คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Fake : 3
Start 3
Part Min sunye
ในห้องเรียน ปี2ห้องB
"นี่ ซอนเย ดูนี้สิ เสื้อสีแดงตัวเนี่ยน่ารักเนาะไม่แพงด้วย" เสียงของเยอึนดังขึ้นข้างหู
ของฉันพร้อมกับเอาหนังสือ นิตยสารที่เธอชื่นชมนักชื่นชมหนามายืนใส่หน้าฉัน
"เป็นอะไรของเธอน่ะซอนเย เธอดูเงียบไปน่ะ" เสียงของเยอึนดังขึ้นอีกคร่ะ
" ป่าวจ๊ะ ไม่เป็นได้เป็นไรจ๊ะ ไหนเสื้อตัวไหน นี่เหรอ" ฉันพยายามปรับสีหน้าให้เป็น
ปกติที่สุด แล้วชี้เสื้อตัวที่เยอึนให้ฉันดู
" ทะเลาะกันท็อปอีกแล้วใช่มั๊ย" เสียงของเยอึนพูดใส่ฉันราวกับฟ้าผ่า แสนรู้จริงๆเลยเพื่อนฉัน
"อืม " ฉันตอบสั้นๆ
"เรื่องอะไรอีกละซอนเย" เสียงของเยอึนถามด้วยความกังวน
"เรื่องเขาใจผิดกัน นิดหน่อย ไม่มีอะไรหลอกจ๊ะ ขอบใจน่ะที่เป็นห่วง" ฉันยิ้มให้เยอึนก่อนที่จะหันหน้าไปทาง
หน้าต่าง ทำไมละ??ท็อป นายไม่ฟังอะไรฉันเลยเหรอ นายจะไม่ฟังฉันหน่อยเลยเหรอ
" จารย์มาเเล้ว" เสียงของอึนจีวอนหัวหน้าห้องของฉันดังขึ้น ทุกคนกลับมานั้งที่กันอย่างสงบเงียบ
ครืนนนนนนน.....
"สวัสดีน่ะเรียนที่น่ารักของครุ วันนี้ครุมีข่าวจะบอกนักเรียนหลายเรื่องเลยน่ะ ครูขอเวลาเเค่แปปนึง ในเวลาโฮมรูมน่ะ"
เสียงอาจารย์ดังขึ้นอย่างไม่หยุด แต่ฉันไม่ได้สนใจฟังหลอก บ่นมากอยุ่ได้--*
"เรื่องต่อไป คือ เราจะมีนักเรียนมาใหม่น่ะ เอ๊าเขามาสิไอหนุ่ม" เสียงอาจารย์ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงที่เรียกว่าไอหนุ่ม
นั้นทำให้นักเรียนหญิง เปลียนเป็นสายตาหื่นทันที555 ร่วมทั้งเพื่อนที่นั้งข้างๆฉันด้วย--* เเย่จริงๆ
แล้วก็มีเสียงฝีเท้าก้าวเขามา และฉันก็ได้ยินเสียงของสาวๆกรี๊ดกัน ลั่นห้อง เอาให้ลั่นตึกเรียนไปเลยไม๊ละ...เสียงดังจริงๆ
"ผม ควอนจียง ครับย้ายมาใหม่ งั้นก็ฝากตัวด้วยน่ะครับ" สิ้นเสียงของเขา เสียงสาวๆในห้องของฉัน
ก็ดังขึ้นอีก อะไรกันเนี่ย!!!!! แต่เอ๊!!!!เสียงนั้นมันคุ้นมากเลย เหมือนฉันจะเคยได้ยินมาแล้วและ ต้องขอดูหน้าหน่อยเเล้ว
ฉันเงยหน้าขึ้น
โอ๊ะโอ.............................
อิตาคนนี้คือคนที่มัน เห็นกางเกงในฉันนิหน่า กรี๊ดดดดดดดด.......อยากเอาตัวแทรกแผ่นดินจังเลยว่ะ
แล้วเขาก็ส่งยิ้มมาทางฉัน ฉันเกลียดรอยิ้มเขาจริงๆ
"เอีาา ไปนั้งตรงมุมห้องทางนั้นไป แล้วเดียวงั้ย อึนจีวอนนายช่วยเขาแนะนำโรงเรียนด้วยน่ะ"
"ครับ" เสียงอาจารย์สั่งเสียหัวหน้าห้อง อย่างดี ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง โอ๊ยยยชีวิต
ทำไมน่ะทำไม **///***
"นี่เขามองมาที่เธอน่ะซอนเย" เสียงของเยอึนดังขึ้น
"ฉันคงหน้าเหมือนแม่เขามั้ง" ฉันตอบเยอึนไปอย่างไม่สนใจ แล้วก็หันออกไปที่หน้าต่างต่อ
แล้ววันนี้ฉันจะพูดกลับท็อปยังงั้ยดีน่ะ
พักกลางวัน....
"นี่ เราไปกินข้าวกันเถอะ เอ๋???แล้วทำไมท็อปยังไม่มาอีกน่ะ" เสียงของเยอึนดังขึ้น
"เธอไปกินกับพวก เพื่อนๆก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันรอท็อปก่อนแล้วเดียวจะตามลงไป" ฉันตอบเยอึน
"เร็วๆน่ะ เดียวหมดซะก่อน" เสียงของเยอึนดังขึ้นก่อนที่จะโบกมือให้ฉัน แล้วเดินหันหลังออกไป
แล้วทำไมท็อปยังไม่มาอีก
นี่มัน15นาทีแล้วน่ะ โทรไปก็ปิดเครื่อง เป็นอะไรรึเปล่า????
หรือว่าจะโกรธกันขนานนั้นเลยเหรอ
แต่ฉันหิวแล้วน่ะเนี่ย ท็อปฉันยังรอนายอยุ่น่ะ นายอยุ่ไหน
ครืนนนนนนนนนน
"เธอไม่ไปกินข้าวเหรอ"เสียงของ อิตาจียงพูดออกมา
"ฉันรอแฟนฉันย่ะ " ฉันตอบตานั้นทันที
"แฟนเธอเขาคงไม่มารับเธอแล้วมั้ง???" นายนั้นออกความเห็น โอ๊ยยยปากเหรอที่พูดง่ะ
"เรื่องของฉันนั้นเเละ" ฉันตอบกลับอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
ผ่านไปแล้ว10นาที
ตอนนี้สภาพของฉันไม่ค่อยต่างจากผีซักเท่าไร ตาปวดๆๆนอนก้มหน้าอยุ่กลับโต๊ะ
ส่วนจียงนั้นเหรอ ตอนนี้กำลังนั้ง กินขนมปัง แล้วก็นมรส สตอเบอรี่ อยุ่แล้วในมือของเขาก็กำลังPsPอย่าง
สบายใจ
ฉันหิวน่ะเนี่ยท็อปนายอยุ่ไหนเนี่ย????? *-*
"หิวละสิ" นายนั้นมองหน้าฉันอย่างกวนประสาท
"ไม่หิว" ฉันตอบไป ความจริงไส้จะขาดอยุ่แล้วละ--*
"แน่ใจน่ะ ฉันน่ะไม่อยากมีเพื่อนเป็นผีหลอกน่ะ" นายนั้นตอบฉันอย่าง ลอยหน้าลอยตา
"นายเลิกพูดซักทีจะได้ไหม๊" ฉันเริ่มขึ้นแล้วน่ะ
"555+ ตอนนี้หน้าตาเธอเหมือนศพที่มันขึ้นอืดมาแล้ว2วันอย่างนั้นและ น่าเกลียดชะมัด"
จียงพูดพร้อมมองหน้าฉันอย่างรังเกลียด.....กรี๊ดดดดดดด อิบ้า
"แล้วนายจะมายุ่งอะไรกับหน้าของฉัน ยุ่ง น่ารำคาญ" ฉันตอบ นี้ฉันเริ่มขึ้นแล้วน่ะ
"ไม่ได้อยากยุ่งหลอก แต่ฉันกลัวน่าเธองั้ย มันดุแล้วอยากจะอ้วก" นายนั้นตอบฉันแล้วทำท่าประกอบ
"แล้นายละ น่าตาดีตายละ "
" ก็ดีกว่าเธอละ ยัยป้าหน้าปวม"นายนั้นตอบพร้อมมองหน้าฉัน อย่างซะใจ
"เรื่องของนายเถอะ ฉันไม่มีแรงจะ พูดกับนายแล้ว" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่หมดแรง
เขาเดินเข้ามาหาฉัน
"นี่ อะ ....ฉันเอามาให้เธอนั้นและ เดี๋ยวหมดแรงตายซะก่อน แฟนเธอไม่มาแล้วละ"
เขาเดินมาพูดกลับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้ววาง ขนมปังสอดไส้สตอเบอรี่ แล้วก็นมสตอเบอรี่ให้ฉันบนโต๊ะ
ฉันมองหน้าเขา ฉันไม่เกรงใจแล้วน่ะ
ฉันหยิบที่เขาให้ฉันทุกอย่างออกมากินทั้ง ขนมปัง แล้วก็นมแกะกินอย่างอร่อย
ก็คนมันหิวนิหน่า ...
"555 น่ารักซะมัดเลยน่ะเทอ" เขาพูดพร้อมกับเามือของเขามาลูบหัวฉัน
นี่นาย><ฉันเขินน่ะ
" ขอบคุนมากๆๆน่ะ" ฉันตอบเขามองหน้าเขาอย่างขอบคุณ
"ไม่เป็นไรหลอกป้า ฉันกลัวป้าตาน่ะ" เขาพูดแล้วเดินกลับไปนั้งที่ของเขาต่อ
แล้วทำไมน่ะ???เขาถึงมาทำตัวเป็นห่วงฉันด้วยละ ช่างเขาเถอะเรื่องของเขา
ครืดดดดด........
"อ้าว ซอนเยไม่ไปกินข้าวเหรอ" เสียงของเพื่อนร่วมชั้นของฉันดังขึ้น
"ฉันกินเรียบร้อยแล้วละ ขอบใจน่ะ" ฉันตอบเพื่อนฉันพร้อมยิ้มให้
"อ้าว..จียง แล้วอึนจีวอนไปไหนละ" เสียงเพื่อนของฉันูดขึ้นอีก
"อ๋อ ...อึนจีวอนไปกินข้าวน่ะ เดียวเขากลับมาพาฉันไปดูโรงเรียนน่ะ" เขาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"งั้นเดียวฉันไปก่อนน่ะวิชาต่อไปเรียนพละละ อย่าลืมน่ะ" เพื่อนฉันตอบแลวเดินออกไปจากห้อง
"แล้วเราเรียนพละกันที่ไหนละ"เสียงของเขาถามฉัน
"เดี๋ยวเราจะไปเปลียนชุดกันที่ ที่เปลียนชุดก่อน แล้วเราค่อยไปเรียนที่สนาม" ฉันตอบเขา
"งั้นเราไปกันเถอะ" เขายืนขึ้น แล้วเดินเขามาหาฉัน จับมือฉันแล้วเดินออกไปนอกห้อง
อ้าวววววว!!!!!!!!!!!!!!!มือฉันนนน
ฉันเดินออกจากห้องพร้อมเขา
ฉันรุ้สึกเหมือนมีคนกำลังมองเราอยุ่ เมื่อหันหลังไปก็พบแต่มุมตึกที่มีเเต่ความว่างเปล่า
"มีอะไรรึเปล่า เธอดูเหมอๆน่ะ" เขาถามฉัน มองหน้าฉันด้วยความสงสัย
"ป่าว ไม่มีอะไร เรารีบไปกันเถอะ " หลังจากที่ฉันพูดเสร็จฉันก็พยายามจะเเกะเอามือฉันออก
แต่ก็ทนกับแรงบีบของมือคนตัวใหญ่ข้างหน้าไม่ไหว
..................................................................
ถัดไปตรงมุมตึกบริเวณใกล้เคียง
ชายหนุ่มร่างใหญ่ เดินตามทั้งสองคนมาตลอดทาง เขาคิดในใจเสมอว่า
"คงไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหลอกมั้ง" แต่เมือเขาเห็นอย่างนี่เเล้ว
รุ้สึกเหมือนใจของเขาจะตกไปอยุ่ที่ตาตุ่ม เธอทำกับเขาถึงขนานนี้เลยเหรอ
แล้วเขาก็เดินตามทั้ง2คนไปเรื่อยๆพร้อมกับ
ส่งข้อความจากโทรศัพท์ของเขาส่งไปให้กับ คนที่เพิ่งเดินออกไป จากตึก
"วันนี้ ฉันจะมารับตอนเย็นน่ะ รอฉันก่อน อย่าเพิ่งกลับ "
แล้วก็ส่งออกไป นั้นอาจจะเป็นข้อความเดียวของวันนี้ก็ได้
-----------------------------------------------------------------------
ขอโทษทีค่ะ ช่วงนี้งานเยอะมาก
ครุสั้งงานไว้กะเรียนจบเเล้วถึงจะทำเสร็จหมด(เยอะเว่อร์)
เเต่ก็จะมาอัพเรื่อยๆๆน่ะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น