คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Fake : 22(100%)
start 22
Part min sun ye
"ดงแฮ ตกใจหมดเลย นายนี่ เล่นอะไรไม่รุ้เรื่องเลยน่ะ" ฉันตะหวาดเสียงทันทีหลังจากที่เขาเดินเขามากระโดดเกาะฉัน
ไอเราก็ใจหายใจคว่ำเมื่อกี้ยังอยุ่หน้าโรงเรียนอยุ่เลยเเต่นี้มาถึงตรงนี้เเล้วเหรอ เดินเร็วเป็นบ้าเลย
"เห็นเธอตกใจเเล้วฉัน ตลกหน้าเธอว่ะ"
"เอาเถอะ ฉันจะกลับบ้านเเล้ว" ฉันรีบตัดบทเเล้วเดินออกไป ขอโทษน่ะดงเเฮวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นกับนายแล้วละ
"จะรีบกลับไปไหน รอด้วยสิซอนเย"เเล้วนายนั้นก็มาดึงเเขนฉัน
"ว๊ายยย !!! กระเป๋าฉัน" นายนั้นเล่นดึงเเรงซะจนกระเป๋าของฉันหล่น เรียกว่าลอยดีกว่า ลอยไกลางถนนเลย เเล้วของข้างในจะพังไหม๊เนี่ย
"เดี๋ยวฉันเก็บให้น่ะ" ก็เเน่อยุ่เเล้วละสิ เเล้วเขาก็เดินออกไปเก็บ เฮ้ยยยดูทางบ้างสินั้นมัน!!!!!
"ดงแฮหลบรถเดี๋ยวนี้......"
"เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตุ้มมมมมมมมม"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"ดงแฮ" ฉันเริ่มสติหลุดลอยทันที หลังจากเห็นคนข้างหน้านอนอยุ่บนกองเลือดของเขา และในมือยังคงถือกระเป๋าใบโปรดของฉันอยุ่
"..."เขาไม่ตอบ มีเพียงความเงียบเขาครอบงำ ใจของฉันตอนนี้ตกไอยุ่ที่ตาตุ่มเเล้วละ ฉันจะเป็นลม
อย่าเป็นอะไรไปน่ะดงแฮ อย่าเป็นอะไรไปน่ะ... ฉันขอร้อง
โรงพยาบาล
ตอนนี้ฉันอยุ่หน้าห้องไอซียุ ที่มีกระจกสีขุ่นปิดบังด้านในเอาไว้ ฉันพยายามไม่คิดพุ้งซานกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันอยุ่ติดตาของฉัน
ภาพที่ดงแฮเดินออกไป
ภาพที่เขากำลังก้มลงหยิบกระเป๋า เเล้วหันหน้ามายิ้ม
ภาพที่เขาโดนรถจากด้านหลัง กระเเทกเขามาที่ตัวเเรงๆจนตัวของเขาลอยขึ้น เลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด
ทำให้ใจฉันเต้นเเรงอีกครั้ง
"นี่หนุ หนูเป็นเพื่อนของดงแฮใช่ไหม๊" เสียงจากสาววัยกลางคน ที่เดินดิ่งเขามาหาฉันเเต่ไกลเดินเขามาถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
"ใช่เเล้วค่ะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา มันไม่มีเเรงตอบเเล้วจริงๆ
"ฉันเป็นเเม่ของดงแฮน่ะ ตอนนี้ลูกฉันเป็นยังไงบ้าง "เสียงของคนวัยกลางคนทำเอาฉันต้องเงยหน้าขึ้น
ภาพหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเเค่วัย30ปลายๆเท่านั้น เเถมซ้ำยังเเต่ตัวเรียบร้อย อีกต่างหาก ใบหน้าที่จัดว่าเรียวสวยที่ดงแฮมีคงได้มาจากเเม่เขานั้นละสิ
"หนูขอโทษค่ะ ฮื ออออออ นะ หนู ไม่ได้ตั้งใจ จ จะ จริง ๆ น่ะค่ะ" ฉันล่อยโฮออกมาทันที เเล้วนั้คกเขาลงที่พื้นอันเย็นเฉียบของโรงพยาบาล
"ไม่เป็นไร ฉันรุ้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เเล้วนี่เขาเป็นยังไงบ้าง" ฉันก้มหน้าไม่ขอตอบ เพราะว่าหมอยังไม่เดินออกมาจากห้องนั้นเลยตั้งเเต่เขาเข้าไป
"เอาเถอะ หนูคงยังไม่รุ้ เอาเป็นว่าตอนนี้หนูกลับบ้านไปก่อนเเล้วกันน่ะ เเล้วเดียวพรุ้งนี้ค่อยมาเยี่ยม วันนี้เย็นมากเเล้ว เเล้วเดียวนู๋จะกลับบ้านรำบากเอา "เสียงของคนทีเนเเม่ดงแฮดังขึ้น ท่าทางของเขาก็คงจะใจเสียกว่าฉันมาก เพราะอะฉันนั้นเหรอ ฉันมันเลวมากจริงๆ
ฉันคงผิดมากจริงๆ
"ค่ะ" ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าเเล้ว กล่าวคำลาเเม่ของดงแฮเเล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป
เเล้วฉันจะกลับยังไง
โทรหาจียงเเล้วกัน
"ตุ๊ตดดดดดด หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี่" นายนั้นคงตั้งใจหนีฉันละสิ
ซึงริละ
"ฮันยอง ตอนนี้ผมไม่ว่างครับ ฝากหมายเลยโทรกลับไว้ด้วยน่ะคร๊าบบขอบคุณคร๊าบบบบ"
เเย่จังน้องรักของฉัน
เยอึนละ
"ซอนเยเหรอฉันอยุ่ที่บ้านป้าน่ะ วันนนี้วันรวมญาติมีอะไรรึเปล่า" เสียงยัยนั้นดังออมาจากโทรศัพท์พร้อมกับเสียงของคนที่นข้าวอยุ่ที่บ้านยัยนั้นด้วย
คนสุดท้ายเเล้วละ
ท็อป
"ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดด" ฉันของให้เขารับก็เเล้วกัน
หวังว่าจะรับน่ะ
" ว่าไงมินมิน" ฉันได้ยินเสียงที่ดังขึ้นจากในโทรศัพท์เเล้วฉันชื่นใจจัง
"ท็อป ตอนนี่นายอยุ่ไหนนะ" ฉันถามเขา เเต่ว่าฉันเริ่มกังวลเเล้วละ จะกวนเวลาของเขารึเปล่าน่ะ
"กำลังจะกลับบ้านน่ะ มีอะไรรึเปล่า"
"ตอนนี้ฉันอยุ่ที่โรงพยาบาล .. น่ะ ช่วย"
"จะให้ไปรับใช่ไหม๊ ได้ งั้นรอที่นั้น เดี๋ยวฉันจะไปรับ เเล้วเจอกัน ตู๊ด ดด ดดด"
เเล้ว ก็ต้องเป็นเขาใช่ไหม๊........
15 นาที
"เฮ้ย ย ย ซอนเย ทางนี้" เสียงของคนที่อยุ่ในรถ สีเเดง กวักมือเรียกฉัน
"มารับเร็วจังน่ะนาย" ฉันเปิดประตู พร้อมกล่าวคำทักทายแก่เจ้าของรถ
"ฉันนผ่าน เเถวนี้พอดีน่ะ เเล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ละ" คนที่เป็นเจ้าของรถถาม
"ฉันทำดงแฮ โดนรถชนน่ะ ตอนนี้เขายังอยุ่ในห้องICUอยุ่เลย " พูดเเล้วฉันก้นึกถึงภาพเหตุการณที่เพิ่งเกิดขึ้น
มันเหมือนทำให้ฉันรุ้สึกปวดใจเมื่อช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยเเม้เเต่น้อย เเต่ตัวเองกลับเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี่เเทน
"ใจเย็นนะซอนเย ต้องไม่มีอะไรสิ ไอหมอนั้นมันตายยากอยู่หลอกหน่า " มือหนาๆของเขา เข้ามากุมมือของฉัน ฉันรุ้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
"อืม ฉันรุ้เเต่ฉัน ฉันรุ้สึกเเย่ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเเย่ๆเเบบนี้" เเย่จังรุ้สึกจุก ไม่อยากพูดอะไรแล้วละ
"ซอนเย มองฉันสิ" เขาจอดรถ เเล้วจับคางของฉันเงยขึ้น ฉันได้เเต่มองหน้าเขาอย่าง งงงง
"ฉันเข้าใจ ว่าเธอไม่อยากให้มันเกิด เเต่ไงฉันจะอยุ่ข้างๆเธอน่ะซอนเย " เเล้วเขาก็โน้มหน้าของเขา เข้ามาใกล้ฉัน ริฝืปากที่คุ้นเคย
กับรสของลิปมันที่เคยได้สัมผัส ตอนนี้มันกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับความรุ้สึกที่อบอุ่นกว่าเดิม
"ขอบใจน่ะ ที่นายยังอยู่ข้างๆฉัน" ฉันขอบคุนเขาทันทีหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกจากเขา
"นี่ไงจะถึงบ้านเธอเเล้ว ฉันส่งตรงนี้เเล้วกัน เเล้วมีอะไรก็โทรหาฉันน่ะซอนเย" เเล้วฉันก็งจากรถ เเล้วเข้าบ้านทันที
"เเล้วต้องให้มันมาส่งด้วยเหรอ เเล้วเด็กเธอละไปไหน" เสียงของคนที่คุ้นหน้ายืนพิงกำเเพงอยุ่หน้าบ้าน
"เเล้วนายจะทำไมละ"
"เช้าไปกับคนนึง เย็นกลับกับอีกคนนึง เเบบเนี่ยมันจะไม่มากไปหน่อยเหรอซอนเย" ฉันไม่ไหวเเล้วน่ะจียง
"เพี้ย ย ยย ย ยยย ย ย" คนที่ยืนอยุ่ตรงหน้านิ่งไปชั่วขณะ
"จิตใจนายมันทำด้วยอะไรกันจียง วันนี้ที่ฉันต้องกลับมาที่นี่กับท็อปเพราะว่า ฉันทำดงแฮเขาโดดนรถชนไง
เเล้วนายละ เคยคิดอะไรที่มันสร้างสรรค์รึเปล่า หรือว่าคิดเอาเเต่เเง่ลบอยุ่คนเดี่ยวเเล้วถ้านายจะมา พูดเเดกดันคนอื่นเขาเเบบนี่
นายคงต้องเอาความคิดต่ำๆของนายกลับบ้านของนายไปเลย"
พูดเเล้วฉันก็เดินผ่านเขาเเล้วเข้าบ้านทันที
"ซอนเย "เเล้วเขาก็จับมือฉัน" ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเเค่โมโหเท่านั้นเอง"
"ปล่อยฉัน ฉันจะนอนเเล้ว นายกลับบ้านของนายไปเถอะ" เเล้วฉันก็ปิดประตูใส่เขาทันที
"ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ใครโทรมากันป่านนี้
"จียง" นายเป็นบ้าเหรอเนี่ย
"อะไร"ฉันรับสาย
" "
"นี่ นายจะพูดไหม๊"
" "
"ถ้านายไม่พูดฉันจะวางเเล้วน่ะ"
"เดี๋ยว ซอนเย"
"อืม ว่ามา"
"เดี๋ยวพรุ้งนี้ฉันมารับน่ะ"
"ฉันไม่ได้ต้องการให้นายมารับ"
"เเล้วเจอกัน"
"นายไม่ฟังฉันเลยใช่ไหม๊"
"งั้นเเค่นี้น่ะค่ะที่รัก"
"จียง"
"บายครับ เดี๋ยวถึงบ้านเเล้วเดี๋ยวจะโทรหาน่ะ ตุ๊ดดดดด" อิตาบ้านี้
...............................................................
ขอโทดจริงๆๆๆน่ะคร่ะ
ช้ามากกกกกกกกก
ไม่ค่อยมีเวลาเลยคร่ะช่วงนี้
จะเเข่งอีกเเล้ว เเล้วก็จะสอบเเล้วด้วย
เเล้ววิวจะมาอัพต่อน่ะคร่ะ
ความคิดเห็น