คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : '' > P a s s i o n 5 [NC!!] *{rewrite แก้คำบรรยายนิดๆ
คำเตือน!! เนื้อหารุนแรง 18+ ค่ะ หุหุหุ -,.- ระวังเลือดกำเดาท่านจะกระเด็น...
____________________________________________________________
“เอ๋? รู้จักกันหรอ” ซอนเยถามเพื่อนรักอย่างงงๆ แต่โซฮีก้มหน้าไม่ได้ตอบอะไร อีกทั้งยังไม่สบตากับเจ้าของใบหน้าอันแสนคุ้นเคยนั่นด้วย เธอเบนสายตาลงจ้องมองใบไม้แห้งที่อยู่บนพื้นแทน
นี่มัน....อะไรกันเนี่ย? โซฮีเม้มริมฝีปากเรียว ก่อนจะตอบเสียงแผ่วๆ
“มะ...ไม่หรอก หน้าเหมือนคนรู้จักน่ะ” แล้วซาลาเปาน้อยหันมายิ้มให้เพื่อนสาว เธอทำใจกล้าหันไปมองใบหน้าคุ้นเคยแล้วฝืนยิ้มให้
“จริงหรอ แต่เค้าก็ชื่อซอนมีนะ” สิ่งที่ซอนเยพูดยิ่งตอกย้ำหัวใจดวงน้อยของคนฟัง
“ไม่ใช่หรอก” โซฮีส่ายหน้าอย่างเชื่องช้า “คนที่ฉันรู้จักน่ะ เค้าน่ะ....” คำพูดขาดช่วงไปเพราะร่างเล็กกำลังนึกว่าเธอควรจะพูดอะไรดี “เค้าคนนั้นน่ะ ตายไปนานแล้ว”
เธอน่ะ... ตายไปจากโลกของฉันแล้วล่ะ
“อ่า... ขอโทษนะ” ซอนเยพูดเสียงสลดเมื่อรู้ตัวว่าพูดเรื่องที่ไม่ควรพูด
“ซอนเย เธอจะกลับรึยังล่ะ นี่มันก็จะค่ำแล้วนะ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพลางส่งยิ้มให้เจ้าของชื่ออย่างอ่อนโยน
“จริงด้วยสิ เดี๋ยวเย็นแล้วอากาศจะยิ่งหนาวนี่นะ กลับบ้านกันเถอะ” ซอนเยพูดแล้วยิ้มตอบให้ยูบิน
“โซฮีไปด้วยกันมั๊ย เดี๋ยวไปส่ง”
“อ๋อ ไม่เป็นไรๆ ฉันมีธุระที่อื่นต่อน่ะ” โซฮีส่ายหน้าเล็กน้อย เธอเหลือบมองยูบินแว๊บเดียว... สายตาแบบนั้นบ่งบอกได้ชัดว่าไม่อยากให้เธอไปด้วย ไม่สิ แค่รังสีอำมหิตนั่นก็ทำให้รู้สึกว่าไม่ควรไปด้วยอย่างยิ่ง ซอนเย... นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ??
“หรอ งั้นรีบๆ กลับบ้านนะ ฉันไปล่ะ” ซอนเยโบกมือลาเพื่อนสาวแล้วรีบเดินตามยูบินไปความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ขณะนี้เหลือเพียงโซฮีกับตำรวจสาวเท่านั้น ในที่สุดเธอก็หันไปผงกหัวให้ตำรวสาวที่ยืนนิ่งอยู่เล็กน้อย พึมพำเบาๆ ว่า “ไปแล้วนะคะ” ก่อนจะเดินตามพวกซอนเยออกไป
“เดี๋ยวก่อนสิ ให้ฉันไปส่งมั๊ย” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้ร่างเล็กชะงักทันที...
----------------------------------------------------------------------------------------
ซอนเยเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ยูบินฟังอย่างมีความสุข นับวันเธอกับยูบินก็สนิทกันขึ้นทุกทีโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลย คนหนึ่งก็ใสซื่อบริสุทธิ์ ส่วนอีกคนก็เก็บซ่อนความรู้สึกเก่งเสียจนแม้กรพทั่งตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าอะไรจริง อะไรหลอก
ยูบินยิ้มให้เธอ พูดตอบบ้างเมื่อซอนเยเว้นจังหวะ รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนของยูบิน ทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นถี่รัวเหมือนกับครั้งแรกที่จีฮุนขอคบกับเธอ... แต่จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ
ไม่ได้นะ เราจะชอบคุณยูบินไม่ได้เด็ดขาดด!!
เมื่อกลับมาถึงคอนโดของยูบิน ซอนเยทิ้งตัวลงนอนแผ่บนโซฟานุ่ม เธอมาอยู่ที่นี่ได้อาทิตย์กว่าแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เธอได้ทำการจัดห้องของยูบินไปจนตอนนี้ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยจัดดูเหมือนไม่เคยเป็นห้องของผู้หญิงที่ชื่อคิมยูบินมาก่อน
จากที่มีกองหนังสือและกองเอกสารวางปนๆ กัน อันที่จริงควรเรียกว่ากองสุมกันจนใช้เป็นจอมปลวกได้เลยทีเดียว แต่เพราะซอนเยว่างจัดและของก็วางเกะกะรำคาญลูกตาเหลือเกินเธอจึงเก็บนู่นที นี่ที จนกระทั่งกลายเป็นจัดทั้งห้องไป
ยูบินยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเหมือนลูกแมวขี้อ้อนของซอนเยซึ่งกำลังบิดขี้เกียจไปมา ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข ใบหน้านั้น... ทำให้หัวใจของหญิงสาวที่ยืนมองอยู่นั้นเต้นถี่เหลือเกิน
รอยยิ้มสดใสบนใบหน้านั้น...ทำไมเธอถึงรู้สึกบางอย่างกับมัน ความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ และไม่เคยสัมผัสถึงมันมาก่อน...ยังไงก็ช่างเถอะ มันก็แค่เศษเสี้ยวความรู้สึกในใจเท่านั้นแหละ
“ซอนเย” ยูบินเรียกร่างเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางยื่นแก้วที่มีของเหลวสีส้มสดใสน่ากินไปตรงหน้าร่างเล็ก “กินนี่สิจะได้หายเหนื่อย”
“ว้าว! น้ำส้ม ^^ ขอบคุณค่ะ” ซอนเยทำตาโต รับแก้วน้ำส้มมาถือไว้ในมือ ส่งยิ้มหวานให้ยูบิน ยูบินยิ้มตอบแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะหันไปเปิดทีวีดู
“คุณยูบินคะ ที่นี่มีเครื่องซักผ้ามั๊ย”
“มี แต่มันอยู่ข้างล่างน่ะ ถ้าเธอจะซักก็ฝากแม่บ้านไปก็ได้ ตอนเช้าๆ น่ะเค้าจะขึ้นมาเอาไป”
“หรอคะ พอดีเสื้อฉันไม่ได้ซักเลย หมดแล้วด้วย ฉันเอาไปซักตอนนี้เลยดีกว่า” ซอนเยลุกขึ้นจากโซฟา แต่เธอกลับรู้สึกมึนงงจนเซไปเล็กน้อย บางทีพักนี้เธออาจจะเครียดมากไปละมั้ง
ซอนเยแสร้งทำเป็นเอนไปหยิบของบนพื้นเพราะเธอกลัวยูบินจะเป็นห่วง ร่างบางเดินช้าๆ ไปที่ห้องน้ำ น่าแปลกที่เธอควบคุมการทรงตัวไม่ค่อยได้ และรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนติ้วไปหมด เธอจึงยืนพิงกำแพงข้างๆ ตู้เย็น แล้วทำเป็นหยิบน้ำออกมาดื่มแทน
แต่มีหรือจะรอดสายตาคนอย่างคิมยูบิน สาวร่างโปร่งรีบเดินมาประครองทันที
“ซอนเย เป็นอะรึเปล่า”
“เอ๋? ปะ...เปล่านี่คะ แหะๆ แค่มึนๆ ^^” ซอนเยฝืนยิ้ม เธอกำลังรู้สึกว่าโลกมันหมุนมากขึ้นไปทุกที ภาพเบื้องหน้าก็เริ่มเลือนลาง ซ้อนกันจนมองแทบไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร แถมยังรู้สึกถึงความง่วงถาโถมเข้ามาจนเปลือกตาหนักอึ้งแทบจะลืมไม่ขึ้น
“ซอนเย...”
จากนั้นซอนเยได้ยินเสียงเรียกเบาๆ เธอพยายามลืมตา ปลุกตัวเองให้ตื่น เธอรู้สึกว่ายูบินโอบไหล่เธอไว้
“เรามาเริ่มเกมส์กันเถอะ”
สิ้นคำพูดนั้น ใบหน้าที่มักจะมีแต่ความอ่อนโยนกลับเผยรอยยิ้มเย็นชาจนน่าขนลุก และแววตาของนักล่ากำลังจ้องมองเธอ นั่นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติไป...
มินซอนเย...เธอรู้จักคิมยูบินน้อยไปเสียแล้ว
ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนหมาป่าสวมหนังลูกแกะ หลบซ่อนอยู่ในฝูงแกะได้อย่างแนบเนียน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ ซอนเยไม่เคยรู้เลยว่า เป็นที่หวาดหวั่นของคนจำนวนไม่น้อย และเป็นบุคคลที่อันตรายยิ่งต่อชีวิตของเธอ
.... เพราะหมาป่าพร้อมจะขย้ำเหยื่อได้ทุกเวลา ....
คิมยูบินฉีกยิ้มเล็กน้อย ขณะวางร่างบอบบบางลงบนเตียงนุ่ม สายตาแข็งกร้าวจ้องมองใบหน้าใสยามหลับใหลของสาวน้อยที่กำลังหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
มินซอนเยจะต้องเป็นของเธอ จากนี้และตลอดไป...
----------------------------------------------------------------------------------------
ซอนเยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกว่าหัวหนักอึ้งราวกับมีอะไรหนักๆ มาทับไว้ เมื่อลืมตาขึ้นเธอก็พบว่าเธออยู่ในห้องนอนของยูบิน ทั้งห้องมืดสนิทมีเพียงแสงไฟสีส้มของโคมไฟข้างเตียงเท่านั้น และแล้วเธอก็เหลือบไปเห็นร่างโปร่งนั่งอยู่ในเงามืดมุมห้องโดยมีเพียงเรียวขาสวยของเธอเท่านั้นที่แสงสลัวสีส้มสาดส่องโดน
เธอเรียกชื่อยูบิน แต่เสียงที่ออกมากลับเป็นเสียงครางอือ แต่ดูเหมือนยูบินจะได้ยินที่เธอเรียก
ยูบินลุกมาที่เตียง ในมือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ที่มีไวน์องุ่นราคาแพงอยู่เพียงครึ่ง เธอย่างก้าวช้าๆ มานั่งลงบนเตียงข้างสาวน้อย ยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างสบายใจโดยไม่สนใจเลยว่าชุดนอนที่เป็นเดรสยาวเลยเอวมาแค่คืบจะทำให้คนที่มองอยู่มองเห็นไปถึงต้นขาด้านใน เธอมองไวน์ในมือพลางเขย่าแก้วไวน์อย่างเบามือ
ซอนเยหวังว่าผู้ใหญ่ใจดีตรงหน้าจะยิ้มให้เธออย่างเดิม ถามเธอด้วยเสียงอ่อนโยนว่าเจ็บหรือปวดตรงไหนหรือเปล่า แต่พอมองดีๆ แล้ว คนๆ นี้ไม่ใช่ยูบินคนเดิม... ใบหน้าสะสวยนั้นเผยรอยยิ้มเย็นชา
มินซอนเยเพิ่งรู้ก็วันนี้แหละว่าบุคคลตรงหน้าน่ะ น่ากลัว...
“มินซอนเย... เธอรู้หรือเปล่าว่าดื่มไวน์ยังไงให้อร่อย” จู่ๆ ยูบินก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ เธอหันมาหาซอนเย น้ำเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกวาบ
ซอนเยส่ายหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ
“เธอต้องถือมันไว้แบบนี้” ยูบินพูดต่อแล้วจับแก้วไวน์ให้สาวน้อยดู โดยใช้อุ้งมือโอบก้นแก้วเอาไว้ “ให้ความร้อนจากมือผ่านแก้วไปยังไวน์ จากนั้นก็เขย่ามันเล็กน้อย”
ยูบินพูด รอยยิ้มน่าหวาดกลัวนั่นยังคงปรากฎอยู่บนใบหน้าของสาวผิวเข้ม ซอนเยอยากจะลุกแล้ววิ่งหนีไปให้ไกล แต่พอคิดอีกที บางทีคุณยูบินที่เธอรู้จักอาจจกำลังเมาก็ได้... ไม่ใช่คนนี้.... คนนี้ไม่ใช่คิมยูบินของเธอ
แล้วทำไมเธอถึงไม่มีแรงทำอะไรเลยล่ะ ??
ยูบินยกแก้วไวน์ไว้ใกล้จมูก ดมกลิ่นหอมของไวน์ราวกับมันเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมาทางซอนเย “ไวน์นี้ราคาแพงนะ เวลาจะดื่มเธอต้องอมมันไว้ให้ท่วมลิ้นเพียงเล็กน้อย... ฉันจะทำให้ดูเอง”
ยูบินดื่มไวน์ที่เหลืออยู่จนหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วเปล่าบนโต๊ะข้างเตียง เธอเขยิบเข้ามาใกล้ซอนเย ทีละนิด... ทีละนิด...... จนใบหน้าของทั้งสองแทบติดกัน แม้ซอนเยพยายามจะขยับหนี คนตรงหน้ากำลังทำให้เธอรู้สึกกลัวมากขึ้นไปทุกที แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่เฉยๆ
จนกระทั่งยูบินประกบปากกับกลีบปากสีชมพู เธอตกใจและเผลอเปิดปากโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เธอต้องกลืนไวน์ที่ยูบินอุตส่าห์เอามาป้อนถึงที่ลงคอไปอย่างฝืนใจ รสที่เธอไม่คุ้นเคยทำให้เธอไอออกมา กลิ่นไวน์ที่บอกว่าหอมมันกลับทำให้เธออยากจะอาเจียน ถ้าไม่ติดว่ายูบินกำลังมีวามสุขกับการคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากบางของเธอ
ซอนเยไม่อาจหลีกหนีไปไหนได้ เธอจำยอมให้ยูบินสอดลิ้นร้อนเข้ามาในปาก แล้วตักตวงความหอมหวานรสไวน์ในโพรงปาก ถึงแม้ว่าจะพยายามห้ามตัวเองเท่าไหร่ แต่การจูบอย่างชำนิชำนาญทำให้เธอมีอารมณ์ร่วม...
ในที่สุดยูบินก็ละริมฝีปากออก แล้วจ้องมองซอนเยด้วยแววตาเย็นชา
“เหมือนเธอไงล่ะมินซอนเย” พูดพลางใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมสีน้ำตาลเข้มของซอนเยเบาๆ “กว่าจะมาถึงเวลานี้ ฉันต้องรอคอยนานแค่ไหนกันรู้มั้ย” พูดจบเธอก็ปีนขึ้นคร่อมร่างเล็กทันที
“คะ...คุณต้องการอะไร” ซอนเยเค้นเสียงถาม
“ไม่น่าถาม” ยูบินขยับไปใกล้ๆ ใบหูก่อนจะกระซิบ “ก็เธอไง”
“ตะ..แต่...อึก...” ซอนเยกลืนคำพูดกลับไปทั้งหมดเมื่อยูบินกำลังซุกไซ้ซอกคอขาว เธอรู้สึกว่าร่างกายวูบวาบอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาทันทีที่ลิ้นร้อนสัมผัสลงบนซอกคอของเธอ
“หืม? เธอว่าไงนะ” ยูบินกระซิบ
“เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่นะคะ”
“โถ ซอนเย...” ยูบินขยับเบียดตัวกับร่างเล็ก “ใครสนกันล่ะ” คำพูดที่เอาแต่ใจตัวเองที่สุดของยูบินทำให้ซอนเยพูดอะไรไม่ออก
ซอนเยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอกำลังรู้สึกราวกับร้อนรุ่มไปทั้งตัว ทุกๆ สัมผัสของยูบินทำให้เธอสติเธอกระเจิดกระเจิง ยูบินส่งลิ้นร้อนเข้ามาในปากอีกครั้ง ตักตวงความหอมหวานที่มีรสชาติของไวน์ปะปนอยู่ ซอนเยปรือตาลง ในหัวขาวโพลนไปหมด เผลอส่งเสียงน่าอายออกมาอย่างลืมตัว
เมื่อได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากสาวน้อยก็ทำให้คนฟังยิ้มอย่างได้ใจ ยูบินละจูบแล้ว เลียริมฝีปากตนเองอย่างพึงพอใจในท่าทีตอบสนองของอีกฝ่าย มือที่ว่างอยู่ก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนตัวเล็กทีละเม็ดอย่างไม่รีบร้อน
ซอนเยหอบหายใจถี่ หัวใจเต้นระทึกจนตัวเธอเองยังได้ยิน เธอกลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียงมันเช่นกัน ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกยูบินจ้องมองมา ซอนเยไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าเธอกำลังจะละลายไปกับสัมผัสของผู้หญิงคนนี้
ไม่ไหวแล้วจริงๆ ...
“อือ...” ซอนเยเผลอครางออกมา เมื่อมือของยูบินลากไปตามแผ่นหลังบอบบางของเธอ
ยูบินปลดสายชั้นในของร่างเล็กก่อนจะโยนมันออกไปให้พ้นสายตา พร้อมกันนั้นเธอก็ก้มลงมอบจูบอันเร่าร้อนให้กับร่างเล็กอีกครั้ง ก่อนจะละออกจากริมฝีปากอิ่ม แม้จะเสียดายความหอมหวาน แต่ยังมีงานให้ทำต่อ ยูบินลากลิ้นลงมาผ่านคาง ต้นคอ เลื่อนใบหน้าลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเนินอกขาว ขณะที่ปากกำลังลิ้มรสที่ตุ่มไตสีชมพูบนเนินอกด้านหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างของเธอที่วางอยู่บนเนินอกอีกข้างก็ทำหน้าที่ไปพร้อมกัน
ซอนเยพยายามเก็บเสียงน่าอายเอาไว้อย่างที่สุด เธอกัดฟันแน่น เพื่อไม่ให้เสียใดเล็ดลอดออกมา มือเล็กกำผ้าปูที่นอนสีทึบเอาไว้แน่นเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นราวกับพายุในหัวของเธอ แต่จู่ๆ ยูบินก็หยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเลื่อนใบหน้ามาใกล้ซอนเย ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วเบา
“ฉันอยากได้ยินเสียงเธอ”
ราวกับมันเป็นคำสั่ง ซอนเยไม่เก็บกลั้นอารมณ์อีกต่อไป เธอกำลังคิดว่าทำไมเธอถึงยอมทำตามทุกคำพูดของยูบินแบบนั้น แต่ความคิดนั้นก็ถูกดูดกลืนหายไป เมื่อยูบินเริ่มภารกิจสำคัญของเธอต่อ
ยูบินขยับไปด้านล่าง เธอจับต้นขาเรียวเล็กให้แยกออกจากกันอย่างเบามือ... ในเมื่อร่างเล็กไม่ขัดขืน ก็ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังอย่างที่เธอคิดเอาไว้ เธอยิ้มอย่างพอใจณะขยับเข้าไปใกล้แล้วใช้มือเลิกกระโปรงนักเรียนขึ้น เผยให้เห็นกางเกงชั้นในลูกไม้ตัวเล็ก
ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนนัก เธอเริ่มเลียเนื้อผ้าลูกไม้นั้นอย่างทะนุถนอม ราวกับตรงหน้าเป็นไอศกรีมแสนอร่อย
“อา... หยุดเถอะ...ขอร้อง” ซอนเยเอ่ยเสียงสั่นคลอน หยดน้ำตาไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย ร่างกายสั่นเทาราวกับลูกนก
“หืม... ทำไมล่ะ เธอกำลังมีความสุขดีนี่นา” ยูบินเงยหน้าขึ้นตอบ พลางยิ้มบริสุทธิ์ให้คนตัวเล็ก
“มะ..ไม่จริง ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด” ซอนเยพูดด้วยเสียงแหบพร่า
พูดไปก็เท่านั้นแหละ... ไม่มีเหยื่อใดรอดไปจากคมเขี้ยวของหมาป่าที่หิวโหยได้หรอก
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งกระตุ้นให้ทำเข้าไปอีก ยูบินหยุดการกระทำทุกอย่าง เธอขยับขึ้นมาตรงหน้าซอนเยอีกครั้ง
“ปล่อยไป? ไม่มีทาง เธอน่ะไม่มีที่ไปแล้ว ฉันเป็นห่วงเธอนะ ปล่อยไปไม่ได้หรอก กระต่ายน้อยของฉัน” สิ้นคำพูด ชั้นในตัวเล็กก็ถูกดึงออกไป
ยูบินฉีกยิ้มที่ซอนเยมองแล้วยังไงก็ดูเหมือนปีศาจ... ไม่ใช่คุณยูบินคนเดิมอีกแล้ว คนๆ นี้เป็นปีศาจ...
“เธองดงามมากเลยจริงๆ” เสียงกระซิบข้างหูทำให้หัวใจซอนเยกระตุกวูบ “คงเป็นครั้งแรกของเธอใช่มั้ยล่ะ”
“พะ...พอแล้ว เลิกพูดได้แล้ว!!” ซอนเยตะโกนออกมาอย่างเหลืออด “ปล่อยฉันไปเถอะ”
“มินซอนเย ฉันบอกเธอแล้วไง....” ยูบินเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย “ฉันจะไม่ให้เธอไปไหนได้ทั้งนั้น”
สิ้นคำพูดนั้น ซอนเยก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เข้ามาในตัวเธอ ร้อน...ร่างกายของเธอกลับขยับเข้าหาคนเบื้องบนอย่างไม่รู้ตัว...บังคับตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...
ยูบินยื่นหน้ามาใกล้ซอนเยและประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบาง ซอนเยเบี่ยงหน้าหนี ยูบินจึงเพิ่มจำนวนนิ้วมากขึ้นเป็นสามนิ้ว ยิ่งซอนเยขยับหนีมากเท่าไหร่ เธอก็เพิ่มจำนวนนิ้วมากยิ่งขึ้น จนช่องทางอ่อนนุ่มขยายออกตามจำนวนนิ้วมือ... ในไม่ช้ายูบินก็สามารถเข้าไปด้านในได้ทั้งมือ
“อะ...อึก...” ซอนเยเกือบหลุดเสียงร้องน่าอายออกมา แต่เธอก็สะกดมันไว้ได้ทัน ทั้งเจ็บ ทั้งรู้สึกวูบวาบ ความสึกตีกันยุ่งเหยิงไปหมด
ยูบินขยับนิ้วมือ เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เธอหันมาคลอเคลียที่เนินอกขาวเนียน กลิ่นของกระต่ายน้อยซอนเยช่างหอมหวนเกินห้ามใจ ยูบินเร่งจังหวะมือเร็วขึ้นอีก
“อะ..อ๊า... อา....” ซอนเยลืมทุกอย่างที่เป็นตัวเอง เธอตอบรับสัมผัสนั้นของยูบิน น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด เธอได้ยินเสียงของตัวเองครวญคราง... มันไม่ใช่ตัวเธอ ไม่ใช่เลย....
“รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ” เสียงกระซิบยังดังก้องในหัวซอนเย เธอส่ายหน้าปฏิเสธ แต่เมื่อยูบินเร่งจังหวะอีกครั้ง ไม่ว่าจะทำยังไง ร่างกายเธอมันก็ตอบรับการกระทำของยูบินไปหมด “ยอมรับซะเถอะ กระต่ายน้อยของฉัน”
“อะ อา า ...” ซอนเยครางออกมาอีกครั้ง แต่เธอยังไม่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกสุดท้าย ยูบินถอนมือออกจากช่องทางนั้น ก่อนจะใช้มือที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำสีใส ไล้ริมฝีปากซอนเยเบาๆ ราวกับว่านั่นเป็นสัญญาณบางอย่าง ซอนเยเปิดปากออกช้าๆ ให้ยูบินส่งนิ้วเรียวยาวเข้าไปด้านในเพื่อให้เธอลิ้มรสชาติของตัวเธอเอง
เธอบังคับตัวเองไม่ได้เลย รู้สึกเหมือนกับเป็นหุ่นกระบอกผู้หญิงตรงหน้ากำลังเล่นสนุก...เป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้น
ยูบินดึงมือออกจากโพรงปากอุ่น แล้วเลียมือของตัวเองเหมือนแมวตัวใหญ่ที่กำลังเลียอุ้งเท้าทำความสะอาดตัวมันเอง ...รสชาติของซอนเยยังคงหลงเหลืออยู่บนฝ่ามือของเธอ แต่เธอก็ไม่ลืมว่า ซอนเยยังไปไม่ถึงความรู้สึกที่เธอต้องการให้เป็น ยูบินหยุดเลียมือก่อนจะใช้มือนั้นลูบพวงแก้มขาวที่แดงระเรื่อ จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาผ่านเนินอกและหน้าท้องแบนราบจนมาถึงช่องทางที่เปียกชื้น เพียงแค่สัมผัสผ่านเท่านั้น มันก็ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกจนเผลอคว้าแขนเสื้อของยูบินอย่างลืมตัว
ยูบินยิ้มกว้าง เธอกำลังมีความสุขที่ได้แกล้งกระต่ายน้อยของเธอ เธอใช้นิ้วชี้กดลงเบาๆ ที่เหนือช่องทาง ซอนเยร้องครางออกมาพร้อมกับกำแขนเสื้อยูบินแน่น ยูบินลูบพวงแก้มแดงระเรื่อเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มจากปลายเตียงขึ้นมาแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างเล็ก โอบกอดร่างนั้นเอาไว้แนบชิด
หมาป่าที่หิวโหยสงบลงแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าหมาป่าก็ยังหวงอาหารของมันอยู่ดี...
“วันนี้ฉันสนุกมากเลยล่ะซอนเย... หลับฝันดีนะ กระต่ายน้อยของฉัน” เสียงกระซิบสุดท้ายที่ซอนเยได้ยิน
ก่อนที่เธอจะหลับไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่ใจน้อยๆ ของเธอ...
ความหวังเล็กๆ ของกระต่ายน้อย คือการมีใครซักคนมาเยียวยาใจ ซึ่งคนๆ นั้นเธอคิดว่าถ้ามันเป็นคุณยูบินก็คงจะดี... ความหวังนั้นแตกสลายไปกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับจากคนที่เธอไว้ใจ...อยากจะหลับไปตลอดกาล.... ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย
กระต่ายน้อยถามตัวเองในความฝัน...ฉันควรจะทำยังไงต่อไปนะ...จะอยู่หรือไปให้พ้นๆ จากโลกแห่งความเลวร้ายนี้ดี...
__________________________________________________________________
ลงครั้งแรก : 15 ต.ค. 51
แก้ไขล่าสุด : 3 ธ.ค. 54
ความคิดเห็น