คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : So good : ประสงค์ประสะประเสริฐ
ทิวารรอผ่านม่านผ้าิบ้าน ้านไม่ให้แสส่อเ้ามานเินไป ห้อทึบมืรายล้อมโหลแ้วให่ ทั้หีบไห็เนือแน่นแสนอับอบ แม้มีหน้า่าถึห้าบานู่าพื้นถึฝ้าสูสุ แุ่ที่สว่าที่สุลับเิในหม้อโลหะหล่อใบโลาห้อ น้ำเือสีเียวมะออพ่นวัน ันฟอทะยานแะเพานราวภูเาไฟ ี่ฟันลูานิ้วแห้หัวใในภานะใสลอยไปมา้วยาถาอาม
มือน้อยับไม้ยาววน้ายวนวา นัยน์าวาวประาย้วยวามมุ่หวั มอสลับลับไปมาำราหนั ่อนเทถัระูามามลไป ายหนุ่มในวัยใล้เลสอที่มอา้านหลั็อาิว่าเป็นเ็ มือนุ่มเล็ยุ่มย่ามใ้้านเหล็หย่อนสารพัวัถุิบ เิไอำเป็น้อนลมล้ายวิานับสิบ าเียบริบทั้ห้อ็ึ้อไป้วยเสียสยอโหยหวน
"เอาล่ะ ราวนี้้อสำเร็ อย่าพลาอีนะ"
เอเลออร์พึมพำทำใไม่ให้้ำรอย อยรวทานอ่านหน้าโพยทุำทุอัษร แม้ำลัถูรุม้อโยเหล่าใบหน้าเละ ที่ลอยในอาาศวนหลอน ็ไม่อาสั่นลอนปรารถนาอันบ้าบิ่นให้สิ้นวัไ้ ภายใ้พิธีแสนโสมมสุสามานย์อันสุน่าโสมนัส ปาบาัฟันยือวลับมา่อหม้อใบให่ ำหัถ์วา้านิ้วี้ี้รไป ปล่อยลูไฟพุ่เ้าใส่ใลาว
"อ้า!!!" / "อ้า!!!"
เิเสียหวีร้อแหลมภายในหม้อั่นโนไฟลอ ภูผีที่พยายามหลอนัเวทเยียวยาในเสื้อสีฝ้าย ล้วนร่วหล่นทุรนทุรายล้ายถูเผาร่วมไป้วย อัีเียวลามามพื้นย้ำวิาที่มอม้วย ทำเอาปาเรียวสวยเผยรอยยิ้มอิ่มวามสำเร็
ไม่นานนัเปลวโิ่ว็ับสลายลายเป็นวามมืมิ ไอวิาำสนิทที่เหมือนมีีวิ ถูสูบลับลไปสถิในหม้อหล่อเหล็ลม เสียสยอถูแทนที่้วยห้วเียบุศพฝัในม ไม่เหลือลมไม่เหลือรอยให้อยระวัหลัานาร่อมรา
"เย่!!! สำเร็!" านุ่มนิ่มเ้ระโโลแล่นเแนระิ่ วิ่ทิ้ผ้าลุมว้า วาทิศเหมัน์วาโย
แสแาเรือผาานัยน์าายัวน้อย หน้าเล็อยยื่นไปส่อมอน้ำเือสบล มือาวว้าระบวยยาวัน้ำยาอย่าบรร เพ่เล็รพิาราหาวามเป็นริเอย าวารีเยพลุ่พล่านเวลาผ่านสบนิ่ ประอเทามแนวิ่สารผีสิพิหลอใส บรรุแ้วปิุไม้ห่อผ้าิบเ้าล่อให่ เ็บรวมไว้ให้ปลอภัยวาให้ไลไม่พบเอ
หลัุ่ม่อนโหลประหลาอย่ามิิ ั่ปปิ่าวระบาที่พลาปล่อย เหลือบเห็นหนึ่ท่อแ้วเ่าเหลือน้ำน้อย ใเลื่อนลอยี้เียเ็บเหน็บแนบาย หลัรุ่นิไ้ึนำมาส่อ เปิฝา้มมอูรั้สุท้าย หยิบผลานใหม่อยารู้อยาทาย หาื่มเ้าายะเิารใ
ยามนี้หัถ์นุ่มยยาหลอยาวเทียบปา พยายามหยอหนึ่หยลเยื่อิวหา หยาโอสถเย็นยะเยียบย้อยเยี่ยหยฟ้า อยาลืนยาอยาพิสูน์สูรน้ำบูมรรัย-
ปึ! ปึ! ปึ! เพล้!! ประูไม้สีถ่านบานหนาสะเทือนเลื่อนลั่น นิ้วน้อยสะุ้พลันทำยาสำัหล่นแ
"เ้าเอเลออร์!! เสร็รึยั!" เสียทุ้ม่ำุันอันเยินรอผ่านรเ้ามา ทำเอเลออร์รู้ว่าสมวรแ่เวลาทำาน "รู้แล้ว ๆ ้าำลัะออ" ปาบาะโนอบ่อนหอบระสอบป่าน เินไปเปิประูบานไม้เ้าปัหา ายเบื้อหน้ายืนัามอมาในา ้วยท่าทาเอือมระอาในวามเื่อ้า
"้าไ้ยินเสียแ้วแ นี่เ้าทำอะไรอยู่ ทำไมยัไม่รีบไปประำที่โรยาเยียอี" ำถามแมบ่นถูพ่นผ่านเราเทาามหาอมเวทรัษา หอวาาปะทะห้อหูนเป็นศิษย์ทันทีที่ลูบิหมุน ้วยภูมิานแ่วิาใน่ววัยใล้รา รวมนัยน์เนราวฝ้ายป่าล้วนนำพาวามน่าเราม
"ลอทำยามรรัยอยู่ท่านอาารย์" หน้าน้อยะโอบหลัอบรอบวบ
พอไ้ยินำุ้น มือหยาบุนไหล่แบให้แนบหลบไปับำแพห้อ ่อนรุัวเ้ามามออโหลอที่พึ่ถูทลอไป "ฮะ! นี่เ้าเอาอีแล้วเรอะ แอบทำอะไรามอำเภอใอีแล้ว"
"โถ่ท่านวิห์เิน ็แ่้มหลอเียวเอ แถมรอบนี้็หล่นแ่อนะใส่ไฟลไป้วย้ำ" ศิษย์อบลับแล้วสลับไปี้เศษแ้วบนพื้น
ผู้เป็นอาารย์้อามปลายนิ้วไป พร้อมถามอีรอบ "หลอเียวริ ๆ หรอ เ้าแน่ในะ"
เอเลออร์เหื่อแ ลูาเลิ่ลั่ ะุะัพู "ส...สอหลอ แ่ไม่สำเร็"
มหาอมเวทถอนหายใในุลุมสีราม ไม่ย้ำถามแ่ย่าสาม้าวยาวออาห้อมาอ้าปาเอ่ย "่ามัน ไปไ้แล้ว"
นเ็ว่าผหัวรับ ่อนหันลับไปไปิรเหล็้วยุแเล็
แนลีบหนีบระสอบป่าน เินผ่านประูไม้หลายบานทรล้ายัน ในอาารโปร่โล่่าาห้อนที่ทึบัน วิห์เินและศิษย์ย่า้าันพ้นายา เผยป้ายสลัราบ้านพัหน่วยรัษา มุ่หน้ารามทาเท้าไป
-----------------------------------------------
เมาหนาบัอาาสุริยา ปินภาแม้เวลาเป็น่วเที่ย วาะโยโยธุลีเาะใบเลี้ย ร่มไม้เบี่ยเาลุมานบ้านเรือนน
เมาหนาบัอาาสุริยา เหล่าโยธาแย่แถวหน้าบ่าแทบเหวี่ย โรหมอลับมานัรบร่ำรวยเสีย ยืนร้อยเรียรอรับิบริาร
สถานพยาบาลที่้อผ่านม่าน้านภัย แหลุุ่มแพทย์น้อยให่รวบรวมไว้หลาหลาย้าน อัระ่ายมนราเรือฤทธาทั่วอาาร เสาศิลาสูโอฬารปานวิมานเทพเทวา บรรยาาศปราศรึรื้นแ่ึันรึโรม
เพราะศึัเลือรอบสุท้ายอลุ่มนายอัศวิน ที่ิ้นรนนใล้ถูเรีย้วยั้นเอ ทำให้ัวเลอพวนล้นเินว่าำนวนนัเวทรัษา ที่้อมาอยบำรุเรือนร่าพลาให้มนร์ หวัให้ผล่อเินายาแร่
มีสี่สิบนัรบ่อสี่แพทย์ยาเยีย ทั้ยัเสียเวลา่อนไม่เท่าัน รวม ๆ แล้ว้ออยรอเินว่ารึ่วัน เพื่อะั้นันสัารทหารทุนาย บารายื่นั้แ่หัววันให้ทันเป็นนแร แถม้อแบแสศาสรามาให้เสเวทเพิ่มพร
"ทำไมนมันเยอะัวะ นาพวเรามาั้แ่เ้าแล้วนะ" ลัมฟาเรลยืนบ่น ะออยาบให่เทียบไหล่ในแถวลา
"เ้าแบบใ แบบที่เ้ามัลัสสามารถเถลไถลไปหยอำหวานใส่พวสาว ๆ ลอทามานี่ไ้" เโลที่่อแถว้าย้าันพูึ้นมา
"้าไม่ผินะ ็พวนาน่ารัเอ หิเมือหลวั้แ่ผมยันเท้า่าามนั" มัลัสปัอบาฝั่วา
สามเลอวาท่าหาเรื่อุยโว ไม่สนเหล่าโยธินรอบหลัหน้า เี๊ยว๊าวอแเินนเินหมา มิมีใรล้า่อว่าิเียน หลัาผ่านารัสรรอัศวินั้นเอรอบรอสุท้าย ลัมฟาเรลและสอสหาย็ลายเป็นลุ่มที่น่าเราม ื่อเสียเรียนามระ่อนร่อนแล่น ทหาร่าแนแสนสุา บ้าถูเลียัเหุ่อวิวาท แ่หาไ้อามีใรใร่เทียม
มาห้วอึใผ่านไปเรื่อย ๆ ฝีปาเริ่มเื่อยาเมื่อยเริ่มหน่าย แถวอนลสั้นใน่วแบ่าย นนั่ระายภายใ้ระโม
"น่อไปเ้ามาไ้แล้ว!" เสียะโนห้าวห้วนลอยสวนออมาาห้อรว ลัมฟาเรลหันพรวามำบอ ายาวเหยียออีัวึ้นพลัน เหลือบมอสอมิรท่าทีเย้ยหยัน ยัิ้วยิฟันเินุ่มว่อไว
มัลัสเโลูเพื่อนหลัหนาาไป เหลือพวนไว้ให้รอนว่าถูเรีย
ภายในห้อปิบัิรวมีว มีเหยือ มีเฝือ มีฝา มีเหล่าหยูยาในโหลสีา ั้ละลานาเรียรายหลาหลาย แสผ่านหน้า่าระทบรอบไม้ ผนัอิทรายสว่าทั่วัน
เนื่อ้วยเป็นหมาบ้านนอมาเยือนเมือหลว ไม่เยเห็นยวพวสมุนไพรเ็สี ทั้มี้าวอเรื่อใ้หน้าาแปลี ่า่าาที่ที่นไ้ลาามา
เท้าเหล็้าวหน้าสามถอยหลัสอ มัวแ่หมุนมอรวยเล็ล่อให่ ใลอยั่วราวลืมใล้ลืมไล นนเ้าให้ับใรบาน
"เหวอ!!! / อ้า!!!" เสี้ยวาละร่าแร่ำลัะล้มาเหลว ลัมฟาเรลร้อเหวอเผลอเผยอปาเปล่เสียบ้า าเหลือิ้วเมื่อรู้ว่า้อหล่นไปบนเบื้อหน้า แนโอบหลับ่าว้าายเล็เ้าไว้ไม่ให้ระแทพื้น
โยธาั้นโทโ่ล่วลไม่รู้เรื่อ เปลือาปิเนื่อหน้าผาแนบิอนุ่มในุลุมาว ห้ารยา์ยาวทำนร้อนผ่าว้าว่ายเรือนาย้านล่า ทัู้่ล้วน่าอยู่ในท่วท่าที่ไม่น่าให้ใรมาเอ
"เี๋ยวเถอะ! ท่านาบอหรอ!" เสียวาสูั่าบวัทิ่มเ้าโสเรียสิลับืน
รู้ัวอีทีไหล่ว้า็ถูมือบาผลัออ้วยแรปวเปีย ะเียะายให้ลายาราแ้วทีุ่นแถว ๆ สะโพลม หน้าหล่อเหลาเยึ้นพบวเนรแุลูมะเือเทศสุบ่ม เผยหลาอารม์ทั้โรธัวลระนั้นมิพ้นถามไถ่ให้รู้
"นี่ฟัอยู่รึเปล่า" ร่าบอบบาเบื้อล่าทวถาม
"ฮะ!.....อโทษรับ" ลัมฟาเรลีันันเ่าลุหนีสภาพเลา มือในเราะเทาพยายามยื่นว้าผู้เสียหาย เสื้อาวแปเปื้อนเผ่านเมือเถื่อน้อเื่อนเืออาย แ่แล้วสุท้ายยอมรับน้ำใมอบมือให้ึ
"้ออโทษอย่าใรินะรับ ้ามัวมออแปลาในนี้นาสิมานท่าน" ายผมน้ำาลเ้มุเปลือสนวิวอนเมา เสียสั่นปาาะพยุยเหยื่อึ้นมา หาลู่หูาละห้อยสำนึในบาปบ้า รออยำ่าพร้อมรับโทษาไม่ล้าหืออือ
รามเรียวเล็บเี้ยวล้ายพิโรธ ่อนผ่อนแววโลายโรธหายใ หวัทวสิมิให้ไถล แล้วึอบไปเลี่ยไล่อารม์
"่ามัน ้าไม่เป็นไร ็นี่เป็นอุบัิเหุใ่มั้ยล่ะ"
"..." ายาให่ไม่ล้าอบลับ
"ลัมฟาเรล าบาบริอัสใ่มั้ย"
"ใ่รับ"
"้ามีนามว่าเอเลออร์ ะเป็นผู้มอบมนร์ปปัรัษาให้ท่านเอ"
-----------------------------------------------
"อ้า!!...ท่านนัเวท! อย่าับรนั้นรับ ที่หัว้าระุไปหมแล้ว.. อ้า!!!"
"ทนอีหน่อยสิ ะเป็นอัศวินที่เ่ไ้ยัไถ้าแ่นี้ทนไม่ไ้"
"...็มันเสีย-... อื้อ!!!"
หลัาไม้ั้นึผ้าป่านสู ส่อเสียัูใให้น สุแสนาบ่านทั่วร่าเรือนน หอบระเส่าปนสับสนภายใน
"อึ!...ท่านเอเลออร์...้าะไม่ไหวแล้ว อื้อ!!!"
"ี ปล่อยใไปะไ้รีบเสร็ ้าเมื่อยมือแล้ว"
นิ้วนิ่มลูบไล้ำแหน่หัวใ นาบแนบนวไประุ้นัวื่น เลื่อนลหน้าท้อลึเล้าให้ฟื้น ฝ่ามือนุ่มลื่นละเลวิา
านั้นนายเวทยาเยีย็เสอัสนีสนั่น สถิลายายเปลือยอในาเทอนสัว์ สะเทือน่อเียศิลาที่ถูทับ้วยล้ามเป็นมั แล้วเส้นสายฟ้า็ถูระัพัลอยสลายไป ทิ้ไว้เพียรอยแอ่อน ล้ายมัรทั่วมัสา หนุ่มทหารสุแร่ล้า ิ้นเหมือนหมาบ้าฝันร้าย
"นอนเป็นเ็ทารไปไ้ ที่พวเ้าเยฝึ่า ๆ นานา โหว่านี้ไม่ใ่หรอ แ่ใ้ไฟฟ้าระุ้นล้ามเนื้อทำมาเป็นโอรว"
"ฮะ! ้าไม่ไ้โอรวนะรับ แ่ไม่เยโนไฟูผ่านผิวโยรมา่อน แถมยัโนั ๆ ลาัว้วย ฮ่าฮ่าฮ่า" อัศวินั้นโทพูบ็ปิาหลับ ับัหวะีพรและผ่อนลมหายใ
เอเลออร์พลันพรมน้ำใสาถ้วยไม้เนื้ออ่อน รินลลอนหน้าท้อแ็ไหลถึแอ่สะือลึ ับผิวร้อนรุ่มทำุ่มทำื่นทำิให้ฟื้น ให้พละืนลืนลับเ้าายหมายสุสมบูร์
"รู้สึีึ้นบ้ามั้ย" ปาเรียวอนัรัษาถามเสียห้วน
"สบายมารับ เหมือนัวเบาหวิว ระับระเึ้น" โยธินหน้ามอมยิ้ม
วเนรแลมรอมอบน "เ้าำลัโหนะ ลัว้าเสียใรึยัไ"
"หึ ท่านูออ้วยหรอ"
"็แน่น่ะสิ ถ้าอนนี้เ้ารู้สึีริ็แปลว่าารบำบัผิพลาแล้ว"
"อ้าว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
ู่แนแสนแร่ออแรันแผ่นหลัึ้นพ้นเีย นั่แน่นิ่เียพลเวเวทนเบี่ยเอียเอนห่า าเล็ลุไปว้าวแ้วไลในู้ั้นลา ่อนนำมาวา้าลัมฟาเรลสร้าวามสสัย
เอเลออร์พูทั้เพ่วามสนใไปหาอเหลวสีฟ้าสว่า "อนนี้เ้าน่าะรู้สึเร็ทั้ัว ปิล้ามเนื้อะหหลัโนไฟู พอื่มยานี่ามเ้าไปผละรัน้ามอย่าไม่น่าเื่อ อาารปวเมื่อยาารวัแว่าบให่ ๆ นั่นะทุเลาลนหายในที่สุ"
ิ้วเ้มเบิเนรโพลว้าวใล้ ื่มนเหลือหนึ่หยให่ลมือ สัพัเสียวฟันอันหูอื้อ ลิ้นาาปรือระพือทั่วัว
ลัมฟาเรลถามเสียสั่น "ท่านนัเวท ท...ท่านะหลอเอาีวิ้าหรอ"
"ลแล้ว"
"ะลั่นแล้นธรรมาาำ ๆ ไปทำไมัน"
"แ่เ้าาสีน้ำาล"
"ฮ่าฮ่าฮ่า-ฮึ"
นายอัศวินสะอึำ่อนีหน้าเศร้าถาม่อ "ท่านไม่ ส...สสารทหารยศน้อยนนี้หน่อ-...แอ่!!!" / "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ะหยุรึยั"
เอเลออร์หลุิริยาันลั่นลมปา เหุาท่าทีล้ายัวลอลัมฟาเรล ที่แล้ลไปลิ้ะเียะายบนพื้นเหมือนลืนยาพิษ
แพทย์อาภร์าววาท่ารึมอีรั้แล้วถาม "นี่เ้าไม่เยผ่านารบำรุร่าาย้วยเวทมา่อนหรอ"
"้าเป็นทหารบ้านนอรับ ไม่เยทำอะไรแบบนี้หรอ เ็มที่็ยาสมุ-" ไม่พ้นำาปาพะาบับมิทันาร ลุ่มพลัานมหัศรรย์พลันพุ่พรวออาร่าโยธาหนุ่ม
หมอน้อยยืนมอนิ่เหมือนมลิิ้นในรเ่า พร้อมเล่า "ที่เ้าระเ้าไปเรียว่ายาสวนสัาร ะทำให้ร่าายปรับัวั้วร้ามับสภาพที่เป็นอยู่"
"..." ลัมฟาเรลพูไม่ออ
"อย่าที่บอไปแล้ว อนแรล้ามเนื้อเ้าห แ่มันำลัะลายอย่าเ็มที่ในไม่้า"
"..."
"หรือบาทีถ้าใ้ในปริมาน้อย็่วยสลับอาารร้อน ๆ หนาว ๆ ไ้ับผู้ป่วยบาราย รีที่เวทหรือยาัวอื่นไม่สามารถ่วยเหลือไ้"
อยู่ ๆ มัสาหนา็เรือรอผ่ออาภา สาหลาสีนานาออมาทั่วทุทิศทา เิเปลวเปล่ปลั่ั่ทออร่ามโนทั่วร่า ห้อรวสว่าวูบวาบุาบเล็ารา
นัยน์ม้มูายาน เบิาว้าส่อทรน ะลึลนโลาหล ผสมปนมาอารม์เอย
แนแร่แว่ไปมาสี่ห้าที พลาำแบมือถี่ ๆ ทสอบ เผยรอยยิ้มพิมพ์ในมอบ หันวับอบุนนสุัว
"ท่านนัเวท! อบุมารับ ้ารู้สึเหมือนไ้เิใหม่เลย"
เอวบาถูอุ้มูสู่เวหา าม้วยำ่านบ้าเบื้อล่า "อ้า!!! หยุเลยนะ เ้าสมอลับหรือยัไ" เอเลออร์พยายามยันหน้าหล่ออนที่วิ่มาอน ผลัให้พ้นเนื่อรัเียแรเบียบที่เ้ามาเหมือนม้าป่า
"ถ้ารอบถัไป้าผ่านารทสอบแล้วไ้ที่หนึ่ ้าะลับมาเลี้ยอาหารท่านสิบวันสิบืน ไปับ้าไ้มั้ย" ลัมฟาเรลหูั้หาระิเยเอ่ยำมั่น ่อประายในาฝันระยิบระยับนับร้อย
"้าไม่ว่า" ร่าในมืออบปัะำลัโนอุ้มอลาอาาศ
"ไปนะรับ"
"ไม่ไป"
"น้า...้าบ..."
"ไม่โว่ย"
เอเลออร์เบื่อหน่ายับวามสใส และเหล่าห้อหัวใให่อันโอ่โถ อโยธินสูที่สุสมสุโ่ าเหยียยาวโย่ีโ่เ้ีใ
เมื่อรู้ว่าไม่อาัวามปิิให้หนีหาย ปาเรียทำไ้เพียอบ "็ไ้"
ลัมฟาเรลร้อเย้เฮลั่นนเห็นฟันเี้ยวาม หยุถามหยุามื้อผู้ที่นำลัถืออยู่ สัพัมีลูลื่นยวบยาบใ้มือหมอสอสู้ รับรู้ไ้ถึแรระิยิวา้ายวา้าย
"ท่านอบหุ่นแบบ้ามั้ย" พลทหารหรี่า ยิ้มหน้าเ้าเล่ห์ถาม
"อะ...ไอ้บ้า!!!" ร่าเล็ผลัออนลับลไปยืนที่พื้นห้อ หลั้อใเมื่อรู้ว่าอีฝ่ายเ้อหนาใส่ฝ่ามือน ที่ลืมไปว่าวาทาบบนัวอีนั้แ่เพื่อไหร่
นับรบเปลือยอถึท้อน้อย้มไปหยอนถอย หวันโน่อยให้อิ่มอารม์ "ิใเนินนม้าั้แ่อนนวให้แล้วใ่มั้ยล่ะ"
"ทะลึ่! ้าพยายามันเ้าออ่าหา" แ้มาวเปลี่ยนเป็นสีแเหมือนเนรอเ้าัว
"ฮ่าฮ่าฮ่า ้าะยอมเื่อ็แล้วัน แ่มี้อแม้ว่าท่าน้อสัาว่าะให้้าเลี้ย้าวสิบวันนะ"
เอเลออร์หน้ามุ่ยไม่พอใ แ่ยอมยื่นแนวาไปทำพันธะวาา "เออ ้าสัา"
มือหนาสอ้าออัศวินเ้าุมมือที่เล็ว่าแล้วล่าว "ว่าแ่... ท่านอบินี่โรวัวมั้ย"
--------------W1l-O-the-3abe--------------
อโทษที่มา่อ้ารับ 555555 ่วนี้ไรท์ิานอื่นเลยเียน้ามาแ่็อบุที่ยัิามนะรับ มีารลอปรับภาษาให้่ายึ้นแล้ว าที่เห็นั้แ่อนแร พวำยาลลไปมา ิเห็นยัไ็เม้นท์ไว้ไ้นะรับ
ความคิดเห็น