+_+ยัยซ่าส์หน้าใส...ป่วนใจ...นายหล่ออันตราย+_+

ลำดับตอนที่ #5 : ~-chapter-~3

4

รับผิดชอบ โดยการเป็นเบ้

        “ไม่ต้องมาพูดมากเธอต้องรับผิดชอบ!”รับผิดชอบไรฉันไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย แค่ปล่อยมือจากชามราดหน้า แล้วทำให้มันล้มแค่นี้ ฉันผิดด้วยหรอ (ไม่ผิดเลยทำให้คนอื่นเจ็บตัว)

        “รับผิดชอบไร ฉันไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย”ตอบแล้วทำหน้าใสซื่อ ไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น

        “ไม่ผิดหรอดูผลงานเธอสิ หกเลอะเทอะเสื้อฉันหมดแล้ว”

        “ก็นายอยากได้ราดหน้าไม่ใช่หรอ ฉันอุทส่าห์ยกให้นายแล้วทำไมไม่รับดีๆล่ะ ช่วยไม่ได้”ยังไงฉันก็ไม่ผิดอยู่ดี

        “หรอ อุทส่าห์ยกให้ หวังดีว่าเถอะ”

        “ก็ใช่ นายแหละผิดไม่ยอมรับดีๆเอง แล้วมาโทษคนอื่น เชอะ!”ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนี

        “เธอไม่รู้หรอว่าฉันเป็นใคร และไม่มีใครกล้าทำอย่างนี้กับฉันเลยแม้แต่คนเดียว แต่มีเธอนี้แหละคนแรกที่กล้าต่อปากต่อคำกับฉันแล้วทำยังงี้กับฉันอีก”

        “นี่ ฉันควรภูมิใจมั้ยอะที่เป็นคนแรกที่ทำกับนายอย่างนี้อะ”ฉันพูดแล้วหันไปทำหน้าบ๊องแบ๋วกับนายนั้น

        “นี่ เธอทำผิดแล้วไม่รู้จักขอโทษอีก”

        “ก็ฉันไม่ผิดจะขอโทษทำไม”ฉันตอกกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

        “ถ้าไม่ขอโทษเธอก็ต้องรับผิดชอบ”อะไรของมันว่ะ

        “ ฉันไม่ขอโทษและก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น เพราะฉันไม่ผิด เข้าใจ๊”

“ไม่เข้าใจ ยังไงเธอก็ต้องรับผิดชอบ”โอ้ยไอบ้านิ เรื่องมากแถมเอาแต่ใจตัวเองชะมัด

“นายจะให้ฉันเอาเสื้อนายไปซักให้มั้ยล่ะ จะได้จบๆ”ฉันตอบอย่างเบื่อๆ

“อันนั้นเธอต้องทำอยู่แล้ว แต่เธอต้องทำอีกอย่างหนึ่งให้มันสมกับที่เธอทำกับฉันไว้”

“อะไรอีกล่ะ”

“เธอต้องเป็นเบ้ เข้าใจมั้ย”อะไรว่ะไม่เอาหรอก

“อะไรว่ะทำไมต้องเป็นเบ้ด้วย แค่ซักเสื้อมาคืนก็หน้าจะพอแล้วนี่นา”

“ไม่ได้  เธอต้องเป็นเบ้ ห้ามขัดคำสั่งฉันเด็ดขาด แล้วซักเสื้อตัวนี้มันก็เป็นหน้าที่ของเบ้ด้วยเข้าใจมั้ย”

“ไม่เข้าใจโว้ย ทำไมต้องเป็นเบ้ด้วย ไม่เอาไม่เป็นเด็ดขาด ไอบ้า ไอจอมวายร้าย  ไอเฮงซวยเอ้ย”

“ด่าฉันพอยังยัยเบ้ เธอต้องเริ่มเป็นตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป จนกว่าฉันจะพอใจ อะนี่เสื้อ ซักให้สะอาดล่ะยัยเบ้”มันพูดเสร็จก็โยนเสื้อของมันมาตรงหน้าฉัน ฉันอยากฆ่ามันให้ตายคามือ ไอบ้า  ตอนนี้มันเหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียว   หุ่นเซ็กซี่ชะมัดไอบ้า(หื่นอีกแล้ว)

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อยู่ดีๆก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นมาเป็นบ้างกันรึไง

        “นี่เธอดูกีต้าร์ซิหุ่นเซ็กซี่ชะมัด โอ้ยหล่อ เท่ ฉันจะละลายอยู่แล้ว”

        “จริงๆด้วยคนไรก็ไม่รู้หล้อหล่อ”เป็นเสียงของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น และผู้หญิงอีกมากมายในโรงอาหาร  ใครว่ะชื่อกีต้าร์  ไม่สนใจแล้วโว้ย  พอคิดได้ดังนั้นก็รีบเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง ไอจอมมาร ไอจอมวายร้าย ไอซาตานขี้เก๊กบ้า

        “ ไอโซแกไปไหนมาว่ะ”ไอรินมันเงยหน้าขึ้นมาถาม

        “ไปซื้อข้าว”ฉันตอบอย่างเซ็งๆ

        “แล้วไหนข้าวของแกอะ”ไอเมถามมั้ง

        “เออ ไม่รู้จะกินไร เลยไม่ซื้อมาน่ะ”โกหกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง

        “แล้วทำไม  ได้เสื้อของใครกลับมาด้วยเนี่ย”ไอนิวพูดมั้ง

        “เสื้อผู้ชายด้วยแก”ยัยเฟียร์พูด

        “เออ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ อย่าไปสนใจเลย”ถึงบอกพวกมันว่าอย่าสนใจเลย แต่พวกมันกลับจ้องฉันมากขึ้น เพื่อเค้นคำตอบ

“เออๆก็ได้ว่ะบอกก็ได้ เลิกมองฉันอย่างนั้นได้แล้ว”

“แกก็บอกมาสิ”ยัยเฟียร์ว่า

“ก็คือฉันกะจะกินราดหน้า ฉันก็เลยไปสั่ง แต่ก็มีไอบ้าคนหนึ่งมันสั่งพร้อมฉัน แล้วป้าแกทำให้ชามเดียวเพราะของหมด ฉันกับไอบ้านั่นจับชามพร้อมกัน  เพื่อที่จะแย่งกัน คนอย่างฉันไม่ยอมให้ง่ายๆหรอกน่ะ ไอนั่นก็เหมือนกัน ก็เลยแย่งกันไปแย่งกันมา พอฉันหมดความอดทนก็เลยปล่อยชามนั่น มันก็เลยหกใส่เค้า มันก็เลยให้ฉันเอาเสื้อมันมาซัก แล้วก็ให้เป็นเบ้มันอีกอะ คิดแล้วเศร้า ไม่อยากทำเลย พวกแกช่วยฉันหน่อยดิ”พอฉันเล่าจบก็ ขอร้องให้พวกมันช่วย

“แล้วนายคนนั้นหล่อป่ะ”ไอเฟียร์บ้า ฉันขอร้องให้แกช่วยน่ะ  ยังจะมาพูดอย่างนี้อีก

“แกก็ ไอเฟียร์  แล้วตกลงหล่อป่ะ”ไอพวกบ้า จะตอบยังไงดีล่ะ ฉันไม่อยากจะชมว่ามันหล่ออะ  แต่ช่วยไม่ได้

“ก็งั้นๆแหละ พอไปวัดไปวาได้”

“หรอ ฉันอยากเห็นจัง ว่าไปวัดไปวาของเธอจะหน้าตายังไง”ยัยรินพูดขึ้นพลางคิดดู

“นี่ พวกแกอิ่มยังกลับหอเถอะ”ฉันชวนพวกมัน

“อืมๆอิ่มแล้ว”พวกมันบอก แล้วพวกเราก็เดินออกมาจากโรงอาหารผ่านสนามฟุตบอล แล้วมีผู้ชายอยู่ตรงนี้เยอะโครตๆ

วิ๊ด วิ้ว

        “คนสวยจะไปไหนครับ”มีกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งแซวพวกเรา ยัยเฟียร์เลยหันไปแล้วพูดว่า

        “หรอ ไม่ต้องบอกก็ได้ฉันรู้ตัว”เจ๋งมากเลย

        “Princess    ของพวกเราสวย และ น่ารักเสมอ แล้วนี่จะพากันไปไหนจ้ะ อะคนนี้ใครอะเด็กใหม่หรอครับ น่าตาน่ารักจัง”ไอบ้านี้ก็หล่อน่ะแต่สู่ไอซาตานไม่ได้เลย เดินมาจับคางฉัน คิดหรอว่าแกจะได้จับฟรี รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว ฉันยิ้มหวานให้มันแล้วจับที่ข้อมือมันแล้วบิดอย่างแรงจนมันร้อง

โอ้ย!! ออกมาเลย

    “แล้วพวกฉันจะไปไหนมันเกี่ยวอะไรกับแก ฉันจะเป็นเด็กเก่าหรือเด็กใหม่ก็ไม่เกี่ยวกับแกเหมือนกัน แล้วแกบังอาจมากนักมาจับคางฉัน ป๊ะป๊าแกสอนรึไงห่ะ”ฉันพูดจบแล้วก็ยันมัดเต็มแรงจนมันกระเด็นไปไกลพอสมควร

        “ใครมีปัญหาก็เข้ามาเลย อย่าคิดน่ะว่าฉันจะกลัวพวกแก”ฉันพูดแล้วก็เดินไปใกล้ๆพวกมัน  พอไปถึงไอคนที่ฉันถีบฉันก็นั่งลงขางหน้ามันแล้วพูดกับมันด้วยเสียงที่เรียบสุดๆแต่ฟังแล้วเย็นชา

        “ทีหลังอย่ามายุ่งกับฉันอีกถ้าไม่อยากเจ็บตัว”พูดแค่นั้นฉันก็หันไปหาเพื่อนที่ยังยืนตะลึงอยู่

        “ป่ะ ไปกันเถอะ พวกเรา”พอพูดเสร็จก็เดินนำพวกเพื่อนกลับมาที่หอ

        “แกทำได้ไงว่ะยัยโซ เจ๋งเป็นบ้าเลย สุดยอดเพื่อนรัก”ไอพวกเพื่อนมันชมฉันใหญ่เลย

        “เก่งอะไร ไอพวกนั้นมันกระจอกเองต่างหาก”ฉันพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก

        “เออ ถ่อมตัวเข้าไป น่ะแม่คนเก่ง”เออ ได้ออกกำลังกายอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ออกมาตั้งนานแล้ว  เอ้...เราลืมอะไรไปหว่า คิดสิคิด  เราลืมอะไรน้า คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

ตอนนี้ก็ 6โมงเย็นแล้ว

หิวอะไม่ได้กินข้าวเช้า ข้าวเที่ยงก็เพราะไอซาตานนั้น เอ๊ะ ไอซาตาน เหมือนเราลืมอะไรว่ะ..................อ๋อคิดออกแล้วเสื้อมันนี่เองเรายังไม่ได้ซักเลย  แต่หิวข้าวว่ะ

“นี่พวกเราไปกินข้าวเถอะ”ไอนิวชวนไปกินข้าว

“เออๆหิวพอดีไปสิๆ”ไอเมอีกคนแล้วทุกคนกำลังเดินออกไป แต่ไอรินหันมาถามฉันก่อน

“อ้าว ไอโซไม่กินข้าวหรอ ข้าวเช้า ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินไม่หิวหรอ” ถามไรโง่ๆหิวดิว่ะ

“หิวแต่ไปไม่ได้ คือฉันลืมซักเสื้อให้ไอนั่น แล้วกลัวมันไม่แห้งอะ”

“เออๆเดี๋ยวพวกเราซื้อมาให้แล้วกัน”ไอเฟียร์พูดเสร็จทุกคนก็เดินออกไปจากห้อง

เฮอ...ต้องรีบซักแล้วเดี๋ยวมันไม่แห้ง ไอบ้าเพราะนายคนเดียวเลย

พอซักเสื้อเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำรอพวกเพื่อนๆ พอฉันอาบน้ำเสร็จพวกนั้นก็มาพอดีฉันก็นั่งกินข้าวอยู่หน้าทีวี พวกเพื่อนๆก็ทยอยกันอาบน้ำ  แล้วมานั่งดูทีวีจนถึง 4 ทุ่ม แล้วแยกย้ายกันเข้านอน

เหอ ในที่สุดก็เขียนเสร็จตอนนี้ซะที

เป็นกำลังใจให้เราด้วยน่ะ เม้นต์ให้หน่อยน้า  ถ้ามีคอมเม้นต์เราก็จับมาอัพเรื่อยๆถ้ามีเวลา