ความลับสีใบชา

ลำดับตอนที่ #2 : ในความรักอันจริงใจ

ในวันที่ท้องฟ้าเป็นสีหม่น...

ข้าเดินทอดขาไปตามทางของย่านชุมชนเก่า ซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองไปไม่ไกลนัก

ระหว่างนั้นข้าไปพบคนผู้หนึ่งนั่งทอดสายตามองคนเดินผ่านไป ผ่านมาด้วยสายตาที่ลึกล้ำ

ข้าเดินเข้าไปชวยคุยเรื่อยเปื่อย...

เวลาผ่านไปนานจนหลายชั่วโมงกว่า

ข้าบอกลาคนผู้นั้นอย่างเป็นมิตร

พวกท่านรู้ไหม?

คนผู้นั้นบอกกับข้าอยู่ประโยคอยู่หนึ่ง ซึ่งมันทำให้ข้าจดจำตราตรึงในหัวใจเรื่อยมา...

"การจะรักใครสักคนหนึ่งด้วยความจริงใจ
และใครคนนั้นรักเราตอบด้วยความจริงใจเช่นเดียวกัน
เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิตที่เกิดมา
แม้ว่าจะรู้จักความรักอย่างจริงใจเพียงแค่วันเดียวก็ตาม
และมันยังดีกว่าที่เราไม่รู้จักความรักเลย..."

(บันทึกช่วงปลายเดือนกุมภา ในยามลมหนาวเริ่มประสานหมอกหนา
...มึนเมาดอกท้อ...)