ฝันที่เป็นจริง

เนื้อเรื่อง

ฝันที่เป็นจริง

            ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะสดชื่น ลมทะเลพัดผ่านประตูทางระเบียงเข้ามาในห้อง ทำให้ผ้าม่านที่อยู่ตรงประตูปลิวพริ้วไสวราวกับมันกำลังเริงระบำอยู่ มันช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก ฉันนอนพลิกตัวหันไปทางระเบียงเพื่อรับอากาสบริสุทธิ์ มันช่างสดชื่นอะไรอย่างนี้นะ เหมือนกับความฝันเลย>///<

            ขณะที่ฉันนอนรับอากาศที่บริสุทธิ์อยู่นั้น ก็มีมือของใครบางคนมาโอบที่เอวของฉัน แล้วมากระซิบที่ข้างหูของฉันเบาๆ

            "ตื่นแล้วหรอครับ"ฉันหันไปมองเต้นเสียง

            "พี่เชน>///<"ฉันมองพี่เชนด้วยความเขินอาย ก็คนมันไม่เคยนี่นา ปกติเคยแต่นอนคนเดียว แต่พอมีคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น'สามี'มานอนด้วยแบบนี้มันก็เลยรู้สึกเขิน

            "คิดอะไรอยู่หรอ"พี่เชนถามฉัน แล้วก็มาหอมแก้มฉัน"แก้มของภรรยาพี่เนี่ยหอมจัง"พูดแล้วก็ทำท่าจะหอมอีกฉันก็เลยหลบ แต่ก็ไม่พ้น-_- ตอนนี้ฉันเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว มันต้องแดงมากแน่ๆเลย

            "พอแล้วค่ะพี่เชน แก้มแนนนี่ช้ำหมดแล้วเนี่ย"ฉันพูดด้วยความเขินอาย แล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทาง

            "ก็ภรรยาของพี่น่ารักซะขนาดนี้ พี่ก็อดใจไม่ไหวน่ะซิ"พี่เค้าจะรู้มั้ยเนี่ยว่าทำให้ฉันเขินขนาดไหน >///<

            "ปล่อยได้แล้วค่ะพี่เชน แนนนี่จะไปอาบน้ำแล้ว"

            "จะรีบอาบไปทำไมล่ะ พี่ยังง่วงอยู่เลย นอนเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ"พี่เชนไม่พูดเปล่า แต่ยังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ไม่ให้ฉันไปไหน

            "ทำเป็นเด็กไปได้ นอนคนเดียวไม่ได้หรือไง"ไม่มีเสียงตอบรับ"พี่เชน พี่เชนค่ะ อ้าว!หลับไปซะแล้ว"

            หลังจากที่ฉันกับพี่เชนอาบน้ำแต่งตัวกันเรีบยร้อย เราสองคนก็ไปทานอาหารเช้า(หรือจะเรียกว่าอาหารกลางวันก็ได้นะ กว่าจะได้ออกมาทานข้าว เกือบเที่ยง....-_-)ที่ร้านอาหารริมทะเล ถ้าเป็นตอนเย็นนะจะโรแมนติกมาก ขนาดนี่ตอนเที่ยงยังรู้สึกว่ามันโรแมนติกเลย หลังจากทานอาหารเสร็จเราก็ไปเดินรับลมเล่นริมชายหาด

            มันช่างโรแมนติกอะไรอย่างนี้นะ ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ฉันจะมีช่วงเวลาอย่างนี้กับเค้าด้วย ไม่คิดไม่ฝันว่าความฝันเมื่อ 5 ปีก่อน ในวันนี้มันจะเป็นจริงได้

5 ปีก่อน

            วันนี้เป็นวันซ้อมรับปริญญาปีแรก มีรุ่นพี่สองรุ่นที่จบไปมารับปริญญาที่มหาวิทยาลัย จึงมีพิธีพระราชทานปริญญาบัตรทั้งช่วงเช้าและบ่าย ในสาขาของฉันหลังจากที่พี่ซ้อมเสร็จพวกเค้าจะมาเล่าประสบการณ์ให้น้องฟัง จึงมีทั้งพี่ปี 4 ปี 3 ปี 2 และน้องปี 1 มาฟังรุ่นพี่ รุ่นพี่ที่จะมาเล่าประสบการณ์มาวันนี้เป็นรุ่นพี่รุ่นที่ 4 และ 5 ของสาขา ช่วงเช้าเป็นของรุ่นพี่รุ่นที่ 5 และช่วงบ่ายของรุ่นที่ 4 ช่วงเช้าฉันไม่ได้มาเพราะมั่วแต่เตรียมจัดซุ้มให้พี่บัญฑิตที่จะมารับปริญญาอยู่ ฉันกับเพื่อนๆเลยมาช่วงบ่ายแทน

            ตอนที่ฉันเข้ามามีคนมากันหลายคนแล้ว และรุ่นพี่มากันแล้วด้วย ฉันเห็นรุ่นพี่คนนึงแล้วสะดุดตามาก เค้าเป็นคนที่ไม่หล่อมาก(แต่ฉันคิดว่าหล่อที่สุดในจำนวนรุ่นพี่รุ่น 4 ทั้งหมดนะ^^ ก็รุ่นนี้มีกันอยู่แค่ 5 คนนี่นา อิอิ) ตัวเล็ก แต่ก็ไม่ถึงกับผอม ตาตี่ ตัวขาว ฉันยืนมองเหมือนติดอยู่ในพวังค์ ฉันก็ไม่รู้ทำไมว่าถึงเป็นอย่างนี้

            "แนนนี่... แนนนี่... แนนนี่!"

            "ฮ่ะๆๆๆ อะไรหรอ แพรวา เรียกซะดังเชียว"ฉันหลุดจากพวังค์เมื่อได้ยินแพรวาเรียก

            "ก็ฉันเรียกเบาๆแล้วเธอไม่ได้ยินนี่นา มัวคิดอะไรอยู่ ไปนั่งได้แล้ว ดูซิ!พวกพี่ๆเค้ารอเราอยู่"ฉันหันไปมองที่หน้าห้องก็เห็นสายตาจับจ้องมาที่ฉัน อายจัง>///<ทำไปได้นะเรา แล้ววินาทีนั้นที่ฉันหันไปมองรุ่นพี่คนนั้นแล้วบังเอิญเราสบตากัน มันทำให้ฉันเขินสุดๆจนต้องรีบหลบสายตา

            "เอาล่ะครับ เราจะเริ่มกันแล้วนะครับ"พี่ตั้มรุ่นพี่ปีสองที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกร เริ่มพูดเปิดงาน"ก่อนอื่นนะครับ เราจะให้พี่ๆแนะนำตัวกันก่อนนะครับ เชิญครับ"พี่ตั้มส่งไมค์ให้กับพี่คนแรกที่นั่งอยู่ถัดจากพี่ตั้ม

            "สวัสดีครับ พี่ธีร์ครับ"

            "สวัสดีครับ พี่ไมค์ครับ"

            "สวัสดีครับ พี่เต้ครับ"

            "สวัสดีครับ พี่กอล์ฟครับ"พี่กอล์ฟส่งไมค์ให้กันรุ่นพี่คนนั้น เค้าจะชื่ออะไรนะตื่นเต้นจัง^_^

            "สวัสดีครับ พี่เชนครับ"ที่แท้พี่รุ่นพี่คนนี้ก็ชื่อพี่เชนนี่เอง น่ารักจัง

            หลังจากที่พี่ๆแนะนำตัวกันเสร็จ พี่ตั้มก็เริ่มเปิดประเด็นถามถึงประสบการณ์ต่างๆที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนที่พวกพี่ๆเข้ามาเรียนที่มหา'ลัยแห่งนี้ จากที่ได้ฟังที่พี่ๆเค้าเล่ามารู้สึกว่ากว่าพี่ๆเค้าจะมาถึงวันนี้ได้ พวกเค้าต้องผ่านอะไรกันมามากมาย มันทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป แม้วิชาที่เราเลือกเรียนมันจะยากก็ตาม แม้ตอนนี้ฉันจะอยู่แค่ปี 1 มีโอกาสที่จะย้ายที่เรียนเปลี่ยนสาขา แต่ฉันก็จะไม่เริ่มใหม่ เมื่อฉันเลือกที่จะเรียนแล้วฉันก็จะขอสู้ต่อไป แล้วอีกอย่างมีพี่สาขาที่น่ารักๆแบบนี้ด้วย ฉันก็ไม่อยากย้ายไปไหนแล้วล่ะ^_^

            เมื่อพี่ๆเล่าประสบการณ์แล้ว ตอนเย็นก็มีงานเลี้ยงเล็กๆของสาขาที่อาจารย์จัดให้กับนิสิต เราอยู่จนงานเลี้ยงเสร็จแล้วจึงกลับหอกัน จากงานวันนี้มันทำให้ฉันได้อะไรหลายอย่าง และทำให้รู้ว่าพี่เชนเป็นคนที่คุยเก่งมาก ตอนที่เล่าประสบการณ์เค้าก็พูดตลกมาก แถมยังเผาเพื่อนๆอีก แต่ก็น่ารักดีนะ>///< พอกลับมาถึงห้องฉันก็เปิดเฟสเพื่อหาเฟสของพี่ๆแล้วก็ไปแอดเป็นเพื่อน นั่งเล่นเฟสเป็นชั่วโมงก็ยังไม่มีพี่คนไหนมารับแอดสักทักทีสงสัยต้องรอหลังรับปริญญานั้นแหละ ช่วงนี้พวกพี่เค้าคงยุ่ง-_-

            ในคืนนั้น ฉันฝันว่าฉันแต่งงานกับพี่เชน มันเป็นการแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ แล้วที่ตลกก็คือ เจ้าบ่าวป็นพิธีกรเองซะงั้น^^ ฉันเล่าความฝันให้แพรวาฟัง แพรวายังไม่อยากจะเชื่อ ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน สงสัยเราจะคิดถึงพี่เค้ามากเกินไปจนเก็บมาฝันนะ

            ในวันซ้อมใหญ่และวันจริงของการรับปริญญาเป็นวันที่ฉันรู้สึกภูมิใจมาก ได้ทำอะไรหลายอย่างให้กับรุ่นพี่รวมทั้งพี่เชน>///< และหวังว่าจะมีโอกาสแบบนี้เหมือนกับพี่บัณฑิตเหล่านี้บ้าง

            เฮ้อ!หลังจากพิธีพระราชทานปริญญาบัตรเสร็จก็มีเวลาพักยาวก่อนจะเริ่มเรียนซัมเมอร์ คืนนี้ก็ขอยาวไปเช็คเฟสสักหน่อย

            "ว่าไงจ๊ะแนนนี่ พี่เชนเค้ามารับแอดแล้วหรือยัง"แพรวาถามหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ

            "ยังเลยอ่ะแพรวา พี่คนอื่นเค้ารับหมดแล้ว เหลือแต่พี่เชนนี่แหละที่ยังไม่รับ"

            "ใจเย็นๆพี่เค้าอาจจะยังเหนื่อยอยู่ เดี๋ยวพี่เค้าก็มารับเองแหละ"

            "เมื่อไหร่เค้าจะมารับแอดเรานะ-_- อ้ายยย.....!O_O"

            "เป็นอะไรแนนนี่"แพรวาตกใจที่ได้ยินฉันร้องเสียงดัง

            "พี่เชนเค้ามารับแอดเราแล้ว อย่างนี้ต้องไปแต๊งส์รับแอดแล้วก็ไลค์ให้สักหน่อยแล้ว"พูดแล้วก็ไม่รอช้ารีบเข้าหน้าเฟสพี่เชน แล้วก็ไลค์ให้ทั้งรูปและโพสต์จนเกือบโดนบล็อกไลค์ แล้วก็แต๊งส์รับแอดในช่องแชทรอให้พี่เค้าตอบกลับ

            "บางทีก็ร้องดังไปนะ ตกใจหมดนึกว่าเป็นอะไร-_-"แพรวาบ่นพึมพำกับการกระทำของฉัน ก็คนมันดีใจนี่นา

            ณ ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจเสียงของแพรวาแล้ว มองแต่จ้องเฟสว่าเมื่อไหร่พี่เชนเค้าจะตอบกลับมา อุ้ย!พี่เชนตอบกลับมาแล้ว แต่คงต้องเบาๆหน่อยแล้วล่ะเดี๋ยวแพรวาจะหมั่นไส้เอาได้(อิอิ เผาเพื่อนเบาๆ)

            หลังจากนั้นมา ฉันก็คุยกับพี่เชนมาเรื่อยๆ พอเริ่มสนิทกันก็เริ่มเล่นกันมากยิ่ง และฉันก็เริ่มยิงมุขกับพี่เค้ามากขึ้น(ให้สมกับฉายา'มุขกาก'ที่เพื่อนๆชอบเรียก) ตอนแรกก็มุขขำๆธรรมดา ต่อมาก็เริ่มมีมุขเสี่ยวๆบ้าง(สาบานว่าไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ^^)

            ตอนแรกก็แค่คุยกันแบบพี่น้องธรรมดาไม่มีอะไร แต่พอคุยกันมาเรื่อยๆเหมือนมันจะไม่ใช่แค่พี่น้อง ก็พี่เค้าเล่นทักเฟสมาแล้วก็ยิงมุขเสี่ยวๆที่ฉันเล่นไปมาเล่นกับฉัน มีเรอะที่ฉันจะไม่เขิน ไม่คิดอะไรน่ะ>///<

            'ทักครับผม ^^'

            'ค่ะ'

            'ทำไรอยู่'

            'เล่นเฟส^^'

            'กินข้าวยัง'

            'ยังค่ะ ไม่หิวอ่ะ พี่เชนล่ะ'

            'กินแล้วครับ อ่อ!วันนี้พี่มาทำธุระที่มอเห็นเราด้วยนะ'

            'หรอคะ ไม่เห็นเจอพี่เลย'

            'ผอมลงหรือเปล่า หน้าดูเรียวขึ้นนะ'

            'แนนนี่ก็ว่าไม่นะคะ ก็เหมือนเดิม'

            'แต่พี่ว่าเรียวขึ้นนะ เรียวเธอคนดั๊ก <3'

            'o_O วันนี้มาแปลกแฮะ กินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า'

            'เปล่าซะหน่อย ก็แนนนี่เคยสอนมุขพวกนี่ไว้ให้พี่จีบสาวไม่ใช่หรอ พี่ก็จีบอยู่นี่ไง'

            'OoO'

            จากครั้งแรกที่เจอ....แค่ปลื้ม ตอนนี้เริ่มชอบ แล้วต่อไปจะรักมั้ยเนี่ย <3

            'ทำไรอยู่จ๊ะน้องแนนนี่'

            'ทำอะไรไปเรื่อยอ่ะค่ะ'

            'อย่างเช่น.....?'

            'ฟังเพลง ดูวิดีโอ เล่นเฟสอะไรพวกนี้อ่ะ'

            'ครับ นี่เราอาบน้ำยังเนี่ย ทำไมพี่ถึงได้กลิ่นฉุนๆนะ'

            'นี่อย่าบอกนะว่าจะมาเล่นมุขฉุนรักคัน ฉันรักคุณอ่ะ'

            'ว๊า!รู้ทันซะอีก แล้ว.....รักมั้ยล่ะ'

            'ถ้าเป็นแต่ก่อนจะแปลกใจนะ ตอนนี้เริ่มชินล่ะ'

            'ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ พี่ถามไรหน่อยซิ'

            'อะไรคะ มุขหรือเปล่าเนี่ย'

            'ไม่มุขหรอกครับ อันนี้สาระจริงๆ'

            'โห มีสาระด้วย อะไรหรอคะ'

            'เป็นแฟนกันมั้ย'

            'ห๊ะ!O_O'

            นั่นแหละ สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจที่สุด แต่ถ้าถามว่าตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่เชนมั้ย? ก็ต้องตกลงซิคะ>///< มีรุ่นพี่เราแอบปลื้มมาจีบเราทั้งที แล้วจากที่คุยกันมาปีนึงพี่เค้าก็ดูเป็นคนดีนะ ไม่ตกลงก็ไม่ใช่ฉันแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ^^

            พอฉันคุยกับพี่เชนมาได้ปีนึงเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน(สงสัยจะรักจริงๆซะแล้วล่ะ <3) ส่วนมากเราจะคุยกันทางเฟสกับโทรศัพท์มากกว่า ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะพี่เค้าต้องทำงาน แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าห่างกันเลย ถึงพี่เชนเค้าต้องทำงานแต่เค้าก็ไม่เคยลืมที่จะคุยกับฉัน เวลาฉันมีปัญหาเค้าก็คอยปลอบใจเสมอ เราไม่เคยที่จะทะเลาะกันแรงๆเลยซักครั้ง มีแต่ฉันนี่แหละที่ชอบน้อยใจเค้าน่ะ แต่ก็แค่อยากให้เค้าสนใจเท่านั้น^^

            เราคบกันได้ 4 ปีก็ตกลงแต่งงานกัน งานแต่งงานเริ่มจัดหลังจากที่ฉันรับปริญญาเสร็จ ช่วงนี้เหนื่อยมากๆ เพราะเสร็จจากงานรับปริญญาก็ต้องมาเตรียมงานแต่งของตัวเองอีก แต่พอคิดถึงในอนาคตข้างหน้ามันก็ทำให้ฉันมีความสุข และพร้อมที่จะลุยงานต่อไป^^

            มาถึงวันนี้เราแต่งงานกันแล้ว และมาฮันนีมูนที่ทะเล มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ฉันไม่คิดเลยว่าความฝันเล็กๆของเด็กปี 1 อย่างฉันมันจะเป็นจริงได้ในวันนี้ การได้อยู่กับคนที่เรารักแบบนี้มันดียิ่งกว่าอะไรซะอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข คิดจนกระทั่งลืมไปว่ามีใครบางคนแอบมองฉันอยู่

            "แนนนี่!"

            "ค่ะ!พี่เชน"ฉันหันมามองพี่เชน เมื่อได้ยินเสียงเรียก

            "คิดอะไรอยู่ ถึงได้ยิ้มอยู่แบบนี้ คิดถึงผู้ชายคนอื่นหรือเปล่า"พี่เชนทำเป็นงอนแล้วก็หันหน้าหนีฉัน

            "เปล่านะคะพี่เชน ผู้ชายคนเดียวที่แนนนี่จะคิดถึงก็มีแต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแนนนี่ตอนนี้แหละค่ะ"พี่เชนยิ้มแล้วก็จับมือของฉันขึ้นมาจูบ

            "ปากหวานจริงนะภรรยาของพี่เนี่ย แล้วคิดเรื่องอะไรอยู่ล่ะครับ"ฉันหันหน้ามองไปที่ทะเล แล้วก็พูดกับพี่เชน

            "ก็แค่คิดเรื่องในอดีตน่ะค่ะ ไม่คิดว่าความฝันมันจะเป็นจริงได้"พี่เชนเค้ามาโอบฉันจากด้านหลัง

            "ฝันว่าอะไรหรอ? อย่าบอกนะว่าฝันว่าได้แต่งงานกับพี่อ่ะ"

            "ค่ะ"

            "จริงหรอเนี่ย พี่แค่พูดเล่นนะ"พี่เชนพูดอย่างไม่อย่างเชื่อ

            "จริงๆค่ะ แนนนี่ฝันวันที่พี่มาเล่าประสบการณ์ให้พวกเราฟัง แนนนี่ฝันว่าแต่งงานกับพี่แบบกะทันหันเลยนะคะ เป็นการแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ แล้วที่ตลกนะคะพี่เชนยังเป็นพิธีกรเองด้วย"ฉันเล่าความฝันให้พี่เชนฟัง ตั้งแต่คบกันมาฉันก็เพิ่งเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเนี่ยแหละ

            "มีด้วยหรอเนี่ย ที่เจ้าบ่าวเป็นพิธีกรเองน่ะ"

            "ก็นั่นน่ะซิคะ นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็มีความสุขทุกที ความฝันที่รุ่นน้องอย่างแนนนี่จะได้แต่งงานกับรุ่นพี่ที่แนนนี่ปลื้มอย่างพี่เชน ความฝันเล็กๆของเด็กปี 1"พี่เชนจับไหล่ฉันให้หันมาทางเขา และจ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและอบอุ่น

            "แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ความฝันแล้วนะ มันเป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่พี่เชนรุ่นพี่ของแนนนี่ได้แต่งงานกับรุ่นน้องอย่างแนนนี่ไง นับจากนี้ไปมันจะไม่ใช่แค่ความฝัน"

            ".............."ฉันได้แต่เงียบและฟังในสิ่งที่พี่เชนพูด

            "นับจากนี้ไป พี่จะทำให้แนนนี่มีแต่ความสุข จะดูแลแนนนี่และดูแลความรักของเราให้ดีที่สุด"พี่เชนพูดจบก็ค่อยก้มลงมาจูบฉัน มันช่างเป็นจูบที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก <3

            "พี่รักแนนนี่นะ"

            "แนนนี่ก็รักพี่เชนค่ะ"พูดจบพี่เชนก็ก้มลงมาจูบฉันอีกครั้งท่ามกลางบรรยากาศริมทะเลที่แสนโรแมนติก ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริงจนได้>_<

            ความรักที่พี่เชนมีให้ต่อฉันมันทำให้ฉันมั่นใจว่าเค้าจะสามารถดูแลฉันได้ ถึงแม้เค้าจะไม่ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด หล่อที่สุด หรือเพอร์เฟคที่สุด แต่เค้าก็เป็นผู้ชายที่ทำให้ฉัน......มีความสุขที่สุด ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ฉันก็จะขออยู่เคียงข้างเค้าอย่างนี้ไม่ไปไหน คอยดูแลเอาใจใส่เค้า ทำหน้าที่ของภรรยาให้ดีที่สุด และรักเค้าอย่างนี้.......ตลอดไป <3

The End