คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 (บทบาทพระเอก)
“ฮือ...อึๆ ฮือ....” ท่ามลาสายฝนโปรยปรายหิสาวรูปร่าบอบบาในุเรสสีมพูสวยำลันั่ร้อไห้อย่าน่าสสาร ร่าทั้ร่าสั่นสะท้านไม่รู้เพราะวามหนาวาฝนที่ำลัหรือเพราะสะอื้น้วยวามเสียใ
“ยอุน...นะ...นายไปะเถอะ...ัน..อยาอยู่น...เียว” ริมฝีปาอเธอสะอื้นไปามำพู ถึแม้ฝนะอย่านี้แ่หิสาวลับไม่เปียฝนเลยแม้แ่น้อย เพราะมีร่มอใรนหนึ่าให้เียบๆ มาลอ 2 ม. ที่ธอร้อไห้
“ันะอยู่รนี้ นว่าฝนะหยุ” ร่าสูที่อยาร่มให้หิสาวแม้ัวเอะเปียปอนไปหมพู้าๆ
“ทำไม...ทำไมนาย้อีับันนานี้...” หิสาวเยหน้าที่เปื้อนไป้วยน้ำาึ้นมอ
“เหุผลอมัน เธอเอ็รู้อยู่แ่ใไม่ใ่เหรอ มินอา” สายาที่้มลมามอนั่นอ่อนโยนเสียนไม่ว่าใร็้อใสั่น ายหนุ่มนนีู้แลเธอมาลอ และอยมอบวามรั ที่ไม่มีวันไ้รับผลอบแทนมาให้เธอเสมอแม้เธอะเมินเย่อเาเพียใ็าม
“ันบอแล้วไ...ว่าัน...”
“มินอา!!!!”
เสียะโน้ออใรนหนึ่ัึ้นท่ามลาสายฝนับทสนทนาทั้หมให้หยุล
“ทะ...แทยั” หิสาวนามว่ามินอาหันไปามเสียเรีย
“มินอา ันอโทษ ันรู้แล้วว่าันาเธอไม่ไ้” ายหนุ่มผู้มาใหม่วิ่มาุเ่าลรหน้าหิสาว “ไ้โปร...อย่าร้อไห้เลยนะ”
และแล้วทัู้่็อันอย่าแนบแน่นนิที่สายฝน็ไม่อาะล้าวามอบอุ่นไปไ้
ร่มที่เยาถูวาล้าทั้สอนอย่า้าๆ ่อนที่นาและนลาอย่ายอุนะ่อยๆ ้าวออมา
ร่าสูเยหน้ามอท้อฟ้าที่ำลัเ็มไป้วยหยาฝนหวัให้มันะล้าน้ำาอัวเอให้หมไป
“ว่าัน....รัเธอไม่ไ้....ันรู้แล้วมินอา ันรู้ี...”
“ัท!!!!”
เสียสั่ัทัึ้นพร้อมๆ ับสายฝนที่หยุเสียื้อๆ ทั้อย่านั้น
ทีมานรีบระวีระวาเอาผ้านหนูมาับและลุมัวให้นัแสทันที
“เยี่ยมมาทั้สอน วานลิน นายเอ็เ้าถึอารม์ีมา” ผู้ำับล่าวมนัแส ไลวานลินที่ัวเปียปอนโ้รับ “เอาล่ะปิอเอันานเลี้ยปิล้อนะทุน”
“รับ/่ะ”
สิ้นเสียรับทุน่า็แยย้ายันไป
ยอุนสุยออะูแล้วร้อามเลย
อปป้า....มินอาไม่สนใ แ่พี่อยู่ในใหนูเสมอนะะ #รัวานลิน
ปล่อยให้มินอาไ้ับแทยัไป เพราะยอุนเป็นอพวเรา #วานลินือที่สุแห่สามภพ #รัวานลิน
โอ้ยยยย าเมื่อวานระาใมา ยอุนอปป้าน่าสสารสุ อยาะวิ่ไปับน้ำาให้เลยอะ #รัวานลิน
ร้าวใอิ้อยยิ่นั ยอุนแสนีนานี้ทำไมมินอาไม่สนใ เป็นป้านะ ยอุนเสร็ไปแล้ว #อะแแพ้น้ำาวานลิน #รัวานลิน
ไม่มีพระรอนไหนละมุนเท่ายอุนอเราอีแล้ว ถึไม่ไ้มินอา แ่ภรรยาทั่วประเทศนะะ #รัวานลิน
หน้าอถูเลื่อนไปเรื่อยๆ โยนที่ไ้ื่อว่า ไลวานลิน หนุ่มร่าสูเพรียว หน้าาวนให้สาวๆ หลรัไ้ไม่ยา ถึแม้ะมีแ่ำื่นม วานลินลับไม่รู้สึีใเลยสันิ
“พระรอๆ เฮ้อ....บาทีัน็อยาเป็นพระเอับเาบ้าเหมือนันนะ”
“พี่เมื่อไหร่ผมะไ้บทพระเอบ้าอะ”
ไลวานลินถามอออู ผู้ัารหนุ่มหน้าาใี
“นายไม่เหมาะับบทพระเอหรอเื่อสิ”
อออูอบโยไม่มอหน้า ในมืออเาำลัวุ่นอยู่ับาราานอันแสนะยาวเหยีย
“ทำไม? ผมไม่หล่อเหรอ หรือไม่เท่พอ”
ไลวานลินทำปาเบะ
“นายมีรบทุอย่าเินไปน่ะสิ นาย็รู้
พระรอือบทที่แสนีที่สุในีรี่ส์ และแฟนๆ ็อบนายในลุพระรอมานาย็รู้
อีอย่า พวแฟนๆ น่ะ ไม่อยาให้นายมีใรหรอ อหัไปลออะถูแล้ว”
ออูหัวเราะร่า
“มันใ่ไหมเนี่ย...”
วานลินเอามือุมหน้าผา
นั่นือบทสนทนาและเหุผลที่วานลินไม่เยไ้รับบทพระเอับเาเลยสัที
“ทำไมนะ บาทีัน็อยาะสมหวั อยาเป็นพระเอบ้านี่หน่า” วานลินหลับาล้าๆ “ถ้าไ้เป็นพระเอะีนาไหนับนะ”
วามเียบที่เินึ้นทำให้วานลินเริ่ม่วและใล้ะเ้าสู่ห้วนิทรา
“เป็นสิพระเอน่ะ” เสียเบาๆ ระิบที่้าหู
“หืม? ไ้เหรอ...ันเป็นไ้..ใ่ไหม” เสียวานลินที่อบลับไปเป็นเสียัวเียเหมือนใล้ะหลับรอมร่อ
“ไ้สิ บทอโลเลือแล้วว่านายือพระเอ..” เสียนั่นบอ่อ
“โอเ
ันะ...เป็นพระ..เอ........................” สิ้นเสียวานลิน็หลับไปทันที
โยไม่ไ้รับรู้ถึแสสว่านวลสีทอบนโ๊ะ้าเีย และเมื่อแสนั่นสิ้นสุล
หนัสือปสีทอ็ปราึ้น หน้าปอมันสะท้อนัวหนัสือสีเินเาวับราวับมีมน์ลัที่ระบุไว้ว่า
“ู่มืออ...พระเอ”
ท่ามลาอไม้สีสันสวยามและถูัไว้อย่าปราีปราแสสีมพูหวานึ้น ่อนที่ะาหายไปและมีหนัสือสีมพูวาอยู่ บนปหนัสือ มีอัษรสีเินเียนไว้ว่า
“ู่มืออ...นาเอ”
ความคิดเห็น