ความลับสีใบชา

ลำดับตอนที่ #1 : แรงจรดน้ำหมึก

ข้าเหลือเวลาอีกไม่มากนัก...

ข้ารู้ว่าอีกไม่นานความตายจะมาเยือน

ยมทูตเริ่มเข้ามาเอ่ยเตือนข้าในห้วงฝัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...

นับว่าข้าโชคดีที่รู้ว่าตัวเองยังเหลือเวลาอีเท่าใด และข้าได้ใช้โอกาสนี้เขียนบันทึกทุกอย่างลงไปในสมุดบันทึกเล่มเก่า กระดาษบางเหลืองกรอบ...

"ข้า..."

ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายให้ผู้ใดได้ล่วงรู้ความลับนี้

แต่ภายในใจอันลึกลงไปที่สุดนั้นกลับเป็นเพียงจุดแสงแห่งความหวังว่าจะมีใครสักคนหนึ่ง...

ใครสักคนที่เหมาะจะอ่านมัน


เช่นนั้นมันอาจเป็นความขัดแย้งกันเองกับคำพูดที่ได้กล่าวออกไปก่อนหน้า


และข้าก็คิดว่ามันเป็นเพราะส่วนหนึ่งในใจข้า



ข้าไม่คิดหวังอะไรไปมากกว่า...ความระลึกถึง


มันเป็นสิ่งทรมานนะ...ความทรมานของการถูกลืม


การหลงลืมมันจะลบตัวตนของข้าให้หายไป


ข้าไม่เคยกลัวความตายใด้ๆ แต่สิ่งที่ข้ากลัวมากที่สุดคือการหายไปจากโลกนี้


หายไปจากความทรงจำ



ถ้าข้าเขียนเล่าเรื่องตัวเองลงไป

จะมีใครอ่านมันบ้างไหม?


ระลึกถึงข้า...จำจดข้าได้

ความตายอาจพลากชีวิตข้าไปจากโลกใบนี้

แต่ความทรงจำจะทำให้ข้ามีชีวิตอยู่นิรันดร์

และข้าหวังเพียงชายผู้นั้นจะคิดถึงข้าในยามที่วิญญานข้าเดินทางสู่ปรมโลก

แม้เพียงแค่เศษเสี่ยวของความทรงจำ...


(ข้าขอจบลงที่นาม "มึนเมาดอกท้อ" ตามที่สหายผู้หนึ่งเคยเรียกตัวตนของข้า)