คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Fake : 8
start 8
Part Min sunye
"เราเลิกกันเถอะนะ นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด"
"เพราะเรื่องเเค่นั้นนะเหรอ"
"เปล่า ฉันบอกเธอหมดเเล้วนะซอนเย ว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องเลวๆนั้น"
"...."
"หวังว่าเธอคงเข้าใจฉันน่ะซอนเย เพื่อตัวฉันเเละก็ตัวเธอ ลาก่อน"
สิ้นประโยคนี้ ฉันก้อตื่นขึ้นจากฝันร้าย ยังงัยฉันก็ไม่เข้าใจอยุ่ดีว่าทำไม ถึงเป็นเเบบนี
มันไม่ใช่เพราะฉัน จียง แต่เป็นเพราะเขาที่คิดไปเอง เเล้วก็ไม่เข้าใจอะไรง่ายๆต่างหาก
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"ฮัลโหล"
(เจ้เหรอ กินข้าวยัง) เสียงของปลายสายพูดดังขึ้น
"เรียบร้อยเเล้วละ เเล้วเราละ" ฉันโกหก
(เรียบร้อยเเล้วเหมือนกัน เเล้วเดียววันนี้จะรีบกลับบ้านนะ)
"เเล้ววันนี้ ไม่ไปไหนเหรอ"
(ไม่ไปละ เป็นห่วงเจ้ เดียวไปเรียนก่อนน่ะ ดูเเลตัวเองด้วยละ)
"อืม"
สิ้นจากเสียงโทรศัพท์ฉันก็ได้เเต่นั้ง เฝ้าคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น ที่ท็อปพูดนั้นจริงเหรอ?
เเล้วเราสองคนต้องเป็นเเบบนี้ใช่ไหม๊
กรี๊งงงงงงงงงงง
โอ๊ย!!วันนี้ฉันเนื้อหอมจริงๆ
"ฮัลโหล"
(ซอนเย เธอเลิกกับท็อปเเล้วเหรอ)
"เเล้วเธอรุ้ได้ไงละเยอึน" ฉันสงสัยก็ในเมื่อฉันคุยก่าท็อปเท่านั้นนี่
(เรื่องนี้เขารุ้กันทั้งโรงเรียนเเล้วละ เเล้วยิ่งวันนี้เธอไม่มาอีก โอ๊ยข่าวยิ่งดังใหญ่)
"เเล้ว งัยละ?"
(เเล้วเลิกกันเพราะเรื่องนั้นใช่ไหม๊)
"พอเถอะเยอึนเลิกพูดซักที" ฉันเริ่มโมโห
(อืม เเล้วเดียวเย็นนี้ฉันไปหาที่บ้านเธอน่ะ บอกน้องซึงริด้วยน่ะ55) ตกลงหวังน้องฉันช่ายไม๊เนี่ย???
ฉันหลับตาลงหลังจากที่ สิ้นเสียงของเยอึน ฉันล้าเหลือเกิ้น....มันหนักเกิ้นไปรึเปล่าน่ะ
Part Kwon Ji Yong
วันนี้ยัยป้านั้นไม่มาโรงเรียน ผมว่า เธอต้องไม่สบายเเน่ๆ พักกลางวันเนี่ยผมเลยเลืกที่จะโทรหาเธอดีกว่า
(ฮัลโหล)เสียงจากปลายสาย ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ ดีน่ะที่เธอยังรับโทรศัพท์ฉัน
"ว่าไง!!กินไรยังเนี่ย" ผมถาม
(เรียบร้อยเเล้วละ เเล้วนั้นใครนะ) อะไรยังไม่รู้เลยเหรอเนี่ยว่านี่ใคร??
"จียง"
(อ้าว ว่าไง )
"ป่าว แค่โทรมาถามว่า กินข้าวรึยังเท่านั้นเอง เห็นวันนี้เธอไม่มาโรงเรียน"
(เรื่องของฉันเถอะ แล้วเรื่องของฉันเขารุ้กันไปทั้งโรงเรียนเพราะนายรึเปล่า)
"บ้า จะเพราะฉันได้งั้ยละ" เรื่องจริง เพราะผมเองนั้นเเละ เเค่ไปบอกกับกลุ่มยัยขี้เมาส์หลัง
ห้องเท่านั้นเเละ เพระว่าพวกเธอคือ ลำโพงของโรงเรียนดีดีนี้เองเเละ
(เอาเถอะ ฉัน...) ยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงสัญญาณออกมาจากโทรศัพท์ สายซ้อนเหรอรเนี่ย
"แทยอน" ผมเอ่ยไปอย่าหลุดปาก
(อะไรน่ะ)
"เปล่า งั้นฉันเเค่นี้ก่อนเเล้วกันน่ะ" เเล้วผมก็รีบกดวางสายเเล้วรับสายต่อไปทันที
(จียงคุยกับใครอยุ่นะ) ปลายสายถามผมด้วยน้ำเสียงขุ่นมั่ว
"แดงซองนะ"ผมตอบ
(นายไม่เคยรับโทรศัพท์ฉันช้าน่ะ)
" อืม เเล้วโทรมาตอนเที่ยงงี้ มีอะไรละ " ผมถาม มันเป็นเรื่องเเปลกน่ะที่เธอจะโทรหาผมตอนเที่ยง
(ฉันอยากถามเรื่องซอนเยน่ะ ว่าเธอเป็นไงบ้าง) นี่เเละคนดีของผม(*///*)
"วันนี้ ยัยนั้นไม่มาโรงเรียนน่ะ"
(จริงเหรอ น่าสงสารจัง) เสียงของเธอดูเป็นห่วงยัยนั้นน่ะ เเต่เรื่องของเขาสิ
"เเล้วเธอได้เงิน จากเพื่อนรึยังละ" ผมถาม
(เรียบร้อยเเล้วละ 555 ฉันชนะ ฉันดีใจจัง) เสียงยัยนั้นร่าเริงจนทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้เลย
"เเล้ว เรื่องของ ของฉันละ" ผมถาม ทำให้เสียงหัวเราะของเธอ เงียบลงทันที ทำไมน่ะ?
(รุ้เเล้วละน้าาา เเต่ว่าตอนนี้ฉันมีอะไรจะให้จียงช่วยเเละ)
"เรื่องอะไรละ ของฉันยังไม่ได้เลยน่ะ" ผมตอบอย่างหงุดหงิด อะไรกัน!!
(ฉันอยากให้เธอช่วยดูเเล ซอนเยให้หน่อยน่ะ) สิ้นเสียงของคนที่อยุ่ในโทรศัพท์
ทำเอาผมเเทบช็อก เรื่องอะไรกัน มันเกี่ยวอะไรกับผมละ??
"มันเกี่ยวกับฉันยังงัยละ" ผมสงสัย?
(เอาเถอะน่ะ นายไม่สงสารเขาเหรอจียง ฉันน่ะสงสารเขามากเลยน่ะ เเล้วถ้าเป็นนายละ
ไม่มีคนที่รักยุ่ข้างกายเเล้ว นายจะรู้สึกยังไง?) ผมอยากจะตอบกลับไปว่า "เเค่ไม่ได้ยินเสียงเธอตอนเรียน
ก็เเทบจะไม่มีลมหายใจเเล้วละ"
"อืม เเล้วฉันจะได้อะไร" ผมถาม
(นายนี่น่ะ!อะไรกัน ถ้านายดูเเลซอนเยดีดี นายอาจจะได้แฟนกลับมาก็ได้น่ะ)
"หยุดพูดเดี่ยวนี้น่ะ ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ได้ชอบซอนเยเเล้วทำไมต้องได้ยัยนั้นมาเป็นแฟนด้วยละ"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันชอบเธอน่ะเเทยอน แล้วทำไมต้องยัดเยียดคนอื่นให้ฉันด้วยละ
(ล้อเล่นน่ะจียง เอาเถอะ ฝากดูเเลด้วยละกันน่ะ ฉันเห็นใจเขาจริงๆ..เออเเค่นี้ก่อนน่ะ อาจารย์มาเเล้ว
บายค้าาา..)
เเล้วเธอก็ว่างสายไป น่าเบื่อจังทำไมต้องเอางานมาให้ผมทุกทีเลย
Part Kim Taeyeon
ฉันขอโทษจริงๆน่ะจียงที่ต้องให้นายทำเเบบนั้น เพราะสิ่งที่นายขอฉันนั้น
มันมากเกินไปเหลือเกิน เเล้วตอนนี้มันก็ไปอยุ่กับท็อปเรียบร้อยเเล้ว ฉันจึงให้นายไม่ได้จริงๆ
"เป็นไง ยัยตัวร้าย วันนี้เพื่อนที่โรงเรียนนั้นโทรมาเมาส์กับฉันว่า ท็อปกับซอนเยเลิกกันเเล้ว
น่าบานเลยน่ะย่ะ" ซูยองเพื่อนสนิทของฉันเอ่ยขึ้น
"คงไม่ขนานนั้นหลอก ตอนนี้ฟ้าคงจะส่งเขามาให้ฉันเเล้วละ"ฉันพูดพลางมองรูปเขาในกระเป๋าตัง
"เอาเถอะ อาจารย์มาเเล้ว"ฉันหยุดความคิดไว้เเค่นั้น เเล้วตั้งใจเรียนซะ
เเต่ฉันคิดว่า เรื่องเเค่นี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอท็อป รู้เเบบนี้ฉันทำมันไปตั้งนานเเล้วละ
เอาละ ในเมื่อเธอทิ้งซอนเยเเล้ว ต่อไปนี้ซอนเยก็คงจะไม่มีค่ากับนายเเล้ว ต่อไปฉันเนี่ยเเละ
จะดูเเลนายเอง
Part Kwon Ji Yong
"เลิกเรียนซักที" อึนจีวอนหัวหน้าห้องเอยขึ้น ตอนที่าจารย์เพิ่งเปิดประตูไปเมื่อ2วิที่เเล้ว
ฉันคงต้องเริ่มแผนเเล้วละสิ
"นี่เยอึน"ผมเดินไปเรียกยัยหัวเเดงที่นั้งอยุ่คนเดียวตรงริมหน้าต่าง
"ว่าไง จียง วันนี้นายเเปลกน่ะ มาทักฉันน่ะ" เสียงยัยนั้นตอบ
"ฉันอยากได้ที่อยุ่ของ ซอนเยน่ะ"ผมตอบ ผมกล้าไปรึเปล่าน่ะ
"นายจะบ้าเหรอ มาขอที่อยุ่ของซอนเยน่ะ "ยัยนั้นคงตกใจมากเลยละสิ
"เปล่า ..กะ..ก็เเค่จะเอาของไปคืนเท่านั้นเเละ" ผมตอบไปเลี่ยงๆไปก่อน
"เอาอะไรไปคืนละ เดียวฉันเอาไปคืนให้ " ยัยนั้นมองผมอย่างไม่เเน่ใจ
"ไม่เป็นไร มันไม่สำคัญมากน่ะ งั้นฉันไปละน่ะ" ผมรีบเดินออกจากห้องทันที
ผมเห็นไอตัวใหญ่ยืนอยุ่หน้าห้อง 555 คงมาตามหาซอนเยน่ะสิน่ะ เเต่ไม่ได้ถ้าสองคนนั้นกลับมาคบกัน
เเทยอนของผมก็เเย่น่ะสิ เอางี้เลยดีกว่า
Part Top
"ไอตัวใหญ่"เสียงของคนที่ผมไม่อยากที่จะได้ยินดังขึ้น
"มีอะไร "ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
"ฉันมีเรื่อง จะถามนายหน่อย" สียงไอหน้าเเหลมนั้นกวนประสาทจริงๆให้ตายเถอะ
"เรื่องฉันเลิกกับซอนเยนั้นเหรอ ก็นายเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนป่าวประกาศ"ไอหน้าเเหลมน่าเสียทันที55
ผมรุ้ตั้งเเต่เช้าเเล้ว ก็คนที่มันดันไปบอกนั้น ดันเป็นเเฟนคลับผมน่ะสิ โง่ไม่รุ้เรื่องเลย55
"เปล่า ฉันจะมาถามว่า บ้านของซอนเยอยุ่ที่ไหนน่ะ" ไอหน้าเเหลมพูดขึ้นทำเอาผมซะงักไปทันที
อะไรกัน เเค่ซอนเยไม่มาวันเดียว ก็จะไปหาเลยเหรอ
"อย่าเงียบสิ เอามา นายไปได้เป็นอะไรกับซอนเยเเล้ว จะช่วยฉันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ" ไอหน้าเเหลม พูดกับ
ผมด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาท
"เเปป" เเล้วผมก็จดที่อยุ่ของซอนเยให้ คงไม่มีอะไรน่ะ
"ขอบใจ ที่ช่วยฉัน จีบติดเเล้ว จะเลี้ยงเเกเป็นคนเเรกเลยเเละ แฟนเก่าของอนาคตเเฟน"เเล้วไอหน้าเเหลมก็เดินออกไป
เเล้วเราจะรุ้กันว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น
Part Kwon Ji Yong
ผมเดินมาตามที่อยุ่ที่ไอตัวใหญ่นั้น จดให้ ผมรุ้สึกว่าผมพูดจา ไม่ค่อยได้เรืองเลยน่ะเนี่ย เเต่เอาเถอะในเมื่อพูดไปเเล้วน่ะ
"ถึงจนได้"
อ็อด..ด.ด.ด.
ผมเดินไปกดออด
"วันนี้กลับมาเเล้วจังน่ะซึง..เออ..จียง"ยัยนั้นต้องเปลียนคำพูดทันที
"ตกใจละสิ เเฟนเก่าเธอให้ที่อยุ่ฉันมาน่ะ เเล้วเธอจะใฉันเข้าไปในบ้านป่าวเนี่ย เดินมาเมื่อยน่ะโว้ย"
ผมโว้ยวาย
"เข้ามาสิ"เธอตอบเเล้วเดินนำหน้าผมไป
"บ้านฉันไม่มีอะไรกินน่ะ เเล้วนายมาทำไมละ" นี่เหรอคำพูดของคนป่วย
"ฉันมาเยี่ยมเธอเฉยๆน่ะ ไม่ได้จะมาหวังกินซะหน่อย"ผมตอบไปอย่างโมโห
"555 ฉันล้อเล่นน่ะ เเล้วนายซื้ออะไรมาน่ะ กินหน่อยๆน่ะฉันหิว"ยัยนั้นพูดเสร็จเเล้วก็เอามือมาดึงถุงขนม
ออกมจากมือผมทันที เเล้วเธอก็ค้นหาขนมที่ธออยากกิน
"ฉันซื้อมาเยี่ยมกินไปเถอะ"
"ขอบคุณ" ยัยนั้นยิ้มมาให้ผม เล่นเอาผมหน้าเเดงเลยน่ะเนี่ย
"ไม่เป็นไรหลอก เเล้วนี่เธอหาป่วยรึยัง "ผมยืนหน้าเขาไปใกล้เธอ เเล้วเอามือเเปะไปที่หน้าผากของเธอ
เเต่ว่ายัยนั้น หันหน้ามามองหน้าผม ตอนนี้หน้าของเราห่างกันไม่ถึง5เซน เล่นเอาผมหน้าร้อนผ่าว
"เเล้วนายเป็นไรรึเปล่า หน้าเเดงจัง เเค่นี้ก็ติดหวัดจากฉันเเล้วเหรอ" ยัยนั้นทำหน้าสงสัย เเต่เธอรุ้ไหม๊ว่าหน้าสงสัย
ของเธอมันช่างน่ารัก เอ๊ย!!นี่ไม่ได้น่ะ ข่มใจไว้จียง
"ป่าว เเล้วเธออยุ่คนเดียเหรอ" ผมถามกันเขินไปเลี่ยงๆ
"ซึงริยังไม่มาน่ะ เพิ่งเลิกเรียนนิ อ๊ะ..ว้ายยยยย" ยัยนั้น ลุกออกไปจากโซฟาเเต่ว่าเธอดันสดุดขาโต๊ะซะก่อน
ร่างของยัยนี้ถล่าเข้ามาหาผม ทำเอาผมลงไปนอนกับโซฟา หน้าของเรา ห่างกันไม่เกิน5เซน(อีกเเล้ว)
คราวนี้ผมกับเธออึ้งเเต่เราทำอะไรกันไม่ถูก ผมมองไปในตาของเธอ มองลงมาที่เเก้มของเธอ จมูกที่ได้รุป
เเละริมฝีปากที่อวบอิ่ม มันทำให้ผมหลงไหล เเล้วอยากจะสัมผัสริมฝีปากนั้น
หน้าของเรา ขยับเข้าใกล้กันเเล้ว ริมฝีปากของเธอก็เขามาอยุ่บนหน้าของผมจนได้ ริมฝีปากของเธอช่างนิ่ม
จนน่าหลงไหล เล่นเอาผมใจสั่น เเต่เเล้วเธอก็ ผละตัวออกอย่างรวดเร็ว
"ดะ....เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำมาให้กินน่ะ"หน้าของยัยนั้นเเดงเป็นลูกตำลึง555
"หน้าของเธอเเดงน่ะ"ผมเเซวเธอเพราะว่าผมขำหน้าของยัยนั้น คงเขินน่ะสิ
"นายหน้าก็...เเดงเหมือนกันนั้นเเละ"ยัยนั้นตอบผมกลับเล่นเอาผมใจสั่นเลยเเละ
ผมต้องไม่น่าเเดงสิ อย่าได้ไหม๊ ฉันเริ่มเขินจริงๆเเล้วละสิ
"เอ้านี่นายน้ำ"ยัยนั้นยืนน้ำใส่มือผม คงยังไม่หายเขินละสิ
"ขอบใจ"
"ว่าเเต่นายเอาที่อยุ่ฉันมาจากไหนน่ะ ฉันฟังที่หน้าบ้านไม่ค่อยได้ยินน่ะ" ยัยนั้นถาม
"อ๋อ...แฟนเก่าเธอนะ"ผมตอบ เเต่รุ้สึกเหมือนผมจะไม่น่าพูดเลยน่ะเนี่ย
"ท็อปเหรอ" เสียงของยัยนั้นดูเศร้าลงทันที
"เอาเถอะ ..."ผมเห็นหน้าเธอเเล้ว มันน่าสงสารจริงๆ"ไม่เป็นไรในเมื่อไอตัวใหญ่มันไม่ดูเเลเธอ
ฉันเนี่ยเเละ จะดูเเลเธอเอง"ผมพูดออกไป มันอาจจะเป็นความรู้สึกในตอนนี่ที่ผมอยากจะพูดออกไปจริงๆ
เพราะผมรู้สึกว่า ตอนนี้ผมอยากปกป้องเธอจากไอตัวใหญ่นั้น
"ฮึก.ก..ฮืออออ"ยัยนั้น ก้มหน้าลงต่ำเเต่เสียงร้องไห้ของเธอก็ยังคงดังอยุ่ ผมทำให้เธอร้องไห้เหรอเนี่ย
ผมดึงเธอเข้าไปกอด ตอนนี้เธอร้องไห้อยุในอ้อมกอดของผม นี่คงเป็นวิธีเดียวละมั้งที่จะช่วยเธอได้
"ซอนเย....ซอนเย"ผมเรียกเธอเเต่เธอไม่ยอมตอบ ผมก้มหน้าดูคนที่อยุ่ในอ้อมกอด ตอนนี้เธอหลับไปเสียเเล้ว
"เเย่เเล้ว เเล้วห้องเธออยุ่ไหนละเนี่ย" ผมดึงตัวเธอเข้าาไว้ในมือ ผมอุ้มเธอขึ้นไปบนห้อง เเล้วห้องไหนห้องเธอละเนี่ยๆ?
"คงเป็นห้องนี้ละมั้ง สีประตูสีฟ้าเชียว" ผมเดินเปิดประตูเข้าไปให้ห้อง ห้องถูกจัดด้วยสีฟ้าขาวน่ารัก
ซึ่งเขากับสีไฟอ่อนๆสีส้ม ทำเอาน่านอนเหมือนกันนะเนีย ผมส่งเธอลงไปที่เตียงนุ่มๆเเล้วตั้งใจจะปิดไฟให้เธอนอน
เมื่อผมมองหน้าเธออีกครั้ง น่าของเธอตอนหลับเนี่ยมันน่าหลงไหลชะมัด ผมเลยจุบไปที่น่าผากของคนตัวเล็กที่อยุ่
บนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไป
ผมคิดถึงน้าเธอตอนจุบกันอีกครั้ง น่าของเธอมีสีเเดง เเละนั้นมันทำให้ผมหลงไหลเธอขนานนั้นเลยเหรอ
ซอนเย เอ๊ะ!เเต่ไม่ได้สิ ผมชอบเเทยอนนี้น่า ช่างเถอะกลับบ้านดีกว่า
ผมเดินออกจากบ้านนั้นเเล้วตรงไปที่ถนนใหญ่ทันที
..............................................................................................................
อ่านเเล้วอย่าลืมเม้นน่ะคะ
เม้นน้อยเห็นเเล้วหมดกำลังใจ(*-*)
เเต่งั้ยเดียววิวก็จะมาอัพต่อนน่ะค่ะ
ขอบคุณคะ
Ps* ถ้าใช้ภาษาที่มันไม่เป็ฯทางการมากก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น