+_+ยัยซ่าส์หน้าใส...ป่วนใจ...นายหล่ออันตราย+_+

ลำดับตอนที่ #3 : ~-chapter-~1

2

ไปเมืองไทย

    ค่ำคืนที่เงียบสงบมีหญิงสาวร่างบางหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม  กำลังเดินเตร็ดเตร่มาตามถนนที่มีผู้คนเดินไปมาอย่างขวักไขว่ 

          “โอ้ย!! เบื่อโว้ย!!”ฉันสบถออกมาอย่างเบื่อสุดๆไม่มีไรทำเลยวุ้ย..โอ้ย! เซ็ง เครียด ไม่มีที่ให้ระบายเลยโว้ย!

ครืด!!!!!!!!ครืด!!!(พยายามจินตนาการให้เป็นเสียงโทรศัพท์ระบบสั่นน่ะค่ะ)

          “ฮัลโหล!!”ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์เสียโดยที่ไม่ได้ดูหน้าจอโทรศัพท์ว่าเป็นเบอร์ของใคร

          “นี่!! ยัยโซนิค”เฮ้ย!! เสียงใครว่ะคุ้นๆเหมือนพ่อเลยว่ะ

          “ใครว่ะ”ฉันถามกลับไป

          “ยัยโซนิค!! แกทำไมพูดกับพ่อบังเกิดเกล้าอย่างนี้ห่ะ”เฮ้ย!!ซวยแล้ว ถึงว่าเสียงคุ้นๆ(แล้วไมแกไม่ดูหน้าจอก่อนล่ะ ค่อยรับสาย)ก็ใครจะไปรู้

          “โถ่ๆพ่อจ๋า โซนิคไม่ได้ตั้งใจ โซนิคไม่รู้ แหะๆ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนสุดๆ

    “เอ่อ ขนาดไม่ตั้งใจยังขนาดนี้ ถ้าตั้งใจจะขนาดไหนเนี่ย”

          “ง่ะ พ่ออะ เออ...แล้วพ่อมีไรถึงโทรมาหาโซนิคล่ะ”

          “แสดงว่าถ้าฉันไม่มีธุระคงโทรไปหาแกไม่ได้ใช่มั้ยห่ะ”

          “ป่าว ก็แค่สงสัย ร้อยวันพันปีไม่เห็นพ่อโทรมา นอกจากจะมีธุระนี่”

          “เออๆแกนี่ พ่อมีเรื่องจะบอก”เรื่องไรอีกว่ะ

          “เรื่องไรอะ”ฉันถามผู้เป็นพ่อ

          “แกต้องกลับไปอยู่ประเทศไทย”อ๋อ นึกว่าเรื่องไร ก็แค่กลับประเทศไทย ...

          “ห๊า!! พ่อว่าไรน่ะ”ถามพูดออกไปอย่างตกใจ

          “โห่ แกดีใจขนาดนี่เลยหรอ พูดซะเสียงดังเชียว กลัวคนที่อยู่ใกล้ๆไม่ได้ยินรึไง”พอพ่อพูดเสร็จฉันก็มองไปรอบๆตัวเอง ซึ่งฉันลืมไปว่ามีคนอยู่แถวนี่เต็มไปหมด และมองฉันอย่างกะคิดว่าฉันเป็นคนบ้าอย่างไงอย่างงั้น

          “มองไรว่ะ ไม่เคยเห็นคนคุยโทรศัพท์รึไง”ฉันแว๊ดใส่ พวกนั้นพากันหนีกันไปหมด เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับโซนิค

          “เออพ่อแล้วมั้ยหนูต้องไปด้วยอะ”ฉันพูดออกไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังคุยกับพ่อยังไม่เสร็จ

“หรือว่าแกไม่อยากกลับไปหาพี่แกห่ะ”

“พี่มีโออะหรอ อยากสิ คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”

“และแกก็ต้องไปเรียนต่อที่นู้นด้วยเข้าใจมั้ย”

“เข้าใจค่ะ”

“งั้นก็รีบกลับมาเก็บของที่บ้านเร็ว เพราะลูกต้องไปวันนี้”

“ไปกี่โมงอะพ่อ”

“4  ทุ่ม โยชิ จะไปส่งแกที่สนามบิน เดี๋ยวมีคนมารับแกเองที่สนามบินที่ประเทศไทย เค้าชื่อทอง เออพ่อกับแม่คงไม่ได้ไปด้วย แกคงต้องไปคนเดียว โชคดีน่ะลูก ฝากบอกมีโอด้วยว่าพ่อกับแม่คิดถึง  ถ้าว่างๆ พ่อกับแม่จะไปเยี่ยมน่ะ …..ติ๊ด..ติ๊ด”พ่อพูดเสร็จก็วางสายไปเลย

พ่อบอกว่า 4 ทุ่ม ลุงโยชิจะไปส่งที่สนามบิน แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย ฉันก้มลงมองนาฬิกาของตัวเอง ตอนนี้ 3 ทุ่มกว่าๆแล้ว ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วเดี๋ยวเก็บของไม่ทัน

เออ ขอโทษทีน่ะ พูดมาตั้งนานแล้วลืมแนะนำตัวเองเราชื่อ

ศิรกานต์   เตชะวัชรกุล เรียก โซนิค ก็ได้ อายุ 17 ปีแล้วล่ะ

ที่บ้าน

          ตอนนี้ฉันกำลังเก็บของอยู่..จะเอาไรไปดีหว่า..ต้องเอามีดพก ปืนพก  และของที่สามารถใช้ป้องกันตัวไป ไม่เคยชินแล้วล่ะที่ต้องมีของพวกนี้ไว้ติดตัวตลอดอะค่ะ พอคิดได้แล้วว่าจะต้องเอาไรไปก็จัดการเก็บใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย

          “คุณหนูเซนะค่ะ ได้เวลาแล้วค่ะ”อย่างงไปเลยว่าเซนะคือใคร เซนะคือฉันเองค่ะ ก็ฉันอยู่ญี่ปุ่นนี่ค่ะ คนที่นี่เลยเรียกฉันว่าเซนะมันเป็นชื่อภาษาญี่ปุ่นของฉันเอง

          “ค่า...รู้แล้วค่ะจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”ฉันตอบป้ายูมิที่เป็นแม่บ้านที่นี่   แล้วฉันก็เดินลงไปข้างล่าง

          “คุณหนูโชคดีน่ะค่ะ/น่ะครับ”คนที่อยู่บ้านหลังนี้ที่เป็นลูกน้องของพ่อและคนอื่นๆก็มาบอกลาฉันอย่างพร้อมเพรียงกัน

    “ค่ะ ขอบคุณทุกคนน่ะค่ะ  โชคดีเช่นกันค่ะ  ไปแล้วน่ะค่ะ”ฉันกล่าวลาทุกคน เดินขึ้นรถตู้ไป

ที่สนามบิน

“โชคดีน่ะครับคุณหนู”ลุงโยชิพูดกับฉัน

“เช่นกันค่ะลุง หนูไปก่อนน่ะ”ฉันพูดพลางโบกมือลาลุงโยชิ  และขึ้นเครื่องไป

ที่สนามบินประเทศไทย

“เออ คุณใช่คุณหนูเซนะรึป่าวครับ”อยู่ๆก็มีคุณลุงคนหนึ่งมาพูดกับฉัน สงสัยจะเป็นคนที่พ่อให้มารับฉันแน่ๆเลยถึงรู้จักชื่อฉัน(คงไม่ใช่มั้ง เค้าถึงรู้จักชื่อแกอะ) เอ้าจะรู้หรอ

“อ๋อ นี่คงจะเป็นลุงทองใช่มั้ยค่ะ”ฉันพูดกับลุงคนนั้น

“ครับ ใช่ครับ งั้นเชิญคุณหนูเซนะครับ”ลุงทองพูดอย่างสุภาพ

“เออ...ค่ะ ลุงทองเรียกหนูว่าโซนิคดีกว่าน่ะค่ะ”

“ครับ”และฉันก็ขึ้นมาบนรถรีมูซีนสีดำคันหรูไปยังบ้านที่ประเทศไทย

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ ใจกลางเมือง

“คุณหนูครับถึงแล้วครับ”

    “อ๋อค่ะ”ฉันตอบลุงทองแค่นั้นแล้วก็เดินลงมาจากรถ

          “เชิญครับ”

    ฉันเดินเข้ามาในบ้านมาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา เค้าหล่อมาก คิ้วเข้ม ตาคม ผมสีน้ำตาลแซมทอง จมูกโด่ง ปากได้รูป ผิวขาว จนผู้หญิงบางคนอิจฉากัน  คนๆนั้นเค้าคือ มีโอ พี่ชายสุดหล่อของฉันเอง 

          “ว่าไงยัยตัวแสบ”พี่มีโอหันมายิ้มให้ฉัน ฉันเดินเข้าไปหาพี่มีโอ

          “คิดถึงจังเลย”ฉันโผลเข้ากอดพี่มีโอด้วยความคิดถึงอย่างแรง 

          “พี่ก็เหมือนกัน แล้วพ่อกับแม่อะ”

          “พ่อกับแม่ไม่ว่างหรอก  เออ..พ่อกับแม่ฝากมาบอกว่าคิดถึงพี่มากๆ ว่างๆจะมาเยี่ยมอะ”ฉันบอกพี่และไปนั่งที่โซฟาร้อมพี่มีโอ

          “อืม แกรู้รึยังว่าต้องย้ายมาเรียนอยู่นี้”ไรว่ะพ่อไม่เห็นบอกเลยอะ

          “รู้แล้ว”ฉันตอบพี่ไปแค่นั้น

          “อืม โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำน่ะ แต่กฎไม่ค่อยเข้มเท่าไร แกคงอยู่ได้นะ”

          “สบายมากเลย”

          “แล้วพรุ่งนี้แกจะไปพร้อมพี่เลยมั้ย”

          “ไปเองดีกว่า เออโรงเรียนให้เอารถไปเองได้รึป่าว”

          “ได้ แต่ห้ามใช้วันจันทร์-พฤหัส  ใช้ได้แต่วันศุกร์กับเสาร์ วันอาทิตย์ไม่ได้เพราะต้องเข้าหอ  ”โห ดีจัง

          “แล้วถ้าจะกลับบ้านอะ”

          “อนุญาตให้กลับ 2 อาทิตย์ / ครั้ง  หรืออยู่เป็นเดือนก็ได้”

          “อืม งั้นโซไปนอนก่อนน่ะง่วง ไปล่ะ ฝันดีพี่ชาย”พอพูดเสร็จฉันก็รีบขึ้นห้องไปนอนทันที

จบแล้วค่ะตอนแรก  ถ้ามีอะไรก็ติชมได้น่ะค่ะ เพราะพึ่งหัดแต่งอะ   แล้วจะมาอัพใหม่น่ะ