คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : '' > B e g i n *{rewrite แก้คำผิด
สายลมเย็นปลายฤดูใบไม่ร่วงพัดหวิวผ่านร่างบางของสาวน้อยอรชรหน้าตาน่ารักไปเบาๆ เอื่อยๆ เธอยืนเท้าคางอยู่ที่ระเบียงเหล็กที่สูงถึงอก สายตามองเหม่อออกไปยังท้องฟ้ากว้างไกล
ตรงหน้าเห็นหลังคาบ้านเรือนนับร้อยพันที่ค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ เช่นเดียวกับตึกคอนกรีตสูงที่มองเห็นอยู่ไกลๆ
ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปมันสีชมพูอ่อนบางๆ เหยียดยิ้มออกอย่างมีความสุขเมื่อสายลมเย็นพัดผ่านมาอีกครั้ง
“ซอนเย! ยัยโก๊ะ ทำบ้าอะไรอยู่” เสียงเรียกดังขึ้น
“อ๊ะ!” ร่างบางร้องพร้อมหันไปมองเพื่อนๆ ของเธอที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทุกคนถือกระเป๋าเตรียมพร้อมจะไปแล้ว เหลือแต่เธอที่ยังยืนตากลมอยู่ตรงนี้
“ขอโทษๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธอพูดพลางก้มลงหยิบกระเป๋าของเธอที่กองอยู่บนพื้น ก่อนจะวิ่งตรงไปหาเพื่อนๆ ของเธอ
ซอนเยตรงไปที่ศูนย์การค้าพร้อมกับเพื่อนๆ ของเธอตามภาษาของสาววัยรุ่น
อีกไม่นานก็จะเป็นวันเกิดของจีฮุน แฟนหนุ่มของเธอแล้ว เธอจึงตื่นเต้นกับการเลือกของขวัญมากซะจนลืมกลับบ้านเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะ ลับขอบฟ้า เธอจึงนึกขึ้นได้และรีบกลับบ้าน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน บรรยากาศภายในบ้านดูแปลกไปจนสามารถรู้ได้
ชายวันกลางคนซึ่งเป็นพ่อของซอนเยนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ท่าทางดูเหน็ดเหนื่อยเหมือนพนักงานโดนไล่ออกแต่ไม่ใช่หรอก... เพราะพ่อของเธอเป็นผู้บริหารบริษัททัวร์ที่ใหญ่พอตัวเลยทีเดียว
“ซอนเย กลับมาแล้วเหรอลูก”
“ค่ะ แม่” ซอนเยขานรับเสียงใส แต่ในใจแล้วเธอกำลังสงสัยว่าทำไมทุกคนดูเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ครอบครัวของเธอปกติแล้วจะเฮฮา แต่วันนี้มันไม่ใช่...
ซอนเยเดินเข้าห้องครัวไปหาแม่ของเธอซึ่งกำลังรอน้ำซุปในหม้อให้เดือด เธอแอบเห็นแม่ของเธอกุมขมับแล้วนวด ปวดหัวเหรอ... แม่เป็นอะไร?
“แม่” คนตัวเล็กเรียกเสียงแผ่ว แล้วเดินไปใกล้ผู้เป็นมารดา “แม่ปวดหัวหรอ?”
“เปล่าลูก แม่ไม่ได้เป็นอะไร” หญิงสาววัยกลางคนตอบแล้วยิ้มให้ลูกสาว “หยิบจานชามออกไปวางสิ จะได้กินข้าวกัน”
ซอนเยพยักหน้าหงึกหงักแล้วหยิบจานชามตามที่แม่เธอบอก แม้ว่าแม่จะทำตัวเหมือนปกติ แต่ซอนเยก็ไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นภายในบ้าน
พ่อไม่พูดอะไรเลย เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียว ทั้งที่ปกติพ่อมักจะหยอกเล่นกับซอนเยเสมอหรือไม่ก็ถามเรื่องที่โรงเรียน
แต่วันนี้เงียบ... เงียบสนิท...
แม่พยายามจะชวนคุย แต่ก็แค่ถามคำตอบคำด้วยใบหน้าเรียบเฉย
มันเปลี่ยนไป... เพราะอะไร?
คืนวันนั้นหลังจากที่ซอนเยอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอกำลีงเดินผ่านห้องนั่งเล่น และเธอก็ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของเธอคุยกันอยู่ในห้อง และเธอจะไม่ใส่ใจมันเลย หากแต่เรื่องที่ทั้งสองพูดกันนั้น เป็นเรื่องที่ทั้งสองกำลังปกปิดเธออยู่
“คุณจะไม่บอกลูกจริงๆ หรอคะ”
“ไม่ ผมไม่อยากให้ซอนเยเครียดไปด้วย เราจะต้องไม่บอกลูก”
“แต่ซอนเยน่าจะรับรู้เรื่องนี้ด้วย”
“ไม่ได้ ห้ามบอกเด็ดขาด” ซอนเยกัดเล็บของตัวเองอย่างเป็นกังวล คุยอะไรกันนะ...
ทำไมถึงต้องปกปิดเธอด้วย??
สาวน้อยทิ้งร่างบอบบางของตัวเองลงบนเตียงนุ่มในห้องเล็กของเธอ ซุกใบหน้ากับหมอนใบใหญ่ ถอนหายใจเฮือกพลางนึกถึงสิ่งที่พ่อกับแม่ของเธอพูดคุยกันอยู่ข้างล่าง
ทำไมล่ะ? ปกติแล้วก็ไม่เคยมีความลับต่อกันเลยนี่...แล้วทำไมต้องปิดบังหนูด้วย...
_________________________________________________________
ลงครั้งแรก : 3 ก.พ. 51
แก้ไขล่าสุด : 1 ธ.ค. 54
ความคิดเห็น