คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Fake : 21(100%)
start 21
Part� Kwon ji yong
"ซอนเยจ้า ฉันว่าเธอควรลงมาได้เเล้วน่ะ เราจะสายกันเเล้วน่ะที่รัก" ผมพูดตะโกนขึ้นไปอย่างหัวเสีย นี่มันกี่โมงกันเเล้วมินซอนเย
เราสองคนจะสายเอาน่ะเนี่ย
"รุ้เเล้วละหน่า จียง ขี้บ่นเป็นบ้าเลย" เจ้าของเสียงตอบผมออกมา เเล้วเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
"ก็เร็วหน่อยสิซอนเย" ผมเดิน วนไปวนมาหน้าบันไดหลายรอบ กว่าเธอจะเดินลงมา
อ๊อดดดดดดดดดด
"ไปเปิดให้เดี๋ยวนี่เเละค๊าบบบบบบบ" เสียงของน้องชายของผม(อ้าว!ของกูไปซะเเล้ว)� วิ่งเเจ้นไปเปิดประตู
"อ๊ะ� อ้าว� วันดีครับ พี่ดงแฮ อ้าวซื้ออะไรมาเนี่ยครับเยอะเเยะไปหมด"� ไอดงแฮมันจะมาทำไมกันเข้าๆว่ะ
"ว่าไง จียง นายมารับซอนเยเหรอ พอดีฉันผ่านมาน่ะ ก็เลยเเวะซื้อขนมมาฝากซอนเยเเล้วก็ซึงริ เเต่ว่าของนายไม่มีหลอกน่ะ
เเต่เดี๋ยวฉันจะเเบ่งส่วนของฉันให้นายเอง เอาม๊ะ" เรื่องสิใครจะเอาว่ะ
"ไม่ฉันกินมาเเล้ว งั้นนายก็ได้เเล้วสิ" ผมตอบปัดๆ
"งั้นเราก็ไปโรงเรียนพร้อมกันเลยเเล้วกัน นั้นไงซอนเยลงมาเเล้ว" เเล้วอิหน้าหล่อนั้น มันก็ชี้ไปทางบันได
"อ้าว ดงแฮ นายมาตั้งเเต่เมื่อไหร่กันเนี่ย " ซอนเยทำถ้าตกใจไม่ใช่น้อย ก็ใช่สิ อยุ่ดีดีมันก็โผล่ออกมานิ
"ฉันซื้อของมาฝากเธอน่ะซอนเย กินเลยน่ะ เเล้วเราจะได้โรงเรียนกัน"� อ้าว!!ไอนี่หน้าตาเฉยซะงั้น
"เค� งั้นเราไปกันเถอะ จียงออกเดินทางได้เเล้ว" เเล้วซอนเยก็เดินไปกับไอหน้าหล่อ(เเล้วทำไมต้องเรียกมันเเบบนี้ด้วยว่ะ)
เเล้วผมก็เดินตามหลังทั้ง2คนไ เฮ้ย!!อะไรว่ะ นี่เเฟนน่ะเนี่ย แฟน โธ่โว้ย!!!!!!
ทั้งผม ไอหน้าหล่อ เเล้วก็ แฟนของผม (เอ๊ะ!!ใช่ป่าวว่ะ?) พวกเรา เดินทางไปโรงเรียนกัน
เเต่ผมเห็นซอนเยกับ ไอหน้าหล่อนั้น คุยกันกระหนุงกระหนิงโว้ย!!!เเล้วจะเอาผมมาทำไมว่ะเนี่ย ซอนเยเเฟนเธออยุ่ทางนี้น่ะ ทำไมเธอถึงไม่สนใจโอ๊ยยยยย!!!อกไอจีจะเเตก
"นี่จียง นายเดินช้าจัง จะถึงไหม๊เนี่ยโรงเรียน" เสียงของยัยป้าข้างหน้าผมบ่น
"รุ้เเล้วละหน่า" เเล้วผมก็หันหน้าหนีออกทันที งอลเเล้วโว้ย
เเล้วผมก็เดินเเยกจากพวกนั้นหลังจากที่เข้าประตูโรงเรียน ไม่อยากเห็นจริงๆแฟนตัวเองเดินคุยกับคนอื่น (หรือว่าผมคิดมากไปว่ะ) ช่างเถอะขี้เกียจสนใจเเละ เธอจะทำอะไรก็เรื่องของเธอเอะ มินซอนเย
Part� Min sun ye
เขาเป็นอะไรของเขาอีกละเนี่ย ฉันละไม่เข้าใจจริงๆ จียงน่ะจียง
เขาเดินเเยกจากฉันกับ ดงแฮไปฉันเลย ขอตัวออกจากดงแฮเเล้ววิ่งตามเขาไป
เหนื่อยน่ะโว้ย
"จียง นายเป็นอะไรไป" ฉันวิ่งมาเหนื่อยสายตัวเเทบขาด เพื่อจะมาเเตะตัวเขา
"เเล้วเธอมีอะไรละ" นายนั้นตอบฉันหน้าตาเฉย อ้าวววว!!!ไม่มีอะไรมาไม่ได้เลย (คิดไปเองอีกละ)
"นายเป็นอะไรจียง" ฉันถาม
"ฉันจะไปเล่นบาสเเก้เซ็งน่ะ เเล้วเดี๋ยวเจอกันที่ห้อง น่ะซอนเย" เเล้วเขาก็เอามือลูบหัวฉัน เเล้วเดินออกไป
สรุปว่าฉันคิดไปเองทั้งหมดเลยใช่ไหม๊เนี่ย
"ว่าไงซอนเย" เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น
"อ้าว ท็อป" ใจฉันสั่นอีกเเล้วครับท่าน..........
"เธอกำลังจะไปไหน เนี่ย" ฉันรุ้ว่านายไม่มีอะไรจะถามฉัน ท็อป
"กำลังจะเดินไหน้าโรงเรียนน่ะ ฉันนั้นกับเยอึนไว้ "ฉันก็ไม่มีอะไรจะตอบเหมือนกันนั้นเเละ
"งั้นไปกันเถอะ ฉันว่าฉันกำลังจะเดินไปพอดีเลย" เเล้วท็อปก็เดินนำหน้าฉันไป�
ทำไมน่ะ ภาพเหตุการณ์เก่าๆมันยังคงย้อนมา เเผ่นหลังที่ฉันเคยเห็นที่ฉันเคยเป็นเจ้าของ เเต่ตอนนี้ มันมีเพียงเเค่ช่องว่างระหว่าเพือนกั้นเท่านั้นเอง ทำไมฉันถึงได้รุ้สึกเจ็บขนานนี้ ฉันยังลืมไม่ได้อีกเหรอเนี่ย เเล้วนายละท็อป นายคงลืมฉันไปเเล้ว ละสิ
...................................................
ภาพที่เห็นคือคนที่คุ้นเคยเดินไปกับคนร่างสูง โดยี่คนที่เฝ้ามองนั้นไม่รุ้จุดหมายว่าทั้ง2คนนั้นจะไปไหน�
คนที่เเอบอยุ่มุมตึกที่เฝ้าถามตัวเอง ว่า "ตัวเองไร้เหตุผลไปรึเปล่า" เเต่พอเห็นภาพนี่เข้าในใจกลับต้องคิดทบทวนใหม่ว่า
เขามาที่นี่เพื่อเราหรือเพื่อใคร?
เพื่อเราจริงๆนั้นเหรอ?
"นี่จียง นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ " เสียงของคนที่เดินตามมาข้างหลัง ทำให้จียงรับรุ้ได้ว่า "ไออึนจีวอน" หัวหน้าห้องคนนี้ต้องเดินเข้ามาใกล้เขาอย่างเเน่นอน
"ฉัน มาเดินเล่น เเล้วนายละ" จียงตอบ
"ฉันก็ มาเล่นบาสน่ะ เเต่ว่าเดินเล่นนายเขาทำกันเเบบเนี่ยนั้นเหรอ" อึนจีวอน ยิ้มที่มุมปาก
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเข้าเรียนเเล้ว" เเล้วชายร่างสูงก็เดินออกไป ปล่อยให้คนที่เป็นเพื่อนยืน อึ้ง กับความคิดที่รวดเร็วของเขา
เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตาม
.......................
"ซอนเยเธอเป็นอะไรน่ะดูเศร้าจัง"เสียงของคนร่างสูงพูด ก่อนที่จะเอามือมาเเตะที่ผมของคนร่างเล็กอย่างเเผ่วเบา
"เปล่า !!!ฉันไม่ได้เป็นอะไร" คนตัวเล็กปากเเข็งทั้งๆที่ในใจ อยากจะร้องไห้!!!
ความเงียบเข้าครอบงำ...... มีเเต่เสียงของนักเรียนที่เดินผ่านไปมาเเล้วเห็นภาพเเบบนี้เเล้ว ต้องเอาไปเล่าต่อกันเป็นทอดๆ
"งั้นฉันไปห้องเรียนเเล้วน่ะ" ซอนเยคิด นี่เเละคงจะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้มันไม่เงียบเเบบนี้
"อืม" สิ้นเสียงสั้นๆ ร่างเล็กก็เดินออกมา เเล้วขึ้นอาคารเรียนไปอย่างเร็ว ทำใหคนข้างๆที่เธอจากมา มองดูไม่ทัน
"เศร้าอีกเเล้วซิน่ะ ซอนเย" เสียงของคนตัวใหญ่พูดขึ้นหลังจากเธอลับตาไป เขาได้เเต่เฝ้าบอกกับตัวเอง ว่านี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอเเต่ มันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?เขาคิดผิดไปหรอเนี่ย?
ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขาคนเดียว ที่ทำให้เธอต้องเป็นเเบบนี้�
เขาโทษตัวเอง อีกครั้ง เเล้วเดินขึ้นอาคารเรียนเพื่อไท่ห้องเรียนก่อนที่จะไม่ทันคาบเเรก
.....................................................................
Part� Min sun ye
เซงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโว้ยยยยยยยยยยยทำไมน่ะจียง
นายเป็นอะไรของนายไอกวันนี้ ฉันกับเขาไม่ได้คุยกันทั้งวันเลย
เราเอาเเต่นั้งหันหลังชนกันอยุ่ได้ อึดอัดจะเเย่เเล้วรุ้ไหม๊...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"นี่!!!!ซอนเย ทำไมวันนี้เธอกับจียงดูเครียจๆไปน่ะ" เยอึนหันมาถามฉัน หลังจากที่ฉันนั้งทำหน้ามุ้ยจนหมดคาบเช้า
"เอาเถอะ...เรื่องมันบ้าๆบอๆเเค่หึงไม่เข้าเรื่อง"ฉันพยายามจะพูดให้มันดีที่สุดเเล้ว
"ซอนนนเยยยยยย" เสียงใครน่ะ เรียกซะเสียงดังหนวกหูจริงๆ
"อ้าว!!!ดงเเฮ ว่าไง" เสียงของเยอึนตอบ(เเทนเลย)ในขณะที่ฉันกำลังเก็บกระเอยุ่ ดงเเฮงั้นเหรอ??
"นี่ฉันซื้อ ข้าวกลางวนมาฝากเธอกับเยอึน นี่รับไปรับไป"เเล้วเขาก็เอาข้าวกล่องยัดใส่มือของฉันเเละเยอึน
"ไม่เป็นไรหน่า เกรงใจกันป่าวๆ"เเล้วฉันก็ยายามยัดกล่องข้าวใส่เข้ามือเขาอีกครั้ง
"มินซอนเย ขอร้องละ" เเล้วเขาก้ทำตาเเป๋วใส่ฉันเล่นเอาฉันชะงักเลยน่ะเนี่ย ถ้าไม่ติดมีเเฟนเนี่ยจะกรี๊ดดไปเเล้วน่ะ
"รับไปเถอะซอนเย คนเขาอุส่าห์มีน้ำใจน่ะ "เสียงของเยอึนดังขึ้น
"อ่า โอเคโอเค"ฉันส่ายหน้าเเต่ก็ต้องรับไว้ ไม่ไหวจริงๆเพื่อนฉันเห็นเเก่กิน
"งั้นเดี๋ยวฉันลงไปซื้อน้ำก่อนเเล้วกันน่ะ" เเล้วยัยนั้นก็เดินอออกจากห้องไปเลย
"งั้นเรานั้งกินกันที่นี่เเละ"ดงแฮพูด
"เดี๋ยวนี่เขาต้องประเคนข้าวถึงที่นี่เลยเหรอวะ� เฟนตัวเองไม่มีหรือไงถึงชอบมายุ่งกับเเฟนชาวบ้านเขาน่ะ"
เสียงของจียง ที่นั้งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างดังขึ้น อ้าว!!!ฉันนึกว่าไปเเล้วซะอีก�
"แฟนคนอื่นเเต่ถ้าเขาทิ้งไว้ไม่ดูเเละ คอื่นเขาก็มีสิทธ์เท่ากันหมดนนั้นเเละ" เอาเเล้วไง ใจเย็นสิดงแฮ--*
"เเต่ว่าเอาของคนอื่นเขาไป เขาก็เรียกว่าขี้ขโมยนี่หว่า ไงเเกก็เป็นขโมยละสิ" จียงทำหน้ากวนประสาทก่อนที่จะเดินเข้ามาที่โต๊ะของฉัน
"เราไปกินกันที่อื่นดีกว่าไหม๊ซอนเย" ดงแฮหันมาถามฉัน�
"กินที่นี่นั้นเเละ เดียวจียงก็ออกไปเเล้ว" ฉันพูดพร้อมยิ้มเเห้งๆให้กับเขา
"ไม่ต้องไล่หลอกมินซอนเย ฉันไปเเน่ฉันไม่ขัดความสุขของเธอกับมันหลอก" เเล้วเขาก็เมินหน้าหนีฉัน
"นายมันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย จียง" เเล้วฉันก็เมินหน้าหนีเขาเหมือนกัน เรื่องอะไรละที่ฉันจะต้องง้อ
"ใช่สิ ก็ฉันมันไม่มีเหตุผล"�
"รุ้ตัวก็ดี "
"เเล้วเธอละซอนเย มีเหตุผลบ้างรึเปล่า เธอเคยสนใจฉันรึเปล่า" เเล้วเขาก้เดินออกไปจากห้อง
อะไรกัน มันเป็นความผิดของฉันงั้นน่ะเหรอ
ดงแฮคือเพื่อนของฉันนายไม่รุ้หรือไง
นายนี่มันโง่จริงๆจียง
ทำไมฉันถึงจะไม่สนใจนายละ???
"เรากินข้าวกันเถอะน่ะซอนเย" ดงแฮ กขึ้นมายืนข้างๆฉันเเล้วพาฉันกลับไปที่โต๊ะ
วันนี้มันวันอะไรเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เลิกเรียนนนน
"ซอนเยวันนี้เธอมีนัดรึเปล่า"
"ไม่มีน่ะ มีอะไรเหรอเยอึน?" ฉันถาม วันนี้มาเเปลกเเหะ ปกติไม่ยักจะถาม
"งั้นก็กลับบ้านดีๆเเล้วกันน่ะ" เเล้วยัยนั้นก็เดินออกไป� อ้าว เเล้วถามฉันเพื่อ???
ฉันเดินออกมาหน้าโรงเรียนเเล้วเเต่วันนี้มันเเปลกๆตรงที่ว่า ฉันเดินคนเดียวละสิเเย่จัง ร้อนจังหน้าก็เหงือออกหมดเเล้ว
ผ้าเช็ดหน้า ????� เจอเเล้วนี่ไง อย่างน้อยฉันก็มีผ้าเช็ดหน้าเป็นเพื่อนละว่ะ--*
"อุ๊ย!!1ขอโทษคระ" เอาเเล้วไง ชนใครเขาเเล้วไงมินซอนเย
"ยัยป้าซุ่มซ่ามเอ้ย!!!!!" จียง!!!!
"ขอโทษ"เเล้วฉันก็เดินหนีเขาไป
"ซอนเย" เสียงของคนที่โดนเดินหนีเรียก เเต่มันก็ช้าไปซะเเล้ว
"ยัยป้าเอย" เท้าที่เก้าออกไปเหมือนกันสัมผัสอะไรบ้างอย่าง เข้าอย่างจัง
"ยัยป้านี้ ซุ่มซ่ามจริงๆ" เขาหยิบผ้าสีหวานของเจ้าของที่เผลมทำมันตกเเล้วเขาก็เดินตามเธอออกไป
......................................
รอดเเล้วฉัน5555� เอ๊ะ!!!ฝั่งนั้นมีอะไรกันน่ะ ว้าว!!!!!lสินค้าออกใหม่นี่หน่า น่าดูจังคนยืนดูเต็มเลย ไม่ได้เเล้ว
มินซอนเยจะพลาดไม่ได้เนอันขาด ว่าเเล้วฉันก็ข้ามถนนไปโดยไม่ลังเล
"ซอนเยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" เสียงนี่อีกเเล้ว.....
"ว่าไงง"ฉันตะโกนกลับสุดเสียง นี่มันข้ามมาไกลเเล้วน่ะ นายยังเห็นฉันอีกเหรอนี่
"รอก่อนนน" ฉันยิ้มเเล้วหันหน้าเข้กับร้านขายของทันที ว้าววว!!!!น่ารักทั้งนั้นเลย
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!โครมมมมมมมมม
"ดงแฮ!!!!!!!!!!!!"
.....................
จบเเล้วค่ะ�
ช่วงนี้วิวมีธุระเยอะนิดหน่อย
เเต่จะมาอัพปล่อยๆ(ที่สุด)เเล้วกันน่ะคระ
เม้นค้วยเน้อ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น