คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fake : 7
start 7
Part Min sunye*
หลังจากที่หันหลังเดินเข้าบ้านเเล้ว ฉันเนี่ย สายตัวจะขาดเอา มันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยมากจริง
"เจ้..ทำไมพึงกับละ"เสียงของอิเด็กบ้าดังขึ้น
"ก็เพราะเเกนั้นเเละ ไม่ยอมไปรับฉัน ปล่อยให้ฉันรอต้องนาน เเล้วนี่อะไรเนี่ย มานั้งอยู่บ้าน เเล้วฉันละ"
ฉันพูดพร้อมมองน่าน้องชายตัวดีของฉัน
"ก็....ผมบอกพี่ท็อปเเล้วน่ะ ว่าวันนี้ ผมจะไปซื้อของกับเพื่อนเเล้วให้พี่เขาไปรับไง" ไอเเพนด้าพูดเสียงดัง
"ท็อปเหรอ" นั้นคงเป็นเหตุผลที่เขากลับมาสิน่ะ เเต่...เขาก็เลือกผู้หญิงคนนั้นก่อนอยุ่แล้ว
"อืม เอาเถอะ เเล้วกินรัยเเล้วใช่ไหม???เพราะว่าพี่จะไปนอนเเล้ว" ฉันตอบพร้อมกับเดินไปทางบรรได
"เรียบร้อยเเล้ว เเล้วเจ้ละ ดูเเย่ๆน่ะ ทะเลาะกับพี่ท็อปใช่ไหม??? " แพนด้าน้อยเดินเขามาหาฉันเเล้ว
มองหน้าอย่างเป็นห่วง
"อืม ฮึกก.ก.ก ฉันเหนื่อยเเล้ว ว ว " ฉันร้องไห้เเล้วเขาไปกอดน้องชายที่เดินมาข้างหน้าฉันเมื่อพูดจบ
"ผมรุ้...เอาเถอะ เดี๋ยวผมพาไปนอนน่ะ" เเล้วเขาก็เดินขึ้นไปส่งฉันที่หน้าห้องนอน ก่อนที่เรา
สองคนจะหอมเเก้มกันเเล้วเราก็เเยกย้ายกันไป เราสองคนทำเเบบนี้กันมาตั้งเเต่เด็กๆจนถึงตอนโตตอนนี้ ก็คงไม่เเปลกไปจากเดิม
เพราะคงมีเจ้าเเพนด้าคนเดียวที่ค่อยรับฟังฉันได้ทุกเรื่องไม่น้อยไปกว่าเยอึนเลยละ
เช้าวันต่อมา.......
ฉันเดินเข้าโรงเรียนมาพร้อมกับสายตาเเปลกๆๆของคนที่อยุ่ในโรงเรียน ใช่สิ!!!วันนี้ฉันเดินมากับน้อง
ชายของฉัน เเทนที่จะเป็ฯท็อปละ ก็เจ้าเเพนด้า อาสาจะมาส่งให้นิ
"วันนี้น้องชาย ตามมาส่งเลยนะ ซอนเย" เสียงเเซวของเยอึนดังขึ้น
" อืม เขาขอตามมาน่ะ เเล้วนี่การบ้านเลข เสร็จยังเนีย ขอลอกหน่อย"ฉันพูด
ฉันนั้งลอกการบ้านจนถึงเข้าเรียน เพื่อจะได้ลืมเวลาไป....
กิ้งงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงของอ๊อดเข้าเรียนเเล้ว เเต่ว่าฉันยังจะนั้งลอกการบ้านอยุ่ เนี่ย คาบเเรกเลยน่ะ เดียวจะส่งไปทันเอา ฉันเนี่ยน่ะ!!!
You have 1 Messages
...TOP*3*
"ซอนเยวันนี้ มาหาฉันตอนกลางวันด้วยน่ะ"
ฉันจะดีใจดีไหม๊เนี่ยที่จะพบเขา มันมีวามรู้สึกที่แปลกๆงัยก็ไม่รุ้
"นี่ซอนเยวันนี้ท็อปจะมารับไปกินข้าวช่ายป่าว???" เยอึนถาม
"อืม ช่ายจ้า" ฉันฝืนยิ้มออกไป
"555+ ดีกันก็ดีเเล้วละ"
"เรียนเถอะ เดียวอาจารย์ก็ด่าหลอก" ฉันติเยอึน
พักกลางวัน
"ว้าว ท็อปไม่ได้เห็นมายืนรอเเบบนี้นานเเล้วน่ะเนี่ย"เสียงของเยอึนดังขึ้นที่ประตูห้อง แต่ตัวฉันยังนั้งเก็บของอยุ่เลย
"ซอนเย ไปกันเถอะ" เสียงของท็อปพูดขึ้น ฉันยังไม่ได้เก็บของเลยน่ะ รับจังมีอะไรรึเปล่า
"อืม.." ฉันตอบรับสั่นๆเเล้วเดินตามเขาออกไปเท่านั้น
Part Kwon ji yong
"สองคนนี้เขาดูหวานกันจังเนาะ"เสียงของอึนจีวอน ที่นั้งอยุ่ข้างหน้าผม พูดขึ้น
"อืม..งั้นเดียวฉันลงไปข้างล่างก่อนน่ะ" ผมเดินตามออกไปหลังจากที่พูดเสร็จ
ผมเห็นหลังของซอนเยกับคนตัวใหญ่เดินไปทางด่านฟ้า เเล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไป...จากนั้น
5นาทีผ่านไป....
นี่มันอะไรกันจะคุยกันนานขนานไหนเนี่ย ท้องฉันชักร้องเเล้วน่ะ
10นาทีผ่านไป
โอ๊ยยยยยย....ทนไม่ไหวเเล้ว ไปเเล้วหิวข้าววววววว จนตาลายเเล้วเนี่ย
เเอ็ดดดดดดดดดด.....
เสียงประตูเปิดดังขึ้น ผมหันหลังกลับไปมองทันที
ร่างเล็กเดินออกมาจาก ด่านฟ้า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบน่า ตาของเธอปวมเเป่ง เธอเดินออกมาด้วยท่าทีที่เหมือนจะหมดเเรงเต็มที
เธอเดินเข้ามาหาด้วยร่างกายที่หมดเเรง
เสียงที่เเผ่วเบาเเต่ ฟังเเล้วมันน่าเศร้ายิ่งนัก
"ท็อป อึกกก ท็อป เลิกกับฉันเเล้ว ท็อปทิ้งฉันไปหา ยัยคนนั้นเเล้ว อึกกกกก" เสียงของเธอหายไปพร้อมกับสติของเธอ ร่างของเธอทรุดลงอย่างรวดเร็ว
จนผมเเทบจะจับตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอดเเทบไม่ทัน
นี่คนร่างใหญ่เลิกกันเธอเเล้วสิน่ะ เเล้วยังงี้ งานของผมก็เรียบร้อยเเล้วละสิน่ะ แต่ตอนนี้ผมต้องพาคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมไปที่ห้อง
พยาบาลก็
Part Top
ผมนั้งนิ่งอยุ่บนด่านฟ้า อยุ่นาน ผมรุ้สึกเหมือนกับสิงที่ทำไปนั้นมันจะดีที่สุดสำหรับเธอเเล้ว
ผมจะปกป้องเธอคนที่เป็นที่รักของผมได้เเค่นี้จริงๆ แม้งว่าผมจะเจ็บ เเล้วเธอก็คงจะเจ็บไม่น้อยไปกว่าผม
เเต่นั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเเล้วละสิ
ผมพยุงตัวขึ้นจากบนด่านฟ้าเเล้วเดินออกไปทีประตูทันที
ผมเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะเก็กระเป๋ากลับบ้าน เหนื่อยจนหมดเเรงเเล้วจริงๆๆ
"ท็อปนายทำอะไรซอนเยน่ะ" เสียงของเยอึนดังขึ้นที่หน้าห้องของผม
"ป่าว เราเเค่..เลิกกัน" ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เพราะมันทำให้ผมเจ็บเหลือเกิน
"เเค่เลิกกันเนี่ยน่ะ นายรู้ไหม๊ตอนนี้ซอนเยเป็นยังไงบ้าง"เสียงของเยอึนเริ่มสั่นคอ
"ไม่รุ้"ผมตอบด้วยน้เสียงที่เเข็งที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะเเค่ได้ยินชื่อของเธอ น้ำใสๆในตาของผมก็จะไหลออกมาอยุ่เเล้ว
"ตอนนี้ซอนเย นอนอยู่ห้องพยาบาล นอนตั้งเเต่ตอนลางวันจนนี้เย็นมากเเล้ว เขายังไม่ฟื้นเลย อาจารย์กำลังจะพาไปโรงพยายาบาล"
ผมอึ้ง..ในหัวสอมงว่างเปล่า ไม่เหลืออะไรเลย ผมทำให้เธอต้องเจ็บขนานนี้เลยเหรอ
"ฉันรุ้ว่านายน่ะ มันไม่มีความรู้สึก เเต่ซอเยนะคนน่ะ ไม่ใช้สิ่งของ ที่จะมาทิ้งเเล้วจะไม่เเคร์อะไรเลย"เมื่อเยอึนพูดอยุ่ผมก็ออกเดินเเล้ว
ไปดูอาการของซอนเยว่าเป็นยังไง บ้าง ที่จรืง ผมอยากจะวิ่งไปเลยด้วยซ้ำ
ห้องพยาบาล
Part Kwon ji yong
นี่ก็เย็นมากเเล้ว เเต่ทางเธอยังไม่ฟื้นมาอีก มินซอนเย บ้างครั้งฉันก็คิดว่าฉันสงสารเธอมากขึ้นเเล้วละ
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
"ว่างัย" ผมรับโทรศัพท์พร้อมกับเดินออกมาข้างนอก
(วันนี้เป็นไงบ้าง จียง) เสียงใสๆของคนในโทรศัพท์ดังขึ้น
"เขาเลิกกันไปเเล้วละ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เเต่ความจริงเเล้วผมต้องดีใจไม่ใช่เหรอ!!!!
(จริงเหรอ จียงเธอเก่งจังเลย)เสียงปลายสายกลับดูดังขึ้นทันตาเห็น เสียงของเธอดุมีความสุขจริง คงจะไม่โดนเพื่อนกินเงินเเล้วละสิ
"อืม เเล้วจะเอางั้ยต่อ " ผมถาม
(เอางี้ เดียวพรุ้งนี้ ฉันจะไปกินข้าวด้วยเเล้วกันน่ะ ส่วนวันนี้ ฉันขอไปฉลองกับเพื่อนก่อน เเล้วจียงจะมาด้วยกันไหม๊)เสียงใสๆพูด
"ไม่เอาน่ะ เธอไปกับเพื่อนเธอเถอะ "ผมตอบพร้อมสายน่า ดีน่ะที่เธอยังนึกถึงผม
(ได้งัยจียง เธอก็เพื่อนฉันเหมือนกันน่ะ เเล้วถ้าไม่มีเธอ ฉันคงไม่ชนะหลอก)เสียงของปลายสายทำเอาผมเงียบ เพื่อนเหรอเนี่ย???
"...."
(จียง เป็นไรไป )เสียงของปลายสายดูกลับมาเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรงั้น เค่นี้ก่อนน่ะฉันจะไปดูซอนเย" ผมพูด
(ทำไมจียง ต้องไปดูเเลมันด้วยละ ชิ เเต่งั้ย ฉันก็สำคัญกว่าช่ายไมี) ปลาเสียงพูดด้วยน้ำเสียงงอลๆ
"ช่ายอยุ่เเล้วละ เอาเป็นว่าเเค่นี้เเล้วกันเดียวคืนนี้จะโทรไปนะ"
(จ้า)
"บายจ้า"ผมพูด เเล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพยาบาล
ทางด้านมุมอีกมุมหนึ่งที่ไม่ไกลนัก คนร่างใหญ่ยืนแอบฟังการสนทนาทางโทรศัพท์ของคนที่อยุ่หน้าห้องพยาบาล
เเล้วคิดเเค้นใจ เป็นไปอย่างที่เขาคิดจริงๆด้วย เขาคิดในใจ สองคนนี้คิดทำอะไรกันอยุ่ เขารุ้หมดเเล้ว เเต่
ความคิดของเขาก็ดับลง
กรี๊งงงงงงงงงงงง....
เบอร์ของคนที่เขาไม่อยากรับเลย เเต่เขาก็ต้องรับมัน
"ฮัลโหล"
(ท็อป อยุ่ไหนเนี่ย)ปลายสายกล่าว
"โรงเรียน"
(วันนี้ไปคาราโอเกะกันเถอะ)
"อ้าว เเล้ววันนี้ เธอไม่ไปกับเพื่อนเหรอ"คนร่างใหญ่เอาฟังที่จำมาได้จากการคุยโทรศัพท์มาพูด
เล่นเอาคนปลายสายเงียบไปเหมือนกัน
(ไม่มี ฉันคิดจะไปกับนายคนเดียวนั้นเเละ)
"อืมเเล้ว ที่ไหนละ"
(ที่ร้าน เดิมนั้นเเละ เเล้วเดียวเจอกันเเล้วกันน่ะ)
"อืม งั้นเเค่นี้น่ะ" คนตัวใหญ่ว่างสายทันที เเล้วหันหน้ากลับไปดูทางห้องพยาบาลด้วยความเป็นห่วง
ก่อนที่เขาจะเดินออกไป ในระหว่างที่เขาเดินออกไปเขาก็ได้คิดแผนการออก เเล้ว เเล้วเราจะได้เห็นดีกัน
แทยอน เขาคิด
ห้องพยาบาลเงียบสนิน เพราะเหลือเเค่เธอกับผมเท่านั้น
"ท็อป ป ป อย่าน่ะ อย่า ทำเเ บ บ นี้ เล ย"เสียงของยัยป้าข้างหน้าผมละเมอออกมา
เเล้วน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเป็นทาง คงฝันร้ายละสิ
"ซอนเย ตื่นได้เเล้วละ"เสียงของผมคงทำให้เธอน่าจะรุ้สึกตัวขึ้นมาบ้าง เเล้วมันก็จริง เพราะเธอค่อยๆลืมตาขึ้น
"ฉันอยากกลับบ้าน โทรหาซึงริให้หน่อย "เสียงของยัยนั้นเมื่อตื่นเเล้วก็พูดถึงชื่อของน้องชายตัวเองออกมา
"รู้เเล้วละกำลังจะโทรเดี๋ยวนี้ละ" เเล้วผมก็เดินออกไปข้างนอกเพื่อคุยโทรศัพท์กับซึงริ ชายในโทรศัทพ์ดูจะตกใจ
เเละเป็นห่วงพี่สาวของเขามาก เเล้วเขาบอกว่าจะมารับไปภายใน5นาที
"ซึงริจะมารึยัง"เสียงของยัยนั้นดังขึ้น เมื่อผมก้าวเข้าประตูห้องมาเพียงเเค่ก้าวเดียวเท่านั้น
"รุ้เเล้ว น้องเธอจะมารับ อีก5นาที"
"เเล้วท็อปละ กลับบ้านไปรึยัง" เสียงของยัยนั้นสั่นทันที เเล้วจะร้องไห้เเล้วจะพูดเพื่อ
"มันไม่มาเเล้วละ คงกลับบ้านไปเเล้วมั้ง"ผมตอบเสียงดัง เเต่ดูเหมือนว่าคนที่นอนบนเตียงจะส่งเสยีงจนทำให้ผมเงียบ
"ฮือออออออออออออ..."เสียงร้องไห้ของเธอดังกว่าเก่าเสียงอีก
"เอาเถอะไปเป็นไรน่ะซอนเย เดียวน้องเธอก็มาเเล้ว กลับ้านไปพักผ่อนน่ะ แล้วลืมเรื่องวันนี้ซะ คิดว่ามันเป็นฝันร้ายไปเเล้วกัน"
ผมปลอบเธอ เเต่ผมคงทำได้เเค่นี้จริงๆ
แล้วก็ผ่านไป น้องชายของเธอก็พุ้งหน้าเขามารับเธอออกจากห้องพยาบาลทันทีเเล้ว ก่อนที่ไอหมอนี้จะ
หันหลังกลับมาหาผท เเม้งว่าในอ้อมกอดของมันจะมีพี่สาว ตัวเล็กๆของมันก็ตาม
"ขอบคุณมาน่ะคับ ที่ดูเเลพี่สาวของผม สวัสดีครับ"เฮ้ย!!!!พูดจาดีนี้หว่า555+
เเล้ววันนี้ผมก็คงต้องกลับบ้านเย็นเหมือนเดิมนั้นเเละ
เเต่พุร้งนี้เเล้วสิน่ะที่จะได้ทวงสัญญาคืน
.......................................................................................................................
ขอโทษนะคะที่อัพช้าจริงๆๆ
ช่วงนี้จะสอบเเล้ว ต้องอ่านหนังสือน่ะ คะ
อ่านเเล้ว อย่าลืมเม้นเยอะๆๆน่ะคะ
ขอบคุนคะ
ความคิดเห็น