กลรัก มนต์ปรารถนา

ลำดับตอนที่ #8 : เหมือนจะรู้ใจตัวเอง (ลงครบแล้วนะ)

เมื่อมาร์คและพิงกี้เดินลับไปแล้ว  นาธานได้ชวนกานต์เข้าไปในร้านอาหาร  นาธานมองหน้าของน้องสาวที่น่ารักของตน  ก็อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้  ในเรื่องที่มาร์คได้พูดทิ้งท้ายไว้  แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะไม่ต้องถามหรอก  ตนนั้นน่าจะรู้ดี  ว่าเพื่อนตนเป็นคนยังไง  แล้วจะปากแข็งไปได้นานสักเท่าไร  จะคอยดูนะไอ้มาร์คเอ๋ย  นาธานคิดอย่างอยากแกล้งคนปากแข็ง  หึงก็ไม่บอกว่าหึง  ยังจะมาพูดให้เขาเข้าใจผิดอีก  เพื่อนนะเพื่อน  โง่หรือฉลาดวะ

“กานต์”เสียงเรียกของนาธาน  ทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองต้องสะดุ้งเลยที่เดียว

“ค..ค่ะ  มีอะไรค่ะ  พี่นาธาน”

“เป็นอะไรไป  พี่เรียกตั้งนานแล้วนะ”

“เอ่อ...คิดอะไรไปเรื่อย  เรื่อย นะค่ะ”

“กานต์  ถ้าพี่จะถามอะไรกานต์หน่อยได้ไหม”

“อะไรค่ะ  ถ้ากานต์ตอบได้  กานต์จะตอบพี่นาธานทันทีเลยค่ะ”กานต์พูดพร้อมส่งยิ้มให้กับนาธาน

“กานต์รักไอ้มาร์คไหม”

“ค่ะ...”กานต์แทบจะทวนคำถามเลยทีเดียว

“ไม่ต้อง  ค่ะ  หรอก  พี่ถามว่ารักมาร์คไหม”

“กานต์มีสิทธิ์ด้วยเหรอค่ะ  พี่นาธาน”กานต์ก้มหน้าลงพร้อมกับตอบคำถามของนาธาน  อย่างอดที่จะน้อยใจไม่ได้

“กานต์....ทำไมกานต์จะไม่มีสิทธิ์  กานต์จดทะเบียนกับไอ้มาร์คแล้วนะ”

“ก็แค่  จด  แต่ถ้าใจคุณมาร์คไม่มีให้ ก็แค่นั้นแหละค่ะ  พี่นาธาน”

“แปลว่ากานต์ชอบมาร์คใช่ไหม”

“ค่ะ  ไม่ใช่แค่ชอบนะค่ะ  แต่กานต์รักคุณมาร์คเลยค่ะ”กานต์พูดกับนาธานอย่างจริงจัง  เพราะตัวเธอนั้นรู้แล้วว่ารักมาร์คมากเพียงใด  เมื่อเห็นมาร์คนั้นเดินควงคู่มากับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ตน  กับรู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนมีมีดมากีดลึกลงไป  ก็คงทำได้เพียงเก็บความรู้สึกนี้ไว้ลึกๆ   ในใจของตัวเองเท่านั้น  แต่เมื่อบอกนาธานไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจ  อย่างบอกไม่ถูก  คงเพราะนาธานเป็นคนที่เข้าใจเธอที่สุดในตอนนี้ก็ได้  และเธอนั้นก็รู้สึกสบายใจและไว้ใจนาธานอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน

“พี่ไม่อยากให้กานต์คิดอย่างนั้นนะ  เพราะคนอย่างมาร์ค  ลอเรน จะไม่ยอมมีพันธะกับใครง่ายง่ายหรอกนะ   ยิ่งจดทะเบียนด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่”

“ก็เพื่อเอาไว้แก้เครียดหรือเป็นนางบำเรอไงค่ะ  พี่นาธาน”กานต์เหมือนยิ่งพูดยิ่งจะร้องไห้ออกมาทุกที  แล้วคิดถึงคำพูดที่เสมือนเป็นคำตอบของเธอในตอนนี้  ที่ใช้ตอบนาธานเช่นกัน  แต่มันกับออกมาจากปากของมาร์ค  ลอเรน  ที่เพิ่งจะได้ตนเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแบบครบถ้วนก็เมื่อคืนนี้หล่ะ   เมื่อนาธานเห็นอย่างนั้นก็ไม่คิดที่จะพูดอะไรอีก  และยิ่งกานต์คิดเช่นนั้นแล้ว  พูดตอนนี้คงไร้ประโยชน์

“ พี่ไม่พูดแล้ว  กานต์กินข้าวเถอะนะ  แล้วพี่จะไปส่ง”

          เมื่อทั้งสองกินข้าวเสร็จ  นาธานจึงไปส่งกานต์ที่คอนโดซึ่งก็เป็นที่พักของมาร์คเช่นเดียวกัน 

“งั้นพี่ส่งแค่นี้นะกานต์”

“ค่ะ  พี่นาธาน  ขอบคุณนะค่ะที่มาส่ง”เมื่อกานต์ขอบคุณเสร็จก็หันหลังเดินเข้าไปในคอนโดแต่ต้องหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเรียกของนาธานอีกรอบ

“กานต์ “

“ค่ะ  พี่นาธาน  มีอะไรค่ะ”

“บางทีสิ่งที่เราได้ยินและสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ได้มาจากจิตใจที่แท้จริงก็ได้นะกานต์ ”

กานต์เมื่อได้ยินดังนั้นก็เข้าใจในความหมาย  ”ค่ะ  พี่นาธาน  กานต์จะพยายามค่ะ” แล้วกานต์ก็ยิ้มพร้อมหัวเราะให้นาธาน  คนที่ได้รับรอยยิ้มก็ยิ้มตอบ  แล้วใช้มือขยี้หัวอย่างนึกเอ็นดูน้องสาวหมาดหมาดของตน

          เมื่อกานต์โบกมือให้นาธาน  เมื่อเห็นรถขยับขับเคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ  แล้วจึงหันหลังกลับเข้าไปในคอนโด พร้อมกับคิดถึงถ้อยคำที่พี่ชายหมาดหมาดทิ้งท้ายไว้ให้

          ในห้องชั้นบนสุดของคอนโด  มาร์ค  ลอเรน  ถือแก้วน้ำสีอำพันไว้ในมือ พร้อมกระดกแก้วน้ำสีอำพันดื่มรวดเดียวหมด  พรางคิดถึงเรื่องวันนี้ที่เห็นกานต์ไปกับนาธาน  พร้อมทั้งเรียกกันอย่างสนิทสนมอีก  มันน่านักเชี่ยว  อารมณ์ของคนคิดพล่านเดือดพลุขึ้นทันที  แต่ความคิดทั้งหมดต้องหยุดชะงักลง  เมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูเปิดออก  พร้อมกับร่างหญิงสาวที่เดินเข้ามา

“ไปถึงไหนกันมาล่ะ  ถึงได้กลับเอาป่านนี้ห่ะ”น้ำเสียงที่ฟังดูแข็งแข็งของชายหนุ่มดังขึ้น 

“เออ....”กานต์ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนถาม  ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นพรมที่เท้าของตัวเองเหยียบอยู่ในขณะนี้

“เธอคงลืมไป  ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน  หรือฉันให้เธอไม่ถึงใจพอ  ถึงต้องไปหาคนอื่นเพื่อฆ่าเวลา”พอคำพูดของมาร์คจบลงเท่านั้น  ความกล้าของกานต์ไม่รู้มาจากไหน  ตอบออกไปแบบไม่มีความเกรงกลัวต่อมาร์คเลย แต่ก็ใจหวั่นๆ  อยู่

“กานต์ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกค่ะ  คุณมาร์คพูดเองไม่ใช่เหรอค่ะ  ว่ากานต์ไม่ถึงใจเหมือนคุณพิงกี้และก็เบื่อกานต์เต็มทนแล้ว”กานต์ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดนิด  แต่ก็พยายามประคับประคองจนจบประโยคจนได้   แต่คำตอบนั้นกลับทำให้อารมณ์ที่ร้อนอยู่แล้วของมาร์ค  ยิ่งร้อนขึ้นไปอีก  และไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนได้อีก  กานต์เมื่อเห็นมาร์คเดินใกล้เข้ามาหาจึงพยายามที่จะวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง  แต่ก็ไม่ทันซะแล้วเมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดของมาร์ค  แม้จะพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขน  แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนอ้อมแขนนนั้นจะยิ่งรัดแน่นขึ้น  และน้าเสียงของมาร์คก็ดังขึ้น  เมื่อมีกานต์อยู่ในอ้อมแขน

“ใช่  เธอมันน่าเบื่อและไม่ถึงใจ  แต่เธอก็เป็นของฉัน  จำไว้ด้วย”พร้อมพร้อมกับมือที่บีบแขนของกานต์แรงขึ้นและแรงขึ้น  พรางฉุดกระชากกานต์เข้าห้องนอนของตน  แล้วจัดการโยนร่างทั้งร่างของกานต์ไปที่นอน  โดยไม่คิดว่าการทำเช่นนั้นจะสร้างความเจ็บปวดแก่กานต์เลย  พร้อมกับตามด้วยร่างที่แข็งแรงสมชาย  กล้ามเนื้อที่เป็นสัดส่วน  ซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นผลมาจากการออกกำลังกายของเจ้าของร่าง ซึ่งทำให้กานต์นั้นเกิดกลัวขึ้นมาในทันทีแต่อีกใจก็หวั่นหวั่นใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

......................................

แล้วกานต์ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมาร์คใช้มือถอดเสื้อผ้าของกานต์ออก  อย่างที่ไม่ได้รู้สึกตัวเลย  และเผยให้เห็นผิวขาวเนียนกระจ่างของกานต์  ซึ่งดูเหมือนจะท้าทายสายตาของมาร์คได้ดีที่เดียว  

          กานต์แทบจะคุมสติของตัวเองไม่ได้เลยที่เดียวเมื่อได้รับสัมผัสจากมาร์ค  และมาร์คก็ไม่ยอมที่จะให้ตัวออกห่างจากกานต์ได้เลยที่เดียว  ทุกสัมผัสที่ลากผ่านร่างกายไป  สร้างความร้อนรุ่มให้แก่กานต์มากทีเดียว  และก็ปั่นปวนจนสติทั้งหมดตกอยู่กับสัมผัสของมาร์ค  

          ริมฝีปากที่ได้รูปลากผ่านตั้งแต่หน้าผากเรื่อยๆ ลงมาถึงริมฝีปากอวบอิ่มที่เหมือนรอคอยการมาเยือน  อย่างใจจดใจจ่อ  ต่างคนต่างดื่มดำไปกับความหอมหวานของกันและกัน  ปลายลิ้นที่เกาะเกี่ยวกันเพื่อควานหาความหวานมาลิ้มลอง  มือที่ลากผ่านร่างกายอวบอิ่มตั้งแต่เรียวขามาจนถึงปทุมถันคู่งาม  สร้างความเสี่ยวสานแก่คนที่ได้รับการสัมผัสเป็นอย่างมาก  การร้องขอได้ผ่านออกมาจากเรียวปากคู่สวยของกานต์

“คุ.........มาร์ค”เสียงครางกระเส่า  ของกานต์ที่เรียกร้องเพื่อปลดปล่อยตัวเองให้หลุดพ้นดังขึ้นพร้อมกับเสียงของมาร์ค

“ฮืม…………”เสียงครางที่ออกมาจากปากของมาร์ค  เมื่อได้ปลดปล่อยตัวเองหลุดจากบ่วงปรารถนาของตัวเองและได้พากานต์หลุดพ้นเช่นกัน  พร้อมกับที่มาร์คทิ้งตัวลงนอนข้างกานต์  ไม่วายที่จะรวบร่างของกานต์มานอนภายในอ้อมกอดของตน  เหมือนกลัวกานต์หายไปยังไงไม่รู้  ทางด้านของกานต์เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของมาร์คก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย  แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากการกระทำของมาร์คทำให้กานต์หลับไปอย่างอ่อนล้า

          แสงตะวันในยามเช้าได้ส่องกระทบหน้าของมาร์ค  เปลือกตาของมาร์คจึงค่อยค่อยลืมขึ้น  แต่ก็ไม่ขยับตัวแรงเพราะกลัวคนที่อยู่ในอ้อมแขนตลอดทั้งคืนตื่นขึ้นมา  มาร์คใช้นิ้มเกี่ยผมที่ปิดหน้าของกานต์ออกอย่างอ่อนโยน    ใช้นิ้วมือลูบไล้ไปตามใบหน้าของกานต์อย่างนึกเอ็นดู  แต่ทำไมน่าเวลาที่ตื่นขึ้นมาถึงได้เย็นชา  และปากร้ายนักก็ไม่รู้  มาร์คคิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง  แต่คงมีสิ่งหนึ่งที่ตอนนี้รู้สึกถึงได้คือ  ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้กานต์แม้แต่นิดเดียว  รวมทั้งเพื่อนรักของเขาด้วย  ริมฝีปากของมาร์ค  ลอเรน  ยกขึ้นเหมือนมีความคิดบางอย่างเกิดขึ้น  พร้อมทั้งมองใบหน้าของกานต์อย่างห่วงแหน

          เมื่อกานต์ขยับตัว  มาร์คทำใบหน้าให้กลับมาเย็นชาดังเดิม  เหมือนไม่มีความรู้สึกอีกเช่นเคย  กานต์ขยับตัวไปมา แต่เหมือนมีความรู้สึกว่ามีอะไรมารัดตัวไว้  พอคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องเมื่อคืน  ก็เกิดหน้าแดงขึ้นมาทันที  แล้วจึงค่อยค่อยเปิดเปลือกตาขึ้น  ก็เห็นมาร์คนอนหลับสนิทอยู่  จึงค่อยค่อยลุกออกจากอ้อมกอดของมาร์คเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ  แต่ยังไม่ทันลุกพ้นจากเตียงมือของคนที่คิดว่าหลับอยู่ก็ดึงจนร่างของกานต์ลอยไปนอนอยู่บนอกของมาร์คทันที

“จะไปไหน  ไม่นอนต่อล่ะ”

“คุณมาร์คไม่ได้หลับอยู่เหรอค่ะ”กานต์พูดพลางก้มหน้ามองผ้าห่มทันที

“ถ้าหลับ  เธอจะมานอนอยู่บนตัวฉันได้ไงล่ะ”

“ค่ะ  เออ.....กานต์ไปอาบน้ำนะค่ะ”  กานต์ขื่นตัวออกจากมาร์ค  แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมาร์คยิ่งกอดแน่นขึ้น 

“ไปอาบน้ำเหรอ  งั้นฉันไปอาบด้วยนะ”มาร์คพูดพลางลุกขึ้นพร้อมกับทำท่าจะอุ้มกานต์ไปด้วย 

“เออ...กานต์  ว๊าย.......คุณมาร์คปล่อยกานต์ลงเถอะค่ะ”กานต์ยังพูดไม่จบมาร์คก็อุ้มกานต์จนตัวลอย  จนกานต์ตกใจร้องออกมา  มาร์คเดินพากานต์เข้าไปในห้องน้ำ  แล้วก็วางกานต์ลง

“ฉันไม่อาบกับเธอหรอก  ไม่ต้องกลัวจนตัวสั่นขนาดนั้น”  มาร์คพูดพลางมองอกอวบอั๋นของกานต์  จนกานต์ต้องรีบเอามือมาปิดไว้  “แต่ถ้าเธอไม่รีบไปอาบนะ  หึ หึ.......” กานต์รีบผลักมาร์คออกจากห้องน้ำทันที แล้วรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว  เพราะกลัวคนตัวโตจะเข้ามาอีก

“หึ  หึ..”เสียงหัวเราะของคนตัวโตที่เพิ่งถูกไล่ออกไป ดังขึ้น  จนกานต์เพ้อยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเลย 

 ................................

“สวัสดีค่ะ  คุณมาร์ค”เสียงทักจากชายที่มีใจเป็นหญิงเต็มร้อย  ทักขึ้น

“ช่วยหาชุดให้”พลางหันหน้าไปมองกานต์  แล้วจึงหันกับมามองชายที่มีใจเป็นหญิง”ไปงานเลี้ยง” มาร์คพูดแค่นั้นก็เดินไปนั่งโซฟาที่ใช้รับรองแขกของร้านทันที

“ค่ะ”ชายใจเป็นหญิงตอบมาร์ค  แล้วหันมาหากานต์ “ ไปค่ะคุณน้อง  ตามพี่ลิซ่ามาค่ะ” ชายที่มีใจเป็นหญิงตอบ  พร้อมหันกลับมามองกานต์ซึ่งยืนอยู่กลางร้าน  ใช้มือทั้งสองข้างจับมือของกานต์ให้เดินตามไป

          กานต์ที่ถูกเรียกโดยลิซ่า   ซึ่งเรียกพี่เค้าเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงในตอนแรก  ยังงงกับคำพูดที่มาร์คบอกให้พี่ลิซ่าหาชุดให้ตัวเอง  แล้วยังจะแรงฉุดที่พี่ลิช่าดึงตัวเองจนปิ้วอยู่นี้อีก  เมื่อเข้ามาในห้องแต่งตัว  ลิซ่าก็จับตัวกานต์หมุนไปหมุนมา  พลางก้าวเท้ามายืนข้างหน้ากานต์  มองอีกครั้ง จนกานต์ชักจะใจไม่ดีขึ้นมา

“คุณน้องลองชุดนี้ดูนะ  พี่ลิซ่าคอนเฟิร์มเลยว่าต้องสวยมากแน่  คุณมาร์คเห็นแล้วต้องตะลึง”จบคำพูดของพี่ลิซ่า  ร่างของกานต์ก็ถูกดันเข้าไปในห้องรองเสื้อทันที

“แต่พี่ลิซ่าค่ะ  มันโป๊ไปไหมค่ะ”กานต์ทำหน้าเหว่ๆ  เมื่อเห็นชุดที่ลิซ่าเลือกให้  จะไม่ทักก็กระไรอยู่  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใส่แบบนี้เลย 

“ไม่หรอกค่ะคุณน้อง  พี่ว่าถ้าคุณน้องใส่นะ  ต้องเหริดมากๆ เลยค่ะ   เชื่อพี่เถอะค่ะ ไปลองได้แล้วค่ะ”  กานต์จำเป็นต้องเดินเข้าไปเปลี่ยน

“พี่ลิซ่าค่ะ  คือกานต์......”จะบอกออกไปได้ไงล่ะ  ว่าอาย

“ออกมาเลยค่ะ  คุณน้อง  ไม่ต้องอายหรอก”ลิซ่าบอกกับกานต์  เมื่อเห็นกานต์เอาแต่หัวโผล่พ้นผ้ากั้นออกมา

“แต่.......กานต์ขอชุดใหม่ได้ไหมค่ะ  คือกานต์ไม่กล้าใส่ออกไปข้างนอกหรอกค่ะ  พี่ลิซ่า”กานตืยังบอกแก่ลิซ่าเช่นเดิม

“ออกมา เถอะค่ะ  ถ้าไม่อกมา  อย่าหาว่าพี่ลิซ่าใจร้ายนะค่ะ  คุณน้อง”ลิซ่าแกล้งขู่กานต์  เพื่อให้กานต์ออกมาให้ตนดู  กานต์ได้ยินดังนั้น  ก็ค่อยๆ  เดินออกจากห้องลองเสื้อช้าๆ

          กานต์ตกใจ  จนเกือบเหยียบชายประโปรงชุดราตรีของตัวเอง ยิ่งไม่ถนัดใส่ชุดอย่างนี้ด้วย “สวยมากค่ะ  คุณน้อง”  เสียงของพี่ลิซ่า  ที่ร้องขึ้นหลังจากกานต์เดินออกมายืนข้างนอก

“เอาเป็นว่า   เอาชุดนี้เลยนะค่ะ  คุณน้อง  มาค่ะ  มาทำผม  แต่งหน้าอีกนิด ก็เหริดแล้ว”ลิซ่าไม่รอให้กานต์ได้ตอบโต้อะไร พูดเสร็จปุบ  ก็จับกานต์มานั่งหน้าโต๊ะแต่งหน้าทันที ช่างประมาณ สามถึงสี่คนช่วยกันโดยมีพี่ลิซ่าเป็นคนสั่งการอยู่ด้านข้าง  ทำให้ผ่านไปไม่กี้นาทีก็เสร็จเรียบร้อย

“เสร็จแล้วค่ะคุณน้อง  เหริดมากค่ะ  สวยมาก”ลิซ่าชมกานต์ไม่ขาดปากเลยทีเดียว  กานต์เดินไปยังกระจกบานใหญ่  เห็นตัวเอง  แทบไม่เชื่อว่าเป็นตัวเอง 

“ไปค่ะ  คุณน้อง  คุณมาร์คคงรอนานแล้ว  ไปค่ะ  ไปค่ะ”ลิซ่าพูดขึ้น  กานต์จึงคิดได้  จะกล้าออกไปไหมนะ  กานต์เอ่ย  แต่ลิซ่าไม่ปล่อยให้กานต์คิดนาน  จูงมือกานต์ไปเดินออกไปทันที่

          มาร์ครู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อมองดูนาฬิกาข้อมือเรือนหรูของตน   เข้าไปตั้งนานแล้วทำไมไม่ออกมานะ  เดี๋ยวเถอะลิซ่าชักช้านัก  มาร์คนั่งไม่ติด  ได้แต่เดินไปเดินมาอย่างคนรีบร้อน  แล้วก็หยุดเดิน  พลางมองไปที่ผ้าม่านที่ค่อยๆ  เปิดออก  พร้อมกับการปรากฏตัวของกานต์

          กานต์มาในชุดราตรีสีชมพูเกาะอกเนื้อผ้าที่แนบติดกับลำตัว  เน้นรูปร่าง  ยิ่งเสริมให้กานต์ดูเพี้ยวบาง ผมที่เคยยาวตรงถูกดัดเป็นลอน เกล้าขึ้นเป็นบางส่วน  เผยให้เห็นลำคอระหง ซึ่งมีผมย้อยปะปลายอยู่ด้านหน้า รับกับโครงหน้าของกานต์เป็นอย่างดี  หน้าที่หวานอยู่แล้ว  ถูกแต่งให้หวานขึ้นไปอีก  ยิ่งตอนนี้กานต์มีอาการเขินอายผสมอยู่ด้วย   จึงเป็นภาพที่น่ามองมาก

“สวย”คำพูดเพียงคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากของมาร์ค  ลอเรน

“ตะลึงเลยเหรอค่ะ  คุณมาร์ค”ลิซ่าพูดขึ้น  เมื่อเห็นมาร์คยืนมองยู่นาน

“ ไปกันได้แล้ว  ใกล้ถึงเวลาแล้ว”มาร์คพูดพร้อมทำสีหน้าให้เป็นปกติดังเดิม  พลางเดินไปจับมือกานต์  เพื่อออกไปงาน แต่เท้าทั้งสองของมาร์ค กับหยุดนิ่งแล้วหันมามองกานต์ บริเวณเนินอกที่โผล่พ้นเสื้ออกมา  อย่างท้าทายสายตาคนมอง

“ลิซ่า”เสียงเข้มของมาร์ต

“ค่ะ  คุณมาร์ค  ต้องการอะไรอีกค่ะ”

“ช่วยหาผ้าคุมไหล่ให้ด้วย”

“ค่ะ  คุณมาร์ค  รอเดียวนะค่ะ”ลิซ่ารีบกุลีกุจอไปหามาให้มาร์คทันทีที่มาร์คพูดเสร็จ   เพราะไม่อยากทำลูกค้าที่มีเครดิตอย่างคุณมาร์คหลุดไปได้  

“มาแล้วค่ะ  คุณมาร์ค”   

“เอาแบบหนาๆ”มาร์คมองผ้าคลุมที่ลิซ่าเอามาให้  ก็แทบอยากกระโดดไปบีบคอเลยที่เดียว  เอามาได้ไง บางขนาดนี้ยังจะเอามาอีก  ลิซ่ามองผ้าในมือของตัวเอง  พลางถอนหายใจ  แล้ววิ่งไปหาอีกครั้ง

“ได้แล้วค่ะ  คุณมาร์ค  หนาสุดแล้วนะค่ะ”ลิซ่าบอกแก่มาร์ค  มาร์คจับเอาผ้าที่ลิซ่าบอกว่าหนาสุด ไปคลุมให้กานต์  อย่างไม่ค่อยชอบในผ้าผืนนั้นนัก  แต่ก็ดี  มาร์คคิดอย่างหงุดหงิด

 ..........................................

 มาอัพให้แล้วนะ  ตอนนี้น้ำท่วมอ่ะ
ถ้าไม่มาอัพ  ก็อย่าว่านะ (ช้าหน่อยนะ)
อิอิ