คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พี่ชาย(ครบแล้วจ้า)
ตอนที่ 7
ในห้องที่ตกแต่งไว้สวยหรูเพื่อไว้ทำงานและเป็นที่พักผ่อน มาร์คได้ย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้เลย เมื่อเห็นกานต์นั้นอยู่กับนาธาน แล้วทำท่าสนิทสนมให้แก่กัน อารมณ์ก็พล่านเดือดขึ้นทันที แล้วก็ควบคุมสติตัวเองไม่ได้ ยิ่งเมื่อได้สัมผัสผิวอันเนียนนุ่มของกานต์แล้ว ก็มีเพียงความคิดที่อยากให้กานต์มาเป็นคนของตนจริงจริง ไม่ใช่อย่างที่พูดออกไปในขณะที่ไม่สามารถควบคุมสติได้ในตอนนั้น แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อพูดไปแล้ว มาร์คได้แต่โทษตัวเองอยู่เพียงลำพัง
ทางด้านของกานต์ เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมตัวที่จะไปทำงานที่บริษัทฯ แต่เมื่อลงจากแท็กซี่แล้วกานต์ก็ทรุดลงทันที โชคดีที่มีมือของใครคนหนึ่งมาอุ้มไว้ทัน จึงไม่ทำให้กานต์ล้มลงไปที่พื้น
“กานต์ กานต์”เสียงเรียกของคนที่ช่วยเหลือกานต์ กานต์ได้ยินเสียงที่เสมือนเสียงกระซิบก็ไม่ปาน และพยายามที่จะลืมตาขึ้นมาดู แต่แล้วสติของกานต์ก็ดับวูบลง
“ที่นี้ที่ไหน”เสียงราวกระซิบของกานต์ดังขึ้น
“ก็โรงพยาบาลไง”
“คุณนาธาน.....”
“ไม่ต้องสงสัยหรอก ก็ตอนกานต์เดินลงจากรถแท็กซี่ พี่เห็นเดินเซไปเซมา ก็เลยเดินตาม ไม่นานกานต์ก็ล้มลง แล้วพี่ก็พามาที่โรงพยาบาลนี้ล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”กานต์ยังงงกับสรรพนามที่นาธานใช้แทนชื่อตัวเองอยู่ เมื่อวานยังคุณ ผม อยู่เลย แต่ก็ไม่วายที่จะขอบคุณ
“ไม่เป็นไร แต่เอ๋....เหมือนสงสัยอะไรเลย มีอะไรก็ถามมาเถอะ พีจะตอบให้”
“ก็ พี่.........”
“ก็พี่รักกานต์เหมือนน้องสาวของพี่ แล้วกานต์ยังเป็นผู้หญิงคนสำคัญของเพื่อนพี่อีกต่างหาก หรือกานต์ไม่อยากเป็นน้องสาวพี่ละ” ไม่ทันที่กานต์จะพูดจบ นาธานก็พูดขึ้น
“ไม่ค่ะ กานต์ดีใจซะอีกที่มีพี่ชายอย่างคุณนาธาน”
“ถ้านับถือ ก็เรียกพี่ก็ได้”
“ค่ะ......พี่”
“แล้วนี้ไปทำอะไรมาถึงเป็นลมล้มพับลงหน้าออฟฟิตอย่างงั้นนะ เมื่อวานยังดีดีอยู่เลย” แล้วนาธานก็หยุดพูดพร้อมกับมองหน้าของกานต์อย่างเค้นความจริงเมื่อถามประโยคต่อมา “หรือว่าโดนไอ้มาร์คทำอะไร บอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปเอาเรื่องมันให้เอง”
“ไม่ค่ะ กานต์แค่ปวดหัวเฉยเฉย”กานต์ตอบออกไปเสียงอ่อย โดยที่ไม่กล้าบอกเหตุผลที่แท้จริงให้นาธานฟัง
-----------------------------------------------------------------------------------------
นาธานเดินออกจากห้อง พร้อมกับปิดประตูเสียงเบา เพื่อที่จะให้กานต์ได้นอนพักผ่อนให้เต็มที แต่เมื่อนาธานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็เกิดความคิดที่อยากจะแกล้งคนปากแข็งขึ้นมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
“ทำไมนั่งหน้าบูดจังเลยว่ะ”
“ไม่มีอะไร”มาร์คพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ติดจะมีอารมณ์นนิดนิด
“แล้วเลขาคนสวยไปไหนว่ะ”
“ถามหาทำไมหะ แล้วนี้มาทำไมทุกวี่ทุกวัน แต่ก่อนไม่เห็นเคยมาหะ” มาร์คพูดด้วยเสียงที่เข้มขึ้น เมื่อนาธานถามหาเลขาของตน
“ก็คิดถึง.............แกไง” นาธานตอบอย่างกวนประสาทคนปากแข็ง
“ไม่มีธุระอะไรก็กลับไปเลยไป”
“ไม่ต้องไล่เลย แต่ก่อนกลับขอถามอะไรอย่าง”นาธานมองหน้ามาร์คอย่างจริงจัง ไม่มีริ้วรอยแห่งการล้อเล่นเลย
“อะไร”
“แกชอบคุณกานต์ใช่ไหม”
“ถามทำไม”น้ำเสียงของคนปากแข็งดังขึ้น
“ก็ไม่ทำไม แล้วแกชอบจริงหรือเปล่า”
“ไม่”เป็นคำตอบคำเดียวที่หลุดออกจากปากของมาร์ค
“จริงนะ แล้วทำไมแกต้องจดทะเบียนกับกานต์ด้วยว่ะ ในเมื่อแกไม่เคยที่จะเลียวแลผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่........”แล้วคำพูดของนาธานก็หยุดลง เมื่อหันไปเจอสีหน้าของคนที่พายุเริ่มเข้าแล้ว
“ฉันแค่ต้องการเอามาไว้แก้เบื่อเฉยเฉย ไว้ฉันเบื่อแล้วฉันจะยกให้”มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงที่เข็มขึ้นทันที เมื่อนาธานได้ฟังดังนั้นก็ไม่พูดอะไร เดินออกจากห้องไปโดยทิ้งคำพูดบางอย่างไว้ให้มาร์คคิด
“สักวันเมื่อแกเสียเขาไปจริงจริง แกจะรู้สึก” นาธานนั้นรู้ดีว่าในตอนนี้อารมณ์ของมาร์คนนั้นร้อนซะยิ่งกว่าร้อนซะอีก เพราะความคุ้นเคยกันตั้งแต่วัยเด็ก จึงรู้ใจเพื่อนคนนี้ดีที่สุด แล้วก็รู้ด้วยว่าตัวมาร์คนั้นชอบกานต์แต่เพราะมีเส้นใยกั้นไว้ แต่คงกั้นไว้ได้ไม่นานเหรอ เมื่อนาธานคิดถึงตรงนี้ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อแสดงให้เห็นถึงความคิดบางอย่างที่เกิดขึ้น
“กริ๊ง กริ๊ง............”เสียงโทรศัพท์ของมาร์ค ลอเรน ดังขึ้น แต่เมื่อเห็นเบอร์ว่าเป็นใครจึงกดรับ
“มีอะไร”น้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดของคนรับสายตอบขึ้น
“ไม่ต้องพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อน่ายเลย แค่จะโทรมาบอกว่าตอนนี้กานต์อยู่กับฉัน แกไม่ต้องห่วงเดี๋ยวไปส่งเอง แค่นี้ล่ะ บ๊าย................”แล้วนาธานก็ปิดโทรศัพท์มือถือทันทีที่พูดจบ เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ปลายสายได้พูดอะไรขึ้นมา แต่คนที่ฟังถึงกลับนั่งไม่ติดโต๊ะเลยทีเดียว
“ไอ้...........นาธาน”เสียงเรียกชื่อนาธานดังออกจากปากของมาร์คจนทำให้ เซียร์และพฤกษ์หันมามองเจ้านายของตนอย่างพร้อมเพียง เป็นอะไรอีกหนอ เมื่อเช้าก็มาแปลกๆ ไม่พูดไม่จา คนสนิททั้งสองมองหน้าหันอย่างเหนื่องใจแทนเจ้านาย
ทางด้านของของนาธานเมื่อปิดโทรศัพท์ลง ก็ยิ้มอย่างภูมิใจที่กวนอารมณ์ของคนปากแข็งได้ ลองดูซิจะนั่งติดโต๊ะไหมไอ้มาร์คเอย นาธานยิ้มอย่างอารมณ์ดี
........................................................................................................
เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ นาธานเดินเข้าไปในห้องที่กานต์พักอยู่ แต่เห็นกานต์นั่งอยู่บนเตียงอย่าตั้งหน้าตั้งตา นาธานรู้ได้ทันที ว่ากานต์นั้นอยากถามอะไร จึงชิงตอบออกไปก่อน
“ไอ้มาร์คมันไม่ได้ว่าอะไรหรอก”
“จริงนะค่ะ พี่นาธาน”
“จริง เพราะพี่วางโทรศัพท์จากมันทันที่ ที่พูดจบ”
“อ้าว ทำไมพี่ทำยังงั้นล่ะค่ะ” กานต์ได้แต่ฉงนกับการกระทำของนาธาน
“แกล้งมันเฉยเฉย” ปากแข็งดีนัก ประโยคต่อมา นาธานคิดในใจแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่กานต์เห็นอย่างนั้นแล้ว ก็อดห่วงไม่ได้ ไม่ใช่ตัวเองหรอก แต่ห่วงสวัสดิภาพของคนที่เพิ่งเป็นพี่ชายตัวเองหมาดๆ
“แล้วจะดีเรอะค่ะ คุณมาร์คยิ่ง......”กานต์ทำหน้าคิดหนักขึ้นมาทันที ที่พูดถึงตรงนี้
“มันไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก เดี๋ยวถ้ามันทำจริงพี่จะโทรไปบอกพฤติกรรมมันกับคุณปู่ มันก็ไม่กล้าแล้ว”
“คุณปู่....”กานต์ทวนคำอย่างสงสัย
“ใช่ เป็นคุณปู่ของไอ้มาร์คมัน แต่ท่านก็เป็นคุณปู่ของพี่ด้วยเหมือนกัน เดี๋ยวกานต์ก็คงเห็นคุณปู่ อีกไม่นานหรอก เชื่อพี่สิ” นาธานบอกกล่าวแก่กานต์อย่างสบาย
กานต์ได้เพียงแต่พยักหน้า บอกอย่างเข้าใจในคำอธิบายของนาธาน แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า คุณปู่นั้นจะเป็นคนเช่นไร จะเหมือนพี่นาธานหรือเหมือนคุณมาร์คนะ ขอให้หมือนพี่นาธานที่เถอะ สาธุ กานต์คิดในใจ
เมื่ออาการของกานต์ดีขึ้นมากแล้ว นาธานและกานต์จึงไปทานข้าวที่ร้านอาหารใกล้ใกล้คอนโด แต่ยังไม่ได้เดินเข้าไปนั่งในร้านก็ต้องสบตากับมาร์คเข้าอย่างจัง เมื่อมาร์คกำลังจะเดินออกจากร้าน แต่ข้างกายของมาร์คนั้นกลับมีหญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงเกาะแขนพูดคุยอย่างสนิทสนม มาร์คนั้นเมื่อเห็นทั้งนาธานและกานต์อยู่ด้วยกัน ก็มีอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาทันที และดูท่าจะรุนแรงด้วยสิ ต่างคนต่างไม่มีใครพูด เพียงแต่ยืนมองหน้ากัน จนนาธานทนไม่ไว้ เลยพูดขึ้น
“ไงมาร์ค มาทานข้าวเหรอว่ะ”
“ใช่” เมื่อตอบแล้ว จึงหันหน้าไปมองกานต์ แล้วพูดแกรมประชดขึ้น “แกก็คงมากินข้าวเหมือนกันละสิ แต่ช่วยกินให้เร็วๆ หน่อยแล้วกัน”
“ทำไม ต้องกินเร็วด้วยว่ะ”
“เข้าใจไหม....กานต์”
เสียงตอบที่เข็มของมาร์ค ทำให้กานต์เข้าใจ และพยักหน้าให้มาร์ค แต่นาธานนี้สิ หาเรื่องให้มาร์คอารมณ์ร้อนขึ้นจนได้ เมื่อนาธานพูดขึ้นว่า
“คงจะไม่ได้หรอกไอ้มาร์ค เพราะน้องกานต์ต้องไปกับฉัน แล้วฉันจะไปพาไปส่งแล้วกัน”
“พี่นาธาน.....”เสียงของกานต์เรียกชื่อนาธาน แต่การเรียกชื่อนั้นล่ะ ที่ทำให้มาร์คแทบจะกระโจนเข้ามากระชากกานต์ไปยืนข้างตน แล้วพากลับห้องทันที ไม่ทันไรก็เรียกพี่แล้วเหรอ สนิทกันไวจริงจริงนะ มาร์คคิดอย่างเก็บอารมณ์ที่ร้อนเป็นไฟไว้ภายในใจของจน ไว้กลับห้องก่อนเถอะ เธอจะรู้จักฉันดีมากขึ้น นรีกานต์
“มาร์คค่ะ ไปกันเถอะค่ะ พิงกี้ร้อน”น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่า เป็นน้ำเสียงออดอ้อนเต็มที จากหญิงสาวที่ยืนเกาะแขนของมาร์คอยู่ ทำให้มาร์คหยุดคิด พร้อมทั้งหันมามองหญิงสาวข้างกาย แล้วหันไปพูดกับนาธาน แต่กระทบจิตใจอีกคนต็มๆๆเลย
“จะพาไปไหน ก็พาไปเถอะ ฉันเริ่มเบื่อแล้วล่ะ คนอะไรจืดชืด ไม่มีเสน่ห์เลย ไม่เหมือนพิงกี้เลย ลีลาเด็ดกว่ากันเยอะ”มาร์คหันไปยิ้มให้พิงกี้ จนทำให้พิงกี้เขิน แล้วชายมือทุบอกของมาร์คค่อยๆ กานต์มองการกระทำของมาร์คและพงกี้เหมือนมีมีดทิ่มลงไปในใจของตัวเอง เจ็บ เจ็บ เจ็บจังเลย.......
........................................
สงสารน้องกานต์ของเราจัง ยิ่งเขียนยิ่งสงสาร
เฮ้อ...แต่คงไม่นานเกินรอหรอกเน๊อะ
เดี๋ยวก็มีความสุข..
อิอิ
ความคิดเห็น