กลรัก มนต์ปรารถนา

ลำดับตอนที่ #1 : พบกัน

ตอนที่ 1  พบกัน

“ &*&^*$#$&&*^%$@$ ”

            เสียงเพลงอันแสนไพเราะ  ถูกร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงของ  นรีกานต์  แก้วไพศาล  หรือกานต์ที่เป็นนักร้องยอดนิยมประจำร้านอาหารแห่งนี้  เพราะหญิงสาวเป็นคนที่สวย  ใบหน้าที่มีเค้าโครงเป็นรูปไข่  มีดวงตากลมโต โดยเฉพาะดวงตาที่มีสีน้ำทะเล  ยิ่งดึงดูดให้หญิงสาวมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น  จมูกที่โด่งรับกับริมฝีปากสีชมพู  และผมที่ยาวตรงสีดำขลับยิ่งช่วยเสริมให้หญิงสาวมีความงามที่โดดเด่นได้มากยิ่งขึ้น

“ผู้หญิงคนนี้”

            มาร์ค  ลอเรน  จ้องมองหญิงสาวที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีด้วยความสนใจ  เพราะเป็นหญิงสาวคนเดียวกับที่มีเรื่องกับเขาเมื่อช่วงกลางวันนี้  ที่จะร้องไห้เวลาที่เขาพูดเสียงดังด้วย  แต่เขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อเห็นหล่อนร้องเพลงอยู่บนเวที  ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดทุกคน  ต้องการแต่ความสบาย  พอคิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ยิ้มเย็นเลยทีเดียว

...............................................................................................................................................................

            เมื่อช่วงเช้าที่บริษัทในเครือของตระกูลลอเรน  ที่มีผู้บริหารคือลูกชายคนเล็กของตระกูล เป็นผู้บริหาร  มาร์ค  ลอเรน  ได้จ้องมองหญิงสาวที่เผลอเดินอีท่าไหนก็ไม่รู้ ทำขนมที่มาส่งหกใส่เสื้อสูทราคาแพงของเขา  โดยมีบอดิการ์ดสองคนเดินมาข้างหลังเข้าบังมิให้ถูกเจ้านายของตน  แต่คงสายเกินไปเพราะขนมทั้งหมดได้อยู่บนเสื้อสูทเสียแล้ว

“ขอ.....ขอโทษค่ะ” เสียงของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย

“เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหะ” เสียงยักษ์หนึ่งดังขึ้น

“ขอโทษ  ขอโทษค่ะ”

“ยังจะมีหน้ามาขอโทษอีก”  เสียงยักษ์หนึ่งดังขึ้นอีก

“คือ........ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

“พอแล้ว”

แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้นายยักษ์หนึ่งและนายยักษ์สองหยุดลง  และก้มหัวเคารพเหมือนผู้นั้นเป็นเจ้าชีวิต  สั่งอะไรก็ทำตามหึ  เสียงนินทาในใจของหญิงสาวเคราะห์ร้าย  โดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย   เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นก็ต้องตะลึงงันเลยที่เดียว  เมื่อพบกับผู้ชายที่หล่อราวรูปปั้นแกะสลัก  ที่มีโครงหน้าที่ได้สัดส่วน  รับกับเรียวตาที่มีดวงตาสีดำเป็นส่วนประกอบ  ที่เหมือนมีอำนาจบางอย่างอยู่ในดวงตานั้น  แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะก็ดูมีเสน่ห์ที่จะดึงดูดเพศตรงข้ามได้เลยที่เดียว  และคนที่หลงก็เป็นคนที่ตกตะลึงอยู่ตอนนี้เอง

“มองอะไร”   น้ำเสียงที่ทรงอำนาจดังขึ้นอีกครั้ง  ที่ถึงไม่ดูหน้าก็รู้ว่าคนพูดกำลังโมโหอยู่

“เปล่า......เปล่าค่ะ  คือขอโทษด้วยนะค่ะที่ทำขนมหกใส่เสื้อคุณ”

“ไม่เป็นไร  งั้นเธอก็ไปได้แล้ว”

“เออ.....คุณจะให้ฉันซักเสื้อให้คุณก็ได้นะค่ะ  แล้วพรุ่งนี้ดิฉันจะรีบเอามาคืนให้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรฉันมีคนซักให้อยู่แล้ว   ไม่จำเป็นที่เธอต้องมาซักให้ฉันหรอ”

“เออ.....ไม่เป็นไรค่ะ  ดิฉันเต็มใจ  ถ้าไม่เพราะความซุ่มซามของฉัน  คุณก็คงไม่มีสภาพแบบนี้เหรอค่ะ   เอามาเถอะค่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาให้ค่ะ”

“อยากได้นัก...เอ้าเอาไป” 

ชายหนุ่มพูดออกมาในที่สุดในขณะที่อารมณ์กำลังเดือดเหมือนลาวาไหลออกจากภูเขาไฟ  ที่เขามีอารมณ์เดือดไม่ใช่เพราะแม่สาวตัวน้อยตรงหน้านี้หรอก  แต่เป็นเพราะไม่สบอารมณ์กับงานที่ออกมาไม่ได้ดังใจเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา  ก่อนหน้าที่จะเจอสารพัดขนมที่แม่สาวน้อยคนนี้จะมอบมันให้แก่เขา  แล้วยังมีท่าที่ว่าจะร้องไห้ออกมาลอมมะลออยู่แล้ว  เขาจึงตัดความรำคาญโดยให้เสื้อแก่สาวน้อยคนนี้ไปแทน   แล้วจึงออกเดิน

“แล้วพรุ่งนี้  จะรีบเอามาให้นะค่ะ”

เสียงตะโกนของหญิงสาวที่ไม่วายจะร้องบอกชายหนุ่มที่เดินห่างตัวไปเรื่อยๆๆ  

........................................................................................................................................................

            พอคิดถึงตรงนี้  มาร์ค   ลอเรน  ก็เหมือนไม่เข้าใจตัวเองที่สั่งให้เซียร์และ พฤกษ์ลูกน้องคนสนิทสองคน     ไปสืบประวัติหญิงสาวมาโดยละเอียด  โดยรู้มาว่าหญิงสาวมีชื่อว่า  นรีกานต์   แก้วไพศาล  เป็นลูกกำพร้าโดยมีน้องคนหนึ่งนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล  ซึ่งเป็นโรคที่ต้องการเงินรักษาจำนวนมาก  หญิงสาวจึงต้องทำงานหนัก  โดยตอนเช้าจะเป็นคนส่งขนมให้แก่ร้านขนมที่พอจะมีชื่อเสียง  พอตกเย็นหญิงสาวก็ต้องไปร้องเพลงที่ร้านอาหารกลางเมือง  ซึ่งก็ค่ายๆ ผับ  แต่จะมีดีกรีหน่อยก็ตรงที่เป็นที่ ที่คนที่เป็นคนมีเงินเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้   พอเลิกงานก็ไปหาน้องที่โรงพยาบาล  แล้วถ้ามีงานอะไรมาให้หญิงสาวทำ  หญิงสาวก็รับทำหมดเพื่อต้องการเงินไปรักษาน้องของตน   พอลูกน้องทั้งสองเล่าจบ  ชายหนุ่มก็มีความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมา   แล้วจึงเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ  พอลูกน้องคนสนิททั้งสองคนเห็นดังนั้นก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที่  ทำไมถึงยิ้มอย่างนั้น  ลูกน้องทั้งสองคนลอบมองกันในฐานที่เข้าใจ  ว่าเมื่อไรที่เจ้านายของตนยิ้มอย่างนี้เมื่อไรหรือให้ใครแล้ว  ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่  แต่จะร้ายแรงแค่ไหนนั้น  ทั้งสองไม่อาจรู้ได้เลย

            ชายหนุ่มแค่อยากมาดูสาวน้อยตรงหน้าที่ทำงานเป็นนักร้องอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนี้เท่านั้นเพื่ออยากให้แน่ใจอะไรบางอย่างที่ชายหนุ่มคิด  แต่ก็ต้องสะดุดความคิดลง  เมื่อเห็นว่ากำลังมีผู้ชายร่างอ้วนจับมือสาวน้อยของเค้าอยู่  ดวงตาของมาร์คตอนนี้เปรียบดังเปลวเพลิงที่พร้อมจะลุกไหม้ใครคนนั้นที่มายุ่งกับคนของเค้าได้เลยที่เดียว  

            เซียร์และพฤกษ์ได้เห็นสีหน้าของเจ้านายตัวเองแล้ว   ก็เข้าใจโดยไม่ต้องมีคำบอกกล่าว  ชายหนุ่มทั้งสอง  จึงเดินไปยังผู้ชายที่กำลังยุ่งกับผู้หญิงของเจ้านายเค้าอยู่

“ช่วยปล่อยมือด้วย” 

“แล้วแกยุ่งอะไรด้วย   จับมือนักร้องมันผิดหัวใครว่ะ”

“จะปล่อยหรือไม่ปล่อย”

“ไม่ปล่อยโว้ย  มีอะไรไหม  แกรู้ไหมว่าแกพูดอยู่กับใคร”

            สาวน้อยที่ได้แต่ยืนอยู่ตรงกลางมองสลับไปมา  แต่พอเห็นหน้าของคนที่เข้ามาช่วยเธอจากแขกที่มีรูปร่างอ้วนที่จับมือเธอ  ก็ต้องตกใจเพราะเป็นคนเดียวกับที่เธอทำขนมหกใส่เจ้านายของทั้งสองคนเมื่อเช้านี้ แล้วหญิงสาวจึงมองหาชายหนุ่มที่เป็นเจ้านายของทั้งสองคน แต่ไม่ต้องมองหานานเพราะชายหนุ่มเป็นคนที่โดดเด่น  ถึงจะมีคนเป็นจำนวนมากก็เถอะ  หญิงสาวเจอสายตาที่ชายหนุ่มมองมาก็เกิดอาการหนาว หนาว สั่น สั่น ยังไงไม่รู้  เหมือนตนนั้นทำผิดมหันต์อย่างนั้นแหละ   แล้วก็กลัวจะมีเรื่องแล้วตนนั้นจะถูกเจ้าของร้านไล่ออก  และถ้าได้ออกเธอจะเอาเงินที่ไหนไปใช้ในการรักษาน้องเหล่า   หญิงสาวคิดในใจ

“ไม่รู้  แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน  มีปัญหาอะไรไหม”

            เสียงของชายหนุ่มที่เมื่อกี้เห็นนั่งอยู่โซฟา  แต่ตอนนี้กับมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว  เร็วจริงๆ

พอชายที่หาเรื่องกำลังจะพ้นคำด่าก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นหน้าของผู้มาใหม่ เขามาร์ค  ลอเรน  เจ้าของธุรกิจมากมายทั่วโลก  และเป็นผู้มีอิทธิพลทั้งในวงการธุรกิจและมาเฟีย  จึงไม่มีผู้ใดที่ต้องการที่จะมีเรื่องกับปีศาจร้ายอย่างเขากันหรอก  ชายร่างอ้วนคิดได้ดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า

“ไม่มีครับ  เออ.....คือผมไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงของคุญมาร์ค  ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

“ถ้ารู้แล้วก็ใส่หัวไปซะสิ”  เสียงของยักษ์หนึ่งที่หญิงสาวเคยเรียกในใจดังขึ้น

“ครับ”   แล้วชายร่างอ้วนก็เดินจากไป  โดยทิ้งให้หญิงสาวตรงหน้ามองหน้าของคนที่ตนเพิ่งรู้จักว่าชื่อ  มาร์ค  ตามลำพัง  แล้วชายหนุ่มก็พูดขึ้น 

“ผมต้องการคุยกับคุณ......ตามลำพัง”