คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Fake : 12
start 12
Part G-Dragon
วันนี้ผมกะว่าจะชวนเเทยอนไปกินข้าวซะหน่อย หลังจากที่เราปรับความเข้าใจกันเสร็จเเล้ว
ถือว่าเซอร์ไพร์มันซะเลย เเละผมก็มาถึงบ้านเธอจนได้ เเต่เอ๊!!นั้นมัน
"ว่าไงไอหน้าเเหม มารับเเทยอนไปเที่ยวละสิ เสียใจโว้ย วันนี้เป็นของฉันว่ะ" เสียงของไอตัวใหญ่ข้างๆผม
บอกขึ้น ทำให้ผมหวั่นใจไม่น้อยเลยน่ะเนี่ย
"ไม่เป็นไร เดียวเราก็ต้องมาดูกันว่าใครมันจะเจ๋งกว่ากัน" ผมหันไปยิ้มเเบบเหยียดที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ให้มัน
น่าหมั่นไส้จริงๆ
"อ้าวท็อปมาเเล้วเหรอ.อ..จียง"เสียงของเจ้าของบ้านดังขึ้น เธอยิ้มให้กับไอตัวใหญ่นั้นก่อนที่จะหันมาหาผม
"เเท .. วันนี้ผมจะมารับคุณไปกินข้าว เเล้วก็ไปดูหนัง เเต่ว่าจียงมาเเล้ว คุณไปกับเขาเถอะ"เสียงไอตัวใหญ่บอกกับเเทยอน
"ไม่เป็นไร เดียวฉันจัดการเอง"เเล้วเธอก็ลากผมออกมาคุย ป่อยให้ไอตัวใหญ่ยืนยิ้มใส่หน้าผม
"จียงวันนี้นายมาได้ยังไง โอ้ย!!นายไม่ได้นัดฉันไว้นิ เเล้วนายมาที่นี่ทำไมกัน"เธอถาม
"เเล้วฉันมาที่นี่ไม่ได้เเล้วเหรอเเทยอน"ผมถามเธอกลับบ้าง
"เเต่วันนี้ฉันมีนัด จียงนายเข้าใจหน่อยสิ" เธอพูด
"เเล้วไอนั้นมันสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอเเทยอน ตอนนี้ไอนั้นมันสำคัญกว่าฉันเเล้วเหรอ" ผมถาม ผมเริ่มรุ้สึกว่า
มันมากเกินไปเเล้วน่ะ ที่เธอจะทำเเบบนี้ กติ เราให้ความสำคัญกันเสมอ เเจ่นี้อะไร?ไอนั้นมันเป็นใคร ทำไม
เเทถึงให้ความสำคัญกับมันขนานนี้
"จียง นายเป็นอะไรเนี่ย ทำไมนายถึงไม่เข้าใจอะไรง่ายๆเลย" เธอส่ายหัว เเล้วเดินออกไป
ผมวิ่งตามเธอเเล้วจับข้อมือเล็กๆของเธอเอาไว้
"ตกลง ระหว่างฉันกับไอตัวใหญ่นี่ เธอจะเลือกใคร" ผมถามเธอ เเทยอนมองหน้าผม เเล้วก็มองหน้าท็อป
เธอถอนหายใจเบาๆ เเล้วจับมือผมออก
"จียง ขอโทษน่ะ ยังไงฉันก็ต้องเลือกท็อปอยุ่เเล้วละ " เเล้วเธอก้เดินไปจับมือกับไอตัวใหญ่ เเล้วเดินไป
ผมมองดู ทั้ง2เดินออกไป ในขณะที่ไอตัวใหญ่มันหันหน้ามายิ้มให้กับผมอย่างผู้ชนะ
นี่มันอะไรกัน
ทำไมเธอถึงทำกับผมเเบบนี้ ...???
ผมเริ่มออกเดินอีกครั้ง เเต่ว่ามันรุ้สึกเหมือนไม่มีเเรง...มันหมดเเรงเเล้วจริงๆ
เรื่องราวที่ผ่านมา
วันนี้มันกลับสุญเปล่า ทุกอย่างที่ทำเพื่อเธอ วันนี้ได้เเค่รอยยิ้ม เเล้วเดินจากไปเท่านั้น
Part Min sunye
"ซึงริ นี่กี่โมงเเล้วเนี่ย " ฉันถามน้องซึงน้อยของฉัน
"บ่าย โมงครึ่งเเล้วพี่สาว มีอะไรรึเปล่า" เสียงของน้อยชายฉันตอบกลับ
อะไรกันนี้มันบ่ายโมงครึ่งเเล้วน่ะ ทำไมจียงถึงยังไม่มาอีก หรือว่าเป็นอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้นกับเขา?
ฉันเริ่มจะใจไม่ดีเเล้วน่ะ โทรไปเขาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์
" เเล้วนี้เจ้จะกินข้าวเลยรึเปล่า หนือว่าะออกไปกินข้างนอก" ซึงริถามฉัน
"เดียวจะออกไปกินข้างนอกน่ะ เเล้วนายละ จะกินที่ไหน"ฉันถามน้องกลับเเต่ฉันก็ยังไม่ละสายตาจากประตูบ้าน
"เดียวจะออกไปเเล้ว เนี่ยเดียวดูหนังตอนนี้เสร็จเเล้วเดียวจะออกไปเเล้ว "
"อืม รีบไปรีบกลับน่ะ"
"เจ้ ผมว่าผมไม่ออกเเล้วละ เหมือนฝนกำลังจะตก เเล้วเจ้ไม่ออกไปไหนเหรอ"
"เดียวจะออกเเล้ว รอจียงอยุ่น่ะ เขายังไม่ซักทีนะ เดียวเจ้จะลองออกไปดูเขาซะหน่อย"
เเล้วฉันก็เดินออกจากบ้านไปทันที เขาไม่เคยผิดนัดเลยน่ะ เเสดงว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับเขาเเน่ๆ
ฉันลองเดินออกมาที่สวนสาธารณะเพื่อว่าเขาจะรอฉันอยุ่ที่นี่ แต่เอ๊!เราบอกกันว่ะเจอกันที่บ้านนี่น่า แล้วทำไมถึงต้องมาเจอที่นี่ด้วยละ
ฉันนั้งรอเขานานกว่า15นาที แล้วเขาก็ยังไม่มา บ่ายโมง45แล้วน่ะ เมือไหร่นายจะมาซะที ฝนจะตกแล้วเนี่ย เมื่อไหร่นายจะมาซักที
Part G-Dragon
ตอนนี้ผมเดินเต่อยุ่บนถนน แล้วนี่มันกี่โมงแล้วละ ผมมองนาฬิกา เฮ้ย!นี่มันบ่ายโมงกว่าแล้วนี ผมนัดกับซอนเยไว้นี่ ซวยแล้วกู มั่วแต่เดินอยุ่ได้ ผมเรียกรถแท็กซี่แล้วตรงไปยังที่หมายทันที
รถเลี้ยวเขาไปในหมุ่บ้านของเธอ ผ่านสวนกลางหมู่บ้าน เอ๊!หน้าคนที่นั้งอยุ่ตรงนั้นมันคุ้นๆเนาะ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้บ้านยัยป้านั้นต้องสำคัญกว่าอยุ่แล้ว
แล้วรถก็พาผมมาถึงหน้าบ้านจนได้ แล้วฝนก็เริ่มลงเม็ดแล้วด้วย ดีน่ะเนี่ยที่ถึงทัน
อ๊อดดดดดดดดดดด
“สวัสดีครับ อ้าว!จียงนึกว่ารอเจ้ที่สวนแล้วซะอีก เห็นเจ้ออกไปนานแล้วยังไม่กลับ” เสียงของซึงริทำเอาผมแปลกใจ ที่สวนงั้นเหรอ เรานัดขไว้ที่บ้านไม่ใช่เหรอ
“พี่นัดซอนเยไว้ทีบ้านนี่” ผมพูดเสร็จฝนก็ดันตกลงมาอย่างหนัก เอาแล้ววันนี้ไม่ต้องไปเที่ยวกันพอดีเลย
“อ้าว แล้วเจ้ไปไหนละ บอกว่าจะไปหาพี่จียงที่สวน ตอนเข้ามาไม่ได้เจอกันเหรอฮะ”เสียงซึงริดูเบามากเมื่ออยุ่หน้าบ้านที่ฝนตกหนักขนานนี้
“งั้น ซอนเยก็ต้องอยุ่ที่สวนน่ะสิ แล้วเขาเอาร่มไปรึเปล่า” ผมถาม ยัยป้านั้นจะเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ
“เปล่า”สิ้นเสียงของซึงริ ผมแทบลงจับทันที ตายแล้ว!ยัยป้านั้นต้องเปียกแน่ๆ
ผมจึงยืมร่มซึงริแล้วเดินออกจากบ้านไปเพื่อตายหายัยป้านั้นทันที เเล้วใครบอกเล่าว่าจะนัดที่สวน ยัยนี่สงสัยจะเพี้ยนไปเเล้วจริงๆ
Part Min sunye
เสียงฟ้าร้องกับฝนที่ตกลงมาทำให้ฉันต้องมายืนหลบตรงต้นไม้ใหญ่ทันที แต่เงาไม่มันก็ไม่ช่วยให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่เปียกได้เลย ฉันรุ้สึกถึงความหนาว ตอนนี้ฉันคงต้องลุยฝนแล้วกลับบ้านเองซะแล้วละมั้งเนี่ยซึงริคงไม่ออกมารับฉันแน่ๆ แต่มองไปที่ถนนตอนนี้แทบจะมองไม่เห็นทางเลย
แต่เอ๊!!นั้นมันคนถือร่มนี้ ซึงริแน่ๆเลย แต่!!นั้น จียง
“นี่ยัยป้ามายืนที่นี่ทำไม แล้วใครให้เธอมารอที่นี่ รุ้ไหมคนอื่นเขาเป็นห่วงกัน”
เสียงของอิตานั้นโว้ยวายใส่ฉันทันที อะไรกัน นี่ฉันมารอนายน่ะ กลัวว่านายจะเป็นอะไรไป คนเขาอุตส่าเป็นห่วงแท้ๆ
“ก็ฉันมารอนายนั้นและ ใครใช้ให้นายมาสายซะขนานนี้” ฉันตอบกลับ แต่รุ้สึกว่าตอนนี้มันหนาวซะเหลือเกิน ฉันยืนสั่นไปทั้งตัวแล้ว
“รุ้แล้วว่าหนาวไม่เห็นต้องสั้นขนานนี้เลยน่ะป้า มากลับบ้านกัน” เเล้วเขาก็เอาร่มเขามาเพื่อให้เราทั้ง2คนอยุ่ในร่มเดียวกัน
"เเล้วทำไมนายถึงมาช้าอย่างนี้ละฉันเป็นห่วงนายเเทบเเย่" ฉันเริ่มโมโหเเล้วอะไรกัน เเบบนี้เเล้วยังจะมาเเซวกันอีก
"เเล้วเป็นอะไร โกรธเหรอ " เขาถามเเล้วเอาหน้าเขามาใกล้ฉัน
"โกรธ มากๆๆๆๆๆ" ฉันพูดเเล้วมองหน้าเขาอย่างจริงจัง
"จุ๊บ .... ขอโทษน่ะคับ" หน้าฉันร้อนผ่าวทันที อะไรกันเนี่ย
" อีตาบ้าน่าเกลียดที่สุดเลย" ฉันพูด เเล้วเมิณหน้าหนี มันอายนี่หว่า!!
"กลับบ้านกันเถอะ"
แล้วมือของเขาก็โอบเขาที่ไหล่ของฉัน เเล้วเราทั้ง2ได้เดินผ่านสายฝนที่หนาว เพื่อกลับบ้าน
........................................................
จบไปเเล้วอีกหนึ่งตอนคะ
ช่วงนี้มันสั่นไปหน่อยน่ะคะ ขอโทษจริงๆ
เเต่ว่านี้ตั้งใจเเต่งเต็มทีเลยน่ะค่ะ
ถ้าเกิดว่าโรคเดิมกำเริบ(โรคพิมพ์ผิดเยอะเกินเหตุ)
ต้องขอโทษจริงๆน่ะคะ
พอดีตอนพิมพ์มันติดลมไปหน่อย
เเต่ไงก็ฝากฟิกด้วยเเล้วกันน่ะคร่ะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น