยัง..เรารีบไปกันเถอะ” ร่างสูงพูดจบก็จับมือบางแล้วพากันวิ่งไปตามเสียงร้องขอให้ช่วย เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ ปาร์คโซยังเลือดขึ้นหน้าทันที
“แจอย่าดิ้นสิ”
“ช่วยด้วย ฮือๆ ปล่อยฉัน..” แจจุงพูดด้วยเสียงเบาค่อยๆเริ่มหมดแรง แต่แรงกอดรัดจากคนตัวโตเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาเริ่มหายใจไม่ออก
วินาทีนั้นปาร์คโซยังโกรธสุดชีวิต มือข้างขวาที่จับอยู่กับคนรักสะบัดออกพร้อมที่จะง้างมือต่อยไอ้เวรที่ทำร้ายเพื่อนรักของเธอ
แต่ไม่ทันที่โซยังจะได้ต่อยไอ้ชั่วคนนั้น มือที่ไวกว่ารีบจับแขนของเธอเอาไว้แล้วใช้มืออีกข้างผลักร่างชั่วๆ นั้นให้ออกจากตัวแจจุงแล้วซัดหมัดใส่หน้าซึงฮยอนทันที
“ยุนไม่อยากให้ตัวของโซยังต้องแปดเปื้อนครับ” ยุนโฮบอกกับคนรัก แล้วกะจะจัดการคนร้ายต่อ แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อ ซึงฮยอนก็ได้วิ่งหนีไปก่อนแล้ว
“เชี่ยเอ้ย!! เลวจริงๆ ทำกับผู้หญิงไปได้ไงวะ!!” ยุนโฮพูดอย่างอารมณ์เสีย มือที่จับกับคนรักบีบแน่น ทำให้โซยังต้องเอามืออีกข้างจับแขนยุนโฮ “ยุน..พอเถอะ”
ภาพตรงหน้า...เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย??
โซยัง..กับผู้ชายเมื่อเช้า จับมือกัน...ดวงตาสื่อถึงความสัมพันธ์ที่เด่นชัด
ปาร์คโซยังไม่เคยบอกเขาเลยว่ามีคนรัก..กับผู้ชายที่เขาประทับใจ..
“แจ..แจเป็นอะไรบ้าง ฉันขอโทษนะ ที่ไม่ได้เดินกลับมาพร้อมแจ” โซยังพูดเร็วพลางสำรวจร่างกายเพื่อนรัก ตาเรียวกลอกไปกลอกมาเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเป็นอะไร
“แจไม่เป็นไร ขอบคุณมากนะโซยัง ขอบคุณคุณอีกครั้งนะยุนโฮ”
“เอ๊ะ! ยุน แจ นายสองคนรู้จักกันตอนไหนน่ะ” โซยังรีบพูดอย่างตกใจเมื่อแจจุงกล่าวชื่อของยุนโฮ แล้วก็กล่าวขอบคุณเป็นครั้งที่สอง
“อืม..เมื่อเช้านี่เอง ฉันเพิ่งรู้จักแจจุงเมื่อตอนเช้า...” ยุนโฮบอกพลางเดินเข้ามาหาทั้งสอง ทำให้โซยังงอนร่างสูงทันที
“ขี้โกงนี่นา...นายไม่เห็นบอกฉันเลย”
“อ้าว? ใครจะรู้ล่ะว่าท่านหญิงโซรู้จักกับแจจุงด้วย”
“ไม่อ่ะ! ยังไงฉันก็ไม่ยอมๆๆ นายต้องรับผิดชอบฉันด้วย” เมื่อยังไงก็รู้ว่ายุนโฮไม่ผิดก็อยากจะชนะให้สุด โซยังเลยใช้มุกเดิมๆ
“ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยล่ะหึ๊? ใช่มั้ยแจจุงครับ??”
“ขี้โกงสองเท่า นายเอาเพื่อนฉันไปเกี่ยวด้วยทำไม”
“ก็พยานไงล่ะ”
“มั่ว! มั่วๆๆๆๆ”
หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้พาเดินกันไปส่งโซยังที่บ้าน เหลือเพียงแต่ยุนโฮและ..แจจุง ที่ต้องกลับรถไฟฟ้าสายเดียวกัน แล้ว...บ้านก็อยู่ในละแวกใกล้ๆกัน
“แจจุง เราไม่คิดว่าแจเป็นผู้ชาย แจสวยใช้ได้เชียวนะ” ร่างสูงพูดออกมาตามความรู้สึกของตัวเอง เขามองหน้าแจจุงยังไง จะกี่ครั้งก็ตาม...ก็พบแต่ความสวยของเจ้าตัวอย่างเดียว ได้ยินเพียงคำว่าสวยนิดเดียว คนโดนชมก็หลุดหัวเราะพรืดออก
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะ แต่สำหรับแจ..แจคิดว่าตัวเองห่างไกลคำว่าสวย โซยังยังสวยกว่าแจเยอะเลย ยุนโฮเคยสังเกตมั้ย?” แจจุงพูดด้วยน้ำเสียงซื่อๆ แต่คนฟังได้ยินคำว่าโซยังสวยนี่...รับไม่ได้นะ
“แจสวยกว่าโซยังจริงๆครับ ฮ่าๆ โซยังออกแนวหล่อๆ เข้มๆ เท่ๆ หึๆ เหมือนผมเป็นเกย์เลยแฮะ มีแฟนหล่อ” คนเป็นคนรักของคนโดนกล่าวหาว่าหล่อๆ พูดไปหัวเราะไป ต่างกับแจจุงที่เริ่มทำหน้ายู่ไม่พอใจ
“เดี๋ยวก็โดนโซยังดุให้หรอก ไปว่าแฟนตัวเองอย่างนั้นได้ยังไง” พูดเสร็จแจจุงก็ทำแก้มป่องพองลม ยุนโฮที่แอบมองข้างๆ ก็พลอยยิ้มกับความน่ารักของร่างบางไป
“พรุ่งนี้ ถ้าเราไปโรงเรียนพร้อมกัน...แจจะรังเกียจผมมั้ยครับ” ยุนโฮเอ่ยชวน เมื่อถึงหน้าบ้านของแจจุงแล้ว เขารู้สึกดีกับแจจุง อยากอยู่ใกล้ๆ อยากคุยด้วยอีก
“ได้สิ...แจจะรอยุนที่หน้าบ้านตรงนี้นะ....”
คืออยากทราบว่า..ดำเนินเรื่องเร็วไปเปล่าคะ?
คือว่า เรายังงงๆ อยู่เลยอ่ะค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ ><
ความคิดเห็น