ฝัน...แห่งรัก

ลำดับตอนที่ #2 : พี่คิน & เจ้าขา

ตอนที่  1                 พี่คิน & เจ้าขา

ถึง พี่คิน  ผู้ชายเจ้าเล่ห์ ที่สุด  ของเจ้าขา

พี่คิน ของเจ้าขา   สบายดีนะค่ะ  ตอนนี้เจ้าขา กำลังสอบวิชาสุดท้าย  แล้วเจาขาก็จะได้จบสักที   เรามีแผนกันว่าจะไปฉลองถายในกลุ่ม  แต่ก็คงไม่มีใครมาก  พี่คินลองทายดูสิค่ะว่าเราไปกันกี่คน   หลังจากนั้นเจ้าขาคงต้องหางานทำ พี่คินคิดว่าเจ้าขาควรไปสมัครงานที่ไหนดีค่ะ  เจ้าขายังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไงดีเลย   ส่วน พิ้ง ก็คงไปเป็นนักข่าวที่สำนักพิมพ์ที่ฝึกงานอยู่  พิ้งโชคดีที่ได้งานเลย  ไม่เหมือนเจ้าขา  แต่ไม่เป็นไร  เพราะเจ้าขามีพี่คินอยู่ข้าง  เจ้าขาไม่กลัวหรอก  แถมมีเจ้าลัคกี้  องค์รักคู่กายที่พี่คินฝากไว้  มันดูแลเจ้าขาดีมากเลย  เจ้าขากำลังคิดว่าจะเลื่อนตำแหน่งให้มันดีไหม  พี่คินว่าไงค่ะ   

เจ้าขายขอตัวไปอ่านหนังสือเตรียมสอบพรุ่งนี้ก่อนนะค่ะ   พี่คิดูสุขภาพด้วยนะค่ะ

ปล.  คิดถึงพี่คินค่ะ  

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน  เราจะผ่านมันไปด้วยกันใช่ไหมค่ะพี่คิน  เจ้าขาไม่เคยลืม”

เจ้าขา

จากนั้น จดหมายที่เขียน  โดยหญิงสาว  มีนามว่า  เจ้าขา  กดถูกกด  ส่งไปให้กับผู้รับปลายทาง  “พี่คิน  ของเจ้าขา”  ซึ่งอยู่อีกฝากหนึ่งของโลก  ก็คือ  ฝรั่งเศส      

                เจ้าขา  สาวน้อยนักศึกษาปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง  และกำลังจะได้เป็นบัณฑิต  เพียงแค่พรุ่งนี้อีก  1  วันในวิชาสุดท้าย  ซึ่งเจ้าตัวมั่นใจแน่นอนว่าจะไม่เกิดผิดพลาด  เธอก็จะจบจากมหาวิทยาลัยนี้แล้ว

เจ้าขา  คบกับ  เมคินทร์  นักศึกษารุ่นพี่คณะบริหารธุรกิจของมหาวิทยลัย   ซึ่งขณะนั้นเจ้าของเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในฐานะ  นักเรียนทุนคนหนึ่ง  แต่เหมือนพรหมลิขิตให้ต้องมาเจอกัน  เจ้าขาสอบเข้าได้ในขณะออกแบบดีไซร์  เครื่องประดับ   ในขณะที่  เมคินทร์  กำลังขึ้นเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายของคณะบริหาร   ถ้าวันนั้นเจ้าขาไม่รีบที่จะนำแบบของจิวเวอร์รี่ชุด  “สายน้ำ”  ซึ่งมันมีทั้งแบบที่ร่างทั้งหมด  ตั้งแต่แหวนคู่ ชาย-หญิง  สร้อย-นาฬิกา  สร้อยคอ   ซึ่งเจ้าขาต้องนำไปให้บริษัทพิจารณาเพราะในระหว่าที่เรียนเจ้าขาได้รับงาน ออกแบบเครื่องประดับให้กับต่างร้านจิวเวอร์รี่ที่พอจะรับงานนอกของนักศึกษา  หรือบุคคลภายนอก    ซึ่งงานนี้เป็นงานแรกที่เจ้าขาได้ออกแบบเครื่องประดับทั้งชุด  ซึ่งเจ้าของร้านที่เจ้าขาส่งงานเห็นความสามารถจึงไว้ใจใช้ช่วยออกแบบงานชุดนี้ให้เพื่อใช้เป็นของหวัญในวันแต่งงานของเพื่อน

                “เจ้าขา”   เสียงเรียก  พร้อมกับการเปิดประตูห้องเข้ามาของ  พิ้ง  ทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน  จึงตัดสินใจมาอยู่ร่วมกัน  โดยค่าเช่าได้แชร์กันออก 

                “เจ้าขาทำไรอยู่   เขียนจดหมายถึงพี่คินหรอ”

                “ใช่   พิ้งกลับมาตั้งแต่เมื่อไร  นี่พรุ่งนี้ก็จะสอบแล้วนะ  พิ้งยังรับงานอีกหรอ  แล้วอ่านหนังสือบ้างหรือยัง”

                “ทำเป็นว่าคนอื่นรับงาน  ตัวเองก็รับมาด้วยเหมือนกัน  คิดว่าพิ้งไม่รู้หรอ”

                ทั้งสองสาวมองหน้ากัน  แล้วหัวเราะออกมา   ซึ่งทั้งคู่รู้ว่า  งานเป็นสิ่งที่พวกตัวเองทำมาตั้งแต่เริ่มเรียนตั้งแต่ปีแรก   เพราะถึงจะเป็นนักเรียนทุนด้วยกันทั้งคู่  แต่ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายที่นอกเหนือจากการศึกษา  โดยเฉพาะค่าเช่าบ้านที่ต้องจ่ายอยู่ทุกเดือน   ทำให้ทั้งสองตัว รับงานกันเรื่อย ๆ  ไม่เว้นแม้แต่ช่วงที่กำลังสอบ 

                “แล้วนี่พิ้งต้องออกไปอีกไหม  กินไรมาหรือยัง  เดี๋ยวเจ้าขาหามาให้นะ”

                “ไม่ต้องหรอกพิ้งกินมาแล้วจากโรงพิมพ์  พอสรุปงานให้ บก.  ก็รีบกลับเลย  คิดว่าคงไม่ต้องไปไหนแล้วแหล่ะ  ว่าจะพักก่อน   นี่ก็เพิ่งกลับมาจากทำข่าวที่เชียงใหม่”

                “เจ้าขาเขียน จดหมายหาพี่คินหรอ  พี่คินเป็นไงบ้าง”

“ก็คงสบายดี  ช่วงนี้พี่คินกำลังสอบอยู่เหมือนกัน  เห็นว่าใกล้จะกลับมาแล้ว”

“ฮืม ก็ดีนะ  และเจ้าขาคิดจะไปทำงานกับพี่คินไหม  เห็นว่าบริษัทครอบครัวเขา  ทำเกี่ยวกับอัญมณีเครื่องประดับนี้  ใหญ่ระดับประเทศเลยนะ”

“เจ้าขาคิดว่าคงไม่อ่ะ พิ้ง   เดี๋ยวมีปัญหากับยายคิม  พิ้งก็รู้ว่า  คิมไม่ค่อยชอบเจ้าขา”

“ยายนั่นอิจฉา เจ้าขาหล่ะสิ  ที่เห็นเจ้าขาเก่งกว่า  แถมพี่คิน  ก็มารักเจ้าขาอีก  ยายนั่นเลยสติแตกไง”

“พิ้งก็พูดเกินไป”

“ก็มันจริง   ใคร ๆ ก็รู้กันอยู่ว่ายายนั่นหวงพี่คินยังกับอะไรดี  ถ้าไม่บอกว่าเป็นพี่น้องนะ  ยังนึกว่ายายนี่เป็นเมียคอยหึงหวงสามีแหง ๆ

                คิมมณี  เป็นน้องสาวของเมคินทร์  ซึ่งเรียนอยู่ คณะเดียวกับ  เจ้าขา  ใคร ๆ ก็รู้ว่า  คิมมณี  นั้นหวงเมคินทร์มาก  เพราะพอรู้ว่าเมคินทร์  คบกับเจ้าขา  คิมมณีก็เข้ามาหาเรื่องตลอด  ดีว่ามีพิ้งคอยช่วยเหลือ  ไม่ให้เจ้าโดนคิมมณีแกล้ง    ซึ่งมีอยู่ครั้งที่ คิมมณี  ขโมยแบบของเจ้าขาไปส่งอาจารย์  แล้วแกล้งใส่ร้ายว่าเจ้าขาแอบขโมยแบบที่ตัวเองเป็นคนทำขึ้นมา  จนเจ้าขาต้องมานั่งทำใหม่ในเวลาแค่คืนเดียว  ซึ่งเรื่องนี้ไม่มีใครเคยบอกให้เมคินทร์ทราบเลย  จนถึงเดี๋ยวนี้

“แล้งพิ้งแหล่ะ  จบแล้ว  พี่เจตน์ว่าไงบ้าง”

เจตน์  บก. หน้าตี๋ของพิ้ง  ประจำสำนักงาน  พิมพ์สาร  ที่พิ้งทำงานอยู่ด้วย  ซึ่งเป็นเจ้านายที่ใจดี  คนหนึ่งที่เจ้าขารู้จักมา  พี่เจตน์ เคยบอกว่าถ้าเจ้าขา  เป็นสาขา  จากจิวเวอร์รี่ดีไซร์  มาเป็น กราฟฟิกดีไซร์  ก็คงได้ร่วมงานหลังเรียนจบ  แต่คงเป็นไปไม่ได้ 

“ฮืม  พี่เจตน์ ให้พิ้งลงงานภาคสนามของจริงเลย  ซึ่งอาจจะต้องไปเก็บข้อมูลแถว อาหรับ  แต่พิ้งยังไม่รู้นะ  ว่าโปรเจคใหญ่ของพี่เจตน์  เป็นอะไร  เห็นบอกแค่นี้เอง”

“ก็ดีนะ พิ้ง  จบแล้วได้งานเลย  ไม่เหมือนเจ้าขา  ยังไม่รู้ว่าจะทำไรเลย”

พิ้งว่าเจ้าขา รับงานนอกแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน  เก่ง ๆ อย่างเจ้าขาหางานไม่อยากหรอ  เชื่อพิ้งสิ  หรือไม่ก็ลองปรึกษาพี่คินดู  พริ้งว่าน่าจะช่วย เจ้าขาได้นะ”

“เจ้าขาไม่ค่อยอยากจะรบกวนพี่คินเท่าไร  ย่งช่วงนี้พี่คินดูเครียด  เจ้าขารู้สึกได้  แต่ไม่รู้จะถามว่าไง”

“พิ้งว่าตอนนี้เราอย่าคิดอะไรที่มันยังมาไม่ถึงเลย  เอาพรุ่งนี้ก่อนดีกว่านะเจ้าขา  อย่าลืมสิเรามีสอบพร้อมกัน  ตอน  9.00  โมงเช้า 

“นั่นสิ  แต่เจ้าขาก็ยังห่วงพี่คินนะ  พิ้ง”

“อย่าคิดมากสิ  พี่คินดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วงหรอก”

“แต่เจ้าขากับพี่คิน  เคยสัญญาว่า  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  เราจะผ่านมันไปด้วยกัน เราจะไม่ทิ้งกัน”

“พิ้งเขาใจ  ความรู้สึกของเจาขานะ  แต่พิ้งว่า  ถ้าพี่คินรู้ว่าไม่สบายใจ เรื่องพี่คินในช่วงที่เจ้าขากำลังจะสอบแบบนี้ พี่คินก็คงรู้สึกไม่ดีเท่าไร  เพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุนะเจ้าขา”

“เจ้าขาเข้าใจแล้ว  ขอบคุณมากนะพิ้ง “

“ไม่เป็นไร  เราเพื่อนกัน”

เสียหัวเราะของทั้งสองประสานกัน  เมื่อทุกอย่างคลีคลาย  แล้วรู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอะไรก็เป็นอันดับแรก   พิ้งได้เดินออกจากห้องเจ้าขา  เพื่อไปพักผ่อน  และอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบในวันพรุ่งนี้  ส่วนเจ้าขา ได้ตัดความกังวลทุกอย่างทิ้งไป  แล้วหันมาอ่านวิชาที่ตนเองจะต้องสอบในวันพรุ่งนี้เหมือนกัน  และสัญญากับตัวเองว่าต้องทำให้ดีที่สุด   รอเจ้าขาก่อนนะค่ะพี่คิน  พร้อมทั้งก้มมองสร้องข้อมือข้างซ้าย  ขอตัวเอง  เหมือนเป็นตัวแทนของอีกคนที่อยู่ไกลออกไป  เจ้าขาจำได้  ว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้จะสวยงามมากหากได้อยู่คู่กับแหวนอีกวงซึ่งตอนนี้มันจะอยู่กับใครไม่ได้  นอกจาก  พี่คินของเธอ

                ณ  ประเทศฝรั่งเศส

            ถึง  เจ้าขา  สาวน้อยที่น่ารักของพี่คิน

พี่ดีใจด้วยนะครับที่เจ้าขาจะได้เป็นบัณฑิตสมใจสักที   พี่เชื่อว่าเจ้าขาต้องทำได้  แต่สมมุติว่าถ้าเจ้าของทำไม่ได้  พี่คินก็ยินดีที่จะเลี้ยงผู้หญิงที่พี่รักไปตลอดชีวิติของพี่   จำได้ไหม ว่า  เราสัญญากันไว้  “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะผ่านมันไปด้วยกัน”  เพราะฉะนั้นเจ้าขาไม่ต้องห่วงนะค่ะ พี่คินจะอยู่กับเจ้าขาตลอด  ส่วนเรื่องงานพี่ไม่อยากให้เจ้าขาทำงานเลย  คนรักคนเดียวพี่คินเลี้ยงได้  เจ้าขาก็ไม่ได้เลี้ยงยากอะไรสักหน่อย  เท่าที่พี่จำได้  เจ้าขาก็ไม่ได้กินจุนี่  พี่ว่าเจ้าลัคกี้มันยังกินเยอะกว่าเจ้าขาอีกนะ

                แล้วนี่เจ้าขาจะไปแลองกันที่ไหน  พี่เป็นห่วงนะ  ยิ่งเจ้าขาเป็นไข้ง่าย ๆ  อยู่  อย่าไปเลยนะฉลองกับเจ้าลัคกี้  กับพริ้งอยู่ที่บ้านแหล่ะดีแล้ว  ไว้รอพี่กลับไปก่อน  แล้วเจ้าขาเขาจะไปไหนพี่จะพาเจ้าขาไปทุกทีเลย  พี่จำได้ว่าเจ้าขาชอบภูเขาใช่ไหม  ไว้คอยพี่นะ  พี่จะภาเจ้าขาไปเอง  ส่วนตอนนี้  เจ้าขาต้องพักผ่อนเยอะ ๆ  ทั้งเรียน  และทำงานปด้วย  พี่ห่วงเจ้าขา  ไมงั้นคงไม่ให้เจ้าลัคกี้คอยดูแลหรอก  แต่พี่ก็ไม่รู้นะใครจะดูแลใครกันแน่ 

                เจ้าขาครับพี่รักเจ้าขานะครับ  รอพี่นะ  พี่จะรีบกลับไปดูแลเจ้า 

“ครับเจ้าขา  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขิ้น  เราจะผ่านมันไปด้วยกัน พี่สัญญาครับ”

รักเสมอทุกนาที

เมคินทร์

                เมคินทร์  ทายาทคนโต  เจ้าของธุรกิจ อัญมณี   อันดับหนึ่งในเมืองไทย  ซึ่งมีสาขาขยายออกไปเกือบทุกมุมโลก 

                นั่งมองจดหมาย  ทีได้ถูกส่งมาให้ตนจากมุมหนึ่งของเมืองไทย  ซึ่งเจ้าตัวรู้ดีว่ามันเป็นของผู้หญิงที่เขารัก  และเฝ้ารอวันที่จะได้เจอกัน  ตลอด  3  ปี  ที่เขานั่งอ่านจดหมายจาก e-mail  และส่งตอบกลับให้กลับผู้หยิงคนเดียวกัน ที่เป้นเจ้าของจดหมายเหล่านั้น  เจ้าขา  ของพี่คิน  เขาไม่อยากเชื่อว่าเลยว่า  รูปที่น้องสาวของส่งมาให้จะเป็นเจ้าขาไปได้  ซึ่งมันขัดกับ จดหมายที่เขาอ่าน  แต่เขาก็ไม่เชื่อจนกว่าจะได้เห็นด้วยตาตนเอง  ซึ่งมันทำให้เขาตอบจดหมายกลับไปให้คนที่เขารักเหมือนทุกครั้งที่ คนรักของเขาเขียนส่งมาให้  เขายังเชื่อใจเจ้าขาเสมอ  เหมือนคำสัญญาที่เคยให้กันไว้ก่อนที่เขาจะมาเรียนต่อที่นี่  นั่นก็คือ “เขาจะเชื่อใจ  และไว้ใจซึ่งกันและกัน  และที่สำคัญไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับใครก็ตาม  เราทั้งสองคนจะผ่านมันไปด้วยกันเสมอ”

                รูปที  คิมมณีส่มาให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันเป็นรูปของเจ้าขา  กับผู้ชายคนหนึ่งดูดีมา  กำลังโอบกอดเธออยู่  และก้มหน้าลงมา ถ้าดูผ่านมันเหมือนกับคนทั้งคู่กำลังกอดจูบกันในงานที่สาธารณะที่ใดที่หนึ่ง   ถึงเขาไม่เชื่อ  แต่รูปที่ส่งมาเป็นผู้หญิงที่เขารักมาตลอด  4  ปีเต็ม ๆ แน่นอน  ซึ่งเขาต้องรีบกลับไปพิสูจน์เรื่องนี้ด้วยตัวเองแน่นอน  ซึ่งเขามีกำหนดกลับอีก  3  เดือนข้างหน้า  ซึ่งเขายังไม่ได้บอกใครสักคน  ม้แต่เจ้าขา

“คิน  นายจะกลับแน่นหรอ  ที่นี่นายกำลังไปด้วยดีนะ”

การริม  ชายหนุ่มร่างใหญ่  ลูกครึ่ง ไทย-อาหรับ  ทายาทเจ้าของบ่อน้ำน้ำมัน  และการธุรกิจอีกมายมายที่ตระกูล ฮัดซิม  ได้สร้างไว้ตั้งแต่บรรพบุรุษ  เพื่อไว้ให้ลูกหลาน  ซึ่งทางเขาไม่ต้องทำอะไรก็มีกินไปตลอดชาติ

“ฉันจะกลับไปพิสูจน์อะไรบางอย่างด้วยตัวเอง”

“แล้วถ้ามันจริง  นายจะรับได้ไหม”

“ฉันไม่รู้  แต่หวังว่ามันคงไม่จริง ฉันเชื่อใจเจ้าขา”

“ฉันว่าน้องนายเนียคงไม่ชอบ ว่าที่พี่สะไภ้เอามาก ๆ  เลยนะ  ไม่งั้นคงไม่ส่งอะไรพวกนี้มาให้หลอก  ทั้ง ๆ  ที่รู้อยู่ว่านายรักผู้หญิงคนนี้ขนาดไหน”

“คิม เป็นแบบนี้มาตลอด  มันทำให้ฉันไม่ค่อยเชื่อรูปที่เธอส่งมาให้เต็มร้อยเท่าไร  ฉันถึงต้องกลับไป  เพราะถ้ามันไม่จริงตามที่รูปมันบอก  นั่นก็หมายถึง  เจ้าขาอาจอยู่ในอันตรายบางอย่าง  ฉันถึงต้องไป”

“แล้วถ้ามันจริงแหล่ะคิม  น้องนายอาจจะรักนายมาก  จนไม่อยากให้มครมาหลอกนายเล่น ๆ ก็ได้นะ”

“ถ้ามันจริง  ฉันก็จะทำทุกอย่าให้เจ้าขากลับมาเป็นของฉันเหมือนเดิม”

“นายอย่าลืมนะอะไรที่มันเปลี่ยนไปแล้ว  มันคงกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้  ฉันว่านายเตรียมทำใจไว้มั้งก็ดีนะ  แนก็ไม่รู้จัก  ผู้หญิงของนายเท่าไรหรอก  แต่เห็นนายตอบจดหมายเขาทุกครั้งที่ส่งมา  ซึ่งปกติคนอย่างนายคงไม่สนใจเลยตอบจดหมายกลับผู้หญิงเท่าไร  มันก็ทำให้ฉันอยากรู้จักเธอขึ้นมาเหมือน”

“เจ้าของเป็นผู้หญิงที่น่ารัก  ใครอยู่ด้วยก็จะสบายใจ  แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากปกป้องเธอให้พ้นจากอันตราย  อยากรักษารอยยิ้มของเธอไว้”

“แต่ถ้ามันเป้นจริงอย่างรูป  หล่อนก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งเก่ง  และมายาที่สุด  เพราะเธอทำให้นายอ่อนโยนได้ขณะนี้   นายรู้ตัวไหมผู้หญิงที่  ยู  เรียกนายว่าอะไรกันบ้าง  สายตามัจจุราช  เพราะเวลานายจะฆ่าใคร  แค่สายตานายก็ฆ่าเขาได้แล้ว  นายรู้ตัวมั้งหรือเปล่า  แถมไม่ค่อยมีใครเห็นนายยิ้มด้วยแล้ว  ยิ่งผวากันไปใหญ่  แต่นี่อะไร  แค่รูปผู้หญิงใบเดียวในกระเป๋าที่นายเก็บ  กับเวลาที่นายเปิดเมล์อ่านจดหมายจากเธอเพียงไม่กี่บรรทัด  กลับทำให้ผู้ชายที่ไม่เคยมีรอยยิ้มให้ใคร  แม้แต่สาวสวยที่สุดใน ยูที่ทอสสะพานให้นาย  กลับยิ้มได้ทั้งปาก  และตา   ฉันก็ว่าเธอน่ากลัวที่สุดแล้วหล่ะ”

“แล้วนี่นายจะกลับเมืองไทยเมื่อไร”

“อีก  3  เดือน  ให้งานโปรเจคนี้เรียบร้อยก่อน”

“แล้วมันจะทันหรอ  อันนี้โปรเจคใหญ่นะ”

“คิดว่าทัน  และไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด”

“งั้นนายก็ระวังตัวด้วยละกัน  เพราะงานนี้ใหญ่จริง ๆ  แล้วจะเริ่มงานเมื่อไร”

“คืนนี้”

ไม่มีใครรู้ว่า  เมคินท์ แอบเป็นสายลับให้กับทางรัฐบาลของฝรั่งเศส  โดยบางครั้งอาจจะต้องขอควมช่วยเหลือจากอิทธิพลบางอย่างของตะกูล ฮัดซิม ซึ่งก็คือกาซิม  เพื่อนของเขาคนนี้  ซึ่งบางงานก็จะกลายมาเป็นคู่บัดดี้ในการทำงานร่วมกัน

เมคินทร์  ก้มลงมองแหวนที่สวมอยู่  พร้อมกับพูดออกมาเบา  พี่หวังว่าเจ้าขาคงไม่ผิดสัญญานะ  เพราะพี่ไม่อยากทำให้เจ้าขาเจ็บแม้ปลายเส้นผม  พี่เคยสัญญาว่าจะปกป้องเจ้าขา   เพราะฉะนั้นพี่ไม่อยากทำร้ายเจ้าขาสักเอง  ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

การิม เดินเข้ามาตบไหล่เพื่อน

“นายไม่ต้องห่วง  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  นายก็ยังเป็นเพื่อนฉันเสมอ  มีอะไรให้ช่วยก็บอก  นายอย่าลืมนะไม่มีอำไรที่อำนาจของ ฮัดซิม ไปไม่ถึง  แค่ผู้หญิงคนเดียวฉันจัดการให้นายได้”

“ขอบใจเพื่อน  แต่เรื่องนี้ฉันขอจัดการเอง  อาจมีบางอย่างให้นายช่วย  แล้วเมื่อถึงเวลาฉันจะบอกนายด้วยตัวของฉันเอง”

“ได้  แล้วฉันจะรอ”

“แต่ว่า  คนรักของนายนี่  มีเพื่อนบ้างไหม  ผู้หญิงแบบนี้คงมีเพื่อนสวยหลายคนนะ”

คำถามของเพื่อนรักทำให้หวนนึกถึงคนรักอักครั้ง   เจ้าขาไม่ค่อยมีเพื่อน  เนื่องจากเป็นนักศึกษาที่ได้ทุนของมหาวิทยาลัย  ซึ่งทำให้ต้องทำงานไปพด้วยเรียนไปด้วยพร้อมกัน  ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาให้กับเรื่องของเพื่อน ๆ เท่าไร  จะมีก็แต่  เอกกมล  นักศึกษาคณะ วรสารศาสตร์  ที่เป็นนักศึกษาทุนเหมือนกันกับเธอ  ทำให้เข้าใจกันดี  จนกลายมาเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด  ซึ่งเอกกมลมีนิสัยที่ต่างกับเจ้าขามาก  ขานั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยจะยอมลงให้ใครเท่าไร  เขาเห็นมากับตาแล้วตอนที่มีเรื่องกับน้องสาวเขาเอง  ตอนนั้นเขาก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไร  เพราะเห็นเป็นเรื่องของผู้หญิง  แต่พอเขากลับมาบ้านเห็นสภาพของ  คิมมณี  หน้าใส ๆ  ของน้องสาวเป็นปื้นแดง ๆ  ผมที่เคยเข้ารูปดูสยงามตลอด  กลับยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงที่สวยงามเหมือนกับตอนออกจากบ้านไปมหาวิทยาลัย   ก็ทำให้พอรู้ว่า เอกกมลเป็นคนเช่นไร

“มี  แต่ไม่เหมือนกันเท่าไร”

“หรอสวยไหม  นายมีรูปบ้างป่ะ”

“ไม่มีหรอก”

จากนั้นคุณสมบัติของเอกกมลก็ถูกถ่ายทอดให้เพื่อนรักได้รู้  ซึ่งคนฟังก็ได้แต่ทำหน้าสยดสยอง  แต่ในใจกลับคิดว่าผู้หญิงแบบนี้สิ  ถึงจะคู่ควรกับผู้หญิงของ ฮัดซิม  แต่ก็ต้องดูกันต่อไปว่าหล่อนจะมีความสามารถทำให้ การิม  ผู้ชายที่ไม่เคยหยุดที่ผู้หญิงคนไหนได้   ถ้าใจไม่รักได้ไหม

เมคินทร์ไม่รู้ตัวเลยว่า  การเล่าเรื่องราวของเอกกมลที่ตนรู้มาอีกที่กับเจ้าขานั้น  จะเป็นชนวนให้  การิม  คิดไปไกลถึงกับอยากได้หล่อนมาเคียงคู่ตนในฐานะของ  ผู้หญิแห่งทายาท ตระกูลอัดซิม  

“ฉันว่าเราออกไปหาอะไรกินกันก่อนที่ มัจจุราชอย่างนายจะออกล่าดีกว่า   นายเมคินทร์”

“แล้วนายจะไปไหนหล่ะ”

“ที่เดิมดีไหม”

“ได้สิ”

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องพักของ เมคิทร์  เพื่อไปร้านประจำที่ทั้งคู่เคยไปด้วยกัน  ทุกครั้งก่อนที่จะออกปฏิบัติงาน