คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Fake : 6
start 6
Part Min sunye
หลังจากที่เดินออกจากโรงเรียนน้ำตาของฉันก็ไหลออกเป็นทาง...มันรู้สึกเหมือนร่างกายขาดเรียวเเรง
ตอนนี้เหมือนว่าฉันจะเดินไม่ไหวอยุ่เเล้ว...หมดเรี่ยวเเรงที่จะเดินเหลือเกิน
"เธอ ...ไหวรึป่าว?"เสียงของคนที่ยืนอยุ่ข้างๆฉันดังขึ้นทำให้ฉันถึงกับสดุงโหยง!!บางทีมันก็ตกใจน่ะจียง
"ป่าวว...ฉันไม่ได้เป็นอะไร "ฉันพยายามปั่นเสียงใส่เขาให้มากที่สุด
"บางทีฉันนะไม่ได้ตาบอดหลอกน่ะป้า " เขาตอกกับฉัน
"...."
"เอาเถอะรู้เเล้วน่ะว่าทะเลาะกับไอตัวใหญ่นั้น"
"รู้เเล้วช่วยไรได้ละ"
"...." เขาเงียบไปทันที เขาคงไม่รุ้สิน่ะ ว่ามันเป็นเพราะตัวเขาเองนั้นเเละ ที่ทำให้เรื่องมันเป็นเเบบเนี่ย
"เรื่องมันเป็นเพราะฉัน ใช่มะ"เขาถาม เพิ่งรุ้ตัวเหรอเนี่ย....
.
.
.
"งั้น..เดียวฉันไปส่งเเล้วกัน แท็กซี่" เขาพูดเเล้วโบกมือเรียกทันที เมื่อเเท็กซี่มาจอดเเล้ว เขาก็เดินเขาไปนั้ง
พร้อมกับลากมือฉันเขาไปด้วย เเล้วเเท็กซี่ก็ออกตัวทันที
"แล้วบ้านเธออยุ่ไหนละ บอกพี่คนขับเขาไปสิ" อ้าว!!!!เเล้วเพิ่งจะมาถามเนี่ยน่ะย่ะ!!!
"รู้เเล้วละนะ" ฉันตอบไปอย่างปัดๆเเล้วบอกที่ที่ฉันประสงจะลงทันที เเล้วเราต่างคนต่างที่จะมองไปข้างนอกหน้าต่าง
ของรถ มองดูไฟ บนถนน เเละคนที่เดินไปเดินมากันให้ทั่ว นี้จะดึกเเล้วน่ะเเต่ทำไมคนยังเดินกันอยุ่อีก สงสัยคงจะอยุ่เป็ฯเพื่อนฉัน
นั้นเเละมั้ง ฉันขอคิดเขาข้างตัวเองซักครั้ง
Part TOP
เธอเดินออกไปเเล้วเเต่ผมนี้สิ ก้าวไม่ออก นี่คงเป็นผลที่ผมทำกับเธอละมั้ง
เเต่เธอนั้นเเละ ที่ทำให้ผมเป็นเเบบเนี่ย ถ้าตอนเช้าคนที่อยุ่ในห้องนั้น มันไม่ใช่เธอ
ป่านนี้เรา2คน คงนอนคุยกันที่บ้านไปเเล้วละ
กรี๊งงง..........กรี๊งงงงงง
ใครทันกล้าโทรมาเนาะ...
(ฮัลโหล..)เสียงของคนที่ไม่อยากคุย นั้นเเละ...
"ว่างัย มีอะไร" ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
(นี้ฉันโทรไปต้องมีธุระจริงๆเหรอเนี่ย) ยัยนั้นกรอกเสียงตามสายโทรศัพท์
"เเล้วงัย" ผมตอบ
(นี่ฉันมีของจะให้นายด้วยละ ตอนนี้นายยุ่บ้านเเล้วใช่ไหม๊ เดียวฉันจะไปหาน่ะ) เธอพูดเองเออเองเลยเหรอ???
"ตอนนี้ฉันไม่ได้อยุ่บ้าน ไม่ต้องมาหลอก"
(เเต่ตอนนี้ฉันอยุ่เเถวบ้านนายเเล้วละ)
"ห๊า!!!!! ยัยบ้า จะไปเเล้วทำไมไม่บอกกันก่อนละ เออเดียวรีบไปเเล้วกัน"ยัยนี่ถ้าจะบ้า!!ผมรีบเดินออกจากโรงเรียน
เเล้วเรียกรถเเท็กซี่กลับบ้าน เออ เเต่หาอะไรกินก่อนดีกว่า ยัยนั้นจะได้รอนานๆหมั่นไส้นัก
Part Kwon ji yong
ผมสงสารคนข้างๆผม ที่เอาเเต่นั้งเหม่อลอยออกไปข้างนอก เต่นี้มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำสิน่ะ
"เธอเป็นอะไร เล่าให้ฉันฟังได้ไหม๊"ผมพยายามออกเสียงให้อ่อนโยนที่สุดเเล้วหันหน้ากับไปถามเธอ
"ก็เเค่ทะเลาะกันนิดหน่อยละ"เธอตอบ เเต่ไม่มองหน้าผมซักคำ
"เเล้วทำไม นายนั้นมันไม่กลับกับเธอหลอก" ผมพยายามถามเธอ
"เขาคงไปกับคนอื่นนั้นเเละ ฉันคงไม่สำคัญอะไรหลอก" เธอตอบ เเต่น้ำเสียงของเธอดูสั่นคอเหลือเกิน
"เเต่เธอ2คนเป็นเเฟนกันน่ะ ถ้าเธอไม่สำคัญเเล้วใครละ."
"คงจะเป็นคนนั้นนั่นเเละ" เธอตอบผม
"ใคร?????"
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง เเล้วเสียงที่มาเเทรกความเงียบก็คือ เสียงเล็ๆของคนข้างๆที่นั้ง สะอื้น เธอคง
จะเจ็บจริงๆนั้นเเละ เเต่ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ แต่ผมจำเป็นจริงๆ
กรี๊งงงงงงงงงงงงง...........
"ฮัลโหล"เมือเห็นเบอร์เเล้ว ผมคงต้องปิดความคิดนั้นเอาไว้ก่อน
(เป็นไงบ้าง จียง )เสียงใสๆของเธอเล่นเอาผมใจละลาย
"ก็ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร" ผมตอบ เเล้วผมจะพูดได้ไงกันเล่าอยู่กันห่างเเค่นี้เอง
(ตอนนี้อยุ่ด้วยกันช่ายมะ ชิ)
"ก็ใช่ เเล้วนี่ทำไรอยุ่ "เปลียนเรื่องเถอะ
(อยุ่หน้าบ้าน ของท็อปน่ะ) อะไรกัน น้ำเสียงของเธอดูมีความสุขจริงๆนะ
"แล้วไปถึงไหนเเล้วละ"ผมชักจะยั้วเเล้วละ
(อยุ่หน้าบ้านเเล้วละ 555 เร็ซใช่ไหม๊ละ ฉันมาตั้งนานเเล้วละ)
"รุ้สึกเหมือนจะดีใจเกินเหตุเลยน่ะเนี่ย" ผมประชด
(จียง เป็นอะไรไปนะ เดียวถ้าเธอไปส่งซอนเยเสร็จเเล้ว เดียวเราไปกินขนมกันนะ)
"เเล้วจะให้ไปเจอที่ไหนละ"ผมถาม ดีใจน่ะเนี่ยเเต่เเอ๊บไว้ก่อน5555LOL
(เอาว่าเดียวเจอกันร้านเดิมเเล้วกัน เแผนของเราใกล้ที่จะสำเร็จเเล้วนะจียง ถ้าเรารีบทำให้เสร็จน่ะ
มันก็จะจบเร็วๆๆ รีบๆทำให้เสร็จน่ะคะ เเล้วเจอกันที่ร้านน่ะจียงงง บายคะ)
เเล้วเธอก็วางสายไป....
เอาละ เดียวก็จะเสร็จเเล้วแผ่นเเค่เขาเลิกกัน เราก็จบเเล้ว เเล้วเราก็จะได้สิ่งที่เราต้องการเเล้วละ
เเม้งว่า แทยอนจะยืนยิ้มให้กับโทรศัพท์ของเธอเเต่ เธอจะรุ้ไมว่า ข้างหลังของเธอกลับเป็นชายที่เธอ
เฝ้ารอการกลับมาของเขา เขาได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดเเล้ว ได้ยินชัดซะด้วย
"นี่ ฉันมาเเล้ว เเล้วมีอะไรจะให้ฉันเหรอ" เขาบอกเธอพลางทำตัวเป็นปกติ
"นี่นายมานานเเล้วเหรอ" สาวน้อยตกใจ เพราะกลัวว่าคนร่างใหญ่จะได้ยินเสียงของเธออนคุยโทรศัพท์
"เมื่อกี้นี้เองเเละ ไหนของ"ร่างใหญ่ถามทันที
"นายจะไให้ฉันเข้าบ้านเลยใช่ไหมีละเนี่ย" หญิงสาวพูดพลางมองเข้าไปในบ้านใหญ่ของชายร่างใหญ่
"อ้าว!!ให้ของเสร็จเเล้วจะกลับเลยไม่ใช่งัย???" ร่างใหญ่ตอบทันที
"ชิ ใครบอกกันย่ะ ว่าจะกลับเลย"
"เเล้วไหนของละ" ร่างใหญ่ถาม
"นี่ เอาไป นี่ฉันเห็นว่ามันเหมาะกับนายน่ะเนี่ย เลยซื้อมาให้"เธอพูดพร้อมกับยืน ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาให้
ชายร่างใหญ่มองหน้าเเล้วยิ้มที่มุมปาก เพื่อแสดงถึงความขอบคุนกับสาวที่อยุ่ตรงหน้า
"มันน่ารักช่ายม๊าา งั้นฉันไปเเละ เเล้วเจอกันน่ะคะ เเล้วสาวน้อยก็นำปากนุ่นๆของเธอไปสัมผัสกับ
แก้มนิ่มๆของคนตรงหน้า เเม้งว่าเขาจะสูงเเค่ไหน มันก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอ เพราะในเมื่อเธอต้องการ
ยังไงก็ต้องทำได้
เมื่อสาวน้อยเดินออกไป ชายร่างใหญ่ก็เดินเปิดประตูเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ พอพ้นเขตประตูบ้านชายร่างใหญ่ก็
เอาผ้าเช็ดหน้าที่สาวน้อยให้มา เช็ดหน้าที่ถูกรอยจุบเมื่ออกี๊เเล้วเอาผ้าเช็ดหน้าที่น่ารัก โยนลงพื้นเเล้ว เดินเหยียบ
ข้ามมันไป เพราะคิดว่าสิ่งท่ได้มานั้น สกปกยิ่งกว่าขยะซะอีก
เมื่อชายหนุ่มเดินเขาห้องไป เขาก็รีบกดโทรศัทพ์ทันที
ทันทีที่ถึงที่หน้าบ้านซอนเยก็ เปิดประตูบ้านทันที
"นี่จะไม่ชวนฉันเขาไปหน่อยเหรอ" ไอหนุ่มที่เดินตามาด้วยถามเธอ
"กลับบ้านไปได้เเล้ว ฉันขอนอนเเล้วกัน หมดเเรงเเล้ว เเล้วเดียวพรุ้งนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวน่ะ บาย"
เเล้วเธอก็เดินเขาประตูบ้านทันที
ชายหนุ่มที่ยื่นอยุ่หน้าบ้าน เดินเขารถเเท็กซี่ไปตามเดิม
คงใกล้ที่จะเป็นความจริงเเล้วละมั้งเนี่ย เขาคิด เเล้วเขาก็จะได้สิ่งที่เขาต้องการกลับมาซักที
ในเมื่อคนที่เขารัก ต้องการให้เขาทำอะไรหรือหาอะไร เขาเนี่ยเเละที่จะหามาให้เธอให้ได้
ความคิดเห็น